13 juli 1985

Het was een historische dag, de dag van Live Aid. Iets groters is er niet meer geweest. Ik was erbij, dat wil zeggen, ik zat voor de tv en ik herinner het me. Ik had zelfs live door dat Queen de show stal, terwijl ik normaal gesproken daar pas een paar jaar later achter kom. Het moment was aan Freddy, dat kon niet anders. Als je met afstand de beste was, niemand kwam maar in je buurt, ondanks de aanwezigheid van Mick, George, David, Paul, Phil, Sting, Bono, Madonna e.v.a., dan was er wel iets aan de hand. Achteraf bleek het de aanstaande dood van Freddy te zijn. Hij wist daar al dat hij aan aids leed, maar het was nog niet wereldkundig. Het was het hoogtepunt van de dag, maar ook van al die jaren Queen.

We hadden de DVD aanstaan vandaag, en ik ben nog altijd onder de indruk. En zelfs meer dan ooit van de beelden van de hongerende kinderen. Wie tweede was vind ik een stuk moeilijker te bepalen, maar dat is ook niet aan mij. Madonna trad op, en was pas net bekend. Ze werd aangekondigd als de vrouw waar iedereen de laatste zes maanden over praatte. Ik besefte ineens, door die aanblik van die jonge Madonna, wat ze eigenlijk heeft betekend in mijn jonge jaren. Of beter, welk gevoel ze losmaakte want het was er ineens weer. Die stoere, sterke jonge vrouw die ineens de baas van de wereld leek. Iedereen wilde met haar, en wie er daadwerkelijk met haar waren geweest, werden afgunstig bekeken. De meisjes van mijn tijd aanbaden haar niet minder, voor hen was ze een voorbeeld. Voor de jongens was ze een manier om dichter tot de meisjes te komen. Dat is wat Madonna was. Ze was geweldig.

Vooringenomen.

Woensdag vond iemand mij vooringenomen omdat ik een negatieve mening over virtual reality had, terwijl ik nooit zo’n bril had gedragen. Ik vond het niks en nep en daarvoor hoefde ik dus niet zo’n bril gedragen te hebben. Ik had nog geen idee dat ik vandaag al zo’n bril zou dragen. En het was nog slechter dan ik had gehoopt. Ik dacht namelijk dat het wel mooi zou zijn maar dat je je nooit zou laten foppen en het contact met de werkelijkheid niet zou verliezen, en dus zou het een ervaring zijn die niets toevoegt.

De bril is ongemakkelijk en zwaar, maar het ergste is dat hij steeds beslaat waardoor de schijnwerkelijkheid steeds mistiger wordt. Bovendien moest je een infantiel spelletje spelen, waar ik al helemaal niks mee heb. En je verliest het contact met je collega’s, die dit uitje verzonnen. Het eten tussendoor was ook matig, dus al met al was dit niet aan mij besteed. Het enige wat ik wel mooi vond was de Waalkade, waar het allemaal plaatsvond. Maar die kan je sowieso wel eens bezoeken.

Vooringenomen, ik? Dat lijkt maar zo. Ik kan dingen gewoon goed inschatten. Zo weet ik ook precies welke landen ik leuk zal vinden en welke niet, terwijl ik er nooit geweest ben. Welke auto’s me zullen bevallen en welke niet, al heb ik er geen meter in gereden. Welke sporten ik leuk zal vinden en welke niet, al heb ik ze nooit beoefend. Hartstikke efficiënt als je dat kunt zoals ik. Nou goed, het is eigenlijk wel vooringenomen. Ok, ik beken. Maar moet je dan eerst alles maar uitgeprobeerd hebben eer je er een mening over mag hebben? Welnee, anders zouden we nooit het land van duizend meningen zijn geworden.,

Douche

Ik ben vorige week na 15 jaar niks doen weer begonnen met badminton. Ik werd uitgenodigd en vanavond was de tweede keer. Ik wil er niks meer in bereiken en eigenlijk doe ik liever niks, maar dat is ook zo weinig. Alleen in mijn hoofd kan ik het nog. De slag is er ook nog wel maar het balgevoel en de looptechniek zijn hopeloos. Razendsnel naar voren is er niet meer bij. Nou ja, het valt al mee dat ik na twee keer nog op de been ben.

Maar de tijd heeft niet stilgestaan. Ik ben vijftien jaar zwaarder, maar er zitten nog verrekte weinig atleten op deze sport. Voornamelijk vijftig plussers en hier en daar een uitgezakte veertiger. Onder de douche wordt je er niet vrolijk van. Vroeger had ik daar toch minder last van, maar nu zie ik uitgezakte lijven, lelijke tenen en verschrompelde penissen. Ik zie het allemaal, helaas. Ik heb altijd al de neiging gehad om snel te douchen en me daarna zo snel mogelijk aan te kleden, maar deze mannen gaan uitgebreid een gesprek staan voeren in hun blote lijf. Het interesseert ze kennelijk niks meer. Ik ga voortaan wel thuis douchen, want het mag dan wel puur om de lichaamsbeweging gaan, je moet nachtmerries ook niet uitlokken, vind ik. Onderstaande foto doet verder niet terzake, maar het laat zien hoe ik eruitzag toen ik op mijn best was, qua badminton. De Ieren om me heen geven een indruk van hoe het er onder de douche uitzag. Mack vice

Mijn echte leeftijd.

Meestal ben ik wel de mening toegedaan dat als je een zekere leeftijd hebt bereikt, je normaal moet gaan doen. Dat je gewoon te oud bent om nog uit de band te springen omdat dat er eigenlijk vrij belachelijk uitziet. Je moet je gewoon neerleggen bij je leeftijd en vooral niet gaan denken dat je nog met de jonkies mee kan, want dat leidt onherroepelijk tot zware teleurstelling, vernedering en afgang. Dit is een hele wijze raad van mij, die u allemaal voor niks krijgt. Vijftig is absoluut niet het nieuwe dertig, en als een bejaarde zielige man als Emile Ratelband zijn leeftijd wil laten veranderen bij de rechtbank omdat hij zichzelf nog een jonge god vindt, prima, alleen zullen we hem zware antidepressiva moeten gaan voorschrijven na een tijdje.

Ik was gisteren op een jongerenfeestje waar de gemiddelde leeftijd zo 25 jaar was. Ik werd door de moeder van de jarige de dansvloer opgetrokken tussen al het dartele spul en ik probeerde er weer zo snel mogelijk weg te komen. Ik zei dat ik mij ernstig ongemakkelijk voelde op de dansvloer. Ik zei dat ik dankzij haar en haar man nog niet totaal ingekakt was, omdat ze nog wel eens een feestje geven tot diep in de nacht. Tot zover mijn principes. Toen viel mijn oog ineens op een prachtig jong meisje dat vrolijk aan het dansen was. Mijn instinct ratelde aan alle kanten. Aan de ene kant omdat ze een heel mooi meisje was, en aan de andere kant riep het keihard in mijn oor dat het er triest uit zou zien, ik, bijna vijftig dansend met een jonge hinde. En toch, ik kon het niet laten, ik liep langs haar en zei haar dat ik haar wel een heel mooi meisje vond. Ze lachte en zei dat ze mij een hele leuke man vond. En toen moest ik er wegblijven natuurlijk, want ik ging al te ver. Ik denk dat ik navolging van Ratelband ook mijn leeftijd ga laten verlagen met twintig jaar. Ik ben tenslotte wel geboren in ’69, maar dat is eigenlijk het enige. Voor de rest is mijn geestelijke en lichamelijke leeftijd 29. Dat is nu wel duidelijk.

Wenen deel II

Wenen schijnt een prachtige stad te zijn. Ik heb me laten vertellen dat het een van de mooiste ter wereld is. Ik zou het niet weten, ik zat op een industrieterrein en de stadstoer was afgeblazen wegens storm en regen. Ik lag trouwens toch al de halve dag ziek op mijn hotelkamer, zonder werkende wifi, zonder stopcontact bij het bed, zonder roomservice. De eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen dat de receptie me toch thee is komen brengen toen ik zei dat ik ziek was. Ik heb precies twee foto’s gemaakt. Eén van mijn parkeerplaatsnummer op Schiphol, en eentje van de Bentley/Lamborghini dealer in Wenen. Dat was het.

Oh ja, de eerste avond was ik er nog wel bij, toen werden we met een taxi in het donker naar een restaurant gereden, en heb ik Wiener Schnitzel gegeten. Ophef om niks, smaakt net zo als hier. Ik kreeg het zelfs nog aan de stok met een van m’n collega’s omdat ze vond dat ik niet goed gekleed was voor het diner. Zij komt uit Hongarije en is traditioneel, en ik kom uit de klei en ben traditioneel. Ik had dus mijn nieuwe vest aan, dat volgens haar een trainingsvest was. Zij vond dat ik mijn collega’s moest respecteren door er goed uit te zien. Op de terugweg zat ik met haar alleen in de taxi. Ik zei, en hij dan? Ja, hij, jij bent toch niet hij? Ik verwachtte dit niet van jou, jij bent altijd netjes. Het verandert toch niet of ik het team respecteer? Wel, daar gaar het niet om, bla bla bla x 500.

Ik heb haar bedankt voor de beste taxirit ooit, en zij zei dat ze misschien had overdreven. Ze zou de volgende dag ten overstaan van alle collega’s excuses maken. Dat heeft ze niet gedaan, maar ik had mijn zwarte overhemd aangetrokken en tijdens het ontbijt kwam ze zeggen dat ik er fantastisch uitzag. Daarna werd ik ziek. Toen ik een dag later weer min of meer opgeknapt was en aan de vergadertafel verscheen, had ik mijn vest weer aan. Ik vroeg haar of het goed was. Dat was het. Oostblok vrouwen, ik mag ze graag.

Looking for Space

Soms kom je zo’n vergeten plaat tegen. Ik ben nog steeds op zoek naar een klassiek stuk waarvan de melodie in mijn hoofd zit maar verder geen informatie. Ik heb wel eens gehoord dat het van Haydn moet zijn, maar het lijkt ook wel veel op een Strauss Polka. Ik weet ook niet precies waarom die melodie in mijn hoofd zit, het moet te maken hebben met dat mijn vader het wel eens draaide. In mijn speurtocht door de LP’s van mijn ouders draaide ik John Denver. Niet dat ik het klassieke stuk daarop verwachtte, maar John Denver heb ik altijd al geweldig gevonden. Ik heb een DVD en een CD van hem waarop hij zijn grootste hits ten gehore brengt, maar één nummer is niet meegekomen tijdens de reis van analoog naar digitaal. Het is het nummer “Looking for Space.” En al zou momenteel “Leaving on a jetplane, oh babe I hate to go” toepasselijker zijn, hakte dit “Looking for Space” er als een grote verrassing in. Hoe kon ik dit nu vergeten zijn? Ik draaide het een aantal keren achter elkaar, en ja, ik zong iets te hard mee.

Tussen de middag -wat een vreemde uitdrukking trouwens- liep ik met de hond onder het herfstig oktober zonnetje. Ik zong zachtjes het door mij herontdekte nummer en ik concludeerde dat het toch echt wel een mistroostig scenario was. Ik loop bij herfstig daglicht in het dorp waar ik ooit ben komen te wonen, ik herontdek een prachtig nummer van een LP van mijn vader en ik denk aan alle mensen die een najaarsdepressie hebben. Ik had het soms ook zo erg dat ik dacht dat ik er niet meer uit kwam. En toch had het ook wat moois, dat je in staat was tot die mistroostigheid. Niet iedereen kan dat. Maar goed, daar heb je alleen achteraf iets aan. Van mij mag het voorgoed wegblijven. Dat is gewoon veel beter.

Wenen

Ik moet aankomende week naar Wenen. De anderen uit mijn team zouden waarschijnlijk zeggen: ik mag naar Wenen. Want voor hen is het een leuk uitje, behalve voor eentje die niet komt wegens vliegangst. Waarom heb ik ook geen vliegangst verzonnen gelijk in het begin? Nee, ik moet het altijd afzwakken, en uiteindelijk hik ik er weer tegenaan. Nu is het wel zo dat er een Nederlandse collega meegaat die niet in mijn team zit. Mijn manager weet van mijn angst en nodigde daarom deze collega ook uit, zodat ik niet alleen hoef.

Ik vroeg me al wel af of mijn rug het zou houden, want ik kan niet ontkennen dat er een patroon is tussen stress en mijn rug. Volgens mijn eerste fysiotherapeut was dit niet mogelijk, waarmee hij waarschijnlijk bedoelde dat het nooit wetenschappelijk is aangetoond. Maar elke keer als ik stress heb, ook al voel ik het zelf niet zo, is het raak. (maar in de vakantie ook, moet ik eerlijk zeggen) Dus afgelopen maandag dacht ik nog dat het goed ging, totdat het bij het tanden poetsen ineens in mijn rug schoot. Ik kan dan twee dingen doen, me overgeven en op bed gaan liggen en het rekken tot na de reis naar Wenen, of me weer omhoog sleuren en verder gaan. De eerste optie is geen serieuze optie, want ik meld me alleen ziek als ik ziek ben. En pijn in je rug is niet ziek, vind ik nog steeds. Eikel die ik ben. Ik belde de fysio en legde uit dat ik volgende week naar het buitenland moest en dat ik geholpen moest worden. Normaal kun je bij deze tovenaar pas een afspraak maken over twee of drie weken, maar hij kent me inmiddels en hij maakte de volgende dag een kwartiertje vrij voor me.

Die avond ben ik naar het bos gegaan met de hond; de eerste 200 meter met een van pijn verwrongen gezicht, maar later loop ik het een beetje los. Totdat je weer thuis op de stoel ploft, dan is het weer mis. Die avond liep ik de trap op en toen ik boven was, deed een pijnscheut me neerstorten en ik kon niet meer overeind. Het heeft een minuut of tien geduurd eer ik weer stond, en strompelend ging ik naar de wc en poetste mijn tanden. De volgende dag naar de fysio, hij maakte zich zorgen over het feit dat er nu voor de derde keer dit jaar was, want hij vond het een indicatie dat er een hernia zit aan te komen.

Nou ja, of je nu niet kunt lopen van een hernia of door gewone pijn in je rug maakt ook niks uit. Ik heb inmiddels twee hernia’s gehad, en ook dat gaat weer over. Hij deed zijn gebruikelijk sloopwerk en ik voelde me al iets beter. Dat was dinsdag en donderdag was ik klachtenvrij. Heb zojuist in de tuin gewerkt. Wenen, ik kom er aan.