Categorie: Geen categorie

Er zijn twee soorten gekken, zij die in vroeger tijden ook gek bevonden zouden zijn, en zij voor wie de moderne tijd teveel is geworden.

Volgens 100.000 mensen in ons land, en dus vele miljoenen wereldwijd wordt de wereld geregeerd door een kwaadaardige elite. De AIVD (toen er nog geen kwaadaardige elite was, nog BVD geheten) waarschuwt voor deze groep van 100.000 complotdenkers. Terwijl ik alleen maar denk: de AIVD zit ook in het complot.

Er staat een great reset gepland, ik wil er even vanaf zijn wanneer, maar dan neemt de nieuwe wereldorde de macht over. We weten niet precies wie dit zijn, sommigen denken reptielen, sommigen pedofielen, maar dat is natuurlijk onzin. Het zijn gewoon mensen die snel rijk werden, die denken dat dat hun eigen verdienste was, die denken dat ze zich meer mogen veroorloven dan een ander en die op het verkeerde pad terecht zijn gekomen. Witteboordcriminelen. Wat de AIVD niet weet, en de kwaadaardige elite ook niet, is dat er ook iets gepland staat onder de naam: The Giant Switch.

De kwaadaardige elite denkt dat zij de wereldmacht in handen krijgt, maar er is een uiterst geheim genootschap opgericht, mede door mij, dat als doel heeft om de kwaadaardige elite voor zich te laten werken zonder dat deze elite dat door heeft. Dus deze elite denkt straks aan de knoppen te draaien, maar zit aangesloten op een schaduwwereld, waar mensen waarvan zij denken dat ze die in hun macht hebben, juist tegen hen samenzweren door ze te laten denken dat ze de boel controleren.

Zie het als een op afstand bestuurbaar vliegtuig dat een mens een afstandsbediening kan laten bedienen. Gaat het vliegtuig links, dan zal het mens het knopje van de besturing naar links bewegen. Ik weet, het is vernuftig uitgedacht van mij, maar daarom ben ik ook de leider van The Giant Switch.

De kwaadaardige elite zal ons (eigenlijk jullie, want ik denk het uit) werk verschaffen tegen goede lonen. Alleen zullen zij denken dat het tegen zeer lage lonen gaat. Eventuele verschillen zullen we afboeken naar een post buiten de ebitda, waar deze elite niet naar kijkt. En zo zullen zij gebrand zijn om hun bedrijf zo winstgevend mogelijk te maken, en het volk van een goed salaris verzekeren zonder dat ze dat in de gaten hebben. Hun vermogen zal elk jaar interen, maar door mijn interventie in hun cijfers denken ze goud in handen te hebben. Ik laat de kwaadaardige elite eigenlijk voor u werken, zo u wilt. Dus du moment dat de elite de macht overneemt, schakelt The Giant Switch in. Geen zorgen en geen dank, het heeft zo moeten zijn.

Een poosje geleden liep ik met de hond langs een huis waar in de wei een bord stond met daarop de tekst: weg met de wolf. Een foto van een vrouw met een lammetje erbij. Ik was een beetje ontdaan op dat moment omdat ik altijd hoop een wolf te zien en een of andere schapenboer gewoon doodleuk een bord plaatst zonder rekening te houden met mijn gevoelens.

Vanavond keek ik een documentaire genaamd “wolvenland” over de verdeeldheid die de wolf zaait in dit land. Een mevrouw kwam aan het woord en ik herkende haar vrijwel direct van dat bord in de wei. Het bleek haar ook te zijn. Als ik toen geweten had hoe een raar mens het was, had ik om het bord gelachen, maar destijds dacht ik dat het de mening van een weldenkend persoon was.

De vrouw had werkelijk geen enkel ander argument dan dat de wolf hier niet hoorde, en dat haar schapen in gevaar waren. Zij had niet om de wolf gevraagd en nu moest ze ineens haar schapen beschermen. Schapen waren ontzettend lieve dieren volgens haar, eentje was zelfs zo lief dat ze die oud liet worden, de rest ging met vijf maanden naar de slacht, want het leven is hard, zei ze. Daar was ik vorige maand dus van ontdaan! Had het erbij gezegd, dat ze niet helemaal lekker was, dan was er niks aan de hand.

Er kwam ook een schaapherder aan het woord, hij had een heel indrukwekkend verhaal over een aanval van twee wolven op zijn kudde. Hij vertelde hoe intelligent en snel de wolven te werk gingen, dat ze precies leken te weten hoe ze een schaap moesten vasthouden zodat het weerloos was, exact zoals hij het zelf deed als hij een schaap moest scheren. Hij was ontdaan door de aanval, maar ook onder de indruk van de superioriteit en de intelligentie van de wolven. Inmiddels had hij een grote hond aangeschaft zodat de wolven niet meer in het voordeel waren. De hond bleef ‘s nachts bij de schapen op de hei, terwijl de herder naar huis ging. Prima opgelost.

Het is dit weekend carnaval. Voor sommigen een belangrijk feest waar al maanden voorbereiding in zit, anderen trekken een kiel aan en voor hen is het feest omdat hun leven nu eenmaal één groot feest is. Voor mij is het een feest als alle anderen, want ik doe niet mee. Ik heb niks met feest, het zit niet in me, en wat de reden daarvan ook is, zo deel ik mensen in. Zij die onbekommerd kunnen feesten en zij die dat niet kunnen.

Of het nu teveel geleden leed is, of omdat ik de controle wil houden, ik kan me er niet aan overgeven. Als ik een feest op televisie zie, haak ik al af. Het wil niet zeggen dat ik niet vrolijk ben maar mannen die lol hebben met een pruik op, wantrouw ik. Bovendien, ik hield al nooit van carnaval, een jaar of tien geleden overleed er onverwacht een klasgenootje van Hans vlak voor carnaval. Ik was er ontdaan van. De optocht kwam vlak langs zijn huis. “Joost is anders geaard,” schalde het uit de speakers. Toen voelde ik me ongemakkelijk.

Neemt allemaal niet weg dat ik natuurlijk een veel leuker leven zou hebben als ik gewoon kon hossen. Het is mij niet gegeven, ik ga mij alleen maar ongelukkig voelen in zulke omstandigheden. Misschien dat ik maar ga vasten, 40 dagen lang. Om toch nog wat zin aan carnaval te geven.

Daarnet reed ik naar de dierenwinkel in Apeldoorn Zuid. Dat klinkt ontzettend ver, maar het ligt net achter het centrum. Ter verduidelijking, Vaassen ligt ten noorden van Apeldoorn, dus Apeldoorn Noord is het dichtst bij. Terug reed ik niet terug, maar nog verder Apeldoorn Zuid in, ik zat vroeger op school in Apeldoorn Zuid, aan de Oude Beekbergse weg. Ik herkende weinig want alles is nieuw, maar ik zag ineens de afslag op de 1e Wormense weg naar de Oude Beekbergse weg, en sloeg die in.

Apeldoorn Zuid is zo ontzettend groot dat toen ik bij de Marchantstraat moest oversteken ik dacht: wat een kindermishandeling eigenlijk dat ze mij naar Zuid lieten komen vanuit Vaassen! Wat een teringeind fietsen was dat eigenlijk, door weer en wind! En toen was ik al 14 kilometer onderweg en moest er nog één. Achteraf is het volgens de routeplanner slechts 12 kilometer, maar dat is onzin natuurlijk. Onze schattingen van vroeger waren veel beter dan tegenwoordige metingen. Ik liep vroeger ook altijd hard, een ronde van 7,5 km, blijkt ook maar 6,3 te zijn geweest als ik het met de auto na mat. Geen wonder dat ik van die supertijden op de 7,5 liep. Ik hoop niet dat ik nog meer afstanden overdreven heb, vroeger.

Het waren de late jaren ‘80, de Christelijke school voor Meao, een harde en eenzame tijd voor mij. Ik kan er nog best een beetje droef van worden, als ik bedenk wat ik allemaal heb laten liggen daar aan de andere kant van Apeldoorn. Het ging natuurlijk al mis toen ik op 13-jarige leeftijd uit het vertrouwde Brabant werd weggerukt. Twee jaar later overleed mijn vader en de ellende was compleet. En weer twee jaar later moest ik dat kuteind fietsen naar een school die ik ook maar deed omdat ik geen idee meer had wat ik moest doen. En op die school zat Barbara wier vader een schildersbedrijf had dat nog steeds bestaat, want ik zag bij een project een bord met: “Barbara’s vader Schilderwerken, al 85 jaar een begrip” of iets dergelijks. Zij was er de schuld van dat ik zakte voor mijn eindexamen want ik had voor niets anders meer aandacht. Tot na school onze wegen scheidden (tenminste, voor mijn gevoel, zij leefde verder in een opgaande lijn) en ik weer in rouw kon. Een jaar of vijftien later kon ik haar terugzoeken op internet. Ze had geen idee wie ik was. Nee, natuurlijk niet, ik heb haar amper ooit aangesproken.

Kijk, mijn rampzalige jeugd samengevat in een paar gebeurtenissen die bepalend waren voor de rest van mijn leven. Maar goed, ik ben hier. Doordat ik uiteindelijk altijd doorging, waarschijnlijk een gevolg van dat pokkeneind fietsen.

Er zijn soms van die dingen waar je volledig de schijt van krijgt. Pubers bijvoorbeeld. Bij ons kijken ze het programma “dreamschool” en mijn pubers lachen de pubers die daarin meedoen uit. Tenminste, de meest trieste gevallen daar. Dat zijn kinderen die niks doen omdat ze moe zijn, omdat ze moeten roken, omdat ze een traumatische ervaring hebben gehad, ze een moment voor zichzelf moeten hebben of simpelweg omdat ze geen zin hebben. Hoe er ook op ze wordt ingepraat, ze hebben altijd een antwoord terug, en het ligt altijd aan iemand anders. Luisteren naar een professional komt niet in ze op, want ze weten zelf wel waaraan het schort -aan de wereld- en even doorbijten is er niet bij. Volslagen kansloos.

Lees ik de volgende dag een column van Özcan over dat hij al jaren scholen bezoekt om kinderen het belang van boeken te leren. Hij zegt zich te ergeren aan leraren die niet de baas zijn over het gebruik van mobieltjes in de klas. Öz zei dat hij kinderen die tijdens zijn uitleg op hun mobiel zitten, de klas uitstuurt, wat me niet onredelijk lijkt. En over dat er in Frankrijk gewoon een mobieltjesverbod in klassen geldt.

Ik vroeg aan mijn vrouw -deskundige- waarom dat bij wet geregeld moet worden en waarom de leraar niet gewoon alle mobieltjes inneemt aan het begin van de les. Het antwoord was omdat dat nu eenmaal moeilijk afdwingbaar is. “En wat dan als zo’n leerling weigert?” Je schijnt ze niet te mogen aanraken, en je mag ze niet zomaar uit je les weren, iets met wettelijke bepalingen.

Het komt erop neer dat de leerling kan doen wat hij wil, en dat niemand hem kan dwingen. Hij is zich bewust van zijn machtspositie en maakt daar gebruik van. Ik zeg bewust geen misbruik want het is mijn generatie die het zover heeft laten komen dat kinderen geen haar meer gekrenkt mag worden. Er is een wet in de maak die paal en perk gaat stellen aan de aanwezigheid van mobieltjes in de klas. Gelukkig maar. Het zou toch heel raar zijn als een school op eigen initiatief ging bepalen dat je de klas niet meer inkomt met een mobieltje? Het idee zeg! Hoe komen ze erbij?

En toen was het weer kerst. Niet normaal wat een druilerige dag. Negen graden met regen. Ben net naar het bos geweest, het is sinds vandaag weer opengesteld door de koning. De hond had er niet veel zin in, ze wordt wat ouder en met die regen wil ze liefst weer terug. Ik kan me één witte kerst herinneren, 1986 tweede kerstdag. Was ook gelijk de beste ooit, al herinnert het betreffende meisje zich er niks meer van.

De top-2000 staat aan, en ook dat is hard aan kracht aan het inboeten. Vind ik dan. En daar hebben we gelijk de zin van het leven te pakken. De democratie is waardeloos. Die zorgt voor deze top 2000 vol nummers die niet om aan te horen zijn. En als die DJ’s dan nog zeggen dat het kutmuziek is, dan kan ik er nog mee leven, maar dat doen ze niet. Nee, ze zijn zogenaamd lyrisch over die bagger, gewoon om te laten zien hoe ruimdenkend ze zijn.

Het begint aardig op een Michelin restaurant te lijken, die top 2000. Zou het daarom niet aardig zijn als ik voortaan wat meer te zeggen krijg, en dan hoef ik heus geen dictator te worden zoals ik vroeger ambieerde, maar gewoon even omdat het nodig is en dat veel dingen terugkeren naar het oude normaal? Dus dat muziek naar muziek klinkt en dat eten naar eten smaakt? En dan wil ik heus niet alle stemmers met een verkeerde smaak het zwijgen opleggen, maar dan maken we daar de bagger top 2000 voor? Dan kun je dat aanzetten als je van bagger houdt. Wat dat betreft zijn die sterrenrestaurants duidelijker natuurlijk. Die hebben sterren zodat je gewaarschuwd bent.

Gisteravond hadden wij de haast onvermijdelijke buurtbarbecue. Wij hebben daar nooit zo’n zin in, want ja, buren zoek je niet uit. Er zitten een aantal leuke tussen, maar de meesten, daar heb ik niks mee. Ik zat tussen een leuke en mijn buurman in, die het hoogste woord voerde over Ajax, energierekeningen die hij volledig onder controle had, en over een boom in onze voortuinen die volgens hem doodging. En overal een antwoord op, ik had er al snel de schijt van.

Dan word ik zonder dat ik het kan helpen wat grof in de mond, want ik noemde Antony (de voetballer) een paardenlul en toen het ging over de beste zangers zei ik dat ik daar niet tegen kon vanwege dat gejank door de medekandidaten. Ik hou daar helemaal niet van, want het helpt het hele land naar de kloten, die gemaakt jankende kerels. Tom Coronel heeft er ook zo’n handje van, laatst zat hij te janken toen het Nederlandse volkslied verkracht werd bij de F1. (Nou was dat ook best erg) Ik geloof dat niet, het is janken om aandacht te trekken voor de camera.

Dit is geen stoere praat van mij, ik kots erop. Ik vind huilen prima, maar graag om erge dingen. Je bent ernstig ziek, er gaat iemand dood, een relatie gaat uit, of je ziet het gewoon niet meer zitten, allemaal prima. Maar de beste jankers, gadverdamme! Allemaal nepemoties bedoeld om de aandacht van de camera te trekken. Alsof ze verdomme denken dat ze Máxima zijn.

Goed, dat had ik beter niet kunnen zeggen, want dan word je wat glazig aangekeken. Nou ja, prima, misschien nodigen ze ons volgende keer niet meer uit. Er reageerde ook al niemand in de buurt app toen ik meldde dat Elizabeth de groep verlaten had. Ja, eentje lachte, maar die moest dat later van z’n vrouw weghalen.

Ik lees de laatste tijd teveel reacties op openbare sites. Die moet je niet al te serieus nemen, want hier hoeven Nederlanders die zich overal slachtoffer van voelen, niet te wachten op hun beurt en kunnen zo hun steenpuist uitknijpen en de reacties vol etteren. Ik raak er niet geschokt van. Zelfs niet als iemand bij een bericht over een dode baby van asielzoekers in twijfel trekt of het wel echt is, en of het toevallig niet dezelfde baby is die ze toen in Turkije op het strand hadden neergelegd om de indruk te wekken dat het een verdronken vluchteling was. Ik weet dat wij Nederlanders onze tolerantie allang kwijt zijn, en dat de meeste mensen direct een oplossing hebben voor om het even welk probleem. Vol is immers vol, dus grenzen dicht en oprotten met gelukszoekers en kansparels, wat synoniem is geworden aan asielzoeker.

Dergelijke reacties geven nog enige verlichting in de verder vrij trieste levens van deze miskende wereldverbeteraars, denk ik dan maar. Kijk, ik geef toe, ik heb ook last van gedachten waarvoor je zo de gevangenis in zou draaien. Of waarvoor ze je in een dwangbuis zouden zetten. Maar daar zijn het gedachten voor. Je kunt ze uitspreken maar het hoeft niet.

Niet dat ik zo tolerant ben hoor, ik hou totaal niet meer van mensen tenzij ze aardig zijn en niet zo vreselijk dom lullen. Van mij mag de wereldbevolking flink uitdunnen. Maar ja, zoals een boswachter eens tegen mij zei: “mensen zijn het probleem maar die mag je niet afschieten.”

Ik vind het heel lastig om de rest van het verhaal uit het boek hier samen te vatten. Ik heb het al gedaan in concept, maar dat verhaalt over wat ik het interessantst vond en ik weet niet of dat een goed idee is. Ik vond het hele boek super, en ik vind het jammer dat ik het niet kon lezen in de jaren tachtig, toen de impact ervan veel groter was. Er was geen internet om het te controleren dus je moest om het te checken al van hele goede huize komen en het was nog niet deels ontkracht, doordat een belangrijke bron in de jaren negentig voor de rechter toegaf falsificaties in een Parijse bibliotheek te hebben geplaatst en een hele geschiedenis verzonnen te hebben.

Ondanks dat blijft het een boeiend onderzoek, dat je eerst meevoert langs 2000 jaar geschiedenis en dan conclusies trekt die opzienbarend zijn. Het komt erop neer dat in Rennes-le-château aan het eind van de negentiende eeuw bewijs werd gevonden dat Jezus nakomelingen had, en dat die dynastie nog steeds zou bestaan, en dat een geheim genootschap dit bewijs zou bewaken. Aan de hand van echte geschiedenis, interpretaties en apocriefen worden hypotheses uitgebreid en overtuigend getoetst. Het is één grote complottheorie maar in tegenstelling tot die, die we de laatste twee jaar over ons heen kregen, is deze zorgvuldig voorzien van overtuigende mogelijkheden.

Het is de Da Vinci code avant la lettre, het is hetzelfde thema, Dan Brown is zelfs beschuldigd (en vrijgesproken) van plagiaat. En ondanks dat we weten wat we nu weten heeft het boek me toch nieuwe inzichten verschaft. Voor mij was het een eye-opener die mij deed inzien dat dingen die je leerde en denkt te weten, ook anders zouden kunnen zijn.