Drammar

We hebben nu te maken met een puberende dochter. Je een beetje tegen je ouders afzetten is vrij normaal, maar dat een docent belt om haar beklag te doen over een les-verstorende en brutale leerling, dat hadden we nog niet eerder meegemaakt. En dit nadat ze er vorige week ook al twee keer was uitgestuurd.

Ik herken dit helemaal niet, ik werd er vrijwel nooit uitgestuurd vroeger en leraren waren vrij gek met me. Maar als je haar aanspreekt komt ze met tegenargumenten, gelijk! Dit zouden wel eens niet mijn genen kunnen zijn. Ik bedoel, niet mijn genen die dit veroorzaken. De hoofdverdachte is mijn vrouw. Ook altijd gelijk haar antwoord klaar, wel of niet relevant. En als ik haar mag geloven was ze vroeger een irritant kind, en eigenlijk heb ik geen enkele reden om daaraan te twijfelen. Ze moet aanleg hebben gehad.

Als je het veroorzaakt moet je het ook oplossen natuurlijk. Het moet gezegd worden, dat doet ze ook. Zij voert de harde lijn. Natuurlijk is het niet met één klap opgelost, we zijn gedwongen vaker te slaan. Maar momenteel is ze weer poeslief, me Tammartje, voor zolang het duurt. Zei ik mét één klap? Dat moest natuurlijk zijn: in één klap. Voordat de kinderbescherming me belt.

Geleefd

Ik heb nooit in een stad gewoond. Ik ben er geboren en woonde er als peuter, maar dat telt niet. Je moet er wonen als je 18 bent, dat je er een kamer hebt, studeert, in armoede leeft, maar tegelijkertijd een schat aan ervaringen opdoet. Dat je altijd kunt terugdenken aan die tijd, al woon je nu in een mooi vrijstaand huis, die intensiteit waarmee je daar toen leefde is met weinig te vergelijken.

Ik ben nooit op reis geweest. Een beetje binnen Europa op vakantie, en voor mijn werk wel eens naar een buitenlandse stad gevlogen, maar nooit rondgetrokken door andere landen, zoekend naar andere culturen, andere levenswijzen, talen die je niet verstaat. Dat je een schat aan ervaring opdoet en altijd terugdenkt aan die tijd.

Ik heb nooit tot een vriendengroep behoord. Tenminste niet tot een hechte, die nu nog bestaat. Dat je een schat aan mensenkennis opdoet en daar op terug kunt vallen. We zijn geen vrienden gebleven. Ze bleken niet betrouwbaar en ik denk ook weinig terug aan die tijd.

Dus heb ik wel geleefd, zou je je kunnen afvragen. Geleefd betekent hier of ik er alles uit heb gehaald wat erin zat. Nee, dat heb ik niet. Er zit dus nog wat in voor de toekomst als het goed is. Ik heb er geen spijt van omdat het nu eenmaal ging zoals het ging en ik allang blij ben met hoe het nu gaat. Als het vroeger net iets anders was gegaan had ik wellicht andere keuzes gemaakt. Als ik dood ga ben ik blij dat ik het allemaal overleefd heb.

Overigens, mijn lichtend voorbeeld hierin, mijn opa van mijn vaders kant, hij heeft nooit gestudeerd, had een baan voor het leven, ging naar Frankrijk op vakantie, dopte zijn eigen boontjes, en woonde altijd in de stad, dat wel. En had natuurlijk de oorlog meegemaakt. Hij is over de negentig geworden, leefde met zijn Rietje, waarschijnlijk de enige vrouw die hij beminde, en ik heb hem nooit ongelukkig gezien. Altijd vrolijk. Ik heb een kwart van zijn genen.

KPN efficiëntie

Goed, het is weer tijd voor een verhaaltje over KPN, want we hadden ze nodig, en dat is altijd goed voor het nodige vermaak. Ik leg eerst de situatie uit. Wij hebben drie televisies. Eentje beneden, eentje op de eerste verdieping en eentje op zolder. Dat is te volgen he? Op zolder en op de eerste verdieping maken we gebruik van een zogenaamde DVS, een draadloze verbindingsset.

Deze set hadden wij al lang in gebruik en tot volle tevredenheid, zelfs nog nadat twee jaar geleden hier een monteur kwam die de boel installeerde en zei dat hij de lampjes op de DVS had uitgeschakeld. Dan knipperen ze niet de hele tijd. Dat vond ik niet zo fijn, want als je lampjes hebt, moeten ze het ook doen, vind ik. Ik ben niet voor niks gek op Italiaanse auto’s. Dus wij konden niet meer zien of de DVS ook daadwerkelijk verbinding had, maar zolang de televisies werkten, moest dat dus zo zijn.

Totdat de televisie op de eerste verdieping uitviel en een foutcode gaf. Eerst probeerde ik het op te lossen met de instructies op de site, maar kwam er niet mee verder. Dus ik ging bellen. Dat was zaterdag. Ik kreeg een behulpzame en zeer bezorgde jonge vrouw aan de lijn, die met mij het probleem probeerde te analyseren. We kwamen er niet uit maar ze zou een nieuwe DVS-set sturen en ook een nieuw modem. De DVS-set zou thuis afgeleverd worden en het modem bij een afhaalpunt, tegen inlevering van het oude modem. Tevens vroeg ik of ze me instructies kon geven hoe ik het wachtwoord van het nieuwe modem kon wijzigen in het oude, anders zou iedereen hier steeds een ingewikkelde code moeten invoeren. Daarbij zou ze me op woensdag terugbellen om te informeren of alles gelukt was.

Omdat de vrouw zeer behulpzaam was, kreeg ik op maandag een doos binnen, met daarin de nieuwe DVS-set én het modem dat ik moest afhalen op het afhaalpunt. Tevens kreeg ik ook berichtjes dat ik nóg een modem kon afhalen op het afhaalpunt. En ik kreeg een mailtje met haar instructies over het wijzigen van het wachtwoord van het modem. Dat mocht dan weer niet hetzelfde wachtwoord zijn als het oude, want volgens hun moest mijn wachtwoord voldoen aan andere vereisten, dus ik maakte iets dat er op leek.

Tot mijn verbazing deed alles het weer, de televisie op de eerste verdieping, en zelfs het nieuwe modem had exact dezelfde naam en wachtwoord als eerst, ondanks dat ik het wachtwoord had gewijzigd. Ik ging dus weer even bellen, kreeg al snel weer iemand aan de lijn die me vertelde dat ik nu het admin wachtwoord van het modem had gewijzigd, en niet het wifiwachtwoord, verkeerde instructies dus. Of ik had me niet duidelijk uitgedrukt, kan natuurlijk ook.

Even later deden de televisie op de eerste verdieping en die op zolder het alletwee niet meer. Ik ging dus weer bellen, vertelde het verhaal en weer een ander ging met me meekijken. Ze zei dat het ook niet kon werken, want ik had maar twee DVS’en en ik had er drie nodig. Dat irriteert natuurlijk, iemand die zegt dat het niet kon werken terwijl het altijd gewerkt had, en er nu ineens twee televisies niet werkten in plaats van één. In elk geval, na een paar checks zei ze dat de technische dienst op afstand ging meekijken en zouden ze niks kunnen vinden, zou er een monteur langs komen.

Op donderdag had ik nog steeds niks gehoord, dus ik ging weer bellen. Nu kreeg ik weer iemand aan de telefoon, en nu begreep ik waarom ik steeds zo snel iemand aan de lijn kreeg. Deze mensen weten er niks van. Dat is eerstelijns support, hij was letterlijk en zonder schaamte van een briefje aan het oplezen wat de instructies waren. Al snel hield ik er mee op omdat hij me hdmi kastjes wilde laten verwisselen om te testen of het daar in zat. Maar daar zat het niet in, want dan zouden er ineens twee kapot zijn die het bovendien een paar dagen terug nog deden. De ingeplande monteurs, nee, die waren niet ingepland. Maar hij zou nu een monteur inplannen, eentje die ik moest betalen. Totaal anders dan het eerste verhaal. Ik protesteerde, maar deze man had precieze instructies over wat hij in welk geval moest zeggen. Dus hij plande een betaalde monteur in die mij vrijdag, vandaag dus, zou bellen.

Toen ik doorhad met wat voor leken ik eigenlijk te maken had, dacht ik dat ik zelf waarschijnlijk beter naar de oorzaak zou kunnen zoeken. Ik probeerde een kabel op zolder en sloot mijn laptop erop aan. Er gebeurde niks. Dus ik zocht op het modem en zag in één aansluiting geen lampjes branden. Ik raakte het nog niet aan of de lampjes gingen wel branden. Ha, kijk, een instabiel kabeltje. Daar sturen ze je dus een nieuwe DVS set en twee nieuwe modems voor toe. Kan er kennelijk makkelijk af. Er moest een nieuw clipje aan de kabel gezet worden, klaar is kees.

Op donderdagavond ging mijn telefoon. Het was de bezorgde mevrouw die mij woensdag zou bellen, maar wier telefoontje eigenlijk afgezegd zou zijn. Of alles weer naar tevredenheid werkte. Ja hoor, dat was een prima oplossing, dat vervangen van die DVS-set. Dank je wel hoor!

Hij maakt indruk op me.

Die zoon van mij, die is me er eentje. Morgenvroeg moet hij om zes uur op, moet de bus van kwart voor zeven hebben om om acht uur op school te zijn. Terwijl hij om tien uur pas had hoeven te beginnen als hij tenminste zijn handdoek niet vergeten was laatst. Dat is dan je straf. Vandaag heeft hij honderd push ups moeten doen omdat iemand anders een fout maakte, en degene die de fout maakte moest toekijken. Ze moeten straffen voor zichzelf verzinnen die ze kunnen uitvoeren als er weer eens iets niet snel genoeg gaat. In voorligsteun blijven zolang de sergeant majoor praat. En als je je oefeningen niet goed genoeg uitvoert wordt op luide toon geïnformeerd of je soms op mannen valt. Echte macho’s dus, die instructeurs.

Hans vertelt en ondergaat het lachend. Terwijl ik me afvraag waar hij terecht is gekomen. Een voorbereidende opleiding voor defensie, dacht ik. Dit lijkt het leger wel. In de bus terug, die van half zes, kwam hij in gesprek met een tweedejaars student. Die zei hem dat hij het eerste jaar door moest zien te komen, dan zou hij het wel redden. Want je kunt ook nog makkelijk afvallen.

En dan zie ik hem ‘s ochtends vertrekken, met zijn grote camouflagerugzak op z’n rug, in schooltenue waarop naam en logo van zijn opleiding staat, eindelijk glad geschoren en dan ben ik trots op hem. Want ik zag het niet aankomen. Hansiepansie, die vroeger bang was voor zwarte Bertram. Heeft zich nu vrijwillig aangemeld om dit jaar naar Normandië en Bosnië te gaan. Kost honderden euro’s. Mede mogelijk gemaakt door mij.

Het verhaal

Soms kom je tot inzichten waar je iets mee moet. In mijn geval, opschrijven, anders ben ik het zo weer kwijt. Ik kwam een beetje dichter bij de essentie van het leven. Denk ik. Want je leven is niet je werk. Werk is bijzaak. Waar het om gaat is het verhaal. Ik vertelde laatst mijn verhaal aan een oud klasgenoot en haar reactie deed me goed. Gewoon dat er eens iemand geïnteresseerd was in mijn verhaal, ook wel eens fijn. Als iemand naar mijn werk vraagt dan schaam ik mij. Ik schaam mij niet voor mijn werk, maar voor het feit dat ik dat standaard riedeltje af moet draaien, en het mij maar nooit lukt om die enthousiaste toonsoort eruit te krijgen. Terwijl als ik mijn verhaal vertel, ik niks hoef te acteren, ik hoef het niet mooier of lelijker te maken, het is gewoon een indrukwekkend verhaal.

Ik reed langs de winkels, sluitingstijd, een verkoopster was bezig de spullen binnen te zetten en ik realiseerde me dat zij waarschijnlijk ook een verhaal had. Dat de meeste mensen een verhaal hebben dat ze zelden vertellen. En dat verhaal is een miljoen keer interessanter dan wat voor werk ze doen, of wat ze op social media zetten. Echter kom je dat verhaal niet zomaar te weten. Daar zul je je best voor moeten doen. Het zou natuurlijk raar zijn als ik was gestopt en de verkoopster had gevraagd naar haar verhaal, dan had ze wellicht de politie gebeld. Maar als iemand je zijn of haar verhaal vertelt, dan is dat denk ik de essentie van het leven.

Het leven van de 🤴

Als je toe gaat geven aan alle icoontjes die je 📱 suggereert, dan kan je blog er wel eens vreemd uit komen te zien. Je moet zelfstandige naamwoorden vermijden, maar ook de bijvoeglijke. En een tekst wordt 👉 doorgaans niet duidelijker van. Kijk maar wat er gebeurt als ik een simpel verhaaltje vertel.

Er 🧺 eens een 🤴 die op zoek 🧺 naar een 👸 om mee te trouwen. Hij zocht 🏙 en land af om haar te vinden. Hij reed met zijn 🐎 🚪 elk dorpje en 🛎 de overal aan. Wat ik trouwens niet 🧐 vind van een 🤴 want je mag toch verwachten dat er in een monarchie een register wordt bijgehouden van wie 👸 is en wie maar doet alsof. In elk geval, na vijf 🌝 den 👀 had hij haar nog niet gevonden. 😢 keerde de 🤴 terug naar zijn paleis en ging in zijn 🛌 liggen 😭. Een van de hofdames die nog vrijgezel was, had een 💡 maar dat deelde ze niet, want ja, ze had zelf een 👁 je op de 🤴 en dan zou ze zich in eigen 🦶 schieten 🚪 een ander in het zadel te helpen. ⬆️ dien wist ze 🌩 s 👍🏻 dat zij geen 👸 🧺 en dus geen kans maakte. Maar toch hield ze van 🚐 de prins 🤴 en het 🗳 haar droef dat de 🤴 zo 😿 was. Dus op een 👋 vertelde ze haar 💡. De 🤴 moest 👧 👧 uit het hele land uitnodigen en ze op zeven matrassen laten 😴. Onder die matrassen moest hij dan een erwt leggen en alleen een echte 👸 heeft zo’n tere huid dat zij de erwt 🚪 al die matrassen heen zou voelen. Dus pas als er eentje 👎 had geslapen wist hij dat hij beet had.

De 🤴 vond het een 👌 💡 en vroeg: waarom heeft u dat niet eerder gezegd, en veroordeelde haar tot de guillotine. Zo ging dat in die tijd, 🧡 kon al 💨 je ☠️ worden. En toen ging de 🤴 nog met het 💡 aan de haal ook! Nou 👍🏻, hij vond het maar omslachtig met al die matrassen, maar al die 👧 👧 bij hem laten 😴 stond hem wel aan.

Hij hield zich niet helemaal aan de prinselijke regels en rampetampte er flink op los. Maar dat is geen manier om een 👸 te vinden en het animo werd steeds minder. Natuurlijk, dat trok wel sletten en golddiggers aan, maar daar heeft een 🤴 doorgaans niks aan. Dus, na zes 🌝 den van krikkenstein 🧺 hij het wel zat. Hij leek Johnny de Mol wel. En dat doet je reputatie als 🤴 bepaald geen 👍🏻.

Deze 🤴 verdiende helemaal geen 👸. En ze hebben het hele sprookje moeten her✍️ om het überhaupt verkoopbaar te kunnen maken. Want die viezigheid is toch niet voor 👶? Nu werd het iets met een erwt, en lang en 🍀 en zo, maar in werkelijkheid hield de prins er een heel dom 👱 wicht aan over, die ⬆️ dien ook nog eens geen 👶 kon krijgen. Daar sta je dan met je goede gedrag. En het roept 🐝 mij gelijk de 🙋‍♂️ op wat er dan precies waar is van al die andere sprookjes.

Vroeg

Ik had het al maanden in mijn hoofd, maar door het zwakke vlees kwam het er maar niet van. Bij zonsopgang het bos in! Vroeger deed ik het soms, op de fiets, om wild te spotten. Vanochtend was ik al na vijven wakker en ik lag te twijfelen of ik het moest doen. Dat had ik wel vaker, maar dan viel ik weer in slaap, en mislukte het plan alsnog.

Volgens Google zou de zon iets na zevenen opkomen, wat al behoorlijk laat is. In juni begonnen de vogels even na vieren al te fluiten. En wat ook meespeelde; dit zou het laatste weekend zijn, hierna gooit zijne Majesteit zijn domein dicht en mogen we er ruim drie maanden niet meer in. Bronsttijd, werd ons vroeger altijd verteld, inmiddels weten we beter. De koning heeft het over het beheer van de wildstand maar hij bedoelt gesubsidieerde plezierjacht. In elk geval, deze aanstaande sluiting was de reden dat ik vanochtend om kwart voor zeven, met hond in het bos liep.

Ik had het net zo goed niet kunnen doen. Ik hoopte op een ontmoeting met een wolf, maar ik kreeg die eeuwige zwijnen te zien. Ook een paar herten konden mij niet bekoren. Na een uur kwam ik de eerste collega gek al tegen. Toen volgden er nog twee mountainbikers en drie hardlopers. Het enige voordeel was dat ik ruim acht kilometer had gelopen. En, zo zeggen wij thuis gekscherend: dan heb je nog iets aan je dag.

Empty your mind

De eerste badmintontraining is achter de rug. Ik heb hier zo tegenop gezien. Want ik ben de enige niet-competitiespeler die meedoet. Dus waarom doe ik mee aan dat afbeulen? Omdat ik toch beter wil worden ondanks dat ik mezelf inprent dat dat geen enkele zin heeft? Ik had er niet voor niets tegenop gezien. Mijn benen werden slap, ik was kapot en ik raakte ook nog eens geen shuttle. Omdat je ineens moet nadenken over je slag, over je loop, terwijl je daar geen tijd voor krijgt. In een wedstrijd denk je niet, dan doe je gewoon.

Bruce Lee zei: empty your mind. Be formless, shapeless, like water. If you put water into a cup, it becomes the cup, if you put water into a bottle, it becomes the bottle, if you put it into a teapot, it becomes the teapot. Now water can flow, or it can crash. Be water my friend.

Dat lijkt me volkomen duidelijk. Om water te worden moet je veel water drinken, denk ik. Misschien dat mijn trainer het begrijpt. Die heeft immers ook oosterse genen. Eigenlijk begreep ik het zelf wel. Het was een compleet gebrek aan conditie zo vlak na de vakantie. Werk aan de winkel.

13 jaar

Een paar maanden geleden stopte ze met mij een kus te geven als ze naar bed moest. Ik dacht eerst nog dat het tijdelijk was, maar dat was het niet. Vanochtend stond ze voor haar spiegel haar ogen te potloden. Dat kunnen ze dan ineens, net als hun haar doen of een badhanddoek om zich heen dragen. Het moet een vrouwelijk instinct zijn, tot op de dag van vandaag weet ik geen badhanddoek om mij te vouwen zonder dat die na vijf seconden naar beneden valt. Mijn zoon wordt groot, mijn dochter volgt met rasse schreden. Ze is nog kind maar dat duurt niet meer lang.

Ik mag nog wel haar band plakken. Straks mag ik haar nog wegbrengen als ze uit gaat. Hoe gaat die relatie vader-dochter veranderen? Als ik me opstel als vader, het hoofd van het gezin, dan negeert ze me straks volkomen. Als ik onderdanig aan haar wordt, en ik plak haar band en ik rij haar naar waar ze naar toe moet, dan duldt ze zich tenminste nog om zich heen. Gaat het echt die kant op? Is dat het complot waar alle dochters die vrouw worden, inzitten?

13 jaar. Ze neemt de macht stiekem over. Het gaat heel geleidelijk. En ik moet eraan meewerken, want anders volgt eenzame uitsluiting. Als ik maar haar band mag blijven plakken en haar mag blijven rijden, dan vind ik het niet erg.

Ik herpak me, en voorlopig heeft ze nog niets in de melk te brokkelen. Maar het is zo’n scenario dat af en toe door mijn hoofd schiet.

Sergeant-majoor

De soldaat hier in huis hebben ze nog niet klein. Maar wat op de vorige school een voordeel was, namelijk zijn clowneske gedrag, werkt hier wat anders. Want grappenmakers moeten opdrukken. En goed, want anders moet het opnieuw. “Wat ben jij daar aan het doen, Van Huppelschoten? Ben je de grond aan het neuken? Begin maar opnieuw!” Of als je moe bent en je kont komt te ver omhoog: “wat is dat, Van Huppelschoten, wil je er soms iets in hebben ofzo?” (Excuses voor het taalgebruik van de Sergeant Majoor, die maakt bij elke nieuwe klas dezelfde grap.) Hij moest 73 keer opdrukken voordat het goed was.

En hij was al gewaarschuwd, hij moest zich scheren anders zouden ze het voor hem doen. Dus dat gaat hij voortaan wel doen denk ik. Daar gaat de opvoeding! In een week naar de kloten geholpen door Sergeant Majoor Bullebak. Met z’n grove bakkes. Ik heb al gezegd, vertel me waar hij woont ik ik gooi een baksteen door z’n ruit. Nou ja, het klinkt allemaal serieuzer dan het is, hij heeft er de grootste lol. Excoses voor het taalgebroik.