Categorie: Geen categorie

Morgen verhuizen we. Ik lig nu voor de laatste keer op onze oude slaapkamer. Stemt dat mij droef? Neen. We hebben hier fijn gewoond maar het werd nu eens tijd om onze laatste bescheiden woonwensen te vervullen. Een mooiere tuin en een beetje groter. Zomervakantie zit er deze keer denk ik niet in, maar we hebben nu een mooie veranda, dat is al een soort vakantie. Ik hoef dus niet Willeke Alberti’s hit over het oude huis te draaien want we zijn er ook wel klaar mee. Mooi geweest hier.

Als u nog een miljoen heeft liggen, er staat een pracht van een huis te koop een kilometer verderop. In Amsterdam mag je daar dan een rijtjeshuis voor krijgen, dit is prachtig, vrijstaand, in het bos, reeën in de tuin, een plaatje. Mocht ik ooit nog eens een hele slechte plaat uitbrengen, dan koop ik het met de opbrengst.

Maar voorlopig niet. Ben er even klaar mee, met dat verhuizen.

Dit schreef ik gisteren, onvolledig dus nog niet geplaatst.

En toen riep Marco van Basten bij wijze van grap, Sieg Heil op televisie. En toen stond het land op zijn kop. Want jonge jonge, we hebben te maken met een onvervalste nazi hoor, Van Basten, daar moest het hele internet wel over vallen. Dat het niet handig is op tv, dat hoeft geen betoog, maar kunnen we nu helemaal niets meer relativeren? Van Basten maakte gelijk zijn excuses en legde uit waarom hij dat riep. Om het niveau van de beheersing van de Duitse taal van Hans Kraaij belachelijk te maken. Sieg Heil niveau, zoiets. Die grapjes maakten we vroeger zo vaak, big deal. We kunnen geen grap meer van ernst onderscheiden helaas. Kranten pikten het op en in het buitenland doen ze dat nog helemaal verkeerd ook, zodat ze daar denken dat Van Basten er kennelijk nazi-sympathie op nahoudt, en dat wat allemaal in shock zijn.

Idioot gewoon. En dan moet heel Twitter weer laten zien hoe verontwaardigd ze zijn door Nederlands beste voetballer ooit even op zijn plek te zetten. Ik word er wel wat wanhopig van, eerlijk gezegd. Mag iemand nog een foutje maken hier? Van Basten zou het zeker niet geroepen hebben als hij zich op dat moment realiseerde wie er allemaal mee luisterden. Maar dat deed hij niet, hij maakte een grapje, zoals dat vroeger zo vaak gebeurde. Theo Maassen noemde Hitler de man van zes miljoen, de hele zaal lag dubbel, inclusief ondergetekende. Maar ja, binnen de muren van de cabaretzaal is het kunst, dus dan hoor je er niemand over.

Niemand snapt straks meer hoe belangrijk humor is. Straks zitten we alleen nog maar naar politiek correctie flauwe grappen te luisteren waarin niemand meer gekwetst wordt. Dat is pas een gevaarlijke ontwikkeling.

Dit schreef Hugo Borst vanochtend

Ik zag Theo Maassen recent in het Nieuwe Luxor. In zijn laatste show, Situatie Gewijzigd, speelt de cabaretier met zijn leven. Een karrenvracht aan seksistische grappen passeert, en al die mensen in de zaal maar lachen. Ik had ook aandrang, maar ik durfde niet zo goed, het is tegenwoordig immers verboden om politiek incorrect te zijn. Nou, Theo Maassen was dus de sjaak. In een recensie in de Volkskrant schreef een inquisiteur dat de ironie er niet dik genoeg bovenop lag en dat zijn verhaal nu niet verteld dient te worden.

Marco van Bastens ‘Sieg Heil’ was een loze of ‘Allo Allo’-achtige opmerking, niet bestemd voor andermans oren. Maar, oei, het werd gehoord. Er volgde, op zijn aandrang, meteen een excuus, maar het was al te laat. Zoiets wordt anno 2019 een inktvlek. De microfoons stonden open en zo reikte het tot aan Berlijn en Londen en New York, alsof het luid geschreeuwd was – wat niet zo was.

Elke donderdagavond zit ik met twee vrienden die beschikken over zelfspot en gevoel voor humor foute grappen uit te wisselen. Een Suri, een Marokkaan en ik-zei-de-bleekscheet vertellen ze fluisterend. Voor je het weet hoort iemand het, word je verklikt en word je in een kerker gegooid. Het is zonde, want het zijn heel goede foute grappen, we zouden ze zo graag delen met andere mensen die een beetje kunnen relativeren. Maar we kijken wel uit. We leven in verwarrende tijden. Zelfs maandverband moet tegenwoordig genderneutraal zijn.

Enfin. Hoe redden we Marco na zijn foute opmerking? Een optie is: het is allemaal de schuld van Hans Kraay junior. Met zijn mavo-Duits-interviewtje heeft hij Marco van Basten er gewoon in geluisd. Als we Kraay junior ontslaan dan kunnen we voetbalicoon Van Basten behouden door hem een taakstraf te geven. Ik denk aan vier geschiedenislessen van Maarten van Rossem. Dat zal ’m leren.

Wie denkt dat ik Marco niet hard aanpak: echt wel. Hij weet dat ik vind dat-ie Poetin nooit een hand had moeten geven. Onvergeeflijk!

Wie Marco van Basten echt wil leren kennen moet zijn boek Basta lezen. Dat komt volgende week uit. Het is ontroerend, niet-rancuneus en zeer zelfkritisch.

Wat zijn faux pas betreft: ik ben blij met Hanna Luden van Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI). Zij zorgde voor context. Die twee misplaatste woorden van Van Basten, zei ze, zijn ‘laakbaar, maar laten we er geen olifant van maken.’

Het ziet er goed uit, qua verkoop van het huis. Wij hebben gisteren de koopovereenkomst getekend, de koper vandaag. Dus die is in elk geval komen opdagen. Nu moet ik haar eigenlijk bellen dat ze de komende drie dagen binnen blijft en geen nieuws bekijkt, zodat er niet iets gebeurt waardoor ze weer van gedachten verandert.

Het werd hoog tijd. Zo’n bank en makelaar hebben makkelijk praten achteraf, maar daar had ik vooraf bezwaar tegen moeten maken. Ik geloofde hen op hun blauwe ogen toen ze zeiden dat we ons huis zo kwijt waren en dat we die dubbele lasten makkelijk een jaar vol konden houden. Ik realiseerde me niet wat dat eigenlijk inhield, dubbele lasten. Als je het uitspreekt is het gauw gezegd, en denk je dat je maandelijks een extra huis moet betalen. Maar dat is niet zo. Je moet namelijk maandelijks een extra huis betalen! Dat klinkt hetzelfde, maar let eens op dat uitroepteken. Dat uitroepteken, dat miste er in mijn hoofd. Een uitroepteken is een alarmbel, een punt is een feit dat je voor waar aanneemt.

De eerste maand ging het nog wel, toen ging alleen de extra rente lopen, maar de tweede maand kwam daar de extra aflossing bij. Ik ben nu al bezig een huis af te lossen wat ik nog niet eens bewoon. Ik heb mijn hoogste baas al gebeld om te vragen hoe hij denkt dit probleem voor me te gaan oplossen. En als je dan bekomen bent van de schrik, komt daar nog een autoreparatie achteraan en tevens het besef dat je je volgende maand weer kunt schrap zetten om een linkse directe van de bank te incasseren.

Dus wij mogen toch hopen dat deze koopster zich niet bedenkt, dat haar niks overkomt, en dat ze de financiering rond krijgt. Want anders weet ik het even niet meer. Dus voor iedereen die graag een huis wil kopen: eerst dat huidige huis eruit, wat iedereen ook zegt! Tenzij je natuurlijk voor driehonderd euro per maand woont, zoals genoeg mensen die jaren geleden gekocht hebben. Of tenzij je je nieuwe huis heel graag wilt hebben, dan doe gerust als ons. Maar zeg niet dat je niet gewaarschuwd bent.

Nog twee maanden….

Het is nog niet definitief, maar er heeft zich een koper gemeld. Geen kijker, maar een koper. Hij (vader) is enorm traag. De dochter is de koper, maar vader handelt alles af. De man maakt nergens haast mee, we hebben hem hier op de openhuizendag voor het eerst gezien. Vorige week donderdag deed hij pas een bod, een dag later waren we eruit. Ik dacht dat zijn traagheid diende om niet te geïnteresseerd over te komen, maar ook na deze mondelinge overeenkomst verloopt het nogal traag. A.s. dinsdag wordt er als het goed is getekend, dan gaan er drie dagen bedenktijd in, dus die verloopt om vrijdag middernacht, en dan is er nog het financieringsvoorbehoud.

We zijn blij uiteraard, vandaag werd er hier een gigantisch bedrag aan vaste lasten afgeschreven waar we nog van moeten bekomen. Kwam er ook een rekening voor mijn auto bij die vier keer hoger uitviel dan ik verwachtte, dus we liggen nu de tien seconden rust af te wachten die de scheids ons geeft om overeind te krabbelen.

U hoeft geen medelijden met ons te hebben, we hebben het goed, maar we gaan hard door de reserves heen. Dus we zijn erg blij met de voorlopige koper.

Het vorige logje had geen leuke aanleiding. Een knallende ruzie hier vanwege mijn agressieprobleem dat ik ineens schijn te hebben. Het is inderdaad waar dat er soms een hoop boosheid naar buiten komt. Soms ook in de auto, terwijl ik altijd een snelle, maar niet agressieve of gevaarlijke rijstijl had. Tegenwoordig zou ik, als mij onrecht wordt aangedaan, in staat zijn om dat onrecht terug te betalen met een bewuste aanrijding. Nou ja, ik denk het niet hoor, ik denk dat ik niet minder dan een halve meter op mijn belager zou zitten.

Als het te lang goed gaat, dan bouwt zich spanning op, en die moet ontladen worden. Dus komt er een keer een ruzie. Dan doe je dingen die niet handig zijn, en neem je beslissingen die je woede koelen, en dat voelt heerlijk. Alleen later, als het over is, blijken het niet de beste beslissingen uit je leven. Pas als je die weer hebt rechtgezet, straalt de herfst je weer tegemoet. Iedereen ziet het ook aan je, dat die last van je schouders is. Dan maak je ineens weer een praatje met een vreemde, of je blijft even staan kijken naar een specht die zit te timmeren. Van daaruit kun je weer opbouwen. Tot je weer die arrogante vent bent die anderen weer pijn doet en daar later weer spijt van heeft.

Ik heb ook helemaal niet de illusie dat ik een eigen mening heb. Die mening wordt gewoon gevormd door mijn omgeving, en ik weet zeker dat ze mij er met wat vrouwelijke charme, druk of mindfuck hele andere meningen op na kunnen laten houden. En dat bewustzijn maakt me agressief.

Ik ben vijftig. Dan zou je zeggen, doe eens rustig. Maar ik kan eenmaal niet tegen onrecht, al bestaat dat wellicht alleen in mijn ogen. Als ik baal van een verliespartij van PSV, dan lijd ik, en dat probeer ik alleen te doen. Maar ik ben chagrijnig en op jennende Ajacieden zit ik dan niet te wachten. Hoe dicht ze ook bij mij staan, dat maakt op zo’n moment niks uit, het liefst sloeg ik ze neer. En als het nu alleen kwam door slecht spel, dan was het tot daar aan toe, maar als er wekelijks op cruciale momenten een nadelige scheidsrechterlijke beslissing is, dan maakt me dat pissig. Goed, dat zullen sommigen Calimero of huilie huilie vinden, dat is dan jammer. Als ik ongelijk heb hoor ik de argumentatie wel.

In elk geval, ook thuis wordt de sfeer er niet beter op. Ik ben al niet te genieten maar als Linda dan nog partij kiest voor de verkeerde ga ik door het lint. Dat doet ze in de auto ook vaak als ik loop te schelden op een medeweggebruiker die een lul is. In dit geval stapte ik uit een groepsapp waar de teringlijer zich in bevond. Optyven! Handig is het niet hoor, dat geef ik toe, beter zou het zijn om voor de makkelijke weg te gaan en sportief te doen. Dat zit er bij mij niet in helaas. Ik barst liever dan dat ik buig. You’ll be sorry when I’m dead, and all this guilt will be on your head. Dat ongeveer. Sting begrijpt het tenminste. Maar die was jong toen hij het schreef. Ik ben hier veel te oud voor.

Er stond een lifter langs de weg in Nijmegen met een bord Zwolle. Ik stopte en zei dat hij zich vergiste, Nijmegen heette het hier. Was sagen Sie? Het bleek een Duitser te zijn, ik had allang spijt. Maar hij moest dus naar Zwolle en ik naar Vaassen, dus ik kon hem in elk geval 75 km dichterbij brengen. Goed. Hij stapte in en hij vertelde dat hij een wereldreiziger was, die al drie jaar over de wereld zwierf. Echt mijn type. Ik vertelde hem dat ik nooit verder was geweest dan de Canarische eilanden en dat ik niet zo’n reiziger ben. Dat vond hij wel weer goed vanwege mijn footprint. Ik begreep wat hij bedoelde. Hij was nu op weg naar een vriendin die hij nog nooit ontmoet had. Intelligente jongen. Bij Vaassen aangekomen zette ik hem af en hij bedankte mij. Hij was een sympathieke wereldreiziger vond ik. En ik maar werken.