Categorie: Overige zaken

In 2007 was er het wonder van PSV. De ploeg stond op de laatste speeldag derde maar ging alsnog met de titel aan de haal. Ik herinner me dat ik een dag daarvoor ergens op een verjaardag zat waar een Ajacied mij zat te jennen omdat zij er wel even met de schaal vandoor zouden gaan.

Op Koninginnedag 2007, een dag na het wonder kwam ik de betreffende Ajacied tegen in het dorp en ik zei spottend iets tegen hem over dat hij niet zo voorbarig had moeten zijn. Hij had een gezicht als een oorwurm.

Gisterenavond op een feestje kwam ik zijn zoon tegen. Zijn zoon is voor Utrecht juist omdat zijn vader zo fanatiek voor Ajax is. Ik kom zijn vader haast nooit meer tegen maar tot op de dag van vandaag schijn ik volgens zijn zoon “die vieze PSV’ er te zijn.” Met zijn zoon hebben we wat vaker contact en laatst legde hij aan z’n vader uit wie Linda was, en toen had hij dat gezicht weer getrokken en gezegd: “oh, van die vieze PSV’ er”. Dat is nu een titel die ik met trots draag, 16 jaar na dato, want kennelijk raakt het hem nog steeds. Had hij die avond ervoor normaal gedaan, had ik niet naar hem toe hoeven gaan, die betreffende Koninginnedag in 2007.

We keken naar “onze man bij de Taliban” en verbaasden ons dat Talibanstrijders er net zo uit zien als je verwacht. Zwart haar, zwarte baard, tulband. Ze zijn super makkelijk te herkennen, ook aan hun Kalasjnikov.

Wat mij nog meer verbaasde was dat Thomas Erdbrink gewoon met ze kon praten in hun eigen taal, welke dat ook is. Ik dacht Iraans, maar in Afghanistan verstonden ze hem ook. Maar nog meer dan over de taal verbaasde het me dát hij met ze kon praten.

En dan blijken het hele gewone, weliswaar gehersenspoelde mannen te zijn, die vrouwen niks toestaan en die handelen zoals u en ik ook zouden doen als ons land werd aangevallen. Want dat is de werkelijkheid van de Taliban, er kwamen ineens Amerikaanse drones hun vrouwen en kinderen vermoorden.

Ze noemen zichzelf dan ook liever vrijheidsstrijders dan de aanduiding die ze van Amerikanen krijgen: terroristen met een bomgordel. Zij zagen het als enige manier om in de ongelijke strijd de Amerikanen terug te raken. Als ze hun eigen volk niet zo zouden onderdrukken zou ik ze warempel nog geloven ook.

Non so cosa avrei fatto durante questo periodo senza il tuo supporto. Averti come collega è per me una grande fortuna e mi sta consentendo di andare avanti in questo difficile momento. Se non è così facile trovare persone generose e disponibili come te nella vita, lo è ancora di meno nel mondo lavorativo. Grazie dal profondo del mio cuore.

Mooie taal hè? Dat kreeg ik vanavond toegestuurd van een van mijn Italiaanse collega’s. Google translate in het Nederlands maakte er iets heel vreemds van, maar in het Engels werd het ineens logisch. Ik heb de afgelopen weken keihard gewerkt, voornamelijk om collega’s van de figuurlijke verdrinkingsdood te redden. Sommigen zien dat als vanzelfsprekend, anderen uiten hun waardering. Zoals Laura.

Ik ga liever helemaal niet naar het WK dan zo roemloos ten onder. Ik heb geen enkele wedstrijd van Oranje emotie gevoeld, zelfs niet toen we 2-0 achterkwamen. Maar toen begon het en uiteindelijk heb ik toch een kwartier in opperste spanning gezeten door een wonderbaarlijke wederopstanding zoals ik die nog nooit had gezien.

Maar als je vervolgens in de verlenging weer inkakt, zoals we deden, en bij de penalties ga je er kansloos af, en je strandt in de kwartfinale, moet je dan trots zijn? Welnee, een wanprestatie! We zijn zo vaak in de kwartfinale of nog verder gekomen. Waarom speel je de verlenging ook niet alles of niets? Omdat je dan het risico loopt dat je achter komt? Dan speel je toch gewoon weer alles of niets?

Uiteindelijk hadden we een speler van het niveau Bergkamp nodig om langs Argentinië te komen. Toen we ver kwamen in 2010 en 2014 hadden we spelers als Robben, Sneijder en van Persie. In 1988 hadden we wereldtop. Dus waar was die gedachte dat we nu wereldkampioen zouden worden eigenlijk op gebaseerd? Op Louis van Gaal, de briljante coach, die dit de beste groep vond waar hij ooit mee had gewerkt. Hij zegt wel vaker iets opmerkelijks.

Ik heb het al een beetje gehad met die zogenaamde seleção zoals het Braziliaanse elftal nu door de Nederlandse commentator lyrisch wordt genoemd. Volgens Google betekent dat gewoon selectie en kun je het Portugese elftal dus ook zo noemen. Zo bijzonder vond ik ze nu ook weer niet en al die peroxidekoppen hebben de gunfactor ook niet bepaald.

Ik heb gisteren, na het bekijken van diverse filmpjes, definitief besloten wie ik de beste ooit vind. Lang dacht ik dat dat Maradona was, en waarschijnlijk was hij dat ook, maar er is er eentje wiens dribbels ik nog mooier vond om naar te kijken. Hij was niet zo compleet als Messi, niet zo krachtig als Gullit, niet zo effectief als Beckenbauer en niet zo’n tovenaar als Ronaldinho, maar hoe hij met een bliksemsnelle schijnbeweging de verdediger letterlijk liet omvallen was onovertroffen. Hij bewoog naar rechts, ging naar links en was er al voorbij. Hij gebruikte twee verdedigers in zijn voordeel door tussen ze door te duiken en ze elkaar in de weg liepen. Razendsnel, drie scharen in twee seconden en altijd die bal als aan een elastiekje aan zijn voet.

Volgens Wikipedia geboren op 18 september, maar dat klopt niet. Tenminste, in zijn paspoort staat 22 september, net als ondergetekende. Ik heb het over Ronaldo Luis Nazário de Lima. Bijgenaamd R9 of het fenomeen.

Van voetbal heb ik geen verstand, zo blijkt elke keer weer. Er wordt een bepaald systeem gespeeld wat ik niet herken, en kritiek op individuele spelers is verboden. Tevens begrijp ik het begrip “wedstrijdritme” niet en snap ook keuzes voor bepaalde spelers niet.

Laat ik beginnen met wat ik wel begrijp, namelijk dat een voetballer geen 90 minuten kan spelen. Dat schijnt fysiek niet te kunnen, vooral bij sterspelers, dus die moet je op tijd wisselen zodat ze de volgende wedstrijd weer een aantal minuten mee kunnen doen.

Dan het systeem. Systemen zijn altijd zonder keeper, want die wordt niet genoemd. Dan is het bijvoorbeeld 5-3-2. Vijf verdedigers, drie middenvelders, twee aanvallers. Ik herken het niet als ze het me niet van tevoren influisteren. Ik zie altijd dat als de ploeg aan de bal is dat je tien aanvallers hebt, en als de tegenpartij de bal heeft heb je 11 verdedigers. Daarom wordt er relatief weinig gescoord, omdat er altijd een verdediger meer is dan aanvallers.

Mocht een speler een draak van een wedstrijd spelen of, om in voetbaltermen te spreken, geen pepernoot raken, en de trainer heeft hem niet gewisseld, dan zal de trainer nooit zeggen dat hij slecht speelde. Als hij hem wel heeft gewisseld zal hij zeggen dat hij “niet in de wedstrijd” zat en als het collectief een faalfestijn was, zal de trainer zeggen dat een aantal spelers hun niveau niet haalde.

Als een speler over een bal heen trapt en het is zijn eerste wedstrijd in lange tijd, dan ontbreekt het hem aan wedstrijdritme, als een speler die wekelijks speelt hetzelfde doet, maakte hij een zeldzame misser.

En als van Gaal zegt dat Xavi op de training vorderingen maakt, en iedereen verwacht dat hij erin komt maar het niet gebeurt, dan zegt van Gaal dat als hij vorderingen maakt op de training dat nog niet wil zeggen dat hij goed genoeg is voor de wedstrijd. En vervolgens brengt hij Taylor in. Onnavolgbaar!

Voor het eerst tijdens een WK voel ik geen haat jegens Duitsland meer. Het is weggeëbd, verdampt, misschien wel vanwege mijn werk, ik heb een Duitse manager en twee Duitse directe collega’s.

Ik heb zelfs serieus een BMW 5-serie overwogen, maar mijn 508 paste me uiteindelijk beter. Het kan ook door Sebastian Vettel komen, of doordat ik in Duitsland op mini vakantie ga, of misschien wel door Angela Merkel.

Ik hoopte zelfs dat Duitsland zou scoren tegen Spanje. Omdat ze zeer sterk speelden en het zonde zou zijn als we ze al zouden verliezen zo vroeg in het toernooi. Met het Nederlands elftal heb ik niet veel meer. Ik probeer het te voelen, maar er ontbreekt gewoon kwaliteit. Als ze de volgende ronde niet halen doet het me weinig tot niks. Voor veel supporters is het jammer, maar ik weet ook van eerdere WK’s dat ze bij uitschakeling van oranje net zo makkelijk overstappen op de Rode Duivels, omdat het feestje dan door kan blijven gaan.

Dit jaar zullen ze een ander team moeten steunen, want die Duivels zijn ook opgebrand. Ik keur dit gedrag overigens niet goed, ik vind dat als je supporter bent, je ook de pijn moet voelen als je verliest. Omdat ik die niet voel, ben ik ook geen Oranje supporter. Misschien als Xavi erin komt, dat ik er anders over ga denken.

Ik hoorde katten die op het punt stonden elkaar in de haren te vliegen. We noemen het kattengejank, maar ik denk dat bedreigingen zijn. Het was vlak buiten onze tuin, en ik vermoedde dat onze kat een van de betrokkenen was. Omdat ik onze kat een handje wilde helpen, stuurde ik de hond de tuin in, die dan wel even orde op zaken stelt. Waar ik echter geen rekening mee had gehouden was dat het niet buiten, maar in onze tuin was.

De hond vloog er bovenop, onze kat smeerde hem, maar de andere was in een hoek gedreven. Ik heb nog nooit een kat zo zien vechten voor z’n leven. Hij stoof van links naar rechts, sprong omhoog en toen onze hond hem te pakken had sloeg hij als een leeuw van zich af. Ik bemoeide me er snel mee en dat was de redding van de kat, en tegelijkertijd kreeg de hond een pets. Ze jankte, maar ging toen weer door. In de seconde dat ik de afleiding was, schoot de kat een boom in en stuurde ik de hond, bloedend aan oren en neus, naar binnen.

Ik vreesde voor de kat, maar vijf minuten later klom hij de boom uit, hij leek ongehavend. Hij had zich met succes verdedigd. Dat was goed, want ik kende de kat, hij is van een buurvrouw en komt hier vaker, maar ik denk dat dit de laatste keer is dat hij in onze tuin was.

Ik zag Sonja op televisie, 82 jaar inmiddels, een oudere maar montere vrouw die kennelijk de kunst van het ouder worden verstaat. Grijs en rimpelig maar nog altijd vlot om te zien, haar stem wat brozer maar met wat ze zegt verraadt ze haar levenservaring en zet je even fijntjes terug op je plek zonder dat je het gevoel kreeg dat je zojuist terug op je plek werd gezet.

Zo kwam Ischa Meijer ter sprake, als maat der dingen als het om interviews gaat, en de gebruikelijke bewieroking bleef niet uit. En zonder dat Sonja nu afbreuk deed aan Ischa merkte ze toch op dat je wel tegen zijn stijl van interviewen moest kunnen, omdat hij best een vervelend mannetje kon zijn.

En toen haar beroemde interview met Mick Jagger ter sprake kwam en er gezegd werd dat het een grote flirt tussen Sonja en Mick was, ontkrachtte ze dat door te zeggen dat de grote rockster nu niet bepaald haar type was, waarbij ze zijn dunne spillebeentjes in spijkerbroek beschreef, en dat dat haar nu niet bepaald in hoger sferen bracht. Bovendien vond ze het maar niks die dansende oude knarren en vroeg zich af of ze niet beter hun kleinkinderen konden gaan voorlezen of zo.

Een aantal jaren geleden kreeg ze het op tv aan de stok met Peter R. de Vries, ik weet niet meer waarover, maar ook toen won ze het eenvoudig met haar waardigheid.

Ze wist op tijd te stoppen met haar show, maar leuk dat ze zich heel af en toe nog eens laat zien.

Of er nog vragen waren, vroeg de jongedame die onze gids was tijdens de beklimming van de Dom, nadat ze uitleg had gegeven over de veertien klokken die hingen op de klokkenzolder. Het meisje was hooguit twintig, ik had de Domtoren al drie keer beklommen voordat zij geboren was. Niemand had vragen, dus stelde ik maar die vraag waar ik het antwoord eigenlijk al op wist, hoe ze die klokken van 8000 kilo omhoog hadden gekregen.

Ze vertelde dat er twee theorieën over waren, een was via binnenkant, de ander via de buitenkant. Klinkt als een klok en waarschijnlijk zat het goede antwoord erbij. Ik vroeg het niet om bijdehand te doen, maar staand op de klokkenzolder begrijp je er helemaal niks van. Alleen al de enorme balkenconstructie met balken van meer dan een halve meter dikte waaraan de klokken hangen, riep bij mij vraagtekens op. Het begint al met het feit hoe ze in die tijd zulke balken konden zagen. Hoe is het mogelijk dat die toren gebouwd is, en hoe kregen ze loodzware klokken naar veertig/vijftig meter hoogte getakeld?

Er zijn geen levende getuigen van de bouw, en kennelijk vond men het in de 13e eeuw niet zo’n probleem om te beginnen met bouwen in de wetenschap dat het hele gebouw, inclusief domkerk pas drie eeuwen later af zou zijn. Toen ik de bovenste trappen opliep, duizelde het me. Hoe konden ze zo’n gigantisch en indrukwekkend bouwwerk leveren? Er klopt iets niet. Het is dat ik met m’n eigen ogen zag dat de Dom er stond, anders zou ik het niet geloven.