Het fenomeen

Ik heb het al een beetje gehad met die zogenaamde seleção zoals het Braziliaanse elftal nu door de Nederlandse commentator lyrisch wordt genoemd. Volgens Google betekent dat gewoon selectie en kun je het Portugese elftal dus ook zo noemen. Zo bijzonder vond ik ze nu ook weer niet en al die peroxidekoppen hebben de gunfactor ook niet bepaald.

Ik heb gisteren, na het bekijken van diverse filmpjes, definitief besloten wie ik de beste ooit vind. Lang dacht ik dat dat Maradona was, en waarschijnlijk was hij dat ook, maar er is er eentje wiens dribbels ik nog mooier vond om naar te kijken. Hij was niet zo compleet als Messi, niet zo krachtig als Gullit, niet zo effectief als Beckenbauer en niet zo’n tovenaar als Ronaldinho, maar hoe hij met een bliksemsnelle schijnbeweging de verdediger letterlijk liet omvallen was onovertroffen. Hij bewoog naar rechts, ging naar links en was er al voorbij. Hij gebruikte twee verdedigers in zijn voordeel door tussen ze door te duiken en ze elkaar in de weg liepen. Razendsnel, drie scharen in twee seconden en altijd die bal als aan een elastiekje aan zijn voet.

Volgens Wikipedia geboren op 18 september, maar dat klopt niet. Tenminste, in zijn paspoort staat 22 september, net als ondergetekende. Ik heb het over Ronaldo Luis Nazário de Lima. Bijgenaamd R9 of het fenomeen.

Teringzooi

Een van mijn grootste ergernissen, afgezien van de mensheid in het algemeen, zijn mensen die hun zooi in de natuur flikkeren. Ik zag een keer tot twee keer toe hetzelfde tuig hun McDonald’s troep uit de auto gooien, een keer naast mij bij het stoplicht, dan ben je al verbouwereerd, en even daarna op de snelweg toen ik achter ze reed. In plaats van dat ik mijn auto in hun achterkant boorde, want zo witheet was ik wel, belde ik de politie. Dat is een zodanig lang proces (met de politie van welke plaats wilt u doorverbonden worden? Ik heb u niet goed verstaan. Spreek de naam van de plaats in waarvan u met de politie wilt spreken) dat het al kansloos wordt. Je probeert het nummerbord te onthouden en tegen de tijd dat je ze spreekt krijg je al door dat het weinig prioriteit heeft en dat ze je melding eigenlijk belachelijk vinden.

Op de parkeerplaats in het bos waar ik de hond uitlaat, hebben ze ook schijt aan de natuur. Letterlijk volgens mij want er liggen papieren zakdoekjes. Van de week stond er een leeggezopen fles sterke drank, en een paar dagen later vier lege bierblikjes. Lekker in het donker op de parkeerplaats zuipen en je zooi onbekommerd achterlaten, want niemand ziet je.

Vandaag dacht ik eraan om een vuilniszak mee te nemen en even wat zooi op te ruimen. Zoals gezegd, een fles, vier blikjes, papier dat ik al weken zag liggen bleek een luier te zijn en een mondkapje wat ik al dagen zag liggen bleek een inlegkruisje. Omdat ik alleen die fles en die blikjes in mijn hoofd had, had ik er niet aan gedacht om handschoenen mee te nemen, en een mondkapje gaat nog wel, maar een inlegkruisje tussen je vingertoppen is toch smerig. Een luier is ook geen pretje.

Uiteindelijk belandt die zooi in mijn container, die naar ik heb begrepen per lediging aan mij in rekening wordt gebracht, dus die aso’s met hun teringzooi kosten mij nog geld ook. Geen wonder dat niemand anders het opruimt. Eigenlijk zou je geld toe moeten krijgen als je afval uit het bos opruimt, maar op z’n minst zou het storten van afval gratis moeten zijn. Of zet even een afvalbak op die parkeerplaats zodat we de troep van dat onverbeterlijke tuig sneller kunnen opruimen.

Sensationeel

Dat was een spannende WK avond in groep E, waar alle vier de deelnemers nog door konden en ook alle vier landen op een bepaald moment virtueel door zijn geweest. Het leek eerst een een-tweetje te worden voor Spanje en Duitsland, maar dat veranderde toen tegenstanders Japan en Costa Rica tegen scoorden en deze twee landen ineens virtueel door waren naar de k.o. fase. Een ongekende sensatie, want een wereldkampioen en een viervoudig wereldkampioen zouden zijn uitgeschakeld door twee vooraf kansloos geachte landen.

Duitsland kwam echter terug van een achterstand en zorgde zo dat Spanje, dat ook achter stond tegen Japan, alsnog door was ten koste van Costa Rica. Echter, Duitsland zelf, werd daarmee afhankelijk van Spanje, dat nu zelf door was, en nog één doelpunt moest scoren om Duitsland ook door te laten gaan. Dat gebeurde niet, en daarmee lag Duitsland eruit en eindigde het op de derde plaats.

Goed, dat heeft u allemaal zelf kunnen zien, maar waar het mij om gaat is dit: de wedstrijd tussen Spanje en Japan was drie minuten eerder klaar dan die van Duitsland tegen Costa Rica. Als ik de coach van Duitsland was, had ik in die laatste drie minuten Costa Rica drie keer laten scoren om zo Spanje een loer te draaien. Of je nu als 3e of als 4e het tournooi verlaat, dat maakt dan ook niet meer uit.

Zilvervloot

Mevrouw Mack vindt het vreemd dat ik haar, na tientallen waarschuwingen, een tikkie stuurde van €32,50 omdat ze eenzelfde bedrag van mijn rekening had betaald. Ik zeg haar al maanden van mijn rekening af te blijven want ook zonder haar bemoeienissen wordt daar al genoeg van afgeschreven. Toen ik nog de baas over haar was, heb ik haar kredietlimiet laten opheffen want ze klaagde dat ze elke maand rood stond. Dat heb ik toen voor eens en altijd opgelost. Nadeel is wel dat ze nu mijn rekening misbruikt om rood te staan, want ik vind rood staan armoede. Geen geldelijke armoede, maar geestelijke. Er is namelijk geen verschil of je elke maand op nul eindigt, of elke maand op je maximale roodstand, dan heb je hetzelfde uitgegeven.

Ik vind gewoon, van mijn rekening afblijven, dan gaan we nooit het rood in. Als ze sowieso naar mijn financieel management had geluisterd zouden we nu nog negen jaar hypotheek moeten aflossen en zouden we voor ons pensioen vrij van woonlasten zijn. Maar nee, er moest worden verhuisd zodat de hypotheek opnieuw dertig jaar inging, waarvan een belangrijk deel niet meer fiscaal aftrekbaar, en ook heel belangrijk, wij onderhouden alle vogels en egels van Zuidwest Vaassen, kortom, een gevaren schip. (Zilvervloot)

Vandaag bracht ik haar naar het ziekenhuis en na afloop reed ik haar met de rolstoel naar mijn auto. Ze zag een drempel aankomen en begon te miepen dat ik daar niet te hard overheen moest. Ik knalde er overheen en voor ze iets kon zeggen zei ik, “zeur niet, je zei net nog dat je pijnvrij was.” Het is mij na 22 jaar wel duidelijk wanneer ik iets serieus moet nemen en wanneer niet. Ze schoot in haar astmatische lach, maar ze kon ook weinig anders. Toen we even daarna met de auto wegreden en we weer over die drempel moesten, reed ik er extra voorzichtig overheen. Het ging hier tenslotte wel om mijn nieuwe auto waarvoor ik jaren geleden begonnen ben met sparen. Haar verontwaardiging was onbetaalbaar.

Dat sparen voor die auto op een speciale autorekening was een van mijn betere ideeën. Het is onze enige rekening waar ze wel ontzag voor heeft, en elke euro die ik daar weet te stallen, is gered uit haar koopkrachtige handen. Zonder haar was ik allang rijk zeg ik wel eens. En diep ongelukkig zegt ze dan. Alleen dat laatste is waar, ben ik bang.

Onnavolgbaar

Van voetbal heb ik geen verstand, zo blijkt elke keer weer. Er wordt een bepaald systeem gespeeld wat ik niet herken, en kritiek op individuele spelers is verboden. Tevens begrijp ik het begrip “wedstrijdritme” niet en snap ook keuzes voor bepaalde spelers niet.

Laat ik beginnen met wat ik wel begrijp, namelijk dat een voetballer geen 90 minuten kan spelen. Dat schijnt fysiek niet te kunnen, vooral bij sterspelers, dus die moet je op tijd wisselen zodat ze de volgende wedstrijd weer een aantal minuten mee kunnen doen.

Dan het systeem. Systemen zijn altijd zonder keeper, want die wordt niet genoemd. Dan is het bijvoorbeeld 5-3-2. Vijf verdedigers, drie middenvelders, twee aanvallers. Ik herken het niet als ze het me niet van tevoren influisteren. Ik zie altijd dat als de ploeg aan de bal is dat je tien aanvallers hebt, en als de tegenpartij de bal heeft heb je 11 verdedigers. Daarom wordt er relatief weinig gescoord, omdat er altijd een verdediger meer is dan aanvallers.

Mocht een speler een draak van een wedstrijd spelen of, om in voetbaltermen te spreken, geen pepernoot raken, en de trainer heeft hem niet gewisseld, dan zal de trainer nooit zeggen dat hij slecht speelde. Als hij hem wel heeft gewisseld zal hij zeggen dat hij “niet in de wedstrijd” zat en als het collectief een faalfestijn was, zal de trainer zeggen dat een aantal spelers hun niveau niet haalde.

Als een speler over een bal heen trapt en het is zijn eerste wedstrijd in lange tijd, dan ontbreekt het hem aan wedstrijdritme, als een speler die wekelijks speelt hetzelfde doet, maakte hij een zeldzame misser.

En als van Gaal zegt dat Xavi op de training vorderingen maakt, en iedereen verwacht dat hij erin komt maar het niet gebeurt, dan zegt van Gaal dat als hij vorderingen maakt op de training dat nog niet wil zeggen dat hij goed genoeg is voor de wedstrijd. En vervolgens brengt hij Taylor in. Onnavolgbaar!

Supporter

Voor het eerst tijdens een WK voel ik geen haat jegens Duitsland meer. Het is weggeëbd, verdampt, misschien wel vanwege mijn werk, ik heb een Duitse manager en twee Duitse directe collega’s.

Ik heb zelfs serieus een BMW 5-serie overwogen, maar mijn 508 paste me uiteindelijk beter. Het kan ook door Sebastian Vettel komen, of doordat ik in Duitsland op mini vakantie ga, of misschien wel door Angela Merkel.

Ik hoopte zelfs dat Duitsland zou scoren tegen Spanje. Omdat ze zeer sterk speelden en het zonde zou zijn als we ze al zouden verliezen zo vroeg in het toernooi. Met het Nederlands elftal heb ik niet veel meer. Ik probeer het te voelen, maar er ontbreekt gewoon kwaliteit. Als ze de volgende ronde niet halen doet het me weinig tot niks. Voor veel supporters is het jammer, maar ik weet ook van eerdere WK’s dat ze bij uitschakeling van oranje net zo makkelijk overstappen op de Rode Duivels, omdat het feestje dan door kan blijven gaan.

Dit jaar zullen ze een ander team moeten steunen, want die Duivels zijn ook opgebrand. Ik keur dit gedrag overigens niet goed, ik vind dat als je supporter bent, je ook de pijn moet voelen als je verliest. Omdat ik die niet voel, ben ik ook geen Oranje supporter. Misschien als Xavi erin komt, dat ik er anders over ga denken.

Tambam

Zo luidt haar bijnaam die een beetje lijkt op Bambam uit de Flinstones. Omdat ze vroeger soortgelijk gedrag vertoonde en behoorlijk sterk was. De strijd met haar hebben we voorlopig opgegeven, je kunt haar eenmaal niet dwingen om te leren. Donderdagavond liep het weer even mis en liep ze weg, met telefoon waardoor we haar ronde door het dorp konden volgen. Ik dacht, krijg jij de rambam maar, Tambam, en ik maakte snel een bordje met daarop de tekst: “welkom terug Tambam,” en hing dat op de voordeur.

Dat helpt natuurlijk tegen elke boze bui, en in plaats dat ze boos naar boven liep kwam ze bij ons zitten en deed een poging om niet te lachen.

Vanochtend kwam ze warempel vragen of ik haar met wiskunde wilde helpen, waarop ik natuurlijk ja zei. Alleen toen het zover was, was ze haar motivatie weer kwijt, zodat dat toch niet doorging. Ik heb me er maar bij neergelegd, die zakt af naar niveau basis, nog twee niveaus van de debielen verwijderd. Maar beter dat dan elke dag ruzie in huis.

Vandaag zette ze haar schoen en ik heb snel nog een gedichtje in elkaar geflanst. Zodat ze morgen weer een glimlach heeft. Momenteel zit ze in een traject waarin ze getest wordt op een stoornis. Ik vrees wel dat ze iets mankeert, en het is niet haar intelligentie. Ik had het al kunnen weten toen we een paar jaar geleden op vakantie gingen, ik na twintig minuten rijden terug ging omdat ik iets was vergeten, eenmaal thuis snel uit de auto sprong om het te pakken, en toen we voor de tweede keer de rotonde richting snelweg pakten, ze even opkeek van haar telefoon en verbaasd vroeg: “Huh? Zijn we hier pas?”

Opvoedkunde? Mij niet raadplegen.

Toen ik nog geen kinderen had, of toen ze nog heel jong waren haalde ik wel eens mijn schouders op als ik verhalen hoorde over ouders die hun kind niet aankonden. Ik begreep dat niet, omdat ik als kind het voorbeeld kreeg hoe dat wel werkte. Mijn vader had de absolute macht. In mijn hoofd was ik geketend en moest ik luisteren. Niet alleen thuis, ook op school. Gaf ik problemen, dan deed ik dat maar één keer.

Nu is er mijn dochter. 14 jaar en doet ongeveer waar ze zin in heeft. Of beter andersom, ze doet niet waar ze geen zin in heeft. School, daar heeft ze geen zin in, dus of ze leert niet, of ze gaat niet.

Huh, wat zeg je, ze gaat niet? Ze heeft niks te willen en ik vertelde haar dat ze zich beter kon gaan aankleden omdat ik haar persoonlijk bij school zou afzetten, aangekleed of niet. Een ouderwets dreigement, wat ik heb onthouden van vroeger maar waar ik al van voelde dat het niet helemaal zou uitpakken als ik dacht. Ik hoopte in het beste geval dat ze in de auto zou smeken om terug te gaan, en dat ze zich aan zou kleden.

Vergeet het maar. Ik sleurde haar uit haar bed, maar het kind is zo sterk dat ik niet eens haar kamer afkwam en na haar een trap tegen haar kont gegeven te hebben, moest afdruipen. Kansloos. Volgens haar was ze ziek, dus bleef ze thuis. Die ziekte bleek verder nergens uit, dus hebben we haar ook niet ziek gemeld.

Toevallig hadden we die ochtend al een gesprek met een zorginstelling omdat het kind de laatste maanden al problemen geeft. Ze is lief, totdat je nee zegt. Vanwege die trap moet ik nu een instructie filmpje over geweldloos verzet gaan kijken.

Mijn vader zou zich schamen voor mij, dat ik mijn dochter niet aankan. En ik denk terug aan mijn kansloze stoere gepraat over hoe ik mijn kinderen in het gareel krijg. Niet dus, in dit geval. Ik hanteer methodes die mij niet passen, die uit andere tijden zijn, en die ik niet goed weet uit te voeren. Ik ben geen beul, geen bewaker, en al helemaal geen handhaver. Ik ben het liefst vrienden met mijn kinderen, precies waarvoor ik altijd werd gewaarschuwd.

Herenigd

Op deze koude zaterdag had ik een afspraak die al 35 jaar stond. Hij stond al twee keer eerder in oktober maar door Corona kon dat niet doorgaan. Het ging om mijn zogenaamde tweede nicht, die ik voor het laatst zag toen ik zeventien of achttien was. Haar vader en mijn vader waren neven van elkaar en vlak nadat mijn vader overleed hadden we een tijdje contact en schreven we elkaar brieven.

Anderhalf jaar geleden stuurde ik haar een berichtje, en vandaag heb ik haar en haar man opgezocht. Ze bleek gewoon aan dezelfde straat als ik te wonen, de A50, op slechts 55 minuten rijden.

Ze woont in Brabant, in het buitengebied, en heeft daar een kleine vrijstaande woning. Ik wilde naar de voordeur lopen, maar daar hing een bordje met in het Brabants: achterom komme. Wat ik dus braaf deed, en waar een waakzame Duitse herder achter een hek naar me stond te blaffen. Ik deed het hek open en begroette de hond, die zich nog steeds liet gelden maar wat in de war leek van mij, die gewoon door het hek naar binnen liep ondanks zijn geblaf.

Mijn nicht kwam eraan en verbaasde zich enigszins dat ik al door het hek was omdat niet veel mensen dat deden. Ik weet ook niet precies wat dat is, ik denk dat het simpelweg niet in me opkomt om angstig te worden van een hond omdat ik ze te leuk vind.

Het werd een dag zonder stiltes waar we herinneringen ophaalden, waar we over onze familie spraken en waar we elkaar vragen stelden, waar ik meeat en waar ik pas om elf uur ‘s avonds weer wegging. Ze gaf me nog een boek mee, en zei dat ze het over een poosje wel een keer bij ons kwamen ophalen. Voor mij betekent het veel, zo’n reünie van twee. Het zijn die dagen met een gouden randje.

Origineel

Als je een oude auto onderhoudt kom je op een gegeven moment op een punt dat je niet meer kunt zeggen dat het nog de originele auto is. Motor, versnellingsbak, uitlaat en misschien zelfs delen van de carrosserie die er opnieuw ingelast zijn, op een gegeven moment is er zoveel vervangen dat het grotendeels een andere auto is geworden.

Zo is het met Linda ook. Eergisteren (15 nov voor de archieven) is er een tweede kunstheup geplaatst, en samen met een kunstknie, een glazen oog, een kunstgebit, een donornier, een houten been, siliconen implantaten, nepwimpers, en de ovulatie kun je toch moeilijk volhouden dat ik nog met dezelfde getrouwd ben.

Daarbij is ze ook nog gehersenspoeld door de linkse mafia en dus ook wat dat betreft een ander als die ik leerde kennen, 22 jaar geleden. Daar waarschuwden ze al wel voor vroeger, dat als je eenmaal getrouwd bent, ze compleet veranderen. Het begint al met dat ze hun naam veranderen in de jouwe. (Dat ging toen zo) Dat zou al een teken aan de wand moeten zijn. Alleen het typeplaatje klopt nog.

Ik, daarentegen, ben nog dezelfde als toen. Ik draai nog elpees, stuur overschrijvingskaarten naar de bank, plug mijn modem in de telefoonaansluiting als ik wil internetten en heb nog een dynamo op mijn fiets. Van mij kun je op aan. Probleem is, van de wereld niet. Die dwingt jou om te veranderen. Daarom is alleen dat van die elpees waar. Vanavond nog gedraaid, Elvis sings hits from his movies. Verbazingwekkend goed.

Maar ze is weer thuis. Op haar originele heup na dan.