Een ex-collega van lang geleden riep vandaag mijn hulp in. Ze heeft een hoge opleiding maar heeft gekozen voor het moederschap. Ondanks dat haar man de kost verdient en zij het huishouden doet, was er iets gaan knagen. Haar gevoel van eigenwaarde leed er kennelijk onder ofschoon ze veel andere dingen ondernam. Zelfspot was haar niet vreemd als ze weer eens zei dat ze op de zak van haar man teerde. Ik zag er nooit zo het probleem van in. Ik zei haar dat zij net zo goed zorgde voor het inkomen, want ondanks dat het een traditionele opvatting is, als het gezin niet draait ben je als man kansloos. Misschien meer om dat gevoel van nutteloosheid uit haar hoofd te praten. Ik weet niet hoe ik het zelf zou vinden in een omgekeerde situatie.
Ze appte me vanochtend, ze had een sollicitatiebrief geschreven en of ik die wilde nakijken. Het enthousiasme spatte ervan af. Ik verbeterde in rood zodat ze kon zien waar ik veranderd had en zelf kon bepalen of ze mijn verbeteringen wel verbeteringen vond. ’s Middags appte ze me weer. Ze had de brief na mijn verbeteringen ook aan een vriendin doorgestuurd, die ook weer in rood had zitten verbeteren. Maar ze had daar een beetje spijt van omdat ze nu in de war werd gebracht. En of ik daar nog wilde kijken, want ze vertrouwde in dit geval meer op mijn kijk op deze zaak. Ik heb het nogmaals nagekeken, en erbij gezet of ik het een goede verbetering vond of niet. Ze appte me later dat ze er helemaal gek van werd, en dat ze mijn eerste versie wel zou gebruiken. Ik zei: wacht even, ik maak de brief wel kant en klaar en nam een paar suggesties van de vriendin over. Ik mailde hem terug en ze was blij.
Zojuist, tijdens het schrijven van dit logje stelde ze weer een vraag over de brief. Of dat en dat wel goed was. Ik zei dat het goed was, en weg met die brief nu. Ik snapte ineens waarom dit belangrijk was. Daarom nam ik hier ruim de tijd voor op mijn werk. Zojuist stuurde ze me de ontvangstbevestiging door.
