Categorie: Typisch Mack

Het schijnt nogal lastig te zijn voor een aantal mensen om geen feestjes meer in hun leven te hebben. De politie moest gisteren weer een einde maken aan een aantal feestjes. Het laat zien hoe een leeg leven die mensen hebben. Het is voor niemand leuk, de huidige crisis, maar als je je nu nog niet een poosje kunt bedwingen, dan ben je best een triest geval.

In ons gezin is Hans degene die er het meeste last van heeft. Hij is niet meer in contact met zijn vrienden, hij fietst niet meer naar school, hij kan niet meer voetballen en ook de betaald voetbalcompetitie -voor hem een bron van inspiratie om mij te whatsappen- ligt stil. Het leidt tot gespannen situaties met onze puberjongen. Linda is Linda, die bezweert elke crisis door zich er eerst flink druk over te maken op een manier die iedereen raakt, om hem vervolgens te lijf te gaan met actie waardoor de rust wederkeert. Dochterlief vermaakt zich met tiktok, en speelt nog met vriendinnetjes of op straat.

En voor mij verandert er niet heel veel. Ik ben kluizenaar in hart en nieren. Ik werk nu thuis, wat mij prima afgaat, ik loop in het bos in de hoop niemand tegen te komen, ik ga op bezoek bij mijn moeder, en ik zit op internet. Het enige dat niet meer lukt is badminton, nou ja, dat komt wel weer. Dat er geen bezoek komt, daar lig ik niet wakker van.

Ik durf zelfs te stellen dat ik gisteren een van de betere dagen uit mijn leven had. Ik klom op het garagedak, met behulp van slechts een keukentrap, dus ik moest mij hijsen, en veegde het dak schoon. Linda had de trap zelfs weggehaald, maar dan kom ik er zonder trap wel weer af. Vijftig! Ze had op mijn verzoek een verticuteerhark en benodigdheden voor het onderhoud van het gras meegenomen. De man van de verticuteerharkenwinkel had nog bezorgd gekeken of ons gazon niet te groot was, want het zou zwaar werk zijn. Maar ik hou niet van herriemakende apparaten in de tuin, dus kom maar op met die hark! Het was inderdaad zwaar, maar wat moet dat moet. Daarna strooide ik kalk, mest en graszaad. Het zijn mijn specialiteiten. Ik was een aantal uren bezig in de tuin, en daarna ging ik met de hond naar het bos. Acht kilometer. Vijftig!

’s Avonds hebben we gegourmet en daarna keken we een film. RED 2. Dochterlief lag tegen mij aan. Of de film goed was weet ik niet, want ik ben halverwege naar bed gegaan. Vijftig!

Ik kan momenteel niet veel anders dan u vermoeien met corona, want veel anders maken we niet mee. Voor mij verandert er dus maar weinig. Ik ben even naar mijn moeder geweest, die was nogal gespannen over alle coronaperikelen. Morgen moet ze naar het ziekenhuis, en ik kon haar een beetje geruststellen. Later reed ik nog even op en neer om haar pannenkoeken te brengen voor het avondeten.

Hans had ik gisteren naar zijn neefje gebracht. De kinderen vervelen zich dood. Het zat me niet helemaal lekker, maar toen ik er even over nadacht en mij de richtlijnen van het RIVM voor de geest haalde, dacht ik dat het wel moest kunnen. Met Tammar heb ik vandaag monopoly gespeeld. Het potje duurde drie uur. Ik begon veel te sterk, ik had de Kalverstraat en ik had al huizen op Utrecht, dus ik was haar financieel al aan het uitkleden. Ik moest haar op een gegeven moment al een deel van haar schuld kwijtschelden om het niet te snel te laten eindigen. Daarna heb ik de Kalverstraat geruild voor Heerenstraat en Barteljorisstraat en kon ze huizen gaan zetten op Amsterdam. Ik breidde mijn aantal huizen op Utrecht niet meer uit, en ik trok twee keer een kanskaart die ik vals voorlas zonder dat ze dat wist. Ga drie plaatsen terug en ga verder naar Kalverstraat deden mij twee keer op haar Kalverstraat met drie huizen terecht komen, zodat ze eindelijk een voorsprong kon opbouwen die ze ook niet meer weggaf.

En verder zagen de statistieken van het aantal besmettingen voor vandaag er wat minder slecht uit dan de laatste dagen. Één zwaluw maakt in dit verband bepaald nog geen zomer, maar ik hou sinds een dag of tien een lijstje bij met het aantal besmettingen in een zestal landen. (NL, Nor, Dui, Chin, ZKor, Ita) Allemaal lieten ze vandaag een daling zien ten opzichte van gisteren. Alleen China niet, maar daar is het absolute aantal besmettingen weer lager dan in die andere landen. Ik weet, mijn cijfertjes over het aantal besmettingen, doden en genezingen zeggen niet heel veel, omdat ik niet het werkelijk aantal besmettingen weet, maar de geregistreerde. En afhankelijk van hoeveel testen een land uitvoert kunnen de sterftecijfers tot nu toe hele verschillende beelden laten zien. Waarom ik dit dan bijhoud? Niet omdat ik boekhouder in hart en nieren ben, maar omdat ik op één of andere manier grip wil krijgen op deze pandemie. Ik heb nog zoveel vragen waar ik geen antwoord op weet, maar vandaag lieten mijn uitgekozen landen een daling zien. Dat is een heel klein lichtpuntje.

Dat zullen we ons herinneren, later, als deze ellende voorbij is. Ik realiseerde me dat ik kennelijk nogal in trek ben bij oudere dames. Nou ja, niet ik, maar mijn weblog. En oudere dames zijn een risicogroep. Dus de oudere dames moeten binnenblijven. En om dat leed een beetje te verzachten, schrijf ik weer een verhaaltje.

De koning sprak ons toe vanuit zijn huis. Daar is hij niet extreem goed in, vind ik. Het is allemaal wat verplicht en stijfjes, en als het spontaan moet staat hij vreemd met zijn armen te bewegen en raar te hakkelen. Ik zie hem liever als hij iets vrolijks te melden heeft. Of met zijn gezin. Toch vind ik hem de beste koning die ik ooit heb meegemaakt. Op Elvis na dan.

Rutte, die doet het al een stuk beter. Toegegeven, ik vond het maar niks die eeuwige lach van hem, en dat gedans op danceparty’s. Maar nu heeft hij de juiste toon gevonden en ik geloof ook echt dat hij ons er door gaat leiden. Spreken in het openbaar kan hij als de beste, zolang het maar niet in het Engels is. Het is een soort tweede natuur, dus eigenlijk een geboren minister president. Toch vind ik hem niet de beste premier die ik ooit heb meegemaakt. De beste kan ik niet kiezen, Kok, Lubbers, Van Agt, ik vond ze allemaal even goed. Den Uyl schijnt nog beter te zijn geweest, maar die kan ik me alleen maar herinneren in polonaise met het voetbalteam van 1974. Da’s toch ook triest eigenlijk.

Hugo de Jonge, daar heb ik dan weer mijn twijfels bij. Die praat te snel, maar iemand met zo’n prachtig pak en zulke debiele schoenen kan ik sowieso niet volgen. Ik hoop niet dat ze zijn schoenen te vaak in beeld brengen want dan hoor ik helemaal niet meer wat hij zegt. Terwijl dat nu juist belangrijk is.

Maar wie echt ons echt door de Corona crisis haalt is Irma Sluis. Het zegt u misschien niks, maar u kent haar wel. Ik hoef maar een woord te zeggen en u weet over wie ik het heb. Gebarentolk. Die vrouw die exact de juiste toon weet aan te slaan. Eigenlijk is ze nog veel erger dan de schoenen van Hugo de Jonge, want als zij de vertaling voert, hoor ik helemaal niet meer wat de rest zegt. En aangezien ik geen gebarentaal begrijp, heb ik geen idee wat er nu eigenlijk aan de hand is. En dat helpt mee om de moed erin te houden. Haar mimiek maakt me vrolijk. Ook als ze het verdriet moet overbrengen. Ze is zonder twijfel de beste gebarentolk die ik ooit heb gezien. Als deze crisis voorbij is, moeten we haar eren.

Blijf gezond allemaal.

Een ex-collega van lang geleden riep vandaag mijn hulp in. Ze heeft een hoge opleiding maar heeft gekozen voor het moederschap. Ondanks dat haar man de kost verdient en zij het huishouden doet, was er iets gaan knagen. Haar gevoel van eigenwaarde leed er kennelijk onder ofschoon ze veel andere dingen ondernam. Zelfspot was haar niet vreemd als ze weer eens zei dat ze op de zak van haar man teerde. Ik zag er nooit zo het probleem van in. Ik zei haar dat zij net zo goed zorgde voor het inkomen, want ondanks dat het een traditionele opvatting is, als het gezin niet draait ben je als man kansloos. Misschien meer om dat gevoel van nutteloosheid uit haar hoofd te praten. Ik weet niet hoe ik het zelf zou vinden in een omgekeerde situatie.

Ze appte me vanochtend, ze had een sollicitatiebrief geschreven en of ik die wilde nakijken. Het enthousiasme spatte ervan af. Ik verbeterde in rood zodat ze kon zien waar ik veranderd had en zelf kon bepalen of ze mijn verbeteringen wel verbeteringen vond. ’s Middags appte ze me weer. Ze had de brief na mijn verbeteringen ook aan een vriendin doorgestuurd, die ook weer in rood had zitten verbeteren. Maar ze had daar een beetje spijt van omdat ze nu in de war werd gebracht. En of ik daar nog wilde kijken, want ze vertrouwde in dit geval meer op mijn kijk op deze zaak. Ik heb het nogmaals nagekeken, en erbij gezet of ik het een goede verbetering vond of niet. Ze appte me later dat ze er helemaal gek van werd, en dat ze mijn eerste versie wel zou gebruiken. Ik zei: wacht even, ik maak de brief wel kant en klaar en nam een paar suggesties van de vriendin over. Ik mailde hem terug en ze was blij.

Zojuist, tijdens het schrijven van dit logje stelde ze weer een vraag over de brief. Of dat en dat wel goed was. Ik zei dat het goed was, en weg met die brief nu. Ik snapte ineens waarom dit belangrijk was. Daarom nam ik hier ruim de tijd voor op mijn werk. Zojuist stuurde ze me de ontvangstbevestiging door.

De kerstboom is weg. Dan kan ik dat laten rusten, ik raakte er nogal van van streek dat iemand zijn kerstboom nog had staan. Verder begint het hier op zijn plek te vallen. Ik heb momenteel geen klussen in mijn hoofd die volgens mijn hoofd acuut dienen te gebeuren. Nou ja, eentje dan. Maar die is niet tijdrovend en hoeft niet te wachten tot het weekend.

Dat betekent volgens mij dat ik kan gaan luieren. Al heb ik geen idee meer hoe dat ook al weer ging. En of ik daar wel zin in heb. Natuurlijk, nu kan ik eindelijk eens beginnen met de tuin en de oprit te vegen of de auto wassen. Vervolgens is het wachten op het mooie weer. Of op het slechte weer, wat maakt mij het uit. De veranda is waterdicht en er hangt een heater. Wat een ongelofelijke luxe hier eigenlijk he? Ik moest er wel eerst vijftig voor worden, maar dan heb je ook wat.

De vakantie naar Frankrijk slaan we over dit jaar. Merde. Eerst ga ik naar Boedapest (zogenaamd werken), dan naar Duitsland (zogenaamd motorweekend) en tot slot staat een paar dagen Schotland op de planning (zogenaamd zomervakantie) Dus om nu te zeggen dat ik niet op vakantie ga slaat ook nergens op. Het hele leven is tegenwoordig vakantie. Vroeger, toen moest er pas gewerkt worden. Ik kom meestal mijn bed niet uit voor half acht, mijn opa had er dan al een halve dag op zitten. Verder hoef ik geen pak aan naar mijn werk, daar ben ik niet belangrijk genoeg voor, dat is ook wel relaxed.

En verder ben ik wel trots op mezelf. Ik heb vanaf zondag tot maandag een tochtstrip vervangen. Dat was best lang, maar de vorige tochtstrip had meer weg van een ventilatierooster, dus die moest vervangen worden. Toen ik de nieuwe had erop had gingen de klemmen niet meer goed dicht, dus die moest ik iets verplaatsen. Toen de klemmen dicht gingen, draaide de deur niet meer op slot, dus ik moest het gat van het slot verder uithakken. En toen ik dat goed had, trok de deur zichzelf niet meer in het slot, je moest veel te hard aan de deur trekken en hij bleef al een paar keer openstaan als iemand anders dan ik de deur achter zich dicht trok. Omdat mij dat niet lekker zat heb ik het gisteren allemaal opnieuw gedaan. En nu is het goed. Dopamine in mijn hersenen!

Vorige week, met badminton, was het helemaal niks. Ik startte verkeerd dus bleef ik in het groepje met de beginners zitten. En niet dat ik het erg vind om een keer met beginners te spelen, maar als ze niet luisteren naar simpele instructies en lopen te lanterfanten dan ben ik er snel klaar mee. Ik ging dus vroeg naar huis.

Vanavond was het anders. Ik was in geestelijke topvorm, en dus kan mijn lichaam niet anders dan volgen. Ik speelde met min of meer gelijkwaardige tegenstanders (dan druk ik me vriendelijk uit richting hen) en ik verbaasde mezelf. Dropshots? Ik had ze. Wilden ze me laten lopen? Ik liep. Op mijn backhand? Harder dan ooit sloeg ik ze terug. Ik pakte zelfs een onmogelijke korte bal en retourneerde die een halve centimeter boven het net terug. En ik was snel. Met een paar passen was ik waar ik wezen moest. En tijdens dit alles was ik onvermoeibaar.

Ik won alle partijen. Wilskracht. Gewoon omdat ik mijn oude trainingspak weer had gevonden. Mijn dochter begon te lachen toen ik beneden kwam. “Is dat je chillpak,” vroeg ze? Nee, dat was niet mijn chillpak. Dat was mijn oude trainingspak. Een pak met verborgen krachten. Een superheldenpak, zou ik bijna willen zeggen. Ik ga het vaker aantrekken vanaf nu.

Vanochtend in het bos, het uitlaatgebied, liep ik op met een stel dat ik niet kende, en dat kon wel kloppen want ze liepen er voor het eerst. Ze hadden twee honden en vier kinderen waarover ik van alles te horen kreeg. Het hele rondje vertelden ze van alles, alsof ik ze al jaren kende. Dus ik vertelde hen ook gelijk maar alles wat er te vertellen viel. Aardige mensen, ik kon niet anders zeggen. Ik vertelde anekdotes van meer dan dertig jaar geleden. Over een hond die door het glas sprong, en dat de volgende dag nadat de ruit gerepareerd was, nog een keertje deed. Het was eenzelfde hond als zij hadden, vandaar. Zo lul je zo een half uurtje makkelijk vol. Ondertussen waren mijn hond en die van hen achter elkaar aan aan het rennen, dus ook die konden het goed vinden, al hadden ze wat aanloopproblemen.

Ik kom daar ook wel eens mensen tegen die ik liever mijd omdat ze ook onophoudelijk praten, maar dan interesseert het me niet zoveel. Eén man heeft een tactiek ontwikkeld om ergens te blijven wachten en als je dan langskomt gelijk over iets te beginnen zodat je wel moet antwoorden. Daar hou ik dus niet van. Zo kwam ik een keer aanlopen met iemand, hij stond op het pad te wachten en toen we langskwamen zei hij dat er kort geleden zwijnen waren geweest omdat je ze nog kon ruiken. Oh ja joh? Leuk voor je. Of die vrouw die je dan tegenkomt en die ongevraagd omkeert en met je meeloopt. En dat zijn nooit de Doutzens die dat doen hoor.

En volgens mij ligt het daar ook gewoon aan, want het stel dat met mij meeliep was van de vlotte terwijl die man die ik net beschreef zo mee zou kunnen in Debiteuren/Crediteuren en de vrouw die ongevraagd omkeert, loopt met haar armen te zwaaien alsof ze ze elk moment “de paden op de lanen in” kan inzetten. Als je niets van iemand weet dan moet je op het uiterlijk afgaan. Aan de hand daarvan maken we razendsnel een inschatting van iemands persoonlijkheid. Ons reptielenbrein werkt nog steeds.