Ziel

Ik ben het fenomeen “feestje” inmiddels wel ontgroeid. Ik hou helemaal niet van feest. Ik zit vanavond op een verjaardag, Linda was niet mee, de kinderen wel, en de mannen en de vrouwen hadden ieder een eigen statafel. Omdat ik wat eerder was zat ik aan een tafel. Je verstaat geen bal van wat er gezegd wordt, je hoort verschrikkelijk slechte muziek, en morgen gaan ze allemaal koningsdag vieren, maar in Apeldoorn schijnt dat Prinsjesdag te heten. Ik wist dat niet en ik vroeg of dat officieel zo was of dat sommige mensen het gewoon zo noemen. Het had te maken met dat er in Apeldoorn zoveel prinsjes woonden, maar volgens mij waren het er maar vier. Ze zaten bij mij op school. Ik vroeg wat ze dan vierden want die prinsen zijn helemaal niet jarig. Maar dat wist de vrouw aan wie ik het vroeg ook niet, en ze vond het ook een vervelende vraag. Ja logisch, ik ramde in één keer die zelfverzonnen status aan diggelen.

Ik zat dan ook vrijwel de hele verjaardag alleen, met mijn ziel onder mijn arm en een Jack Russel op schoot, want die vond mij wel lief. Of ik zelf nog koningsdag ging vieren? Ja, eigenlijk wel. In het bos met de hond, dat lijkt me zoveel leuker dan in zo’n stad hangen. Ik zag nog een filmpje waarbij een hond uit de auto werd gezet en de eigenaar wegreed. Het was in Amerika in een drukke stad, dus de eigenaar was nog niet zomaar verlost van zijn trouwe viervoeter die wanhopig tegen de auto sprong om weer binnen te mogen. Toen wist ik helemaal zeker dat ik niet in de stad wilde zijn morgen. Degene die het incident filmde heeft zich over het hondje ontfermd en hem mee in de auto genomen. Gelukkig maar. Hoe het met de hond- uitzetter is afgelopen weet ik niet. Maar ik denk dat die een zieltransplantatie nodig heeft.

IJskoud en stikheet

De natuur heeft het hem weer geflikt. Ik had er een hard hoofd in maar alles staat weer groen te zijn. Het geeft een goed gevoel als ik door de straten loop, het doet me denken aan vroeger tijden, die plotseling overhangende struiken overal.

Lori is gesteriliseerd, over twee dagen gaan de hechtingen eruit, voor zover ze dat zelf al niet voor elkaar heeft. Het was geen leuke week voor haar, ze mocht niks terwijl ze gewend is dagelijks achter een bal aan te rennen. Ze slaapt met een romper aan zodat ze niet bij de hechtingen kan, maar die romper heeft ze al gesloopt.

Ik werd vannacht wakker en had het koud ondanks mijn pyjama. Ik had het zo koud dat ik mijn badjas aantrok, onder het dekbed ging liggen en nog lag te klappertanden. En zelfs in die toestand wilde ik mijn vrouw niet wakker maken dus ik hield mijn mond open zodat mijn kiezen niet op elkaar kwamen. Maar mijn kaak maakte ongecontroleerde bewegingen. Het is een knap systeem van diezelfde natuur, want het helpt. Zodra het klappertanden en het rillen begint, begin je op te warmen. Ik lag al uren wakker, maar heb in de ochtend nog even geslapen. Met een duffe kop reed ik naar mijn werk.

Een collega vroeg me of ik bedoeld had om anderen in cc te zetten toen ik haar en mijn baas mailde om een frustratie te uiten over een bepaalde gang van zaken. Nu had ik het ineens stikheet. Nee, dat had ik niet bedoeld. Nu lazen drie vp’s wat ik vond van hun geklungel. Maar mijn baas en mijn collega vonden het wel prima dat ik eens zei hoe ik erover dacht. Ik had alleen het woord belachelijk gebruikt, verder niet persoonlijk geworden. Ik besloot het maar naast me neer te leggen. Deze dag is weer voorbij.

Sticker

In 2005 werd Hans geboren en nu, 19 jaar later sluiten we een fase af. Hij heeft zijn opleidingen voltooid en start vandaag bij defensie. Voortaan komt hij alleen nog in de weekenden thuis. Hij gaat dit jaar ook niet meer mee op vakantie dus dat worden hele veranderingen. Ik vind het jammer maar de tijd hou je niet tegen. Als ik dat kon zou het tegen beter weten in het eerste zijn wat ik zou doen. Linda zat het op een verjaardag met gepaste trots te vertellen, ik doe dat minder. Niet dat ik hem minder waardeer, maar ik ben meer afwachtend.

Een andere vader maakte een opmerking die Linda niet hoorde, maar ik wel. Hij zei iets als: zoiets lijkt leuk, totdat Iran Israël aanvalt en ze er massaal naartoe moeten. Daar wordt wel vaker op gehint. Want wat nu als het oorlog wordt? Nou heel simpel, dan stopt hij er gauw mee en laat anderen het vuile werk opknappen. Zo hebben we hem opgevoed.

Mensen snappen niet meer hoe het werkt in het leven en denken dat het leven maakbaar is en vooral leuk moet zijn, maar dat is een misvatting; Je moet opgewassen zijn tegen het leven en als je dat bent is al het leuke wat je krijgt meegenomen. Verder is het hard werken om boven water te blijven. Ik zie soms mensen met een sticker op hun auto: “one life, live it.” Daarmee suggereren ze volgens mij dat een ander het niet goed doet. Waarom zou je zoiets anders op je auto plakken? Ik leef omdat ik verwekt ben, en omdat ik veel geluk had gebeurde dat eind jaren zestig in Nederland, maar iemand anders zat in China en leerde vleermuizen eten omdat een dictator zijn land uithongerde. Dus wat zal ik nu gaan lopen nadenken over hoe ik mijn leven moet leiden? Ik heb trouwens helemaal niet het gevoel dat ik daar zelf over ga, ik word geleid door mijn geweten dat mij gelijk gevolgen laat zien van een eventuele rigoureuze stap die ik voor mezelf zou nemen. En door mijn overlevingsinstinct, dat mij vertelt hoe mijn kansen liggen als ik uitsluitend voor mezelf ga leven. Voordeel is wel dat als ik dood ga, het me totaal niet onrustig maakt als ik niet in Brazilië of Kirgizië ben geweest. En zelfs als dat wel zo zou zijn, dan heb ik er op mijn sterfbed misschien kort last van, daarna ben ik weer gelijk aan de man met de sticker op z’n auto.

“Over honderd jaar zijn jullie allemaal dood,” zong Harrie Jekkers 35 jaar geleden, maar ik ben daar niet langer zeker van. Dat leek een troostrijke gedachte, maar we gaan steeds ouder worden door de medische wetenschap. En dat wordt geen pretje. Maar ja, consument vraagt erom, dus wordt eraan gewerkt. “Als dit het is, is dit het, en we zullen het wel zien,” zongen Acda en de Munnik 25 jaar geleden. Mocht ik toch een sticker op mijn auto willen plakken.

Oprjochte Fries

Er was gedoe met Johan Derksen, want Johan Derksen geeft nu eenmaal gedoe. Het zou gaan om een racistische uitspraak en ik heb even teruggeluisterd. Of de uitspraak racistisch was dat weet ik niet, het neigt er wel naar. Maar het werd er natuurlijk weer uitgelicht, terwijl de aanleiding, het volgens Derksen verkwisten van miljoenen, naar de achtergrond werd geschoven.

Het “slachtoffer”, kamerlid Habtamu De Hoop (met adoptie achtergrond) kaatste (Fries) geweldig terug. Hij sprak Johan Derksen in het Fries toe, en liet merken dat hij wel een oprjochte Fries was. Hij liet het daarbij en ging ook geen aangifte doen tegen Derksen. (Anderen wel) Hij had belangrijkere dingen te doen. En gelijk heeft hij. Derksen is geen racist, tenzij hij in z’n garage allemaal nazivlaggen heeft hangen waar ik niet van weet. Een boze witte man hooguit, zoals ik dat ook ben. Maar dat hij wit is daar kan hij niks aan doen, dat hij man is kan hij weinig aan doen, en dat hij boos is, daar kan hij ook niet zoveel aan doen, want hij wordt meer boos gevonden dan dat hij het is.

Ik ken een of twee racisten. Die zijn niet te vergelijken met Derksen. Dat zijn stiekeme mensen waarbij je je hoogst ongemakkelijk voelt als ze een racistische grap maken. Ze lachen daar zelf het hardst om. Je voelt dat ze ook zouden lachen als de grap die ze vertelden een waargebeurde situatie betrof. Ze verzamelen niet zelden nazi-artikelen, zogenaamd om de historische waarde ervan.

Voor mij is racisme iets heel lastigs. Het zit in een mens om alles wat vreemd is te wantrouwen. Je kunt alle uitspraken en grappen compleet uit de context halen zodat we een haast onleefbare, humorloze samenleving krijgen met alleen nog maar maatschappelijk correcte gesprekken en juridische procedures over en weer, óf je kunt een persoon of situatie zelf beoordelen.

Derksen benoemt nog dingen met z’n reptielenbrein en durft ze ook te benoemen, en ik vind dat prima. Als hij een keer uit de bocht vloog zoals hier, dan is het ook prima dat hij even te kakken wordt gezet in dit geval door Habtuma de Hoop. Zoals Habtuma zei: laat niemand je vertellen wie of wat je bent.

Belvilla

Wij zijn weer eens genaaid. Waarom dat bij ons toch zo makkelijk gebeurt weet ik niet, maar feit is dat het eens in de zoveel tijd gebeurt. Is het niet een verzekering, dan is het wel een slotenmaker, is het niet de ene reisorganisatie dan is het wel de andere.

Deze keer is het Belvilla, die we een aanbetaling hadden gedaan voor een vakantie die we in januari boekten. Vlak daarna kwam Hans erachter dat hij precies in die vakantie z’n baret zou halen, dus zouden wij eerder moeten terugkomen om bij die uitreiking te zijn. Prima, vond Linda, het was maar drie dagen eerder, maar niet prima vond ik, die maar één keer per jaar twee weken gaat en geen zin had dat ook nog eens in te korten naar anderhalf, zeker niet als we voor twee betalen.

Achteraf zou dat toch de goedkoopste oplossing zijn geweest, maar achteraf is het mooi wonen. Nu hebben we een duurdere vakantie geboekt in een andere periode, maar Belvilla betaalt ons de aanbetaling van € 700 niet terug. Ze hebben het netjes op een order gecrediteerd hoor, dat wel, maar daar blijft het bij. Elke keer als je belt wordt je met een kluitje in het riet gestuurd en wordt er een nieuwe smoes verzonnen. Dat gaat ongeveer zo als volgt.

De eerste keer als je belt krijg je het geld binnen tien werkdagen dagen terug. Na twee weken is er niks dus bel je nog een keer. Dan is er iets fout gegaan, maar dat wordt hersteld en krijg je je geld binnen tien werkdagen terug. Weer twee weken verder vragen ze of je je Iban wel hebt doorgegeven waarmee ze al aangeven dat ze je voor achterlijk houden. Dat hadden ze de twee eerste keren al moeten vragen, als ze dat echt nodig hadden, maar dat hebben ze natuurlijk niet want ze hebben het al. Weer twee weken verder bel je dat je er genoeg van hebt, ondertussen heb je ook nog wat mailtjes gestuurd die niet beantwoord werden, en dan weten ze dat hun smoezen bijna op zijn en beloven ze een spoedmelding met hoogste prioriteit aan de financiële administratie te doen.

Ik heb ze zelf geen enkele keer aan de telefoon gehad, maar Linda was flink over de zeik en drukte de ene eikel weg om een minuut later de volgende aan de lijn te krijgen. Hier past ook niet meer om te zeggen: jij kunt er ook niks aan doen, want dat kunnen ze wel. Ze verlenen geen enkele medewerking, verbinden je niet door met hun leidinggevende, kortom ze zijn deel van deze praktijken.

Ik heb het nu overgenomen, want Linda begaat een moord, en niet dat het mij wel gaat lukken, maar ik heb de rechtsbijstandsverzekering ingeschakeld in de hoop dat die iets kunnen doen. Het bedrijf zit in Zwitserland, dus je kunt er ook nog niet zomaar even een deurwaarder op af sturen, maar ik heb nog wel een aantal Zwitserse collega’s, als laatste redmiddel.

De mensen van de rechtsbijstand zouden binnenkort contact met me opnemen maar ik kon vast aangeven op de site wat ik hoopte te bereiken. Dat waren twee dingen, in de eerste plaats ons geld terug, en in de tweede plaats zou ik graag willen Belvilla toegeeft dat dit een vooropgezette tactiek is om de boel zo te vertragen dat klanten het opgeven en ze zo hun geld afhandig maken. Want nondejuu! Misschien moet ik zelf even langs Zürich. Met een honkbalknuppel.

Identiteitsverlies.

Ik was naar de International Amsterdam Motor Show, die gehouden werd in het gebouw van de rai. Er waren een paar auto’s die ik wel aardig vond, een stuk of vijf, en verder ben ik het wel aardig kwijt, die autoliefde. Ik rij nog steeds heel graag, en wheelers dealers neem ik op, maar ik loop zo langs tientallen nieuwe Ferrari’s, Porsches en Lamborghini’s. Vooral als ze in roze of goud gespoten zijn. Met de F1 ben ik ook volledig klaar, zelden zoiets saais gezien. Het moet betekenen dat ik een volledig ander mens ben geworden, want veertig, dertig en twintig jaar terug zou ik dit niet hebben kunnen schrijven. Onmogelijk, want in mijn jeugd draaide ongeveer alles om auto’s.

Wat me nu opviel waren de mensen. Aan het begin stond een aardig meisje bij een aantal Amerikaanse auto’s vriendelijk lachend te poseren maar zichtbaar bang om een vraag te krijgen, want het kind was hooguit twintig. De hele verdere show ben ik niet één knappere tegengekomen en dat was niet eens omdat die eerste zo ontzettend knap was. Allemaal blonde meiden die er het zelfde uitzagen, totaal nietszeggend, en omgeven door jonge jongens die er zo mogelijk nog onwetender uitzagen. Bij de stands van de snelle auto’s is het van hetzelfde laken een pak. De stands zijn omheind met touwen, binnen loopt een te rijke eigenaar met onnatuurlijk veel en te donker haar, om hem heen loopt een broedmachine met een paar kinderen. Hij geniet van de aandacht die het klootjesvolk, ik dus, voor zijn succes heeft.

Bij een andere stand waar ik per ongeluk te dichtbij stond werd ik aangesproken door een patserig type, begin dertig, zwarte broek, te strakke witte blouse om zijn buikje gespannen, achterovergekamd haar, zelfverzekerde pose. Hij vroeg mij wat mij naar deze show bracht. Hij verkocht audioinstallaties en als ik ergens geen interesse in heb is het om mijn kofferbak vol te bouwen met speakers, dus ik zei hem dat ik zolang mogelijk zonder hoorapparaat wilde doen, wat natuurlijk niet aardig was van mij. Maar ik ben ook niet meer aardig, ik vind de meeste mensen helemaal niet leuk en ik denk zelfs dat autisten normaal zijn, en dat het aan de anderen ligt. Aan die mensen die teveel ruimte innemen en die teveel lawaai maken omdat ze schijt hebben aan anderen.

Kortom, auto’s interesseren me nog nauwelijks, blonde meisjes nog amper en ik wacht met aardig zijn af of de ander dat wel verdient. Ik ben ongemerkt heel iemand anders geworden. Mijn identiteit is gestolen.

Predator

Ik ben weer eens geblokkeerd. Ditmaal op Wikipedia wegens het voortdurend foutief verbeteren van informatie. Volgens de beheerders is de blauwe vinvis een roofdier en daarmee uit. Ik bleef dat verbeteren in zoogdier, maar daar ging het hier niet om, het was algemeen bekend dat een walvis een zoogdier is, dus mijn verandering was onnodig. Dan weet u, op de Nederlandse wikipagina is een blauwe vinvis een roofdier, punt. Ooit heb ik eens de echte naam van een zanger verbeterd, want die wist ik omdat de zanger in de verte familie van me is. Maar nee, ook dat werd al gauw door de wikipolitie terugveranderd in de verkeerde naam. Uiteindelijk heb ik ze toen wel kunnen overtuigen en is het toch nog goed gekomen. Hoe het werkt met die moderators weet ik niet, maar ze zijn er razendsnel bij om jouw verbeteringen ongedaan te maken, je te blokkeren en jouw gedrag vandalisme te noemen. Nou ja, verzetsstrijders werden ook terroristen genoemd. Dat ligt er maar aan van welke kant je het bekijkt. Het lijkt mij ook sterk dat Hamas zichzelf een terroristische organisatie noemt. Waarschijnlijk zien zij dat heel anders.

Probleem is wel, vind ik, dat ze mensen veel te snel moderator maken. We weten toch allemaal dat een blauwe vinvis geen roofdier is, ondanks dat hij onder andere kleine visjes eet? Of heb ik ongelijk en moet ik snel naar de wikipagina van de merel om te melden dat dat een roofvogel is? Hij vangt wel eens een levende worm namelijk. En dan heb ik nog niet eens examen gedaan in biologie. De blokkade duurt tot 1 juli. Tot die tijd moet u het even doen met alternatieve feiten.

Bodemloos

Een 8,6 had ik voor de praktische opdracht economie van Tammar. Daarmee kan ze nu het examen in zonder een enkele onvoldoende. Dat mag toch een prestatie heten gezien haar avonturen van het laatste anderhalf jaar. Hans had vorige week z’n diplomauitreiking en ondanks dat ze beide geen bollebozen zijn, doen ze het toch behoorlijk. Ikzelf doe het minder. Hoe ik ook mijn best doe, ik kom niet verder. Alles gaat hier kapot, ik kan er niet tegenaan werken. Is het niet de auto, dan is het de andere auto. Is het niet de wasmachine, dan is het de stofzuiger. De laatste schade is van gisteren, een muis heeft de plissé gordijnen kapotgebeten en heeft ook nog mijn computermuis gesloopt. Ik heb hem gevangen en losgelaten, zodat hij terug kan keren en het volgende kan slopen. Ik ben arm geboren en ik ga arm dood.

Verder werkte ik als één van de weinigen vandaag, samen met nog een paar andere losers, en ik dacht dat ik het rustig zou hebben. Maar nee, een klant had een probleem, dus mijn collega had een probleem, dus dat werd mijn probleem. Uren kostte het me. Tegen mij gewoonte in had ik muziek aan. Cd’s, ze staan op alfabet, ik had duidelijk de P en de R te pakken. Elvis, Stones en Gé Reinders, een Limburger waarvan ik niet dacht dat ik z’n cd’s weer eens zou draaien. Soms is z’n muziek wat makkelijk, maar ik begreep ook ineens weer waarom ik dit vroeger veel luisterde. Teksten uit het hart, soms snijdend door de ziel. Het is maar goed dat ik geen Limburgs versta, anders zou je nog ontroerd raken.

Zaterdag

Nog steeds heb ik een probleem dat ik al honderd jaar heb, tijdgebrek. Ik werk de hele week, op zondag zijn de winkels dicht, dus ik moet alles in de zaterdag proppen. En als er ook nog een hond is die naar het bos wil, en ik sta pas om tien uur op, ja, dan wordt het krap. Ik wilde administratie voor de voetbalclub doen, pasfoto’s laten maken, een knipperende lamp repareren en een nieuw onderdeel voor een stofzuiger kopen. Daarbij wilde ik de auto van Linda uitzuigen en ontdoen van groene aanslag.

Ik begon met de administratie. Uurtje werk, maar nog niet af. Toen de lamp in de badkamer. Die knipperde vaak, vooral midden in de nacht als je naar de wc moet. Je denkt dan aan een slecht contact, dus ik naar de winkel voor een nieuwe fitting. Niet dat ze zo’n zelfde fitting hadden hoor, waar je de draden zo inklikt, welnee, allemaal met schroefjes. Ik sloot de draden aan, zwart en blauw, en merkte dat de lamp nog steeds knipperde. Voor niks naar de winkel gereden, voor niks een fitting gekocht. Dan moest het de bedrading zijn, maar bedrading kun je niet vervangen dus ik belde de makelaar voor een nieuw huis. Ik zat wat te pielen aan de draden, had ondertussen genoeg moed verzameld om het zonder de stroom af te sluiten te doen, en sloot de boel weer aan, maar de lamp bleef af en toe knipperen. Dan was het weer een tijd goed, en dan was het weer alsof je overleden opa via de lamp naar je zat te seinen.

Zelfs het terughangen van de lamp kostte me bloed, zweet en tranen, en ik begreep echt niet hoe dat nu gezeten had toen ik het losschroefde. Ik had de hulptroepen alweer ingelicht, die zouden er over een uur zijn, en ik probeerde een andere lamp. Probleem weg.

Ik keek op de haperende lamp en zag daar de naam van een bedrijf staan dat ik ken. Sterkte nog, dat kende ik heel goed. Ik heb daar administratie voor gedaan en de eigenaar heeft mij nog eens benaderd om daar te komen werken, maar ik bedankte. Zwendelaar, vond ik toen. Die klootviool met z’n goedkope Chinese lampen had mij zeker twee uur extra gekost. Omdat ik nog een fitting over had, maakte ik er een stekker aan zodat ik voortaan lampen kon testen. Ik testte de Chinese pingpong lamp die mij in de luren had gelegd en hij deed het deze keer prima. Ik keek naar de lamp in de douche, en ook die deed het prima.

Als u het begrijpt dan hoor ik het wel, maar ik begrijp het niet. Ik scheurde weer naar een andere winkel voor het onderdeel van de stofzuiger, en dat was in één keer goed. Toen was het vier uur en moest de hond er hoognodig uit. Ik liep in de hagel en de regen en was na vijven terug. Ik stofzuigde binnen, we aten en ik plofte neer.

Geen pasfoto’s, geen auto schoongemaakt, en administratie nog niet af. En omdat bij mij in de straat de dominee woont, kan ik ook op zondag niet met de auto aan de gang. Nou ja, ik voel me lullig als ik met die auto bezig ben en de beste man komt in z’n goede pak op de fiets terug van de dienst. Hij zal er niks van zeggen, maar hij is zo’n aardige man, vandaar.

Vroeger was het probleem nog veel groter. Toen werkte ik de hele week, was nog alleen waardoor ik zelf alle boodschappen moest doen op zaterdag en er was geen enkele winkel open op zondag. Nou ja, zo kabbel je voort, ik hoop dat er ook eens een keer iets heel blijft zodat je op zaterdag rustig aan kunt doen. Morgen een rustdag dan. Voor de dominee.

Deep Fake

Olcay Gulsen was één van de BN-ers die slachtoffer werd van nep-pornovideo’s die niet van echt te onderscheiden zijn. Lang leve AI, weer zo’n zinvolle, aan het leven betekenis gevende toepassing van dit wonder der techniek. Olcay ging aangifte doen van dit zedenmisdrijf, wat tot nu toe slechts identiteitsfraude was, als ik dat goed begrepen heb. Terecht dat ze dergelijke praktijken onder zedenmisdrijven scharen en terecht dat Olcay aangifte gaat doen.

Olcay, die ik persoonlijk wel graag zie, roept iedereen op niet naar dergelijke video’s te kijken omdat je dan de makers geeft wat ze willen. Dat vind ik erg aandoenlijk, dat zij denkt dat ook maar iemand aan die oproep gehoor zal geven. Nou ja, ik dan, ik ga niet kijken. Goed, één keertje dan, maar verder niet. Misschien kan Olcay nog meer bewerkstelligen, ik denk bijvoorbeeld aan een oproep om geen drugs meer te gebruiken omdat daar een hele criminele wereld mee in stand wordt gehouden. Of een oproep om geen goedkope producten meer te kopen omdat deze op milieuonvriendelijke manier geproduceerd worden. Of een oproep aan alle rijken om geen belasting meer te ontwijken? Als die misgelopen miljarden bij de overheid terecht kwamen, dan zou er meer geld voor bijvoorbeeld AOW zijn. Zo kan ik nog wel even doorgaan met oproepen.

De trieste waarheid is dat al deze ongewenste zaken in stand worden gehouden door hebzucht, een van de zeven hoofdzonden. En door wellust natuurlijk, want wat moet je met veel geld als je er niet door wellust wordt gedreven? En aangezien dat al eeuwen in de mensheid zit, blijft dat er ook in, en helpt een oproep niks als dat ten koste gaat van een voordeel dat een mens kan behalen. Dus hoeven we ook niet te verwachten dat we met AI verantwoord zullen omgaan, nee, dit loopt totaal uit de hand en gaat leiden tot de situatie waarin een mens straks geen idee meer heeft wat echt is en wat niet. En als een mens niet meer weet wie of wat hij kan vertrouwen dan staat hij continu onder stress, met als gevolg dat hij op zekere dag breekt.

Dus onmiddellijk aan banden leggen dat AI, of nog beter, opgedonderd met dit kwaad, als we (ik dan) het toch over de zeven hoofdzonden hebben. Maar dat gaat niet gebeuren, bovendien is het al te laat, AI wordt steeds intelligenter en laat zich niet meer temmen door de mens. Sterker, de mens is een bedreiging die bestreden moet worden, en dat is niet al te moeilijk nu de mens afhankelijk is geworden van internet.

Nee, ik ga niet naar de pornovideo’s van Olcay kijken. Ze zijn tenslotte nep. Althans, dat beweert zij. Maar voor hetzelfde geld zijn ze echt en probeert ze de schuld op AI te schuiven. Toch nog maar eens goed kijken dan. Je kunt ook niets of niemand meer vertrouwen.