Categorie: Geen categorie

De jaarlijkse uittocht naar het mooie Frankrijk zit er weer op. Ik ben verliefd op dat land, maar daar vertel ik niks nieuws mee. Of ik een Francofiel ben dat betwijfel ik. Volgens mij houdt een Francofiel ook van Franse kaas en van wijn, maar dat valt in mijn geval erg mee. Twee flessen wijn heb ik gedronken in twee weken, ik ben toch meer een 1664 man. Maar de schoonheid van het land, die ligt besloten in de chaos erachter, vind ik een wonder. Ik hou wel erg van de taal, maar verder moet het er wel zomer zijn, en liefst zinderend heet. Nou ja, zo tussen de 30 en de 35, daar doe ik het voor.

Dan hoor je de krekels, zie je de hagedissen, duizenden vissen, joekels van sprinkhanen, en soms een schorpioen. Je ziet rare scooters op de snelweg, motorrijders in korte broek, wielrenners in noodgang van een afdaling en overal die zelfde dorpjes met een pleintje waar jeu de boules wordt gespeeld. Op een of andere manier denk ik ook altijd dat Fransen intelligenter zijn dan Nederlanders, maar dat heeft vooral te maken met dat ik hun domme gelul niet versta.

Wat ik misschien het mooiste vind zijn de heuvels, die van niemand zijn, waar niemand woont en waar de bomen nog volop groeien. Er zijn er daar zoveel van dat het niet anders kan of er gebeuren daar op de toppen dingen waar niemand weet van heeft. Als ik over de A31 rij, tussen Nancy en Dijon, en ik zie zo’n heuvel, dan zou ik er eentje willen bezitten. Gewoon, van mij. Dat daar niemand mag komen, en dat er een wereld op zichzelf is waar geen Trump is, geen Poetin en geen Rutte. En een klein riviertje, dat zou ik ook willen hebben. Snelstromend, met duizenden vissen en rotsen erin. Een eigen heuvel en een eigen rivier, is dat nu teveel gevraagd?

St. Laurent du Verdon, 26-07-2019

Linda had me verteld over een Nederlander die kwaad bij de receptie stond te tieren. In het Engels zei hij dat hij zich nog nergens zo niet welkom had gevoeld als hier. Hij had 3500 euro uitgegeven en alles wat ze deden was iemand naar hem sturen die geen woord Engels sprak. Hij eiste de manager te spreken te krijgen.

Ik dacht: oei, da’s lullig.

We reden van de camping af en ons kwam een auto tegemoet. Linda zei: dat is die man die zo kwaad was.

Ik dacht: oei, een Audi.

Vandaag in het zwembad wees Linda me op een kale kerel met één getatoeëerd been die lag te telefoneren. Dat is die man die zo boos was, zei Linda. Hij lag tegenover ons en telefoneerde luidruchtig en langdurig. Absurd lang als je het mij vroeg. Ik lag te lezen, dus zijn gesprek was storend. Ik hoorde hem wat Engelse zakelijke termen gebruiken en een aantal hoge getallen noemen. 75.000-100.000, in die orde van grootte, dus hij moest haast wel belangrijk zijn. Zijn vrouw, die er op een afstand nog wel aardig uitzag in haar knaloranje bikini, was hun kinderen aan het vermaken in het zwembad. Toen ze zich bij hem voegde, was zijn telefoongesprek ook ineens snel klaar. Hij vertelde haar wat hij zojuist had besproken en zij keek verveeld.

Ik zei tegen Linda: ik weet nu al dat wat die klacht ook mocht wezen, hij ongegrond was.

I.v.m. de aanstaande verhuizing heb ik overwogen om de vakantie af te zeggen. Eerst voor het geld, en twee omdat de stress zo was toegeslagen dat ik dacht dat ik er toch niks aan zou hebben. Uiteindelijk hebben we dat niet gedaan en inmiddels ben ik er wel blij om. Voor wie het nog niet wist, we gaan naar Frankrijk dit jaar. Ik dacht, weer eens wat anders. Die afgezaagde reizen over de hele wereld van tegenwoordig. Mexico, Thailand, Peru, het staat me eerder tegen.

Ik ben bang dat ik nooit meer van mijn Frankrijk syndroom afkom. De magie die om het land hangt is sinds de jaren zeventig onverminderd. Alleen de taal al is prachtig. Ik heb de afgelopen twee jaar mijn Frans flink opgekrikt en ik denk dat ik er nu beter in ben dan ooit. Vloeiend is het niet, daarvoor moet je veel meer Frans spreken, maar ik heb de grammatica bestudeerd, mij aangemeld bij Franse websites en ik kijk Franse series op Netflix. Voor mij kan geen enkel ander land aan Frankrijk als vakantieland tippen. Het komt natuurlijk allemaal door vroeger, toen gingen we al naar Frankrijk. Één keertje, in 1978 hebben we een uitstapje naar Italië gemaakt, waarschijnlijk na lang zeuren van mijn moeder, maar dat was snel weer klaar. Wij, dragers van het Mack gen, moeten niets van andere vakantielanden hebben. Zou hij nog leven zou hij er ook nog steeds heen zijn gegaan. Rob Hamilton, een jaartje ouder dan mijn vader, plaatste laatst een foto van wat hij het mooiste pleintje van Frankrijk vindt. Of dat zo is weet ik niet, ik vind het meer een typerend Frans pleintje.

Bomen die volop schaduw geven, een Café du Centre, (dat vind ik een mooie naam, had ook Café du Commerce mogen zijn) ramen met luiken ervoor. Om daar dan te zitten op een warme middag met een koud biertje, daar moet de term God in Frankrijk vandaan komen. Het mooist zou zijn als je er ’s ochtends al zat, met je koffie en je krant, alsof het hele leven niets anders behelst dan die aanblik van zo’n pleintje in de zomervakantie. Frankrijk voelt als mijn tweede vaderland. Mijn vader’s land, zou ik bijna zeggen, want het is tenslotte zijn schuld dat ik hiermee opgezadeld zit. Zijn schuld dat ik niks geef om Chinese muren, Egyptische piramides, verborgen steden in Peru of wolkenkrabbers in Amerika. Geen camper door Canada, geen trekkershut in Noorwegen, ik zal niks van de wereld zien, want Frankrijk trekt aan me, elk jaar weer.

We zijn weer een weekendje in Schubbekutteveen, Drenthe. Wij passen hier op een huis met beesten, paarden, katten, vissen en kippen. Dit jaar was er voor het eerst een haan bij, genaamd Snowball. Een imposant groot beest, die zijn kippen verdedigt, en zo hoog als onze hond. De hond keek wel naar hem maar waagde geen charge.

Vandaag lag ik te luieren op de bank toen Linda ineens binnenkwam en riep: de haan is dood! Toen ze de hond uitliet had die hem gevonden in de greppel. Ik sprong op en liep naar buiten en aanschouwde het treurige schouwspel. Ik weet dat buizerds kippen grijpen, maar een haan? Die is haast groter dan een buizerd. Ik keek net een filmpje en zag een haan een buizerd verjagen. Wat extra vervelend is, is dat ik nu ook nog twee kippen mis. Er is er nog maar eentje. De kippen zullen wel gevlucht zijn, maar die houden zich dan goed schuil. Ik heb al een uur gezocht, tevergeefs.

En de haan? Die heb ik opgepakt, hij voelde nog warm, en begraven. RIP Snowball.

Ik geloof dat ik in een vlaag van overmoed een bod heb gedaan op een ander huis. Het is eenzelfde huis als waar ik vroeger gewoond heb, dus ik weet precies hoe het eruit zag. Het is nog niet definitief, maar ons bod werd bijna geaccepteerd, u weet hoe dat gaat. Nog even aan het onderhandelen voor de vorm.

Dus nu slaat mij de schrik om het hart. Nu moet ik van mijn luie reet afkomen en actie gaan ondernemen. Ik hoopte nog zo dat iemand zou overbieden zodat ik niks zou hoeven doen. Maar nee. Ik heb kennelijk te hoog geboden. Nou ja, we gaan het zien. Het is gedaan met lang leve de lol. Dus nu is het tijd voor ontspanningsoefeningen.

Nu ik hier toch ben, en nog veel meer van mening ben dat de bijeenkomst totaal zinloos is, kan ik wel melden dat de eerste twee avonden boven verwachting waren. De eerste avond was er een diner in het stadion Bernabeu, met uitzicht op het veld. Het voelde magisch om dat in het echt te zien. Hier hebben Zidane en Ronaldo gespeeld. Het stadion ligt in de stad, je ziet het ineens opdoemen in de straten. Indrukwekkend.

Maar dan vanavond! Het eten was compleet waardeloos (te ingewikkeld voor mij) maar de flamenco show erna! Ver boven al mijn verwachtingen. Dit klopte gewoon helemaal. Handenklappen, aiaiai zingen, gitaar en keihard tapdansen. Niet gewoon tapdansen, maar die vloer eruit proberen te trappen. De danseres in haar jurk verloor haar oorbel en trapte letterlijk een stuk uit de vloer. De danser met zijn lange haar gaf alles en om hem heen stoven deeltjes die zichtbaar waren in het licht. De gitarist met zijn lange nagel speelde ongelofelijk. Het was één grote lijdensweg die uit werd gedragen. De zangers leden pijn, veel pijn, dat kon je horen. Ik zat tegen het podium aan en voelde elke trap op de vloer in mijn lichaam resoneren. Het had heel weinig gescheeld of ik was het podium op gesprongen om mee te doen. Nou ja, ik was best jaloers op dit temperamentvolle gezelschap. Voor de zekerheid heb ik even geïnformeerd wat ze nu ongeveer zongen. Waarom ze zo’n pijn hadden. Want dat ze dat hadden was wel duidelijk. Geen reden. De maan was mooi, mooi was de maan, dat was het eigenlijk. Prachtig.

Als u een echte Ajax fan bent, kunt u hier beter stoppen met lezen. Dit verhaaltje zal niet geheel objectief zijn. Bent u zo’n arrogante gladjanus en successupporter, lees dan vooral door. Hier werd namelijk gejuicht toen Tottenham in de laatste seconde een einde maakte aan het geluk van Ajax dat al begon bij de loting, waarin alleen Bayern een tegenstander van formaat was. Ajax kwam dan ook vrij makkelijk door de poulefase, net achter Bayern.

Daarna volgde Real Madrid, en ondanks dat de fans de hele nacht vuurwerk hadden afgestoken bij het hotel van de Real spelers, ging die thuiswedstrijd verloren. Ramos vernederde Ajax nog door opzettelijk een gele kaart te pakken, omdat de wedstrijd in Madrid wel zonder hem gewonnen kon worden en hij daarna weer een schone lei zou hebben. Arrogantie pakt meestal verkeerd uit. In de eerste minuten kopte Real op de lat, en vlak daarna werd de gevaarlijkste man van Real, die al een paar keer gevaarlijk was doorgebroken, het veld uit geschopt. De weg naar het doel van Real was vrij en nu had de nieuwe Cruijff, zoals ze Frenkie noemen, vrij spel. 1-4 en de hele wereld had het erover.

Daarna volgde Juventus, en het leek erop dat Ronaldo niet mee kon doen. Het geluk van Ajax. Ook de Juventus spelers werden onthaald met een nachtje vuurwerk om ze uit hun slaap te houden. Ronaldo was er echter wel bij. Alleen bleek de Italiaanse competitie zwaar overschat te zijn, getuige de vroegtijdige uitschakeling van alle Italiaanse ploegen. Ajax won, Juve was niet bij machte iets te doen, kreeg geen penalty na een overduidelijke handsbal van Blind. PSV zet ons Europees voor lul, werd er geroepen door de successupporters met extreem kort geheugen. PSV werd belachelijk gemaakt omdat ze niet door de poulefase kwamen. De poule waarin de finalist en de halve finalist zaten.

Het geluk van Ajax duurde voort. Inmiddels geholpen door de KNVB die het speelschema van Ajax zo aanpaste dat zij meer rust kregen dan alle andere ploegen, mochten ze aantreden tegen een zwaar gehavend Tottenham. Maar liefst zeven spelers konden niet mee doen. Ajax won uit met een doelpunt van Donny dat even goed afgekeurd had kunnen worden wegens buitenspel. De hotelboekingen voor de finale in Madrid werden reeds gemaakt.

De thuiswedstrijd in Amsterdam tegen Tottenham keek ik niet. De uitwedstrijd was een draak van een wedstrijd geweest, en ik zat een serie te volgen. De Engelsen waren uit hun slaap gehouden met vuurwerk (ik krijg gewoon een bekeuring voor afsteken van vuurwerk op ongeoorloofde tijdstippen) en ik zag dat het al 2-0 voor Ajax was. Weer een makkie tegen een nog steeds zwaar gehavend Tottenham. Vlak na de tweede helft kwam ik erin, Zyech miste een paar kansen maar hij lachte het weg, ze waren er immers toch al. Ten Hag wisselde zijn aanvallers tegen verdedigers bij een 2-2 stand, en toen ging het ineens finaal mis. Frenkie en Matthijs lieten zich kinderlijk eenvoudig door de benen spelen, en na al het getijdrek van keeper Onana had Tottenham precies genoeg tijd om in de laatste seconde het benodigde doelpunt te scoren.

Mijn zoon en ik, de afgelopen vijf jaar tot het uiterste getergd door de Ajacied, sprongen op en juichten. Het geluk van Ajax was tot staan gebracht. Niks finale. Maar heel de wereld had ze gesteund, dat toch zeker wel. Iedereen hoopte dat ze zouden winnen want ze hadden zoveel betekend voor het Nederlands voetbal. Ja. De afgelopen twintig jaar heeft PSV niks betekend voor het Nederlands voetbal, en dat moet de reden zijn dat hen geen extra rust gegund werd door de KNVB.

Het landskampioenschap gaan ze halen, daar ben ik van overtuigd. Anders had Groningen wel een penalty gehad, en was het doelpunt van Huntelaar afgekeurd. Anders zou Heerenveen wel een penalty gekregen hebben in de slotfase. Ajax krijgt echter nooit penalty’s tegen in de Arena. De laatste dateert alweer van zes jaar terug. Er hangen in de catacomben van de Arena prachtige posters van beroemde Nederlandse scheidsrechters. Daar mag het arbitrale trio eerst langs eer ze het veld op lopen. Zondag treedt Ajax weer op tegen een zwaar gehavend Utrecht.

Ajax, dezelfde club waar ik in 1995 nog hartstochtelijk voor juichte toen ze de CL wonnen. Daarna werd ik een simpele boer waar de neus voor werd opgehaald door de Amsterdamse suprematie. Ajax, de enige club die ik niks gun. Nou ja, die beker dan. De troostprijs zoals ze die vorig jaar noemden, toen hij uit zicht was.

*Dit logje zou er niet gekomen zijn zonder: Peter R. de Vries, Humberto Tan, Hugo Borst, Sjaak Swart, Matthijs van Nieuwkerk, Jan-Joost van Gangelen, de KNVB, Fox Sports, en de VAR. Ik realiseer me ook dat er echte Ajax fans zijn, als het goed is zijn die niet tot hier gekomen maar indien toch zou ik aan hen willen zeggen: Ajax heeft uiterst sterk gespeeld en ik zou nooit zo zuur schrijven als ik niet tot het uiterste was getergd door hiervoor genoemde flapdrollen.