De laatbloeier

Omdat er vandaag wat sneeuw zou vallen dacht ik naar het bos te gaan om mijn favoriete boom te fotograferen. De boom viel mij begin vorig jaar op omdat alles al groen was, behalve hij. Ik noemde hem : “de laatbloeier.” Ik had de boom op de foto in in de lente, de zomer, de herfst en in de winter. Alleen nog niet met sneeuw, dat leek me nog wel wat. Ik ging laat weg, omdat de sneeuw laat verwacht werd. Toen het begon te schemeren vielen er paar kleine vlokjes, die de naam vlok eigenlijk niet waardig waren. Ik liep wat verder en kwam vier mensen met vier Huskies tegen. Ik liep een stukje met ze mee, drie van hen hadden er goed de sokken in maar de vierde bleef met mij meelopen. Een jonge vrouw, die veel praatte, want ik weet dat ze fysiotherapeute is, dat ze veel naar Lapland op vakantie gaat met de honden en dat ze ook hier in Nederland zich door het bos liet voortsleuren op een kar met de Huskies ervoor. Dat er in Lapland dorpjes zijn van drie inwoners en dat de dichtstbijzijnde winkel soms drie kwartier rijden met de auto is. Van mij weet ze alleen dat ik mijn hond braaf vasthou op de plekken waar dat moet, en dat we nog geld terug moeten krijgen van de afgelaste vakantie naar Schotland. Na een kwartiertje ging ze de andere kant op, rennend achter de anderen aan.

Het werd steeds donkerder, ik moest het bos uit, naar de “hoofdweg”, een zandweg met een fietspad ernaast, waar de hond wel los mag, zolang hij maar niet links en rechts het bos of de heide in gaat. Op de terugweg kwam ik langs de laatbloeier, ik fotografeerde hem, een heel klein beetje sneeuw was zichtbaar, maar lang niet zoveel als ik in gedachten had.

Vijf minuten verderop, het was inmiddels echt bijna donker zag ik in de heide plotseling een grote groep edelherten rennen, richting het zandpad waar ik op liep. Ik pakte mijn telefoon en probeerde ze te filmen. Omdat ze me zagen, namen ze een andere richting waardoor ze verder dan ik hoopte het zandpad overstaken. Nauwelijks te zien op mijn filmpje. Ik liep verder en was zo naïef te denken dat de hond ze niet in de gaten had. Terwijl ik een half uurtje daarvoor nog tegenover de jonge vrouw beweerd had dat de mijne alles in de gaten had.

Ze had ze niet gezien, maar toen we de plek bereikten waar ze overgestoken waren zette ze ineens een sprint in. Ze schoot de heide in, ik kon haar al snel niet meer zien. Ik zag de herten nog wegrennen, en een halve minuut later hoorde ik mijn hond blaffen op een ongelofelijke afstand. Gelijk schiet dan door je hoofd dat ze ook de weg overschiet waar nog wel auto’s rijden en daar aangereden wordt. Ik riep en floot haar, maar dat was kansloos. Inmiddels zag ik de grote groep herten weer de andere kant op rennen, die richting op waar ik ze de eerste keer vandaan had zien komen. Het waren er zeker twintig. Ik wist het eigenlijk wel, maar toch verbaasde ik me nog over hoe kansloos een hond is tegen een ree of een hert als het om snelheid gaat. Terwijl mijn hond harder sprint dan ik kan fietsen.

Vijf minuten later zag ik de hond weer op het besneeuwde zandpad. Ze had het opgegeven. Ik lijnde haar aan, mopperde maar niet want ja, als het zo schemert moet ik haar maar aanlijnen. Nu ligt ze al de hele avond te ronken in haar mand. Wel een mooie dag.

Zomaar wat negativiteit.

Inmiddels is mij wel duidelijk dat voorspellingen, uitspraken en vergelijkingen omtrent corona weinig zin hebben. Net als je denkt dat je juist gebudgetteerd hebt, komen er Britse, Braziliaanse en Zuid-Afrikaanse varianten. Een paar maanden geleden deden we het beter dan de Belgen (ondanks hun mondkapjes), nu is dat andersom. (nu hebben wij mondkapjes) Tijdens de eerste golf leek Duitsland het zo goed voor elkaar te hebben, nu vliegen ze gierend de bocht uit. (Duitsers zouden de regels beter opvolgen) De Spaanse griep roeide een groot deel van de Europeanen uit, en was daarmee veel dodelijker, maar nu zijn er de lockdowns, en is er betere gezondheidszorg dus hoe was het zonder geweest? Aan de andere kant valt er nu een veel groter deel van de bevolking in de risicogroep, als dat in 1914 ook zo was geweest was het waarschijnlijk nog veel erger geweest.

Je kunt er allemaal niks mee. Dat moet het kabinet ook gedacht hebben. Het maakt allemaal weinig uit, laten we aftreden, dan is alles weer goed en kunnen we verder. Avondklok instellen dan maar? Zodat we je kunnen bekeuren als je buiten bent in plaats van dat we je bekeuren als je gedrag vertoont wat mogelijk de verspreiding van corona bevordert? Waarom niet iedereen de komende drie weken verplicht binnen blijven? Gegarandeerd dat het virus daarna weg is. Of is dat populisme? Nee, denk het niet, daar word je niet erg populair mee. Verleng dan de lockdown maar. Dat geeft wat extra bedenktijd. Er vanaf komen we niet meer. Ik wil niet negatief doen of de betweter uithangen, maar op een gegeven moment is corona corona en halen we onze schouders er over op. Hallo manager, ik blijf een paar dagen thuis, ik heb corona. Ok, nou sterkte ermee, ziek goed uit.

Over honderd jaar constateert men luchtig dat het wel goed was dat corona even over de wereld raasde. Anders had men waarschijnlijk 15 miljard mensen op de wereld gehad in plaats van vier. Want met vijftien was het onmogelijk geweest om de temperatuur weer terug te dringen, met vier bleek het gelukt. En men keek rechtstreeks naar de 53e Elfstedentocht. Maar inmiddels is mij wel duidelijk dat voorspellingen, uitspraken en vergelijkingen omtrent corona weinig zin hebben. Er schijnt wel sneeuw aan te komen vandaag. Heb ik al lang niet meer gezien. Ik kijk er naar uit.

Fomo

Dat een groot deel van de wereld totaal gek is, is op zich geen verrassing. Soms is dat gelijk duidelijk, iedereen ziet wel hoe lijp de fanatieke aanhang van Trump is, maar ik moest ook wel lachen om de volgers van Elon Musk. De man prijst een bepaalde app aan en massaal hebben zij de aandelen van het betreffende bedrijf gekocht. Tenminste, dat dachten ze. Een bedrijf in Texas met dezelfde naam zag haar aandelenkoers met 12000% stijgen. Ze hadden niks te maken met de app die Musk bedoelde, maar de vraag naar het aandeel steeg in recordtempo. In blinde paniek kocht men massaal het aandeel waarvan men dacht dat hun idool het aanprees.

Dit gebeurt natuurlijk al sinds mensenheugenis. Mensen lopen achter de grootste aan in de hoop zelf ook aanzien te verkrijgen. Totaal onbetrouwbaar en gevaarlijk, denk ik dan. Zelf blijven denken wordt steeds lastiger en gelukkig wordt dat ook steeds meer voor ons gedaan. Zo is ons volslagen onduidelijk geworden wat wij hier eigenlijk doen op aarde, dus gaan we in blinde paniek maar nadoen wat de meesten doen. Eerst om niet op te vallen maar later, als we ons er wat comfortabeler bij voelen, gaan we eens proberen na te doen wat de succesvolsten uit de groep doen. Of als dat niet lukt gaan we ze in elk geval aanhangen.

Op zich redelijk onschuldig totdat de populist ineens rare ideeën krijgt. Want dan heb je je reeds achter hem geschaard, kun je dan nog wel terug? Of is het makkelijker zijn ideeën dan ook maar de jouwe te maken en er dan ook maar in te gaan geloven? Desnoods tegen beter weten in? Zelf denk ik dat dat vrij lastig is. Je moet immers dingen gaan opofferen. Dingen die je eerder voordeel opleverden. Het allermakkelijkst is om een oogje toe te knijpen. Dan kunnen de meest fanatieke volgers ongehinderd hun werk doen. En treft jou geen blaam. Tenminste niet veel.

M’n kleine aapje

Mijn kinderen zijn pubers. De jongste is 12, de oudste 15. De jongste trekt zich veel op aan de oudste, dus ik heb het af en toe zwaar. Ze lachen mij uit. Normaal handel ik dat wel af, maar nu, met nog steeds die vermoeiende tinnitus is het me soms te veel. Gisteren heb ik ze alle twee naar boven gestuurd. Dat gaat zonder slag of stoot, wat het lastig maakt. Want als ik niet sla of stoot heb ik weinig overmacht en duurt het vrij lang voordat ze opgedonderd zijn. Vooral de jongste die een kei in discussiëren is. De oudste heb ik aan zijn oor getrokken en richting uitgang van de huiskamer gedirigeerd.

Die oudste, Hans, u kent hem wel, kan behoorlijk irritant doen. Als ik net beneden kom gelijk vragen: Jack (geen Mack), hoe was je dag? Of Jack, wat doe je hier? Maar wat me helemaal irriteert is zijn muzieksmaak en zijn manier van zingen. Er hoeft maar een Nederlandse artiest op de tv te zijn of hij vindt het goed. En dat is nog niet zo erg, maar hij komt het elke keer vermelden. Dan gaan die handen omhoog en zegt hij: Jack, dit is pas goeie muziek. En het is geen goeie muziek, het is precies die muziek waar ik al mijn hele leven tegen in opstand kom. “Joost is anders geaard”. Hij blijft mij dan aankijken terwijl ik hem negeer. Hij kent inmiddels mijn regel, mij langer dan drie seconden onnodig aankijken is een klap voor zijn kop. Maar dat boeit hem niet. Of hij zorgt dat hij net buiten mijn bereik blijft.

Waar dit precies mis is gegaan weet ik niet. Het moet van zijn voetbal interesse komen. Jack van Gelder was zijn grote held. Tenminste, ik vermoed dat het Luuk de Jong is, en Jack van Gelder meer als grapje. Het begon een jaar of drie geleden met de vraag die meerdere keren per dag kwam: papa, wat vind jij nou van Jack van Gelder? En inmiddels ben ik nu zelf Jack.

En natuurlijk ben ik ergens wel trots op hem. Hij is immers precies die jongen waar ik vroeger tegenop keek. Die zijn eigen gang gaat, die overal om lacht, die aanvoerder en klassenvertegenwoordiger is, die vrienden heeft, die zijn haar niet kamt, en die erover denkt om bij defensie te gaan werken. Maar hij is niet meer het jochie waar ik vroeger trots op was. Dat lieve, mooie, verlegen jochie dat troost zocht als hij bang was, dat ik ’s nachts uit zijn bedje kwam tillen als hij huilde en dan vroeg ik of hij mijn kleine aapje was. “Jah,” zei hij dan. Die tijd is weg.

Top 2000 verbeterd

top-2000-2020-1-8

We hebben de Top 2000 weer achter de rug, en het viel weer niet mee. Ik verwonder me altijd over wat daar in terecht komt. Het is geloof ik de bedoeling dat je de 2000 mooiste liedjes aller tijden benoemt, dus ik snap niet waarom mensen dat niet gewoon doen. Ik ben eens door de lijst gelopen en ik heb er zeshonderd nummers gewoon uit geflikkerd. Dat was niet al te moeilijk, ik gooi al hetgeen niet muzikaal is gewoon weg en alles wat me verveelt ook.

Toen bleek dat ik dit toch een beetje had onderschat, want ik moest ook zeshonderd nummers toevoegen. Ik ben vrijdag begonnen, tot drie uur ’s nachts doorgegaan, zaterdag bijna de hele dag en vandaag weer. Alsof ik verder niks te doen heb, maar het is gelukt. Op het laatst werd het wel zoeken, en het kan zijn dat er hier en daar een nummertje is ingeslopen die er niet in thuis hoort, maar dat mag u dan laten weten. Ook als er een nummer absoluut in moet volgens u, dan kunt u dat aangeven en het zal hier in overweging worden genomen. Ik ben wel de jury, want het is mijn werk tenslotte.

Dat een grootheid als Cliff Richard niet in de lijst voorkomt is voor mij onbegrijpelijk. Dat heb ik dus hersteld. Ik ben niet zo’n fan van Muse met hun rare geluid en hun complottheorieën, niet van the Prodigy en ook niet van Rammstein. Weg ermee. Verder ben ik geen groot fan van Anouk en van the Doors, dus ook daar heb ik er een aantal van weggegooid. Ik heb zelfs grote bands als Pink Floyd en Metallica niet in alle gevallen gespaard. In blauw is wat er nieuw door mij is ingezet, erachter staat wat eruit ging.Nou ja, kijk maar. Samen komen we er vast wel. We zijn nu bijna bij de Top 2000 zoals hij had moeten zijn.

2020 persoonlijk

Het is de laatste dag van 2020. Voor velen een waardeloos jaar. Maar voor mij persoonlijk?

Ik begon op 1 januari 2020 gelijk mijn beklag te doen over jongeren die het voorgaande decennium een geweldige journey vonden en zin hadden in 2020. Verder vond ik dat vuurwerk wel afgeschaft mocht worden. En ik wenste u allen goede omstandigheden toe zodat u er van kon maken wat u wilde. Dat laatste is jammerlijk mislukt.

Het oude jaar was geëindigd met een nieuw huis voor ons en met een geval van borstkanker bij mijn moeder. Dat eerste daar waren we blij mee, speciaal in de zomervakantie die vanwege het nieuwe huis niet in Frankrijk doorgebracht zou worden. Wel in verkorte versie in Edinburg, we zitten nog steeds op ons geld terug te wachten. Mijn moeder, daar gaat het inmiddels goed mee, tenminste, qua hoe de behandeling is aangeslagen. Ze blijft wel andere klachten houden waar ze veel last van heeft, en het alleen zitten en haar verhaal niet kwijtkunnen -aan iemand die niet gelijk over zichzelf begint- maakt het er niet beter op.

Het jaar kenmerkte zich door veel lopen met de hond, het op zoek zijn naar een andere auto -ook jammerlijk mislukt, ik hielp veel met huiswerk van de kinderen, ik volgde wekelijks de badmintontraining, er heerste droogte, mijn beste collega werd ontslagen, Trump zag dat hoogmoed voor den val kwam en er was vanaf maart Corona. Wazige info, complottheorieën, alternatieve theorieën, veel mensen stoorden zich aan elkaar en vonden dat de ander niet juist handelde. Ik werd zelf soms ook gaar van het negatieve. (recent voorbeeldje: het RIVM meldde constant dat het aantal besmettingen toe was genomen, maar verzuimde te melden dat het aantal testen ook was toegenomen. Eergisteren was het aantal besmettingen afgenomen en het RIVM meldde dat dat kwam omdat er minder getest was deze week)

Al met al ben ik niet zwaar getroffen door 2020. Tot december, vond ik zelf. Toen zat ik ineens bij de dokter met een hoge piep in mijn oren. Die piep is sindsdien niet weggeweest, wel af en toe bijna weg. Dat gaf mij hoop, maar gisteren was het toch weer wat luider. Ik geloof toch dat dit laatste probleem mij meer aangrijpt dan dat hele jaar 2020. Voor 2021 hoop ik dat mijn huisarts gelijk krijgt en het weggaat. En u wens ik wederom gezondheid en geluk toe.

Rumoer.

Wij wonen nu een jaar in ons nieuwe huis en het bevalt prima tot zover. Nette buurt, zowel ouderen als jongeren in de straat. En stil, veel stiller dan ons oude huis dat aan een fietspad lag en waar aangeschoten fietsers luidruchtig praatten op een nachtelijk tijdstip. Nou ja, als je zo hard praat verdien je ook niet anders dan aangeschoten te worden. Het is dat ik geen buks heb, maar anders…

Afijn, rustige buurt doorgaans hier. Alleen ‘s ochtends vind ik het wel eens lawaaierig als de krant met een dieselauto wordt rondgebracht en als een gehandicapte buurjongen met een taxibusje wordt opgehaald. Vanochtend heel vroeg maakten ze het wel heel bont. Ik keek uit het raam en zag een auto voorbij scheuren en met een noodgang rechts afslaan. Met mijn slaapdronken kop dacht ik alleen: “”

Ietsje later reed er weer een auto door ons doodlopende hofje. En weer één. En toen hoorde ik iemand roepen: “staan blijven!” Ik keek uit het raam en zag een agent met zijn hand op zijn pistool voorbij rennen. Ik zag politieauto’s door de wijk scheuren. Ik dacht: inbreker. Ik kleedde mij aan om onze tuin en garage te checken. Inbrekers prima, maar niet in mijn tuin of garage! Ik trof niemand aan. Ik ging maar weer slapen. Nou ja, slapen…, het was meer wachten tot het tijd was om op te staan.

Toen ik aan het werk was ging de bel. Een buurman (een oudere) kwam vragen of ik iets had gemerkt. Volgens hem had er iemand aan onze poortdeur lopen morren, maar die deur gebruiken wij niet, die zit altijd op slot. Een wazig verhaal, hij leek licht van streek, ik kon er niet echt een touw aan vastknopen. Een plastic zak, een ingegooide ruit, een open garagedeur…

Uiteindelijk bleek het om een hennepkwekerij te gaan bij onze buren van één huis verder. De vorige bewoners zijn van de zomer verhuisd en de nieuwe had ik nog nooit gezien. Ik wist niet eens dat er al nieuwe woonden. 450 planten zijn er weggehaald. Tot elf uur vanavond zijn ze bezig geweest. Dat was het dan waarschijnlijk weer, qua spanning en sensatie. De eerstkomende 20 jaar geen politie meer in deze straat.

De forens

Door de beslagen ruit schijnt de laagstaande zon,

ik rij naar het zuiden, dus zon van links. 

Radio 1, want je moet toch op de hoogte blijven

van een muizenplaag in Friesland

Maar dan neem ik het dappere besluit

Om de knop om te zetten

En muziek vult de binnenkant

Grootse teksten, over liefde, over god en over pijn

en ik rij maar verder naar het zuiden tot ik op mijn werk kom,

want er moet ook een dagelijks leven zijn. 

Vanavond heb ik de zon op rechts.

(Nov 2018, gevonden tussen de concepten)

De wolf en de hond.

Het is alweer ruim een jaar geleden dat ik een wolvin zag. De welpjes liepen achter haar aan en het was vroeg in de middag dus ik had heel veel geluk. Daarna bleef het stil. Ik vond wel regelmatig uitwerpselen waarvan ik vermoedde dat die van een wolf waren.

Een paar weken terug zag ik zo’n wolvendrol midden in het hondenuitlaatgebied. Ik twijfelde, want waarom komt er een wolf hier zo vlakbij? En in dit gebied waar zoveel honden lopen? Er waren een aantal kenmerken waaraan deze drol voldeed om in aanmerking te komen voor de kwalificatie ‘wolvendrol’. Ten eerste, het ziet er wat droger uit dan die van een hond en er zitten haren doorheen. Ten tweede zijn het behoorlijke jongens en ten derde liggen ze midden op het pad. Dat doen honden niet, die gaan even van het pad af. Toen mijn hond er ook nog bovengemiddelde belangstelling voor toonde en er toen overheen plaste, wist ik het eigenlijk zeker. En toen ik gisteren een andere honduitlater hoorde zeggen dat er verderop een wolvendrol lag, wist ik het helemaal zeker, al irriteerde het me wel dat deze nitwit het ook gezien had. En toen ik er vandaag langs liep had er zelfs een hond overheen gepoept.

Er loopt dus een wolf vlakbij. En de honden weten allemaal feilloos dat dit iets bijzonders is. Ze vertonen allemaal raar gedrag. Ik zag laatst een filmpje waarop een wolf door de weilanden liep. Schapen die in hun hele leven nog geen wolf hadden gezien wisten ook instinctief dat dit geen hond was, gezien hun plotselinge onrust. Hoe dat toch werkt in de natuur…

Een kijkje in mijn hoofd.

Ik was doodongerust. Vanwege die piep in mijn oren. Ik ging naar de dokter, ze probeerde mij gerust te stellen, hetgeen wel even lukte. “ Gaat weer over,” had ze gezegd nadat ze me controleerde. “Het kan een aantal weken duren.” Maar thuis ging ik alweer zitten internet dokteren en zag dingen die niet klopten. Was ze niet te veel overtuigd dat haar diagnose klopte? De symptomen die ik had werden helemaal niet genoemd. En spoelen met zout water, wat is dat voor homeopathie? Moest ik niet onmiddellijk naar een kno-arts?

Ik lag er wakker van. Niet alleen van het gepiep, maar vooral van de toekomst. Moet ik nu echt zo door, de rest van mijn leven? Ik heb wel eens gehoord van mensen die zich lieten euthanaseren om deze reden. Die zullen het toch wel erger hebben gehad? Hoewel? Gaat dit na mijn dood eigenlijk wel weg? Zo gaan mijn gedachten met me aan de haal op het moment van tegenslag.

Ik werd er letterlijk ziek van. Moe, misselijk, koud, gedeprimeerd. Ik werd weer dat slappe kanariepietje op de bank. Ik kon niet voor me zien hoe dit verder moest. Ik zag al voor me dat ik niet meer kon werken en dat ik geen nieuwe baan meer kon vinden. Ik begon weer met bidden, midden in de nacht. Het onze vader, weesgegroetjes, Jezus en Maria.

Maar ik spoelde met zout water. Volgens de huisarts een rotgevoel. Ik vond dat niet. Een piep in je oor, dat is pas een rotgevoel. Bovendien, dat opsnuiven van zout water geeft een kick, net als cocaïne. Maar veel gezonder. En die traanogen erna zijn ook best stoer.

Inmiddels is de piep minder. Hij is er niet meer constant, en hij is meestal wat zachter. Soms nog wel even luider, maar ik raak niet meer in paniek. Ik slaap weer goed. Heeft de dokter waarschijnlijk toch gelijk. Ik schaam mezelf om hoe heftig ik reageer op ongemakken. Veel mensen hebben veel ergere dingen. Die zeuren ook niet zo, angsthaas! Nou ja, dit ben ik. Altijd al geweest.