Vroeger was alles beter.

Ik ben niet tevreden over mijn tandarts, waarschijnlijk omdat deze praktijk haar taken te goed uitvoert. Ik had bij mijn vorige tandarts zegge en schrijve 1 gaatje tot mijn 42e. Sinds ik bij deze ben, heb ik er al zeker vijf gehad. Daarbij ben ik al drie keer naar de mondhygiëniste/preventieassistente gestuurd. 

Vorige week was ik er voor de controle, er werden wegens gebrek aan tandartsomzet twee gaatjes gevonden en ik moest naar de preventieassistente. Vandaag moest ik terugkomen. Het was mijn vervelendste tandarts-ervaring ooit. Het begon al met de vraag of ik verdoofd wilde worden. Wat zeg je dan, als 49-jarige man? Ja, doet u maar? Nee, natuurlijk zeg je dat niet. Je wilt niet als een aansteller overkomen. Dus gaan ze boren .  Op een gegeven moment gaat dat pijn doen. Maar dan zijn ze nog niet uitgeboord. En het tweede gat moet ook nog. Daarna rammen ze de vullingen erin. Dan staat je bek onder spanning en zitten er scherpe randen in je mond. Niet fijn. Ik had de tranen van pijn in mijn ogen staan. Blij dat het klaar was. 

Daarna naar de preventieassistente om even te relaxen. Dat herinnerde ik me tenminste van de vorige keer. Maar dit mens deed me ook al weer pijn met haar scherpe haakjes. En toen ze eindelijk klaar was deelde ze me mee dat ik een ziekte heb waardoor mijn kaak langzaam weg zou rotten. Tenzij ik dagelijks zou stokeren, natuurlijk, dan kon het weer genezen. Als ik het goed begrepen heb tenminste, maar dat zal wel niet. 

Jammer dat je zoveel kunt hebben zonder dat je iets in de gaten hebt. Vroeger dacht ik dat je pijn had als je een gaatje had. Of dat als je kaak wegrotte, dat je dat wel zou voelen. Welnee, dat kan zomaar gebeuren. Ik weet zeker dat als mijn vorige tandarts de controle had gedaan hij na twee minuten gezegd zou hebben: perfect, tot volgend jaar. En dan regelde hij het ook nog met de verzekering. Vroeger was alles beter. 

Rennen

Ik vroeg me vandaag af wat er mis is met het woord rennen. Rennen is een hype al wordt het meestal hardlopen genoemd. Maar rennen is een veel beter woord. In het Engels is het running, dus waarom geen rennen? Hardlopen is iets anders dan snelwandelen maar de letterlijke betekenis is hetzelfde. Rennen was gewoon beter geweest. Ik ga fijn een stukje rennen.  Zouden we hardlopen rennen genoemd hebben, hoefde je je nu niet op zoek naar een running-outfit, zoals dat heet bij Decathlon. 

Ik zou dit waarschijnlijk niet hebben onthouden ware het niet dat vanavond de colorrun ter sprake kwam. Linda legde uit dat het hardlopen was en dat er dan allerlei kleuren over je heen werden gespoten. En ik zou Mack niet zijn, als ik op dat moment niet zei dat ik vroeger met de poeprun mee deed, en dat er allerlei soorten gier over je heen werd gespoten. Nu was ik natuurlijk de gebeten hond, maar ik hou eenmaal niet van bullshit. En een colorrun is bullshit, en ik vond dat er ingegrepen moest worden voordat het hele land weer aan bullshit meedeed. Hans stikte intussen van het lachen. 

Ons land maakt zich natuurlijk wel vaker volledig belachelijk, momenteel weer met de gele hesjes. Is het in Parijs momenteel warzone, hier lopen ze weer op pannen te slaan en vage leuzen te roepen. Het volk is het zat! Alle 15! Wat zijn ze dan zat? Ja, gewoon alles. Ik haat die Nederlandse demonstraties. Die slaan helemaal nergens op. Er dient een wet te komen dat als de opkomst niet tenminste 5000 man is, de demonstratie geen doorgang mag vinden.  Tot overmaat van schaamte neemt Tante Machteld ook nog de leiding over de 15 gele hesjes en spreekt ze ferm toe, alsof de wereld bij hen gaat veranderen. Doe toch eens normaal. Ik heb toch al zo’n hekel aan die hesjes. Mensen trekken ze aan om ’s avonds de hond uit te gaan laten. Of om lekker mee te gaan rennen natuurlijk. 

Wat vaders doen.

Vanmorgen was het mijn beurt om te rijden voor de uitwedstrijd van mijn zoontje. Dan sta je braaf  op je vrije dag om acht uur op,  en rij je met een auto vol zwijgende jongens naar de tegenstander. Er waren maar elf spelers, en drie auto’s, dus het was wat minimalistisch allemaal. Toen ik er was en koffie dronk in de kantine kwam de trainer mij vragen of ik wilde vlaggen. De andere vader die er was had helemaal geen idee van de regels, en ik probeer altijd te vermijden dat ik moet vlaggen, omdat ik altijd bang ben dat ik mijn concentratie niet kan vasthouden en geen idee zou hebben wie de bal als laatste raakte als hij over de zijlijn ging. 

Maar nu kwam ik er niet onderuit en moest ik mijn vlagdebuut maken in de stromende regen. De scheids gebaarde of ik klaar was, en ik stak de vlag omhoog ten teken dat dat zo was. Hij gebaarde me dat ik niet goed stond, maar op de lijn met de laatste verdediger moest gaan staan. Nou ja, dat was een beginnersfoutje. Ik nam mij voor om me niet uit mijn concentratie te laten halen, en dat is nogal een uitdaging. Ik vlagde één keer voor buitenspel van de tegenstander, één keer twijfelde ik, en  voor de rest hield ik scherp in de gaten wat er gebeurde.  En ik moest rennen af en toe. Hard. 

Uiteindelijk deed ik het beter dan ik zelf gedacht had. De jonge scheidsrechter, die de boel goed onder de duim hield, zei me achteraf dat hij geen aanmerkingen had, en dat hij niet gemerkt had dat het mijn debuut was. Kijk, en dan is het helemaal niet zo erg om te moeten vlaggen.  Maar grensrechter in de eredivisie, dat zit er denk ik niet in. Je vanalles toewensende supporters die vlak achter je zitten en dan toch geconcentreerd op de wedstrijd blijven toezien, dat is toch andere koek. 

Jimmy Johnson vs Patrick Huisman

Sommige dingen zijn toevallig, of ze worden zo door je geest gemanipuleerd dat ze toeval lijken. Beide namen in de titel zullen u waarschijnlijk niks zeggen, en mij zei alleen de laatste iets. Patrick is een Nederlands coureur en in 2005 schreef ik iets over hem. En vanochtend bij het opstaan dacht ik daaraan, ik weet niet waarom. Maar Patrick mocht destijds in een F1 auto rijden, en toen hij daarna gevraagd werd hoe het was antwoordde hij: abso-fuckinglutely better than the best sex. Zijn moedertaal is Nederlands en de vraag was ook in het Nederlands. Ik denk dat hij wat indruk probeerde te maken op de popiejopies van de de F1, Olav Mol en Tom Coronel.

Daarnet keek ik een filmpje van Jimmy Johnson, een Amerikaans Nascar kampioen, die een paar rondjes in de F1 auto van Fernando Alonso mocht rijden. Op de vraag wat hij er van vond, antwoordde hij: Ik denk dat ik nog weken blijf glimlachen. Het is de meest opwindende gevoel dat ik ooit in een auto heb gehad. Vergelijk het met gevoel dat je hebt als kind, als je met kerst de kamer binnenloopt en de kerstboom staat er. 

De bescheiden Nascar kampioen uit Amerika tegen de opgeblazen Porsche cup coureur uit Nederland. Vanochtend dacht ik aan die aanstellerige term van Huisman, en zojuist laat een Amerikaan zien hoe je het ook kunt omschrijven.  

Renate

Renate Wennemars schrijft columns in de krant. Dat doet ze niet slecht. Ze is geen Martin Bril of Özcan Akyol, maar zeker leuk. Vandaag schreef ze echter over mannenpijn. En met name over die van haar eigen man, Erben. Die had een pijntje en had twee doktoren gebeld, en beide artsen hadden geadviseerd: even afwachten. En dat vindt Renate leuk, ze wordt bevestigd in haar mening dat mannen eigenlijk geen pijn kennen. 

Ik weet niet of ze er al bij was, maar ik zie nog die Wennemars op het ijs de bocht uitvliegen, en zijn arm uit de kom schieten. Ik hoor hem nog kermen van de pijn. Je voelde het als kijker gewoon mee. Gelukkig weet ik nu dat het mannenpijn was. Dat het eigenlijk een beetje aanstellerig was. Dat Renate opgestaan was en door had geschaatst, een vrouw kan immers een bevalling zonder verdoving aan. Tja, het blijft altijd een leuke discussie, en we kunnen elkaars pijn niet voelen. Ik weet wel dat pijn erger kan worden als er gezeurd wordt om je heen. Meestal is het je vrouw en op zo’n moment zorgt je lichaam er even voor dat de pijn heftiger wordt, je verkrampt, en het gezeur even ophoudt. Andersom kan het ook werken. Mocht een vrouw je in de verleiding brengen, zorgt je lichaam er voor dat je de pijn wat minder voelt. Dat doet moeder natuur, er is immers een kans op voortplanting (een hele kleine theoretische) en die kan niet verloren gaan door iets onnozels als een pijntje. Je kunt niet gaan liggen kermen en je zwakte tonen, want, zo zijn vrouwen, dan zoeken ze een betere partner.

Dus het is allemaal wat relatief, die mannenpijn. Ik durf eigenlijk wel te stellen dat Renate de pijn van Erben vermeerdert. Of er op zijn minst medeschuldig aan is. Maar ja, vrouwen en logische gevolgtrekkingen, dat is ook zo’n geval. Als ik columns schreef voor de krant, zou dat morgenochtend mijn onderwerp zijn. Bam. 1-1. 

Surprisestress editie ….

Qua surprises maken ben ik bijna klaar. Mijn kinderen snappen er zelf niks van, ik steek mijn hand in eigen boezem, dus het maken van een surprise voor school is mijn taak. Ik weet niet meer wat ik allemaal in elkaar geknutseld heb, maar ben er ook wel een keer klaar mee. Dit zou de eennalaatste moeten zijn. Ik werd wat baldadig. Maar het resultaat mag er zijn. Als u het niet ziet, het wordt een eenhoorn. Een mannetje.

Zo, dan. Ik vind het mooi, de bijdrage van Tammar was het kopen van de cadeautjes.  Mwah. Nou ja, ik moest het vroeger zelf doen, maar dan werd het gewoon een grote doos vol propjes. Ze vroeg wel gelijk of die piemel er wel afkon. Ik stelde haar gerust. Dit is slechts een prototype. 

TVOH seizoen……

We zitten momenteel in seizoen tig van de Voice. Het niveau wordt er niet beter op, het is zelfs bedroevend, en ik word natuurlijk niet gedwongen om te kijken. Maar met name mijn dochter is er gek op, en dus kijken we met z’n allen. Ergernissen genoeg, vooral van een overal doorheen lullende dochter. 

Mijn grootste ergernissen echter betreffen de coaches. Ik zat laatst op youtube wat oude fragmenten te bekijken en dan zie je Roel van Velsen, Nick & Simon, Marco Borsato en Angela Groothuizen. Ze jureren en coachen geheel in harmonie en iedereen leefde nog lang en gelukkig. Nu hebben we te maken met Lil Kleine, Anouk, Waylon en Ali B. De dame en heren liggen constant met elkaar in de clinch, het jankt allemaal bij het minste of geringste, en Anouk met haar zure bek perst het laatste restje zuur uit haar lichaam. Wat wel gezegd moet worden is dat ze veruit de beste coach is, en dat zij niet meedoet aan de aanstellerij. Ali maakt overal een grapje van, Lil’ Kleine is een nietszeggende gnoom, waar Anouk zich weer kapot aan ergert, en Waylon zou kans maken op de titel grootste kwal van Nederland, ware het niet dat er nog veel grotere kwallen rondlopen in Hilversum. Wat een zeikerd is dat zeg! Janken, stoer doen, Amerikaans praten, één grote nep-act. Gadverdamme. En dan te bedenken dat het pas tien jaar geleden is dat ze nog allemaal normaal deden.