Categorie: Typisch Mack

Ik begin nu het principe van elektriciteit door te krijgen. Fase, nul, aarde, schakel. Nooit geweten, maar best eenvoudig. Behalve dan de aarde. Wat de aardedraad doet begrijp ik, maar hoe het werkt, geen idee. Ik heb duidelijk niet goed opgelet op school, want dit moet ik toch gehad hebben. Ik mocht evengoed toch niet aan de stroom komen vroeger, daar ben ik vaak voor gewaarschuwd. Mijn allereerste experiment vroeger was het verbinden van de blauwe en de bruine draad. Bam. Stoppen door, vader kwaad naar boven, of ik nu helemaal gek was geworden.

Veel verder ben ik niet gekomen. Ik had vriendjes die alles uit elkaar haalden en er weer nieuwe dingen van maakten. Een elektromagneet of iets dergelijks. Ze hadden weerstandjes, voltmeters, ohms, amperes. Ik had amper ooms. Wel veel weerstand. Maar goed. Nu sluit ik ook de lampen aan zonder de stroom eraf te halen. Gewoon de schakelaar omzetten en de stroom is eraf. Terwijl mij altijd verteld was dat er dan op de andere draad nog stroom stond. Onzin. Nou ja, ik wil niet te nonchalant overkomen, want ik test het altijd nog wel even met de spanningszoeker, en bovendien ben ik een beginneling. Maar, al doende leert men. Dus sloot ik vandaag drie fittingen aan, en maakte ik een schakelaar op de muur. Morgen moet ik een stopcontact vervangen. Dan gaat wel de stroom eraf, overigens.

Dus nu kan ik boekhouden, bloggen en stopcontacten vervangen! Who is your daddy now?

En toen had Linda mij uitgeleend aan een vriendin, die net een ander huis had waar een paar lampen opgehangen moesten worden. Hoe moeilijk kan het zijn? Ze komt net bij ons om de hoek wonen, maar ik ging er met de auto heen, want al mijn gereedschap moest mee. Ik belde aan op zaterdagmiddag half twee en na een korte rondleiding begon ik met de eerste lamp.

Er kwamen twee zwarte draadjes uit het plafond, eentje met een kroonsteentje eraan, de ander was niet gestript. Verder kwamen er 27 andere draadjes uit het plafond die allemaal afgedopt waren. Ik keek op Youtube, want dat is de manier hoe de handige man tegenwoordig een onhandige man afscheept. Vroeger kwam hij nog wel eens helpen, tegenwoordig zegt hij: kijk op Youtube, alles staat erop. Op Youtube komen er drie draadjes uit het plafond. Een blauwe, een bruine en een geelgroene. Een bijdehante praxislul legt het uit en klaart het klusje in 1 minuut 47. Hop, draadje eraan, stroom eraf want je bent zuinig op je haar (hahaha hilarisch, praxislul!) en even een gaatje in het plafond boren, klaar. Geen woord over die 85 andere draadjes, en niks over die zwarte. Compleet waardeloos.

Nadat ik met een spanningszoeker 100 keer had vastgesteld dat er stroom op het zwarte draadje stond, haalde ik de stroom eraf, stripte ik het andere zwarte draadje (wat het enige andere draadje was dat vrij uit het plafond kwam) en sloot het aan. Geen licht. Ik verwisselde ze van positie. Geen licht. In de tussentijd werkte ik aan mijn conditie door steeds naar beneden te lopen en de stroom eraf te halen. Wat ik ook deed, geen licht. Op een andere kamer, waar al een werkend lampje hing, maar dat ook nog vervangen moest worden, bekeek ik de situatie. Een blauw en een zwart draadje kwamen daar uit het plafond. Ik sprintte door de regen terug naar huis, en haalde uit mijn spullen wat blauw en geelgroen draad. Zwart had ik niet. Ik maakte een extra blauw draadje, deed dat in de lasdop, sloot het aan op de lamp, geen licht.

Voordat ik alles finaal naar de filistijnen hielp, dacht ik dat het misschien handig zou zijn om even naar de plaatselijke Hubo te gaan, (het was inmiddels zaterdagmiddag, half vier) om de goede boren te halen, een paar lasdoppen en wat advies. Ik had mijn leesbril niet bij me, dus ik was geheel afhankelijk van de zaterdagmiddaghulpjes. “Tja, een steenboor, ik denk deze. Ik vraag mijn collega wel even. Ja, dit moeten de goede zijn. Lasdoppen? Ja, die hebben we, eh, waar hangen ze nou, even mijn collega vragen. Mijn collega zegt dat deze ook goed zijn.” Ondertussen had ik via whatsapp al naar Linda lopen vloeken en tieren over de Hubo jongens, want zij is op zo’n moment mijn bluswater.

25 Euro verder begon ik te boren in het plafond, wat de praxislul in een vloek en een zucht deed, en na een kwartier boren was ik één centimeter door het Duitse bunkerbeton doorgedrongen en ik zat er ook nog eens naast. Ik had zwaar de tering in, want als je me ergens chagrijnig mee kunt krijgen, is het wel een simpele klus die niet lukt. Ik had ondertussen mijn broer geappt, die is wel handig, maar die reageerde niet. Ik liep naar beneden en vertelde de vriendin tot mijn schaamte, vernedering en woede, dat ik bang was dat ik haar alleen nog maar verder in de shit zou helpen, en dat ze beter iemand anders kon zoeken. Er werkte ook al een stopcontact niet meer, en hoewel ik er niet aangezeten had vermoedde ik dat dat kwam door het gepiel met de draden in het plafond. De vriendin had al tien keer gezegd dat ik moest stoppen als het niet lukte, maar zo simpel ligt het natuurlijk niet. Als ik dat deed zou ik de rest van het weekend niet te genieten zijn.

Toen kwam er een verlossende app van mijn broer.”Ik kom wel even.” Hij kwam binnen, hielp mij door te zeggen dat het met lampen altijd gezeik was. Hij begon aan de eerste lamp, die met die twee zwarte draadjes, en binnen twee minuten brandde hij. Lamp zat er niet goed in, zei hij. Hij zocht in mijn armetierige gereedschap naar een veel kleiner boortje en boorde zich een weg door het adelaarsnest. Daarna pakte hij een grotere en boorde de rest. (mijn nieuwe boren van € 25 werden ongemoeid gelaten)

Na een paar uur had hij alle zes lampen opgehangen. Nooit liep hij naar de meterkast om de stroom eraf te halen. Hij is een held. Hij heeft mijn weekend en de situatie gered. Toen hij klaar was vertrok hij weer even plotseling als hij gekomen was, en ik ruimde mijn spullen bij elkaar. De vriendin had een kleinigheidje voor mij klaarstaan, en moet nu dus weer naar de slijterij om ook iets voor mijn broer te halen. En nu, zondagochtend, zo meteen om half tien, ga ik naar mijn broer, hij heeft ook een klus waar hij wat extra handjes bij kon gebruiken. Ik kijk en leer.

Het is zover. Nou ja, nog een paar uur dan. Ik ben vijftig. En interesseert me dat? Ja! Ik vind het echt niet leuk. Vijftig is onherstelbaar oud. Kun je met 49 nog wegkomen op een feestje, in het woord vijftig zit de ij van grijs. Pas bij zeventig klinkt het weer levendig. Dan ben je een jongere oudere, en wordt je pas definitief oud als je negentig wordt.

Aan mijn verjaardag doe ik nooit iets, ik denk dat ik hem de afgelopen tien jaar twee keer gevierd heb. Morgen dus ook niet. En aan de andere kant, vijftig, ik heb het ook maar mooi gehaald zonder echt grote gezondheidsproblemen. Dat het ook anders kan realiseer ik me terdege.

Ik heb het meeste brood wel op, zoals ze wel eens zeggen. Maar dat zeiden ze tien jaar geleden al. Pas de problème. Wat ik dan wel precies een probleem vind is nog niet helemaal duidelijk. Misschien omdat ik het ouder dan vijftig zijn bekijk door mijn onervaren ogen. We gaan het zien. Misschien is de overgang veel geleidelijker dan ik denk. 1969, toen was ik er al. De wereld was onvoorstelbaar anders. Gefeliciteerd aan mezelf vast.

Facebook is een volkomen nutteloos sociaal medium dat hun gebruikers volledig in hun greep heeft. Dit weet ik al heel lang, dus u hoeft mij er daar niet aan te herinneren of mij dat nog even in te wrijven. Hetzelfde geldt overigens voor Linkedin, alleen daar hebben de gebruikers het nog niet door, dus gaat uw gang. Om Facebook dus een betere plek te maken, doe ik daar vrijwel uitsluitend aan grapjes, niets serieus. Ik vind het leuk als mensen daarom moeten lachen, niets menselijks is mij vreemd.

We kregen van de makelaar een berichtje over dat een kijker had laten weten dat hij meerdere huizen ging bezichtigen en dat hij ons nog liet weten of we nog in de race waren. Prima, maar ergens irriteert me dat. Dus ik had dit op facebook gezet plus de mededeling dat we de kijker hadden laten weten dat onze keuze niet op hem gevallen was. Gewoon een grapje, ik vind het eenmaal leuk om “arrogantie” te bestrijden met eigen deeg.

Een mailtje van de makelaar. Dat de kijker was afgehaakt maar dat we dit zelf blijkbaar al geconcludeerd hadden getuige mijn bericht op Facebook. En dat hij adviseerde om het bericht eraf te halen. Ik had helemaal niks geconcludeerd en de kijker heeft mijn bericht ook niet gezien. Maar ja, nu ben ik dus zwak. Ik heb het bericht eraf gehaald, terwijl dat ingaat tegen mijn principe. Ik had hem dat eigenlijk moeten mailen. Dat hij niet zo veel waarde moet hechten aan deze flauwekul. Dat de invloed ervan nihil is. Dat iets op Facebook 100 keer gedeeld wordt maar 0 keer gekocht. Kortom, bemoei je er niet mee.

Maar nee, ik wil hem niet in het harnas jagen, dus nu gedraag ik me als een mak schaap. Waarschijnlijk als ik een eigen zaak had deed ik ook mee aan die flauwekul.

Omdat ik al jaren met de hond dezelfde ronde loop, ken ik ook de mensen die ik dan tegenkom. Zo loopt er vaak in tegenovergestelde richting een vrouw met een Border Collie. Haar hond kijkt meestal niet naar mijn hond om, omdat hij uiterst fanatiek achter een tennisbal aanrent die zij zojuist wegslingerde. Soms liep ik wel eens een stukje met haar mee, maar ze was bijna niet bij te houden, zo stevig liep ze door. Drie keer per dag liep ze die ronde van 2,5 km, vertelde ze. Haar hond deed er zeker 3,5 km over.

Een tijdje terug kwam ik haar tegen en droeg ze een hoofddoek, dat vond ik haar nog leuk staan. Totdat ik zag dat haar gezicht wel erg bleekjes was. Ze vertelde me dat ze borstkanker had, maar dat de prognoses goed waren. De eerste maanden van dit jaar kwam ik haar vaak tegen, zij altijd met hoofddoek, maar onverminderd snel. Totdat ik een poosje terug een man tegen kwam met haar hond. Ik dacht, oh jee. De dag erop kwam ik een op haar lijkende vrouw tegen met haar hond. Dat moest haar oudere zus zijn. Ik dacht, zal ik het vragen, maar ik deed het niet. Ik vreesde dat er iets ernstigs was, maar het kon natuurlijk zijn dat ze tijdelijk in het ziekenhuis lag en iemand met haar hond moest lopen.

Twee weken geleden kwam ik haar weer tegen. Zonder hoofddoek en met heel kort haar. Ik vroeg haar hoe het was, en het ging goed met haar. Ze vertelde me wat haar nog te wachten stond, maar dat ze het ergste had gehad. Vanochtend kwam ik haar weer tegen. Haar haar weer ietsje langer, en monter als altijd. Een bocht later kwam ik vreemd genoeg haar zus ook tegen, met haar hond! Terwijl zijzelf ook met haar hond liep, driehonderd meter terug. Ik realiseerde me dat hier iets niet klopte en moest concluderen dat haar zus een gewone mevrouw was en dat haar hond een andere Border Collie was. In mijn gedachten had ze al op het randje gezweefd. Ik had me al ernstig zorgen gemaakt, op basis van mijn eigen foutieve conclusies.

De moraal van dit verhaal, tegenwoordig moet je 1+1 grondig narekenen.

Ik hoorde tijdens de halve finale al een paar keer haar naam en dacht dat ze zou komen. Maar ik had het kennelijk verkeerd. Tijdens de finale hoorde ik het weer, maar toen bleek het te gaan om een zangeres die erg op haar leek. Totdat ik het allemaal toch goed gehoord bleek te hebben, en Madonna er echt bleek te zijn.

Over de kwaliteit van haar optreden hoef ik het niet echt te hebben. Overal op internet schijnt men over elkaar heen te vallen over hoe vals ze zong. Jan Smit vond het wanstaltig slecht, en mevrouw Madonna zou met dit optreden een miljoen dollar verdienen. Nu is Madonna nooit een groot zangeres geweest, en nu ze 61 is is dat er niet beter op geworden. Dus voor mij geen verrassing dat haar stem niet klonk als een klok. En haar performance was te kort om het nog maar iets van glans mee te geven.

En toch was ik vanaf het eerste moment dat ik haar zag gebiologeerd. Ten eerste was dit niet zomaar iemand, maar de moeder aller vrouwelijke popsterren. Madonna was een begrip in de jaren tachtig, dat klonk als het Barcelona Dreamteam, als het trio van Basten, Gullit, Rijkaard. Als Senna en Prost. Madonna was perfectie, schoonheid, en sekssymbool. Haar invloed op de jeugd (op mij) was gigantisch. Als je haar geliefde kon zijn, dan moest je zelf wel superkrachten bezitten.

Maar waarom ik voornamelijk betoverd was: omdat Madonna live optrad in 2019 en nog net zo uitzag als in 1989! Ik wist niet wat ik zag! Zij was rechtstreeks de jaren 80 uitgestapt, had een paar decennia overgeslagen en dook ineens hier in 2019 op, exact zoals ze de jaren 80 had verlaten. Magisch vond ik het. Not everyone is coming to the future, zong ze. Ik begreep haar boodschap. Ik was de enige op de hele wereld die begreep waarom ze dat zong. Of in elk geval de enige die van haar optreden genoten had.

Mijn kinderen detecteerden vandaag een piep. Mevrouw Mack en ik hoorden niks. Ze zeiden dat het een harde piep was, maar wij hoorden nog steeds niets. Het bleek een apparaat te zijn dat katten uit je tuin houdt. Ik dacht vroeger dat het mij niet zou gebeuren, een leesbril nodig hebben en hoge tonen niet meer kunnen horen, maar mooi wel. Je ontkomt er kennelijk niet aan als je ouder wordt. Toen ik bijgekomen was van deze constatering, ging ik pas nadenken over het apparaatje. Iemand probeert jonge katten uit zijn tuin te houden, oudere katten horen de piep toch niet.

Ik had twee opa’s, eentje was gek op dieren, de ander moest er niks van hebben, tenzij ze als dood vlees op z’n bord lagen. Die laatste liep hard tot zijn tachtigste, en droeg ook een pieper bij zich waarmee hij honden kon wegjagen die te dicht in zijn buurt kwamen. Hij stond met een bezem een nest broedende duiven uit een boom in zijn tuin te verjagen, want die maakten herrie. Mijn broertje kwam een keer overstuur thuis omdat nadat hij bij opa achterin de auto had gezeten, opa geen poging had gedaan om te remmen voor een paar overstekende eenden, en had die dus doodgereden. Nooit remmen voor een dier, had hij gezegd.

De ander voer zijn motorjacht vast in het riet omdat hij moest uitwijken voor een paar waterhoentjes. Baasje zal jullie niet overvaren hoor! Hij kreeg ruzie met mijn oma omdat die hem stom vond. Die beesten waren echt wel aan de kant gegaan hoor. Deze opa kwam een keer thuis met een wond aan zijn hand en oma vroeg wat er gebeurd was. Hij bleek gebeten te zijn door de hond die hij wilde aaien, maar had niks gezegd omdat hij bang was dat de hond op zijn donder zou krijgen. Hij zei altijd, als iemand niet goed voor z’n beesten is, hoef je er als mens ook niks van te verwachten.

Het moge duidelijk zijn van wie ik het meeste heb, qua gevoel voor dieren. Maar beide opa’s mocht ik graag. Mijn hond geef ik soms en trap als hij in de aanval op een andere hond gaat. Als de kat mij slaat, wat ze soms doet, gooi ik haar door de kamer. Ik ben geen doetje tegen ze. Maar als ze hier zijn, dan zorg ik voor ze. Zelfs muizen vang ik levend, als het lukt. Als ze me opvallen tenminste, want ze horen piepen dat doe ik niet meer.