Categorie: Geen categorie

De schoonmaakster had gevraagd of ze een keer de zolder mocht doen, want die was haar een doorn in het oog. En inderdaad op onze zolder is het ook een teringzooi. Ik gebruik de zolder allang niet meer voor mijn eenzijdige berichtgeving vanaf een zolderkamer, maar het is mijn werkplek op maandag en dinsdag, en dat stukje kan ik prima bereiken. De rest van de zolder lijkt wel een milieustraat, maar dan zonder gescheiden afvalstromen. Ik raakte in paniek. De schoonmaakster komt donderdag, dus voor die tijd moest ik de zolder opgeruimd hebben, anders zou zij hem nooit kunnen opruimen. Ik dook achter de schotten, haalde nog meer puin te voorschijn en al snel besliste ik dat het nu tijd werd om mijn studieboeken weg te doen. Het staat absoluut interessant, die boeken over bedrijfseconomie en -administratie, maar je doet er nooit meer wat mee. Het deed me wel pijn, maar het moest. Het enige boekje dat ik bewaard heb is die van de intresttafels. Dat kan gewoon niet weg. Tevens moest er een opklapbed weg, een matrasje, en mijn windsurfuitrusting moest er ook aan geloven. En twintig jaargangen Autovisies. Daarna legde ik een stuk vloerbedekking in de kruipruimte achter de schotten -ook gelijk kwijt- en ruimde ik de troep weer op. Ik stofzuigde en nu is de zolder klaar om opgeruimd te worden door een professional.

Het stormde vandaag enorm, het was de zwaarste storm sinds die van januari 1990. Die weet ik nog, want ik liep buiten met de hond en zag een paar bomen tegelijk vervaarlijk naar de grond buigen. De complete tennishal waaide weg, en verder vielen er die dag 18 doden. Daarna is men begonnen om de weeralarmen te realiseren. Tegenwoordig heet dat code rood. Omdat er zoveel codes rood worden afgegeven, nam ik deze niet serieus. Ik werkte wel thuis, maar dat was toevallig. Op zolder hoorde ik het dak een beetje trekken, dus echt veel kreeg ik er niet van mee. Ik hoorde wat onheilspellende geluiden, maar ik besteedde er geen aandacht aan. Een uurtje later kwam ik beneden en zag een grote boom plat liggen, vlak voor ons huis. Toen realiseerde ik me dat het een flinke storm was geweest, wat later bevestigd werd door de beelden van wegwaaiende mensen. Afgelopen jaar nog een bezwaarschrift geschreven tegen de kap van twee bomen op deze foto. Nu valt er een andere…

We deden een poging tot het kijken van een film, Dustin Hofman speelde er een soort kerstman in, maar na tien minuten gaf ik het op. Wat een langdradig gezever. Mevrouw Mack was het er niet mee eens en vond dat ik het een kans moest geven. Maar dat had ik al tien minuten gedaan. We gingen naar de volgende, maar na een halve minuut zag ik dat ik hem al gezien had. Prima film was dat, maar ik hoef geen film te zien die ik al ken. Daarna nog eentje geprobeerd, maar ik werd helemaal gek van de camera, die gehanteerd werd om de suggestie te wekken dat het niet-geregisseerde beelden waren, alsof je naar je vakantiefilmpjes zat te kijken.

Ik verlang naar een spannende film. Of een boeiende. Maar ik heb geen zin om het een kans te moeten geven. Die acteurs krijgen verdorie miljoenen! Is het dan teveel gevraagd dat ze me vanaf minuut één boeien? Ik schrijf dit allemaal gratis, en ik probeer u ook te blijven boeien. Als je houdt van je ergens doorheen te moeten worstelen, kun je net zo goed een boek van Simon Vestdijk gaan lezen.

Misschien ligt het wel aan mij. Ik ben nu een misdaadthriller aan het lezen, 33 miljoen exemplaren verkocht staat er trots op de omslag, maar ik vond de Donald Duck vroeger spannender. Als ik ’s avonds begin met lezen lijkt het wel of ik dement ben geworden. Geen idee meer wie al die personen zijn waarover het gaat. Dan sla ik maar weer een bladzijde terug om het weer op te pikken. Dat had ik bij Kruistocht in Spijkerbroek nu nooit. Ik lees net zo makkelijk het telefoonboek.

Dat het landskampioenschap niet te koop is, weet Ajax inmiddels ook. Zeker voor een club die prat gaat op de eigen opleiding, werden er nogal dure aankopen gedaan omdat die titel die er toch al twee jaar niet meer was, weer binnengehaald moest worden. In de top 5 van duurste Nederlandse aankopen ooit, staan er vier van Ajax, dat is toch wel opvallend. Hopelijk kunnen deze aankopen wel bijdragen tot het binnenhalen van die felbegeerde Europaleague.

Feyenoord laat even zien wat het betekent om opgekropte frustraties en emoties te uiten. Huilende supporters, een huilende coach, bij PSV en Ajax kennen ze dat niet, wat uiteraard ook te maken heeft met hoe lang het voor Feyenoord geleden was. Het zes uur journaal liet een huilende fan horen: “ben zo lang getreiterd door die Amsterdammers, maar nu hebben wij die schaal!” Het brak bijna je hart.

PSV heeft een hopeloos seizoen gedraaid. Daar kunnen we kort over zijn. Ik ga geen excuses zoeken, ze hebben het gewoon niet gebracht dit seizoen. Gauw vergeten. Ze hadden beter nog eerder kunnen afhaken, dat had me een hoop ergernis gescheeld.

De Amerikanen hebben een bom in hun arsenaal, een conventionele bom, die de zwaarste is van allemaal. Hij wordt mother of all bombs genoemd, al is dat niet de echte afkorting van MOAB. De Russen claimen een nog zwaardere bom te hebben, the father of all bombs, maar het bestaan hiervan is twijfelachtig, en met Russen weet je het eenmaal nooit. Ook tijdens de koude oorlog verwarden ze boomstammen met kruisraketten.

Deze bom, die 10.000 kilo weegt, ontploft vlak boven de grond en vernietigt alles in een straal van 1,5 kilometer van de inslag.  Deze bom is onlangs voor het eerst ingezet in een oorlogsituatie in Afghanistan en volgens bronnen zijn daar 36 mensen bij gedood. Wat natuurlijk belachelijk weinig is, voor een bom van dat formaat. Een ideale bom om op een vijandelijke militaire basis te droppen.

Toen ik hem zag ontploffen vond ik het nog meevallen. Ik had natuurlijk makkelijk praten vanachter mijn laptop, maar eerdere berichten vertelden dat alles in 20 km omtrek vernietigd zou worden. Dat blijkt dus niet te kloppen. De bom moet vooral angst inboezemen, ook door de paddestoelenwolk die hij nalaat, alsof hij een nucleaire bom was.

Amerika schijnt 15 van zulke bommen te hebben. Nu nog veertien. En nog 6800 nucleaire bommen. Maar in een moderne oorlog worden behalve door misdadige regimes geen bewuste burgerslachtoffers meer gemaakt. Dus die dienen ook ter afschrikking. Welbeschouwd was het nog niet zo´n gek idee van de Russen om hun bomen in de kleuren van een kruisraket te schilderen.

Moedeloos begaf ik mij vanochtend naar het stembureau. Ik kan weer redelijk lopen, maar de pijn zit nog in de verte. Moedeloos geworden door de afgelopen maanden was de weerbaarheid ernstig gedaald. Ik had mijn keuze twee weken geleden gemaakt, maar op het laatste moment veranderde ik van gedachten. Ik las nog even na of mijn nieuwe keuze een verantwoorde zou zijn, en hoewel ik het op een belangrijk onderdeel oneens was, dacht ik: ach, dat loopt wel los. Coalities moeten gevormd worden, wisselgeld, u kent het wel, en ik was om. Het is tijd voor verandering, weet u?

Op weg naar het stembureau zwaaiden vanuit hun auto’s vier mensen naar me. Ik herkende ze niet door de laagstaande zon maar het wekte me op. Meerdere mensen maakten al vroeg de weg naar het stemlokaal en dat gaf toch weer hoop. Alsof die mensen net als ik het verschil wilde maken. Of misschien gewoon hun morele burgerplicht wilde vervullen wat ook prima is. Het voelde als vroeger. Als in betere tijden. Toen alles keurig voor elkaar kwam en de duistere zaakjes niet gelijk op straat lagen. De meneer van het stembureau herkende mijn naam als die van een ambachtsman van weleer, maar ik zei dat ik geen familie was. Maar de smid waarover hij het had was een begrip in dit dorp vlak voor de jaren tachtig. En zo voelde deze ochtend, alsof het de hoogtijdagen van weleer waren. Nu eens afwachten of er ook iets ten goede gaat veranderen.