Categorie: Geen categorie

Er kan mij niet snel te veel sneeuw vallen. Ik was dan ook euforisch over de weerberichten van gisteren. Natuurlijk viel het wederom tegen, want weerberichten zijn eenmaal niet betrouwbaar. Maar toch, er ligt een laagje sneeuw. Een centimeter of 12 tot 15 en het sneeuwt nog steeds. Wel miezersneeuw, maar beter dan niks. Ik zou natuurlijk vroeg op moeten om “de laatbloeier” te fotograferen, maar vroeg op als er sneeuw is gevallen is niet erg. Gedurende de nacht had ik al een paar keer uit het raam gekeken hoe het er voor stond.

Er hadden nog niet veel mensen gereden over de weg naar het bos en er was niet gestrooid. Zo hoort het natuurlijk ook in een natuurgebied. Dan rij je maar wat langzamer. Eenmaal aangekomen op de parkeerplaats was ik vrijwel de enige, behalve dan een groep van zeven langlaufers die ook van die plek vertrok. Ik kon ze gelukkig lopend inhalen want zoveel sneeuw lag er helemaal niet op de open vlakte. Ik vreesde voor mijn foto, en toen ik de weg over de hei in sloeg zag ik dat die helemaal niet besneeuwd was. De wind was zo hard dat de sneeuw daar kennelijk niet landde. Even verderop, bij de laatbloeier viel het mee, en nog verder, in de beschutting van het bos lag overal sneeuw. En het allermooiste was, ik was de eerste. Nog geen voetafdruk of mountainbikespoor te zien. Yes. Alaska op de Veluwe. Ik liep verder, maar niet te ver op mijn snowboots, bovendien is de hond kortharig en het waaide flink, dus een kilometertje of vier was wel genoeg.

Terug bij de auto was er een probleempje dat ik eigenlijk al had gevoeld toen ik parkeerde. Ik had geen enkele grip op gewone banden. De auto ging niet vooruit of achteruit. Ik kon hem zelfs stationair in de versnelling laten draaien en duwen tegelijk, hielp niks. Ik had ook geen zin om hulp van mijn garagehouder te vragen want ik kan niet tegen zijn vernederende lach. Ik moest dus wat anders verzinnen. Ik trok het kleed waar de hond op zit uit de kofferbak en legde het onder de voorwielen. Dat hielp een beetje, maar niet veel. Nu stond ik een halve meter verder vast zonder vooruit of achteruit te kunnen. Na een keer of drie opnieuw het kleed gelegd te hebben stond ik op de weg, maar op een hellinkje. Ik pakte het kleed, gaf gas en tergend langzaam trok de auto zich vooruit. Over een stuk van twee meter deed ik een halve minuut. Toen was ik eruit en kon ik terug naar huis ploegen. Winterbanden, helemaal niet nodig.

Dat een groot deel van de wereld totaal gek is, is op zich geen verrassing. Soms is dat gelijk duidelijk, iedereen ziet wel hoe lijp de fanatieke aanhang van Trump is, maar ik moest ook wel lachen om de volgers van Elon Musk. De man prijst een bepaalde app aan en massaal hebben zij de aandelen van het betreffende bedrijf gekocht. Tenminste, dat dachten ze. Een bedrijf in Texas met dezelfde naam zag haar aandelenkoers met 12000% stijgen. Ze hadden niks te maken met de app die Musk bedoelde, maar de vraag naar het aandeel steeg in recordtempo. In blinde paniek kocht men massaal het aandeel waarvan men dacht dat hun idool het aanprees.

Dit gebeurt natuurlijk al sinds mensenheugenis. Mensen lopen achter de grootste aan in de hoop zelf ook aanzien te verkrijgen. Totaal onbetrouwbaar en gevaarlijk, denk ik dan. Zelf blijven denken wordt steeds lastiger en gelukkig wordt dat ook steeds meer voor ons gedaan. Zo is ons volslagen onduidelijk geworden wat wij hier eigenlijk doen op aarde, dus gaan we in blinde paniek maar nadoen wat de meesten doen. Eerst om niet op te vallen maar later, als we ons er wat comfortabeler bij voelen, gaan we eens proberen na te doen wat de succesvolsten uit de groep doen. Of als dat niet lukt gaan we ze in elk geval aanhangen.

Op zich redelijk onschuldig totdat de populist ineens rare ideeën krijgt. Want dan heb je je reeds achter hem geschaard, kun je dan nog wel terug? Of is het makkelijker zijn ideeën dan ook maar de jouwe te maken en er dan ook maar in te gaan geloven? Desnoods tegen beter weten in? Zelf denk ik dat dat vrij lastig is. Je moet immers dingen gaan opofferen. Dingen die je eerder voordeel opleverden. Het allermakkelijkst is om een oogje toe te knijpen. Dan kunnen de meest fanatieke volgers ongehinderd hun werk doen. En treft jou geen blaam. Tenminste niet veel.

In onze buurt zorgen de mensen goed voor elkaar. Zo is er nu ook wat nazorg over de gebeurtenissen van vorige week, het oprollen van een hennepkwekerij hier in de straat. Een buurman, van beroep predikant, heeft een brief opgesteld gericht aan de verhuurder waarin de zorg wordt uitgesproken over hoe dit heeft kunnen gebeuren. In de buurt app, waar ik niet in zit, werd duidelijk gemaakt dat we de brief allemaal konden ondertekenen om het signaal zo krachtig mogelijk te maken.

Een prachtig voorbeeld van uitstekend burgerschap vind ik het. Laatst was er ook al een petitie tegen de bouw van huizen hier in de buurt. Allemaal tekenen want wij wonen al! Laat de rest verrekken! In de buurt app liet iedereen, behalve onze overburen (waar we al bevriend mee waren voordat we hier kwamen wonen) en wij, weten dat ze het een goed initiatief vonden en de brief zouden ondertekenen. Ik ga dat niet doen. Waarom zou ik? Ik heb er nooit last van gehad. Ik heb nooit gemerkt dat er iemand in het betreffende huis is komen wonen en ik had een mooie live politie achtervolging onder mijn slaapkamerraam. Dat had ik moeten missen als die verhuurder wat beter onderzoek had gedaan. Ik snap mijn buurtbewoners soms niet. Ok, het was heel vroeg in de ochtend, maar we hadden een prachtig verhaal zonder dat we schade hebben opgelopen!

Ik had niet eerder van hem gehoord, en ik zal hem hoogstwaarschijnlijk ook weer vergeten, Paul Moerman, de oudste veteraan uit de tweede Wereldoorlog die onlangs overleed op 104-jarige leeftijd. Maar hij had een prachtige zin voor ons waarvan ik sterk de behoefte voel om die hier te citeren: vrede is een wankele muur die moet worden ondersteund. Ik heb lang niet meer zo’n mooie zin gelezen en daar moest ik verder maar niets meer aan toevoegen.

Het voelt toch een beetje als een historische dag, nu Trump verslagen is. Ik doe maar een beetje mee met de Amerikanen, die dit vieren alsof Amerika bevrijd is, wat ook een beetje zo is voor grofweg de helft van het land. Niet dat ik dansend de straat op ga, maar ik zit toch te wachten op de eerste speech van president-elect Biden die om twee uur vannacht verwacht wordt.

Dat het maar een prachtige speech mag worden van een waardig president in wording. Daar zit je als onderdaan van de westerse wereld toch op te wachten na al die valse claims, beschuldigingen en leugens van Trump. Met die zelfvoldane kop van hem. Nog twee maanden doorbijten.

Wat Rob Hamilton beschrijft, over het sikkeneurig worden van het gewauwel over mondkapjes, heb ik ook. Wel net iets anders. Ik heb het met het gewauwel over corona. En niet in de laatste plaats mijn eigen gewauwel erover dat ook niet erg opschiet. Ik lees redelijk veel en vooral dingen die in mijn straatje passen. En ik ben kritisch. Maar waarom eigenlijk? Wat is het nut? Echt helemaal niks. Ik ben toch zo weer om te praten door een sympathiek mens als Gommers of Kuipers. En als die vinden dat er snel een lockdown moet komen, dan heb ik daar toch niks tegenin te brengen.

Dus als die mannen zouden zeggen, Mack, draag dat mondkapje nu maar, dat is echt beter, dan ga ik het zonder tegenzin doen. Want ik heb eenmaal een zwak voor geleerde, sympathieke mannen. Voor sympathieke vrouwen heb ik ook een zwak, die hoeven niet eens geleerd te zijn. Maar over lockdown gesproken, we gaan in een lockdown omdat we ons niet aan de maatregelen houden. Dat wordt gezegd. Als we niet in een lockdown gingen kwam het doordat we ons zo goed aan de maatregelen hielden. Zo hebben ze dus altijd gelijk. En nu hebben we ons niet goed aan de maatregelen gehouden, dus moet er ook een mondkapjesplicht komen. Terwijl die mondkapjesplicht er niet was toen we de eerste golf te boven kwamen. In België hebben ze vandaag relatief fors meer besmettingen dan Nederland ondanks hun mondkapjesplicht. In Duitsland dan weer veel minder. Ligt het dan aan de mondkapjes?

Goed, wat er in lockdown moet zijn de sociale media. Met de belofte ze weer open te gooien als iedereen zich aan de regels houdt. Gegarandeerd dat het virus dan niet meer bestaat over drie weken.

Daar liep ik vandaag weer tegen een terugkerend probleem aan. Een frustratie die maar blijft terugkomen, en ik kan er niks aan doen. En aangezien ik dit weblog niet voor niets voer, gaat u me maar mooi eens adviseren hoe we dit moeten aanpakken. Het probleem van vandaag is specifiek voor vandaag, maar het gaat om de algemene oplossing. Komt-ie.

Ik las een stuk in HP de tijd geschreven door een dr. ir, en twee professor doctoren over de coronatesten en -besmettingen. Niet de minste zou ik dan denken. Nadat ik het stuk twee keer had gelezen concludeerde ik dat de huidige testen behoorlijk onbetrouwbaar zijn, ten eerste omdat ze een foutmarge hebben, maar ook omdat ze positief testen bij iemand die in een eerder stadium al corona heeft doorgemaakt, en dus al helemaal niet meer besmettelijk is. Vervolgens concludeerde ik dat het vrij logisch is dat het aantal besmettingen momenteel hard oploopt met die dubbeltellingen erin.

Mijn collega’s zijn bijna allemaal drs. en twee zijn er zelfs dr. Het leek hen een broodjeaapverhaal. Ik zei dat dat zou kunnen maar dat de betreffende wetenschappers dan maar hun titel moesten inleveren. Vervolgens gaf ik ze de link naar het stuk, en mijn collega’s zeiden dat dit slechte wetenschappers waren. Je hebt wetenschappers en wetenschappers namelijk. Ik zei: “akkoord, maar ik als leek kan niet beoordelen wanneer een wetenschapper slecht is, ik kan me alleen baseren op het oordeel van de prof. dr. op zijn vakgebied.” Het komt er dus op neer dat anderen voor mij bepalen of een wetenschapper uit zijn nek kletst of niet. Zij weten dat. En Maurice de Hond mocht ik bij voorbaat negeren, was het advies.

Nu kunt u denken, nou, dat is makkelijk, als je de echte waarheid wilt weten kun je het toch aan je alwetende collega’s vragen? Ok, maar ik was eens aanwezig bij de verdediging van het proefschrift van een promovendus en nadat hij zijn dokterstitel haalde werd er gezegd dat de samenleving voortaan mocht vertrouwen op zijn oordeel. En daar zit het dus. Ik vertrouwde op het oordeel van de geleerden, maar weer niet goed. Hoe kom ik nu ooit achter de waarheid?

Wat mij in extreme mate bevreemd, in ons koude kikkerlandje, is wat er nu gebeurt met het dringende advies betreffende het dragen van mondkapjes. Vrijwel iedereen gaat het opvolgen. De school van mijn kinderen stuurde een mail met de mededeling dat ze het op school gaan invoeren. Zonder blikken of blozen wordt het politieke advies opgevolgd. Waar het mij om gaat is dat het RIVM (de wetenschap) aangeeft dat het beschermende effect van mondkapjes buitengewoon gering is. Dus niet gewoon gering, nee, buitengewoon gering. Eigenlijk doet het niks zegt de wetenschap. En toch wordt dit wetenschappelijke bewijs aan de kant gezet en men volgt men het politieke advies op.

Ik had dit niet verwacht van mijn medelanders. Als een kerk een advies geeft rolt men ruziënd over elkaar heen om met wetenschappelijke citaten te schermen om maar aan te tonen hoe ver het kerkelijk advies naast de wetenschappelijke feiten zit. En nu geeft de politiek een advies wat onder druk van de publieke opinie is afgedwongen, elk wetenschappelijk bewijs ontbreekt, en je hoort niemand. Behalve mij dan. Zo gaan we natuurlijk terug naar de middeleeuwen, om maar eens een argument te gebruiken wat je zou horen als dit een kerkelijk advies was. En zo krijgen we corona er natuurlijk niet onder als we niet naar de wetenschap luisteren.

Tot overmaat van ramp las ik vandaag een stukje van een Londense neuroloog die beweerde dat het dragen van een mondkapje al snel tot hersenschade kan leiden als gevolg van zuurstofgebrek. Natuurlijk ontbreekt elk wetenschappelijk bewijs van deze aan de Londense universiteit verbonden neuroloog, maar toch. Zelf vond ik het beste argument waarom mondkapjes niet zouden werken de vergelijking met het laten van een scheet en het dragen van een onderbroek. De scheet bereikt uw neus toch, ondanks het dragen van een onderbroek door de later.