Katrol

Ik help regelmatig met het huiswerk van de kinderen. Vandaag stond natuur en techniek op het programma. Mijn specialiteit, ik heb één jaar natuurkunde gehad en techniek daar snap ik al helemaal geen bal van. Ik weet niet eens het verschil tussen scheikunde en natuurkunde. Iets met chemische verbindingen, maar of een suikerklontje oplossen in thee nu schei- of natuurkunde is, ik heb geen idee. Ik dacht onthouden te hebben dat zolang iets weer ongedaan gemaakt kan worden, het geen scheikunde is. 

Er was wat theorie over het scheiden van stoffen. Je zou denken dat dat onder scheikunde valt, maar nee. Je kunt het zout weer uit het water halen als je wilt. Nu ging dat nog wel, maar toen kwam de theorie over katrollen. Vaste katrollen, losse katrollen en takels. Newtonmeters. Tegengestelde richtingen. Het was tweede klas VMBO, maar ik moest hier toch alles uit de kast halen om het te begrijpen. Ik wilde maar niet snappen waarom een losse katrol de kracht benodigde kracht vermindert en een vaste niet. En waarom er als er nog meer losse katrollen gebruikt worden, de benodigde kracht nog verder afneemt. Het bevestigt in elk geval wel mijn idee over de sportschool. Daar wordt alleen aan domme kracht gedaan. Als ze daar eens wat meer met katrollen zouden werken, zou er heel wat minder gezweet hoeven worden.

De klok rond

Ik heb de klok rond geslapen. Niet omdat ik moe was, maar omdat ik ziek was. Nou ja, ziek, ik heb geen idee wat ik heb, maar als ik inadem heb ik pijn in mijn zij. Alsof ik aan het hardlopen ben en steken krijg. Zomaar ineens, sinds vrijdagavond.

Irritant. Want als je hardloopt kun je vaart minderen. Minder inademen is een stuk lastiger. Ik zit me maar af te vragen wat dit kan zijn. Internetdokteren levert een tal van mogelijkheden op, van onschuldig tot ernstig. Stress wordt niet genoemd, dus dat kan het niet zijn. Er staat ook niet dat het niks kan zijn, dus niks kan het ook niet zijn. Twee oorzaken uitgesloten. Het kan volgens mijn ook geen achillespeesontsteking, alzheimer of een gebroken sleutelbeen zijn. Zo komen we toch al dichter tot de oorzaak.  In werkelijkheid maak ik me wel zorgen, maar dat zit in mijn aard. Meestal is het niets, en mijn Opa zei altijd: wat vanzelf gekomen is, gaat ook vanzelf weer weg. Er is geen speld tussen te krijgen, alleen de tijdspanne kan soms langer zijn dan een mensenleven. Te laat dus. Maar goed, vroeger kon je zulke dingen nog makkelijk zeggen. 

Ik bedoel maar, Freddie Mercury heeft ook geen aids meer inmiddels. En de dinosaurussen zijn er ook niet meer. Mijn Opa ook niet. Goed. Het blijven vervelende ongemakken. Maar we gaan er maar vanuit dat het weer over gaat. Want dan pas ben je weer gerustgesteld. 

13 juli 1985

Het was een historische dag, de dag van Live Aid. Iets groters is er niet meer geweest. Ik was erbij, dat wil zeggen, ik zat voor de tv en ik herinner het me. Ik had zelfs live door dat Queen de show stal, terwijl ik normaal gesproken daar pas een paar jaar later achter kom. Het moment was aan Freddy, dat kon niet anders. Als je met afstand de beste was, niemand kwam maar in je buurt, ondanks de aanwezigheid van Mick, George, David, Paul, Phil, Sting, Bono, Madonna e.v.a., dan was er wel iets aan de hand. Achteraf bleek het de aanstaande dood van Freddy te zijn. Hij wist daar al dat hij aan aids leed, maar het was nog niet wereldkundig. Het was het hoogtepunt van de dag, maar ook van al die jaren Queen.

We hadden de DVD aanstaan vandaag, en ik ben nog altijd onder de indruk. En zelfs meer dan ooit van de beelden van de hongerende kinderen. Wie tweede was vind ik een stuk moeilijker te bepalen, maar dat is ook niet aan mij. Madonna trad op, en was pas net bekend. Ze werd aangekondigd als de vrouw waar iedereen de laatste zes maanden over praatte. Ik besefte ineens, door die aanblik van die jonge Madonna, wat ze eigenlijk heeft betekend in mijn jonge jaren. Of beter, welk gevoel ze losmaakte want het was er ineens weer. Die stoere, sterke jonge vrouw die ineens de baas van de wereld leek. Iedereen wilde met haar, en wie er daadwerkelijk met haar waren geweest, werden afgunstig bekeken. De meisjes van mijn tijd aanbaden haar niet minder, voor hen was ze een voorbeeld. Voor de jongens was ze een manier om dichter tot de meisjes te komen. Dat is wat Madonna was. Ze was geweldig.

Vooringenomen.

Woensdag vond iemand mij vooringenomen omdat ik een negatieve mening over virtual reality had, terwijl ik nooit zo’n bril had gedragen. Ik vond het niks en nep en daarvoor hoefde ik dus niet zo’n bril gedragen te hebben. Ik had nog geen idee dat ik vandaag al zo’n bril zou dragen. En het was nog slechter dan ik had gehoopt. Ik dacht namelijk dat het wel mooi zou zijn maar dat je je nooit zou laten foppen en het contact met de werkelijkheid niet zou verliezen, en dus zou het een ervaring zijn die niets toevoegt.

De bril is ongemakkelijk en zwaar, maar het ergste is dat hij steeds beslaat waardoor de schijnwerkelijkheid steeds mistiger wordt. Bovendien moest je een infantiel spelletje spelen, waar ik al helemaal niks mee heb. En je verliest het contact met je collega’s, die dit uitje verzonnen. Het eten tussendoor was ook matig, dus al met al was dit niet aan mij besteed. Het enige wat ik wel mooi vond was de Waalkade, waar het allemaal plaatsvond. Maar die kan je sowieso wel eens bezoeken.

Vooringenomen, ik? Dat lijkt maar zo. Ik kan dingen gewoon goed inschatten. Zo weet ik ook precies welke landen ik leuk zal vinden en welke niet, terwijl ik er nooit geweest ben. Welke auto’s me zullen bevallen en welke niet, al heb ik er geen meter in gereden. Welke sporten ik leuk zal vinden en welke niet, al heb ik ze nooit beoefend. Hartstikke efficiënt als je dat kunt zoals ik. Nou goed, het is eigenlijk wel vooringenomen. Ok, ik beken. Maar moet je dan eerst alles maar uitgeprobeerd hebben eer je er een mening over mag hebben? Welnee, anders zouden we nooit het land van duizend meningen zijn geworden.,

Douche

Ik ben vorige week na 15 jaar niks doen weer begonnen met badminton. Ik werd uitgenodigd en vanavond was de tweede keer. Ik wil er niks meer in bereiken en eigenlijk doe ik liever niks, maar dat is ook zo weinig. Alleen in mijn hoofd kan ik het nog. De slag is er ook nog wel maar het balgevoel en de looptechniek zijn hopeloos. Razendsnel naar voren is er niet meer bij. Nou ja, het valt al mee dat ik na twee keer nog op de been ben.

Maar de tijd heeft niet stilgestaan. Ik ben vijftien jaar zwaarder, maar er zitten nog verrekte weinig atleten op deze sport. Voornamelijk vijftig plussers en hier en daar een uitgezakte veertiger. Onder de douche wordt je er niet vrolijk van. Vroeger had ik daar toch minder last van, maar nu zie ik uitgezakte lijven, lelijke tenen en verschrompelde penissen. Ik zie het allemaal, helaas. Ik heb altijd al de neiging gehad om snel te douchen en me daarna zo snel mogelijk aan te kleden, maar deze mannen gaan uitgebreid een gesprek staan voeren in hun blote lijf. Het interesseert ze kennelijk niks meer. Ik ga voortaan wel thuis douchen, want het mag dan wel puur om de lichaamsbeweging gaan, je moet nachtmerries ook niet uitlokken, vind ik. Onderstaande foto doet verder niet terzake, maar het laat zien hoe ik eruitzag toen ik op mijn best was, qua badminton. De Ieren om me heen geven een indruk van hoe het er onder de douche uitzag. Mack vice

Mijn echte leeftijd.

Meestal ben ik wel de mening toegedaan dat als je een zekere leeftijd hebt bereikt, je normaal moet gaan doen. Dat je gewoon te oud bent om nog uit de band te springen omdat dat er eigenlijk vrij belachelijk uitziet. Je moet je gewoon neerleggen bij je leeftijd en vooral niet gaan denken dat je nog met de jonkies mee kan, want dat leidt onherroepelijk tot zware teleurstelling, vernedering en afgang. Dit is een hele wijze raad van mij, die u allemaal voor niks krijgt. Vijftig is absoluut niet het nieuwe dertig, en als een bejaarde zielige man als Emile Ratelband zijn leeftijd wil laten veranderen bij de rechtbank omdat hij zichzelf nog een jonge god vindt, prima, alleen zullen we hem zware antidepressiva moeten gaan voorschrijven na een tijdje.

Ik was gisteren op een jongerenfeestje waar de gemiddelde leeftijd zo 25 jaar was. Ik werd door de moeder van de jarige de dansvloer opgetrokken tussen al het dartele spul en ik probeerde er weer zo snel mogelijk weg te komen. Ik zei dat ik mij ernstig ongemakkelijk voelde op de dansvloer. Ik zei dat ik dankzij haar en haar man nog niet totaal ingekakt was, omdat ze nog wel eens een feestje geven tot diep in de nacht. Tot zover mijn principes. Toen viel mijn oog ineens op een prachtig jong meisje dat vrolijk aan het dansen was. Mijn instinct ratelde aan alle kanten. Aan de ene kant omdat ze een heel mooi meisje was, en aan de andere kant riep het keihard in mijn oor dat het er triest uit zou zien, ik, bijna vijftig dansend met een jonge hinde. En toch, ik kon het niet laten, ik liep langs haar en zei haar dat ik haar wel een heel mooi meisje vond. Ze lachte en zei dat ze mij een hele leuke man vond. En toen moest ik er wegblijven natuurlijk, want ik ging al te ver. Ik denk dat ik navolging van Ratelband ook mijn leeftijd ga laten verlagen met twintig jaar. Ik ben tenslotte wel geboren in ’69, maar dat is eigenlijk het enige. Voor de rest is mijn geestelijke en lichamelijke leeftijd 29. Dat is nu wel duidelijk.

Wenen deel II

Wenen schijnt een prachtige stad te zijn. Ik heb me laten vertellen dat het een van de mooiste ter wereld is. Ik zou het niet weten, ik zat op een industrieterrein en de stadstoer was afgeblazen wegens storm en regen. Ik lag trouwens toch al de halve dag ziek op mijn hotelkamer, zonder werkende wifi, zonder stopcontact bij het bed, zonder roomservice. De eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen dat de receptie me toch thee is komen brengen toen ik zei dat ik ziek was. Ik heb precies twee foto’s gemaakt. Eén van mijn parkeerplaatsnummer op Schiphol, en eentje van de Bentley/Lamborghini dealer in Wenen. Dat was het.

Oh ja, de eerste avond was ik er nog wel bij, toen werden we met een taxi in het donker naar een restaurant gereden, en heb ik Wiener Schnitzel gegeten. Ophef om niks, smaakt net zo als hier. Ik kreeg het zelfs nog aan de stok met een van m’n collega’s omdat ze vond dat ik niet goed gekleed was voor het diner. Zij komt uit Hongarije en is traditioneel, en ik kom uit de klei en ben traditioneel. Ik had dus mijn nieuwe vest aan, dat volgens haar een trainingsvest was. Zij vond dat ik mijn collega’s moest respecteren door er goed uit te zien. Op de terugweg zat ik met haar alleen in de taxi. Ik zei, en hij dan? Ja, hij, jij bent toch niet hij? Ik verwachtte dit niet van jou, jij bent altijd netjes. Het verandert toch niet of ik het team respecteer? Wel, daar gaar het niet om, bla bla bla x 500.

Ik heb haar bedankt voor de beste taxirit ooit, en zij zei dat ze misschien had overdreven. Ze zou de volgende dag ten overstaan van alle collega’s excuses maken. Dat heeft ze niet gedaan, maar ik had mijn zwarte overhemd aangetrokken en tijdens het ontbijt kwam ze zeggen dat ik er fantastisch uitzag. Daarna werd ik ziek. Toen ik een dag later weer min of meer opgeknapt was en aan de vergadertafel verscheen, had ik mijn vest weer aan. Ik vroeg haar of het goed was. Dat was het. Oostblok vrouwen, ik mag ze graag.