Verval

Ik stond in de rij bij de broodjeszaak en naast mij stond een meisje dat er vanaf een meter of vijftig afstand wel aantrekkelijk uit zou kunnen zien. Nu was ze daar iets te dichtbij voor, met haar veel te brede wenkbrauwen en haar blauwe lange nepnagels. Ze riep ook nog eens veel te hard naar haar moeder die aan een tafeltje was gaan zitten, wat of die wilde hebben. Toen ze aan de beurt was blèrde ze naar haar moeder of ze er uien op wilde. Die wilde dat.

In de rij stond ze onophoudelijk op haar telefoon te spelen. Ik kijk ook meestal wel even een keer, zeker als het lang duurt, maar dit hield niet op. Die blauwe nepnagels veegden onafgebroken over het scherm. Wat kan er in hemelsnaam zo belangrijk zijn, vroeg ik me af, en ik spiekte om te kijken of ik er achter kon komen. Ik herkende alleen Facebook en Whatsapp, maar tussendoor ging ze nog naar een aantal schermen. Tot ze weer bij Facebook en Whatsapp uitkwam. Deze jongedame was aan het zoeken of er ergens nog iets gebeurde in haar leven. Maar veel meer dan bij mij was dat niet. Al leek het wel zo.

Pelleboer, de weerman

Wij mensen denken dat wereld is geschapen ten behoeve van ons mensen, maar dat hoeft natuurlijk niet zo te zijn.

Er was eens een wolf die anders was dan de andere wolven. Andere wolven vonden hem een beetje eng, maar konden er niet goed de vinger op leggen. Op een nacht, toen de wolven naar de maan aan het huilen waren, gebeurde het. De volle maan zorgde ervoor dat de vreemde wolf een gedaanteverandering onderging. Hij kromp ineen van pijn en zijn haren verdwenen langzaam in zijn huid. Zijn gele wolvenogen verloren hun reflecterend vermogen en werden helder blauw. Zijn klauwen leken open te barsten en werden vervangen door vingers. Zijn enorme hoektanden trokken zich terug en zijn hele gebit werd minder puntig. De gedaanteverandering ging gepaard met een enorm gekrijs. De ander wolven stonden doodsangsten uit. Na drie minuten was het hele proces voltooid en de gedaanteverandering was een feit. De wolf was veranderd in een man. Een weerman. En hij voorspelde het weer, tot afgrijzen van de wolven.

Pas als de volle maan weer weg was en de zon tevoorschijn kwam, werd alles weer rustig en werd hij tot grote opluchting van de troep, weer een wolf. Het heeft zich een jaar of dertig geleden afgespeeld, maar nog altijd worden de wolven onrustig bij het horen van de naam Pelleboer. pelleboer

Wat ruist er door het struikgewas?

Wat ruist er door het struikgewas? Het is een eh…
Toon Hermans vroeg het zich ooit af, maar hij kon er niet opkomen. Ik liep vandaag in het bos, en ik hoorde iets ruisen in het struikgewas. Het was vlakbij en ik keek in de richting van het geluid. Het klonk vrij serieus, als klein zoogdier, een rat of iets dergelijks. Maar toen zag ik dat het een slang was. Een enorme, want zo’n grote had ik nog nooit gezien in het wild. Nu gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat ik alleen de staart zag, want de rest was intussen weg geruist. Maar die staart was indrukwekkend te noemen. Donkergroen, en ik schat zeker drie centimeter dik. Ik dook er snel achteraan, als een Freek Vonk, maar ik zag gelijk al niks meer. Ik keerde nog wat bladeren om, maar het beest was spoorloos. Daar zijn ze meester in. Zich onder de grond verstoppen. De twee honden kwamen nog even mee zoeken, al hadden zij geen idee waar ze naar zochten. Ze zagen mij iets onnatuurlijks doen, en dan zijn ze er als de kippen bij. Het was een ringslang, die kunnen makkelijk meer dan een meter lang worden en zijn ongevaarlijk. Voor een mens dan. Voor een kikker zijn ze levensgevaarlijk. Maar na twee jaar slangloos, nu dan toch weer de terugkeer van de slang op de hei.

Ik lees net alleen wel dat een ringslang ook giftanden heeft.Dat wist ik dan weer niet. En ik zou hem zo gegrepen hebben. Voor de foto dan. De giftanden kan hij echter pas gebruiken als hij een prooi achter in zijn bek heeft, en het gif is bepaald geen cobragif. Maar als ik zeg dat ik achter een gifslang aan dook, dan was daar geen woord aan gelogen.

Nana Mouskouri

Omdat het bedrijf waar ik werk wat kantoorruimte moet afstaan, werd er grote opruiming gehouden. Stiften, bureau’s, computerschermen, laptoptassen en allerlei troep waar ze vanaf moesten. Ik hoefde niks.
Toen ik naar huis ging pikte ik toch snel de cd van Nana Mouskouri mee voor op de terugweg. Only Love vond ik altijd wel een mooi nummer.

Maar mijn hemel, wat is dat slecht zeg! Covers van wereldhits waar werkelijk elke emotie vanaf gezongen wordt. Yesterday van the Beatles gaat er compleet aan. Love me Tender van Elvis, helemaal aan gort gezongen met die dunne stem. And I love you so van Don McLean, kapot! Bridge over Troubled water, schande! Dat dat mag zeg! Hoe heeft dat mens ooit een ster kunnen worden? Ik dacht dat ze kon zingen. Het lijkt echt nergens op.
Dat komt dan bij mij terecht, die CD die zo veelbelovend begon met Only Love. Iedere volwassene was gek op dat nummer, vroeger. Vooral mijn wiskundeleraar.

Het zal wel weer Nederland van de jaren 70 zijn geweest, dat een artiest uit een exotisch land op tv wilde brengen. Zo hebben we ook kennis gemaakt met Ivan Rebroff, een Duitser die deed alsof hij Rus was. Kon allemaal in die tijd. Maar wat viel me die Mouskouri tegen zeg. Pijn aan mijn oren. Why Worry, die heeft ze ook nog naar de kloten geholpen. Misschien had ik mijn dag niet.

Het Wilhelmus

Vroeger, als de dag weer was gedaan, klonk er op de radio om middernacht het Wilhelmus. Het leek de nationale staatsradio wel. Ik had het opgenomen op een bandje. Waarom, dat weet ik niet meer. Ik was 14 jaar. Ik vond het mooi, en ik kon het afspelen wanneer ik wilde.

Toen mijn vader werd geopereerd aan maag/slokdarmkanker in 1984, was ik thuis. Na de operatie zou het weer de goede kant op gaan met hem. De troep in hem zou weggehaald worden en dan zou het klaar zijn. Ik wist hoe laat hij geopereerd zou worden maar niet hoe lang het zou duren. Met mijn magische gedachten bepaalde ik het moment dat ze klaar waren, en hem weer dicht maakten. Ik speelde het Wilhelmus om het lot een handje te helpen. Hij was 100 km verderop, maar nu zou het goede nieuws snel komen.

Ik zat er naast, qua tijdstip en qua afloop. Toen ze hem openmaakten, maakten ze hem ook gelijk weer dicht. Hier was niets meer aan te doen. Op de scan uit 1984 zag het er goed uit, in werkelijkheid zag het er vreselijk uit. Toen mijn vader uit narcose kwam, moet hij het gelijk gemerkt hebben. Hij lag niet aan apparatuur, maar gewoon, aan niks. Dat was het dan. Dat hele kut-Wilhelmus had niks geholpen. Ik heb het nooit meer durven spelen voor geluk. Nu ben ik zo oud dat ik kan glimlachen om mijn vroegere magische gedachten. Maar dat Wilhelmus helpt dus niks. Een andere Willem (van Hanegem) is zelfs van mening dat het ons ongeluk brengt tijdens een wedstrijd. Niet het lied zelf, maar het feit dat voetballers ineens moesten gaan meezingen onder druk van de politiek. Geforceerd en tegennatuurlijk, het hoort niet bij ons. Ik was het natuurlijk met hem eens. Hoe kon ik ook anders.

Die Twee, Louis en Willem.

Vroeger had je het programma Spaan en Vermeegen. Pisa, Verona, Die Twee, Nieuwe Koeien, de regenjas of al wat dies meer zij. Betere t.v. is er nooit meer gemaakt. Ik zag net een filmpje terug over Louis en Willem, die als trainer een team kleine jongetjes coachten. Willem en Louis waren destijds trainer van Feijenoord en Ajax, maar nu coachten ze de pupillen van een jaar of zes.

Willem en Louis waren nog jong, een jaar of vijftig voor Willem, en wat minder voor Louis. Ze coachten de kindjes op een vaderlijke manier, maar stiekem wilden ze niet verliezen van elkaar. Dat leverde geweldige beelden op. “Het zal toch godverdimme niet weer gebeuren,” zei Van Hanegem toen hij op 1-0 achterstand kwam tegen het jonge Ajax. Het fanatisme spatte er vanaf.

Spaan en Vermeegen, ze hebben ruzie gekregen en gingen alleen verder. Het is nooit meer wat geworden. Helaas.

De vroege of de late?

Soms moet je even afstand nemen van de dagelijkse beslommeringen. Ik had de pest in door gebeurtenissen vandaag en ik moest eens even niet op internet. Ik keek een documentaire over Elvis. Een van de velen die over hem gemaakt is. Ditmaal ingesproken door Priscilla, Bruce Springsteen, Tom Petty, Ronnie Tutt e.a. Toen ik jong was en voor het eerst in aanraking kwam met zijn muziek, maakte het niet veel uit. Elvis was Elvis en ik hoorde niet het verschil tussen een slap filmliedje en een kunstwerk als Suspicious Minds. Dat kwam later. Veel later. Niet helemaal waar natuurlijk, maar ik ben ook altijd zijn flutliedjes blijven waarderen.

Er is de jonge Elvis, uit de tweede helft van de jaren ’50, en er is de latere Elvis, uit de eerste helft van de jaren ’70, en ik heb me lang afgevraagd welke nu de beste was. Om die vraag te kunnen beantwoorden moet je lang geluisterd hebben naar zijn muziek. Die jonge Elvis was de onbevangen, de vernieuwende Elvis die de muziek veranderde. De latere Elvis was de zanger die wraak nam op die ellendige periode die achter hem lag, die pijn en eenzaamheid kende en die je deelgenoot maakte van zijn persoonlijke pijn door middel van zijn muziek. In alles een briljant artiest. Hij probeerde mee te bewegen met de muziek, te moderniseren en dat zou zeker gelukt zijn als hij uit de klauwen van zijn manager was ontsnapt en niet vroegtijdig was overleden.

Of Don’t be cruel nu beter is of My Boy? Don’t be cruel is beter, My Boy is mooier. Of andersom. De ene keer die, de andere keer die. Je voelt de pijn, in My Boy. Je voelt de levenslust in Don’t be Cruel. Zo denken we dat het is. Dat kan een waar artiest.