Mijn dochter heeft een stempel gekregen. ADHD. Ik hoorde daar 25 jaar geleden voor het eerst van. Toen werd er lacherig over gedaan en betekende het “alle dagen heel druk.” Maar voor ouders van een kind met deze stoornis was het minder leuk.
Stoornis klinkt raar, vindt u ook niet? Maar het is een stoornis, want dat betekent het letterlijk. Hoogbegaafdheid is een afwijking maar dat klinkt ook raar. Maar dat komt uitsluitend door de betekenis van het woord afwijking. We doen alsof afwijking hetzelfde betekent als gek, maar een drie wijkt ook af van een twee. Het betekent gewoon “anders.” Dan heb je nog het woord “normaal” wat betekent dat iets aan de norm voldoet, maar wij hebben er de betekenis van “niet gek” aan gehangen. Maar iets wat niet aan de norm voldoet, eigenlijk afwijkt, kan volslagen normaal zijn in onze ogen. Een voorbeeld: één op de tien is homo, negen op de tien zijn hetero. De norm is hetero, homo is de afwijking en toch is in ons vrije westen homo geen afwijking maar volslagen normaal. We spreken onszelf volledig tegen. Letterlijk normvervaging! Maar misschien is er helemaal geen norm, net als dat er geen middelpunt van het heelal is.
Als ik dit zo teruglees, dan denk ik dat ikzelf ook niet helemaal spoor. Het is aardig druk in mijn hoofd. Misschien heb ik ook wel een stoornis. Nee, niet misschien. Ik heb een stoornis. Een erectiestoornis. Niet zoals bij Waylon, maar vergeleken bij vroeger op school. Elke ochtend om een uur of tien nam ik even niks meer op. Ik was dan ook als de dood voor de schooldokter, want die kwam rond dat tijdstip. Tegenwoordig drink ik om tien uur koffie. Niks aan de hand.
Nou ja, de diagnose ADHD is grotendeels gegeven door mijn antwoorden aan de psycholoog. Als mijn waarnemingsvermogen net wat minder scherp was geweest, had mijn dochter nu geen ADHD maar was ze volslagen normaal. Ik ben hierin dus bepalend. Eigenlijk kunnen we stellen dat ADHD in de blik van de aanschouwer zit. We krijgen nog een behandelplan. Dat wordt hoogstwaarschijnlijk weer een hilarisch verhaal.