Stoornis

Mijn dochter heeft een stempel gekregen. ADHD. Ik hoorde daar 25 jaar geleden voor het eerst van. Toen werd er lacherig over gedaan en betekende het “alle dagen heel druk.” Maar voor ouders van een kind met deze stoornis was het minder leuk.

Stoornis klinkt raar, vindt u ook niet? Maar het is een stoornis, want dat betekent het letterlijk. Hoogbegaafdheid is een afwijking maar dat klinkt ook raar. Maar dat komt uitsluitend door de betekenis van het woord afwijking. We doen alsof afwijking hetzelfde betekent als gek, maar een drie wijkt ook af van een twee. Het betekent gewoon “anders.” Dan heb je nog het woord “normaal” wat betekent dat iets aan de norm voldoet, maar wij hebben er de betekenis van “niet gek” aan gehangen. Maar iets wat niet aan de norm voldoet, eigenlijk afwijkt, kan volslagen normaal zijn in onze ogen. Een voorbeeld: één op de tien is homo, negen op de tien zijn hetero. De norm is hetero, homo is de afwijking en toch is in ons vrije westen homo geen afwijking maar volslagen normaal. We spreken onszelf volledig tegen. Letterlijk normvervaging! Maar misschien is er helemaal geen norm, net als dat er geen middelpunt van het heelal is.

Als ik dit zo teruglees, dan denk ik dat ikzelf ook niet helemaal spoor. Het is aardig druk in mijn hoofd. Misschien heb ik ook wel een stoornis. Nee, niet misschien. Ik heb een stoornis. Een erectiestoornis. Niet zoals bij Waylon, maar vergeleken bij vroeger op school. Elke ochtend om een uur of tien nam ik even niks meer op. Ik was dan ook als de dood voor de schooldokter, want die kwam rond dat tijdstip. Tegenwoordig drink ik om tien uur koffie. Niks aan de hand.

Nou ja, de diagnose ADHD is grotendeels gegeven door mijn antwoorden aan de psycholoog. Als mijn waarnemingsvermogen net wat minder scherp was geweest, had mijn dochter nu geen ADHD maar was ze volslagen normaal. Ik ben hierin dus bepalend. Eigenlijk kunnen we stellen dat ADHD in de blik van de aanschouwer zit. We krijgen nog een behandelplan. Dat wordt hoogstwaarschijnlijk weer een hilarisch verhaal.

Gedresseerde olifant.

Vandaag kwam het langverwachte bericht van de ontslagronde. Maar liefst zes mensen moeten ons team verlaten. Daar nemen ze dan ook weer negen nieuwe voor aan tegen een jaarsalaris van tussen de zes- en de vijftienduizend euro. Het waren er drie meer dan ik verwachtte en hoopte want drie hadden reeds aangegeven dat ze de gang van zaken behoorlijk zat waren en tegen een ontslagvergoeding wel weg wilden.

Ik was er de hele dag door van slag en heb eigenlijk niks gepresteerd. Ik belde even met de enige collega die dit ook weet om mijn frustratie te delen. Eigenlijk stelt dat hele sr. vice-presidentschap geen reet voor, je moet alleen een paardenlul zijn. Deze missie gaat mislukken dat weet ik nu al, want er is een Amerikaans spreekwoord dat zegt: if you pay peanuts, you’ll get monkeys. Dat doet er allemaal niks toe, op papier moet het kloppen, want het budget is belangrijker dan de werkelijkheid. Met een strakke begroting wordt het bedrijf meer waard, en eventuele tegenvallers worden weggeschreven als incidentele lasten, zodat een potentiële koper zich daar niet druk over hoeft te maken. En zo houdt iedereen elkaar voor de gek, ten koste van de werknemer, die steevast “asset” wordt genoemd. Our people are our most valuable assets, staat er dan in een of ander verslag.

Als je ze beschuldigt van bullshit wordt dat altijd ontkend. Zo gaat dat overal waar managers werken. Liegen is hun taak. En ik trap er eigenlijk nooit in. Ik kan er alleen zo weinig mee. Ik zit ook maar te wachten tot ik een keer aan de beurt ben. Slecht verhaal eigenlijk. Een beetje vent zou nu de CEO bellen, zeggen dat hij een horse dick is en weggaan. Maar nee hoor, dat komt in me op, en daar blijft het bij. Dat weten ze, dat het zo werkt. Terwijl als wij nu allemaal stoppen met werken heeft dat desastreuze gevolgen voor het bedrijf. We zijn met vijftien maar we zouden de hele boel lam kunnen leggen. Waarom doen we dat eigenlijk niet? Om de zelfde reden als dat een gedresseerde olifant opdrachten uitvoert. Hij weet niet beter.

Providence

Ik hoorde een bekende Nederlander met een Porsche zeggen dat hij er hard voor had gewerkt en dat als je hard werkt dat soort dingen je toekomen. Ik werk ook hard, maar heb geen Porsche. U werkt ook hard maar u heeft niet allemaal een Porsche. Eigenlijk is het vrij debiele uitspraak.

Hard werken deden ze vroeger voor een hongerloon. Dit betrof een artiest met een eigen b.v. waarbij alles wat hij werkt rechtstreeks in zijn eigen portemonnee komt. Bij mij is dat anders. Of ik nu hard of zacht werk, mijn salaris is hetzelfde. Dat weerhoudt me er niet van om het zo goed mogelijk te doen. Ook het gedeelte commissie wat ik krijg verandert niets aan hoe ik mijn werk doe.

In mijn aard zit het helpen van anderen bij hun werk. Dat heeft een paar oorzaken waarvan de belangrijkste is dat kwaliteiten niet je eigen verdiensten zijn. Je wordt ermee geboren of je kreeg de kans ze te ontwikkelen. Het is mijns inziens niet de bedoeling dat je denkt dat succes geheel aan jou te danken was en dat je daarom op arrogante wijze de wereld in mag kijken.

Een andere oorzaak is dat ik vroeger door omstandigheden niet dacht dat ik zou kunnen wat ik nu kan. En daar ben ik de Providentia Dei dankbaar voor. Die voorzienigheid beledigen door te gaan lopen pochen met mijn prestaties zou gelijkstaan aan vragen om op je bek te gaan.

Massagetal

Ik liep vanochtend in Vierhouten in het bos, op een voor mij nog niet eerder betrede plek. Ik vind dat mooi, want ik ben eigenlijk ontdekkingsreiziger. Wel eentje die een hekel heeft aan verre reizen, maar in de buurt kan het mij niet ver genoeg. Ik liep over heuvels en kwam op mijn hele ronde niemand tegen, behalve een hertje. De hond was blij want ze is er weken niet goed uitgeweest vanwege een blessure. Ze rende bijna aan een stuk voor zover dat mogelijk was aan de lange lijn. Een blije hond opent alle harten behalve die van hondenhaters.

‘s Avonds moest ik mijn dochter helpen met scheikunde. En dat is razendknap van mij want ik snap niks van scheikunde. Tenminste op school snapte ik er helemaal niks van. Één jaar heb ik moeten afzien met scheikunde alvorens ik het kon laten vallen om mij te wijden aan de avontuurlijke economische richting, die ook beter paste bij mijn avontuurlijke inslag en de latente ontdekkingsreiziger in mij.

Nu weet ik wat isotopen zijn. Snap ik wat atoomnummers zijn. En wat radioactiviteit betekent. En natuurlijk het massagetal van het atoom. Dat is anders dan het massagetal van een masseur. Die geeft er gauw vier op een dag.

Grazie Mille

Non so cosa avrei fatto durante questo periodo senza il tuo supporto. Averti come collega è per me una grande fortuna e mi sta consentendo di andare avanti in questo difficile momento. Se non è così facile trovare persone generose e disponibili come te nella vita, lo è ancora di meno nel mondo lavorativo. Grazie dal profondo del mio cuore.

Mooie taal hè? Dat kreeg ik vanavond toegestuurd van een van mijn Italiaanse collega’s. Google translate in het Nederlands maakte er iets heel vreemds van, maar in het Engels werd het ineens logisch. Ik heb de afgelopen weken keihard gewerkt, voornamelijk om collega’s van de figuurlijke verdrinkingsdood te redden. Sommigen zien dat als vanzelfsprekend, anderen uiten hun waardering. Zoals Laura.

Positieve geluiden

Op woensdag ga ik meestal naar kantoor in dit tijdperk van thuiswerken. Dan zit ik in de auto en luister ik radio 1. Vroeger deed ik dat dagelijks maar toen was ik ook veel beter geïnformeerd. Vandaag de dag weet ik niet veel meer.

In elk geval, het was een noemenswaardig uurtje. Ik was Vaassen nog niet uit of ik hoorde een mij onbekend nummer, in de stijl van Queen. De zanger was naar mijn mening de nieuwe Freddy Mercury en ik wilde al naar huis bellen om het grote nieuws te vertellen. Totdat Astrid Kersseboom zei dat het ook daadwerkelijk Queen was.

Even later, ik reed op de A50 bij Apeldoorn kwam er een item dat mij trots op Nederland maakte, en dat maak ik niet vaak meer mee. Het ging over Oekraïense vrouwen die hier in het ziekenhuis bevielen. (Ik moest deze vervoeging even checken en realiseerde me dat “hij bevalt” in deze betekenis een overbodige vervoeging is.) De vrouwen kregen zorg, aandacht en eten, als ze waren bevallen kregen ze een aparte kamer, waardoor ze hun zorg uitspraken of ze dat wel konden betalen. Daar hoefden ze zich geen zorgen over te maken want dat werd allemaal geregeld. Als je in die contreien in het ziekenhuis belandt, krijg je de hoognodige medische hulp, een hele vieze maaltijd en kun je je eigen bestek meenemen. Ondanks dat wij zelf tegen een uitgekleed zorgstelsel aankijken, zien ze dat vanuit andere landen anders.

Daarna kwam er nog een item over een vrouw die voedsel bereidde voor armen, en haar barmhartigheid raakte me. Ze was van oorsprong Marokkaanse en wist hoe het was om geen geld te hebben. Ze werkte nu als vrijwilliger, en ze maakte samen met anderen, 350 maaltijden per dag. En het mooiste vond ik dat ze zei, dat als de laatste maaltijd was weggegeven en er kwam nog iemand, dat ze dan nog even snel naar Albert Heijn ging om nog een paar dingen te halen. We sturen niemand zonder eten naar huis, zei ze. Prachtig.

FC-100

Ik had vroeger een rekenmachine, dat was een beest. De keizer onder de rekenmachines. Ik kocht hem toen ik begin twintig was en ik als assistent-accountant werkte op een klein accountantskantoor in Bilthoven. Op school hadden we een Casio FX-82, ook een goed ding maar deze was beter. Een Casio FC-100. Het ding kon alles wat ik niet nodig had. Ik kon er indrukwekkend snel optellingen mee maken, met zeker 5 aanslagen per seconde, en dat was een nuttige vaardigheid in die tijd. Zo verspilde ik weinig tijd bij het controleren van een kolommenbalans.

Het ding had wel zes geheugenplaatsen en het kon annuïteiten en future values berekenen en ik had mij allemaal eigen gemaakt hoe dat moest. Je kon eenvoudig het aantal dagen berekenen dat tussen twee datums lag. Machtsverheffen was geen enkel probleem en mijn rekenmachine en ik waren een gelukkig koppel.

Op een kwade dag ben ik hem verloren. Ik ging op de fiets naar mijn werk en had hem in een plastic zak op de bagagedrager onder de snelbinders gedaan. Ik ben nog terug gefietst maar het mocht niet meer baten, iemand anders moet hem hebben meegenomen.

Ik heb nooit meer zo’n goede rekenmachine gehad daarna. Ik kocht een HP10BII terug, die misschien nog wel meer kon, maar het gevoel was niet hetzelfde. De toetsen hadden een hele andere “touch” en ik ben er nooit heel blij mee geworden.

Tegenwoordig heb ik van die goedkope rekenmachines met grote toetsen maar ik was vroeger sneller op de kleine. Ik hoef ook niet meer heel veel getallen op te tellen en meestal doet Excel dat voor me, maar nog steeds gebruik ik de calculator dagelijks. Ik zit er zelfs aan te denken om weer op zoek te gaan naar een mooie, die heel veel kan, gewoon voor de heb. Meer dan een paar optellingen en een enkelvoudige prijsverhoging bereken ik niet meer, maar daar gaat het niet om. Het gaat hier om mijn eerste serieuze liefde.

Lisa-Marie

Alsof een ver familielid is overleden, zo voelt het. Ik heb over haar geschreven hier, het zelfs zo gedraaid dat ze stiekem mijn zus was. Goed, ik was toen een stuk minder grijs en had nog praatjes. Maar leuke verhaaltjes waren het wel onder de titel “calling Elvis”

Ik schrok van het nieuws vanochtend. Ze is een jaartje ouder dan ik, ik wilde vroeger met haar trouwen. Niet heel serieus, want de volgende dag had Karin weer mijn aandacht, maar het geeft maar aan dat ik goed bewust was van haar bestaan.

Gisterenmiddag kreeg ik ineens een ingeving en wilde weten wat “How great thou art” betekende. Ik had er nooit bij stilgestaan want dat deed ik immers nooit bij songteksten, en voor mij betekende het iets als: hoe groot door kunst. Deze gospelplaat van Elvis kwam op een of andere manier in me op toen ik in het bos liep. Nu ik wat beter Engels kan, dacht ik ineens, “hoe groot hoewel kunst, dat slaat toch nergens op” en eenmaal thuis zocht ik het op. “Hoe groot gij zijt,” is het en dat maakte het ineens logisch. Ik luisterde een aantal gospelnummers van the king en hervatte toen mijn werk.

‘s Avonds kwam het bericht dat ze naar het ziekenhuis was gebracht, maar ik zag de ernst niet in. Vanochtend bleek ze overleden en zag ik het eerste bericht van een fan met daaronder de tekst: how great thou art.

Rust zacht Lisa. 1968-2023

Hartjes

Ik lever een bovenmackse prestatie deze week. Mijn baas is er niet, en een van mijn collega’s is ziek. Ik help anderen met hun werk maar krijg daar amper tijd voor, zoveel vragen belanden in mijn e-mail. Ik werk van ‘s ochtends tot ‘s avonds en ik was onrustig. Bijna geen tijd om adem te halen. Ik sliep de eerste nacht slecht, maar de tweede al beter omdat ik iets onder controle leek te krijgen.

De twee moeilijkste projecten, die me beide twee dagen hebben gekost om ze te doorgronden en op te lossen, kwamen vandaag kort na elkaar tot een succesvol eind. Ik was er verbaasd over dat het gelukt lijkt, eerlijk gezegd.

Ik ben mij bewust dat ik tot grote hoogten kan stijgen, maar ik ben geen snelle denker. Ik heb luie hersenen die in eerste instantie het probleem proberen te negeren. Het kost me moeite en ik hou dit ook alleen vol in de wetenschap dat ik maandag op de grond kan gaan liggen huilen. Overigens kun je dit allemaal voorkomen door gewoon nee te zeggen tegen klanten, collega’s en bazen. Maar dat heb ik dan weer niet geleerd. Eigenlijk ben ik er te ijdel voor, nee zeggen. Mijn eer te na. Mijn team bestaat voornamelijk uit vrouwen. Dat zit al helemaal niet in mijn systeem om die teleur te stellen. Ik krijg dan ook veel hartjes in de chat. Vroeger dacht ik dat dat over mij ging, maar het gaat over mijn prestatie. Lever ik die niet, dan ook geen hartjes. Het is een harde wereld.

Blauwe vinkjes

Terwijl het buiten stormt, slaapt Hans ergens in Drenthe in het bos. Als je dat slapen kunt noemen natuurlijk, want de wacht zal ook gehouden moeten worden. Hij heeft geen telefoon en hij weet dus ook niet hoe het met PSV is. Ik heb hem het wedstrijdverloop wel geappt, zoals we dat altijd doen als een van de twee niet kan kijken.

Dus ondanks dat de teksten verschoond blijven van een dubbel vinkje, laat staan een blauw dubbel vinkje, heb ik hem laten weten dat het een stuk beter ging dan zaterdag, dat van Nistelrooy voortaan altijd met Guti en Ramalho in de basis moet starten en dat de analisten in de rust weer uit hun nek kletsten. En dat die verdomde Drommel weer een fout maakte waardoor Sparta in de wedstrijd kwam terwijl ze nog niet in de buurt van het strafschopgebied waren geweest. Dat Luuk gewisseld werd en Xavi ook, en dat die Drommel in de laatste minuut een geweldige redding had. Altijd al gezegd, een topper, die keeper.

Die tekst hangt nu ergens in een zendmast en zal naar schatting pas donderdagochtend worden gelezen door hem. Als alles weer rustig is en hij het land met succes heeft verdedigd tegen de invallende vijand. Daar ga ik tenminste maar vanuit. Nee, het is donker en eenzaam werk, maar iemand moet het doen. Ik ga maar slapen, als hij dan toch de wacht houdt.