Qua surprises maken ben ik bijna klaar. Mijn kinderen snappen er zelf niks van, ik steek mijn hand in eigen boezem, dus het maken van een surprise voor school is mijn taak. Ik weet niet meer wat ik allemaal in elkaar geknutseld heb, maar ben er ook wel een keer klaar mee. Dit zou de eennalaatste moeten zijn. Ik werd wat baldadig. Maar het resultaat mag er zijn. Als u het niet ziet, het wordt een eenhoorn. Een mannetje.
Ik heb de klok rond geslapen. Niet omdat ik moe was, maar omdat ik ziek was. Nou ja, ziek, ik heb geen idee wat ik heb, maar als ik inadem heb ik pijn in mijn zij. Alsof ik aan het hardlopen ben en steken krijg. Zomaar ineens, sinds vrijdagavond.
Irritant. Want als je hardloopt kun je vaart minderen. Minder inademen is een stuk lastiger. Ik zit me maar af te vragen wat dit kan zijn. Internetdokteren levert een tal van mogelijkheden op, van onschuldig tot ernstig. Stress wordt niet genoemd, dus dat kan het niet zijn. Er staat ook niet dat het niks kan zijn, dus niks kan het ook niet zijn. Twee oorzaken uitgesloten. Het kan volgens mijn ook geen achillespeesontsteking, alzheimer of een gebroken sleutelbeen zijn. Zo komen we toch al dichter tot de oorzaak. In werkelijkheid maak ik me wel zorgen, maar dat zit in mijn aard. Meestal is het niets, en mijn Opa zei altijd: wat vanzelf gekomen is, gaat ook vanzelf weer weg. Er is geen speld tussen te krijgen, alleen de tijdspanne kan soms langer zijn dan een mensenleven. Te laat dus. Maar goed, vroeger kon je zulke dingen nog makkelijk zeggen.
Ik bedoel maar, Freddie Mercury heeft ook geen aids meer inmiddels. En de dinosaurussen zijn er ook niet meer. Mijn Opa ook niet. Goed. Het blijven vervelende ongemakken. Maar we gaan er maar vanuit dat het weer over gaat. Want dan pas ben je weer gerustgesteld.
Woensdag vond iemand mij vooringenomen omdat ik een negatieve mening over virtual reality had, terwijl ik nooit zo’n bril had gedragen. Ik vond het niks en nep en daarvoor hoefde ik dus niet zo’n bril gedragen te hebben. Ik had nog geen idee dat ik vandaag al zo’n bril zou dragen. En het was nog slechter dan ik had gehoopt. Ik dacht namelijk dat het wel mooi zou zijn maar dat je je nooit zou laten foppen en het contact met de werkelijkheid niet zou verliezen, en dus zou het een ervaring zijn die niets toevoegt.
De bril is ongemakkelijk en zwaar, maar het ergste is dat hij steeds beslaat waardoor de schijnwerkelijkheid steeds mistiger wordt. Bovendien moest je een infantiel spelletje spelen, waar ik al helemaal niks mee heb. En je verliest het contact met je collega’s, die dit uitje verzonnen. Het eten tussendoor was ook matig, dus al met al was dit niet aan mij besteed. Het enige wat ik wel mooi vond was de Waalkade, waar het allemaal plaatsvond. Maar die kan je sowieso wel eens bezoeken.
Vooringenomen, ik? Dat lijkt maar zo. Ik kan dingen gewoon goed inschatten. Zo weet ik ook precies welke landen ik leuk zal vinden en welke niet, terwijl ik er nooit geweest ben. Welke auto’s me zullen bevallen en welke niet, al heb ik er geen meter in gereden. Welke sporten ik leuk zal vinden en welke niet, al heb ik ze nooit beoefend. Hartstikke efficiënt als je dat kunt zoals ik. Nou goed, het is eigenlijk wel vooringenomen. Ok, ik beken. Maar moet je dan eerst alles maar uitgeprobeerd hebben eer je er een mening over mag hebben? Welnee, anders zouden we nooit het land van duizend meningen zijn geworden.,
Ik ben vorige week na 15 jaar niks doen weer begonnen met badminton. Ik werd uitgenodigd en vanavond was de tweede keer. Ik wil er niks meer in bereiken en eigenlijk doe ik liever niks, maar dat is ook zo weinig. Alleen in mijn hoofd kan ik het nog. De slag is er ook nog wel maar het balgevoel en de looptechniek zijn hopeloos. Razendsnel naar voren is er niet meer bij. Nou ja, het valt al mee dat ik na twee keer nog op de been ben.
Maar de tijd heeft niet stilgestaan. Ik ben vijftien jaar zwaarder, maar er zitten nog verrekte weinig atleten op deze sport. Voornamelijk vijftig plussers en hier en daar een uitgezakte veertiger. Onder de douche wordt je er niet vrolijk van. Vroeger had ik daar toch minder last van, maar nu zie ik uitgezakte lijven, lelijke tenen en verschrompelde penissen. Ik zie het allemaal, helaas. Ik heb altijd al de neiging gehad om snel te douchen en me daarna zo snel mogelijk aan te kleden, maar deze mannen gaan uitgebreid een gesprek staan voeren in hun blote lijf. Het interesseert ze kennelijk niks meer. Ik ga voortaan wel thuis douchen, want het mag dan wel puur om de lichaamsbeweging gaan, je moet nachtmerries ook niet uitlokken, vind ik. Onderstaande foto doet verder niet terzake, maar het laat zien hoe ik eruitzag toen ik op mijn best was, qua badminton. De Ieren om me heen geven een indruk van hoe het er onder de douche uitzag. 
Vandaag is Koos Alberts overleden. De man die vanuit het niets ineens een monsterhit scoorde met “ik verscheurde je foto”. We vonden hem belachelijk in die tijd. Al die kennissuh….zongen we dan. En eerlijk gezegd was het ook bagger. Tenminste, dat vond ik, want er zijn natuurlijk legio fans die het wel fantastisch vinden. En eerlijk is eerlijk, “Zijn het je ogen” is een lekkere meezinger. Toen hij een tragisch ongeluk kreeg was er van ons geen medelijden. Welnee, wij zaten op school en zongen: ik scheurde in me auto en nu ben ik verlamd. En dat vonden we dan grappig. Nu ben ik ouder en moet ik me schamen voor het leedvermaak. Maar het was niet echt leedvermaak. We dachten niet aan zijn leed. Mijn mening over zijn muziek is niet veranderd. Maar we hadden hier wel te maken met een ontzettend lieve man. Een goedzak, een sul wellicht. Zijn platte Amsterdams wat nog door één stemband werd voortgebracht was haast onverstaanbaar. Maar hij werd gelukkig van muziek en zijn trouwe fans en Corrie Konings was volgens hem de beste Nederlandse zangeres. Ik weet het niet. Maar Koos verdient eerbied. Ik maak nu een buiging voor de mens Koos Alberts.
Rust zacht Koos, en vergeef ons onze schuld.
Er zijn precies tien acteurs die in mijn lijstje ‘beste tien acteurs’ staan, maar de vandaag overleden Burt Reynolds staat daar niet in. Maar hij zou wel eens de acteur kunnen zijn waarvan ik de meeste films heb gezien. Niet dat ik er zoveel van hem gezien heb, maar er zijn drie films van hem die ik meer dan tien keer heb gezien. The Cannonball Run staat bovenaan, daarna Smokey and the Bandit, en Hooper, die vonden mijn broer en ik ook leuk. Het kwam allemaal door het lachje van Burt. Broer en ik doen hem nog steeds na. Niet alleen zijn lachje, maar ook quotes uit de films. “Oh yeah? What kind of convention, convention of assholes,” gevolgd door zijn lachje.
Tja, Burt heeft wat teweeg gebracht. Hij sleepte ons er doorheen in de jaren tachtig. Een icoon uit de late 20e eeuw. Zijn medeacteurs uit the Cannon Ball run zijn er vrijwel allemaal ook niet meer. Dankjewel Burt, je maakte een moeilijke tijd lichter. 
Het is 18 Augustus, de beste datum van het jaar. Omdat Augustus nu eenmaal de sterkste maand is en de 18e de sterkste dag. Waarom dat zo is, is wat lastig te zeggen. Augustus is sterk verbonden met de zon en met de leeuw. Allebei symbolen van enorme kracht. De zon is van goud en de moedige leeuw heerst als een koning. Hij luiert, maar pas na gedane arbeid. De 18e ligt in het midden in de maand verscholen. 18 is groots. Voor een kind is 18 oud, onbereikbaar ver weg. Een 18-jarige is sterk, hij kan met de volwassenen mee. In 18 augustus zit alle krachten van de aarde opgesloten. Vraag me niet waarom, het is zo. Sterker dan 18 augustus kan het niet worden. Als je vandaag jarig bent, mag je van geluk spreken.
