Categorie: Overige zaken

De laatste tijd kijk ik op YouTube vaak naar interviews van een Britse professor genaamd Brian Cox. Hij is van mijn leeftijd, ziet er niet uit als een professor, tenminste als je het beeld van Barabas voor je ziet. Brian Cox is natuurkundige die veel van het heelal afweet. Afgezien van mijn interesse in het heelal boeit Brian Cox ook door zijn charisma en door zijn bescheidenheid. We don’t know, zegt hij vaak, doelend op de vele mysteries die er nog zijn.

Vanavond was er op televisie een arts microbioloog met ook een dergelijk charisma. Ik luisterde geboeid. Ik bedacht ineens hoe belangrijk charisma eigenlijk is, tenminste als je een boodschap moet overbrengen. En dat eigenlijk maar weinig mensen iets dergelijks bezitten, die desondanks toch belangrijke boodschappen proberen over te brengen. Hugo en Mark bijvoorbeeld, wie luistert daar nog naar? Zijn ze ook nog zo stom om hun boodschap al te lekken zodat het wat minder hard aankomt op het moment dat zij er mee komen. Het gevolg is eerder dat niemand ze nog serieus neemt.

Ik geloof niet dat charisma aan te leren is. Ik heb het ook bij hele jonge mensen gezien dus het is ook geen kwestie van leeftijd of ervaring. Het is een manier van naar de wereld kijken, van naar jezelf kijken, onbevreesd maar niet overmoedig. Zelfverzekerd met geaccepteerde tekortkomingen. Het is een nauwelijks waarneembare glimlach die je altijd bij je draagt. Het is een oeverloos vertrouwen in de goede afloop.

Ik las een stuk over het ontstaan en de werking van de guillotine. Een manier om een pijnloze dood te veroorzaken, en vooral bedoeld als gelijke berechting voor iedereen, in het kader van de Franse revolutie. Dat pijnloos werd later in twijfel getrokken omdat het nog tot dertig seconden kon duren voordat de hersenen het bewustzijn verloren. Waardoor er allerlei spookverhalen de ronde gingen doen van hoofden waarvan de ogen nog zouden knipperen, en gezichten die duidelijke emoties toonden. Praten was we echter niet bij, ik denk omdat er spieren worden aangestuurd vanuit het lichaam. Deze ontdekkingen zijn gedaan door een arts, die de onthoofdingen nauwkeurig volgde om uit te vogelen of het inderdaad zo was, dat onthoofdingen door middel van de guillotine pijnloos waren. Ik vind het een wat vreemd verhaal omdat als je hart ermee stopt, je ook gelijk het bewustzijn verliest. En je kunt rustig stellen dat je hart er gelijk mee stopt als je het hoofd verliest. Maar wellicht dat je nog dertig seconden droomt, mocht zoiets gebeuren. Ik heb het in de film Bruce Almighty gezien.

In Frankrijk werd de laatste executie in 1977 uitgevoerd. Ik wist niet wat ik las. Toen was ik dus al in Frankrijk geweest! En de doodstraf bestond daar nog steeds. Ik las over de laatste beul van Frankrijk, die in 2008 is overleden, en die vijf jaar lang hoofd-beulzaken is geweest. In die tijd heeft hij twee terechtstellingen uitgevoerd. Niet echt veel, want in de eerste paar jaren na ingebruikname werden er alleen al 40.000 mensen onschuldig met de guillotine ter dood gebracht. Maar toch. De betreffende beul nam zijn zoon ook mee naar zijn werk voor eventuele opvolging. Maar toen onder Mitterand in 1981 de doodstraf werd afgeschaft zat er geen toekomst meer in het vak, en moest de beul, gedesillusioneerd, op zoek naar wat anders. Hij werd drukker. Ik bedoel daarmee niet dat hij op eigen houtje nog meer hoofden ging afhakken, maar dat hij bij een drukkerij ging werken als drukker.

Wel Marcel, eens even kijken in je C.V. Ah, dat ziet er goed uit. Heb je ook een aanbeveling van je vorige werkgever? Kijk aan, prima. Nou, ik denk dat we er wel uit zijn. Hoe laat kun je maandag aan de slag? En dan heb je ineens een collega die op zijn vorige werk koppen liet rollen. Daar wil je toch ook niet mee blijven overwerken?

Goed, het is weer tijd voor een verhaaltje over KPN, want we hadden ze nodig, en dat is altijd goed voor het nodige vermaak. Ik leg eerst de situatie uit. Wij hebben drie televisies. Eentje beneden, eentje op de eerste verdieping en eentje op zolder. Dat is te volgen he? Op zolder en op de eerste verdieping maken we gebruik van een zogenaamde DVS, een draadloze verbindingsset.

Deze set hadden wij al lang in gebruik en tot volle tevredenheid, zelfs nog nadat twee jaar geleden hier een monteur kwam die de boel installeerde en zei dat hij de lampjes op de DVS had uitgeschakeld. Dan knipperen ze niet de hele tijd. Dat vond ik niet zo fijn, want als je lampjes hebt, moeten ze het ook doen, vind ik. Ik ben niet voor niks gek op Italiaanse auto’s. Dus wij konden niet meer zien of de DVS ook daadwerkelijk verbinding had, maar zolang de televisies werkten, moest dat dus zo zijn.

Totdat de televisie op de eerste verdieping uitviel en een foutcode gaf. Eerst probeerde ik het op te lossen met de instructies op de site, maar kwam er niet mee verder. Dus ik ging bellen. Dat was zaterdag. Ik kreeg een behulpzame en zeer bezorgde jonge vrouw aan de lijn, die met mij het probleem probeerde te analyseren. We kwamen er niet uit maar ze zou een nieuwe DVS-set sturen en ook een nieuw modem. De DVS-set zou thuis afgeleverd worden en het modem bij een afhaalpunt, tegen inlevering van het oude modem. Tevens vroeg ik of ze me instructies kon geven hoe ik het wachtwoord van het nieuwe modem kon wijzigen in het oude, anders zou iedereen hier steeds een ingewikkelde code moeten invoeren. Daarbij zou ze me op woensdag terugbellen om te informeren of alles gelukt was.

Omdat de vrouw zeer behulpzaam was, kreeg ik op maandag een doos binnen, met daarin de nieuwe DVS-set én het modem dat ik moest afhalen op het afhaalpunt. Tevens kreeg ik ook berichtjes dat ik nóg een modem kon afhalen op het afhaalpunt. En ik kreeg een mailtje met haar instructies over het wijzigen van het wachtwoord van het modem. Dat mocht dan weer niet hetzelfde wachtwoord zijn als het oude, want volgens hun moest mijn wachtwoord voldoen aan andere vereisten, dus ik maakte iets dat er op leek.

Tot mijn verbazing deed alles het weer, de televisie op de eerste verdieping, en zelfs het nieuwe modem had exact dezelfde naam en wachtwoord als eerst, ondanks dat ik het wachtwoord had gewijzigd. Ik ging dus weer even bellen, kreeg al snel weer iemand aan de lijn die me vertelde dat ik nu het admin wachtwoord van het modem had gewijzigd, en niet het wifiwachtwoord, verkeerde instructies dus. Of ik had me niet duidelijk uitgedrukt, kan natuurlijk ook.

Even later deden de televisie op de eerste verdieping en die op zolder het alletwee niet meer. Ik ging dus weer bellen, vertelde het verhaal en weer een ander ging met me meekijken. Ze zei dat het ook niet kon werken, want ik had maar twee DVS’en en ik had er drie nodig. Dat irriteert natuurlijk, iemand die zegt dat het niet kon werken terwijl het altijd gewerkt had, en er nu ineens twee televisies niet werkten in plaats van één. In elk geval, na een paar checks zei ze dat de technische dienst op afstand ging meekijken en zouden ze niks kunnen vinden, zou er een monteur langs komen.

Op donderdag had ik nog steeds niks gehoord, dus ik ging weer bellen. Nu kreeg ik weer iemand aan de telefoon, en nu begreep ik waarom ik steeds zo snel iemand aan de lijn kreeg. Deze mensen weten er niks van. Dat is eerstelijns support, hij was letterlijk en zonder schaamte van een briefje aan het oplezen wat de instructies waren. Al snel hield ik er mee op omdat hij me hdmi kastjes wilde laten verwisselen om te testen of het daar in zat. Maar daar zat het niet in, want dan zouden er ineens twee kapot zijn die het bovendien een paar dagen terug nog deden. De ingeplande monteurs, nee, die waren niet ingepland. Maar hij zou nu een monteur inplannen, eentje die ik moest betalen. Totaal anders dan het eerste verhaal. Ik protesteerde, maar deze man had precieze instructies over wat hij in welk geval moest zeggen. Dus hij plande een betaalde monteur in die mij vrijdag, vandaag dus, zou bellen.

Toen ik doorhad met wat voor leken ik eigenlijk te maken had, dacht ik dat ik zelf waarschijnlijk beter naar de oorzaak zou kunnen zoeken. Ik probeerde een kabel op zolder en sloot mijn laptop erop aan. Er gebeurde niks. Dus ik zocht op het modem en zag in één aansluiting geen lampjes branden. Ik raakte het nog niet aan of de lampjes gingen wel branden. Ha, kijk, een instabiel kabeltje. Daar sturen ze je dus een nieuwe DVS set en twee nieuwe modems voor toe. Kan er kennelijk makkelijk af. Er moest een nieuw clipje aan de kabel gezet worden, klaar is kees.

Op donderdagavond ging mijn telefoon. Het was de bezorgde mevrouw die mij woensdag zou bellen, maar wier telefoontje eigenlijk afgezegd zou zijn. Of alles weer naar tevredenheid werkte. Ja hoor, dat was een prima oplossing, dat vervangen van die DVS-set. Dank je wel hoor!

Op deze warme dag waarop Linda plat lag met haar rug, en waar ik ook nog toegezegd had de hond van iemand anders uit te laten, moest ik zo nodig de voor- en achtertuin doen. Achter viel mee, vegen, grasmaaien, kantjes knippen, maar voor moest het worteldoek eruit. Worteldoek is doek waar wortels dwars doorheen groeien en daardoor muurvast in je tuin zit. Heeft geen enkele functie en het weerhoudt liefelijke bloempjes om te groeien, en agressieve woekeraars trekken zich er niks van aan.

Het kostte me alle kracht die ik had, en het water liep van mijn lichaam. Het doek was loodzwaar omdat er zich een laag hard geworden aarde aan vast had gehecht. Een buurman en een buurvrouw kwamen een praatje maken terwijl ik buiten adem was. Het duizelde me een beetje van alle inspanningen. Ik dronk, en zweette harder dan ik drinken kon. Ik deed mijn polo uit tegen de warmte en als een oermens ging ik de strijd tegen de elementen lucht, aarde en water aan. Alleen vuur ontbrak. Uiteindelijk had ik alles eruit. Ik was kapot.

Ik ging douchen en was nog steeds kapot. En nu is het afwachten of we morgen niet twee krakkemikkigen in huis hebben. Maar het worteldoek is eruit. Wie dat heeft uitgevonden is ook niet wijs.

Het is de laatste dag van 2020. Voor velen een waardeloos jaar. Maar voor mij persoonlijk?

Ik begon op 1 januari 2020 gelijk mijn beklag te doen over jongeren die het voorgaande decennium een geweldige journey vonden en zin hadden in 2020. Verder vond ik dat vuurwerk wel afgeschaft mocht worden. En ik wenste u allen goede omstandigheden toe zodat u er van kon maken wat u wilde. Dat laatste is jammerlijk mislukt.

Het oude jaar was geëindigd met een nieuw huis voor ons en met een geval van borstkanker bij mijn moeder. Dat eerste daar waren we blij mee, speciaal in de zomervakantie die vanwege het nieuwe huis niet in Frankrijk doorgebracht zou worden. Wel in verkorte versie in Edinburg, we zitten nog steeds op ons geld terug te wachten. Mijn moeder, daar gaat het inmiddels goed mee, tenminste, qua hoe de behandeling is aangeslagen. Ze blijft wel andere klachten houden waar ze veel last van heeft, en het alleen zitten en haar verhaal niet kwijtkunnen -aan iemand die niet gelijk over zichzelf begint- maakt het er niet beter op.

Het jaar kenmerkte zich door veel lopen met de hond, het op zoek zijn naar een andere auto -ook jammerlijk mislukt, ik hielp veel met huiswerk van de kinderen, ik volgde wekelijks de badmintontraining, er heerste droogte, mijn beste collega werd ontslagen, Trump zag dat hoogmoed voor den val kwam en er was vanaf maart Corona. Wazige info, complottheorieën, alternatieve theorieën, veel mensen stoorden zich aan elkaar en vonden dat de ander niet juist handelde. Ik werd zelf soms ook gaar van het negatieve. (recent voorbeeldje: het RIVM meldde constant dat het aantal besmettingen toe was genomen, maar verzuimde te melden dat het aantal testen ook was toegenomen. Eergisteren was het aantal besmettingen afgenomen en het RIVM meldde dat dat kwam omdat er minder getest was deze week)

Al met al ben ik niet zwaar getroffen door 2020. Tot december, vond ik zelf. Toen zat ik ineens bij de dokter met een hoge piep in mijn oren. Die piep is sindsdien niet weggeweest, wel af en toe bijna weg. Dat gaf mij hoop, maar gisteren was het toch weer wat luider. Ik geloof toch dat dit laatste probleem mij meer aangrijpt dan dat hele jaar 2020. Voor 2021 hoop ik dat mijn huisarts gelijk krijgt en het weggaat. En u wens ik wederom gezondheid en geluk toe.

Hans, u kent hem nog wel van toen hij geboren werd 15 jaar geleden, zit in de examenklas van de Mavo. Dus hij moet zich gaan oriënteren op de vervolgopleiding. Vroeger had je dan MTS, MEAO of Havo. Meer smaken kan ik me niet herinneren. Dus in mijn geval makkelijk, ik ging naar de Havo. Er lette ook niemand op of dat allemaal wel goed ging, daarna ging ik toch weer naar de MEAO. Ik kwam weliswaar in de tweede, maar erg zinvol was dat allemaal niet. Nou ja, je was van de straat. Er waren wel open dagen, maar het nut daarvan heb ik me altijd afgevraagd. Ik ben naar de open avond van de Havo geweest, heb me ingeschreven en het was nog steeds een kutschool.

De Havo is niet echt iets voor Hans, want daar moet je harder je best doen dan op de Mavo. MEAO bestaat niet meer, en MTS evenmin. Er zijn wel honderdduizend beroepsopleidingen voor in de plaats gekomen. Hij wil nu naar Veva, veiligheid en vakmanschap, want meneer wil kennelijk commando worden. Als hij niet toegelaten wordt, dan is Sport en Bewegen de tweede keus. Wat je daar mee kunt, geen idee.

Het schijnt aan mij te liggen. Ik ben oud en ik gedraag me nog veel ouder. Linda ondersteunt hem een stuk beter en zorgt dat hij hierna iets gaat doen wat hem leuk lijkt. Dat was er in mijn tijd niet bij, leuk. Ik kan het me niet herinneren in elk geval. Doodsaaie vakken moest je leren, en waarom, dat was inderdaad de vraag. En toch werden er geen vragen gesteld. In mijn geval al helemaal niet. Maar goed dat Linda deze taak op zich neemt. Ik zou hem naar de Havo geprobeerd hebben te krijgen. Zinloze exercitie.

Ik zag andere tijden sport, het programma dat mij jaren geleden een logje ontlokte dat op zijn beurt een recordaantal reacties ontlokte, maar deze keer ging het niet over een waterskiester maar over een judotrainer. Chris de Korte is de naam.

Tegenwoordig kunnen we overal ter wereld komen en zijn alle paden gebaand, maar Chris ging als jongeman met de trein naar Vladivostok en vandaar met de boot naar Kioto, Japan. De reis duurde 14 dagen en aldaar aangekomen begon zijn judostage direct. Hij was al behoorlijk sterk, maar de Japanners vonden dat hij er niks van kon. Spartaanse omstandigheden al zou ik ze liever Japans noemen. Een kamer waar net een bed kon staan, weinig eten, soms niks, en de hele dag trainen. De sensei had een bamboestok om ongedisciplineerd gedrag te straffen. Naar eigen zeggen hield hij het vol doordat hij in Nederland bij het korps commando’s had gediend, waar een zelfde hardheid gebruikelijk was.

Maar wat hij leerde was goud. Technieken in het grondgevecht die hier niet bekend waren en die je ook niet even op YouTube kon bestuderen. Na een jaar van hele dagen keiharde training keerde hij terug per boot, als werkend passagier, en bracht de meegenomen kennis over op zijn Nederlandse studenten. Inclusief het niet mogen drinken, de bamboestok, en het trainen in koude en in hitte.

Niet heel veel later kwam hij erachter dat niet drinken voor een Japanner misschien kan, maar dat het in het algemeen de prestaties niet verhoogt. De stok heeft hij wel gehouden, al werd die meer gebruikt om iemand te sturen. 35 jaar later won een van zijn studenten, Mark Huizinga, goud op de Olympische Spelen.

Chris de Korte was een pionier. Een tachtiger inmiddels, maar nog steeds judotrainer. Een man met een sympathieke uitstraling die door zijn avontuur destijds het Nederlandse judo verder heeft gebracht. Op zijn zesentwintigste met de trein dwars door Rusland naar Japan in een tijd dat niemand nog iets wist. Ik vond een paar jaar terug een treinreis naar Berlijn al spannend.

Ik wilde een stukje fietsen want ik heb sinds een maandje of twee een andere fiets. Geen nieuwe, ik ben de enige in dit gezin die nog nooit in zijn leven een nieuwe fiets heeft gehad. Er zijn mensen die van een dergelijk feit een trauma hebben, maar dat terzijde. Ik had het bos nu wel even gezien, dus ik besloot naar mijn oude school te fietsen. Dat deed ik overigens ook toen ik mijn vorige tweedehands fiets kreeg, toen naar de Meao in Apeldoorn Zuid. Die stond er echter niet meer. Deze keer naar de Havo, het Veluws College. Deze stond er nog wel, dat wist ik want mijn nichtje zit op deze school.

Het gaf me een wat unheimisch gevoel. Die Havo was een verkeerde school voor mij, achteraf. Ik had gewoon met de rest van mijn klasgenoten mee moeten gaan naar die andere school. Hier was ik niet op mijn plek. Kakkers en carrière. Ik reed erlangs en ik zag dat de houten bijgebouwen gesloopt waren. Er was een Technasium aan vastgebouwd, wat dat mag zijn laat zich eenvoudig raden. Ik bleef niet lang kijken en ik maakte rechtsomkeert. De wijk waar de school stond beviel me ook niet. Van die statige, dure, oude huizen met allemaal een nieuwe Audi voor de deur. Sfeervol, zal ik maar zeggen. Ik begreep precies wat me hier niet beviel en waarschijnlijk destijds ook al niet, al besefte ik dat toen niet.

Nou ja, uiteindelijk was het toch twintig kilometer heen en terug. Het viel me nog best tegen. Fietste ik dit vroeger elke dag? Ik kreeg hier geen nostalgische gevoelens van. Eigenlijk was het helemaal niks. Die hele school niet. Geen aardige leraren, geen leerlingen waar ik warme gevoelens aan over heb gehouden, geen meisjes op wie ik verliefd was, gewoon helemaal niks. Nog een wonder dat ik m’n diploma haalde in zo’n voor mij dieptrieste omgeving.

Ik zette vandaag twee Ikea kasten in elkaar, en voor het eerst deed ik het niet volgens de instructies. De laatste keer dat ik het volgens de instructies deed was ik 11 uur lang bezig, met m’n handschroevendraaier. Nu ging ik dus een stuk sneller, maar daar staat tegenover dat ik een paar dingen opnieuw moest doen, en ik een kleine beschadiging heb veroorzaakt, die ik niet veroorzaakt zou hebben als ik het boekje had gevolgd. Maar ja, dan was ik nu nog bezig.

Nu kon ik PSV kijken, en constateren dat voetbal niet alleen draait om goede resultaten. Ja, natuurlijk, daar draait het in eerste instantie om, maar als die resultaten er niet zijn, en je wint eindelijk weer eens makkelijk, dan zijn de interviews met de spelers en de trainer ook mooi om te zien. Zo heeft PSV een paar grote talenten in de selectie, waaronder Mohammed Ihattaren, sinds vandaag de jongste speler ooit die op de Nederlandse eredivisievelden een penalty benutte. Hij volgt daarmee Ronald Koeman op, en dat alleen al is een aanwijzing dat dit een grote gaat worden. Mo is pas 17 en onlangs is zijn vader overleden. Hij moest huilen toen hij scoorde en ook achteraf tijdens het interview.

En dan hebben we Malen, die uiterst bescheiden maar op elke vraag intelligent antwoordend, de interviewer te woord staat. Af en toe een klein glimlachje. En Dumfries die lachend zijn aanvoerdersband afstond aan Affelay, de 33-jarige ex-international die eindelijk weer mocht voetballen. Het hele stadion scandeerde zijn naam, en iedereen was uitzinnig dat hij mocht invallen. Zelfs Jeroen Zoet, die toch een vervelende periode doormaakt, lachte.

En dan is er onze trainer, Marc van Bommel, die als trainer verantwoordelijk is voor de povere resultaten van de laatste tijd. Van Bommel vindt men over het algemeen arrogant, maar ik vind dat niet. Goed, hij is niet nederig, hij heeft een beetje hetzelfde over zich als Cruijff, alleen was Cruijff onaantastbaar. Glimlachen op de juiste momenten, en geen antwoord geven op de vraag als je dat niet wilt.

Een van de analisten was Marco van Basten, een man die ik zeer hoog heb zitten, als voetballer, als trainer en als mens. Hij is 55 maar heeft nog steeds een guitige kop. Hij is onpartijdig en geeft prettig commentaar. Hij is nooit zo negatief als anderen over PSV maar ook nooit zo euforisch.

Ik heb het allemaal tot mij genomen. Ik hou van deze club, en vanavond was een lichtpuntje. Daar kon zelfs de andere analist, zure haring en anti-PSV’er Hugo Borst vanavond helemaal niets aan veranderen.

Ik las iets interessants. Ik had het al eens gelezen, maar zulke dingen vergeet je dan weer, al doende in je drukke leven. Het ging over supernova’s. Supernova’s zijn exploderende superzware sterren. Weet u wat een lichtjaar is? Een lichtjaar is iets meer dan 9 biljoen kilometer. U vindt misschien 20 kilometer op de fiets al ver, dit is 9000 miljard kilometer.

Als u dat getal vermenigvuldigt met 500, dan pas bereiken we de afstand (500 lichtjaar) waarop we niet al te veel schade zullen ondervinden van zo’n supernova. Met andere woorden, als er zich zo’n ster binnen deze afstand van de aarde bevindt, en hij ontploft, wat vroeg of laat gebeurt bij zo’n knoepert, dan zijn wij de klos. Het kan dan nog 500 jaar duren voor we het merken, maar het kan ook al 490 jaar geleden gebeurd zijn, in welk geval we over 10 jaar de klos zijn.

Een supernova, of een hypernova, is een ontploffing waarbij een lichtkracht vrijkomt die gelijk is aan ongeveer een miljard keer de lichtkracht van onze zon. Niet in de flits kijken dus, als het gebeurt. Maar misschien dat u dan iets anders aan uw hoofd heeft.

Er is ook goed nieuws. Volgens de geleerden bevindt er zich binnen deze kritische grens geen ster die een supernova kan veroorzaken. Ik geloof dat het aantal supernova’s dat in onze jaartelling is waargenomen op één hand te tellen is. De dichtstbijzijnde was 166.000 lichtjaar weg.

Supernova’s altijd buiten afsteken. Houdt de supernova niet in de hand, maar op de grond leggen. Steek de lont aan met een aansteeklont en bewaar een veilige afstand.