Categorie: Autoliefde

Ik was naar de International Amsterdam Motor Show, die gehouden werd in het gebouw van de rai. Er waren een paar auto’s die ik wel aardig vond, een stuk of vijf, en verder ben ik het wel aardig kwijt, die autoliefde. Ik rij nog steeds heel graag, en wheelers dealers neem ik op, maar ik loop zo langs tientallen nieuwe Ferrari’s, Porsches en Lamborghini’s. Vooral als ze in roze of goud gespoten zijn. Met de F1 ben ik ook volledig klaar, zelden zoiets saais gezien. Het moet betekenen dat ik een volledig ander mens ben geworden, want veertig, dertig en twintig jaar terug zou ik dit niet hebben kunnen schrijven. Onmogelijk, want in mijn jeugd draaide ongeveer alles om auto’s.

Wat me nu opviel waren de mensen. Aan het begin stond een aardig meisje bij een aantal Amerikaanse auto’s vriendelijk lachend te poseren maar zichtbaar bang om een vraag te krijgen, want het kind was hooguit twintig. De hele verdere show ben ik niet één knappere tegengekomen en dat was niet eens omdat die eerste zo ontzettend knap was. Allemaal blonde meiden die er het zelfde uitzagen, totaal nietszeggend, en omgeven door jonge jongens die er zo mogelijk nog onwetender uitzagen. Bij de stands van de snelle auto’s is het van hetzelfde laken een pak. De stands zijn omheind met touwen, binnen loopt een te rijke eigenaar met onnatuurlijk veel en te donker haar, om hem heen loopt een broedmachine met een paar kinderen. Hij geniet van de aandacht die het klootjesvolk, ik dus, voor zijn succes heeft.

Bij een andere stand waar ik per ongeluk te dichtbij stond werd ik aangesproken door een patserig type, begin dertig, zwarte broek, te strakke witte blouse om zijn buikje gespannen, achterovergekamd haar, zelfverzekerde pose. Hij vroeg mij wat mij naar deze show bracht. Hij verkocht audioinstallaties en als ik ergens geen interesse in heb is het om mijn kofferbak vol te bouwen met speakers, dus ik zei hem dat ik zolang mogelijk zonder hoorapparaat wilde doen, wat natuurlijk niet aardig was van mij. Maar ik ben ook niet meer aardig, ik vind de meeste mensen helemaal niet leuk en ik denk zelfs dat autisten normaal zijn, en dat het aan de anderen ligt. Aan die mensen die teveel ruimte innemen en die teveel lawaai maken omdat ze schijt hebben aan anderen.

Kortom, auto’s interesseren me nog nauwelijks, blonde meisjes nog amper en ik wacht met aardig zijn af of de ander dat wel verdient. Ik ben ongemerkt heel iemand anders geworden. Mijn identiteit is gestolen.

Godin Voitura was mij toch gunstig gezind. De auto heeft geen misslag gemaakt, geen waarschuwingslampje ging branden, alles deed het naar behoren en ik had rijplezier. Scheuren is niet nodig, flink optrekken, een glad wegdek, een paar heuvels, een paar bochten, en een klein stukje snelweg om even door de tweehonderd grens te breken, het is genoeg. Bovendien werd ik op dat moment ingehaald door een van de motorrijders die me later zei dat hij 270 had gezien. Ik zag het al toen ik gas gaf. Hij kwam me achterna, hij dook voorover achter z’n windscherm en er was voor mij geen houden aan, hij komt je met een behoorlijk snelheidsverschil voorbij. Ik zag 210 toen ik de poging op moest geven wegens drukker verkeer.

In 2010 ging ik voor het eerst mee, ook toen zaten we in Hamelen. Een mooie stad aan een de rivier de Weser, we hadden er nog scherpe herinneringen aan. Maar dertien jaar later bleken mijn scherpe herinneringen toch niet meer zo scherp, tenzij ze de stad verbouwd hadden. Een grand café waar we destijds kwamen was een kwartslag gedraaid en het was ook naar de kade van de Weser versleept. Sieneke vertegenwoordigde toen het songfestival voor Nederland, of die meid die als Indiaan verkleed was, één van de twee. In elk geval, na een dag zoeken hadden we het grand café gevonden, althans, geconcludeerd dat deze het geweest moest zijn.

Verder is het natuurlijk prachtig om met z’n vieren op stap te gaan als vrijgezellen met een trouwring. Met onze praatjes hadden we enorm veel succes bij de meisjes, want wij zijn in dertien jaar natuurlijk niks van onze looks kwijtgeraakt. Het meest moesten we lachen om onze eigen sneue act. Dat je uiteenzet hoe je denkt dat je overkomt, tegenover hoe je werkelijk overkomt. De anderen dan hè, want ik had gewoon nog sjans met één van de plaatselijke Helga’s. Maar volgens de anderen beeldde ik me dat in, omdat ik zo zielig ben.

Hoe dan ook, wir waren wieder da!

Voitura is de godin van de automobielen, en als ze je niet gunstig is gestemd, dan achtervolgt het pechspook je. Ik verheugde me dus een maand geleden om met de auto naar Frankrijk te gaan, en daarvoor werd de auto in opperste staat van onderhoud gebracht. Al maanden was ik met de auto bezig, reparatie na reparatie, alles nog onder garantie, tot hij vlak voor de garantie verliep volledig in orde was. (benzineklep opende niet, thermostaat lek, stoelverwarming deed het niet, kentekenplaatverlichting deed het niet, navigatiescherm viel uit, een strip moest opnieuw vastgemaakt, buitenspiegel moest vervangen, kofferbakscharnier moest geolied, stoelverwarming deed het nog niet, navigatie deed het nog niet, ventilatieroostertje zat vast nadat ze het navigatiescherm hadden vervangen) Het heeft me zeker 20 ritten van 50 km gekost. Nu moest het goed zijn, en kon ik een zorgeloze vakantie in Frankrijk tegemoet zien.

Na de garantieperiode ben ik naar mijn eigen garage gegaan, en het eerste wat er moest gebeuren was een krakende stoel insmeren. Tien minuten en klaar. Twee dagen voor ik naar Frankrijk ging, ging het portier niet meer open. Het slot werd gesmeerd, en het werkte weer. Echter, bleken mijn nieuwe achterbanden binnen 10.000 km volledig versleten. Een nieuw record voor een voorwielaandrijver. Ook die werden nog net voor de vakantie vervangen.

In Frankrijk ging er een lampje branden, terwijl er in een half jaar nog nooit een waarschuwingslampje had gebrand! Het bleek niks bijzonders te zijn, maar even later hield het slot er weer mee op.

Het mag dus niet zo zijn dat mijn droom, onbezorgd rijden in Frankrijk, wordt verwezenlijkt. Daar zorgt vrouwe Voitura wel voor met haar pesterijen. Eenmaal terug in Nederland werd het slot vervangen en alles werkte weer perfect.

Nu ga ik morgen naar Duitsland, en raad eens? Er ging vandaag een lampje branden! Terwijl er nooit lampjes branden! Een kapot dimlicht. Daarmee nog even snel naar de garage vanmiddag, anders is het weer net als een paar jaar terug, toen ook in Duitsland mijn licht kapot ging en ik geïrriteerd was in plaats van zorgeloos.

Voitura is mij dus niet gunstig gestemd. Ik heb alleen geen idee wat ik heb misdaan.

Wij zijn afgedaald richting zuiden in zitten nu in de Jura. Dat ging niet geheel vlekkeloos omdat mijn dakdragers voor veel windgeruis zorgden, daar waar ik juist een comfortabele auto had uitgezocht. Verder ging er een oranje lampje branden, wat mijn vakantiepret volledig kan bederven, juist omdat ik altijd zorg voor een tiptop staat van onderhoud. Voor mij is dit een heet hangijzer. Deze auto had het eerste halfjaar veel mankementen en ik moest vaak terug. Toen het laatste mankement eindelijk was verholpen, hield een dag later mijn dashboardverlichting ermee op en toen wist ik dat Voitura, godin van de auto’s, tegen mij was. Maar een paar minuten later bleek dat mijn verlichting uit stond en dat dat de oorzaak was.

Vier dagen voor ik op vakantie ging, kon een deur ineens niet meer open, en aangezien met de auto op vakantie gaan voor mij een belangrijke zaak is, dacht ik weer aan Voitura. Het bleek een kleinigheid, maar toen bleken mijn nieuwe achterbanden in 10.000 km vrijwel glad te zijn. Ook dat werd een dag voor vertrek nog in orde gemaakt.

Dus dan denk je in alle rust naar het vakantieadres te rijden, verpesten de dakdragers je limousine gevoel weer. Ik was overigens de enige die er last van had, maar ik ben hypersensitief. En toen we de camping opreden ging het genoemde lampje branden en wist ik nu zeker dat de bitch Voitura tegen mij was. Ik appte met de garagehouder die mij zei het te negeren. Een oranje lampje is slechts een waarschuwing, en nadat ik olie en koelvloeistof had gecontroleerd besloot ik zijn advies op te volgen en de vakantie er niet door te laten verzieken. Voitura begreep dat ze geen grip meer op me had en liet het lampje vandaag na een paar kilometer uitgaan.

Toen konden we (ik) ons weer concentreren op de vergeten tandenborstel en zwembroek, zaken waar je over het algemeen toch het eerst aan denkt. De dakdragers had ik verwijderd dus vandaag reed ik zoals het hoort, hard, over de b-wegen naar de hypermarché, als een Fransman in een Franse auto.

Het voordeel van zo’n plotseling invallende koude is dat het de collectieve aandacht opeist waardoor de dagelijkse drukdoenerij even naar de achtergrond verdwijnt. Evolutionair bepaald waarschijnlijk, toen we nog in hertenhuiden gekleed gingen en we nog geen huizen hadden, en zo’n vrieskou een gevaar was. Om te overleven moest je je warm zien te houden, wellicht door eten te delen en dicht tegen elkaar te kruipen.

Dat zit nog steeds in ons systeem omdat we eenmaal veel langer in hertenhuiden rondzwierven dan dat we in huizen wonen. Bij deze vrieskou, de temperatuur is hier niet boven nul geweest vandaag, zegt ons oerinstinct ons om beter op een ander te letten. Loopt iemand niet te lang buiten en heeft hij wel warme kleding aan?

Om dat te controleren startte ik de auto en reed even een rondje. Nou ja, eigenlijk deed ik het om te controleren of mijn achterruitverwarming het wel deed. Omdat mijn collega’s toch allemaal in de zorgstemming waren, deed ik dat onder werktijd. Even een kwartiertje therapeutisch rijden door de winter, over verlaten wegen tot de olie goed warm is. Mijn achterruit ontdooide snel. Gelukkig maar, anders werkt de therapie niet.

Ik heb me toch een wagen gekocht. Velen zullen zeggen, een Peugeot uit 2011, waar heb je het over, maar voor mij is het voorlopig even de beste keuze. Goed, hij is alweer terug bij de garage, maar als het goed is, maandag weer klaar.

Deze auto zoeft over de weg. Hij is vlot, maar niet bloedsnel, en comfortabel met automaat en leren bekleding. Ik heb nooit een automaat gehad, en ik ben ook best blij als ik weer even in een schakelauto stap, maar ik ben nog steeds verbaasd over wat een automaat kan. Hij schakelt met vloeiende overgangen naar het volgende verzet en ook ongeveer op het moment dat je dat wilt. En mocht ik het er niet mee eens zijn, kan ik via schakelflippers ingrijpen. Waarom ik dit zeg weet ik niet, want dat doe je natuurlijk niet.

In tegenstelling tot mijn vorige auto kan ik hier muziek streamen en is de navigatie te updaten. Ook kan ik een usb stick gebruiken om muziek te luisteren. Wel heb ik minder ruimte in deze auto en ook heb ik geen vierwielbesturing meer. Dat noemde ik altijd als voordeel van mijn vorige auto, al merkte je daar bar weinig van. En ik heb geen cd-wisselaar meer, slechts één lullig cd’tje past erin.

Als je van autorijden houdt, wat voor mij een understatement is, dan is dit een partijtje fijn! Psychologisch ook geweldig omdat de motor is gereviseerd tegen scherpe meerprijs, de olie bijna onzichtbaar blank is, en het stuur vol met knopjes zit die mij de heerser over de auto maken.

Nee, veel beter had ik dit niet kunnen doen. Niet te duur en een prachtige auto. We hebben nog steeds twee auto’s en we zouden met één afkunnen. Maar het gelukzalige gevoel dat deze geeft als je op een zonnige zaterdagmorgen over de heuvel bij ‘t Harde rijdt, is lastig te beschrijven. Pas als we op vakantie gaan en de kofferbak niet meer dicht kan, dan ga ik mij weer ergeren.

Overigens is geheel volgens mijn voorspelling, op het moment dat ik mijn diesel inruilde, de dieselprijs weer onder die van euro 95 gezakt. Ik verwacht nu een verdere daling van de dieselprijs tot ongeveer € 1,50.

Hoe mensen € 30.000 voor een auto neerleggen is mij doorgaans een raadsel. Mij is het nooit gelukt en ik weet ook niet zeker dat als ik genoeg had, ik zoveel zou uitgeven. Om mijn behoeftes als autoliefhebber te bevredigen is het ook niet nodig.

Hoe een auto werkt, fascineert mij nog steeds. Ik trap het gas in, laat de koppeling los, de auto zet zich in beweging, je hoort het toerental oplopen en je kiest het volgende verzet. Zo werkte het altijd en zo had het van mij voor altijd door mogen gaan. Maar ik raakte ook gefascineerd door een automaat, hoe weet zo’n ding wanneer het moet schakelen?

Na een lang en prettig gesprek met de garagehouder over de techniek, heb ik dit modelletje gekocht dat toch niet bekend staat als probleemloos. Maar de man kende alle problemen waar deze motor om bekend staat, en ging ze aanpakken, onderdelen vervangen, (vriendelijke meerprijs) en geeft zes maanden garantie. Dan heb ik de auto zoals ik hem hebben wil, met alle opties die ik hebben wil. En voor een prijs die beter bij mij past. Over een maand wordt hij afgeleverd.

Ik reed een stukje mee in een Tesla model X. Ik vond het om eerlijk te zijn verschrikkelijk. Op zich was de ervaring niet verschrikkelijk, maar de wetenschap dat het hier naartoe gaat straks, wel. Het accelereert snel, maar dat maakt weinig goed. Intussen maakt het ding een vreemd zoemend geluid. Als je rustig rijdt hoor je helemaal niks. Een enorm groot en lelijk scherm voor je geeft je duizend keuzes die je kunt instellen. Het ding onthoudt en filmt alles. Deuren gaan automatisch open en dicht, of anders op aanvraag. Autopilot behoort ook tot de mogelijkheden.

Ik was diep teleurgesteld. Moet dit het nu worden in de toekomst? Ik wil een grommende motor met draaiende delen, tandwielen en olie! Ik moet denk ik vlak voor 2030 een nieuwe auto met verbrandingsmotor kopen, een jaar of vijftien blijven rijden, en dan ben ik ondertussen 75. Dan heb ik het wel gered. Na mij de zondvloed.

Werk, auto, gameverslaafd. Die dingen hielden me de afgelopen tijd in mijn greep. Het eerste had mijn verplichte aandacht, je houdt je niet voor je lol bezig met een softwaremigratie. Het tweede had mijn vrijwillige aandacht. Ik wil graag een keer in mijn leven een snelle BMW. Ik heb niet heel veel met het merk, maar BMW levert de auto die ik zou willen. Een BMW 530 of 540, dat lijkt me wat. Maar ondertussen durf ik het niet aan, en rij nog steeds de Renault die ik al vijf jaar heb.

En die gameverslaving, daar is de tijd in gaan zitten die ik nog over had nadat die andere twee me volledig in de ban hielden. Ik heb een paar weken geleden een spelletje op mijn telefoon gedownload, Woodoku. Dwangmatig blokjes leggen totdat je in slaap valt. Ik heb een indrukwekkende highscore die ik waarschijnlijk nooit meer ga verbeteren. Tot half twee ‘s nachts legde ik soms combinaties.

Ik roep van mezelf dat ik niet gevoelig ben voor verslavingen maar dat klopt niet. Ik ben het wel. Er komt alleen onvermijdelijk een punt dat ik zeg: tot hier en niet verder. Dan kom ik tot mijn zinnen. En dat punt is nu gekomen. Met mijn heroïneverslaving was het zo dat dat punt kwam net voordat ik eraan dacht het te gaan gebruiken. Maar mijn dropverslaving steekt de kop op zodra ik drop eet. Dan gaat het gelijk mis. Hallo, ik ben Mack, ik ben dropverslaafd. Hallo Mack.

Eigenlijk twijfel ik of het wel verstandig is om geen verslaving te hebben. Straks sterf je nog aan iets onverklaarbaars? Dat je zoveel offers bracht, zoveel wilskracht toonde om die niet deugende en destructieve verslaving de kop in te drukken en in plaats daarvan elke dag de krant las zodat je op de hoogte was van wat er in het land speelde in plaats van dat je volledig lam op de bank naar je favoriete muziek lag te luisteren.

Als ik nog lang wacht is het straks 2030 en moet ik aan de elektrische auto. Nooit meer een lekke koppakking. Nooit meer jaren met een uitlaat doen. Geen distributieketting meer. Geen nokkenassen, klepstoters of versnellingsbakken. Slechts windturbines en veganisten. Om de wereld te redden, die ik volledig kapot heb gemaakt, dat wel.