Categorie: Vaderlijk gedrag

Drie jaar geleden hielp ik Hans met een praktische opdracht voor Economie, waar ik destijds een tien voor haalde. https://mackwebber.blog/2021/03/09/economie/

Nu was het de beurt aan Tammar, en omdat ik Hans geholpen had, zou ik haar ook helpen. Er is echter en verschil. Hans probeerde het eerst zelf, maar maakte er een zooitje van. Tammar heeft vijf vragen gedaan, en ging daarna in de dwarse houding. De bekende langspeelplaat, waarom moet ik dit leren, ik onthou het toch niet, je kunt wel boos worden maar dat helpt toch niet, het boeit me niet, ik ga het niet doen, ik zak toch volgens jullie dus heeft het geen zin dit te doen, bla bla bla.

Ik had haar gezegd dat ik badminton zou afzeggen om haar te helpen, maar dan wilde ik wel dat ze zelf eerst nog vijf vragen zelf deed, anders zou ik net zo hard weer gaan badmintonnen. Loos dreigement no. 5488. Dat wist ik al wel. Tammar ook, dus die heeft niks gedaan. Waarom niet? Omdat ze geen tijd had. Nee, dat is logisch, een kaderkind dat tot twee uur naar school moet heeft geen tijd. Zij was dwars en ik maakte haar belachelijk. Ze had ook goed ruzie met haar moeder die de oorzaak van alles was. Het is jouw schuld dat ik niet ga leren want ik word gestresst van jou. Of, het is jouw schuld dat ik zo ben want jij pakt mijn telefoon af.

Ze had één van haar meest dwarse buien, soms tranen in haar ogen, en ik bleef haar maar jennen. Niet heel erg, maar op een vrolijke manier. Je kunt me wel proberen aan het lachen te maken, maar dat lukt toch niet! Ik probeerde mijn geduld te bewaren wat eigenlijk heel goed lukte. Dus op een gegeven moment had ik voor elkaar dat ze bij me achter de computer kwam zitten. Ik had al een paar keer gevraagd waar die praktische opdracht dan stond, waarop haar antwoord was: in de computer. Ze jende me terug, maar op een irritante manier.

Met haar jas aan, capuchon over haar hoofd getrokken en met één vinger typend, typte ze wat ik dicteerde. Maar ik liet me niet provoceren door het langzame tempo en ik denk dat ze doorkreeg dat dit de hele avond ging duren. Ze bleef onverschillig doen maar kreeg geen vat op mij. Nog een paar woorden die ze niet mag gebruiken ter provocatie, en ik deed er niks aan, want dit moest vrijdagavond om 23:59 zijn ingeleverd, anders werd de examencommissie ingeschakeld, en erger, ze staat al onvoldoende voor economie, dus dit was een kans om het op te halen.

Na verloop van tijd begon ze met twee handen te typen en was het verzet gebroken. Om half negen hadden we alles klaar en ze stuurde de opdracht in. Het wordt geen tien, zoals bij Hans, want daar heb je volledige medewerking van je kind bij nodig. Maar een acht, daar reken ik toch wel op. Na het examen sla ik haar in elkaar.

Maandagochtend iets na half negen en mijn telefoon gaat. Een onbekend nummer. Ik neem op, wil mijn naam zeggen maar hoor al dat het mijn dochter is. Ze belt met de telefoon van een vriendin. Ze heeft haar telefoon in de bus laten liggen.

Ze is al meerdere keren haar airpods kwijtgeraakt, de eerste keer gewoon kwijt, die hebben we toen kunnen vervangen met airpods van een jongen waarvan de moeder vermoedde dat haar zoon die gestolen had maar dat niet kon bewijzen, maar ook daar raakte ze er al spoedig een van kwijt. Toen heeft ze een headphone gekocht want die raak je niet zo snel kwijt, maar kennelijk was dat niet cool genoeg, dus wilde ze weer airpods kopen. Ik ging daar voor liggen, omdat ze die al twee keer was kwijtgeraakt dus spoedig daarna kocht ze nieuwe airpods. Na een dag of twee was ze ze verloren tijdens de hond uit laten, en liep ik in het donker met een zaklantaarn te zoeken, maar kon ze niet vinden. Niet veel later bleken ze gewoon in haar jaszak te zitten.

Ze werkt veel en moet van ons meer geld op de bank hebben dan iets daadwerkelijk kost, want ze moet een buffer hebben. Dus laatst kwam ze op het idee van een refurbished model, want het moet bij die kinderen een iPhone zijn, en dan zou ze genoeg geld hebben, inclusief buffer. Ik denk dat dit drie weken geleden was.

Je weet van te voren al dat het fout gaat, en dit kind kan er niet eens iets aan doen. ADHD, of ADD zorgt voor een verstrooid brein. Ik ben er mee opgehouden te denken dat dit ligt aan het feit dat er geen consequenties volgen, want dan leert ze het wel, nee, deze leert het voorlopig niet.

Linda belde haar telefoon die werd opgenomen en vroeg of de vinder de telefoon aan de chauffeur wilde geven. De chauffeur zou over een kwartier in Epe staan, dus ik race daarheen, met losse veters want ik had geen tijd meer om ze te strikken en kom een paar minuten voor de afgesproken tijd aan. Echter, volgens de locatie was de chauffeur nog in Zwolle, dus ik begreep het niet helemaal. Tegen beter weten in vroeg ik het twee chauffeurs die bij de halte stopten, maar dat sloeg natuurlijk nergens op als haar telefoon nog in Zwolle, inmiddels Wapenveld, was. Ik besloot te wachten, maar bij Heerde maakte de bus een afslag naar de snelweg en kwam dus nooit meer langs de afgesproken halte. Linda had intussen weer contact met de chauffeur, die had zich vergist en zou op een oprit stoppen langs de snelweg. Ik racete naar de snelweg en inderdaad stond daar de reddende engel.

Later dacht ik, ik had het haar zelf moeten laten uitzoeken, ik had ook het adres van die chauffeur kunnen vragen en dan had ze er naar toe kunnen fietsen, en ik voelde mij slecht. Een curling ouder met een prinsesje. Omdat het nog steeds niet helemaal geloof, dat ADHD. Ik geloof trouwens geen enkel excuus voor iets wat ik zelf wel tot een goed einde zou brengen, en zou zelfs zover willen gaan dat ik volslagen intolerant ben en andersdenkenden sowieso niet geloof.

Het enige wat ik vertikte was om de telefoon naar haar school te brengen. Een dagje zonder. Sjonge jonge wat ben ik keihard. Ik heb het genoemde boek gelijk besteld.

Die opvoeding van mij, ik bedoel die door mijn ouders, die sloeg nergens op. In die zin, het is mijn voorbeeld, en ik dacht dat het zo moest. Maar het werkt gewoon niet, want de systemen werken tegen mij. Bij mij werkte het wel want er was één factor die zorgde die hele opvoeding gesmeerd liep en dat was “angst.” Ik had nee, en ja kon ik krijgen. Zo was het. Nooit dacht ik dat een dreigement loos was, of het nu mijn ouders, een leraar of zelfs mijn allerliefste opa’s en oma’s waren. Ik was als een herdershond, gek op beloningen en van streek door straf. Ik werd gedoogd zolang ik in de pas liep, dat gevoel.

Nu zitten we in een nieuwe eeuw en ben ik de opvoeder. Nu is opvoeder zwaar aangezet, ik ben meer een vangrail, die de stuurloze auto op de weg houdt. Meer is het niet. En dan haal ik op de weg liggende obstakels ook nog tijdig voor ze weg. Mijn dreigementen worden niet serieus genomen want mijn kinderen zijn niet bang voor mij. Ik heb ze ook nooit geslagen. En eigenlijk zou dat veel beter zijn dan een langdurige straf, want daar ben ik echt waardeloos in. Ik denk zelfs dat als ik mijn dochter dreig dat haar elektrische fiets op slot gaat en ze met de gewone naar school moet, ze gewoon niet gaat, iets wat ik niet in mijn hoofd zou halen vroeger, uit angst voor de toorn van de school, die onder een hoedje speelde met mijn ouders. En wie heb ik dan met die straf? Mezelf. Ik ben ook totaal niet consequent en veel te gevoelig voor de argumenten van mijn dochter. Eigenlijk zouden ze me moeten korten op de kinderbijslag, zo’n rommeltje maak ik ervan.

Gelukkig voel ik me wel gesterkt door school, want die zijn precies eender. En eigenlijk ben ik op zoek naar gelijkgestemden om een vereniging op te richten. De vereniging van stuurloze ouders. De VVSO.

Ik ben behoorlijk bijbelvast. Vooral het nieuwe testament ken ik goed en leef ik na. Dat is niet moeilijk, dat is makkelijk. Want mijn dochter, ik heb haar geloof ik wel eens genoemd hier, is hardleers. Ze pakt mijn spullen en geeft ze niet terug of maakt ze kwijt. Zo heb ik een oplader naast mijn bed liggen, die daar ligt zodat ik hem kan gebruiken als ik naar bed ga. En dat is fijn. Zelf gekocht, mijn lader.

Dochter echter, pakte regelmatig mijn lader. Ik heb alles geprobeerd, lijfstraffen, gevangenisstraffen, uithongeren, dwangarbeid…niks hielp. Totdat ik het zat was en haar vertelde dat als het nog één keer gebeurde, ik haar elektrische fiets op slot zou zetten, en ze met de gewone naar school kon! Barbaars gewoon.

Vanavond was het zover. Lader weg. Ik loop haar kamer op, pak de lader en vertel haar dat haar fiets op slot gaat. Smeekbedes, spijt, vergeten, ik zal het nooit meer doen, dat werk.

En dan komt het. Matteüs 18: 21-22. Toen kwam Petrus bij Hem en zeide: Here, hoeveel maal zal mijn broeder tegen mij zondigen en moet ik hem vergeven? Tot zevenmaal toe? Jezus zeide tot hem: Ik zeg u, niet tot zevenmaal toe, maar tot zeventig maal zevenmaal.

Ze zit nu aan de 382e keer…

Als er één film is waar ik in mijn jeugd van onder de indruk was dan was dat “an officer and a gentleman.” Ik heb hem niet eindeloos vaak gezien, hooguit drie keer. En omdat we hem laatst hadden opgenomen en ik vanavond met mijn dochter alleen thuis was, hebben we die gekeken. Met Tammar heb ik emotionele raakvlakken, herkenning, ik voel haar aan met dit soort dingen. Met Hans heb ik als enig raakvlak PSV en dezelfde humor, maar hij is duidelijk veel vrolijker en onbenulliger dan ik vroeger.

Tammar vond de film dan ook geweldig. Ze riep zelfs dat ze Richard Gere de mooiste man vond die ze ooit had gezien. En dat vond ik vroeger ook. Natuurlijk zeiden de jongens op school dat ze geen man konden beoordelen, maar ik kon dat wel. Ik wilde ook wel op Richard Gere lijken, en ik zag overduidelijk dat hij knapper was dan zijn mede-cadetten. Tammar viel dat ook op en wist op nog geen vijftienjarige leeftijd al te zeggen dat de hoofdrolspeler altijd de knapste moet zijn in zo’n film, anders gaat je aandacht naar de bijrol.

Hoe dan ook, ik wilde ook zo’n wit marinepak en een motor. En ik wilde ook bij de pilotenopleiding en zo’n vriendin als Debra Winger, want zij was leuker dan haar blonde vriendin, maar dat was logisch en zojuist uitgelegd door Tammar.

Nu ik in de nazomer van mijn leven zit, hoef ik Richard niet meer zo nodig te zijn. Ik zie nog steeds dat hij knap was in de film, maar dat officier worden vind ik wat overdreven. En ik zie dat de zwarte drill instructor toch niet zo’n boeman was als ik vroeger dacht. En dat ik best een knappe dochter en zoon heb. Die laatste zou eens een officiersopleiding moeten gaan doen in plaats van alle dorpsfeesten af te lopen. Die eerste, dat weet ik niet. Een romantica denk ik. Net als haar vader.

Begin vorige maand ging er iets goed mis met mijn dochter, en een of twee weken later vertelde ik dat tegen iemand op de badmintonclub. We hadden het over dat je vroeger bepaalde ideeën over opvoeding had, maar dat daar in de praktijk heel weinig van terechtkwam. Hij noemde een voorbeeld uit zijn omgeving van een probleempuber die niet alleen thuis mocht blijven tijdens de vakantie, en dat daarom de jongen de bestemming mocht kiezen zodat hij wel mee ging. Het werd Turkije.

Tammar heeft het al een tijdje over een jongen en gisteren kwam die voor het eerst langs. Hij stelde zich netjes voor en vertelde wat hij voor school deed, 16 jaar en ging nu naar 4 basis, dus ergens moet je dan een keer zijn blijven zitten. Ik deed met 15 examen Mavo, dus hij was ergens twee jaar kwijt. Hij was wel aardig, vertelde dat hij dezelfde opleiding wilde gaan doen als mijn zoon, en vertelde ook dat hij niet met z’n ouders mee ging op vakantie. Die zouden naar Turkije gaan, maar zijn ouders hadden camera’s opgehangen dus konden ze hem in de gaten houden. Ik vroeg hem of hij die en die (diegene van badminton) kende. Ja, die kende hij.

Ik werd achterdochtig en appte mijn mede-badmintonner om te vragen hoe die jongen heette waar hij het destijds over had. En ja hoor, bingo.

Ik heb het dus over mijn probleemdochter, hij noemt een probleemkind van vrienden van hem, en een week of vier later hebben de twee elkaar gevonden! What are the odds, zou een Amerikaan zeggen. En ik kan me alleen maar meer zorgen maken. Ik mag me uiteraard niet door deze voorkennis laten beïnvloeden, maar potverdorie!

Mijn dochter is over naar klas vier, en niet naar 4 basis, en ook niet blijven zitten in drie kader. Ben ik blij? Ja, ik ben blij voor haar dat ze niet een jaar over hoeft te doen, want blijven zitten is zinloos. Ben ik trots? Welnee, dit was een cadeautje van de moderne tijd, ik was zekers te weten blijven zitten met deze instelling. Ik moest veel harder leren vroeger, dat is een feit. Ook ik raffelde mijn huiswerk af, want ik maakte het voor de leraar, niet voor mezelf. En als ik het idee had dat ik het enigszins kende, dan vond ik het goed en hoopte ik er het beste van. Maar soms moest je wél blokken, moest je samenvattingen maken om het te leren, heel soms stond je vroeger op om huiswerk te maken en op zondagmiddag moest er in elk geval gedaan worden wat je eigenlijk zaterdag had moeten doen.

Ik heb het nog nooit gezien bij Tammar, langer dan drie kwartier effectief leren. Het was allemaal maar matig, ik vraag me af hoe dat later moet, en die vraag stelde ik mezelf bij Hans ook al. Zijn inspanningen wekten destijds ook al geen medelijden bij me op.

Dus ja, ik ben op hetzelfde punt aanbeland als mijn vader vroeger. Mijn vader heeft mijn eerste examen al niet meer meegemaakt, maar hij was ook niet onder de indruk van mijn prestaties. Hij deed Mulo, 14 vakken geloof ik, en hij sprak gewoon Engels, Frans en Duits. Want als je het kreeg op school, dan leerde je het ook. Hij moest op zaterdagochtend naar school en elke dag vóór school begon, naar de kerk. Kende de hele catechismus uit z’n hoofd en hij kon hoofdrekenen. Hij snapte wiskunde, economie en vaderlandse geschiedenis. Vergeleken bij zijn inzet stelde de mijne niks voor.

En zo komt Artificial Intelligence net op tijd voor de kinderen van mijn kinderen, die straks helemaal niks meer leren.

Op de voetbalclub van mijn zoon, waar ik wat administratie voor doe, heeft een bekende voetballer zijn kinderen ingeschreven. Vandaag was hij er voor het eerst, en ik ging weer niet kijken. Ik ga zelden kijken, sommige bestuursleden kennen mij niet eens, terwijl ik er langer zit dan zij.

Hans appte me al dat hij hem gedag had gezegd en dat de bekende voetballer hem een hand had gegeven. Eigenlijk ex-voetballer die regelmatig met zijn kop op televisie is. Hans is wel weg van zijn humor, ik heb daar niet zoveel mee. Ik verwacht niet dat Hans nog verandert en wijzer wordt. Nee, die redt het op zijn manier wel.

Aan het eind van de dag stond hij in een volle voetbalkantine met de microfoon in zijn hand de loterij aan elkaar te praten. Dat heeft hij toch niet van mij. Dat er fantastische prijzen te winnen waren, zoals deze sjaal, en hij pakte een sjaal uit een doos. Om die vervolgens weer terug te gooien, omdat het een Ajax sjaal was en te zeggen dat er echt fantastische prijzen te winnen waren. Dat heeft hij dan weer wel van mij.

Hij was vroeger al klassenvertegenwoordiger, op zijn militaire opleiding is hij groepsoudste, hij is al voetbaltrainer bij de jeugd, laatst was hij al een keer met z’n kop op televisie, het zou mij niet verbazen als hij straks ook vaste gast wordt in zo’n plat voetbalprogramma. We hebben een monster gecreëerd.

Terwijl het buiten stormt, slaapt Hans ergens in Drenthe in het bos. Als je dat slapen kunt noemen natuurlijk, want de wacht zal ook gehouden moeten worden. Hij heeft geen telefoon en hij weet dus ook niet hoe het met PSV is. Ik heb hem het wedstrijdverloop wel geappt, zoals we dat altijd doen als een van de twee niet kan kijken.

Dus ondanks dat de teksten verschoond blijven van een dubbel vinkje, laat staan een blauw dubbel vinkje, heb ik hem laten weten dat het een stuk beter ging dan zaterdag, dat van Nistelrooy voortaan altijd met Guti en Ramalho in de basis moet starten en dat de analisten in de rust weer uit hun nek kletsten. En dat die verdomde Drommel weer een fout maakte waardoor Sparta in de wedstrijd kwam terwijl ze nog niet in de buurt van het strafschopgebied waren geweest. Dat Luuk gewisseld werd en Xavi ook, en dat die Drommel in de laatste minuut een geweldige redding had. Altijd al gezegd, een topper, die keeper.

Die tekst hangt nu ergens in een zendmast en zal naar schatting pas donderdagochtend worden gelezen door hem. Als alles weer rustig is en hij het land met succes heeft verdedigd tegen de invallende vijand. Daar ga ik tenminste maar vanuit. Nee, het is donker en eenzaam werk, maar iemand moet het doen. Ik ga maar slapen, als hij dan toch de wacht houdt.