Het polariserende klimaat

Ik werd gisteren de website van het forum voor democratie opgetrokken. Het redelijke alternatief voor de PVV. Nou, dat redelijke kun je gevoegelijk weg laten. Het is exact hetzelfde, maar dan overgoten met een intellectuele saus. Zo is men er daar van overtuigd dat de opwarming van de aarde een hoax is, bedoeld om mensen bang te maken, net zoals ze ons bang maakten met God en Sinterklaas. Hoogleraren werden erbij gehaald om het gelijk te ondersteunen en als je het niet zag, dan was je een dom slachtoffer.

Co2 is een hoax, alles is een hoax. Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik ook sceptisch ben. Dat de mens de temperatuur van de aarde zou regelen met een thermostaatknop vind ik ook je reinste flauwekul. En ik laat me al helemaal geen schuldgevoel aanpraten alsof ik persoonlijk verantwoordelijk zou zijn. Er zijn simpelweg te veel mensen op de aarde, en dat veroorzaakt ellende. Maar dat is een gegeven waar we niks aan kunnen doen. Maar als je bij mij de opwarming van de aarde ontkent, dan ben je aan het verkeerde adres. Dat gaat me te ver. Je mag er van mij allerlei complottheorieën op na houden, maar we moeten wel kunnen terugvallen op waarheden waar iedereen het over eens is. En die meet je met cijfers, en die vallen in alle redelijkheid niet te ontkennen. Natuurlijk, het kan een complot zijn van de overheid die alle thermometers op afstand manipuleert, maar dan kan het ook zijn dat u dit logje momenteel helemaal niet op aarde leest. Dat u hartstikke dood bent, in de hel zit en voor straf mijn blog moet lezen.

Ik bedoel maar, je moet ergens vanuit kunnen gaan. Van het redelijke, van het gezonde verstand. Als dat niet meer kan ben je hopeloos verloren. En als je dus zegt dat de opwarming een leugen is, dan doe je niet meer mee aan een constructieve discussie. Dan sta je buitenspel en hoef je ook niet meer serieus genomen te worden. Want we moeten verder met z’n allen en dat lukt niet met mensen die kloten met cijfers.
gemiddelde temp

Vast

Mijn moeder heeft haar verzameling LP’s en cassettebandjes aan mij cadeau gedaan. Ik heb een platenspeler op zolder staan, die veel beter is dan de digitale platenspeler in onze huiskamer. Mijn moeder heeft in geen dertig jaar nog een plaat gedraaid. Het zijn ongeveer 100 LP’s, waarvan ik er veel nog aan de hoes herkende. Het is vast geen kostbare verzameling met “alle dertien goed” ertussen, maar toch. Ik ben al dertig jaar op zoek naar de naam van een klassiek stuk. Ik kan het zo fluiten, maar ik heb het nooit meer gehoord. Soms twijfel ik of het nummer wel echt bestaat of dat ik het zelf verzonnen heb.

Ik ben tien elpees verder, maar ben het nog niet tegengekomen. Ik weet ook niet of het er tussen zit. Ik had gedacht van wel, maar begin de hoop een beetje te verliezen dat het raadsel ooit nog opgelost wordt. Ik begin gelijkenissen te vertonen met mijn opa, die veertig jaar naar een boek opzoek is geweest. Tijdens zijn leven vond ik het en kocht ik het voor hem, maar hij herkende het niet. Na zijn dood vond ik pas het juiste boek. Het raadsel werd voor hem postuum opgelost. Nu moet ik deze noot toch eerder zien te kraken. Bijnamen die ik op mijn werk kreeg gedurende mijn carrière waren onder andere pitbull en Agent 001, vanwege mijn vermogen om me in dingen vast te bijten en te speuren. De Hengst van Vaassen was ook een bijnaam die ik even had, maar dat was een grapje.

Ik speur weer verder. In 2010 schreef ik er ook al eens over, maar nog steeds niet gevonden. Maar de oplossing is niet ver weg meer. Als ik hem heb, hoort u van me. Ondertussen bijt ik me ook nog vast op de bende van Nijvel.

Niets is zeker,en zelfs dat niet.

Ik was nooit heel goed in discussiëren vond ik zelf. Dat hield eigenlijk in dat ik zelden overtuigd was van mijn eigen standpunt. Natuurlijk, ik had wel een standpunt, maar ik vond het standpunt van de tegenstander ook altijd wel redelijk. Tja, daar heb je ook wel gelijk in, zei ik dan.
Tegenwoordig zijn we in een tijdperk beland waarin het steeds minder belangrijk wordt om argumenten te hebben voor je stelling. Overal op internet lijken wel argumenten te vinden voor of tegen om het even welk standpunt. Het schijnt zo te zijn dat er niets is waar we zeker van kunnen zijn, maar dat is exacte wetenschap, daar kunnen we niks mee. We zijn dus aangewezen op ons gezonde verstand en moeten ergens vanuit kunnen gaan.

Ik geloof ook dat ze -wie dat dan ook zijn- jou alles kunnen laten geloven wat ze willen. Hoe stellig je ook bent, als er maar lang genoeg op je wordt ingepraat met fake news, ga je vanzelf geloven wat ze beweren. Dus waarop moet je je baseren? Ik denk dat ik het weet, wanneer iets fake news is. Waarom weten anderen het dan niet, vraag ik me af. Waarom deelt iemand een bericht over Zwarte Piet als er onder staat dat als het bericht een miljoen keer gedeeld wordt, Zwarte Piet zwart blijft? Diegene zat nota bene bij me in de klas. Ze heeft hetzelfde onderwijs genoten. Zij moet toch ook weten dat er een gladjakker met een ruggengraat van piepschuim achter zo’n actie zit?

Ik heb wel eens gehoord dat ze in een experiment mensen kunnen laten geloven dat een rode deur blauw is. Maar dat is waarschijnlijk fake news.

Een flesje bubbles

Ineens was het alweer gebeurd. Ik had het nooit gehoord, want dan had ik er iets aan gedaan, maar ineens hoorde ik het overal. Het is erin geslopen en voordat ik het wist was het ingeburgerd. Een flesje bubbles. Een flesje bubbles! Iedereen heeft het over een flesje bubbles! En daar bedoelen ze dan champagne mee.

Nu vind ik champagne al uit de hand lopen, maar als je het dan “een flesje bubbles” noemt, loop ik gillend naar huis. Dat is de enige plek waarvan ik zeker weet dat ik er die term niet zal horen. Wat de mensheid bezielt, ik heb het me vaak afgevraagd, maar ik geloof niet dat het tij te keren is. Ik ben de strijd tegen gekte aan het verliezen. Wat moet ik nu doen? Me aansluiten bij de flesje bubbleszeggers om niet uit de toon te vallen, of moet ik het belachelijk gaan maken en op dat moment een fles Spa rood opendraaien? Ligt dit nu aan mij? Waarom pakken ze die mensen niet op, die dat zeggen?

Een collega viel binnen en kwam iets vragen over Linked-in. Ik zei dat ik het niet wist, omdat ik nooit op Linked in keek. Hoe ik dan ooit aan een andere baan dacht te komen, vroeg ze verbaasd. Tja, daar had ik natuurlijk niet van terug. Goh, nooit over nagedacht. Hoe deed ik dat vroeger eigenlijk? Tijd voor een flesje bubbles.

Chinees

Ik was vrijdagavond alleen thuis, dus ik ging even een patatje halen. Vroeger ging ik dan naar een cafetaria om de hoek, wat nog eerder een echt cafetaria was met een mooie naam, maar toen ik er kwam heette het al Kota Radja. (naam is verzonnen) Het cafeteria was veranderd in een Chinees restaurant/cafetaria en ik vond het er prima. Ik woonde alleen en ik kwam er eens per week. Slechts twee keer in een jaar of tien ben ik er ziek van geworden. Kan een keer gebeuren, dacht ik toen nog.

Toen kwam mevrouw Mack en die had het er na één keer gezien. Het was volgens haar slecht. Ik vond dat wat overdreven, maar voortaan gingen we naar een ander cafetaria en naar een andere Chinees. Tot afgelopen vrijdag ik mijn kans schoon zag. Ik zette de auto voor de deur, en dezelfde Chinese, maar grijzer, hielp mij. Er was niemand in het cafetaria, alleen bij het Chinese restaurant in de kamer ernaast zaten twee mensen. Een Rotterdams accent verraadde dat ze niet wisten wat ze deden. Ik vroeg eerst of ik kon pinnen, want er was in vijftien jaar niks veranderd, en ik zag geen pinautomaat. Dat kon, maar bij de Chinees. De gehele vitrine was leeg, alleen wat blikjes frisdrank stonden er. Het was er donker, en aan het plafond liep een snoer dat helemaal vergeeld en vet was. Dezelfde geprinte lijstjes van 15 jaar terug hingen er nog. Tien frikandellen of tien kroketten voor 10 euro. Er gebeurde hier al vijftien jaar niks, misschien was ik wel weer de eerste klant sinds die tijd. Ik bestelde een patatje met en een broodje frikandel speciaal. Voor haar de normaalste zaak van de wereld, maar het broodje kwam uit de diepvries, dat zag ik. De frikandel moet daar ook vandaan zijn gekomen.

Het smaakte goor. Vroeger vond ik het prima. Maar nu leek het nergens meer op. Hoe de Chinees al die jaren overleefd had, is me een raadsel. Ik vermoed dat je niet wilt weten wat er achter het luikje gebeurt. Ik denk dat er een Chinees gezin boven het cafetaria woont en van de kliekjes leeft. En van die enkele toerist die daar af en toe komt. En van die vrijgezel die daar ééns per week komt en die niet in de gaten heeft wat een bagger het daar is. chinees

Ik was erbij!

Obama kwam naar ons land om hier vier ton op te halen voor een uurtje kletsen. Nu kon hij kletsen als de beste, en ik geloofde hem ook nog, hij leek me zelfs een uitstekende president, al is dat wat lastig beoordelen van een afstand en weet ik niet wat hij precies heeft betekend. Een man die met elke situatie overweg kon, in tegenstelling tot die botte hark die er nu zit.

Ik ben blij dat een kaartje € 1000 kostte, zodat niemand uit mijn omgeving erheen kon. Want daar moet je toch niet aan denken zeg, dat je daarbij bent. Dan zal Obama nog meevallen, maar waar je dan in terecht komt! Mensen die 1000 euro betalen om een uurtje naar iemand te komen luisteren zijn vermomd labiel. Het zijn gevaarlijke gekken. De beste advocaten of psychiaters, die persoonlijk advies geven en zich moeten verdiepen in jouw situatie, kosten dat nog niet eens. De beste artiest, die jou gaat vermaken, die kost dat nog niet eens. En dan komt er een ex-president, en dat is niet alleen Obama, spreken en iedereen is lyrisch. Over drie weken zijn ze 90% vergeten van wat hij zei. Over een half jaar 99%. Over tien jaar weten ze alleen dat ze er ooit eens bij waren. Ik moet er niet aan denken, dat je dat meemaakt en na afloop met je zakenrelaties moet gaan lopen keuvelen over wat de ex-president zojuist te melden had. Dit scheen over leiderschap te gaan. Een college over leiderschap. Leiderschap wordt zowel overschat als onderschat. Je hebt natuurlijke leiders, en die zijn extreem belangrijk, maar die kunnen prima functioneren zonder dat ze dit verhaal hebben aangehoord. En je hebt leiders die op de positie zitten, maar van nature volgers zijn. En die hebben wat aan deze gebeurtenis. Meer aan het erbij geweest zijn, dan aan het verhaal.

En Obama? Jammer. Jammer dat hij ook laat zien dat president van Amerika niet meer is dan een opstapje naar een lucratieve speechcarrière. Want speechen, dat kan hij als de beste. En bij elke speech een ander gezicht. Een triest gezicht, een vastberaden gezicht of een strak gezicht met pretogen. Maar wat een ander er nu mee opschiet, met dat verhaal van hem? Ik weet het wel. Je betaalt € 1000 euro, je plakt dit op je aanzien, en de rest van je leven heb je twee minuten aandacht als je vertelt dat je er was.

Koos Alberts, 1947-2018

Vandaag is Koos Alberts overleden. De man die vanuit het niets ineens een monsterhit scoorde met “ik verscheurde je foto”. We vonden hem belachelijk in die tijd. Al die kennissuh….zongen we dan. En eerlijk gezegd was het ook bagger. Tenminste, dat vond ik, want er zijn natuurlijk legio fans die het wel fantastisch vinden. En eerlijk is eerlijk, “Zijn het je ogen” is een lekkere meezinger. Toen hij een tragisch ongeluk kreeg was er van ons geen medelijden. Welnee, wij zaten op school en zongen: ik scheurde in me auto en nu ben ik verlamd. En dat vonden we dan grappig. Nu ben ik ouder en moet ik me schamen voor het leedvermaak. Maar het was niet echt leedvermaak. We dachten niet aan zijn leed. Mijn mening over zijn muziek is niet veranderd. Maar we hadden hier wel te maken met een ontzettend lieve man. Een goedzak, een sul wellicht. Zijn platte Amsterdams wat nog door één stemband werd voortgebracht was haast onverstaanbaar. Maar hij werd gelukkig van muziek en zijn trouwe fans en Corrie Konings was volgens hem de beste Nederlandse zangeres. Ik weet het niet. Maar Koos verdient eerbied. Ik maak nu een buiging voor de mens Koos Alberts.
Rust zacht Koos, en vergeef ons onze schuld.