No big deal

Ik leef nu een maand of zes met onafgebroken tinnitus. In het begin leek het onmogelijk om ooit nog vreugde te vinden, maar dat viel gelukkig mee. Nadat ik het traject huisarts, kno-arts, audioloog had doorlopen, geloofde ik het wel. In het begin was er paniek, maar nu niet meer. Ik kocht een boek, in het Engels over de genezing ervan, maar kom daar moeizaam doorheen. Ik zou liever wat anders gaan lezen, wat misschien wel een goed teken is. Bij de audioloog liet ik mij op de wachtlijst zetten voor een vervolgstap, maar toen ze deze week eindelijk belden, zegde ik af. Laat maar zitten.

Tinnitus kan ongeveer 200 verschillende oorzaken hebben, en slechts enkelen zijn door een arts te verhelpen. Ik ben onderzocht bij de kno-arts op één van die oorzaken, maar die bleek ik niet te hebben. Waar het bij mij dan wel door wordt veroorzaakt is niet met zekerheid te zeggen, en oplossen kunnen ze het al helemaal niet. Daarom zegde ik het vervolgtraject af. Maar natuurlijk ook omdat het niet langer paniek veroorzaakt. Het is irritant, maar ik heb het ook niet altijd meer in de gaten. Wat ook precies de bedoeling is. Er valt dus goed mee te leven, al denk je in het begin van niet. En dat komt door de wetenschap dat er niets tegen te doen is, anders was dit ondraaglijk.

Wij zijn geslaagd

We hebben trouwens een geslaagde in het gezin. Hans is voor zijn Mavo-examen geslaagd, tegen elke verwachting in. Hij stond geen onvoldoende maar hij had ook geen spilruimte. Hij stond een zeven voor maatschappijleer, en dat was dan het compensatiepunt, waarmee hij dus ook een vijf kon staan. En er zou één onvoldoende worden weggestreept vanwege Corona.

Maar hij kwam thuis met verhalen dat hij economie en Engels had verprutst, en de andere vakken gingen wel, maar als je doorvroeg bleek hij hele opgaven te hebben overgeslagen. Wij, en hij waren ervan overtuigd dat hij gezakt zou zijn. De hoop was, niet als een baksteen, dus dat er nog een herexamen in zou zitten. Of twee. Op de bewuste dag van de uitslag ging ik naar mijn werk. Ik zou wel horen voor welk vak hij een her zou hebben. Ondertussen begon het op FB geslaagden te regenen. Ook leerlingen van wie we dachten dat ze solidair met Hans gezakt zouden zijn. En toen werd ik nerveus. Ik hield steeds mijn app in de gaten. Het deed me denken aan de wedstrijd De Graafschap-Ajax, toen PSV op de laatste dag kampioen werd. Toen durfde ik niet te ademen. Mijn nervositeit leek daarop.

Ik keek steeds op mijn app, totdat hij belde. Ik ben geslaagd zonder onvoldoendes! Ik was opgelucht en verbaasd. Hoe dat nu toch kon. Ik feliciteerde hem met ons behaalde diploma (wij zijn zwanger, wij halen een diploma) en belde daarna Linda. Die had een zenuwinzinking. Ze huilde. Om die eikel die ons allemaal gefopt heeft. Het waren allemaal zessen, op twee zevens na, maar daar deed hij geen centraal examen in. Die stonden al vast. Wiskunde was zijn beste vak. Een 6.3. Ik adviseerde hem nooit meer over zijn cijferlijst te beginnen, maar te zeggen: wiskunde was mijn beste vak!

De jacht op een auto.

Het jagen op een andere auto brengt mij veel zelfkennis. Ik begon vorig jaar rond deze tijd met zoeken naar een mooie, grote en snelle wagen op benzine, en met een mooie kleur. Ik wil van mijn diesel af.nl. Ik had bepaalde eisen, zo moest de auto liefst handgeschakeld zijn en stoffen bekleding hebben. Ik zocht, en ik zocht en na een stuk of tien pogingen gaf ik het op en besloot mijn diesel te laten bijwerken en te laten opknappen ter waarde van €1500,- Dat zou dan weggegooid geld zijn aangezien het de inruilprijs niet zou verhogen, maar het ging erom dat ik trots op mijn wagentje was, en dat ik weer twee jaar kon rijden in een auto naar tevredenheid.

Het opknappen ging niet zonder slag of stoot, maar eindelijk was het klaar, mijn bolide stond er als nieuw bij en ik was blij met het resultaat. Een paar maanden dan, want toen begon het toch weer te kriebelen. Dat komt met name omdat hij niet hard genoeg liep. Een krappe 215, na veel moeite. Ik wilde van dat gezeur af, en ging zoeken bij dikke BMW’s die met gemak 250 liepen. Ook hier weer het liefst handgeschakeld en met stoffen bekleding. Nadeel, de auto zou dan ouder worden dan mijn huidige, maar, zo hield ik mijzelf voor, BMW’s zijn kwaliteitsauto’s dat maakt niks uit. Ik zag er eentje staan, maar omdat BMW’s nogal opvallen wilde ik ter compensatie een saaie grijze kleur. Op weg naar de verkoper werd ik steeds geconfronteerd met hoe goed mijn huidige auto nog reed, zo goed zelfs, dat ik langs de verkoper reed zonder te stoppen.

Ik heb nog diverse andere wagens op het oog gehad, en steeds had veranderden mijn wensen. Automaat, handgeschakeld, snel, vlot, leer, stof, opvallende kleur, antraciet, ouder, nieuwer, station, sedan, veel beenruimte versus “hoe vaak gaan de kinderen nog mee,” zelfs een diesel kwam voorbij, wat toch de allereerste reden was om een andere auto te zoeken, ik wilde geen diesel meer.

Nou ja, er zat geen enkel patroon meer in en Linda werd er nogal gestoord van. Je zoekt het maar uit. Neem vooral een auto die jij mooi vindt en hou geen rekening met mij. Maar zo werkt het niet in mijn hoofd. Ik moet Linda’s goedkeuring hebben anders geeft de auto mij geen plezier. Dus een snelle BMW kon het niet worden. Zij haat snel, en ook BMW, en ik heb geen zin om naast me steeds een zucht te horen. En zelf vind ik het ook een hele stap, een BMW. Past eigenlijk totaal niet bij me. Hoe meer ik ze zag rijden hoe saaier ik ze vond worden.

Zelfs mijn vaders goedkeuring wil ik hebben. De man is al 36 jaar dood, maar ik hou nog steeds rekening met wat hij zou vinden. Hij zou voor een Peugeot 508 gaan. Niet dat hij ooit een Peugeot heeft gehad, maar ik voel dat. Een Peugeot moet weer aan hele andere eisen voldoen dan een BMW. In een Peugeot wil ik wel leren bekleding, wel een automaat en wel een opvallende kleur. Er zit geen enkele lijn in mijn keuzes. Ik weet vooral wat ik niet wil. En dat ik gewoon moet doorrijden in mijn huidige. Maar daar heb ik de rust niet voor.

Ontgroening

Wat ik van mijn hele leven nooit begrepen heb, zijn ontgroeningsrituelen. Ik heb ze gelukkig ook nooit meegemaakt, ik zat niet in dienst, en ik heb niet aan een universiteit gestudeerd. Nu ik ouder ben snap ik dat je als je een ontgroening uitvoert, je iemand klaar maakt voor de echte wereld. Tenminste, dat is hoe jij het rechtvaardigt. Want je bent natuurlijk gewoon een klootzak. Je bent simpelweg een verachtelijk mens, want je kent geen medelijden en doet dit omdat het je aanzien geeft van andere verachtelijken, wat dat betreft een prima voorbereiding op een topfunctie bij een bedrijf dat megawinsten maakt.

Ik las in de krant over een ontgroening waarbij iemand om het leven was gekomen. Afgezien van dat ik denk, “stel je dan ook niet zo afhankelijk op, laat je niet in met dat waardeloze volk,” denk ik ook dat het afschuwelijk is wat daar gebeurt. Het is sadistisch en je zou het waarschijnlijk goed gedaan hebben als bewaker in een concentratiekamp. Want eerst dwing je iemand tot het drinken van anderhalve liter sterke drank, daarna sluit je ze op en sluit de watervoorziening af zodat ze hun kater niet weg kunnen krijgen. Misselijkmakende praktijken. En toen ging er eentje dood. En nu moet je hopelijk de gevangenis in. Jij met je veelbelovende rechtenstudie plus strafblad. Je verdient natuurlijk niet beter.

Ondoordringbaar.

Ik ontdekte een nieuw bos vandaag. Het is geen groot bos, ik schat 10 hectare, maar het is een stil bos. Om er te komen moet je een hek openmaken en dat kan een drempel zijn. Aan de rand van het bos stond een bordje met toelichting. Iets met kwelwater, en dat het bos er honderd jaar geleden nog niet was, maar mooier nog, er stond dat het een haast ondoordringbaar bos was. En daar hou ik van. Ik had twee honden bij me, en liep voornamelijk langs het bos, op zoek naar een opening. Ik zag wel gaten waar dieren doorheen zouden kunnen, maar voor mensen werd dit lastig. Misschien als ik mijn commando-uitrusting zou halen, maar in mijn gewone kleren was dit niet haalbaar. Een bos dat zichzelf beschermt tegen indringers, hoe verzinnen ze het. Dit bos werd omsingeld door doornstruiken. Ik wed dat vossen en reeën zich hier overdag schuilhouden, op deze plek waar mensen niet kunnen komen. Het deed me denken aan Doornroosje, die sliep volgens mij in zo’n overwoekerd kasteel. En het gaf me hoop. Mocht de mensheid even in slaap kukelen, dan staat de natuur klaar om ons te overwoekeren. We zijn nu dan wel de baas op aarde, maar wacht maar als we even niet opletten.

De mooiste auto aller tijden

Er kan er maar één de allermooiste zijn, hoewel je daar weer ernstig aan zou kunnen twijfelen als je hem goed bekijkt. Want hij heeft geen mooie rondingen maar is hoekig, met voornamelijk rechte lijnen. Hij heeft eigenlijk een achtervleugel nodig voor meer optische stroomlijn, maar zonder waren zijn rijeigenschappen beter. Zijn omhoogslaande deuren zorgden voor nog meer bekijks en zijn twaalf cilinder motor snerpte luid op verschillende toonhoogten. Achteruitrijden moest met de deur omhoog omdat de spiegels geen zicht naar achter boden. De achterbanden waren van een breedte waar geen enkel ander merk maar bij in de buurt kwam. Het interieur was meestal licht crèmekleurig, het was één en al de overtreffende trap van indrukwekkend. Ik had er nog nooit eentje gezien, tot aan 1986, Liechtenstein. Een ivoorwitte wurmde zich achteruit van een parkeerplaats af. Hij trok veel bekijks, zelfs daar. Vanuit alle hoeken indrukwekkend. Ik was 16 en stond paf. Alsof er zojuist een ufo voor ons was geland. Het fototoestel was nog niet uitgevonden, tenminste volgens mij niet, dus heb ik er geen foto van. Meer indruk heeft een auto nooit op me gemaakt dan deze. Dus moet het de mooiste aller tijden zijn. De Lamborghini Countach.

Tuinlamp

In mijn tuin staan drie lampen. Die stonden er al toen we hier kwamen wonen, en het heeft even geduurd voordat ik wist hoe ze aan moesten. Er hangt trouwens ook nog een lamp in de tuin die aangaat als het donker wordt en waarvan ik geen idee heb hoe die uit moet, maar dat is niet zo’n probleem. Één van de drie lampen was omgevallen, zo leek het, maar bij nadere inspectie was hij afgebroken. Een dikke kabel die onder de grond naar de lamp liep hield hem nog vast. Ik toog naar de DHZ winkel die precies één soort geschikte tuinlamp had, maar ik hoefde er ook maar één. Ik rekende 40 euro af en spoedde weer naar huis. De stroom was eraf, dus ik kon veilig aan het werk.

Maar wat was dit nu weer voor onzin? Aan de lamp zat een snoer met stekker. Die je zo in het stopcontact moest doen. Dat was niet de bedoeling! Er komt een kabel uit de grond, en daarop moet hij aangesloten worden. Omdat ik niet voor één gat ben te vangen, knipte ik de snoer door en maakte hem met kroonsteentjes vast. Ik zou later wel kijken hoe ik dit waterdicht moest maken. Ik deed de stekker in het stopcontact en bam, de andere twee lampen brandden, maar de nieuwe niet. Ik pakte mijn enig overgebleven en armzalige spanningszoeker maar zag diens lampje niet gaan branden. Ik testte de spanningszoeker in het stopcontact in de garage en omdat het daar wat donkerder was zag ik een heel vaag lampje. Maar buiten in de zon was het onmogelijk waar te nemen. Toch kreeg ik het idee dat er geen stroom op de kabel meer stond. Had ik die afgebroken lamp nu toch maar eerst even getest.

Ik riep hulptroepen in, want ik kwam er niet uit. Als er geen stroom op de kabel stond had ik een groter probleem. Want hoe liep die kabel wel niet helemaal tot achter in de tuin? De hulptroepen konden niet dus ik dacht verder. Een loze kabel zo uit de grond kon ook wat gevaarlijk worden. Ik zette er in elk geval weer een kroonsteentje op. En toen kreeg ik een ingeving. Wat als dit nu een 12-volts kabel was? Dat kon toch haast niet? Die zijn toch niet zo dik? Ik propte het kleine halogeenlampje met de twee lange pinnetjes in de andere kant van het kroonsteentje. Ik deed de stekker erin en had een prachtig licht. Raadsel opgelost. Ik zocht op internet en bestelde een tuinlamp op 12 volt. Vijfentwintig euro. Die andere veertig naar de gallemiezen.

Kan een afbeelding zijn van buitenshuis

Vlucht

Ik was een beetje beroerd na een late avond en veel drinken bij vrienden. Laat is tegenwoordig half twee en veel drinken is drie biertjes en drie glazen wijn. Om een uur of zeven werd ik wakker met een lichte hoofdpijn. Ik zocht een aspirientje en ging weer naar bed.

De hele dag hield die dufheid aan. Ik kon mijn ene voet amper voor mijn andere zetten. In elk geval niet zonder te zuchten. Het weer was ook veel te mooi, de hond moest er ook nog uit. Ik zat te denken waar ik nu kon gaan lopen zonder te struikelen over wandelaars en fietsers, want elke doorgaande weg op de Veluwe wordt overspoeld door wandelaars en fietsers in deze tijden van corona en mooi weer. Had ik geen zin in. Ik bedacht een plek waar ik vroeger wel eens kwam. Het is net buiten de kroondomeinen, hier niet ver vandaan. Ik reed er met de auto heen, op de parkeerplaats was al niemand, een uitstekend voorteken, dus ik pakte het pad en liet de hond los. Een haast mysterieus pad, dat leidde langs het grondgebied van afgelegen huizen die je helemaal niet kunt zien vanaf de weg en aan de andere kant de hekken waarmee het wild van de bewoonde wereld wordt gescheiden. Een glooiend weiland met daarin een paar runderen met enorme hoorns, en in de verte een huis. Een huis boven op een heuvel dat zo afgelegen ligt dat je niet snapt hoe je er met de auto kunt komen. Ik zag er geen mens. Ik zag helemaal geen mens op mijn ronde. Pas toen ik weer terugkeerde bij mijn auto zag ik een paar fietsers. Het was me wederom gelukt. Het was maar een kleine drie kilometer, maar met deze warmte en in mijn toestand genoeg voor hond en mij.

Het is een vrijwel vergeten gebied. Het is alleen via een doodlopende zandweg te bereiken met de auto, dus veel volk komt er sowieso niet. Als ik er zou wonen, zou ik elke avond in het donker de bossen in vluchten. Wat wel niet is toegestaan, maar als je tuin grenst aan het bos, dan moet je wel. Dan kun je je niet aan dergelijke trutregels houden.

Glooiend weiland

Friends Reünie

Ik zag de reünie van Friends. Ik volgde Friends niet toen ik het had moeten volgen, maar heb het later een keertje ingehaald. De mannen en vrouwen van Friends hebben ongeveer mijn leeftijd. Op mijn leeftijd kun je al behoorlijk wat schade door de tand des tijds hebben opgelopen. Overgewicht, kaal, grijs, gele tanden, rimpels, vlekken op je huid, lichaamsbeharing, noem het maar op.

Maar daar is gelukkig veel aan te doen tegenwoordig. Zo had Chandler ineens hagelwitte tanden, zo wit dat het pijnlijk was om naar te kijken. Ross had z’n ogen wijd open door een facelift, Monica zag eruit als Marijke Helwegen, en de knapste van het stel, Rachel, was haar eeuwige schoonheid verloren door Botox. Ze was toch ooit de aantrekkelijkste vrouw van deze planeet. Alleen Phoebe en Joey, die zagen er nog goed uit. Phoebe was amper veranderd, en Joey had het gewoon laten gebeuren. Hij is al jaren grijs, en hij weegt vijfentwintig kilo teveel. Maar zijn lach stond hem goed en hij was relaxed.

Ik zie het bij mezelf ook. Mijn herinneringen gaan met gemak meer dan 45 jaar terug, maar mijn lichaam niet. En ik was best ijdel, maar als straf voor mijn ijdelheid werd ik snel kalend, werd ik grijs, kreeg ik een onderkin, haar op mijn rug en mijn lenigheid verdween. Mijn tanden waren nooit heel wit, en mijn handen krijgen zichtbare poriën. Als ik geld had, zoals de Friends cast, liet ik het allemaal oplossen door een plastisch chirurg. Het ziet er zo goed uit, dat gesleutel aan de koppen, dat geverfde haar bij die mannen, niemand die ziet dat het niet echt is.

Zoals Joey en Phoebe. Zo verstandig moeten we worden. Dat is voor iedereen het beste.

Zoekende

Toen ik nog jonger was dan dat ik nu ben, laten we zeggen, ik was een jaar of 18, zat ik op school en vanwege problemen die ik had, had ik wekelijks een gesprek met de decaan. Zij zag in mij een talent om leraar te worden, iets wat mij vreselijk leek. De angst om voor de klas te staan weerhield mij. Tegenwoordig zegt mijn vrouw hetzelfde, maar haar neem ik niet serieus. Waarom zou ik ook, ze werkt immers op een school en leraren zijn haar collega’s, wat weet zij ervan? Zij baseert het op de rustige manier waarop ik dingen aan mijn kinderen kan uitleggen als ze iets niet begrijpen. Psycholoog, dat leek me eerder bij me passen, bovendien, met al die wappies tegenwoordig loop je dan binnen.

Misschien ben ik ook wel geschikt als mediator of relatietherapeut al heb ik moeite dat als beroep te zien. Ik heb er momenteel twee onder behandeling, een collega die ik probeer te laten inzien dat haar relatie reddeloos verloren is en een vriendin die een punt achter haar relatie wilde zetten heb ik kennelijk op andere gedachten gebracht. Bijna twintig jaar getrouwd en ineens kwam de shit naar boven. Al anderhalve week leefden zij en haar man gescheiden. Ze leek er klaar mee, en had dat al min of meer door laten schemeren naar haar man en naar haar familie. Ik hoorde in haar verhaal iets wat me vertelde dat ze er nog niet klaar mee was. Inmiddels hebben ze weer gepraat en is er een opening. Waarom ik in hemelsnaam boekhouder was geworden, vroeg ze zich af.

Was ik nog maar boekhouder denk ik dan. Al vijf jaar doe ik iets anders. Iets onbetekenends. Dat houdt ook een keer op, dat red ik niet tot aan mijn pensioen. Dan moet ik weer iets anders zoeken, en kan ik dat wel? Ik doorzie tegenwoordig zoveel bullshit dat ik bijna niet meer mee kan acteren in het toneelstuk wat het bedrijfsleven is. Soms moet ik bijna overgeven als ik LinkedIn lees.

Voor een ander weet ik het allemaal prima, maar zodra ellende mijzelf treft zie ik het allemaal niet zo helder en beland ik onherroepelijk in een spiraal van negativiteit. Dan blijft er weinig van me over.