Madrid in het echt.

Nu ik hier toch ben, en nog veel meer van mening ben dat de bijeenkomst totaal zinloos is, kan ik wel melden dat de eerste twee avonden boven verwachting waren. De eerste avond was er een diner in het stadion Bernabeu, met uitzicht op het veld. Het voelde magisch om dat in het echt te zien. Hier hebben Zidane en Ronaldo gespeeld. Het stadion ligt in de stad, je ziet het ineens opdoemen in de straten. Indrukwekkend.

Maar dan vanavond! Het eten was compleet waardeloos (te ingewikkeld voor mij) maar de flamenco show erna! Ver boven al mijn verwachtingen. Dit klopte gewoon helemaal. Handenklappen, aiaiai zingen, gitaar en keihard tapdansen. Niet gewoon tapdansen, maar die vloer eruit proberen te trappen. De danseres in haar jurk verloor haar oorbel en trapte letterlijk een stuk uit de vloer. De danser met zijn lange haar gaf alles en om hem heen stoven deeltjes die zichtbaar waren in het licht. De gitarist met zijn lange nagel speelde ongelofelijk. Het was één grote lijdensweg die uit werd gedragen. De zangers leden pijn, veel pijn, dat kon je horen. Ik zat tegen het podium aan en voelde elke trap op de vloer in mijn lichaam resoneren. Het had heel weinig gescheeld of ik was het podium op gesprongen om mee te doen. Nou ja, ik was best jaloers op dit temperamentvolle gezelschap. Voor de zekerheid heb ik even geïnformeerd wat ze nu ongeveer zongen. Waarom ze zo’n pijn hadden. Want dat ze dat hadden was wel duidelijk. Geen reden. De maan was mooi, mooi was de maan, dat was het eigenlijk. Prachtig.

Madonna op het songfestival

Ik hoorde tijdens de halve finale al een paar keer haar naam en dacht dat ze zou komen. Maar ik had het kennelijk verkeerd. Tijdens de finale hoorde ik het weer, maar toen bleek het te gaan om een zangeres die erg op haar leek. Totdat ik het allemaal toch goed gehoord bleek te hebben, en Madonna er echt bleek te zijn.

Over de kwaliteit van haar optreden hoef ik het niet echt te hebben. Overal op internet schijnt men over elkaar heen te vallen over hoe vals ze zong. Jan Smit vond het wanstaltig slecht, en mevrouw Madonna zou met dit optreden een miljoen dollar verdienen. Nu is Madonna nooit een groot zangeres geweest, en nu ze 61 is is dat er niet beter op geworden. Dus voor mij geen verrassing dat haar stem niet klonk als een klok. En haar performance was te kort om het nog maar iets van glans mee te geven.

En toch was ik vanaf het eerste moment dat ik haar zag gebiologeerd. Ten eerste was dit niet zomaar iemand, maar de moeder aller vrouwelijke popsterren. Madonna was een begrip in de jaren tachtig, dat klonk als het Barcelona Dreamteam, als het trio van Basten, Gullit, Rijkaard. Als Senna en Prost. Madonna was perfectie, schoonheid, en sekssymbool. Haar invloed op de jeugd (op mij) was gigantisch. Als je haar geliefde kon zijn, dan moest je zelf wel superkrachten bezitten.

Maar waarom ik voornamelijk betoverd was: omdat Madonna live optrad in 2019 en nog net zo uitzag als in 1989! Ik wist niet wat ik zag! Zij was rechtstreeks de jaren 80 uitgestapt, had een paar decennia overgeslagen en dook ineens hier in 2019 op, exact zoals ze de jaren 80 had verlaten. Magisch vond ik het. Not everyone is coming to the future, zong ze. Ik begreep haar boodschap. Ik was de enige op de hele wereld die begreep waarom ze dat zong. Of in elk geval de enige die van haar optreden genoten had.

Madrid

Volgende week ben ik een kleine week in Madrid. Ik had gewoon in de accountancy moeten blijven, daar doen ze niet aan die fratsen. Ik heb nog geluk want het had ook Dubai kunnen worden. Wat je daar toch moet? Kamelen en geen alcohol. Je hebt toch minimaal alcohol nodig om zoiets te doorstaan? Het gaat ook echt nergens over, die zogenaamde teammeetings. Het enige waar ik het nut een beetje van inzie is dat je weet wie je collega’s zijn. Kom dan met z’n alleen naar Nederland, zou ik zeggen, maar ja, hier zijn je collega’s snel uitgekeken. En oké een ontmoeting met je collega’s mag dan nuttig zijn, maar het zou nog veel nuttiger zijn als het bedrijf eens duidelijke procedures op 1 plek zette.

Voor de vorm brengen we weer allerlei problemen mee naar de meeting, die brengen we daar dan ter tafel, vervolgens gaat er iemand nooit meer naar kijken om er zeker van te zijn dat het probleem blijft bestaan, anders heb je geen reden meer voor een volgende meeting. En we krijgen een nieuw systeem waarin straks alle problemen tot het verleden behoren. Dus dan ben je gauw uitgeluld.

Ik vind het niks allemaal, je bent vier dagen weg voor dit soort onzin, je zadelt je gezin op met stress omdat er taken overgenomen moeten worden (ik doe ook nog wel iets in huis) en zelf zit ik vier dagen eenzaam te wezen op een hotelkamer nadat ik tijdens het avondprogramma geacteerd heb dat het leuk was. Blij als het volgende week donderdagavond is.

De andere kant van het succes

Als u een echte Ajax fan bent, kunt u hier beter stoppen met lezen. Dit verhaaltje zal niet geheel objectief zijn. Bent u zo’n arrogante gladjanus en successupporter, lees dan vooral door. Hier werd namelijk gejuicht toen Tottenham in de laatste seconde een einde maakte aan het geluk van Ajax dat al begon bij de loting, waarin alleen Bayern een tegenstander van formaat was. Ajax kwam dan ook vrij makkelijk door de poulefase, net achter Bayern.

Daarna volgde Real Madrid, en ondanks dat de fans de hele nacht vuurwerk hadden afgestoken bij het hotel van de Real spelers, ging die thuiswedstrijd verloren. Ramos vernederde Ajax nog door opzettelijk een gele kaart te pakken, omdat de wedstrijd in Madrid wel zonder hem gewonnen kon worden en hij daarna weer een schone lei zou hebben. Arrogantie pakt meestal verkeerd uit. In de eerste minuten kopte Real op de lat, en vlak daarna werd de gevaarlijkste man van Real, die al een paar keer gevaarlijk was doorgebroken, het veld uit geschopt. De weg naar het doel van Real was vrij en nu had de nieuwe Cruijff, zoals ze Frenkie noemen, vrij spel. 1-4 en de hele wereld had het erover.

Daarna volgde Juventus, en het leek erop dat Ronaldo niet mee kon doen. Het geluk van Ajax. Ook de Juventus spelers werden onthaald met een nachtje vuurwerk om ze uit hun slaap te houden. Ronaldo was er echter wel bij. Alleen bleek de Italiaanse competitie zwaar overschat te zijn, getuige de vroegtijdige uitschakeling van alle Italiaanse ploegen. Ajax won, Juve was niet bij machte iets te doen, kreeg geen penalty na een overduidelijke handsbal van Blind. PSV zet ons Europees voor lul, werd er geroepen door de successupporters met extreem kort geheugen. PSV werd belachelijk gemaakt omdat ze niet door de poulefase kwamen. De poule waarin de finalist en de halve finalist zaten.

Het geluk van Ajax duurde voort. Inmiddels geholpen door de KNVB die het speelschema van Ajax zo aanpaste dat zij meer rust kregen dan alle andere ploegen, mochten ze aantreden tegen een zwaar gehavend Tottenham. Maar liefst zeven spelers konden niet mee doen. Ajax won uit met een doelpunt van Donny dat even goed afgekeurd had kunnen worden wegens buitenspel. De hotelboekingen voor de finale in Madrid werden reeds gemaakt.

De thuiswedstrijd in Amsterdam tegen Tottenham keek ik niet. De uitwedstrijd was een draak van een wedstrijd geweest, en ik zat een serie te volgen. De Engelsen waren uit hun slaap gehouden met vuurwerk (ik krijg gewoon een bekeuring voor afsteken van vuurwerk op ongeoorloofde tijdstippen) en ik zag dat het al 2-0 voor Ajax was. Weer een makkie tegen een nog steeds zwaar gehavend Tottenham. Vlak na de tweede helft kwam ik erin, Zyech miste een paar kansen maar hij lachte het weg, ze waren er immers toch al. Ten Hag wisselde zijn aanvallers tegen verdedigers bij een 2-2 stand, en toen ging het ineens finaal mis. Frenkie en Matthijs lieten zich kinderlijk eenvoudig door de benen spelen, en na al het getijdrek van keeper Onana had Tottenham precies genoeg tijd om in de laatste seconde het benodigde doelpunt te scoren.

Mijn zoon en ik, de afgelopen vijf jaar tot het uiterste getergd door de Ajacied, sprongen op en juichten. Het geluk van Ajax was tot staan gebracht. Niks finale. Maar heel de wereld had ze gesteund, dat toch zeker wel. Iedereen hoopte dat ze zouden winnen want ze hadden zoveel betekend voor het Nederlands voetbal. Ja. De afgelopen twintig jaar heeft PSV niks betekend voor het Nederlands voetbal, en dat moet de reden zijn dat hen geen extra rust gegund werd door de KNVB.

Het landskampioenschap gaan ze halen, daar ben ik van overtuigd. Anders had Groningen wel een penalty gehad, en was het doelpunt van Huntelaar afgekeurd. Anders zou Heerenveen wel een penalty gekregen hebben in de slotfase. Ajax krijgt echter nooit penalty’s tegen in de Arena. De laatste dateert alweer van zes jaar terug. Er hangen in de catacomben van de Arena prachtige posters van beroemde Nederlandse scheidsrechters. Daar mag het arbitrale trio eerst langs eer ze het veld op lopen. Zondag treedt Ajax weer op tegen een zwaar gehavend Utrecht.

Ajax, dezelfde club waar ik in 1995 nog hartstochtelijk voor juichte toen ze de CL wonnen. Daarna werd ik een simpele boer waar de neus voor werd opgehaald door de Amsterdamse suprematie. Ajax, de enige club die ik niks gun. Nou ja, die beker dan. De troostprijs zoals ze die vorig jaar noemden, toen hij uit zicht was.

*Dit logje zou er niet gekomen zijn zonder: Peter R. de Vries, Humberto Tan, Hugo Borst, Sjaak Swart, Matthijs van Nieuwkerk, Jan-Joost van Gangelen, de KNVB, Fox Sports, en de VAR. Ik realiseer me ook dat er echte Ajax fans zijn, als het goed is zijn die niet tot hier gekomen maar indien toch zou ik aan hen willen zeggen: Ajax heeft uiterst sterk gespeeld en ik zou nooit zo zuur schrijven als ik niet tot het uiterste was getergd door hiervoor genoemde flapdrollen.

Dodenherdenking

Tijdens dodenherdenking voel ik nederigheid. Waar je je de rest van het jaar een grote jongen voelt, die onverschillig kan doen, grapjes kan maken en het gevoel kan hebben dat je boven het gepeupel staat, wordt er hier iemand terug op z’n plaats gezet door een veteraan die krom gezeten in zijn rolstoel met een laatste krachtsinspanning zijn gevallen maten salueert na de kranslegging. Waar Koning en Koningin traditiegetrouw op social media worden afgezeken, en de strijdkrachten belachelijk worden gemaakt door toetsenbordsoldaten, zie je hier ineens hun functie. Zij symboliseren het land dat het ooit kennelijk waard was om zoveel offers voor te brengen, en ze nemen ons mee naar vroegere tijden, toen Koning, God en vaderland nog enig ontzag inboezemden.

Nu leven we in de vrijheid waar toen voor gestreden moest worden en dan vraag ik me wel eens af, hmm….waar is het besef gebleven? Wat is het allemaal nog waard nu Koning, God en vaderland zijn vervangen door John de Mol, wetenschap en een plek waar je selfies kunt oploaden? Ik vraag me dat serieus wel eens af. Vlak na dodenherdenking kwam op tv de grote Gordon en Dino show, de wetenschap lukt het steeds meer mensen steeds langer in leven te houden, waardoor het leven gemiddeld steeds minder waard wordt, en al die mensen hebben een podium waarop ze ongevraagd gaan staan en lege zalen trekken. Niemand zit nog in het publiek.

Gisteren scheelde het niet veel of ik had heel die dodenherdenking belachelijk gemaakt op Facebook. Na het zoveelste moedertje dat op Facebook liet zien (tussen twee statussen over wijn drinken door) dat ze tranen in haar ogen kreeg van dodenherdenking, schreef ik: “Ook wij zijn twee minuten stil tijdens dodenherdenking. Like dit als je voor dodenherdenking bent, deel dit als je tegen de nazi’s bent. ” Maar nee, dat ging me toch te ver.

Tophypotheek

Ik geloof wel dat de kogel door de kerk is. Volgens mij gaan we verhuizen. Niet direct gelukkig, maar we hebben een oriënterend gesprek met de bank gehad. De man van de bank informeerde naar onze gezinssituatie. Linda deed het woord, ik vulde aan waar nodig. “Dus ik zie, man.., vrouw…getrouwd? Kinderen?” “Ja, twee,” antwoordde Linda. Ik vulde aan, “labrador, Opel Vectra.” Hebben we helemaal niet, die laatste twee, maar het begon al zo triest, dan kun je het beter maar gelijk helemaal verpesten. Nou ja, de man van de bank vond het wel grappig en legde ons het een en ander uit. Hij zei nog iets waarvan ik dacht, “dat moet ik onthouden.” Dus dat ben ik vergeten. Uiteindelijk, laten we eerlijk zijn, onthou je toch maar één ding en dat is hoeveel je ongeveer kunt lenen.

Dat viel nog niks tegen. Dat wil zeggen, een enorm bedrag. Ik vroeg me zelfs af waar men dat op baseert, dat dat zou kunnen. Dat kan namelijk helemaal niet. Maar ik weet al hoe die bank dat berekent, daar zit een grove fout in! Het te lenen bedrag moet niet alleen afhankelijk zijn van het inkomen, maar ook van de mate waarin de man het voor het zeggen heeft. Kijk, als ik bij ons over de financiën zou gaan, dan zou het inderdaad net kunnen. Hond eruit, kat eruit, auto van de vrouw eruit, voortaan weer kamperen met de tent, uitjes doen we op de fiets, en huishoudgeld. Dan zou je net je hoofd boven water kunnen houden met zo’n tophypotheek.

In ons geval volstrekt ondenkbaar. Ik mag er van mijn vrouw geen eigen bankrekening op na houden, een en/of rekening werd nog net getolereerd mits ik geen eigen bankpasje of random-reader zou krijgen. Er is een hond, er is een kat, er is een tweede auto, er zijn sportverenigingen, er zijn bioscoopabonnementen, schoonmaaksters, hondenuitlaatsters, tuinmannen, privé-masseuses, iedereen heeft twee telefoonabonnementen, Netflix, wit brood, a-merken, vakanties, playstations, grote beurten, cadeautjes, aanbiedingen, de hele flikkerse bende is er. Mijn salaris is al op voordat ik mijn arbeidsovereenkomst getekend heb. Hoe komt zo’n achterlijke bank erbij zeg! Dan kijken ze of je nog ergens een kredietje hebt. Nee, dat zet zoden aan de dijk! Als een vrouw het woord voert bij het hypotheekgesprek, dán moeten alle alarmbellen bij de bank gaan rinkelen!

Nou ja, ik ben het er eigenlijk ook wel mee eens. Zo’n zuinig leven is ook niks voor mij. Ik wil niet zonder hond of kat. Ik wil ook echt niet meer kamperen of fietsen in het weekend. Ik wil ook kunnen Netflixen als ik daar zin in heb. De tuinman was een grapje.

Wijsneuzen

Er stond hier net de Engelse versie van Wegmisbruikers aan. De Nederlandse versie vind ik niet om aan te horen. Altijd loopt het met een sisser af, maar, hoor je dan steevast, het had ook heel anders kunnen aflopen. En dan die grapjes van de Voice-over. Tenenkrommend slecht. Omdat Nederlands mijn moedertaal is, registreer ik veel meer in het gesprek tussen twee Nederlandse agenten dan tussen twee Engelse. Ik hoor hier duidelijk als een van de agenten niet al te slim is. In het Engels zou me dat waarschijnlijk ontgaan.

Desondanks was de Engelse versie ook tenenkrommend slecht. De grapjes waren on-Engels slecht, de agenten waren ronduit irritant, en dan hebben ze nog een helikopter met warmtecamera om een verdachte die zich schuilhoudt in het donker makkelijk te lokaliseren. Ik zit dan te zoeken naar manieren hoe je die warmtecamera om de tuin kunt leiden, en zo de vermeende superioriteit van de politie eens te logenstraffen. Of dat zo’n boef eens een echte boef blijkt te zijn die zich schietend een ontsnappingsroute baant. Zodat de stoer pratende agenten bibberend van angst achter een bosje kruipen. En dat die warmtecamera dat dan registreert. Maar nee hoor, altijd pakken ze met groot machtsvertoon en vier man een een politiehond een eerlijke boef die gewoon wat gereedschap heeft gestolen voor zijn werk. En de Voice-Over moet ook nog even een duit in het zakje doen. “die kan even een nachtje in de cel zijn zonden overdenken.”

Mijn vrouw vindt mij maar raar. Ik hoop op iemand die de warmtecamera te slim af is, die zijn DNA spoor weet uit te wissen, en die voor verwarring en onrust zorgt bij het politieapparaat. Zij niet, zij vindt dat als je niks te verbergen….afijn. Ik was er een keer bij dat iemand een agent waarschuwde omdat een al weken gezochte schennispleger zich in een maisveld had verstopt. De agent zei dat hij niks kon doen omdat hij op collega’s moest wachten. De angsthaas. Hij had alleen maar het mais in hoeven lopen. Ja, dat zenden ze niet uit he, bij de Politie op je hielen? Nee, dat doen ze niet! In plaats daarvan altijd weer die irritante dienders die iemand op een opgevoerde brommer bekeuren. Ga verdorie boe….afijn.