Categorie: Mack vindt ergens wat van

Ik ben gepromoveerd op mijn werk. Zeg je dat zo? Promoted, hebben ze het over. Ik zeg niet tot wat, want ik schaam mij diep, maar ik ga als gevolg hiervan 2% extra verdienen! En die pensionado’s maar klagen over hun 2,3%! (Dit is een grapje)

Ik moet eerlijk zijn, als gevolg van de inflatie kreeg iedereen vier procent en ik nu dus zes, waardoor ik er bij de huidige inflatie slechts 4% op achteruit ga. Dit in combinatie met 30% meer verantwoording mag je toch een afgedwongen deal mijnerzijds noemen.

Oh ja, een dergelijke promotie wordt dan met veel bombarie aangekondigd per e-mail door een Amerikaanse hotemetoot. Dan worden eerst alle anderen genoemd die door hun uitzonderlijke leiderschapskwaliteiten ook promotie hebben gekregen, en als laatste mijn collega en ik, die, omdat we de baas ondersteunen, ook promotie kregen.

Er stond nog net niet: losers die we ook even moeten noemen. Mijn collega moest lachen om mijn constatering omdat ze het op de zelfde manier had gelezen. Die hotemetoten hebben het niet eens door als ze het schrijven. Please join me in congratulating….

En dan krijg je mailtjes met: congrats! Well deserved! Ik heb er nog pijn in mijn kont van.

Ik sta pal achter het boerenprotest. Dat komt zo: zij reden van zuid naar noord in een eindeloze stoet trekkers, wat een indrukwekkend gezicht was, en ik reed van noord naar zuid. Doet me denken aan een Frans Chanson trouwens, maar dat terzijde. Had ik nu in die enorme file gestaan, dan had ik zeker niet achter dit protest gestaan. Flikker op zeg! Dan had ik hun argumenten tot pulp vermalen en hun sentiment vals genoemd. Met hun duizend trekkers op de snelweg! Dan had ik gezwaaid met cijfers van het RIVM en met stikstof rapporten.

Nu niet, nu zeg ik gewoon: no farmers no food, stikstof heeft niks met de natuur te maken en het is een groot complot waarbij valse cijfers worden gecreëerd om boeren weg te krijgen. Zit je liever met een koe opgesloten in een garage of met een auto met draaiende motor? Nou? Huh?

Ik ben een keer een week van slag geweest door de vermissing van twee broertjes en hun tragische einde. Ik ergerde me destijds kapot aan Facebook, waarop een aandachttrekster zei nadat de jochies dood waren gevonden: “mijn moederhart huilt.” Om twee uur later een status te plaatsen waarbij ze gezellig in de kroeg zat.

Nu is Gino dood aangetroffen. Een man van 22 is verdachte, en een bekende van de politie. Het zijn altijd bekenden van de politie. Moeten niet alle bekenden van de politie uit voorzorg worden opgesloten? Wat is dat toch met zulke lui? Wat hebben die eerder al uitgevreten dat de politie ze kent? Hoe zwart moet je ziel zijn om een negenjarig kind te vermoorden? Het kan toch niet zo zijn dat dit een hele normale jongen was die geen vlieg kwaad deed? Ik ben niet meer zo van slag als toen, waarschijnlijk omdat mijn kinderen nu ouder zijn, maar het blijft tragisch. En ik zou willen dat ik het had kunnen voorkomen. Doordat ik het had zien gebeuren of doordat ik de zwarte ziel herkend had. Ik stel me altijd voor dat ze als kind al beesten martelden, en dat hun lelijke achterbakse kop precies uitstraalt hoe slecht ze zijn. Maar controleren kun je dat nooit, omdat ze later een balkje over hun gezicht krijgen.

Toen die alom geprezen presentator met die baard een dreun op z’n bakkes kreeg vond ik dat een goede zaak. Ik had wel eens gezien hoe hij zich veilig waande met z’n cameraploeg erbij en zo nietsvermoedende mensen waarmee iemand nog een appeltje te schillen had, provoceerde. Zing jij maar een toontje lager, vond ik.

Nu Chris Rock een klap met de vlakke hand kreeg van Will Smith, vond ik dat anders. Ik ben geen fan van Chris, maar wel van Will, en ondanks dat Will ouderwets voor zijn vrouw opkwam, maakte hij er toch een onwaardige, ordinaire vertoning van. Nu mag je best voor je vrouw opkomen, maar Will had hier beter samen met zijn vrouw de zaal kunnen verlaten, en zo dat hele Oscarfestival moeten afwaarderen. Dat hij er nog geen heeft, ondanks films als Ali, Seven pounds of the pursuit of happiness, zegt ook wel iets, denk ik. Dan had hij ook die gênante speech niet hoeven houden en was hij nu de held geweest, en Chris de schlemiel in plaats van andersom. Ondanks dat ik zijn woede begrijp, moet je je als vijftiger beter kunnen beheersen.

Ik ben niet zo haatdragend. Ik kan haat ontwikkelen, maar die valt na verloop van tijd van me af. Wat iets anders is dan dat ik vergeet. Zo had ik er ergens wel moeite mee dat Marc Overmars zich voor de rest van zijn leven moest verschuilen, achter gesloten deuren moest leven, zich niet meer in het openbaar kon vertonen vanwege een gemaakte fout, al was het een grote. De man is multimiljonair dus financieel kon hij het wel uitzingen, maar ik dacht dat hij in stilte zou verhuizen naar Dubai of Thailand om daar in de luwte verder te kunnen leven. Ik vond het onevenredig zwaar gestraft, aangezien zware criminelen na hun gevangenisstraf gewoon weer verder kunnen.

Maar wat Overmars nu flikt vind ik ook weer wat overdreven. Als ik een foto van m’n geslachtsdeel zou maken en naar een andere vrouw zou sturen, en dat zou bekend worden, dan zou ik dood willen. Ik zou naar het bos gaan, een gat graven en er nooit meer uitkomen. Kortom, ik zou me doodschamen. Ik dacht dat Overmars dat ook zou doen. Welnee! We zijn twee maanden verder en meneer gaat doodleuk verder bij een Belgische club. Die zich er overigens laf vanaf maakt door te stellen dat het een privékwestie betreft. Nu dus geen dickpic, maar een dikke middelvinger naar iedereen.

Dat ik complex in elkaar zit, wist ik al. Dat ik problemen zie waar een ander ze niet ziet, wist ik ook al. Maar soms denk ik gewoon dat het aan de ander ligt. Zo gaan mijn nekharen vaak overeind staan als iemand alleen maar over zijn financiële voordelen praat. Dat hij goedkoop internet heeft, een goedkoop energiecontract, een goedkope vakantie, en altijd in Duitsland tankt omdat het daar goedkoper is. Neemt-ie gelijk drie treetjes Duits bier mee, want dat scheelt ook weer, en geen probleem in de wereld lijkt ze te interesseren.

Dat ik me druk maak over Oekraïne. “Ja, het is erg, maar ik ga er niet de hele dag aan denken, want dan word ik gek. Heb jij je vakantie nog niet geboekt? Vanwege Oekraïne? Oh, ik wel hoor. Ardèche.” Goed, uiteindelijk zullen wij ook wel iets boeken mits de situatie niet erger wordt, maar nu staat mijn hoofd er even niet naar.

Het toppunt van de ver van mijn bed show hoorde ik van de week, toen er gevraagd werd: “als er een atoombom op Amsterdam valt, zijn wij er dan ook geweest?” Het antwoord dat er kwam was negatief. “Oh, dan maak ik me helemaal niet druk, mijn dorp weten ze toch niet te vinden.” Ik heb de heren even uit de droom geholpen. Dat het ligt aan hoe zwaar de bom is, maar dat er bommen zijn die heel Nederland in de as kunnen leggen. Zijn ze nu helemaal belazerd? Met hun egoïstische leventje.

Een bijna smekende president Zelensky. Hij wil alleen een no fly zone om zijn burgers te beschermen. De NAVO gaat er niet op in omdat Poetin al heeft gedreigd dat hij een no-fly zone op zal vatten als een oorlogsverklaring van de NAVO. Het westen is bang omdat dan het risico op een Derde Wereldoorlog aanwezig is. Dus laten we Poetin zijn gang gaan, opdat wij hier onbezorgd verder kunnen leven.

Ik vraag me af of dit juist is. Je eigen belangen beschermen tegen een prijs die eigenlijk onaanvaardbaar is. Als iemand iets kan doen is het de NAVO. Nu toekijken hoe de bevolking van Oekraïne wordt weggevaagd en hopen dat de oorlog snel wordt beëindigd vind ik een schandvlek waar we mee moeten leven, en ik weet niet of dit de manier is. Ik begrijp de risico’s, en ik snap dat het instinct zegt dat het ver van ons bed is, maar is dit niet waar de mensheid over gaat? Als je niet meer opkomt voor de weerlozen, de zwakkeren, wat is het leven dan eigenlijk waard?

Instellen die no-fly zone, en dezelfde dreigementen gebruiken als Poetin. Als de Russen het flikken om toch te vliegen boven de zone, worden ze onmiddellijk neergehaald. En als ze domme dingen in hun hoofd halen, krijgen ze te maken met krachten die de wereld niet eerder heeft gezien.

Ik heb misschien makkelijk praten. Misschien is het wel de beste optie om de Oekraïeners op te offeren voor de wereldvrede, maar mij zit het totaal niet lekker.

Er is best wel weer leuke televisie tegenwoordig. André van Duin en Jannie op hun bootje, mensen die hun droomhuis zoeken, kamp van Koningsbrugge, vrouwelijke truckers, maar vooral Urk.

Godsamme, wat ben ik jaloers op Urk. Een keer per week een visje en je wordt nooit ziek, elke Urker kan morgen de minister president vervangen en ze spreken een haast onverstaanbaar taaltje dat ik qua klanken al aardig onder de knie begin te krijgen. En ik bedoel het niet eens sarcastisch, ik ben echt jaloers op hun simpelheid. Urk is Urk en daar komt niemand tussen. Het moet toch geweldig zijn als je deel uit maakt van zo’n gemeenschap en als Urk je thuishaven is die je nooit zult verlaten. Vrouwen zijn er echte poetsmiepen en ook absoluut de baas in huis. Je kunt er nog in huis roken, en ze maken de hele dag gevatte opmerkingen naar elkaar. Die volgens mij toch niemand verstaat, maar dat terzijde.

Het is toch vreemd, ik ben totaal anders opgegroeid en opgevoed, en ik voel me aangetrokken tot zo’n hechte gemeenschap. Ik zou er gek worden, daar niet van, maar ik ben jaloers op hun geluk. Schone ramen, een Opel Astra met dikke subwoofers, roken onder de afzuigkap en de hele dag lullen in die zangerige taal. Geen zorgen over dingen die toch niet gebeuren. Of zoals zij het zeggen: Gin zeurigen oever dingen die toch net geboeren. Of zoiets.

Na alle onthullingen over wat er zich bij The Voice heeft afgespeeld, het vermeende machtsmisbruik, het seksueel grensoverschrijdende gedrag en de reactie op het gebeuren van de heer J. De Mol, heb ik eigenlijk maar één vraag: Wie de neuk is Angela de Jong?

Een paar jaar geleden verscheen ze voor het eerst om publiekelijk kritiek te leveren op de prestaties van min of meer bekende Nederlanders. Ik had geen idee wie ze was, wat haar rol was, en waarom zij het zich kon permitteren om, geheel verschoond van talent, kritiek te leveren op televisieprogramma’s, acteurs, het koningshuis en al wat dies meer zij. Alsof ze zichzelf had uitgevonden, naar voren had geschoven en alsof Nederland om haar mening had gevraagd. En kennelijk heeft het gewerkt, want in een talkshow met Beau zat ze er weer om te zeggen wat ze vond van Ali, Marco en dat vieze vriendje van Linda de Mol. Ze vond het monsters, roofdieren en aangezien ze zelf een dochter had kwam het nu wel heel dichtbij. Beau zat amechtig ja te knikken, ook die wilde duidelijk maken dat hij zeer verontwaardigd was. Zoiets was zelfs in het studentencorps waar hij lid was, nooit gebeurd.

Het komt mij er allemaal iets te gemakkelijk uit, die verontwaardiging. Ali en Marco zouden voorbeelden zijn die zich ook als zodanig moeten gedragen. Welnee! Ik heb die mannen nooit als voorbeeld gezien. André van Duin, Koos Postema, dat zijn voorbeelden. Die matig aangezette verontwaardiging, daar hou ik niet van. Alsof Angela alle verleidingen in haar leven weerstaat. Alsof zij alles op de rit heeft zodat wat John de Mol niet onder controle had, bij haar niet had kunnen gebeuren. Het is exact haar rol, kritiek leveren zonder enige kennis van zaken.

Gelukkig zat er aan tafel ook een psychologe die wel iets kon bijdragen aan het debat. Dat het niet zinvol is om mensen die iets fout doen, monsters te noemen. Dat plegers van dit soort feiten vaak hele gewone mensen zijn, een buurman, een collega of een familielid. Ze zei nog net niet “of jezelf” al bedoelde ze dat volgens mij wel.

Mocht Angela naar de hemel gaan, wat ik wel verwacht gezien haar onberispelijke staat van dienst, dan zal ze ook wel kritiek hebben op het reilen en zeilen daar ter plaatse. Wie zonder zonden is, werpe de eerste steen, krijgt zij dan wellicht te horen, maar ik ben bang dat ze het opvat als aanmoediging om de eerste steen te werpen.

De afgelopen dagen heb ik een paar keer geprobeerd hier iets te schrijven maar het lukte niet. Het staat onafgemaakt in mijn concepten want ik kon er geen einde aan breien. Het is niet omdat ik niks meemaakte, want normaal maak ik ook niks mee, en dat weerhoudt me dan ook niet. Het is meer omdat mijn gedachten met iets anders bezig waren dan met wat ik poogde te schrijven. Dat is gedoemd om te mislukken in mijn geval. Er zijn best mensen die prima het een doen en aan het ander denken, maar niet ik.

Over het één doen en het ander denken gesproken, wat een verademing dat The Voice van de tv wordt gehaald zeg! Dan kun je denken, “hoezo, dan kijk je toch niet,” maar zo eenvoudig ligt dat niet met een dochter die het wel wil zien. Ik geef toe, ik vond het altijd een leuk programma, zeker toen de juryleden nog leuk waren. Nick en Simon, Roel van Velzen, Ilse de Lange en nog een paar. Maar na Lil Kleine dacht ik dat het niet erger kon worden, maar dat bleek een onderschatting van het kwaad. Glennis Grace die nog naar de zwavel ruikt, Anouk met haar heksenlach, Waylon met z’n gejank en Ali die niks weet van muziek. Moest ik dit echt weer een heel seizoen zien door te komen?

Gelukkig waren een paar kandidaten het slachtoffer van seksueel grensoverschrijdend gedrag. Ingewikkelde term, maar ze waren niet gewoon seksueel misbruikt, dit is veel ingewikkelder. Want hier werd een grens overschreden, maar niemand weet waar die grens ligt. Ik weet in elk geval dat die bij de een verder weg ligt dan bij de ander. Het kan variëren van een opmerking over een strak truitje tot een aanbod om de volgende ronde te halen in ruil voor seks. Geen idee, ik weet alleen dat die grens met carnaval een stuk verder weg is. Er is bij mijn weten nog geen carnavalsnaam voor Holland? Of is Holland al de naam voor Nederland tijdens carnaval?

In elk geval ben ik wel blij dat sommige medewerkers de grenzen niet kenden. Nu word ik niet weer een seizoen geteisterd door matige kandidaten waarvan je zelfs als ze winnen nooit meer iets hoort, of door juryleden die opmerkingen maken waarvan je hartspier verkrampt. Zelfs Chantal Janzen, waar ik vroeger toch licht week van werd, zal ik niet missen.