Categorie: Typisch Mack

Vorige week, met badminton, was het helemaal niks. Ik startte verkeerd dus bleef ik in het groepje met de beginners zitten. En niet dat ik het erg vind om een keer met beginners te spelen, maar als ze niet luisteren naar simpele instructies en lopen te lanterfanten dan ben ik er snel klaar mee. Ik ging dus vroeg naar huis.

Vanavond was het anders. Ik was in geestelijke topvorm, en dus kan mijn lichaam niet anders dan volgen. Ik speelde met min of meer gelijkwaardige tegenstanders (dan druk ik me vriendelijk uit richting hen) en ik verbaasde mezelf. Dropschots? Ik had ze. Wilden ze me laten lopen? Ik liep. Op mijn backhand? Harder dan ooit sloeg ik ze terug. Ik pakte zelfs een onmogelijke korte bal en retourneerde die een halve centimeter boven het net terug. En ik was snel. Met een paar passen was ik waar ik wezen moest. En tijdens dit alles was ik onvermoeibaar.

Ik won alle partijen. Wilskracht. Gewoon omdat ik mijn oude trainingspak weer had gevonden. Mijn dochter begon te lachen toen ik beneden kwam. “Is dat je chillpak,” vroeg ze? Nee, dat was niet mijn chillpak. Dat was mijn oude trainingspak. Een pak met verborgen krachten. Een superheldenpak, zou ik bijna willen zeggen. Ik ga het vaker aantrekken vanaf nu.

Vanochtend in het bos, het uitlaatgebied, liep ik op met een stel dat ik niet kende, en dat kon wel kloppen want ze liepen er voor het eerst. Ze hadden twee honden en vier kinderen waarover ik van alles te horen kreeg. Het hele rondje vertelden ze van alles, alsof ik ze al jaren kende. Dus ik vertelde hen ook gelijk maar alles wat er te vertellen viel. Aardige mensen, ik kon niet anders zeggen. Ik vertelde anekdotes van meer dan dertig jaar geleden. Over een hond die door het glas sprong, en dat de volgende dag nadat de ruit gerepareerd was, nog een keertje deed. Het was eenzelfde hond als zij hadden, vandaar. Zo lul je zo een half uurtje makkelijk vol. Ondertussen waren mijn hond en die van hen achter elkaar aan aan het rennen, dus ook die konden het goed vinden, al hadden ze wat aanloopproblemen.

Ik kom daar ook wel eens mensen tegen die ik liever mijd omdat ze ook onophoudelijk praten, maar dan interesseert het me niet zoveel. Eén man heeft een tactiek ontwikkeld om ergens te blijven wachten en als je dan langskomt gelijk over iets te beginnen zodat je wel moet antwoorden. Daar hou ik dus niet van. Zo kwam ik een keer aanlopen met iemand, hij stond op het pad te wachten en toen we langskwamen zei hij dat er kort geleden zwijnen waren geweest omdat je ze nog kon ruiken. Oh ja joh? Leuk voor je. Of die vrouw die je dan tegenkomt en die ongevraagd omkeert en met je meeloopt. En dat zijn nooit de Doutzens die dat doen hoor.

En volgens mij ligt het daar ook gewoon aan, want het stel dat met mij meeliep was van de vlotte terwijl die man die ik net beschreef zo mee zou kunnen in Debiteuren/Crediteuren en de vrouw die ongevraagd omkeert, loopt met haar armen te zwaaien alsof ze ze elk moment “de paden op de lanen in” kan inzetten. Als je niets van iemand weet dan moet je op het uiterlijk afgaan. Aan de hand daarvan maken we razendsnel een inschatting van iemands persoonlijkheid. Ons reptielenbrein werkt nog steeds.

Na drie honden te hebben gehad weet ik inmiddels het een en ander over hun ge- en misdragingen. Honden zijn sociale beesten, echter zijn hun sociale uitingen beduidend anders dan bij mensen. Zij handelen vanuit hun eerste ingeving, die vaak de beste is. De linker op de foto is Milo, die logeert hier elk jaar rond deze tijd. Milo is bij ons hond aan huis, en Randi trouwens bij Milo thuis ook. Milo is een ongecastreerde reu van 5 jaar die er indrukwekkend uitziet, gespierd en een dikke kop, maar is superlief. Wel irritant, maar goed, hij wil graag aandacht. Met Randi is hij beste maatjes, samen in het bos grommen ze vervaarlijk en happen naar elkaars nek tijdens het rennen. Spelen heet dat, maar het klinkt als vechten.

Vanochtend in het bos stond Milo even voor het hek te wachten tot ik eraan kwam. Aan de andere kant van het hek stonden een paar andere honden. Omdat de kleinere honden zich veilig voelden door het hek wat er tussen zat, gaven ze extra venijnig van zich af, en maakten Milo duidelijk dat hij beter rechtsomkeert kon maken als hij nog langer wilde leven. Echter, ik duwde de poort open, en Milo, normaal de vriendelijkheid zelve, dook er boven op om de misdragingen van de ander af te straffen. Dit valt nog steeds onder het sociaal hondengedrag.

Niet alle baasjes, de meesten niet, herkennen dit en denken dat hun hond aan stukken wordt gescheurd. Een hoop paniek, geschreeuw en boze blikken. In werkelijkheid laten de honden elkaar alleen hun wapens zien. Er wordt niet gebeten, het is puur het bepalen van de rangorde. Ik laat ze dan even uitrazen, na drie tellen is het meestal weer voorbij. De hond die het onderspit delft accepteert dat zonder morren en verder is het duidelijk wie er voorrang heeft. Omdat mijn eigen hond, een teef van zes, ook nog wel eens dominant gedrag vertoont zou het mij niet verbazen als ik bij sommige mensen bekend sta als die aso met die tyfushonden. Echter, andersom wordt die van mij ook wel eens op haar plaats gezet, ze geeft zich dan over en dan zie je de baas van de andere ook wat angstig kijken. Of ik niet boos ben. Nee, ik ben niet boos. Ik loop in een losloopgebied waar honden loslopen en waar ze zich gedragen volgens hun eigen sociale regels, niet volgens het sociale systeem van de westerse mens.

Er was iets met een banaan die aan de muur was bevestigd met ducttape. Dat was best grappig. Je moet er maar opkomen. Maar om het kunst te noemen, dat gaat mij wat ver, maar ik ga daar niet over. In elk geval, iemand had 130.000 euro neergeteld voor deze flauwekul. Ik ben heel benieuwd naar die iemand. Volgens mij ben je dan labiel en niet meer in staat om eigen keuzes te maken. Gelukkig was er ook iemand die de banaan had opgegeten. Weg 130.000 euro. Hij noemde deze opeet actie ook een kunstwerk, dat vind ik dan weer terecht. Ik vind dat kunstwerk zeker 140.000 euro waard, en als ik het had zou ik het zeker kopen, die opgegeten banaan.

Gelukkig zijn er ook nog normale mensen, al zien we ze steeds minder. Ikzelf bijvoorbeeld laat mij steeds minder zien. Gisteren was ik uitgenodigd voor een housewarming party, maar ik weet niet wat zo iemand denkt, dat ik op zaterdagavond na een dag zwoegen nog zin heb om me tussen anderen te begeven en sociaal wenselijk gedrag ga vertonen? Ik was kapot! Ik was blij dat ik samen met zoon en ook dochter de wedstrijd van PSV kon kijken. Dat is wat me blij maakt, die high fives die we elkaar na een doelpunt geven. Linda was wel naar de housewarming, het arme kind.

Ze is wel bang dat ik langzaam een kluizenaar word, en helemaal ongegrond is die angst niet. Ik hou niet van gezelligheid, tenzij ik het zelf gezellig vind. Ik heb een beetje geklust gisteren en vandaag, en ook dat vind ik wel leuk. Ik ben er niet heel goed in, maar ik kan een uurtje liggend voor een keukenkastje doorbrengen om uit te vinden waar en waarom de draaideur vastloopt. Ik ben meer denker dan doener. Ik wil eerst de situatie overzien en mij langzaam naar de oplossing toe werken. Als ik mijn zoon overhoor dan druk ik hem op het hart dat hij moet nadenken in plaats van klakkeloos leren. Als ze de vraag net anders stellen dan het in het boek staat, gaat het al mis. Alsof ik mijn vader hoor praten. Die kon er ook wanhopig van worden. Hij was ook een huismus trouwens. Zijn gezin, vakantie in Frankrijk, auto, werk, het bos, dat waren wel de belangrijkste dingen in zijn leven. Goh.

Net als velen ken ik ook het verschijnsel midlife crisis. Alleen bij mij openbaart het zich niet door middel van een motor of een snelle auto, maar door het zuinig zijn op mijn lichaam. Ik ben vijftig, en ook ik heb dat niet schadevrij doorstaan, maar ik sport nog en ik loop einden met de hond. En dus trap ik wel eens in een valkuil. Dat gebeurde een jaar of vijf geleden toen ik in een opschepperige bui beweerde dat ik de 100 meter nog wel in vijftien seconden kon lopen. Op de Havo liep ik de afstand immers in 12,9 seconden, maar daar is geen bewijs van, en misschien is mijn herinnering fout. Maar ik werd niet geloofd. En dus ging ik destijds een beetje trainen als ik de hond uitliet. Ik ging als de gesmeerde bliksem vond ik zelf, alleen binnen de kortste keren had ik hielspoor en was ik een maand of negen bezig om daarvan te herstellen.

Inmiddels sport ik weer, en deze week was er weer een dergelijke discussie en benoemde ik weer mijn Havo tijd. Dan zie je ze al kijken, die lult uit zijn nek. En dus zei ik ook dat ik het nog wel in 15 seconden zou kunnen. Dat zette helemaal kwaad bloed merkte ik, want opscheppen, daar houden mensen eenmaal niet van. Er werd al een stuk afgemeten van 100 meter, en mijn opschepperij werd achter mijn rug doorverteld aan andere collega’s. Men kan het eenmaal niet goed hebben als iemand van vijftig nog dergelijke dingen beweert, zelf zijn ze inmiddels behoorlijk uitgezakt. Maar goed, ik ga natuurlijk niet op een industrieterrein lopen en mezelf voor lul zetten, dat leek me wel rechtvaardig.

Maar ik voelde me toch niet op mijn gemak, dus vanochtend in het bos heb ik even een poging gewaagd. Met gewone kleren, jas, leesbril op, telefoon in mijn linkerhand en in de rechter de lange looplijn haalde ik twee keer 23/u en een keer 24/u, door Waze gemeten. Ik acht mijzelf dus niet kansloos met een hardloopoutfit en een weekje trainen. Maar ik riskeer blessures door mijn grote mond. En stel dat ik het nu wel bewijs, dan zet ik alleen maar meer kwaad bloed bij dat stelletje uitgezakten. Maar beter voortaan alleen claimen wat is gemeten.

Ik was er even helemaal klaar mee. Alles wordt te donker en te zwaar, behalve mijn werk, kennelijk kan ik daar mijn zinnen verzetten. Ik doe tegenwoordig ook nog wat aan vrijwilligerswerk voor de voetbalclub, maar dat is eigenbelang, want ik houd boek. Boekhouden is een vorm van therapie. Het is als schilderen of beeldhouwen, alleen wordt het niet als kunst erkend. Ik kan er uren zoet mee zijn, met het scheppen van orde in de chaos. Momenteel heb ik geen beroep. Ja, ik ben in loondienst en ik werk veertig uur, maar de job title klinkt zo belachelijk dat ik hem liever niet uitspreek. Ik werk voor een Amerikaans IT bedrijf zeg ik dan meestal, al denken mensen dan dat je IT’er bent. Wat IT’ers precies doen weet ik ook niet, maar voorwaarde om het te zijn is dat je op bepaalde gebieden kunt toveren met computers. Ik niet dus. Mijn werk houdt het midden tussen verkoop en administratie, maar ik duik het liefst diep in de systemen en de historie om de gegevens op te diepen die de klant wil zien. Ondertussen is aan mijn job title het woord “lead” toegevoegd, wat zoveel wil zeggen als dat anderen mij vragen stellen en ik die beantwoord. Want leiden doe ik niet. Ik moet er niet aan denken. Mijn manager, een Duitse, moet maar constant vechten tegen Amerikanen, zorgen dat de budgetten gehaald worden, en af en toe moet ze onzin verkopen. Zoals gisteren, toen er iets gebeurde dat ik een week geleden voorspelde, en waarvan zij toen zei dat we het niet zouden laten gebeuren. Ze liet het toch gebeuren onder druk van het budget. Ik zei er maar niks van, het lijkt me al lastig genoeg om zo’n abstracte baan te hebben.

Het is inmiddels zaterdag, de koper heeft zich nog niet bedacht binnen de wettelijke bedenktermijn, en ze pakt het adequaat aan, gezien het feit dat ze gisteren een taxateur op ons afstuurde. Ons huis is wel pas getaxeerd, maar het ene taxatierapport is het andere kennelijk niet, dus nu moet het weer opnieuw. Maar het ziet er allemaal goed uit. Vanavond gaan we ondanks de financiële misère weer een keer uit eten met z’n vieren. Vanochtend heb ik bijna tien kilometer gelopen met de hond, gewoon omdat hond en vooral ik ervan opknappen. Oktober en november, het zijn vaak geen makkelijke maanden, al weiger ik te geloven dat ik najaarsmoeheid heb. Ik ben dan wel moe en het is najaar, maar hallo zeg, wat een stress met die twee huizen.

Ondertussen zitten wij maar te wachten tot ons huis een keer verkocht wordt. Dat huis waarvan de makelaar en de bank zeiden: dat ben je zo kwijt. Nou, mooi niet. We zitten in de dubbele lasten, en doen al maanden niks meer dan droog brood eten. We gaan niet uit eten, we kopen niks meer, we staan in de overlevingsmodus.

Vandaag heb ik de wc en de badkamer onder handen genomen. Ik had al eens de gaatjes in de muren gedicht, maar de verf die ik gebruikte bleek niet helemaal wit te zijn. Er zaten dus wat gelige plekken op de muren. Bij de bouwmarkt ging ik op zoek naar het goedkoopste potje muurverf. Meer dan twintig euro! Ik zag een andere muurverf staan, die was 13 euro, maar er stond geen kleur op vermeld. Navraag leerde me dat dat muurverf om te mengen was, daar moest dus nog kleur doorheen. Nu was hij wit. Precies wat ik nodig had.

Voor 13 euro heb ik de muren in de wc weer wit gemaakt, ik heb de stortbak ermee geverfd, de leidingen en ook nog het plafond van kunststof. Ook in de badkamer heb ik de muurverf gebruikt voor het plafond van kunststof. Een geel geworden plastic rooster heb ik ook meegepakt. Rollers en kwasten had ik allemaal nog van de vorige keer. (17 jaar terug) Schuren, grondverven, voorstrijken, aflakken met speciale verf, allemaal onzin, gewoon muurverf. Het hoeft maar te zitten tot een volgende kijker zich meldt en denkt: dat ziet er nog lekker fris uit!

Voor 13 euro en een zaterdag heb ik de badkamer een de wc een upgrade gegeven. Ik heb wel eens 13 euro slechter besteed.