Opvoedkunde? Mij niet raadplegen.

Toen ik nog geen kinderen had, of toen ze nog heel jong waren haalde ik wel eens mijn schouders op als ik verhalen hoorde over ouders die hun kind niet aankonden. Ik begreep dat niet, omdat ik als kind het voorbeeld kreeg hoe dat wel werkte. Mijn vader had de absolute macht. In mijn hoofd was ik geketend en moest ik luisteren. Niet alleen thuis, ook op school. Gaf ik problemen, dan deed ik dat maar één keer.

Nu is er mijn dochter. 14 jaar en doet ongeveer waar ze zin in heeft. Of beter andersom, ze doet niet waar ze geen zin in heeft. School, daar heeft ze geen zin in, dus of ze leert niet, of ze gaat niet.

Huh, wat zeg je, ze gaat niet? Ze heeft niks te willen en ik vertelde haar dat ze zich beter kon gaan aankleden omdat ik haar persoonlijk bij school zou afzetten, aangekleed of niet. Een ouderwets dreigement, wat ik heb onthouden van vroeger maar waar ik al van voelde dat het niet helemaal zou uitpakken als ik dacht. Ik hoopte in het beste geval dat ze in de auto zou smeken om terug te gaan, en dat ze zich aan zou kleden.

Vergeet het maar. Ik sleurde haar uit haar bed, maar het kind is zo sterk dat ik niet eens haar kamer afkwam en na haar een trap tegen haar kont gegeven te hebben, moest afdruipen. Kansloos. Volgens haar was ze ziek, dus bleef ze thuis. Die ziekte bleek verder nergens uit, dus hebben we haar ook niet ziek gemeld.

Toevallig hadden we die ochtend al een gesprek met een zorginstelling omdat het kind de laatste maanden al problemen geeft. Ze is lief, totdat je nee zegt. Vanwege die trap moet ik nu een instructie filmpje over geweldloos verzet gaan kijken.

Mijn vader zou zich schamen voor mij, dat ik mijn dochter niet aankan. En ik denk terug aan mijn kansloze stoere gepraat over hoe ik mijn kinderen in het gareel krijg. Niet dus, in dit geval. Ik hanteer methodes die mij niet passen, die uit andere tijden zijn, en die ik niet goed weet uit te voeren. Ik ben geen beul, geen bewaker, en al helemaal geen handhaver. Ik ben het liefst vrienden met mijn kinderen, precies waarvoor ik altijd werd gewaarschuwd.

Herenigd

Op deze koude zaterdag had ik een afspraak die al 35 jaar stond. Hij stond al twee keer eerder in oktober maar door Corona kon dat niet doorgaan. Het ging om mijn zogenaamde tweede nicht, die ik voor het laatst zag toen ik zeventien of achttien was. Haar vader en mijn vader waren neven van elkaar en vlak nadat mijn vader overleed hadden we een tijdje contact en schreven we elkaar brieven.

Anderhalf jaar geleden stuurde ik haar een berichtje, en vandaag heb ik haar en haar man opgezocht. Ze bleek gewoon aan dezelfde straat als ik te wonen, de A50, op slechts 55 minuten rijden.

Ze woont in Brabant, in het buitengebied, en heeft daar een kleine vrijstaande woning. Ik wilde naar de voordeur lopen, maar daar hing een bordje met in het Brabants: achterom komme. Wat ik dus braaf deed, en waar een waakzame Duitse herder achter een hek naar me stond te blaffen. Ik deed het hek open en begroette de hond, die zich nog steeds liet gelden maar wat in de war leek van mij, die gewoon door het hek naar binnen liep ondanks zijn geblaf.

Mijn nicht kwam eraan en verbaasde zich enigszins dat ik al door het hek was omdat niet veel mensen dat deden. Ik weet ook niet precies wat dat is, ik denk dat het simpelweg niet in me opkomt om angstig te worden van een hond omdat ik ze te leuk vind.

Het werd een dag zonder stiltes waar we herinneringen ophaalden, waar we over onze familie spraken en waar we elkaar vragen stelden, waar ik meeat en waar ik pas om elf uur ‘s avonds weer wegging. Ze gaf me nog een boek mee, en zei dat ze het over een poosje wel een keer bij ons kwamen ophalen. Voor mij betekent het veel, zo’n reünie van twee. Het zijn die dagen met een gouden randje.

Origineel

Als je een oude auto onderhoudt kom je op een gegeven moment op een punt dat je niet meer kunt zeggen dat het nog de originele auto is. Motor, versnellingsbak, uitlaat en misschien zelfs delen van de carrosserie die er opnieuw ingelast zijn, op een gegeven moment is er zoveel vervangen dat het grotendeels een andere auto is geworden.

Zo is het met Linda ook. Eergisteren (15 nov voor de archieven) is er een tweede kunstheup geplaatst, en samen met een kunstknie, een glazen oog, een kunstgebit, een donornier, een houten been, siliconen implantaten, nepwimpers, en de ovulatie kun je toch moeilijk volhouden dat ik nog met dezelfde getrouwd ben.

Daarbij is ze ook nog gehersenspoeld door de linkse mafia en dus ook wat dat betreft een ander als die ik leerde kennen, 22 jaar geleden. Daar waarschuwden ze al wel voor vroeger, dat als je eenmaal getrouwd bent, ze compleet veranderen. Het begint al met dat ze hun naam veranderen in de jouwe. (Dat ging toen zo) Dat zou al een teken aan de wand moeten zijn. Alleen het typeplaatje klopt nog.

Ik, daarentegen, ben nog dezelfde als toen. Ik draai nog elpees, stuur overschrijvingskaarten naar de bank, plug mijn modem in de telefoonaansluiting als ik wil internetten en heb nog een dynamo op mijn fiets. Van mij kun je op aan. Probleem is, van de wereld niet. Die dwingt jou om te veranderen. Daarom is alleen dat van die elpees waar. Vanavond nog gedraaid, Elvis sings hits from his movies. Verbazingwekkend goed.

Maar ze is weer thuis. Op haar originele heup na dan.

Blij

Ik heb me toch een wagen gekocht. Velen zullen zeggen, een Peugeot uit 2011, waar heb je het over, maar voor mij is het voorlopig even de beste keuze. Goed, hij is alweer terug bij de garage, maar als het goed is, maandag weer klaar.

Deze auto zoeft over de weg. Hij is vlot, maar niet bloedsnel, en comfortabel met automaat en leren bekleding. Ik heb nooit een automaat gehad, en ik ben ook best blij als ik weer even in een schakelauto stap, maar ik ben nog steeds verbaasd over wat een automaat kan. Hij schakelt met vloeiende overgangen naar het volgende verzet en ook ongeveer op het moment dat je dat wilt. En mocht ik het er niet mee eens zijn, kan ik via schakelflippers ingrijpen. Waarom ik dit zeg weet ik niet, want dat doe je natuurlijk niet.

In tegenstelling tot mijn vorige auto kan ik hier muziek streamen en is de navigatie te updaten. Ook kan ik een usb stick gebruiken om muziek te luisteren. Wel heb ik minder ruimte in deze auto en ook heb ik geen vierwielbesturing meer. Dat noemde ik altijd als voordeel van mijn vorige auto, al merkte je daar bar weinig van. En ik heb geen cd-wisselaar meer, slechts één lullig cd’tje past erin.

Als je van autorijden houdt, wat voor mij een understatement is, dan is dit een partijtje fijn! Psychologisch ook geweldig omdat de motor is gereviseerd tegen scherpe meerprijs, de olie bijna onzichtbaar blank is, en het stuur vol met knopjes zit die mij de heerser over de auto maken.

Nee, veel beter had ik dit niet kunnen doen. Niet te duur en een prachtige auto. We hebben nog steeds twee auto’s en we zouden met één afkunnen. Maar het gelukzalige gevoel dat deze geeft als je op een zonnige zaterdagmorgen over de heuvel bij ‘t Harde rijdt, is lastig te beschrijven. Pas als we op vakantie gaan en de kofferbak niet meer dicht kan, dan ga ik mij weer ergeren.

Overigens is geheel volgens mijn voorspelling, op het moment dat ik mijn diesel inruilde, de dieselprijs weer onder die van euro 95 gezakt. Ik verwacht nu een verdere daling van de dieselprijs tot ongeveer € 1,50.

Onlogisch

Er was iets aan de hand want er stond politie in de straat. Ik had net mijn nieuwe auto gehaald en manoeuvreerde hem langs de haastig geparkeerde politieauto. Om de hoek stond nog een politieauto.

Mijn eerste ingeving, nadat ik hoorde bij wie ze waren, schertste mij een onwaarschijnlijk scenario voor, en ik kreeg dat niet uit mijn hoofd. Ik wilde het ook niet gaan vragen, ondanks dat ik de betrokkenen goed genoeg ken. Ik moest even logisch nadenken en toen kwam ik tot een veel waarschijnlijker scenario, wat beter in het plaatje paste.

Maar vandaag, een week later, kwam ik het te weten en mijn gevoel bleek het precies goed te hebben ondanks de onwaarschijnlijkheid ervan. Het meest logische scenario bleek niet te kloppen. Ik had eerder kennelijk kleine signalen opgevangen die mij nu het gevoel gaven dat er iets niet klopte. Maar het sloeg nergens op. Totaal onlogisch. Maar niet dus.

Pril geluk

Ik was vroeg op omdat ik vandaag eindelijk mijn nieuwe auto kon ophalen en mijn oude nog even moest fatsoeneren voordat ik hem inleverde. Er kwam een man voorbij die met de hond van een buurvrouw liep. De man viel mij op doordat hij nogal een verlopen, armoedige kop had. Hij maakte een grapje tegen de hond die bedoeld was voor de buurvrouw die opgetogen met haar andere hond, tien meter achter hem liep. De buurvrouw liep in haar ochtend outfit en dat was geen prettig gezicht. Ik kon zo raden dat ze net seks hadden gehad.

Ze is sinds een tijdje alleen en aan het Tinderen geslagen. Ze doet niet mee in het hoogste segment van de markt. Ze is zelf ook niet aantrekkelijk, en dan bedoel ik niet alleen haar uiterlijk. Het is de manier waarop ze praat, wat ze zegt, hoe ze zich in joggingbroek op straat begeeft, hoe haar bovenkleding te klein is voor haar leeftijd zodat je een randje ziet dat je niet wilt zien, kortom, dan kom je ook bij Albert Alcohol uit.

Ach, als ze maar gelukkig zijn met elkaar. Dat zijn ze, in deze tijd die pril geluk heet.

Een kat in het nauw

Ik hoorde katten die op het punt stonden elkaar in de haren te vliegen. We noemen het kattengejank, maar ik denk dat bedreigingen zijn. Het was vlak buiten onze tuin, en ik vermoedde dat onze kat een van de betrokkenen was. Omdat ik onze kat een handje wilde helpen, stuurde ik de hond de tuin in, die dan wel even orde op zaken stelt. Waar ik echter geen rekening mee had gehouden was dat het niet buiten, maar in onze tuin was.

De hond vloog er bovenop, onze kat smeerde hem, maar de andere was in een hoek gedreven. Ik heb nog nooit een kat zo zien vechten voor z’n leven. Hij stoof van links naar rechts, sprong omhoog en toen onze hond hem te pakken had sloeg hij als een leeuw van zich af. Ik bemoeide me er snel mee en dat was de redding van de kat, en tegelijkertijd kreeg de hond een pets. Ze jankte, maar ging toen weer door. In de seconde dat ik de afleiding was, schoot de kat een boom in en stuurde ik de hond, bloedend aan oren en neus, naar binnen.

Ik vreesde voor de kat, maar vijf minuten later klom hij de boom uit, hij leek ongehavend. Hij had zich met succes verdedigd. Dat was goed, want ik kende de kat, hij is van een buurvrouw en komt hier vaker, maar ik denk dat dit de laatste keer is dat hij in onze tuin was.

Allerzielen

Ik herinner me nog goed dat ik vandaag een jaar geleden bij mijn huisarts zat omdat ik depressieve klachten had en al weken in angst zat. Ik was al een paar keer bij zijn praktijkondersteuner geweest, maar dat ging eerder de verkeerde kant op dan de goede. Ze plande me toen in bij de huisarts met wie ik het erg goed kan vinden.

De man kent mij goed en trok wel een uur voor me uit. Hij zei de juiste dingen en had het over onverwerkt trauma, en wat dat bij mij dan kon zijn. Ik noemde het verlies van mijn vader, en ik meende te bespeuren dat hij zich stom voelde vanwege die vraag. Ik zag hem denken: “shit, dat wist ik natuurlijk!”

Hij herstelde zich razendsnel en ging door op het onderwerp en ik vertelde over de band met mijn vader. De afgelopen weken was al mijn zelfvertrouwen weggelopen, maar dit gesprek gaf me weer wat terug, gevoelsmatig genoeg om naar het volgende tankstation te rijden. Aan het eind, het was ver na zessen en inmiddels donker buiten, zei hij: “Allerzielen vandaag,” met een vanzelfsprekendheid die het toeval voorbij stak. Ik knikte. ‘s Avonds thuis brandde ik een kaarsje.

Vanochtend in de auto noemde ik ook ineens zijn naam. Papa, zei ik ineens, zonder dat ik me bewust was waarom. Ik herhaalde het nog een paar keer tot het weer normaal klonk, want zo noemde ik mijn vader, papa.

Een prettig gesprek

Op 1 april van dit jaar maakte ik een fout. Geen onherstelbare, want ik herstelde hem vandaag en bovendien wist ik toen nog niet dat het een fout was. Wat deed ik? Ik veranderde van papieren krant naar digitale omdat ik de papieren nauwelijks las. Het scheelde me meer dan 20 euro per maand.

De digitale krant las ik helemaal niet. In het begin nog wel, wat dwangmatig eigenlijk, maar het kostte me moeite en ik gaf het al snel op en betaalde voor niks 15 euro per maand. Omdat ik van een generatie ben waarvan sommigen het nog belangrijk vinden om een krant te hebben en omdat ik nog maar weinig in de auto zit om radio 1 te luisteren, vond ik dat die krant er weer moest komen, onder het motto: beter duurder en vluchtig lezen dan goedkoper en helemaal niet.

Het gesprek met de abonnementenverkoper verliep prettig. Hij had een prachtige naam die een Romeins veldheer niet zou misstaan. Ik vermoedde dat hij Surinaamse of Antilliaanse roots had en nadat hij de krant weer naar mijn wens had omgezet probeerde hij me nog een tijdschrift aan te smeren, en zodoende raakten we aan de praat over Formule 1. Hij vertelde dat hij dat al 25 jaar volgde, waardoor ik dacht: beginneling! Ik volg het al 45 jaar, en ik zei dat ik het tegenwoordig wat saai vond. Dat ik een groter fan van Jos was dan van Max ondanks het verschil in succes, en dat ik Hamilton ook wel een overwinning gunde, maar dat Senna mijn all time favorite was. Ik hoorde dat zijn collega er zich ook in mengde. Hij stelde wat vragen over Senna die ik uit mijn hoofd kon beantwoorden, en aan het eind bedankte hij mij voor het prettige gesprek, en ik hem andersom ook.

Ik ervaarde het als een beleefd gesprek uit vervlogen tijden, waarbij door beide partijen naar elkaar werd geluisterd, zonder te oordelen en zonder een onvertogen woord en zonder mijn gebruikelijke pogingen tot humor, wat in dit geval afbreuk zou hebben gedaan aan de ouderwetse sferen waarin ik verkeerde.

Sonja

Ik zag Sonja op televisie, 82 jaar inmiddels, een oudere maar montere vrouw die kennelijk de kunst van het ouder worden verstaat. Grijs en rimpelig maar nog altijd vlot om te zien, haar stem wat brozer maar met wat ze zegt verraadt ze haar levenservaring en zet je even fijntjes terug op je plek zonder dat je het gevoel kreeg dat je zojuist terug op je plek werd gezet.

Zo kwam Ischa Meijer ter sprake, als maat der dingen als het om interviews gaat, en de gebruikelijke bewieroking bleef niet uit. En zonder dat Sonja nu afbreuk deed aan Ischa merkte ze toch op dat je wel tegen zijn stijl van interviewen moest kunnen, omdat hij best een vervelend mannetje kon zijn.

En toen haar beroemde interview met Mick Jagger ter sprake kwam en er gezegd werd dat het een grote flirt tussen Sonja en Mick was, ontkrachtte ze dat door te zeggen dat de grote rockster nu niet bepaald haar type was, waarbij ze zijn dunne spillebeentjes in spijkerbroek beschreef, en dat dat haar nu niet bepaald in hoger sferen bracht. Bovendien vond ze het maar niks die dansende oude knarren en vroeg zich af of ze niet beter hun kleinkinderen konden gaan voorlezen of zo.

Een aantal jaren geleden kreeg ze het op tv aan de stok met Peter R. de Vries, ik weet niet meer waarover, maar ook toen won ze het eenvoudig met haar waardigheid.

Ze wist op tijd te stoppen met haar show, maar leuk dat ze zich heel af en toe nog eens laat zien.