Categorie: Typisch Mack

Ik heb al wel eens genoemd dat wij gedwongen worden om onze vrije dagen op te nemen. Wettelijk niet toegestaan maar onder dreiging van ontslag. Niet zo fraai maar aan de andere kant ben ik na de zomervakantie al twee weken vrij geweest en morgen gaat mijn derde week in. Nu maakte ik mij al wel een beetje zorgen over het werk dat af moest, maar aan de andere kant, niet mijn probleem. Dan loopt het maar in de soep, het was niet mijn idee.

Mijn baas is deze week vrij, zelfde reden, maar ik ga morgen toch maar werken ondanks dat ik vrij ben. Dan kun je concluderen dat ik plichtsgetrouw ben, of dat ik hart voor de zaak heb, of dat ik ons team niet in de steek wil laten, maar je kunt ook concluderen dat ik de ballen niet heb om het eens goed in de soep te laten lopen. Of dat ik mijn bonus niet mis wil lopen, al is het dat laatste absoluut niet.

De waarheid is dat ik wel blij ben dat ik morgen geen vrij neem vanwege een achterstand. Stel nu dat ik zoveel vrij was en er ontstaat geen achterstand, wat zegt dat over mijn werk? Moet je toch ook niet aan denken.

Er lag een roodborstje op de oprit. Dood, dat heeft de kat gedaan. Ik zag het liggen op z’n zijkant, niet zichtbaar gehavend, maar met zo’n spijtige uitdrukking op z’n kopje. Ik moet die kat niet, ze flikt dit elke keer. Pak dan een rat of iets van je eigen formaat.

Ik raapte het beestje op in een papiertje en wikkelde het in. Ik deed de groencontainer open en keek bedenkelijk naar het rottende fruit wat op de bodem lag. Zat het nu nog vol met droog gras, dan had ik het wellicht gedaan, maar ik voelde het dode, zachte beestje in mijn hand, dit kon ik niet over mijn hart verkrijgen.

Ik heb een schop gepakt en hem in de tuin begraven. Ik sloeg nog net geen kruisje. En dacht aan hoe ik wel eens denk over de dood. Dat het toch allemaal niet zoveel uitmaakt hoe je begrafenis verloopt. Dat mensen zich daar enorm druk over maken omdat ze denken dat ze het meekrijgen. Onzin, denk ik soms.

En nu bij dat vogeltje dacht ik: ik zal je netjes begraven, ik wil niet dat je oneerbiedig wegrot in de gft-bak, je bent al dood door mijn schuld, straks ben je dubbel teleurgesteld.

Het zijn verwarrende tijden. We hadden de schapen en de gekkies maar die twee groepen zijn al niet meer uit elkaar te houden. De schapen beginnen nu complottheorieën aan te hangen over het al dan niet hebben gehad van Corona door Trump, en de gekkies hangen ineens een wetenschappelijk standpunt over mondkapjes aan. Zelf voel ik me nu een gekkie die zich als schaap gedraagt. Ik zag een oproep van de sporthal waarin vermeld werd dat je in de sporthal een mondkapje op moest. Niet tijdens het sporten gelukkig, maar tijdens het lopen van de ingang naar de zaal via de kortste route, je mocht al niet meer via de kleedkamers. Dus ik moet een mondkapje op bij de ingang, ik loop vijftien meter naar de zaal en doe hem daar af.

Uiteraard had ik een vraag aan de sporthal, of ze dachten dat dat hielp. Linda vond dat provocerend van mij, en die opmerking alleen al laat zien hoe wij allebei zijn veranderd in de afgelopen 20 jaar. Ik vond er niks provocerend aan. Ik had me van de week al ingehouden toen de school van mijn kinderen deze verplichting instelde, maar ook toen vroeg ik me af waar ze mee bezig waren. Ik stelde de vraag die Jaap van Dissel ook stelt, maar op een of andere manier wordt dat als provocerend ervaren. Terwijl ik vond dat ik gewoon tegen deze flauwekul in moest gaan.

De sporthal gaf netjes antwoord, dat het een dringend advies van de overheid was en dat ze zich daar aan hielden, het was even niet anders, zeiden ze. Ik antwoordde dat ik het begreep, me er aan zou houden en Rutte zou bellen. Maar toch voel ik me een schaap nu. Een meeloper. Ik ga me hieraan houden omdat ik anders problemen krijg met de sportclub. Principes van lik-mijn-vestje.

En dan kun je zeggen, draag dat mondkapje, baadt het niet dan schaadt het niet, maar zo ben ik niet getrouwd. Dat het niet schaadt, dat geloof ik wel, maar ook daar worden vraagtekens bij geplaatst. Verkeerd gebruik kan zorgen voor nog meer verspreiding van het virus, en het langdurig inademen van koolstofdioxide, een afvalproduct van je lichaam, kan ook gevaarlijk zijn. En daarbij, het schaadt ook niet om je onderbroek binnenstebuiten te dragen maar dat ga je ook niet doen als de overheid het je vraagt. Nou ja, ik natuurlijk wel nadat ik er eerst een hoop stennis over heb gemaakt. Zo ben ik dan ook wel weer. Schaap.

Vanochtend was ik een kilo afgevallen. Onverwacht, maar ik was 97,5 kg. Ondanks dat het maar een kilo was voelde ik me lichter. Ik besloot er mijn voordeel mee te doen. Ik sloeg de lunch over en ik at ’s avonds niet teveel. Ik moest die avond badmintonnen. Ik volg sinds dit seizoen de competitietrainingen en leer nieuwe dingen. Ik wilde ze toepassen tijdens het vrijspelen.

Eerst voelde ik me wat slapjes en moe op de baan en dacht dat ik mijn opportunisme te ver had doorgevoerd, maar ineens begon mijn tactiek te werken. Ik kon dansen op de baan. Ik voelde geen vermoeidheid meer en ik stond niet vast. Ik voelde me onoverwinnelijk. En waar ik vorige week nog alles verloor, daar won ik nu elke wedstrijd. (oké, één game niet.)

Ik had ook op YouTube gekeken hoe de profs het deden, en pikte daar iets van mee. Ik ben ervan overtuigd dat het hielp. En nee, ik ben in een week niet beter geworden, het was gewoon de juiste instelling die ik hier koos. En dat werkt. Het was niet die ene kilo, het was mijn geest die mijn lichaam veel beter aanstuurde. Normaal heb ik er een ander voor nodig die me op het goede spoor zet, nu deed ik het zelf. Ik maakte geen probleem van mijn fouten omdat ik gezien had dat de profs ze ook maken en gewoon doorgaan. Ik begon laat te bloeien, maar zal ik gewoon nog prof worden? Ibrahimovic is 39, een jonkie nog, maar in Japan is er een voetballer van 53 die een basisplek heeft op het hoogste niveau. Misschien word ik nu wat overmoedig. Maar er zijn van die dagen dat je boven jezelf kunt uitstijgen. Vandaag was zo’n dag.

Ondanks dat er een wet is die een werkgever verbiedt zijn werknemer te verplichten zijn vrije dagen op te nemen, ben ik een weekje verplicht vrij. Zo’n wet is leuk, maar een werkgever die er schijt aan heeft is ook lachen. Oh ja, je mag je best op die wet beroepen, en dan krijg je inderdaad gelijk, maar het kan dan zijn dat er een volgende ontslagronde volgt en we weten niet hoeveel mensen er dan uit moeten. Dat wordt je fijntjes medegedeeld. Dus nu zit ik hier, trekkend aan het kortste eind en bang voor mijn baan.

Er zijn ergere dingen. Aankomend kwartaal kom ik nauwelijks meer aan werken toe, zoveel vrije dagen moet ik nog opnemen voor het eind van het jaar. Het is ook meer een principekwestie die ik hier verloor, dan dat ik het echt erg vind. Gisteren deed ik vast iets leuks, ik deed drie aankopen. Een badmintonracket, want ik ben er nu achter dat het feit dat ik niet de beste van de club ben geheel aan mijn racket lag, een ouderwetse elpee, waar ik nu al spijt van heb want er is niet veel aan, en een nieuwe telefoonhouder voor in de auto.

Het racket kocht ik bij Decatlon, dat is een sportzaak voor snelle jongens en meisjes. Ze hebben daar geen normale kassa’s meer, maar een zelfscanner en een streng kijkende beveiliger. Dus ik scan de spullen die ik daar had gekocht, dat ging echt verbazingwekkend goed, maar thuis kwam ik erachter dat er een hangslot aan mijn racket zat, dat iemand van de Decatlon eraf had moeten halen, als ze daar tenminste een normale kassa hadden. Ik kon dus terug, of de ijzerzaag gebruiken. Dat is geen lastige keuze, het werd de ijzerzaag. Dat ging ook verbazingwekkend goed, zo goed dat ik me afvroeg wat dat slot eigenlijk voor zin had gehad. En dan voel je pas goed hoe licht 73 gram is. Met slot en hoes was dat was lastig. Ik mepte een paar keer in het luchtledige en dacht dat dit wel wat kon worden. De meeste mensen proberen het in de winkel vast uit zo’n racket. Dat lijkt misschien logisch, maar ik zie de logica niet. In zo’n geval zou het mij kunnen gebeuren dat ik een racket van vijftig euro beter vind aanvoelen dan eentje van honderd, en dan moet ik oneerlijk naar mezelf zijn. Bovendien ga je jezelf toch wijsmaken dat die van 100 euro veel beter aanvoelt. Dus om mezelf die flauwekul te besparen neem ik gelijk die van honderd euro.

De Elpee was er eentje van Alanis Morissette, ik dacht, altijd goed, maar nee. Op deze elpee is ze een moaning cow. Had ik toch beter die van Elvis kunnen nemen, dat is altijd goed. Het houdertje voor mijn telefoon heb ik nog niet geprobeerd. Maar dat gaat vast een succes worden. En anders maak ik er een succes van, zoals met alles.

Zo, ik heb het weer gehaald tot aan de vakantie. Normaal haal ik het ook, en dan sta ik aan de vooravond van twee weken Frankrijk, dan genieten we intens en na afloop gaan we weer 49 weken aan het werk tot aan de volgende. Ja, dat realiseerde ik me gisterenavond ook. Dat is wel een heel leeg leven. En nu Frankrijk er dit jaar niet in zit, zat ik mezelf even vreemd aan te kijken.

Want helemaal duidelijk is het mij niet wat u en ik precies te zoeken hebben op deze aarde. Tenminste, mij is het niet duidelijk wat ik hier doe en mij is ook niet duidelijk hoe u er invulling aan geeft. Mijn leven lijkt misschien wat leeg, maar wat is het verschil tussen mij en een vogel? De vogel heeft niet eens vakantie, die moet 52 weken per jaar werken om te bestaan. En vraagt die vogel zich af waar hij nu eigenlijk mee bezig is? Welnee, die doet gewoon, net als ik vijftig weken lang. De vogel heeft nog het geluk dat zijn medevogels precies eender zijn, in exact hetzelfde schuitje zitten. Het is niet zo dat de ene vogel een dikkere auto rijdt dan de ander, en dat die andere (ik) denkt: hee, waar doet hij dat van?

Gisteren begaf ik mij naar Geleen, een enorm eind weg, om een Alfa Romeo te bezichtigen. Ik ging onverrichter zake weer naar huis, omdat de auto mij niet gelijk de adem benam. Ik zag zelfs een mooiere staan, maar die was al verkocht. Er kwamen een man en een vrouw aanrijden, in een Audi TT, een duur sportmodelletje, om te kijken naar een Alfa 4C voor het vrouwtje, eveneens een duur sportmodelletje. Ze leken van mijn leeftijd, alleen waren het andere types. De man had een staartje, beiden zaten ze onder de tatoeages, ze waren twee maten dikker dan ik, en ze zagen er nogal simpel uit. U begrijpt, ik dacht: waar doen ze het van? Tien keer zoveel geld als ik gingen ze besteden, voor het vrouwtje. Ik ben eenmaal geen ruimdenkend mens die alle vooroordelen aan de kant heeft gezet. Welnee, ik ben een bekrompen burger uit de jaren 60.

Zover rijden voor een auto ga ik niet meer doen. Mijn verouderde navigatie stuurde me zelfs de verkeerde kant uit zodat ik in Duitsland terecht kwam. Ook zoiets debiels! Zonder navigatie zou me dat nooit gebeurd zijn omdat ik dan zelf opgelet zou hebben. Stomme moderne tijd. In de jaren zestig was alles veel beter. En in een volgend leven wil ik huismus worden.

Volgens mijn eigen schrijfsels heb ik de afgelopen vier maanden doorgebracht met het lezen van mijn eigen archieven. Elke avond las ik in bed een maandje van logjes. Ik ben begonnen in 2008, de eerste jaren sloeg ik over. En nu ik aan het einde ben gekomen, en even niet weet wat ik moet, ben ik eens gaan kijken in die eerste jaren. Hier was ik wel een paar dingen van vergeten, en soms ben ik best grappig al zeg ik het zelf, maar toch vind ik het niks. Ik vind dat ik duidelijk geestelijk ben gegroeid. Niet dat ik Nirwana heb bereikt, maar die eigendunk van toen ben ik wel kwijtgeraakt.

Nu kunnen we dit simpel afdoen als het verouderingsproces, maar dat is me te makkelijk. Natuurlijk, het helpt als je grijs wordt en als het plassen wat langer duurt om je te behoeden voor een schaamtevol moment van mannelijk imponeergedrag. Ik zag net een documentaire over een rijke, zielige, dikke en eenzame man die zijn leven sleet op cruiseschepen. Hij was vermoedelijk ouder dan ik, maar hij verstond de kunst om mensen dood te vervelen met verhalen over hoe interessant hij vroeger wel niet was. En niet alleen hem, ook de andere discodansende grijze gasten bekeek ik vol meelij. Zo moet het volgens mij dus niet. Het was denk ik niet voor niks dat mannen vroeger in hun vrije tijd ook een pak droegen en dat er gestijldanst werd. Dat zag er toch net even waardiger uit. Misschien was het uiterlijk vertoon, maar misschien deed zo’n pak ook echt iets met je volwassenheid.

Goed, ik heb dan geen passend pak meer, en stijldansen kan ik al helemaal niet, en waardig als mijn opa’s ben ik nog lang niet. Ik heb hun leeftijd dan ook nog niet, dus misschien hoeft het ook nog niet. Ik plemp ook niet de hele dag mijn mening of overtuiging op internet. Verstandig denk ik. Dus helpt het ouder worden om je te behoeden voor gênante momenten? Niet per se. In mijn geval heeft denk ik het jarenlang getrouwd zijn meer bijgedragen. Als ik mezelf iets verbeeld, wordt dat beeld binnen twee seconden volledig kapot gemaakt. Het huwelijk werkt als een stotterende prostaat. Hopelijk kan ze me nog lang behoeden voor katers en flaters.

Ik klus zoveel mogelijk zonder nieuwe spullen te kopen. Met goed gereedschap kan iedereen het namelijk. Deze keer moest een binnendeur geverfd worden, want die was niet heel mooi. Ik ga dan geen kleur uitzoeken, ik neem gewoon verf die ik nog heb. Grijs, dat was nog over van de muren. Het resultaat van mijn werk met gebruikte rollers en kwasten was heel behoorlijk. Slechts een paar hele kleine plekjes die even bijgewerkt moesten worden, maar wat mij niet helemaal beviel was dat dit geen hoogglans was maar muurverf. Dat voelde nogal grof aan.

Gelukkig had de vorige bewoner ook een emmer verf achtergelaten. Ik ging kijken wat het was. Hoogglans en grijs! Wat wil een klusser nog meer. Er zat inmiddels een keihard geworden bovenlaag op de verf, ik moest er met een schroevendraaier op in steken om het kapot te krijgen. Daarna flink roeren. Het was iets donkerder grijs, maar geen probleem, ik had nog een potje wit. Nadat ik de boel gemengd had was het nog steeds niet het grijs van de muur, maar grijs is grijs, en hoe meer tinten, hoe mooier vrouwen het vinden. Deze verf was echter veel serieuzer dan mijn muurverf, dat bleek onder andere toen ik de roller wilde schoonmaken. Mijn handen werden helemaal grijs, net als het aanrecht. Kreeg het er ook amper af. Tot overmaat van ramp werd de kleur afgekeurd. Dit was meer groen volgens Linda, het is algemeen bekend dat vrouwen vaker kleurenblind zijn dan mannen.

Deze verf droogde ook niet snel, maar ondanks dat begon ik met het afschrapen. Ik trok gelijk nog twee of drie lagen mee, en ben uren bezig geweest met afschrapen en opruimen. Met het plamuurmes schreef ik ‘kut’ in de verflaag, frustratie over hoeveel moeite het kostte om de verf eraf te krijgen. Toen ik klaar was, de hele boel weer geschuurd had en opnieuw begon te verven, zag ik nog steeds het woord ‘kut’ in de deur staan. Ik verwijderde de verf weer, ik schuurde en plamuurde, maar de hele deur is nu naar de galemiezen. Overal krassen van mijn plamuurmes en op de deur zag je precies waar ik twee, drie of vier lagen verf had kunnen verwijderen.

Dus nu verfde ik hem weer grijs (de roller van gisteren kon ik weggooien omdat ik dacht dat die wel een nachtje in het bakje met verf kon laten liggen) en nu gaan we sparen voor een nieuwe deur. Wat ik hiervan geleerd heb. 1. Als ik tevreden was geweest met de eerste poging was het resultaat nu stukken beter dan het eindresultaat. 2. Besparen op de juiste materialen kan je een nieuwe deur kosten.

Het schijnt nogal lastig te zijn voor een aantal mensen om geen feestjes meer in hun leven te hebben. De politie moest gisteren weer een einde maken aan een aantal feestjes. Het laat zien hoe een leeg leven die mensen hebben. Het is voor niemand leuk, de huidige crisis, maar als je je nu nog niet een poosje kunt bedwingen, dan ben je best een triest geval.

In ons gezin is Hans degene die er het meeste last van heeft. Hij is niet meer in contact met zijn vrienden, hij fietst niet meer naar school, hij kan niet meer voetballen en ook de betaald voetbalcompetitie -voor hem een bron van inspiratie om mij te whatsappen- ligt stil. Het leidt tot gespannen situaties met onze puberjongen. Linda is Linda, die bezweert elke crisis door zich er eerst flink druk over te maken op een manier die iedereen raakt, om hem vervolgens te lijf te gaan met actie waardoor de rust wederkeert. Dochterlief vermaakt zich met tiktok, en speelt nog met vriendinnetjes of op straat.

En voor mij verandert er niet heel veel. Ik ben kluizenaar in hart en nieren. Ik werk nu thuis, wat mij prima afgaat, ik loop in het bos in de hoop niemand tegen te komen, ik ga op bezoek bij mijn moeder, en ik zit op internet. Het enige dat niet meer lukt is badminton, nou ja, dat komt wel weer. Dat er geen bezoek komt, daar lig ik niet wakker van.

Ik durf zelfs te stellen dat ik gisteren een van de betere dagen uit mijn leven had. Ik klom op het garagedak, met behulp van slechts een keukentrap, dus ik moest mij hijsen, en veegde het dak schoon. Linda had de trap zelfs weggehaald, maar dan kom ik er zonder trap wel weer af. Vijftig! Ze had op mijn verzoek een verticuteerhark en benodigdheden voor het onderhoud van het gras meegenomen. De man van de verticuteerharkenwinkel had nog bezorgd gekeken of ons gazon niet te groot was, want het zou zwaar werk zijn. Maar ik hou niet van herriemakende apparaten in de tuin, dus kom maar op met die hark! Het was inderdaad zwaar, maar wat moet dat moet. Daarna strooide ik kalk, mest en graszaad. Het zijn mijn specialiteiten. Ik was een aantal uren bezig in de tuin, en daarna ging ik met de hond naar het bos. Acht kilometer. Vijftig!

’s Avonds hebben we gegourmet en daarna keken we een film. RED 2. Dochterlief lag tegen mij aan. Of de film goed was weet ik niet, want ik ben halverwege naar bed gegaan. Vijftig!

Ik kan momenteel niet veel anders dan u vermoeien met corona, want veel anders maken we niet mee. Voor mij verandert er dus maar weinig. Ik ben even naar mijn moeder geweest, die was nogal gespannen over alle coronaperikelen. Morgen moet ze naar het ziekenhuis, en ik kon haar een beetje geruststellen. Later reed ik nog even op en neer om haar pannenkoeken te brengen voor het avondeten.

Hans had ik gisteren naar zijn neefje gebracht. De kinderen vervelen zich dood. Het zat me niet helemaal lekker, maar toen ik er even over nadacht en mij de richtlijnen van het RIVM voor de geest haalde, dacht ik dat het wel moest kunnen. Met Tammar heb ik vandaag monopoly gespeeld. Het potje duurde drie uur. Ik begon veel te sterk, ik had de Kalverstraat en ik had al huizen op Utrecht, dus ik was haar financieel al aan het uitkleden. Ik moest haar op een gegeven moment al een deel van haar schuld kwijtschelden om het niet te snel te laten eindigen. Daarna heb ik de Kalverstraat geruild voor Heerenstraat en Barteljorisstraat en kon ze huizen gaan zetten op Amsterdam. Ik breidde mijn aantal huizen op Utrecht niet meer uit, en ik trok twee keer een kanskaart die ik vals voorlas zonder dat ze dat wist. Ga drie plaatsen terug en ga verder naar Kalverstraat deden mij twee keer op haar Kalverstraat met drie huizen terecht komen, zodat ze eindelijk een voorsprong kon opbouwen die ze ook niet meer weggaf.

En verder zagen de statistieken van het aantal besmettingen voor vandaag er wat minder slecht uit dan de laatste dagen. Één zwaluw maakt in dit verband bepaald nog geen zomer, maar ik hou sinds een dag of tien een lijstje bij met het aantal besmettingen in een zestal landen. (NL, Nor, Dui, Chin, ZKor, Ita) Allemaal lieten ze vandaag een daling zien ten opzichte van gisteren. Alleen China niet, maar daar is het absolute aantal besmettingen weer lager dan in die andere landen. Ik weet, mijn cijfertjes over het aantal besmettingen, doden en genezingen zeggen niet heel veel, omdat ik niet het werkelijk aantal besmettingen weet, maar de geregistreerde. En afhankelijk van hoeveel testen een land uitvoert kunnen de sterftecijfers tot nu toe hele verschillende beelden laten zien. Waarom ik dit dan bijhoud? Niet omdat ik boekhouder in hart en nieren ben, maar omdat ik op één of andere manier grip wil krijgen op deze pandemie. Ik heb nog zoveel vragen waar ik geen antwoord op weet, maar vandaag lieten mijn uitgekozen landen een daling zien. Dat is een heel klein lichtpuntje.