Mijn tweede vaderland

I.v.m. de aanstaande verhuizing heb ik overwogen om de vakantie af te zeggen. Eerst voor het geld, en twee omdat de stress zo was toegeslagen dat ik dacht dat ik er toch niks aan zou hebben. Uiteindelijk hebben we dat niet gedaan en inmiddels ben ik er wel blij om. Voor wie het nog niet wist, we gaan naar Frankrijk dit jaar. Ik dacht, weer eens wat anders. Die afgezaagde reizen over de hele wereld van tegenwoordig. Mexico, Thailand, Peru, het staat me eerder tegen.

Ik ben bang dat ik nooit meer van mijn Frankrijk syndroom afkom. De magie die om het land hangt is sinds de jaren zeventig onverminderd. Alleen de taal al is prachtig. Ik heb de afgelopen twee jaar mijn Frans flink opgekrikt en ik denk dat ik er nu beter in ben dan ooit. Vloeiend is het niet, daarvoor moet je veel meer Frans spreken, maar ik heb de grammatica bestudeerd, mij aangemeld bij Franse websites en ik kijk Franse series op Netflix. Voor mij kan geen enkel ander land aan Frankrijk als vakantieland tippen. Het komt natuurlijk allemaal door vroeger, toen gingen we al naar Frankrijk. Één keertje, in 1978 hebben we een uitstapje naar Italië gemaakt, waarschijnlijk na lang zeuren van mijn moeder, maar dat was snel weer klaar. Wij, dragers van het Mack gen, moeten niets van andere vakantielanden hebben. Zou hij nog leven zou hij er ook nog steeds heen zijn gegaan. Rob Hamilton, een jaartje ouder dan mijn vader, plaatste laatst een foto van wat hij het mooiste pleintje van Frankrijk vindt. Of dat zo is weet ik niet, ik vind het meer een typerend Frans pleintje.

Pleintje in Villedieu, foto geleend van Rob Hamilton

Bomen die volop schaduw geven, een Café du Centre, (dat vind ik een mooie naam, had ook Café du Commerce mogen zijn) ramen met luiken ervoor. Om daar dan te zitten op een warme middag met een koud biertje, daar moet de term God in Frankrijk vandaan komen. Het mooist zou zijn als je er ’s ochtends al zat, met je koffie en je krant, alsof het hele leven niets anders behelst dan die aanblik van zo’n pleintje in de zomervakantie. Frankrijk voelt als mijn tweede vaderland. Mijn vader’s land, zou ik bijna zeggen, want het is tenslotte zijn schuld dat ik hiermee opgezadeld zit. Zijn schuld dat ik niks geef om Chinese muren, Egyptische piramides, verborgen steden in Peru of wolkenkrabbers in Amerika. Geen camper door Canada, geen trekkershut in Noorwegen, ik zal niks van de wereld zien, want Frankrijk trekt aan me, elk jaar weer.

Pedofiel

In Amerika is een 28-jarige docente opgepakt omdat ze een seksuele relatie onderhield met een 13-jarige jongen. Er was sprake van wederzijdse instemming. Ze zag er nog aantrekkelijk uit ook. Ik heb te doen met het slachtoffer en ik vind daarom ook niet dat ze de gevangenis in moet. Ik heb misschien makkelijk praten, als het mijn zoon was zou ik ook stikjaloers niet blij zijn. Goed, 13 is misschien wat erg jong, maar 14 is oké hoor. Tenminste, toen was ik er wel aan toe met de wiskundelerares. Niet dat ze op mijn avances inging, als die al merkbaar waren. Maar tijden veranderen. Vroeger hadden we er schande van gesproken en hadden we de docente een sloerie gevonden. Nu is ze officieel pedofiel denk ik? Dat krijg je nu met die gelijke behandeling van mannen en vrouwen. Sloerie is toch veel mooier dan pedofiel. En als Jan Wolkers iets soortgelijks zou hebben beschreven dan zou het zelfs de kwalificatie “literatuur” hebben gekregen. Drie kwalificaties voor hetzelfde. Het had gewoon geheim moeten blijven, dan hadden we het niet geweten.

Le Coq est mort

We zijn weer een weekendje in Schubbekutteveen, Drenthe. Wij passen hier op een huis met beesten, paarden, katten, vissen en kippen. Dit jaar was er voor het eerst een haan bij, genaamd Snowball. Een imposant groot beest, die zijn kippen verdedigt, en zo hoog als onze hond. De hond keek wel naar hem maar waagde geen charge.

Vandaag lag ik te luieren op de bank toen Linda ineens binnenkwam en riep: de haan is dood! Toen ze de hond uitliet had die hem gevonden in de greppel. Ik sprong op en liep naar buiten en aanschouwde het treurige schouwspel. Ik weet dat buizerds kippen grijpen, maar een haan? Die is haast groter dan een buizerd. Ik keek net een filmpje en zag een haan een buizerd verjagen. Wat extra vervelend is, is dat ik nu ook nog twee kippen mis. Er is er nog maar eentje. De kippen zullen wel gevlucht zijn, maar die houden zich dan goed schuil. Ik heb al een uur gezocht, tevergeefs.

En de haan? Die heb ik opgepakt, hij voelde nog warm, en begraven. RIP Snowball.

Totaalruptuur

Als je ongeveer in 1995 een huis kocht, met premie, en je verkocht het een jaar of vijf later, dan heb je als het goed is verkocht tegen dezelfde prijs als je het kocht, met dat verschil dat je het bedrag wat je in guldens betaalde, later weer in euro’s terugkreeg. Je had dan een rendement van 220%

Dat rendement, dat heb je aan mij te danken. Ik was een laatbloeier, dus dat heeft mij enorm veel geld gekost. In plaats van dat ik nu 100 euro maandelijks aan de bank betaal, betaal ik nu grofweg het tienvoudige en in mijn nieuwe huis zal dat er niet beter op worden. Ik registreer ergens een onrecht dat ik niet helemaal kan plaatsen. Was ik een snelle Jelle geweest, dan was ik op mijn 23e getrouwd, had ik nu de kinderen de deur uit, had ik mijn huis nagenoeg vrij, en kon ik van het bespaarde geld nu een dikke BMW rijden om eens lekker te patsen in de buurt. Maar nee, het liep anders.

In de zeventien jaar dat ik nu in mijn huis woon is er nauwelijks waardevermeerdering geweest. Ik mag blij zijn als ik 4% rendement haal. Iets klopt er niet, maar ik weet niet wat. De bank heeft het ook heel anders aan me verteld destijds. Die hadden het over heel andere stijgingen, dat weet ik zeker. Natuurlijk, daar kan niemand iets aan doen en het heeft allemaal te maken met externe factoren die je niet kunt beïnvloeden. Me hoela. Ik weet na bijna vijftig jaar levenservaring dat ook hier mensen met macht achter zaten die er schatrijk van zijn geworden. Die hebben alles gepland in hun voordeel. Konden nog met pensioen op hun 56e en konden goedkoop een huis kopen. Hun rente op consumptief krediet was onbeperkt aftrekbaar, en ze konden zoveel aftrekposten opvoeren dat hun inkomen negatief werd en ze geld terug kregen van de belasting. De rekening werd doorgeschoven naar een latere generatie en ja, dat zijn u en ik.

Ik heb het gevoel dat we genaaid zijn, en niet een beetje. Nee, dit is een totaalruptuur. Met verdoving, dat wel, want bijna niemand heeft het door. Nooit zijn we met gele hesjes de straat op gegaan om te eisen dat de rekening wordt teruggelegd bij diegenen die nu waarschijnlijk met hun camper door Canada trekken.

We’re gonna move (to a better home)

Het huis wat we hebben gekocht -ik moet daar nog even aan wennen, ik heb alleen een bod gedaan wat geaccepteerd is- staat in dezelfde wijk waar ik opgroeide. Dat wil zeggen, vanaf mijn dertiende, het tweede deel van mijn leven. Ik woonde er tot mijn 24e. Het huis is precies eender aan het huis waar wij woonden, dus ik wist hoe het er van binnen uitzag. Het enige verschil is dat je linker- en rechterhuizen had, en we gaan nu naar een rechter, wat gespiegeld is.

In die wijk ken ik alle straten, het was mijn krantenwijk, en bovendien pik je op die leeftijd de straten beter op. Van de wijk waar ik nu woon, weet ik na 17 jaar nog steeds niet alle straten uit mijn hoofd. Ik weet ook niet meer zeker of ik de krant bracht in het huis waar we nu heen gaan. Drie jaar geleden besloten we nog dat we hier voorlopig zouden blijven wonen en lieten ons huis grondig aanpakken. Vlak daarna begon mijn vrouw langzaam over andere huizen te praten. Ik negeerde het eerst, maar later begon het besef te komen dat het meeste woongenot hier wel genoten was.

Ons toekomstige huis heeft meer ruimte, een grotere tuin, een garage, een oprit, een mooie veranda, en het ligt aan de rand van het bos. Ik zie ineens allerlei mogelijkheden die ik vroeger niet had. Mijn wensen zijn simpel. Ik wil straks een ladder, zodat ik zelf simpele dingen kan doen. De dakgoot schoonmaken, de ramen wassen, misschien wel schilderen. Een grasmaaier. Geen elektrische, maar zo eentje die het mooie geluid van een grasmaaier maakt. Gereedschap dat je kwijt kunt. Nee, ik zie ons hier wel wonen.

Maar eerst, alles regelen. Hypotheek, badkamer, verhuizing. Het beklemt me nu al. Waar zijn we aan begonnen?

Mooi, vindt u niet? Ik vind het in elk geval wel mooi.

Huis

Ik geloof dat ik in een vlaag van overmoed een bod heb gedaan op een ander huis. Het is eenzelfde huis als waar ik vroeger gewoond heb, dus ik weet precies hoe het eruit zag. Het is nog niet definitief, maar ons bod werd bijna geaccepteerd, u weet hoe dat gaat. Nog even aan het onderhandelen voor de vorm.

Dus nu slaat mij de schrik om het hart. Nu moet ik van mijn luie reet afkomen en actie gaan ondernemen. Ik hoopte nog zo dat iemand zou overbieden zodat ik niks zou hoeven doen. Maar nee. Ik heb kennelijk te hoog geboden. Nou ja, we gaan het zien. Het is gedaan met lang leve de lol. Dus nu is het tijd voor ontspanningsoefeningen.

Madrid in het echt.

Nu ik hier toch ben, en nog veel meer van mening ben dat de bijeenkomst totaal zinloos is, kan ik wel melden dat de eerste twee avonden boven verwachting waren. De eerste avond was er een diner in het stadion Bernabeu, met uitzicht op het veld. Het voelde magisch om dat in het echt te zien. Hier hebben Zidane en Ronaldo gespeeld. Het stadion ligt in de stad, je ziet het ineens opdoemen in de straten. Indrukwekkend.

Maar dan vanavond! Het eten was compleet waardeloos (te ingewikkeld voor mij) maar de flamenco show erna! Ver boven al mijn verwachtingen. Dit klopte gewoon helemaal. Handenklappen, aiaiai zingen, gitaar en keihard tapdansen. Niet gewoon tapdansen, maar die vloer eruit proberen te trappen. De danseres in haar jurk verloor haar oorbel en trapte letterlijk een stuk uit de vloer. De danser met zijn lange haar gaf alles en om hem heen stoven deeltjes die zichtbaar waren in het licht. De gitarist met zijn lange nagel speelde ongelofelijk. Het was één grote lijdensweg die uit werd gedragen. De zangers leden pijn, veel pijn, dat kon je horen. Ik zat tegen het podium aan en voelde elke trap op de vloer in mijn lichaam resoneren. Het had heel weinig gescheeld of ik was het podium op gesprongen om mee te doen. Nou ja, ik was best jaloers op dit temperamentvolle gezelschap. Voor de zekerheid heb ik even geïnformeerd wat ze nu ongeveer zongen. Waarom ze zo’n pijn hadden. Want dat ze dat hadden was wel duidelijk. Geen reden. De maan was mooi, mooi was de maan, dat was het eigenlijk. Prachtig.