Who the f*ck?

Na alle onthullingen over wat er zich bij The Voice heeft afgespeeld, het vermeende machtsmisbruik, het seksueel grensoverschrijdende gedrag en de reactie op het gebeuren van de heer J. De Mol, heb ik eigenlijk maar één vraag: Wie de neuk is Angela de Jong?

Een paar jaar geleden verscheen ze voor het eerst om publiekelijk kritiek te leveren op de prestaties van min of meer bekende Nederlanders. Ik had geen idee wie ze was, wat haar rol was, en waarom zij het zich kon permitteren om, geheel verschoond van talent, kritiek te leveren op televisieprogramma’s, acteurs, het koningshuis en al wat dies meer zij. Alsof ze zichzelf had uitgevonden, naar voren had geschoven en alsof Nederland om haar mening had gevraagd. En kennelijk heeft het gewerkt, want in een talkshow met Beau zat ze er weer om te zeggen wat ze vond van Ali, Marco en dat vieze vriendje van Linda de Mol. Ze vond het monsters, roofdieren en aangezien ze zelf een dochter had kwam het nu wel heel dichtbij. Beau zat amechtig ja te knikken, ook die wilde duidelijk maken dat hij zeer verontwaardigd was. Zoiets was zelfs in het studentencorps waar hij lid was, nooit gebeurd.

Het komt mij er allemaal iets te gemakkelijk uit, die verontwaardiging. Ali en Marco zouden voorbeelden zijn die zich ook als zodanig moeten gedragen. Welnee! Ik heb die mannen nooit als voorbeeld gezien. André van Duin, Koos Postema, dat zijn voorbeelden. Die matig aangezette verontwaardiging, daar hou ik niet van. Alsof Angela alle verleidingen in haar leven weerstaat. Alsof zij alles op de rit heeft zodat wat John de Mol niet onder controle had, bij haar niet had kunnen gebeuren. Het is exact haar rol, kritiek leveren zonder enige kennis van zaken.

Gelukkig zat er aan tafel ook een psychologe die wel iets kon bijdragen aan het debat. Dat het niet zinvol is om mensen die iets fout doen, monsters te noemen. Dat plegers van dit soort feiten vaak hele gewone mensen zijn, een buurman, een collega of een familielid. Ze zei nog net niet “of jezelf” al bedoelde ze dat volgens mij wel.

Mocht Angela naar de hemel gaan, wat ik wel verwacht gezien haar onberispelijke staat van dienst, dan zal ze ook wel kritiek hebben op het reilen en zeilen daar ter plaatse. Wie zonder zonden is, werpe de eerste steen, krijgt zij dan wellicht te horen, maar ik ben bang dat ze het opvat als aanmoediging om de eerste steen te werpen.

Bakkes oep ne kaai.

In quarantainetijd deden we een spelletje. Ik pakte een Spotify playlist met jaren ‘80 muziek en Linda moest raden welk lied. Als ze het lied herkent, dan komt ook het nummer en/of artiest uit haar geheugen naar voren. Ik hoefde alleen maar te op het volgende nummer te klikken. Zo hielden we ons twee uur bezig.

Een nummer of tweehonderd verder kwam Hans naar beneden, die wordt het hardst getroffen door de quarantaine, want die is vaak bij vrienden. Op twee staat Linda, dan Tammar en mij kan die quarantaine niet lang genoeg duren. Lekker niemand over de vloer, alleen Albert Heyn zelf. In elk geval, Hans komt beneden, en voegt zich verveeld bij ons. Hij kent de muziek uit onze tijd niet en ik voel mij een beetje bezwaard. Dus ik maak af en toe een zijsprong naar wat Nederlandse muziek, daar houdt hij van.

Nederlandse muziek is trouwens veel te breed, het moet feestmuziek zijn. Guus Meeuwis, Kraantje Pappie, Snollebollekes, maar het liefst Brabantse feesthits. Die jongen houdt om een of andere reden van Brabant, of het nu New Kids is of Frank Lammers, om een of andere reden is Brabant en vooral Eindhoven the Bomb. Nou ja, laat er nu ook een playlist zijn met Brabantse feestmuziek! Gewoon op de muziek van Brian Adams, those were the best years of my life, ik viel toen mee me bakkes op ne kaai. Geweldig. Ik moet zeggen, ik heb ook wel iets met Brabant. Is het niet bijna carnaval?

Boswachter

Als je in quarantaine zit moet je goed nadenken over waar je de hond gaat uitlaten. Dat deed ik dus niet in het losloopgebied maar daar waar ik in het weekend vaak loop, omdat het daar rustiger is en de hond er even lekker kan rennen. Ik zou niet het bos ingaan, maar op de zandweg over de heide blijven.

Er kwam een groen autootje aan. Staatsbosbeheer. De boswachter draaide zijn raampje open (Duitse auto, dus handslinger) en zei tegen mij dat het niet de bedoeling was dat ik de hond hier liet loslopen. Ik heb de man uitgelegd hoe het hier werkt. Dat ik de baas van het bos ben en dat ik hier elk weekend met de hond loop. Dat er nergens een bord staat dat dat niet mag. De hond sprong enthousiast tegen de autodeur op en probeerde de boswachter te begroeten. Kras op zijn wagen en geen anderhalve meter afstand gehouden. Hij probeerde nog dat mensen wel eens een bord weghalen, maar ik wees hem erop dat dit een doorgaande weg was, en dat op de zijpaden de honden aangelijnd moeten zijn. Omgekeerde wereld dat ik hem moet uitleggen hoe het werkt.

Toen waarschuwde hij me dat ik goed in de gaten moest houden dat er geen zwijnen liepen, want die zijn momenteel heel kribbig en hongerig. “Ik heb honden gezien met flinke verwondingen door de slagtanden,” zei hij. Ik zei dat de vlakte hier open was en dat ik het goed in de gaten zou houden. Dat de hond twee weken geleden nog oog in oog stond met een kribbige beer, vertelde ik maar niet.

Positief

Wij gaan in quarantaine omdat we één kind hebben, dat positief getest is. Van Tammar is het nu bevestigd, van Hans zit het eraan te komen na zijn positieve zelftest. Linda deed een zelftest maar die was negatief en ik heb sowieso een negatief zelfbeeld. Ik deed geen test, want ik heb een ongelofelijke hekel aan zo’n ding in m’n neus, maar ik moet er binnenkort toch aan geloven. Tenzij ik geen klachten krijg en veertig dagen binnenblijf. (quarante is veertig) Het is nu denk ik een kwestie van tijd voor wij klachten krijgen. Nu mogen onze t-cellen laten zien dat ze de instructies van het m-rna vaccin begrepen hebben. Ten aanval!

PSV scoorde gelukkig niet al te vaak vandaag want ik geef Hans altijd een high five. Het hoefde slechts één keer bij het doelpunt, en een keer toen de overwinning binnen was. Ik ging na beide keren maar gelijk mijn handen wassen, nog een geluk dat we niet voor Ajax zijn, dan hadden we vier keer moeten high fiven.

De kinderen verveelden zich nu al, Linda baalt omdat ze morgen een belangrijke afspraak in het ziekenhuis had, en ik realiseerde me dat de hond er gewoon uit moet, en dat er voor mij helemaal niets verandert. Ik geloof dat de officiële regel is dat je de positief geteste op zijn kamer opsluit. Dat doen we maar niet. Als we gaan, dan gaan we met z’n allen.

After Life

Ik ben gek op de film “a Christmas Carol” over Ebenezer Scrooge. Vast niet omdat ik iets van mezelf herken, maar waarschijnlijk omdat het goede altijd overwint. Tenminste, dat is de enige zin van ons bestaan. After Life geschreven door Ricky Gervais heeft een soortgelijk thema. Het is ontzettend knap geschreven en gespeeld. Over een man die kapot gaat van verdriet na de dood van zijn vrouw. Over hoe hun hond hem dwingt om verder te leven, ook al wil hij niet. Over hoe hij niets wilde weten over een hiernamaals terwijl zijn vrouw wel in “iets” geloofde. Ze hielden veel van elkaar, maar na de dood van zijn vrouw had hij spijt van zijn ontkenning van het hiernamaals tegenover zijn vrouw, omdat hij vreesde dat ze bang was geweest toen ze stierf.

Uiteindelijk slepen de mensen om hem heen erdoorheen en durft hij tegen een klein meisje dat chemo krijgt en die hem vraagt of hij in de hemel gelooft, niet meer te ontkennen. Definitely, zegt hij met vochtige ogen. En vanaf dat moment begrijpt hij dat engelen bestaan. Ze hebben geen vleugels, maar dragen de witte kleding van een verpleegster, of ze hebben vier poten en ze blaffen. Zijn vrouw komt nooit terug en kan niet worden vervangen. Maar hij kan verder met leven, omdat zijn vrouw wilde dat hij verder zou gaan en gelukkig zou worden. Ricky Gervais moet de film Scrooge gezien hebben…

Grensoverschrijdend

De afgelopen dagen heb ik een paar keer geprobeerd hier iets te schrijven maar het lukte niet. Het staat onafgemaakt in mijn concepten want ik kon er geen einde aan breien. Het is niet omdat ik niks meemaakte, want normaal maak ik ook niks mee, en dat weerhoudt me dan ook niet. Het is meer omdat mijn gedachten met iets anders bezig waren dan met wat ik poogde te schrijven. Dat is gedoemd om te mislukken in mijn geval. Er zijn best mensen die prima het een doen en aan het ander denken, maar niet ik.

Over het één doen en het ander denken gesproken, wat een verademing dat The Voice van de tv wordt gehaald zeg! Dan kun je denken, “hoezo, dan kijk je toch niet,” maar zo eenvoudig ligt dat niet met een dochter die het wel wil zien. Ik geef toe, ik vond het altijd een leuk programma, zeker toen de juryleden nog leuk waren. Nick en Simon, Roel van Velzen, Ilse de Lange en nog een paar. Maar na Lil Kleine dacht ik dat het niet erger kon worden, maar dat bleek een onderschatting van het kwaad. Glennis Grace die nog naar de zwavel ruikt, Anouk met haar heksenlach, Waylon met z’n gejank en Ali die niks weet van muziek. Moest ik dit echt weer een heel seizoen zien door te komen?

Gelukkig waren een paar kandidaten het slachtoffer van seksueel grensoverschrijdend gedrag. Ingewikkelde term, maar ze waren niet gewoon seksueel misbruikt, dit is veel ingewikkelder. Want hier werd een grens overschreden, maar niemand weet waar die grens ligt. Ik weet in elk geval dat die bij de een verder weg ligt dan bij de ander. Het kan variëren van een opmerking over een strak truitje tot een aanbod om de volgende ronde te halen in ruil voor seks. Geen idee, ik weet alleen dat die grens met carnaval een stuk verder weg is. Er is bij mijn weten nog geen carnavalsnaam voor Holland? Of is Holland al de naam voor Nederland tijdens carnaval?

In elk geval ben ik wel blij dat sommige medewerkers de grenzen niet kenden. Nu word ik niet weer een seizoen geteisterd door matige kandidaten waarvan je zelfs als ze winnen nooit meer iets hoort, of door juryleden die opmerkingen maken waarvan je hartspier verkrampt. Zelfs Chantal Janzen, waar ik vroeger toch licht week van werd, zal ik niet missen.

Hard.

Als ik zin heb en als het relatief rustig op de weg is, trap ik het gas in. Flitsmeister gaf aan dat er twintig kilometer achter mij werd geflitst, dus ik was veilig. Ik verbaas me vaak nog over hoe eenvoudig en snel de auto 170 haalt. Ik had heel even die magisch klinkende snelheid van 180 op de klok, die barrière van vroeger die superveel indruk maakte. Toen moest ik het gas loslaten en de afrit nemen.

Op dat moment verscheen er op Flitsmeister een nieuwe flitser. Precies daar waar ik zojuist had gereden, zo leek het. Dat kon een dure grap worden dus ik moest terug om te checken waar ze stonden en om zo in te kunnen schatten of ze me geflitst hadden en me eventueel voor te bereiden op een enorme bekeuring.

Toen ik de snelweg weer opreed verdween de melding al snel weer en op de aangegeven plek was helemaal niks te zien. Vals alarm, iemand had vast op het knopje melden gedrukt. Misschien wel iemand die mij voorbij zag stuiven, om me te stangen. Goed, dat was gelukt.

Ooit, begin jaren tachtig, reden wij terug uit Utrecht naar huis, Fiat 132, 2.0 5 speed, mijn vader trapte het gas in en reed op met twee motoren. 180 gingen we. Er bestonden nog helemaal geen flitsers. Alleen politie-Porsches. Wat een tijd!

Dementie

We keken een geweldige film, The Father, met Anthony Hopkins. Als hij daar geen Oscar voor beste acteur voor krijgt, dan weet ik het niet meer. Ik kan trouwens geen enkele acteur opnoemen die een Oscar voor beste acteur kreeg. Misschien Dustin Hofman in de film Rain Man? Anthony Hopkins doet hier iets soortgelijks, maar dan nog veel beter. Hij speelt een man die dement aan het worden is en niet meer in de gaten heeft wat echt is en wat niet, en als kijker heb je dat ook niet constant door.

Ik had deze film even nodig om me te realiseren dat dementie een trieste ziekte is. Ik heb er nooit bij stilgestaan, ik vond kanker erg, of ALS. Ik kende eigenlijk maar één demente man, die kwam wel eens met iemand bij ons op bezoek. Die wist niks meer, en vond alles wel prima. Ik vond het altijd wat overdreven, mensen die zich willen laten euthanaseren voor het geval ze dementie zouden krijgen. Stiekem dacht ik dan dat ze zich te belangrijk voelden om in hun onderbroek op de gang aangetroffen te worden. En dat als je dat nu vast laat vastleggen, je straks een ander doodt die dat absoluut niet wil, namelijk je demente zelf. Waarom zou dat mogen?

Maar Anthony liet hier een andere kant zien. De kant van de man die het niet meer snapt, die denkt dat hij bestolen en belazerd wordt, die eenzaam is en maar niet snapt waarom zijn dochter nooit meer komt, en die bang is omdat hij niet meer weet wie hij is, en die huilt en om zijn moeder roept. Daar had ik nog nooit over nagedacht…

Wetenschappelijk jaaroverzicht

Ik keek net naar het wetenschappelijk jaaroverzicht met professor Robbert Dijkgraaf. De opname was vóór kerst gemaakt, Omikron was net een paar weken bekend en de professor wist zogenaamd nog niet dat hij minister van onderwijs zou worden, twee weken later. Ik heb ontzettend veel vertrouwen in de professor, maar om de verkeerde redenen. Het zou moeten komen door zijn staat van dienst, maar het is vooral omdat hij zo’n aardige man is, die daarbij zeergeleerd is.

Zou hij een irritante, zelfingenomen egotripper zijn geweest, zou ik niet naar hem geluisterd hebben. En als ik dat wel deed, dan zou ik hem niet geloven. Een beetje het Peter R. de Vries effect. Waarschijnlijk een briljant misdaadjournalist, maar ik kon niet naar hem luisteren.

En toch maakte de professor zich er in mijn ogen wat makkelijk af op een bepaald gebied. Want natuurlijk kon hij zich goed voorstellen dat sommige mensen, of eigenlijk veel mensen, normale kritische vragen hadden over het Coronavaccin, en dat sommige zwangere vrouwen het niet wilden. “Maar,” zei hij, “die vrouwen moeten banger zijn voor het virus dan voor het vaccin.” Hij zal daar ongetwijfeld gelijk in hebben, maar het lijkt me niet dat je daar een twijfelaarster mee over de streep trekt. Misschien komt hij ermee weg, maar als Hugo de Jonge hetzelfde zou zeggen kan hij rekenen op hoongelach en weerstand. Waarmee ik maar wil aangeven dat inhoud belangrijk is, maar om een boodschap geloofwaardig te brengen, zul je de inhoud moeten combineren met hoge doseringen sympathie.

Up where we belong

Een vriendin van ons, een knappe vrouw maar niet erg gelukkig in de liefde, is op bezoek en blijft logeren. Dit doet ze af en toe omdat ze uit Brabant komt. Niet dat alle mensen uit Brabant af en toe blijven logeren, maar vanwege de afstand bedoel ik. Omdat ze niet erg gelukkig in de liefde is, zit ze op dating-apps. En ze kreeg zojuist een berichtje van ene Gert. Ze liet het me lezen.

Gert vond haar een sexy knappe dame, en toen hij haar foto zag, kuste hij bijna de vangrail. Vervolgens ging hij zichzelf omschrijven. Er mankeerde werkelijk helemaal niets aan Gert, hij was ex-militair, sportief, atletisch, humoristisch, knap, leuk, sociaal, lief voor kinderen en schoonmoeders, trouw en om een of andere reden moet hij adverteren op Tinder. Dat laatste stond er niet bij, maar dat is een vraagteken dat ik plaats. Wat hij er wel bij schreef was dat hij dominant tijdens de seks was. Dat lijkt me goed om te weten. Zodat je kunt plannen dat als hij seks heeft, je even ergens anders bent.

Wat mankeert die gasten? Ik zie het ook vaak op Facebook. Ik heb al een paar weken geen uitnodiging gehad, maar ik kreeg regelmatig van een of andere Letse sletse een berichtje. Ik opende wel altijd haar profielfoto, want gratis mooie vrouwen kijken mag nog binnen het huwelijk. Daar stonden ook vaak van die hijgerige reacties onder van mannen die geloofden dat het echt was. Dat ze een mooie sexy dame was. Ja, godsamme, dat weet die harige kerel die de foto plaatste ook wel! Idioten.

Aan de andere kant, ik zie het natuurlijk ook niet helemaal goed. Er zullen ook vrouwen zijn die er wel gevoelig voor zijn, voor mannen die hun hitsige bedoelingen niet weten te verbergen. Ik zou het heel anders aanpakken, maar dat had ik al eens uitgelegd. Iets met mijn witte, militaire kostuum, en met een motor de fabriek waar ze werkt binnenrijden. En dan met haar achterop wegrijden onder de klanken van Joe Cocker en Jennifer Warns. Misschien eerst mijn motorrijbewijs eens halen.