Categorie: Geen categorie

Gisteravond hadden wij de haast onvermijdelijke buurtbarbecue. Wij hebben daar nooit zo’n zin in, want ja, buren zoek je niet uit. Er zitten een aantal leuke tussen, maar de meesten, daar heb ik niks mee. Ik zat tussen een leuke en mijn buurman in, die het hoogste woord voerde over Ajax, energierekeningen die hij volledig onder controle had, en over een boom in onze voortuinen die volgens hem doodging. En overal een antwoord op, ik had er al snel de schijt van.

Dan word ik zonder dat ik het kan helpen wat grof in de mond, want ik noemde Antony (de voetballer) een paardenlul en toen het ging over de beste zangers zei ik dat ik daar niet tegen kon vanwege dat gejank door de medekandidaten. Ik hou daar helemaal niet van, want het helpt het hele land naar de kloten, die gemaakt jankende kerels. Tom Coronel heeft er ook zo’n handje van, laatst zat hij te janken toen het Nederlandse volkslied verkracht werd bij de F1. (Nou was dat ook best erg) Ik geloof dat niet, het is janken om aandacht te trekken voor de camera.

Dit is geen stoere praat van mij, ik kots erop. Ik vind huilen prima, maar graag om erge dingen. Je bent ernstig ziek, er gaat iemand dood, een relatie gaat uit, of je ziet het gewoon niet meer zitten, allemaal prima. Maar de beste jankers, gadverdamme! Allemaal nepemoties bedoeld om de aandacht van de camera te trekken. Alsof ze verdomme denken dat ze Máxima zijn.

Goed, dat had ik beter niet kunnen zeggen, want dan word je wat glazig aangekeken. Nou ja, prima, misschien nodigen ze ons volgende keer niet meer uit. Er reageerde ook al niemand in de buurt app toen ik meldde dat Elizabeth de groep verlaten had. Ja, eentje lachte, maar die moest dat later van z’n vrouw weghalen.

Ik lees de laatste tijd teveel reacties op openbare sites. Die moet je niet al te serieus nemen, want hier hoeven Nederlanders die zich overal slachtoffer van voelen, niet te wachten op hun beurt en kunnen zo hun steenpuist uitknijpen en de reacties vol etteren. Ik raak er niet geschokt van. Zelfs niet als iemand bij een bericht over een dode baby van asielzoekers in twijfel trekt of het wel echt is, en of het toevallig niet dezelfde baby is die ze toen in Turkije op het strand hadden neergelegd om de indruk te wekken dat het een verdronken vluchteling was. Ik weet dat wij Nederlanders onze tolerantie allang kwijt zijn, en dat de meeste mensen direct een oplossing hebben voor om het even welk probleem. Vol is immers vol, dus grenzen dicht en oprotten met gelukszoekers en kansparels, wat synoniem is geworden aan asielzoeker.

Dergelijke reacties geven nog enige verlichting in de verder vrij trieste levens van deze miskende wereldverbeteraars, denk ik dan maar. Kijk, ik geef toe, ik heb ook last van gedachten waarvoor je zo de gevangenis in zou draaien. Of waarvoor ze je in een dwangbuis zouden zetten. Maar daar zijn het gedachten voor. Je kunt ze uitspreken maar het hoeft niet.

Niet dat ik zo tolerant ben hoor, ik hou totaal niet meer van mensen tenzij ze aardig zijn en niet zo vreselijk dom lullen. Van mij mag de wereldbevolking flink uitdunnen. Maar ja, zoals een boswachter eens tegen mij zei: “mensen zijn het probleem maar die mag je niet afschieten.”

Ik vind het heel lastig om de rest van het verhaal uit het boek hier samen te vatten. Ik heb het al gedaan in concept, maar dat verhaalt over wat ik het interessantst vond en ik weet niet of dat een goed idee is. Ik vond het hele boek super, en ik vind het jammer dat ik het niet kon lezen in de jaren tachtig, toen de impact ervan veel groter was. Er was geen internet om het te controleren dus je moest om het te checken al van hele goede huize komen en het was nog niet deels ontkracht, doordat een belangrijke bron in de jaren negentig voor de rechter toegaf falsificaties in een Parijse bibliotheek te hebben geplaatst en een hele geschiedenis verzonnen te hebben.

Ondanks dat blijft het een boeiend onderzoek, dat je eerst meevoert langs 2000 jaar geschiedenis en dan conclusies trekt die opzienbarend zijn. Het komt erop neer dat in Rennes-le-château aan het eind van de negentiende eeuw bewijs werd gevonden dat Jezus nakomelingen had, en dat die dynastie nog steeds zou bestaan, en dat een geheim genootschap dit bewijs zou bewaken. Aan de hand van echte geschiedenis, interpretaties en apocriefen worden hypotheses uitgebreid en overtuigend getoetst. Het is één grote complottheorie maar in tegenstelling tot die, die we de laatste twee jaar over ons heen kregen, is deze zorgvuldig voorzien van overtuigende mogelijkheden.

Het is de Da Vinci code avant la lettre, het is hetzelfde thema, Dan Brown is zelfs beschuldigd (en vrijgesproken) van plagiaat. En ondanks dat we weten wat we nu weten heeft het boek me toch nieuwe inzichten verschaft. Voor mij was het een eye-opener die mij deed inzien dat dingen die je leerde en denkt te weten, ook anders zouden kunnen zijn.

Ik hoorde over Keti Koti, de afschaffing van de totslaafgemaaktelarij. Je mag geen slaaf zeggen, omdat dat zou impliceren dat je als slaaf werd geboren, wat in sommige gevallen helaas ook zo was.

Er dienen ook excuses te komen van de verantwoordelijken aan de slachtoffers. Beide groepen zijn er niet meer, dus rijkelijk laat. De Burgemeester van Amsterdam deed het vorig jaar, excuses maken voor de totslaafgemaaktelarij. Dat heeft kennelijk niks uitgehaald, want nu moet de regering het doen. Die wil dat niet, want die wil eerst onderzoeken wat de gevolgen van excuses zouden kunnen zijn. (waarschijnlijk gaat het om geld) Als er nabestaanden zijn van deze misstanden in de geschiedenis, dan zijn er ook nabestaanden van de detotslaafgemaaktenhouders. Maar die houden zich wijselijk stil, met als gevolg dat de zenuw weer open ligt en een bruine huid wordt geassocieerd met de totslaafgemaaktelarij en een lichte huid met de totslaafgemaaktenhouders. Daar krijg je weer scheve gezichten van in de samenleving, maar goed, dat willen we graag, polarisatie.

Kortom, ik ergerde me aan de angst die er tegenwoordig is om een ander te beledigen, om dingen bij de naam te noemen en men dus maar vreemde termen gaat verzinnen. Hou hier eens mee op, zeg! Zeg gewoon slaaf. Iedereen snapt dat een slaaf niet vrijwillig slaaf was. En die extra vrije dag, kom maar op. Daar zal toch niemand bezwaar tegen hebben?

Ik heb nog niks anders te melden dan de oorlog in Oekraïne. Hopelijk is er snel een reden om het over iets leukers te hebben. Hoe Poetin 20 jaar verstoppertje speelde is mij ook een raadsel. Natuurlijk, hij deed al eerder gruwelijke dingen, maar op een of andere manier namen we dat niet serieus. Tsjetsjenië, Georgië, Syrië, de Krim, anti-homowetten, vergiftigingen, omleggen van politieke tegenstanders, ontkenningen van betrokkenheid, het was allemaal niet genoeg om Poetin te bestempelen als crimineel. We nodigden hem uit in Nederland, de Koning dronk een biertje met hem, de hele wereld deed zaken met Rusland, niks aan de hand.

Nu is hij dan toch te ver gegaan. En er lijkt iets mis te gaan bij Vlad. Russen komen mondjesmaat in opstand, zij werden bedankt door Zelensky, die toch de sympathie van de wereld krijgt, en Poetin voelde zich genoodzaakt deze Russen verraders te noemen waarvan het land gezuiverd moet worden. Het gaat hier om mensen die de waarheid proberen te onthullen. Daar kwam nog bij dat de Amerikaanse president Biden, Poetin een oorlogsmisdadiger noemde, wat je volgens mij ook bent als je burgerdoelen bestookt, maar daar reageerde het Kremlin woedend op en noemde de uitspraak onvergeeflijk.

Rusland voert een speciale militaire operatie uit om het Oekraïense volk te bevrijden van een nazistisch regime. Poetin moet juist als held vereerd worden! Dat we dat nu niet willen zien!

Linda is zeer binnenkort jarig en wordt 50. Toen ik haar leerde kennen was ze nog 29. Ze had nog geen kunstheup en geen kunstknie, ze had haar galblaas nog, ze had nog geen hartinfarct gehad en ze stond nog niet op de wachtlijst voor nog een kunstheup. Ik daarentegen, ben nog perfect. Nou ja, voor mijn leeftijd dan. Oké, van 52-jarigen zijn ook nog betere exemplaren te vinden, maar dan moet je goed zoeken.

Maar daar gaat het verder niet over, het gaat over haar verjaardag. Een verjaardag als alle anderen. Er moesten wel cadeau’s komen. Daarom reed ik vorige week naar Dirkshorn, dat zou 95 km ver zijn volgens marktplaats. Maar dat was het niet, het was 155 km. Maar goed dat ik een moddervette diesel heb, die kachelt daar zo even naar toe. Maar de kinderen! Die hadden natuurlijk niks geregeld, en wij nemen dat onszelf kwalijk want onze kinderen zijn lapzwansen. Lieve lapzwansen weliswaar, maar wel lapzwansen.

Kijk, hadden ze nu online iets gekocht, uit zichzelf, dan vond ik het prima. Of ze zouden precies weten wat mama wilde hebben en bestelden het dan, ook goed. Maar nu ging het als volgt. Tammar ging snel naar de Etos site om luchtjes te bestellen. Toen ik zei dat je luchtjes wel even zelf moest ruiken, ging ze zoeken naar een boek. Linda krijgt elk jaar een boek en een luchtje van ze. Omdat Linda geïnteresseerd is in de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog, vroeg Tammar aan mij of ze “Het Achterhuis” al had. Ja, dat heeft ze. Al twee keer. “Oh, en deze dan: ik ontsnapte uit Auschwitz.”

Ik legde Tammar uit dat het zo niet werkt, dat ze best moeite mag doen om een cadeautje voor haar moeder uit te zoeken, en ik stelde voor om naar de stad te rijden. “Moet dat? Ik ben heel erg moe. En ik moet nog leren!” Met Hans ging het al niet veel beter. Ik zei tegen hem dat we naar de stad gingen om een cadeautje te kopen. Hij had al afspraken, was het antwoord. “Ik fiets dinsdag wel naar de boekhandel,” zei hij. Ik zei dat hij dan dikke, vette pech had, want dat had hij eerder moeten regelen.

We gingen dus naar Apeldoorn, maar Tammar vond dat ze vet haar had en vroeg of ze nog even snel mocht douchen. Als ik het geweten had had ik nee gezegd, want even snel betekent niet dat ze in tien minuten klaar staat, het heeft zeker drie kwartier geduurd. Douchen, föhnen, opmaken, gewoon niet normaal. Een hoop gezeik, gedram en boze gezichten.

Uiteindelijk gingen we naar Apeldoorn, Hans heeft Tammar constant verteld dat hij zich schaamde om naast zo’n lelijk kind met vet haar te lopen, en daar moest ze weer om lachen. “Hans, weet je wel dat niemand jou mag,” antwoordde ze. De sfeer werd een stuk beter, ze moesten lachen om mijn opmerkingen richting een dommige verkoopster, en alletwee zochten ze een cadeau uit. En deze keer geen boek of luchtje maar iets waar ze over nagedacht hebben. Ze waren er tevreden over. Aanpakken dat tuig.

Linda vindt het maar niks als ik op de ladder sta. Ze heeft me die ladder zelf voor m’n verjaardag gegeven. Natuurlijk geen goedkoop ding, welnee, eentje waar een professioneel glazenwasser jaloers op zou zijn. Het ding heeft wel een nadeel, hij is behoorlijk zwaar. Als ik hem moet verplaatsen als hij uitgeschoven is, is dat niet eenvoudig. “Vraag Hans dan om te helpen,” zegt Linda dan.

Omdat ik toch nog wel last van een tenniselleboog heb, vroeg ik Hans te helpen met verplaatsen. Dat ging inderdaad een stuk beter. Ik maakte de dakgoot aan de voorkant schoon, maar ik had er niet een beste dag voor uitgezocht, want alle troep en het blad zat vastgevroren. Ik kreeg er niets uit. Omdat ik niet voor één gat te vangen ben, heb ik er twee emmers heet water ingegooid, en dat hielp. Dakgoot schoon. Missie bijna geslaagd.

Het laatste was moest gebeuren was het inschuiven van de ladder. En daar ging iets fout. Toen ik het middelste deel wilde inschuiven, schoot het bovenste deel ineens los. Geen idee hoe dat kon, wat ik had er net nog opgestaan. Het bovenste deel raakte me hard in mijn gezicht, dat gelijk begon te bloeden. Het werd eventjes zwart voor m’n ogen, en ik moest de ladder loslaten. Gelukkig had Hans hem nog vast, maar die moest ik even aan z’n lot overlaten, maar die kan tegenwoordig 30 keer opdrukken, dus dat ging goed.

De spoedeisende hulp wilde mij zien nadat ze via video de verwondingen bekeken. Drie kwartier later lag ik op de behandeltafel, afgesloten met een gordijn, en onder behandeling van een alleraardigst meisje. Omdat zij het niet helemaal vertrouwde haalde ze haar collega erbij, een alleraardigste zuster. Omdat zij het ook niet vertrouwde, werd de dokter erbij gehaald, een alleraardigste man. En ik lag daar zonder al te veel pijn, de wondjes werden gelijmd, en ik mocht al snel weer gaan. Eigenlijk veel te snel naar mijn zin, want ik moet toegeven dat het fijn is als je aandacht en medelijden krijgt en als je voorzichtig onderzocht wordt. Voelt u dit? Voelt dit anders als de andere kant? Ehm, kunt u de andere kant nog eens voelen dan? (dat doet ze dan) Eh, nee, dat voelt wel hetzelfde. Je schijnt proefpersoon te kunnen worden voor doktoren die examen moeten doen. Dat ze je van top tot teen onderzoeken, zonder dat je iets mankeert. “Dit kan een beetje koud aanvoelen. Kunt u eens diep inademen? Even vasthouden…en laat maar gaan. En nog eens. En nog eens. Dank u.” Fijn lijkt me dat.