Categorie: Mack vindt ergens wat van

Nu we het er toch over hebben, ik vind dat het rapporteren van grensoverschrijdend gedrag alle grenzen overschrijdt. Nu weer een minister met een rode baard, die daar zit om te verhullen dat hij nog een kind is, die met een deur heeft geslagen en gescholden. Nou nou! Als ik vroeger tegen mijn baas zei dat ik iets niet snapte, bulderde hij: wat snap je nu eigenlijk wel? Ik vond dat stiekem wel grappig. Of als ik tegen het advies van een andere baas inging, hoorde ik boos: “verdomme, ik heb toch gezegd dat…“

Het probleem dat het heeft veroorzaakt is dat ik niet meer tegen harde geluiden kan. Dan bedoel ik geen onweer, maar mensen die een hard geluid maken zonder zich te bekommeren om een ander. Dat krijg je ervan! En verder heeft het veroorzaakt dat ik absoluut niet tegen tere zieltjes meer kan. Die niet een keer slikken of op hun tanden bijten, of nog beter, terug schelden. In plaats daarvan gaan ze naar HR om een procedure aan te spannen.

Laatst was er hier een man die met de beste bedoelingen een meisje van achter in een volle kantine besloop, haar liet schrikken en haar daarbij aanraakte. Het kind schrok zich te barsten maar de moeder ging het seksualiseren. Dat hij haar niet hoefde aan te raken. Gelukkig was mijn vrouw erbij, die toch al een bloedhekel aan die moeder heeft en zei tegen haar: “serieus?”

Uit een ander tijdperk komend, erger ik me steeds meer aan het gebrek aan incasseringsvermogen van de mens. Er kan wel eens iets misgaan in je leven en het kan zelfs zijn dat een ander een keer boos op je wordt en daarbij zijn stem verheft, of zelfs schreeuwt. Diegene heeft vaak zelf een probleem, maar zie dat ook eens in, in plaats van het op jezelf te betrekken. Mijn moeder zei dan altijd: misschien heeft hij wel ruzie gehad met zijn vrouw.

Ik kan nog wel tig voorbeelden noemen van grensoverschrijdend gedrag naar en door mij, wat destijds niet zo werd aangemerkt, waarschijnlijk omdat de grenzen verder weg lagen. Daar word je hard van, werd er vaak gezegd. Een harde ben ik nooit geworden. Wel naar mezelf, zelden naar anderen.

Ik weet het niet zeker maar de vrijheid van meningsuiting is een groot goed, ooit bedoeld om grote denkers het recht te geven om in het openbaar hun mening te geven zonder daarvoor vervolgd te worden door de staat, en ook te kunnen rekenen op bescherming door diezelfde staat tegen represailles door burgers.

Die grote denkers mis ik heel erg. Herman Finkers is er één, Freek de Jonge is er één, misschien een handjevol filosofen en een hele enkele politicus die ze liever een functie elders geven. Maar merendeels geeft de vrijheid van meningsuiting bescherming aan Driekus Achterberg die geen school heeft afgemaakt, geen krant kan lezen, en het NOS journaal afdoet als links gezwets.

Deze foto maakte ik vanmiddag en het bord irriteerde me. Niet zozeer het statement maar het feit dat een boer met schapen uit eigenbelang tegen de wolf is. Want schapen houden vind ik onnatuurlijk. En ze vervolgens slecht beschermen en gaan lopen miepen dat de wolf weg moet met argumenten die niet alleen geen hout snijden maar ook nog eens volledig uit een sprookjesboek ontsproten zijn.

Ik ben van mening dat er veel te veel boeren zijn in Nederland. Weg ermee! Ze vervuilen het milieu, hebben het grootste deel van onze grond in handen, weigeren zich te verdiepen in feiten en als ze iets niet zint overtreden ze massaal de wet en hinderen ze anderen met hun tractors. Daarbij roepen ze leuzen als no farmers no food. Wat op zich klopt. Maar no nature no life klopt ook, en beide stellingen zijn niet aan de orde.

Voorgaande alinea zou kwaad bloed kunnen zetten bij boeren, maar ik meen het niet. Ik wil alleen even aangeven hoe kwetsend meningen kunnen zijn. De wolf is een prachtig dier en het is een zege dat we bereikt hebben dat hij terug is in dit volledig uit de hand gelopen land.

Schapenhouders zijn naar mijn mening niet eens boeren. Het zijn hobbyboeren net als mijn hobby de verbrandingsmotor is. Mag ook niet meer verkocht worden in 2030, dat is tegen mijn eigenbelang. Maar ja, mensen wijzer dan ik hebben daartoe besloten.

Met de hond gaat het dankzij medicijnen weer beter en ze rent er lustig op los. Vandaag door een stuk weiland wat niet was afgezet, en ik vind dat een mooi gezicht. Toen ik terugkwam bij de auto sprak een man mij aan, of ik wel wist dat er reekalfjes waren. Hij had zijn jagerskleren nog aan.

Ik zei dat ik er goed op zou letten, wat natuurlijk een beetje onzin is, want als de hond gaat, dan gaat ze. Ze zit wel vaker achter een ree aan, maar dat is volslagen kansloos en komt ze tien minuten later met haar tong op haar poten terug. Maar reekalfjes is natuurlijk een ander verhaal. Ik begrijp de bezorgdheid van de man wel, maar ik loop speciaal in een gebied waar geen borden staan dat de hond er niet los mag, en op sommige paden staan die er wel, maar daar ga ik niet in of hou haar daar vast. Natuurlijk heeft hij een punt, mijn hond zou zo’n reekalfje, omdat het naar baby ruikt, niet doden, maar aflikken omdat ze gek is op alle baby’s. Wat natuurlijk ook dodelijk is, maar goed, zoiets is mij nog nooit gebeurd na drie honden, en om nu je hond altijd maar te moeten vasthouden vind ik ook niet terecht. Een hond heeft ook recht om te rennen. Ik ging vroeger naar het daarvoor aangewezen uitlaatgebied, maar ook daar stikt het van de reeën en zwijnen, en ik loop daar niet lekker in de drukte.

Toen zei hij dat de wolf er al zoveel pakte dat ze niet moesten hebben dat er ook nog honden zich tegoed deden aan reeën. Hij was afgelopen nacht op telling geweest en ze telden 180 edelherten, maar geen kalfjes, allemaal de schuld van de wolf. Ik ben natuurlijk niet bij de telling geweest, en ik zou het raar vinden als elf wolven op de de Noord Veluwe zouden zorgen voor het uitsterven van het edelhert. Wolven horen hier niet, zei hij.

Tja, dan heb je aan mij een slechte en krijgen we al gauw een discussie. Hij zei dat er ook al geen moeflons meer waren. Waarop ik zei dat moeflons hier niet horen, die komen uit bergachtig gebied uit Corsica, waar ze de bergen in kunnen vluchten. En dat die wolf hier gewoon naartoe is gekomen omdat hij vindt dat hij hier wel hoort. Dat was bewezen niet waar zei hij, want in Groningen hadden ze een paardentrailer vol met wolven aangehouden die hier werden losgelaten. Ik vroeg of hij soms dacht dat als heel Duitsland vol met wolven zat, dat ze dan netjes bij de grens omkeerden?

En hij vroeg aan mij of het soms leuk was dat als je schapen houdt, en je vind er ’s ochtends dertig dood? Waarop ik weer zei dat er nu al vijf jaar wolven lopen, als je er nu nog geen hek om gezet hebt, dan ben je zelf verantwoordelijk. Waarop hij niet het bekende verweer had, maar een beter, namelijk dat jaren geleden we vonden dat de hekken weg moesten zodat het wild meer doorgang had. Nou, dat wist ik dan niet, maar een wolf is ook wild, waarom heeft een wolf minder rechten? Omdat die het andere wild dood maakt.

Pff. Het is niet eenvoudig hondenbezitter te zijn en dagelijks tussen de middag een ronde te maken. Het kwam hierop neer, de man vond dat er teveel wolven waren, en ik vind dat er teveel mensen zijn.

Omdat de pen scherper is dan het zwaard, zijn columnisten en bloggers de hoeders van de samenleving. Wij zorgen dat de samenleving niet ontspoort en dat iemand die buiten zijn boekje gaat even fijntjes op z’n plaats wordt teruggezet.

Eigenlijk zijn we politie die ervoor zorgt dat alle excessen verdwijnen en dat iedereen zich keurig gedraagt volgens de geldende woke normen. Je moet dus begaan zijn met het milieu, met vrouwenemancipatie, met transgenders, opkomen voor minderheden, optreden tegen discriminatie en ageren tegen landsgrenzen, grootgrondbezit en alle instanties die een kerkelijk leider hebben.

Er zijn natuurlijk ook miljarden mensen die geen columns of blogs lezen en die dus niet gehinderd door deze moraalpolitie gewoon hun leven leiden en hun gevoel volgen. De meerderheid van de mensheid maakt keuzes die voor hen op korte termijn voordeel oplevert.

Omdat ik niet ben als Angela de Jong, wiens leven voornamelijk bestaat uit het vanaf de eettafel jureren van anderen, probeer ik hier in dit land van geschreven woorden, degene te zijn die het verhaal maakt, niet degene die er iets van vindt. Maar omdat ik de druk voel van de moraalpolitie zul je mij zelden iets zien schrijven wat niet gender- of stikstofproof is. Waarmee ik dus nooit het achterste van m’n tong laat zien. En dat mag toch best wel jammer genoemd worden. Want mensen die zeggen wat ze denken, daar zijn er veel te weinig van. En anders zouden de gevangenissen overvol raken.

Volgende week heb ik een ontmoeting gepland met een ex-collega, uit de tijd dat ik nog boekhouder was. Met hem heb ik altijd via e-mail contact gehouden, om ons werkzame leven wat draagbaarder te houden. In onze mails nemen we geen blad voor de mond maar zeggen we wat we denken. We hopen dat onze mailtjes niet door onze werkgevers onderschept worden. Maar tegelijkertijd zijn ze hilarisch en helpen ze in deze zware tijden om niet volledig door te draaien. Ze zouden uitgegeven moeten worden, anoniem en gratis, voor het herstel van het evenwicht. Ik vind ergens iets van!

Op woensdag ga ik meestal naar kantoor in dit tijdperk van thuiswerken. Dan zit ik in de auto en luister ik radio 1. Vroeger deed ik dat dagelijks maar toen was ik ook veel beter geïnformeerd. Vandaag de dag weet ik niet veel meer.

In elk geval, het was een noemenswaardig uurtje. Ik was Vaassen nog niet uit of ik hoorde een mij onbekend nummer, in de stijl van Queen. De zanger was naar mijn mening de nieuwe Freddy Mercury en ik wilde al naar huis bellen om het grote nieuws te vertellen. Totdat Astrid Kersseboom zei dat het ook daadwerkelijk Queen was.

Even later, ik reed op de A50 bij Apeldoorn kwam er een item dat mij trots op Nederland maakte, en dat maak ik niet vaak meer mee. Het ging over Oekraïense vrouwen die hier in het ziekenhuis bevielen. (Ik moest deze vervoeging even checken en realiseerde me dat “hij bevalt” in deze betekenis een overbodige vervoeging is.) De vrouwen kregen zorg, aandacht en eten, als ze waren bevallen kregen ze een aparte kamer, waardoor ze hun zorg uitspraken of ze dat wel konden betalen. Daar hoefden ze zich geen zorgen over te maken want dat werd allemaal geregeld. Als je in die contreien in het ziekenhuis belandt, krijg je de hoognodige medische hulp, een hele vieze maaltijd en kun je je eigen bestek meenemen. Ondanks dat wij zelf tegen een uitgekleed zorgstelsel aankijken, zien ze dat vanuit andere landen anders.

Daarna kwam er nog een item over een vrouw die voedsel bereidde voor armen, en haar barmhartigheid raakte me. Ze was van oorsprong Marokkaanse en wist hoe het was om geen geld te hebben. Ze werkte nu als vrijwilliger, en ze maakte samen met anderen, 350 maaltijden per dag. En het mooiste vond ik dat ze zei, dat als de laatste maaltijd was weggegeven en er kwam nog iemand, dat ze dan nog even snel naar Albert Heijn ging om nog een paar dingen te halen. We sturen niemand zonder eten naar huis, zei ze. Prachtig.

Excuses vanwege de slavernij worden niet geaccepteerd als daar geen herstelbetalingen aan de nazaten bij zitten. Herstelbetalingen worden wel geaccepteerd als daar geen excuses bij zitten. Die betalingen worden dan gedaan van belastinggeld dat afgedragen is van inkomen uit tegenwoordige arbeid. Dus niet met inkomen uit vroegere arbeid. Ik moet bloeden voor misstanden uit het verleden die geen garantie bieden voor een betere relatie met de nazaten van de tot slaaf gemaakten. Integendeel. De nazaten willen een stem in hoe die excuses gemaakt moeten worden. Desnoods door de rechter afgedwongen. Dan spreekt Nederland de welgemeende excuses uit die door anderen gedicteerd zijn. Waarmee alle oprechtheid eruit gehaald wordt. Nou ja, die excuses waren sowieso niet oprecht, maar om van het gezever af te zijn, vermoed ik.

En dan de Marokkanen. Wat een geweldig elftal en wat kunnen hun fans feesten hè? Standaard na elke overwinning spreekt de politie van een feestelijke sfeer, op wat optredens van de mobiele eenheid na, die de stemming weer moeten verzieken. Dat is dan weer jammer. Wat kan er nu tegen een paar mooie vuurwerkbommen zijn? En anders kunnen we toch excuses van de Marokkaanse gemeenschap krijgen? Misschien met wat herstelbetalingen erbij.

Ja, we hebben Nederland dan opgebouwd met slaven en gastarbeiders (dit woord wordt niet herkend door de spellingcontrole dus het zal wellicht niet mogen) maar met gestolen goed kun je nooit iets goeds opbouwen, dus wordt het in rap tempo afgebroken. Alleen uit de gestolen rib van Adam kwam iets goeds. Tenminste zo denken wij Nederlanders daarover.

Ik was vroeg op omdat ik vandaag eindelijk mijn nieuwe auto kon ophalen en mijn oude nog even moest fatsoeneren voordat ik hem inleverde. Er kwam een man voorbij die met de hond van een buurvrouw liep. De man viel mij op doordat hij nogal een verlopen, armoedige kop had. Hij maakte een grapje tegen de hond die bedoeld was voor de buurvrouw die opgetogen met haar andere hond, tien meter achter hem liep. De buurvrouw liep in haar ochtend outfit en dat was geen prettig gezicht. Ik kon zo raden dat ze net seks hadden gehad.

Ze is sinds een tijdje alleen en aan het Tinderen geslagen. Ze doet niet mee in het hoogste segment van de markt. Ze is zelf ook niet aantrekkelijk, en dan bedoel ik niet alleen haar uiterlijk. Het is de manier waarop ze praat, wat ze zegt, hoe ze zich in joggingbroek op straat begeeft, hoe haar bovenkleding te klein is voor haar leeftijd zodat je een randje ziet dat je niet wilt zien, kortom, dan kom je ook bij Albert Alcohol uit.

Ach, als ze maar gelukkig zijn met elkaar. Dat zijn ze, in deze tijd die pril geluk heet.

Morgen begint de meteorologische herfst. Daar moet je je dus geen bal van aantrekken want de herfst begint pas als ik jarig ben geweest. Eerder niet. Dan zijn dag en nacht even lang en daarna worden de nachten langer. Zo is het seizoen bepaald, het heeft te maken met de aarde die om een denkbeeldige schuine as draait, vrij ingewikkeld allemaal maar nog geen reden om dan maar een andere datum voor de herfst te verzinnen.

Dat doen ze alleen om hun werk wat op te leuken, die meteorologen. Zo kunnen ze twee keer een seizoen aankondigen, wat beter is voor de kijk- en luistercijfers. Daarom zijn ook gevoelstemperatuur, weeralarm en weerrecords uitgevonden. Echt bont maken ze het pas bij de commerciële zenders, waar de extremen altijd nog net even wat extremer zijn dan bij de publieke omroep. Wordt het volgens het KNMI 37 graden, dan kun je er donder op zeggen dat uit die hoek een wind waait die temperaturen van boven de 40 graden meevoert. Maar die weermannen zijn dan ook de pesto met avocado etende tangodansers onder de meteorologen. De crème de la crème.

Niet erg, zolang je ze maar niet gelooft. De herfst begint nog niet. Het is zomer. Nog ruim drie weken.

Soms zijn wij Nederlanders principieel. Dan staat er niks op het spel en kunnen wij het ons veroorloven om er een principiële mening op na te houden. Dat staat prima op je ongeschreven C.V. Als het geld gaat kosten, moet je zo’n principe wat bijstellen, of zelfs laten varen. Meestal kun je in zo’n geval het onderwerp beter een tijdje vermijden voor het geval iemand je ongeschreven C.V. uit z’n hoofd kent. Ik weet intussen dat je uiterst voorzichtig moet zijn met principes, je geloofwaardigheid is zo weg.

Zo hadden we vroeger een serie waar we graag naar keken, over een criminalpolitzist waarvan later bleek dat hij banden met de SS had. Schande natuurlijk, en Herr Derrick werd gelijk van de buis gehaald.

Maar waarom eigenlijk? Derrick was een steengoede serie en Horst Tappert een aimabele man. Oké, een SS verleden staat niet goed op je C.V. maar we doen toch ook onze VW of BMW niet weg? Er is een boek uit over Nazimiljardairs waarvan ik niet weet of er nieuwe feiten in staan, maar als de oprichter van BMW persoonlijk opdracht gaf voor de bouw van een concentratiekamp, dan is dat op z’n zachtst gezegd ernstig. Wat mij betreft brengen ze Derrick dan ook per direct weer terug op de buis.

“Mijn principes liggen zo hoog dat ik, er ik geval van nood, onderdoor kan.” Mooie quote, weet niet meer van wie.

Laat ik beginnen te vertellen dat ik er nooit ben geweest. Ik ben überhaupt Europa nog niet uit geweest. Maar kennissen van ons konden bijna gratis naar Aruba, dus wat doe je dan? Je gaat natuurlijk! Mijn vrouw zou er ook graag eens heen willen. Ik heb mijn twijfels.

De kennissen plaatsten de bekende tekst: “Aruba, wat was je mooi,” en zetten er wat foto’s bij. Ik heb zelden zo’n troosteloos landschap gezien. Vlak, kaal, lelijke daken, lelijke gebouwen, oude auto’s, een zielig groen heuveltje. En dan nog zwaarbewolkt ook. Nee, ik word daar niet enthousiast van. Ik zeg het niet gauw, maar Nederland is mooier.

Misschien heb ik het helemaal mis, en mag ik er niet over oordelen, maar ik hoop toch niet dat ik onder huwelijkse dwang geld moet uitgeven om daar te komen.