Even kort door de bocht

Ik weet niet of ik het goed hoorde, maar onze zorg schijnt gebaseerd te zijn op 5,5 miljoen vrijwilligers. En daar moeten er nog een hoop bij, anders is de huidige staat van de zorg niet te handhaven. Mijn conclusie is dat de zorg nu al niet te handhaven is. Ik weet niet precies waar het probleem is ontstaan, maar ik denk dat het gebeurde toen we overal een probleem van gingen maken. Nu worden mensen 100 jaar en hebben we arbeidsmigranten nodig om voldoende zorg te kunnen blijven leveren.

Er is iets grondig mis met het evenwicht. Elk persoon boven de tachtig heeft straks twee zorgverleners nodig. Zodat je nog enigszins menswaardig eenzaam in je stoel naar buiten kunt gaan zitten kijken. En elke vijf zorgverleners hebben één dure manager nodig die grafiekjes maakt voor de zorgverzekeraar, die op haar beurt jaarlijks een verhoging doorvoert die u en ik moeten ophoesten.

Als ik lang gespaard heb voor een auto, en Hugo de Jonge bekijkt via de aangifte mijn banksaldo, dan denkt hij: hoe krijg ik dat geld mijn kant op? Ah, ik weet het al, we maken een warmtepomp verplicht, dan moet je ook je huis isoleren, en moet je er gelijk zonnepanelen bijnemen, anders blijven de maandelijkse lasten buitensporig. En als je het niet doet ga je gewoon 800 per maand betalen voor energie. Makkelijk zat. En wat heb ik dan als ik dat allemaal gedaan heb? Een warm huis, behalve in koude winters, want dat trekt het systeem niet. Ik ga er dus op achteruit en dat grapje kost mij vijftienduizend euro.

Verder hoorde ik dat Nederland tegenwoordig bij de landen hoort waar de inkomensongelijkheid het hoogst is. Er is veel veranderd sinds mijn jeugd, en ik heb het allemaal zien en laten gebeuren. Managers die veel geld aan een bedrijf onttrekken, waardoor de prijzen omhoog moeten om de inhalige aandeelhouders tevreden te stellen. En dat allemaal van mijn salaris! We gaan eraan!

Varia

Na de wedstrijd PSV- Ajax, die door Ajax gewonnen werd door een fout van de arbitrage was ik zo naïef om te denken: stel nu dat het aan het eind van het seizoen drie punten verschil is in het voordeel van Ajax, dan zullen ze zich toch wel achter de oren krabben met die var. Welnee! Zondag gebeurde weer iets dergelijks, een onterechte penalty werd toegekend aan Feyenoord (knvb heeft excuses gemaakt voor de verkeerde beslissing) waardoor het kampioenschap voor Ajax veilig werd gesteld. Ze vieren het kampioenschap gewoon alsof ze het op eigen kracht gedaan hebben!

Een Ajacied appte me dat er bij hem gebak klaar stond. Ik bedankte, want ik moet op de lijn letten. Ja, als de var het niet doet…

Laat ik niet onsportief zijn, en Ajax Vartelijk feliciteren. Volkomen vardiend. Dat ze een mooi feest hebben in de Varena.

Los

Mevrouw Mack heeft een nieuwe hobby. Om half zes opstaan en naar het bos gaan met de hond. Ze komt terug met de mooiste foto’s, al dan niet met wild erop. Die foto’s plaatst ze dan op Facebookgroepen als “Natuur in Gelderland” of “De Veluwe.”

Ik zat ook op een van die groepen vroeger, maar ik ben er door de beheerder afgedonderd. Laten we dat maar op een mismatch houden. Linda had foto’s geplaatst waarop te zien was dat de hond losliep. Dat komt je dan te staan op allerlei mensen die daar iets van vinden.

En dan denk ik, dit land zit te vol. Zeker met toetsenbordridders. Apathisch zitten ze te wachten tot ze ergens hun belerende commentaar kunnen leveren. Ze zullen de anderen wel even laten zien hoe een voorbeeldige burger zich dient te gedragen. Vaak zijn het al bekende namen, personen die zich graag profileren in zo’n groep.

Even ongeacht of de hond hier los mag of niet, waar bemoeien dergelijke vreemdelingen zich mee? Wat bezielt die mensen om te denken dat ze volstrekt onbekenden moeten aanspreken op internet? Doe dat maar in het echt als er een groep opgeschoten jongens de boel staat te vernielen, dan hebben we er iets aan. Of als hun buurman aan het zwartwerken is. Nee, dan loopt het wel los.

Dodenherdenking

Soms denk ik wel eens, waar doen we het nog voor? Wellicht heb ik een te negatief beeld van het land en is mijn indeling in feestende onbenullen, egoïstische zelfverrijkers en opgeschoten tuig niet terecht. Sowieso moet er nog een categorie bij waar ik zelf in kan. Hardwerkende gefrustreerden of zo.

Maar heel soms denk ik ook: “ Oh ja, zo was het” en vandaag was zo’n dag. Op weg naar huis luisterde ik naar de radio, een Joodse mevrouw vertelde hoe ze als klein kind, weg van haar ouders, werd verraden aan de Duitsers, en moederziel alleen in de kampen terecht kwam. Dan denk ik: “Oh ja, voor haar doen we het.”

Of historicus Hans Goedkoop die een prachtige voordracht hield over het moreel kompas dat sommige mensen hebben, die liever hun lichaam lieten lijden zodat hun ziel ongeschonden bleef dan andersom. Dan denk ik: oh ja, voor hen doen we het.

Of Femke Halsema -ik ben niet haar grootste fan- die een galant uitgestoken hand van de vorige spreker aanpakt en zich zo het trapje op laat begeleiden en als burgemeester van Amsterdam een toespraak houdt die vooral gaat over wat er in Rotterdam gebeurde in de oorlog, dan denk ik: als zelfs Femke mij weet te beroeren is er nog hoop en zijn al die doden niet voor niets gevallen.

Erkenning

De afgelopen dagen was ik scherp. Ik kon mijn hersencapaciteit ten volle benutten, ik liet mij niet afleiden door collega’s of door internet, ik pakte probleem voor probleem aan, en loodste mijn collega’s door hun aanloopproblemen met het nieuwe systeem. Ik mag dan 52 zijn en niet van veranderingen houden, maar een nieuw systeem waar iedereen op vastloopt is voor mij reden om me erin vast te bijten.

Ik ontdekte hoe ik fouten kon herstellen, wat er al gauw voor zorgde dat ik gebeld werd door een paar mensen van andere afdelingen die wilden weten hoe ik dat deed. Ook IT contacteerde mij om ze te helpen. Niet dat ik iets weet van IT, maar ik heb het vermogen om me in iets te verdiepen, om de afwijking te vinden, om me lang te kunnen concentreren en om iemand voldoende gegevens te verstrekken zodat diegene begrijpt dat ik het begrijp en dus met een zinnig antwoord moet komen.

Dat staat dan tegenover de dingen die ik niet kan, maar waar ik het nu niet over ga hebben. Dat zou mijn euforie doen verdampen terwijl ik nu op het punt sta om het probleem van een collega op te lossen omdat ik in mijn hoofd heb wat ik moet doen. Maar het is vrijdagnacht, ik moet ook even normaal doen. Maar ik vind morgen wel een moment om het snel even te fixen en haar dan te mailen, it’s solved, please try again. En dat ik dan natuurlijk allang getest heb dat het werkt.

Ja, ik ben ook niet vies van een beetje aanbidding op z’n tijd. Daar doe ik het voor. Het is niet dat ik mij op de toppen van mijn kunnen begeef als ik geen erkenning krijg. Nee, zak er dan maar in. Vroeger zei er nog wel eens iemand: mooie blog!

When you see a chance

Het voordeel van dromen is dat je er niet voor verantwoordelijk gehouden kunt worden. Dit gezegd hebbende, ik zag gisteren een vrouw zitten die me erg deed denken aan een meisje dat bij me in de klas zat. Een meisje waar ik niks in zag, waar ik geen speciale herinneringen aan heb, gewoon een meisje. Nu zag ze er wel leuk uit, maar dat was alles.

In mijn droom kwam ze langs en ze zoende met een ander meisje, B., die ook bij me in de klas zat, en waar ik hoteldebotel op was en waar ik wel veel speciale herinneringen aan heb. Waarom beide dames dit deden weet ik niet, maar ik had geluk en beide meisjes wilden ook met mij zoenen. Ik ben de beroerdste niet, en ik zoende eerst het meisje waar ik geen speciale herinneringen aan heb, eigenlijk met het idee van save the best for last.

Het was helemaal niet onverdienstelijk maar toen het grote moment daar was, eindelijk, na 35 jaar kon ik B. (van Barbara) vol aanvliegen, werd ik wakker. Weg B. Ze zeggen dat dromen je dingen vertellen. Deze droom vertelde me duidelijk, when you see a chance, take it. Ik moet niet zeiken, als de juiste BMW langskomt moet ik toehappen.

Papa

Ik heb al een tijdje niet over mijn buren geklaagd, deels omdat het winter is geweest, deels omdat ze onze hints met een keihard aangezette radio misschien begrijpen als hun geblèr niet meer om aan te horen is, en deels omdat ze nu een baby hebben, waardoor hun kinderen ineens wel gecorrigeerd worden als ze aan het schreeuwen zijn. Maar het ergste is natuurlijk papa zelf, een man die zichzelf zo geweldig vindt, dat hij zichzelf de hele dag papa noemt. Onophoudelijk praat hij dan met schelle stem tegen zijn kinderen. Papa neemt een lekker ijsje, willen jullie ook een lekker ijsje? Papa doet het gras verticuteren, dan kunnen er nieuwe grassprietjes groeien. Papa´s stem is niet te onderscheiden van die van Bert van Sesamstraat. Een wonder dat hij kinderen kon verwekken met nog niet ingedaalde ballen.

Nu merkte ik sinds gisteren dat de familie op vakantie was, want de auto stond er niet meer. Lekker rustig, zou je denken. Maar nee, want als papa weg is komen zijn of haar hysterische ouders gelijk het tuinonderhoud of iets dergelijks doen. Dit is de tweede dag dat ze weg zijn. Oma gaat dan lekker zitten beeldbellen, zodat wij het gezin niet hoefden te missen. Daar klonk papa alweer, nog scheller dan anders. En oma ging naar alle kinderen zitten zwaaien, want die misten haar natuurlijk al. Wat een stelletje imbecielen. Ik zeg tegen Linda, dit zijn typisch van die mensen die straks doodgaan en drie ton achterlaten aan papa.

De pest in

Ik had de pest in, want er lukte iets niet. Een maandje geleden had ik met succes goedkope nieuwe banden voor de fiets van Tammar besteld, wat nog helemaal niet zo eenvoudig is als het klinkt, en omdat ze nu een lekke band had, was het moment daar om binnen- en buitenband te vervangen.

Na lang wikken, wegen en gehannes, had ik de banden vervangen, maar ik had de remkabel vernaggeld. Die rafelde, ik haalde mijn vingers eraan open en kreeg hem ook niet meer door de gaatjes. En ondertussen was het donker geworden, ik zat met een zojuist gefixte -ik kan wel iets- militaire lamp op mijn hoofd, maar die scheen net boven het bereik van mijn leesbril, Bonjour Tristesse, ik kreeg mijn handen niet schoon, ik gaf het op voor de vrijdagavond. Maar ik had dus wel zwaar de pest in. Lig je daar in bed met zwarte stinkhanden terwijl buiten in de tuin een omgekeerde fiets staat met je halve gereedschapskist verspreid over het terras.

Ik had dus goedkoop twee binnen- en buitenbanden besteld, de maten waren goed, en nu dreigde het alsnog te eindigen in een dure grap bij de fietsenmaker. Ik appte de hulptroepen, maar de hulptroepen keken niet op hun app, wat mij nog chagrijniger maakte. Uiteindelijk stonden ze hier op zaterdag half twee op de stoep. Om half drie gingen ze weer en was de rem gemaakt. Mijn humeur was weer beter.

Vlad’s opvoering

Poetin voerde vandaag een toneelstukje op, zodanig dat ik ineens begreep waarom Rusland zoveel leugens verspreidt. Kennelijk gelooft hij zelf dat niemand door heeft dat het hele stukje in scène is gezet.

De minister van defensie, in zijn vrije tijd generaal der strijdkrachten, kwam aan een tafeltje zitten om Poetin het nieuws te brengen van de bevrijding van Mariupol. Alle nazi’s waren verjaagd en de bevolking was bevrijd. De bevolking zelf weet echter van niks, en heeft het gevoel dat hun stad nu juist bezet is. Vervolgens geeft Poetin nog wat tactische aanwijzingen aan de generaal, hoe om te gaan met het laatste verzet. Alsof Vlad dat niet allang met zijn adviseurs heeft besproken deed hij nu net of hij die tactiek zelf verzonnen had.

Het zag er zo gemaakt uit dat zelfs de minister van defensie uitstraalde dat hij zich schaamde voor deze poppenkast. Alhoewel deze man vlak na de inval, pardon, de speciale militaire operatie, exact dezelfde schaamtevolle uitdrukking had toen Poetin hem beval de afschrikkingsmacht in de hoogste staat van paraatheid te brengen. Dus misschien is die schaamtevolle uitdrukking wel zijn natuurlijke. Net zoals Poetin uitstraalt alsof hij door Willy Vandersteen getekend is. Helaas vele malen gevaarlijker dan Lambik.

Kabels

Vanwege het plotselinge verdwijnen van de coronapandemie, geheel zoals Trump voorspelde in 2020, moest mevrouw Mack haar geleende beeldschermen inleveren bij haar werkgever. Om toch een beetje thuis te kunnen blijven werken had ze twee beeldschermen besteld. Er moet een verbod komen op het doen van grote uitgaven door een vrouw voordat een man ernaar gekeken heeft.

De beeldschermen pasten niet op het dockingstation. Het dockingstation had als uitgangen display port en dvi. Het beeldscherm had HDMI en vga. Er moet een verbod komen op het maken van elke andere in-en uitgang dan DIN of tulp.

Ik begon met het rijden naar Mediamarkt om daar twee kabels van displayport naar HDMI te kopen. Die hadden ze, maar ze kostten 35 euro per stuk. Op internet had ik ze gezien voor 6 euro per stuk. Ik reed dus terug naar huis en bestelde twee kabels voor 8 euro per stuk, net iets betere kwaliteit.

Twee dagen later kwamen de kabels binnen, ze pasten precies, alleen er gebeurde niks. Op internet las ik dat het zou kunnen zijn dat een dergelijke kabel maar één kant op werkt, en dat was kennelijk de verkeerde kant voor mij. Op mijn werk had ik ook al kabels meegenomen, maar ook die pasten niet.

In Vaassen kocht ik twee verloopstekkers van DVI naar HDMI en een HDMI kabel omdat ik er nog eentje had zover ik wist. Ik haalde ze op met de auto, betaalde 27 euro en ramde die stekkers erin. Het werkte, alleen zag ik nu dat er bij de beeldschermen twee HDMI kabels geleverd waren en ik er dus één teveel had gekocht. Ik bracht hem terug, met de auto, kreeg 13 euro terug en eindelijk was het klaar.

Omdat een of andere idioot toelaat dat er andere stekkers gebruikt mogen worden dan de Duitse Industrie Norm, moest ik drie autoritten maken, moest bol.com een rit maken, gaf ik 30 euro extra aan kabels uit, terwijl dat allemaal niet had gehoeven als iedereen gewoon naar mij luisterde!