25 jaar na Jetske’s afkondiging

Ik pakte bij wijze van uitzondering een willekeurig cassettebandje en deed dat in de speler. Het was een goede greep want er stond fantastische muziek op. Dit moet ik opgenomen hebben van radio 2, 1996, dat leidde ik af uit mijn geheugen. Gladys Knight & The Pips, Mocedades, France Gall, Herb Alpert, Beatles, Drifters, The Moody Blues, een tikkeltje melancholiek. Nou was dat niet zo vreemd, ik had een enorme hang naar lang geleden destijds, eigenlijk naar de tijd dat mijn vader er nog was. Vooral op een doordeweekse dag als ik thuis was, had de muziek zijn effect. Ik was toen anderhalve maand thuis omdat ik nog geen nieuwe baan had, en ik weet nog dat ik toen een triest gevoel kreeg van overdag thuis zijn. Ik was tenslotte alleen ’s ochtends en ’s avonds thuis, dus dat overdag thuis zijn paste niet in mijn wereld en klopte niet.

Als het donker was ging dat over. Dan klopte het allemaal weer in mijn hoofd. Dan was het allemaal niet zo erg meer. Dan was het eigenlijk weer goed. Ik daar op dat flatje met mijn muziek, mijn tijdschriften, mijn studie en mijn videobanden. Als ik in de auto zat luisterde ik vaak naar Jetske van Staa. Zij was zo goed op de radio vond ik. Helaas mocht ze maar heel kort onder ons zijn. Op haar 34e overleed ze.

Nu hoorde ik haar net op het bandje een plaat afkondigen. Dat vond ik de charme van de cassettebandjes, dat de platen in een vaste volgorde voorbij kwamen en dat zich in je hoofd geheugencellen vulden met die specifieke volgorde, of met een stukje van de aan-of afkondiging van de presentator of DJ. Ik herkende Jetske’s stem helemaal niet meer. Ik wist wel dat ze het was. Haar stem was lager dan ik me herinnerde. Ze kondigde Georgie Girl van The Seekers uit 1966 af in haar programma Van Staa tot zeven. Ze praat verder over het Atlanta spel, en ze heeft het over de Duitse dressuurrijdster Nicole Uphoff en haar paard Rembrand. Het moet dus inderdaad 1996 zijn, toen waren de Olympische Spelen in Atlanta. Wat klinkt ze anders dan ik in mijn hoofd had. Ingetogen, triest bijna. Alsof ze al wist wat haar te wachten stond.

Frustratie 1 tot en met 6

Frustratie 1: ik schreef laatst over het verwachte Co2 record voor 2021 en 2022 veroorzaakt door opwekking van elektriciteit door kolencentrales. Dit is de grootste veroorzaker, veel meer dan verbranding van bezine of diesel. Wie rijden er op elektriciteit? Juist, elektrische auto’s. Daar kunnen elektrische auto’s niet zoveel aan doen, maar zolang er niet genoeg capaciteit is door zonne- en windenergie, en dat is er niet, zijn de elektrische auto’s grotere veroorzakers van co2 uitstoot dan auto’s met verbrandingsmotor. Een wethouder uit Amsterdam wilde desondanks toch een verbod op reclame voor fossiele brandstoffen, alleen nog reclames voor elektrische auto’s werden toegestaan. Met als gevolg dat de CO2 alleen nog maar toeneemt.

Frustratie 2: ik schreef een paar dagen geleden over het record aan spaargeld dat op Nederlandse bankrekeningen stond. Ik had daar al mijn vraagtekens bij. Vandaag in het nieuws -nog geen week later- “Een grote groep huishoudens beschikt over te weinig direct beschikbaar spaargeld, waarschuwt het Centraal Planbureau.” Wat is het nu? Hebben we meer dan ooit, of hebben we te weinig? Of hebben we het de afgelopen week allemaal uitgegeven? Ja, ik snap ook wel dat er gewoon rijke mensen zijn die nu nog meer hebben, zo gaat het altijd, maar vertel dat er dan gelijk bij in plaats van voor deze verwarring te zorgen.

Frustratie 3: Het Forum voor democratie maakte een verkiezingsposter die volgens velen de kwalificatie “walgelijk” verdiende. Men is geschokt, tot in het diepst van zijn ziel, men spreekt zijn afschuw uit. Het gaat hier over het bagatelliseren van de gruweldaden van de nazi’s, werd er gezegd. Hypocriet, volgens Baudet, om volledig onduidelijke redenen. Ja, ik snapte wel wat hij bedoelde, maar dat sloeg werkelijk nergens op. De enige reden waarom dit hypocriet is, is dat als Wilders met nazi’s wordt vergeleken, je “men” niet hoort. Ook dit is het bagatelliseren van gruweldaden van de nazi’s, omdat Wilders nog niet eens in de buurt gekomen is van wat de nazi’s deden. Als je dan vindt dat je de betekenis van deze donkere periode niet mag afzwakken tot iets onbeduidends, zodat je een vergelijking kunt maken met iets wat je in deze tijd niet bevalt, wees dan consequent en benoem het alletwee.

Frustratie 4: De VAR. Ik wil niet ingaan op details, maar er klopt geen ene klote van. Deze dient snel afgeschaft te worden, desondanks roepen sommigen (à la de wethouder uit frustratie 1) dat het wedstrijdverloop eerlijker is geworden omdat ze in een leugen zijn gaan geloven. Eerlijker, nee, pertinent niet!

Frustratie 5: Verkeerde mensen lopen met de eer te strijken. Ik kan het niet zijn, want ik strijk nooit met eer. Als ik met eer strijk, dan kun je er donder opzeggen dat de eer daags erna in elkaar stort.

Frustratie 6: Dit blog was grotendeels een herhaling van zetten vandaag, want ik schrijf hier frustraties van mij af, maar dat lukt slechts als u mijn gelijk bevestigt of mijn ongelijk beredeneert. Zwijgen op dit soort bepalende momenten komt op mij over als: ach, laat hem maar even uitrazen en koop die Tesla! Voor het milieu! Neem die Mack vooral niet serieus. En dan moet ik het onderwerp volgende week weer aansnijden. Vergeet niet dat toen ik nog jong en ambitieus was, ik dictator van dit land wilde worden. Laten we dat zien te voorkomen!

De onhandige zoekterm

Ik vertelde mijn collega een verhaal dat ik ooit eens op tv gehoord had, en dat ik ongelofelijk vond. Ik vond het zo ongelofelijk dat ik er hier eens over geschreven heb. Maar het verhaal was waar, het speelt zich af in de natuur en werd verteld door een bioloog. Mijn collega vond het ook ongelofelijk. Wat dat betreft liggen we op één lijn.

Wat doet mijn collega? Die gaat googelen op wat ik hem vertelde en de eerste hit was bam, zo mijn weblog. Een blog uit 2015. “ Inderdaad, hier staat het”, zegt hij, en hij las aandachtig. Dat ik er naast stond op de foto ontging hem volledig, of hij liet het niet merken. “Ja, het klopt, kijk hier staat dat, en dat, precies wat je vertelde! Hier, kijk nou, haha, hoe dat er staat! Haha.”

Ondertussen kneep ik hem. Zou ik nog lijken op die foto? Had hij de tegenwoordigheid van geest om die link te leggen? Ik besloot niks te zeggen, en maar te zien wat er gebeurde. Als hij me ontmaskerde, dan ontmaskerde hij me maar. Hij is tenslotte mijn beste collega sinds vorig jaar mijn beste collega werd ontslagen. Zo erg is dat niet meer. In 2008 ben ik compleet van weblog veranderd toen ik opeens ontdekte dat mijn weblog openstond op het scherm van mijn baas.

Hij liep even weg en ik keek op zijn pc. Die stond nog steeds op mijn weblog, maar nu was hij zich kennelijk aan het verdiepen in de reacties. Ik zag Dyhan, Fien, Laurent, Margo, Rob Alberts, en nog iemand, maar die is hier verdwenen. Ik liet niks merken. Van de week stuurde ik hem ook al een screenshot en zag later dat er een tab op zichtbaar was van mijn weblog. Ik heb liever niet dat collega’s hier lezen. Ik begon over zijn nieuwe motor. Volgens mij is zijn aandacht verslapt en heeft hij het nooit gemerkt.

Met een natte vinger

Wij hebben een oven. Net als u. Maar die van ons viel onlangs gedeeltelijk uit elkaar. Het is veel te ingewikkeld om uit te leggen hoe dat zat. In elk geval, ik zette hem weer in elkaar, maar er stak nu een metalen rand uit wat eerst een strak geheel was. We hebben twee weken tegen die rand aangekeken, en ondanks dat de ovendeur weer stevig vastzat, was het toch geen gezicht. Het leek erop alsof de rubberen schroeven waarmee het glas in de deur zat waren doorgescheurd en dat ik nieuwe nodig had.

Ik keek gisteren nog eens goed wat het probleem nu precies was. Rubber schroeven, bestaan die wel? Toen zag ik dat het geen schroeven waren maar uitsteeksels die door een gaatje vielen. En dat die meer dienden als stootblokken dan om het glas vast te zetten. En dat het geheel gewoon gelijmd zat en dat de lijm had losgelaten. Nieuwe hoop gloorde aan de horizon.

Ik scheurde naar de hubo en liep naar de lijmafdeling. Ik werd teruggestuurd want ik moest een mandje pakken. Met mondkapje en dus beslagen leesbril zocht ik de lijm uit. Advies, daar doet deze klusser niet aan. Ik las op de tube: glas, gladde metalen, en hittebestendig. Precies wat ik nodig had. Bonnetje? Nee hoor, niet nodig.

Thuis las ik de gebruiksaanwijzing. Na tien minuten vormt zich een hechtrand. Zal wel. In de voeg aanbrengen en met natte vinger uitsmeren. Moest dat geen lijmen zijn? Kleur: zwart. Hoezo kleur zwart? Het drong tot mij door, dit was geen lijm, dit was kit. Naar zuur stinkende kit. Een goede klusser geeft zijn fout toe en gaat terug. Ik ben geen goede klusser en gebruik dan de kit als lijm. Bisonkit is ook lijm tenslotte. Na vijf minuten de boel te hebben aangedrukt, liet ik de boel los. Geen spoor van enige hechting. Mijn opperbeste stemming werd al slechter. Ik klemde de boel vast en ging met de hond naar het bos. Na een uur was er hechting. Voor vijf seconden, toen viel het glas er alweer uit. Mijn stemming werd wanhopig. Ik klemde de boel weer vast en verbood iedereen in de buurt van de oven te komen.

De volgende dag bleef het glas vast zitten. Ik durfde hier niet op te hopen en ik durfde ook niet te testen hoe vast precies. Linda vroeg of ze de oven mocht gebruiken, en ik dacht dat dat wel kon. Ik had immers gelezen dat de kit na 24 uur hittebestendig zou zijn. Het was pas 18 uur of zo, maar ze houden vast veiligheidsmarges aan. Claims enzo. Het glas hield en het houdt nog steeds. Straks krijg ik er nog echt vertrouwen in. De echte klusser was teruggegaan. Ik niet. Dit bevestigt alleen maar mijn vermoeden dat de lijmfabriek slechts één soort lijm maakt, maar die als twintig verschillende soorten verkoopt. Maar ik trap er niet in. Ik ben niet met een natte vinger te lijmen.

Nondejuu!

Ik las dat op Nederlandse bankrekeningen ongeveer 400 miljard staat. Dat is grofweg 23.000 euro per Nederlander. Dat betekent dat wij als gezin met vier man ongeveer 90.000 op de bank hebben staan. Ik kan u uit de droom helpen. En mezelf. Op mijn vijftigste moet ik nog steeds op zoek naar een tweedehands auto. Ik werk al dertig jaar. Ik begon met een startsalaris van f 1450,- per maand, en was daar zeer tevreden mee. Dat zou nu omgerekend in euro’s € 9211 per jaar zijn. Voor veertig uur werk en nog dik twee uur reistijd. Al snel kocht ik een Fiat Panda, ik geloof voor 7500 gulden, en verkortte daar in elk geval mijn reistijd mee. Na drie maanden ging ik omhoog naar f 1750,-. Ofwel, € 11.117 per jaar.

Laten we zeggen dat ik grofweg in 30 jaar een dikke miljoen euro heb verdiend. Het is verdorie te triest voor woorden. En voetballers maar naar het buitenland vluchten omdat ze hier slechts 1,5 miljoen per jaar kunnen verdienen. Van die dikke miljoen heb ik ongeveer 4,5 ton aan de belasting af moeten staan. En wat heb ik daar de afgelopen dertig jaar voor teruggevraagd? Ik weet wel dat ze er een keer een carpoolstrook van hebben gebouwd die na twee dagen dicht moest omdat die juridisch niet was toegestaan. En ze hebben er heel veel politie-inzet van betaald om relschoppers bij voetbalwedstrijden in toom te houden. Ze hebben de Fiod ermee bekostigd om belastingontduikers op te sporen. Een AIVD opgezet om terroristen te slim af te zijn. Ik vroeg alleen wat onderwijs, een paar wegen en wat ziektekosten.

Het is gewoon zielig hoe je erbij zit op je vijftigste als je de boel niet oplicht. Ik had verdorie een BMW 5 serie moeten hebben en een hobby auto ernaast. En als het me even teveel werd dan nam ik het vliegtuig naar een warm land. Of even nazomeren na de zomervakantie. En aangezien ik die 90.000 euro al niet op de bank heb, betekent dat alleen al dat u al weer meer moet hebben om toch aan die 400 miljard te komen. Ik moet eens wat kosten gaan maken voor de overheid om waar voor mijn belastinggeld te krijgen. Nondejuu.

De terreur van verjaardagen.

Ik kwam aan de praat met mijn eega. Normaal vraag ik altijd: “hè, wat lief, “ maar nu volgde ik het gesprek ook, sterker, ik deed eraan mee. Ik was namelijk onderwerp van gesprek, het ging erover dat ik zo’n kluizenaar word.

Dat ik het was, dat wist ik wel, maar dat ik het word? Kennelijk valt haar iets op waardoor het erger lijkt. Misschien dat ze gemist heeft dat er Corona heerst? Ik geef toe, die maatregelen komen me wel goed uit. Linda heeft een hekel aan het kussen bij verjaardagen en nieuwjaarsborrels en hoopt dat dat na Corona niet meer terugkomt. Ik heb een hekel aan verjaardagen en nieuwjaarsborrels en hoop dat dat na Corona niet meer terugkomt. Ik vind verjaardagen een terroristische aanslag op je vrije tijd. Je hebt er als je niet uitkijkt al gauw 20 per jaar. Ze zijn ook allemaal tijdens Formule 1 of voetbal. Je zit overal in een kring te luisteren naar dom gelul. En zo redeneer ik, waarom zou je als je vijftig bent geweest, jezelf nog steeds straffen door dingen te doen waar je eigenlijk geen zin in hebt? Als op televisie een of ander cool persoon zegt: je moet doen waar je zin in hebt, vinden we dat geweldig, totdat ik het ga doen, dan is het ineens een probleem.

Nou ja, ik vier m’n eigen verjaardag niet, dat scheelt al een stomvervelende dag. Waarom schaffen we verjaardagen vanaf 17 jaar niet af? Ik denk dat mensen die iets te vertellen hebben sowieso wegblijven van verjaardagen anders konden ze niet zo stomvervelend zijn.

Op mijn werk hebben we een groepsapp voor mijn team. 13 verjaardagen. Dan hoef je alleen maar te typen: happy birthday, die en die. Zelfs dat irriteert me al. Dat dwangmatige ervan. Ik schrijf het maar even van me af, ik kom hier uiteraard niet mee weg. Maar ik snap Jehova’s getuigen uitstekend!

Pessimist

Ik ben van nature geen optimist. Ik was ooit wel optimist, als kind, maar dat telt niet. Om mezelf pessimist te noemen gaat me ook weer te ver. Maar ik zie bepaalde dingen wel somber in. De opwarming van de aarde bijvoorbeeld die veroorzaakt wordt door teveel CO2 in de atmosfeer. We zijn ons daar nu een jaar of twintig van bewust, sommigen wat langer, sommigen wat korter.

Er was Al Gore, er was Elon Musk, en er was Greta Thunberg. En ze hadden allemaal goede bedoelingen, al twijfel ik bij die middelste. Er komen steeds meer windmolens, zonnepanelen en elektrische auto´s. Een Tesla zie je inmiddels al bijna net zo vaak als vroeger een Opel Kadett. En daarbij, in 2020 en 2021 werd bijzonder weinig gevlogen als gevolg van de coronacrisis. Dat belooft dus veel goeds voor het milieu.

Helaas is dat niet zo. Voor 2021 wordt een nieuw record CO2 uitstoot verwacht. De grootste boosdoener is het winnen van elektriciteit door middel van kolencentrales. De elektriciteit die alle EV’s nodig hebben om te rijden. Cru gezegd zorgen de EV’s voor meer uitstoot van CO2 dan auto’s met benzine- of dieselmotor. Tenminste, zolang ze op kolen rijden wel. En aangezien de overheid het financieel/fiscaal erg stimuleert om EV’s te rijden, neemt de CO2 uitstoot alleen maar toe. Ik word daar pessimistisch van.

Hetzelfde geldt voor dat we met z’n allen houtkachels, open haarden, hot tubs en barbecues hebben, de CO2- en fijnstofuitstoot hiervan is volgens recent onderzoek een veelvoud van alle brandstofmotoren bij elkaar. En de overheid zet vol in op elektrisch rijden. Volgens mijn redenering hierboven zorgt elektrisch rijden al voor meer opwarming, maar als je houtkachels en dergelijke niet aan banden legt focus je precies op het verkeerde en neemt de uitstoot alleen maar toe. Ik word daar pessimistisch van.

En als ik dan door een Teslarijder (en dan ga ik er vanuit dat hij die auto nam om het milieu te ontzien en niet vanwege de bijtelling) wordt aangesproken op het feit dat ik nog steeds met diesel rijd, word ik daar heel pessimistisch van.

Een lang verhaal over gisteren.

We zagen wederom een geweldige film. Toen ik er het eerst over hoorde, wilde ik hem gelijk in de bioscoop zien, maar iets gooide roet in het eten. Yesterday heet de film en gaat over het vreemde verschijnsel dat er iets gebeurt waardoor de Beatles uit de historie zijn verdwenen. Niemand kent ze en niemand kent hun nummers. Een niet zo talentvolle liedjesschrijver kent ze echter wel en brengt ze uit, waardoor hij in korte tijd de beste artiest ter wereld wordt.

Ik zou nog veel meer willen vertellen, maar deze film moet je gewoon zelf kijken. Al is het maar voor de fantastische Beatles muziek. Een dingetje wil ik nog wel verklappen. Er zijn nog twee mensen die de herinnering aan de Beatles wel hebben. Zij hebben hem dus door. Maar, zeggen ze, wij kunnen niet zingen, en je hebt de tekst van dat en dat nummer niet helemaal goed, maar we zijn blij dat je dit gedaan hebt, want de wereld is veel minder leuk zonder muziek van The Beatles. Dat is een waarheid als een koe.

Dit concept van een alternatieve geschiedenis heeft me altijd aangesproken. De dingen lopen zoals ze lopen en we weten niet hoe het zou zijn als het net even anders zou zijn gegaan. Stel dat John, Paul, George en Ringo elkaar nooit waren tegen gekomen, of dat Mozart had nooit de kans gekregen, of dat Elvis niet het lef had gehad om daadwerkelijk de studio in te lopen. Is zoiets mogelijk? Met andere woorden, kan het lot, de loop der dingen, worden ontlopen? Had de geschiedenis anders kunnen gaan dan ze gegaan is?

Ja, zou je kunnen concluderen. Het kan zijn dat iemand al overleed voordat hij tot grootste prestaties kwam. Of dat hij helemaal niet geboren werd zelfs. Het kan dus zijn dat een kind dat vroeg overleed, later een groot tekstschrijver zou worden. Of dat een stel dat besloot om kinderloos te blijven, als het dat niet gedaan had een wereldvoetballer op de wereld had gezet. Of zoals Mercedes een keer in een reclame suggereerde, dat een van hun auto’s een jonge Adolf doodreed. De wereld zou er anders hebben uitgezien. Compleet anders.

Maar zo is het niet, en de dingen gaan zoals ze gaan. Gedane zaken nemen geen keer. En je kunt denken, ik had hier links moeten gaan in plaats van rechts, maar je bent rechts gegaan, en dat heeft die en die gevolgen gehad, en daar hebben we nu mee te kampen. Sommigen denken dat de alternatieve geschiedenissen zich afspelen in andere dimensies. Dus daar is het anders gelopen dan dat bij ons. Terwijl wij, of sommigen van ons, zich ook in die andere dimensies bevinden. Daar loop ik dus ergens rond, en ik ben ergens links gegaan in plaats van rechts, en daardoor ben ik nu piloot in plaats van, tja, wat ben ik eigenlijk?

Volgens mij kan het allemaal niet. Alles moet voorbestemd zijn, en dus lopen de dingen zoals ze lopen. Zelfs als je nu stiekem links gaat terwijl je echt rechts wilde, wist de voorbestemming al dat je die keuze zou maken. Vrije wil, vergeet het maar. Of zoals een groot natuurkundige het zei, als je de plaats en de snelheid van een deeltje exact kunt bepalen, dan kun je ook bepalen wat de plaats en de snelheid van het deeltje op een volgend moment is. En aangezien wij allemaal uit deeltjes bestaan, volgen onze deeltjes een vooraf bepaalde weg. Zou je met een supercomputer plaats en snelheid van alle deeltjes kunnen bepalen, dan weet je ook hoe de toekomst eruit gaat zien.

Het mooie is, volgens een andere natuurkundige, dat zodra wij proberen de plek van het deeltje proberen te bepalen, we zijn snelheid beïnvloeden, en als we zijn snelheid proberen te bepalen, veranderen we zijn plek. Met andere woorden, de toekomst ligt vast, maar we kunnen haar niet voorspellen. Zodra we dat proberen, verandert de toekomst. Maar we zullen nooit weten dat we met een alternatieve toekomst te maken hebben.

Ergo, de dingen moeten zijn loop hebben. Dus het kon niet zo zijn dat de Beatles elkaar niet waren tegengekomen. Het lag al vast na de oerknal. Gisteren was de dag voor vandaag. Maar morgen is vandaag gisteren. Maar eergisteren was gisteren morgen. Dus kun je net zo goed zeggen dat de oerknal gisteren plaatsvond. Want vandaag wordt vanzelf gisteren.

Our souls at night

We keken een geweldige film. Ik verwachtte er niet superveel van, maar wel een beetje. Our Souls at Night, zo heet de film, gaat over een een bejaarde weduwnaar (Robert Redford) en een bejaarde weduwe (Jane Fonda) die bij elkaar in de straat wonen. In de eerste scene komt de vrouw vragen aan de man of ze met hem het bed wil delen. Het gaat niet om seks, maar omdat ze niet kan slapen als ze alleen is. De nachten in eenzaamheid vindt ze het ergst.

De volgende nacht slapen ze samen in haar bed en langzaam ontstaat er liefde tussen de twee. Ze krijgen een tijdje de verzorging van een kleinkind op zich, met wie ze gaan kamperen ergens in de wildernis van Amerika. Naast hun tent hadden ze een kampvuur gemaakt, dat lieten ze gewoon uitbranden terwijl ze gingen slapen. Hoef je hier in Nederland niet te proberen. Alleen wildkamperen al is hier niet toegestaan, laat staan een kampvuur maken. Leven is hier niet de bedoeling. Natuurlijk mag een dergelijke gelukszalige situatie niet blijven bestaan van de voorzienigheid, dus volgt een breuk, en de volgende nacht slaapt de oude man weer alleen in zijn eigen bed, koud, kil en triest.

Linda en ik hadden het erover. Zij vond het eigenlijk best logisch dat als je bij elkaar in de straat woonde dat zoiets gebeurde. Ik scande even snel welke buurman ze bedoelde, maar kon er zo geen bedenken. Jane Fonda zag er geweldig uit. Dat vond ik. Zeventig en mooier heb ik ze zelden gezien. Ze deed me denken aan mijn Russische ex-collega. Die ziet er ook vast zo uit als ze zeventig is. Maar dan ben ik al dik in de tachtig. Als ik tenminste de langstlevende ben. En dan moet ik nog zo’n pruik als Robert Redford op de kop zien te tikken, anders slaat het ook nergens op.

Skiete Willy

Skiete Willy is niet meer. Ik wist niet eens dat hij ziek was. Vorig seizoen heb ik hem nog op de tribune zien zitten, de topscorer aller tijden van de eredivisie, Willy van der Kuijlen. Toen ik een jochie van een jaar of negen was, werd ik voor PSV. Willy van der Kuijlen voetbalde er toen nog. Hij was aanvoerder. Tenminste in mijn herinnering was hij dat. Hij had een kanonskogel van een schot in beide benen. In mijn voetbalboek stond hij, duidelijk herkenbaar met een beetje vreemd zwart haar. Een beetje schuchter kijkend, niet zo’n lefgozertje als bijvoorbeeld Johnny Rep.

Toen ik vanochtend op de PSV app een melding kreeg dat Mister PSV was overleden, raakte me dat. Nog net niet zoals een paar jaar geleden toen Cruijff overleed, maar het kwam in de buurt. En juist die verrekte Cruijff was er de oorzaak van dat Willy van der Kuijlen niet echt is doorgedrongen in het Nederlands Elftal. In 1974 bedankte Willy zelfs al voor de eer. Cruijff en Neeskens waren de baas en dulden geen tegenspraak. Van Beveren, de beste keeper van de wereld van dat moment, en tevens eigenzinnige Amsterdammer pikte dat niet en Willy was solidair met Jan van Beveren. Dus vertrok het Nederlands Elftal naar Duitsland voor het WK van 74 zonder de beste keeper, zonder één van Nederlands beste voetballers aller tijden, en met een Cruijff die in de finale zo aangeslagen was door een val van de Duitsers dat hij geen moment zijn niveau haalde. Daar ging onze beste kans om wereldkampioen te worden.

Later zat Willy veelvuldig op de tribune bij PSV. Vaak kwam hij in beeld om een nieuwe speler te verwelkomen of om een prijs uit te reiken. Ik was trots op deze man als boegbeeld van PSV. Weer een icoon minder. Ik ben 51, er zijn al zoveel jeugdhelden heengegaan.