Categorie: Typisch Mack

Ik liep vanochtend in Vierhouten in het bos, op een voor mij nog niet eerder betrede plek. Ik vind dat mooi, want ik ben eigenlijk ontdekkingsreiziger. Wel eentje die een hekel heeft aan verre reizen, maar in de buurt kan het mij niet ver genoeg. Ik liep over heuvels en kwam op mijn hele ronde niemand tegen, behalve een hertje. De hond was blij want ze is er weken niet goed uitgeweest vanwege een blessure. Ze rende bijna aan een stuk voor zover dat mogelijk was aan de lange lijn. Een blije hond opent alle harten behalve die van hondenhaters.

‘s Avonds moest ik mijn dochter helpen met scheikunde. En dat is razendknap van mij want ik snap niks van scheikunde. Tenminste op school snapte ik er helemaal niks van. Één jaar heb ik moeten afzien met scheikunde alvorens ik het kon laten vallen om mij te wijden aan de avontuurlijke economische richting, die ook beter paste bij mijn avontuurlijke inslag en de latente ontdekkingsreiziger in mij.

Nu weet ik wat isotopen zijn. Snap ik wat atoomnummers zijn. En wat radioactiviteit betekent. En natuurlijk het massagetal van het atoom. Dat is anders dan het massagetal van een masseur. Die geeft er gauw vier op een dag.

Ik lever een bovenmackse prestatie deze week. Mijn baas is er niet, en een van mijn collega’s is ziek. Ik help anderen met hun werk maar krijg daar amper tijd voor, zoveel vragen belanden in mijn e-mail. Ik werk van ‘s ochtends tot ‘s avonds en ik was onrustig. Bijna geen tijd om adem te halen. Ik sliep de eerste nacht slecht, maar de tweede al beter omdat ik iets onder controle leek te krijgen.

De twee moeilijkste projecten, die me beide twee dagen hebben gekost om ze te doorgronden en op te lossen, kwamen vandaag kort na elkaar tot een succesvol eind. Ik was er verbaasd over dat het gelukt lijkt, eerlijk gezegd.

Ik ben mij bewust dat ik tot grote hoogten kan stijgen, maar ik ben geen snelle denker. Ik heb luie hersenen die in eerste instantie het probleem proberen te negeren. Het kost me moeite en ik hou dit ook alleen vol in de wetenschap dat ik maandag op de grond kan gaan liggen huilen. Overigens kun je dit allemaal voorkomen door gewoon nee te zeggen tegen klanten, collega’s en bazen. Maar dat heb ik dan weer niet geleerd. Eigenlijk ben ik er te ijdel voor, nee zeggen. Mijn eer te na. Mijn team bestaat voornamelijk uit vrouwen. Dat zit al helemaal niet in mijn systeem om die teleur te stellen. Ik krijg dan ook veel hartjes in de chat. Vroeger dacht ik dat dat over mij ging, maar het gaat over mijn prestatie. Lever ik die niet, dan ook geen hartjes. Het is een harde wereld.

Waar ik last van heb als blogger zijn twee dingen. Een is dat je niet schrijft wat er op je hart ligt uit angst voor de opinie. Ik had bijvoorbeeld een stukje over wat ik echt vond, maar twijfel dan ineens of ik dat wel echt vind. Of lul ik gewoon maar wat en zou ik in de door mij geschetste situatie terecht gekomen, ook anders reageren?

Ik weet inmiddels dat ik moeite heb om mensen langdurig te kwetsen. Dat lijkt misschien goed, maar het betekent eigenlijk dat je nergens voor staat. En dat is mijn probleem, ik vind niks voor 100%.

Het andere waar ik last van heb, en wat me vaak gebeurt, is dat ik te laat begin aan een logje, en dat ik het niet kan afmaken doordat ik te moe ben. En dat ik dan denk dat ik het morgen wel doe. Maar morgen is mijn stemming anders, en is het ijzer niet meer heet. Laat maar dan. Bovendien ben ik dan toch aan het zoeken, het beste schrijf ik waargebeurde anekdotes die een beetje door mij zijn opgeleukt.

Ik schrijf dus hele verhalen aan mezelf. In de concepten staat wie ik ben. Maar die worden pas over 100 jaar gepubliceerd, zo heb ik ingesteld. Misschien moet ik er vijftig jaar van maken. Dan ben ik 103. Dan zal het me inmiddels allemaal wel aan mijn reet roesten toch?

Een voorspoedig 2023 gewenst, allemaal!

Aan het eind van het jaar kan een mens wat melancholisch worden. Dat geldt ook voor mij, zeker als op de valreep nog even bekend wordt gemaakt dat die lieve Margriet Eshuijs is overleden. Het is voor het eerst dat ik het gevoel krijg dat het leeg begint te raken in bekend Nederland. Hennie Vrienten, Pierre Kartner, John Leddy, Piet Schrijvers, Willibrord Frequin en vele anderen. Internationale sterren als Meatloaf en Olivia Newton John verruilden het tijdelijke voor het eeuwige, ik heb dit nooit eerder gehad maar het voelt eenzaam nu mensen die er altijd waren, verdwijnen. De wereld wordt een lege plek aangezien ik geen nieuwe sterren toe laat treden tot dit rijk van zij die er altijd al waren.

Vandaag vroeg iemand of ik tegen een depressie aanzat, en daar keek ik even van op. Hij was juist weggebleven in oktober en november. Maar ik ben gewoon op voor dit jaar. De laatste twee maanden stond mijn blik op oneindig en moest ik overleven op mijn werk, thuis, tijdens de revalidatie van Linda en thuis, met mijn dochter die het laatste beetje levenslust uit ons zoog. Die laatste is sinds een maand bijgedraaid, godzijdank. Ze is weer lief en behulpzaam en ik heb inmiddels twee keer met haar aan haar huiswerk gezeten. Er is weer een land met haar te bezeilen.

Wat een klein persoonlijk lichtpuntje is om de eerder beschreven leger gerakende wereld te compenseren is dat ik me niet erger aan alle mensen die in beeld komen bij het top 2000 café. Vorig jaar vond ik ze nog aandachtsorgels, nu gun ik ze hun plezier. Ik moest er zelf maar eens heen gaan en luchtgitaar gaan spelen. Of toch niet. Het is vast iets tijdelijks en heeft met mijn melancholie te maken. Als die voorbij is vind ik vast ook wel weer wat van die blije dansende mensen.

De afgelopen 10 jaar ben ik slimmer geworden. Ik weet het zeker. Hoe dat kan weet ik niet want je hoort op je twintigste het slimst te zijn, maar ik dus niet. Alle grote geleerden leverden hun beste prestaties toen ze begin twintig waren. Einstein heeft na zijn relativiteitstheorieën eigenlijk niks meer gepresteerd.

Bij mij is waarschijnlijk wat anders aan de hand. Mijn hersenen waren op mijn twintigste in topvorm, net als bij iedereen, alleen was ik toen te dom om ze te gebruiken. Ik had ze voor andere doeleinden nodig, en nadenken over leerstof was bijzaak. Mijn hersenen maakten zich drukker over mijn omgeving en mijn imago dan over wiskunde. Mijn iq mag dan niet in de buurt komen van dat van Einstein, mijn brein heeft wel evenveel rekenkracht. Ik kon bijvoorbeeld prima bepalen of iemand mij aardig vond of niet. Einstein interesseerde dat niet, dus gebruikte hij dat deel om één of andere vage theorie uit te denken, en uitsluitend door die desinteresse wordt hij nu geroemd en ik niet.

Nu kan ik gelijk verklaren hoe het komt dat ik slimmer denk te zijn geworden. Met de loop der jaren is het mij ook minder gaan interesseren of iemand mij mag! Er kwam dus ook extra capaciteit vrij, die ik nu ook gebruik om mij uit de naad te denken. Van het team waarin ik zit ben ik de op drie of vier na oudste. Als ik het in zou moeten schatten denk ik dat ze mij als bovengemiddeld bekwaam zien. Ik krijg veel vragen die ik voor ze probeer op te lossen. Zelf zie ik het anders. Ik ben soms verbaasd over de snelheid waarmee jongere collega’s een probleem doorgronden. Ik ben niet zo’n snelle denker. Ik doe er wat langer over, maar ik ga dieper het probleem in en kom uiteindelijk met de oplossing naar boven.

Ik overzie de hele situatie dus niet, ik begrijp slechts een detail, wat mij lukt met geduld en doorzettingsvermogen. Dat ik hier af en toe een samenhangend verhaal weet te schrijven mag een godswonder heten.

Ik moest in Nijmegen zijn voor een kerstdiner. Ik ging onvoorbereid, gaf op de navigatie het adres in, maar de Navi kon het niet vinden. Ik riep Google maps te hulp, en het werd me duidelijk dat het midden in de stad was en ik mijn auto niet kon parkeren. Een kwartier te laat kwam ik binnen nadat ik mijn auto in een achterafstraatje had geparkeerd waarvan ik vreesde dat ik het nooit meer terug zou vinden.

Men was inmiddels begonnen en ik kon nog net een gedroogde paprika proeven. Het was mij niet duidelijk wat de paprika was want er stak een stukje papier uit allemaal zwarte kiezelstenen waarvan ik bijna dacht dat dat de gedroogde paprika was, maar die eer was voorbehouden aan het stukje papier. Toen wist ik, oh God, ik zit weer in zo’n restaurant.

De volgende gangen waren allemaal net zulke onzin, en elke keer kwamen de bedienden vertellen wat er op ons bord lag. Ik haat dat. Altijd iets met een bedje, gerijpt op eikenhout, met tonen van munt, kervel en weet ik wat voor flauwekul. Ik wil niet ondankbaar lijken, maar rot toch op met je minuscule opsmuk. Ik ben er intussen wel klaar mee, iedereen weet dat je hier dingen te vreten krijgt die je vroeger uit armoede moest eten maar hier doen ze er duur over. Het hoofdgerecht bestond uit twee hele kleine stukjes vlees, het was eigenlijk zonde om de olifant daar voor aan te snijden.

Dan komt er nog een ijsje dat één derde is van een bolletje bij de ijscoman, er zit een dusdanig ondefinieerbare smaak aan dat je blij bent dat het zo klein is, en aan het eind krijg je nog een truffel. Niet van chocola hoor, welnee, dat zou te makkelijk zijn, maar van een vulling waarvan je zeker weet dat het ademanalyseapparaat van de politie groot alarm slaat, mocht je gepakt worden.

Nee, ik heb nog nooit lekker gegeten in een dergelijke tent, en met collega’s die wel aan iedereen moeten laten blijken hoe lekker het is, heb ik het gelijk gehad. Het moet ook ruime marges geven, de helft van de ingrediënten tegen dubbele prijzen. Eigenlijk zou er een waarschuwing van de overheid op de deur moeten hangen.

Gelukkig voor mij zat de vrouw van een collega naast mij die mijn grapjes uiterst vermakelijk vond en elke keer mijn arm vastpakte als ze moest lachen want van de humor van de ober moesten we het niet hebben. Geniet ervan zei hij steeds, als hij weer iets had uitgelegd over het eten. Doen we! Als mijn smaakpapillen tenminste in de gaten hebben dat er iets voorbij kwam.

Er was iets aan de hand want er stond politie in de straat. Ik had net mijn nieuwe auto gehaald en manoeuvreerde hem langs de haastig geparkeerde politieauto. Om de hoek stond nog een politieauto.

Mijn eerste ingeving, nadat ik hoorde bij wie ze waren, schertste mij een onwaarschijnlijk scenario voor, en ik kreeg dat niet uit mijn hoofd. Ik wilde het ook niet gaan vragen, ondanks dat ik de betrokkenen goed genoeg ken. Ik moest even logisch nadenken en toen kwam ik tot een veel waarschijnlijker scenario, wat beter in het plaatje paste.

Maar vandaag, een week later, kwam ik het te weten en mijn gevoel bleek het precies goed te hebben ondanks de onwaarschijnlijkheid ervan. Het meest logische scenario bleek niet te kloppen. Ik had eerder kennelijk kleine signalen opgevangen die mij nu het gevoel gaven dat er iets niet klopte. Maar het sloeg nergens op. Totaal onlogisch. Maar niet dus.

Op 1 april van dit jaar maakte ik een fout. Geen onherstelbare, want ik herstelde hem vandaag en bovendien wist ik toen nog niet dat het een fout was. Wat deed ik? Ik veranderde van papieren krant naar digitale omdat ik de papieren nauwelijks las. Het scheelde me meer dan 20 euro per maand.

De digitale krant las ik helemaal niet. In het begin nog wel, wat dwangmatig eigenlijk, maar het kostte me moeite en ik gaf het al snel op en betaalde voor niks 15 euro per maand. Omdat ik van een generatie ben waarvan sommigen het nog belangrijk vinden om een krant te hebben en omdat ik nog maar weinig in de auto zit om radio 1 te luisteren, vond ik dat die krant er weer moest komen, onder het motto: beter duurder en vluchtig lezen dan goedkoper en helemaal niet.

Het gesprek met de abonnementenverkoper verliep prettig. Hij had een prachtige naam die een Romeins veldheer niet zou misstaan. Ik vermoedde dat hij Surinaamse of Antilliaanse roots had en nadat hij de krant weer naar mijn wens had omgezet probeerde hij me nog een tijdschrift aan te smeren, en zodoende raakten we aan de praat over Formule 1. Hij vertelde dat hij dat al 25 jaar volgde, waardoor ik dacht: beginneling! Ik volg het al 45 jaar, en ik zei dat ik het tegenwoordig wat saai vond. Dat ik een groter fan van Jos was dan van Max ondanks het verschil in succes, en dat ik Hamilton ook wel een overwinning gunde, maar dat Senna mijn all time favorite was. Ik hoorde dat zijn collega er zich ook in mengde. Hij stelde wat vragen over Senna die ik uit mijn hoofd kon beantwoorden, en aan het eind bedankte hij mij voor het prettige gesprek, en ik hem andersom ook.

Ik ervaarde het als een beleefd gesprek uit vervlogen tijden, waarbij door beide partijen naar elkaar werd geluisterd, zonder te oordelen en zonder een onvertogen woord en zonder mijn gebruikelijke pogingen tot humor, wat in dit geval afbreuk zou hebben gedaan aan de ouderwetse sferen waarin ik verkeerde.

Morgen ben ik jarig. Jarig is een stom woord, net als harig. Dezelfde logica volgend betekent jarig dat je veel jaren aan je hebt hangen. Als ze mij doorzagen zien ze 53 jaarringen. Zoals gewoonlijk herdenk ik het en vier ik het niet. Ik herdenk dat ik 53 jaar geleden, toen er nog niks aan de hand was, op de laatste dag van de zomer, te Utrecht werd geboren.

Goed, dat was toen en nu is nu. Feit is wel dat mijn lichaam zich goed heeft gehouden al die tijd. Even afgezien van mijn prostaat dan. Maar met veel bier los je dat zo op en merk je er helemaal niks van. En ook even afgezien van een flink aantal jaren met rugklachten en hernia’s, maar daar heb ik nog maar weinig last van. En verder afgezien van tinnitus en leesbrillen. Kalend, grijzend, overwicht, haar op je rug en uit je oren, en afnemende seksuele prestaties. Als het in dit tempo doorgaat vrees ik dat ik op mijn 98e klaar ben met je weet wel. Dat lijkt laat, maar ik ben ook laat begonnen.

Eigenlijk valt er ook helemaal niks te vieren. Hoewel, mijn verstand wint het tegenwoordig wel van mijn testosteron. Maar ook maar net, want als ze me opfokken is mijn eerste neiging om me veertig keer op te drukken, terwijl ik dat nog slechts twintig keer kan. Vijf jaar geleden nog, wilden ze niet geloven dat ik de 100 meter in vijftien seconden liep, en omdat ik het zelf ook niet helemaal zeker wist ben ik stiekem gaan trainen tijdens het hond uit laten. Op een gegeven moment had ik de pure snelheid te pakken om onder de vijftien seconden uit te komen, maar dat heb ik weer moeten bekopen met negen maanden herstellen van hielspoor. Oh ja, en vorig jaar heb ik ternauwernood Corona overleefd. Ze vonden mijn zuurstofgehalte van 97% net te hoog voor de beademing maar voor de zekerheid ben ik wel op mijn buik gaan liggen.

Goed, dom lullen kan ik nog als de beste. Ook een gave.

Mijn werk was intensief vandaag, meer nog dan andere dagen. Ik werkte de afgelopen dagen samen met een Engelse die vloeiend Nederlands bleek te kunnen, zo merkte ik vandaag. We deden drie puzzels door elkaar, ik gaf de hints, zij paste het aan in het systeem. Na het avondeten ging ik nog even door, en gelukkig kon ik er eentje afronden, want ik speelde al met de gedachte om badminton over te slaan en me hierop te storten, hoewel ik wist dat dat geen verstandige beslissing zou zijn.

De scherpte van de dag was in me blijven zitten. Ik speelde beter en scherper dan normaal en na een paar partijen voelde ik mijn hart snel kloppen. Het voelde goed, ik had mijn dag optimaal besteed.

De kunst is, als het een keer tegenzit op je werk, en je staat als een plumpudding op de baan, om je dan ook gewoon goed te voelen. Want die dagen zijn er genoeg, en het zou zonde zijn om je daardoor slecht te voelen. Hulde aan hen die dat kunnen.