Het Alfavirus

Het Alfa virus sloeg weer hard toe deze week. Ik zag twee schitterende oude Alfa’s in nieuwstaat. Eentje bracht me zelfs terug tot 1993. Een radio-cassette speler behoorde tot de standaard uitrusting. Een 164 2.0 Twin Spark. 35.000 km gelopen pas en in nieuwstaat. Het interieur met veloursbekleding zag er zo uitnodigend uit dat ik hem gelijk wilde hebben. Alles was aanwezig en het geheel was in topstaat. Gewoon zonde als ik die zou gaan gebruiken.

Dus keek ik naar een iets nieuwere. Een 159. Eveneens in topstaat. Nog geen 50.000 gelopen. Leren bekleding, een 260 pk zescilinder. Zo mooi. Ik heb de aanbieder gemaild voor wat verdere info, maar nog niks gehoord.

Deze afbeelding heeft een leeg alt-atribuut; de bestandsnaam is laguna-2.jpg

Dat is het hart, il cuore sportivo, dat schreeuwt om Alfa Romeo. Het hoofd echter, dat pas na een dag weer begint te denken zag de beperkte beenruimte achterin. Het hoorde al het gezucht van het gezin. En het zag ook al voor zich dat ik mijn geliefde blauwe Laguna moest inleveren. Die praktische, snelle en ruime stationwagen die misschien wel de beste koop is die ik ooit deed. En wanneer ben ik nu echt goed in mijn element? Dat is in de auto. Als ik een stukje beheerst scheur over een bochtige binnenweg. Maar op één moment nog meer. Als we op vakantie gaan, als iedereen een ruime plek heeft, en als snelheid er niet toe doet, maar ik moet zorgen voor een veilige en onbezorgde reis. Ik moet zo’n Alfa er eigenlijk bij hebben. Maar ja, dan kan ook wel weer een 156 nemen. Misschien wel de mooiste van allemaal.

De haperende prostaat

Volgens mijn eigen schrijfsels heb ik de afgelopen vier maanden doorgebracht met het lezen van mijn eigen archieven. Elke avond las ik in bed een maandje van logjes. Ik ben begonnen in 2008, de eerste jaren sloeg ik over. En nu ik aan het einde ben gekomen, en even niet weet wat ik moet, ben ik eens gaan kijken in die eerste jaren. Hier was ik wel een paar dingen van vergeten, en soms ben ik best grappig al zeg ik het zelf, maar toch vind ik het niks. Ik vind dat ik duidelijk geestelijk ben gegroeid. Niet dat ik Nirwana heb bereikt, maar die eigendunk van toen ben ik wel kwijtgeraakt.

Nu kunnen we dit simpel afdoen als het verouderingsproces, maar dat is me te makkelijk. Natuurlijk, het helpt als je grijs wordt en als het plassen wat langer duurt om je te behoeden voor een schaamtevol moment van mannelijk imponeergedrag. Ik zag net een documentaire over een rijke, zielige, dikke en eenzame man die zijn leven sleet op cruiseschepen. Hij was vermoedelijk ouder dan ik, maar hij verstond de kunst om mensen dood te vervelen met verhalen over hoe interessant hij vroeger wel niet was. En niet alleen hem, ook de andere discodansende grijze gasten bekeek ik vol meelij. Zo moet het volgens mij dus niet. Het was denk ik niet voor niks dat mannen vroeger in hun vrije tijd ook een pak droegen en dat er gestijldanst werd. Dat zag er toch net even waardiger uit. Misschien was het uiterlijk vertoon, maar misschien deed zo’n pak ook echt iets met je volwassenheid.

Goed, ik heb dan geen passend pak meer, en stijldansen kan ik al helemaal niet, en waardig als mijn opa’s ben ik nog lang niet. Ik heb hun leeftijd dan ook nog niet, dus misschien hoeft het ook nog niet. Ik plemp ook niet de hele dag mijn mening of overtuiging op internet. Verstandig denk ik. Dus helpt het ouder worden om je te behoeden voor gênante momenten? Niet per se. In mijn geval heeft denk ik het jarenlang getrouwd zijn meer bijgedragen. Als ik mezelf iets verbeeld, wordt dat beeld binnen twee seconden volledig kapot gemaakt. Het huwelijk werkt als een stotterende prostaat. Hopelijk kan ze me nog lang behoeden voor katers en flaters.

Stom virus

Ik besloot te stoppen met het bijhouden van allerlei cijfers over Covid-19. Ten eerste merkte ik dat anderen dat beter deden en ten tweede blijk je er geen bal aan te hebben. Ik was er twee maanden geleden mee begonnen om er grip op te krijgen, om te begrijpen wat er gebeurde en hoe snel het precies ging. Van een aantal landen hield ik de geregistreerde aantallen, het dodental en het aantal genezingen bij. Zou mooi zijn als die gegevens één op één te vergelijken waren, maar dat zijn ze niet. De vergelijking tussen landen onderling gaat al helemaal mank, neem bijvoorbeeld Nederland en België. Nederland leek het een stuk beter te doen, meer inwoners, minder geregistreerden en minder doden. Als je een correctie toepast op het aantal inwoners per land leek Nederland het nog veel beter te doen.

In werkelijkheid zijn de cijfers gewoon gelijk. In België tellen ze echter ook de doden mee waarbij een vermoeden van Corona bestond. In Nederland niet. België heeft dan ook een veel lagere oversterfte dan Nederland. Dat is de extra sterfte ten opzichte van wat geregistreerd is als Covid-19 sterfte. In Hongarije doen ze het andersom. Daar gaat iedereen die overlijdt aan Corona dood aan zijn onderliggende lijden, dus heel weinig coronadoden daar. Ik besloot dat het geen zin meer had en het verder te laten voor wat het is.

Mijn moeder, met wie het boven verwachting goed gaat even afgezien van hoeveel last ze van chemo had en hoeveel haar andere klachten erdoor verergerd werden, blijft de komende maanden extra vatbaar voor corona. Die zit voorlopig nog opgesloten. Op straat doe ik al niet spastisch meer. Ik ben zover gekomen dat ik al niet meer geloof in 1,5 meter buiten. Besmettingen vinden binnen plaats, en in grote menigten. Je krijgt er wel een boete en een strafblad voor, geheel ten onrechte. Die zouden eigenlijk achteraf aangevochten moeten mogen worden. Vermijd grote menigten, raak de rest van uw leven nooit meer iemand aan. De mensheid sterft snel uit nu. Stom virus.

De vrije geest

Ik werd aan het denken gezet over het begrip vrije geest. Dit naar aanleiding van iemand die zijn eigen irritante gedrag verwarde met het hebben van een vrije geest. Als iemand aan anderen duidelijk moet maken dat hij een vrije geest heeft, dan weet je eigenlijk al genoeg. Dit is iemand die loopt binnen de gebaande paden van een ter discussie staand visionair.

Vroeger was er een reclame op de radio die een tafereeltje schetste van een jongeman die dwars was op school en waarmee volgens de leraren geen land te bezeilen was. Vervolgens spoorde de reclame het bedrijfsleven aan om zulk talent in dienst te nemen, zonder dat duidelijk werd welk talent precies bedoeld werd. Volgens mij was het een reclame van een opleider. Het viel mij op dat het irritante gedrag in één klap werd uitgelegd als talent, en dat hardwerkende leraren in één klap werden weggezet als brave burgermannen die niets anders konden dan binnen de hokjes denken. De reclame was waarschijnlijk bedoeld om irritante, talentloze jongetjes aan te sporen daar vooral mee door te gaan, en zich aan te melden bij de reclamemakende opleider, hun geld aan hen af te dragen, een flutdiploma te halen en het bedrijfsleven wijs te maken dat daar de echte talenten vandaan kwamen. Of zoals Youp van het Hek zei over Emile Ratelband: ik vind het toch knap dat je een zaal vol boerenlullen met een hondenkop kunt laten zeggen: “ik ben geen boerenlul, en ik heb geen hondenkop.”

Als ik er over nadenk, denk ik wel wat vrije geesten te kennen of gekend te hebben. Ik denk dat met een vrije geest bedoeld wordt iemand die nadenkt over het leven. Die geestelijk onafhankelijk is en die niet overal zijn zegje wil doen of zijn oordeel klaar heeft. Iemand die tevreden is met basisbehoeften en gelukkig wordt van ietsje meer. Iemand die niet ieders goedkeuring nodig heeft om zich zeker te voelen. Als hij zijn mening geeft zal daar veelal om gevraagd zijn. Ik zal mij aangetrokken voelen tot een vrije geest. Tenminste, als mijn omschrijving van de vrije geest klopt natuurlijk. Als toch die boerenlul met die hondenkop in dat zaaltje bedoeld wordt, dan niet.

Welterusten, meneer de president.

Inmiddels is iedereen geïnformeerd die zijn baan gaat verliezen, het zijn er acht in Nederland, waarvan ik er zes ken. Wat mij het meeste heeft verbaasd is het gemak waarmee dit gaat. Een bedrijf hoeft kennelijk maar een lagere winstverwachting te hebben en dat is tegenwoordig al een gegronde reden voor ontslag. Het doet niet terzake of het bedrijf geprobeerd heeft om van overheidssteun gebruik te maken, omdat van een buitenlands bedrijf niet verwacht kan worden dat ze in alle landen waar ze gevestigd zijn van alle subsidieregelingen op de hoogte zijn.

Ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken. Is dit echt wat de advocaat gezegd had? Dus het bedrijf hoeft het niet eens meer aan te tonen, gewoon een lagere winstverwachting is genoeg? En ze hoeven de regels niet te kennen? Wat is dit? Speelt die jurist onder één hoedje met het bedrijf? De advocaat had daarom geadviseerd niet naar de rechter te gaan, maar via onderhandelingen te proberen om er meer geld uit te slepen. Dan word ik opstandig en boos. Hoezo, er meer geld uit slepen? Je zei net dat het ontslag gegrond was? Hoezo valt er dan te onderhandelen? Dan moet je dus al blij zijn dat het bedrijf je meer biedt dan het minimum. Waarom doen ze dat eigenlijk, als het ontslag gegrond is?

Het ging mij niet eens onmiddellijk aan, ik ben niet ontslagen, maar ik kan me over zoiets enorm opwinden. Waar is nu dat ontslagrecht, waar we in Nederland voor gestreden hebben? Waar is nu die juridische bescherming? Waar is het recht? Ik verlies meerdere collega’s, die worden met een wettelijk fooitje afgescheept, twee werkten er meer dan twintig jaar. Versoepeling van het ontslagrecht heet dat. Ik hoorde Rutte gisteren nog zeggen, in Nederland kun je niet zomaar mensen ontslaan, daar zijn regels voor. Keep dreaming Mark!

Het mag dan illusie zijn…

Voor het eerst in bijna 35 jaar ben ik in het bezit van een gloednieuwe LP. Het is “a head full of dreams” van Coldplay. Ik heb de cd al een paar jaar in bezit, voor ons is het de ultieme “Frankrijk cd” omdat we hem veel in de auto draaiden tijdens de vakantie. Ik had net toevallig vorige week mijn oude platenspeler naar beneden gehaald en de nieuwe naar boven gebracht omdat de oude eenmaal veel beter klonk dan de nieuwe.

Maar die nieuwe van Coldplay zeg, dat zijn twee vinyl lp’s, maar toch is het geen dubbel LP. Ze schijnen dat te doen omdat als je minder nummers op een kant zet, de kwaliteit toe kan nemen. De LP’s zijn massief en zwaar, terwijl ik vroeger een lichtere schijf hoger inschatte omdat ik dacht dat licht meer high-tech was. Dat gevoel van hoe je een LP moest vastpakken is nooit weggeweest. Je laat hem uit de hoes glijden en vangt hem op tussen de binnenkant van je duim en met je middelvinger en ringvinger ondersteunde je hem en zo kon je hem inklemmen tussen je vlakke handen en hem op de pick-up leggen zonder de boven-of onderkant aan te raken.

En dan bracht je de naald naar het begin en liet je met een hendeltje de naald zachtjes zakken op het begin van de plaat. Dan hoor je een licht tikje en een zacht gezoem, iets wat ze bij de cd hadden opgelost, en begon de naald de groeven van de lp te verkennen en versterkte dat geluid via de boxen. (Ik snap nog steeds niet hoe het werkt) In elk geval, doordat je die handmatige moeite had gedaan, klonk het geluid schitterend. Zo mooi zelfs dat je nu die hele lichte kraakjes weer waardeert en het gevoel hebt dat de het geluid veel echter is. Dat de bassen veel sterker zijn, dat de band zich dichterbij je bevindt.

En natuurlijk, als je dit vroeger niet hebt meegemaakt dan zul je het onzin vinden, en dat begrijp ik ook. Volgens mij als ik de cd aanzet, zou ik het niet eens in de gaten hebben, dat verschil in geluid in het voordeel van de platenspeler. Iets dat ik eind tachtiger jaren ook al zei, maar dan in het voordeel van de cd-speler.

U begrijpt het wel, ik ben wat ouder. Ik heb het nog over platen- en cd-spelers. Ik heb niks anders. Ik zou niet eens weten wat de moderne manier van muziek beluisteren is. Spotify volgens mij. Het mag dan allemaal illusie zijn, je wordt door je hersenen gefopt, maar dat neemt niet weg dat zolang je je laat foppen, het wel jouw waarheid is.

Ronduit kloten

Vijf uur, mijn telefoon ging. Mijn beste collega. Hij vroeg nog of het uitkwam dat hij belde. Ik zei nog wat bits, als je niet een lang verhaal afsteekt wel. Hij zei, dan zal ik het kort houden, ik kom morgen niet naar kantoor want ik ben ontslagen.

Die had ik even niet zien aankomen, en hij ook niet. “Dat meen je niet,” riep ik verschrikt uit. “Ja, ik ben normaal van de slechte grappen, maar dit is echt,” zei hij. En dat het echt was, dat snapte ik gelijk, want we zaten te wachten op de ontslagronde. Die zou in eerste instantie in April gebeuren, maar Amerikanen vinden Europeanen maar vervelend met al hun arbeidsrecht, dus moest het wat uitgesteld worden. Dan volgt er nog een datum, dan nog een, en uiteindelijk weet je pas of je erbij zit als ze gezegd hebben dat ze iedereen geïnformeerd hebben. Nu zat hij erbij. Dikke kut.

Ik noem hem mijn beste collega, niet alleen vanwege gebrek aan betere collega’s maar ook omdat hij me veel geleerd heeft, en daar was niet al te veel over werk bij. Wel over overleven in lastige situaties en over het leven in het algemeen. Hij leerde me anders naar dingen te kijken dan ik deed, en ik geloof dat het een klein beetje heeft bijgedragen aan het relaxter blijven. Ik geloof niet dat iemand je totaal anders naar dingen kan laten kijken, maar al is het maar een klein beetje, dat kan al schelen. Hij maakte eigenlijk overal al snel een grap van. In het algemeen kwam het erop neer dat mensen zichzelf en anderen al snel te serieus nemen. Dus als iedereen wat zenuwachtig was omdat de tweede man van het bedrijf zich liet gelden, zei hij: ja, toen ik die de eerste keer zag had ik het gevoel dat hij rechtstreeks van de filmset van een slechte cowboyfilm kwam lopen.

Hij heeft ook een belangrijk aandeel gehad in de keuze van mijn huidige auto. Als ik wat twijfelde en voor iets veiligers wilde gaan zei hij: Nee, dat ga je echt niet doen. Jij neemt gewoon die blauwe, die is helemaal goed. En dat bleef hij herhalen tot ik die blauwe ook echt had. Ik heb slechts twee keer woorden met hem gehad, wat in vier jaar met een collega niet veel is. Zelfs het feit dat ik geen goed woord voor Ajax over heb, nam hij als Ajax fan niet al te serieus en nam hij mij niet kwalijk.

En dat doen die Amerikanen zomaar. Ik had al van mijn baas gehoord dat ik me niet teveel zorgen moest maken, maar het is bij dit soort dingen niet dat als je zelf niet getroffen wordt, dat het dan goed is. Je blijft met een heel naar gevoel achter, omdat ik nooit het gevoel heb gehad dat deze ontslagronde een nobel doel dient.

Ik denk niet dat dit hem blijvend zal raken. Ik heb altijd gevonden dat hij veel beter op zijn plek zat bij dit bedrijf dan ik, omdat hij met veel situaties beter om kon gaan. Die trekt het wel een tijdje. En nu blijf ik over, en zit ik voortaan alleen op die vervloekte kamer.