Categorie: Geen categorie

Vandaag is Koos Alberts overleden. De man die vanuit het niets ineens een monsterhit scoorde met “ik verscheurde je foto”. We vonden hem belachelijk in die tijd. Al die kennissuh….zongen we dan. En eerlijk gezegd was het ook bagger. Tenminste, dat vond ik, want er zijn natuurlijk legio fans die het wel fantastisch vinden. En eerlijk is eerlijk, “Zijn het je ogen” is een lekkere meezinger. Toen hij een tragisch ongeluk kreeg was er van ons geen medelijden. Welnee, wij zaten op school en zongen: ik scheurde in me auto en nu ben ik verlamd. En dat vonden we dan grappig. Nu ben ik ouder en moet ik me schamen voor het leedvermaak. Maar het was niet echt leedvermaak. We dachten niet aan zijn leed. Mijn mening over zijn muziek is niet veranderd. Maar we hadden hier wel te maken met een ontzettend lieve man. Een goedzak, een sul wellicht. Zijn platte Amsterdams wat nog door één stemband werd voortgebracht was haast onverstaanbaar. Maar hij werd gelukkig van muziek en zijn trouwe fans en Corrie Konings was volgens hem de beste Nederlandse zangeres. Ik weet het niet. Maar Koos verdient eerbied. Ik maak nu een buiging voor de mens Koos Alberts.
Rust zacht Koos, en vergeef ons onze schuld.

Er zijn precies tien acteurs die in mijn lijstje ‘beste tien acteurs’ staan, maar de vandaag overleden Burt Reynolds staat daar niet in. Maar hij zou wel eens de acteur kunnen zijn waarvan ik de meeste films heb gezien. Niet dat ik er zoveel van hem gezien heb, maar er zijn drie films van hem die ik meer dan tien keer heb gezien. The Cannonball Run staat bovenaan, daarna Smokey and the Bandit, en Hooper, die vonden mijn broer en ik ook leuk. Het kwam allemaal door het lachje van Burt. Broer en ik doen hem nog steeds na. Niet alleen zijn lachje, maar ook quotes uit de films. “Oh yeah? What kind of convention, convention of assholes,” gevolgd door zijn lachje.

Tja, Burt heeft wat teweeg gebracht. Hij sleepte ons er doorheen in de jaren tachtig. Een icoon uit de late 20e eeuw. Zijn medeacteurs uit the Cannon Ball run zijn er vrijwel allemaal ook niet meer. Dankjewel Burt, je maakte een moeilijke tijd lichter.

Het is 18 Augustus, de beste datum van het jaar. Omdat Augustus nu eenmaal de sterkste maand is en de 18e de sterkste dag. Waarom dat zo is, is wat lastig te zeggen. Augustus is sterk verbonden met de zon en met de leeuw. Allebei symbolen van enorme kracht. De zon is van goud en de moedige leeuw heerst als een koning. Hij luiert, maar pas na gedane arbeid. De 18e ligt in het midden in de maand verscholen. 18 is groots. Voor een kind is 18 oud, onbereikbaar ver weg. Een 18-jarige is sterk, hij kan met de volwassenen mee. In 18 augustus zit alle krachten van de aarde opgesloten. Vraag me niet waarom, het is zo. Sterker dan 18 augustus kan het niet worden. Als je vandaag jarig bent, mag je van geluk spreken.

St. Laurent du Verdon, 23-7-2018

Ik heb nu twee boeken, type thriller, uitgelezen. Een van John Grisham en een van Stephen King. Er zit een duidelijk verschil tussen beiden. De eerste schrijft spannende non-fictie voor (naar ik denk) mannen, de tweede schrijft spannende fictie voor beide sexen. De tweede neigt meer naar karakterbeschrijvingen, de eerste naar zakelijke spanning. Het eerste was spannender maar toch heeft het tweede mijn lichte voorkeur. Het liefdesaspect komt meer aan bod dan bij het eerste, hoewel ik ook wel voelde voor de Italiaanse taallerares van in de veertig die zorgde voor warme gevoelens bij de hoofdpersoon in de spionageroman van Grisham. Maar er kan eenmaal niets op tegen de verliefdheid van een puberjongen op een mooi en lief meisje, die uiteindelijk ook nog door haar beantwoord wordt. Verliefdheid is waarschijnlijk het sterkste gevoel. Angst is een goede tweede, maar verliefdheid overleeft de tijd.

De schoonmaakster had gevraagd of ze een keer de zolder mocht doen, want die was haar een doorn in het oog. En inderdaad op onze zolder is het ook een teringzooi. Ik gebruik de zolder allang niet meer voor mijn eenzijdige berichtgeving vanaf een zolderkamer, maar het is mijn werkplek op maandag en dinsdag, en dat stukje kan ik prima bereiken. De rest van de zolder lijkt wel een milieustraat, maar dan zonder gescheiden afvalstromen. Ik raakte in paniek. De schoonmaakster komt donderdag, dus voor die tijd moest ik de zolder opgeruimd hebben, anders zou zij hem nooit kunnen opruimen. Ik dook achter de schotten, haalde nog meer puin te voorschijn en al snel besliste ik dat het nu tijd werd om mijn studieboeken weg te doen. Het staat absoluut interessant, die boeken over bedrijfseconomie en -administratie, maar je doet er nooit meer wat mee. Het deed me wel pijn, maar het moest. Het enige boekje dat ik bewaard heb is die van de intresttafels. Dat kan gewoon niet weg. Tevens moest er een opklapbed weg, een matrasje, en mijn windsurfuitrusting moest er ook aan geloven. En twintig jaargangen Autovisies. Daarna legde ik een stuk vloerbedekking in de kruipruimte achter de schotten -ook gelijk kwijt- en ruimde ik de troep weer op. Ik stofzuigde en nu is de zolder klaar om opgeruimd te worden door een professional.

Het stormde vandaag enorm, het was de zwaarste storm sinds die van januari 1990. Die weet ik nog, want ik liep buiten met de hond en zag een paar bomen tegelijk vervaarlijk naar de grond buigen. De complete tennishal waaide weg, en verder vielen er die dag 18 doden. Daarna is men begonnen om de weeralarmen te realiseren. Tegenwoordig heet dat code rood. Omdat er zoveel codes rood worden afgegeven, nam ik deze niet serieus. Ik werkte wel thuis, maar dat was toevallig. Op zolder hoorde ik het dak een beetje trekken, dus echt veel kreeg ik er niet van mee. Ik hoorde wat onheilspellende geluiden, maar ik besteedde er geen aandacht aan. Een uurtje later kwam ik beneden en zag een grote boom plat liggen, vlak voor ons huis. Toen realiseerde ik me dat het een flinke storm was geweest, wat later bevestigd werd door de beelden van wegwaaiende mensen. Afgelopen jaar nog een bezwaarschrift geschreven tegen de kap van twee bomen op deze foto. Nu valt er een andere…

We deden een poging tot het kijken van een film, Dustin Hofman speelde er een soort kerstman in, maar na tien minuten gaf ik het op. Wat een langdradig gezever. Mevrouw Mack was het er niet mee eens en vond dat ik het een kans moest geven. Maar dat had ik al tien minuten gedaan. We gingen naar de volgende, maar na een halve minuut zag ik dat ik hem al gezien had. Prima film was dat, maar ik hoef geen film te zien die ik al ken. Daarna nog eentje geprobeerd, maar ik werd helemaal gek van de camera, die gehanteerd werd om de suggestie te wekken dat het niet-geregisseerde beelden waren, alsof je naar je vakantiefilmpjes zat te kijken.

Ik verlang naar een spannende film. Of een boeiende. Maar ik heb geen zin om het een kans te moeten geven. Die acteurs krijgen verdorie miljoenen! Is het dan teveel gevraagd dat ze me vanaf minuut één boeien? Ik schrijf dit allemaal gratis, en ik probeer u ook te blijven boeien. Als je houdt van je ergens doorheen te moeten worstelen, kun je net zo goed een boek van Simon Vestdijk gaan lezen.

Misschien ligt het wel aan mij. Ik ben nu een misdaadthriller aan het lezen, 33 miljoen exemplaren verkocht staat er trots op de omslag, maar ik vond de Donald Duck vroeger spannender. Als ik ’s avonds begin met lezen lijkt het wel of ik dement ben geworden. Geen idee meer wie al die personen zijn waarover het gaat. Dan sla ik maar weer een bladzijde terug om het weer op te pikken. Dat had ik bij Kruistocht in Spijkerbroek nu nooit. Ik lees net zo makkelijk het telefoonboek.