Categorie: Muziek

We hebben de Top 2000 weer achter de rug, en het viel weer niet mee. Ik verwonder me altijd over wat daar in terecht komt. Het is geloof ik de bedoeling dat je de 2000 mooiste liedjes aller tijden benoemt, dus ik snap niet waarom mensen dat niet gewoon doen. Ik ben eens door de lijst gelopen en ik heb er zeshonderd nummers gewoon uit geflikkerd. Dat was niet al te moeilijk, ik gooi al hetgeen niet muzikaal is gewoon weg en alles wat me verveelt ook.

Toen bleek dat ik dit toch een beetje had onderschat, want ik moest ook zeshonderd nummers toevoegen. Ik ben vrijdag begonnen, tot drie uur ’s nachts doorgegaan, zaterdag bijna de hele dag en vandaag weer. Alsof ik verder niks te doen heb, maar het is gelukt. Op het laatst werd het wel zoeken, en het kan zijn dat er hier en daar een nummertje is ingeslopen die er niet in thuis hoort, maar dat mag u dan laten weten. Ook als er een nummer absoluut in moet volgens u, dan kunt u dat aangeven en het zal hier in overweging worden genomen. Ik ben wel de jury, want het is mijn werk tenslotte.

Dat een grootheid als Cliff Richard niet in de lijst voorkomt is voor mij onbegrijpelijk. Dat heb ik dus hersteld. Ik ben niet zo’n fan van Muse met hun rare geluid en hun complottheorieën, niet van the Prodigy en ook niet van Rammstein. Weg ermee. Verder ben ik geen groot fan van Anouk en van the Doors, dus ook daar heb ik er een aantal van weggegooid. Ik heb zelfs grote bands als Pink Floyd en Metallica niet in alle gevallen gespaard. In blauw is wat er nieuw door mij is ingezet, erachter staat wat eruit ging.Nou ja, kijk maar. Samen komen we er vast wel. We zijn nu bijna bij de Top 2000 zoals hij had moeten zijn.

Er wordt wel eens gezegd dat de muziek van tegenwoordig niet meer is wat het geweest is. Ik begrijp tot op zeker hoogte wat daarmee bedoeld wordt omdat ik de jaren negentig heb meegemaakt. Daar stortte het totaal in elkaar. De jaren 90 waren de novembermaand van de eeuw. Druilerig. Het was de opkomst van de Housemuziek. Acda en de Munnik konden de hitlijsten domineren met hun depressieve inslag, maar die kale koppen in hun trainingspakken waren het ergst. Hoe lang die ellende heeft aangehouden weet ik niet zeker, maar het kostte moeite om er weer uit te kruipen. In het volgende decennium klommen we er op zeker moment uit, en inmiddels is de muziek wel weer terug op niveau. Zo kijk ik er tenminste tegenaan.

Je had natuurlijk nog wel af te rekenen met die zogenaamde DJ’s als Tiesto en Armin van Buuren of hoe heetten ze allemaal. Ik deed er wat lacherig over want DJ’s waren in mijn ogen de mannen die een radioprogramma op Hilversum 3, Radio 3, NPO 3 presenteerden en niet degenen die hun laptop inplugden en de hele avond met hun armen omhoog stonden te zwaaien. Tot daar op een gegeven moment Avicii ten tonele verscheen en ik moest erkennen dat daar toch wel iets bijzonders gebeurde. Met misschien wel als hoogtepunt Titanium van David Guetta. Inmiddels ook al weer bijna tien jaar oud, maar ik zou best toen dit nummer uitkwam, 25 jaar willen zijn geweest en het mee willen schreeuwen op een bescheiden feestje. Ach, je kunt niet je hele leven een wilde boekhouder zijn.

Vroeger maakten ze nog wel eens duetten. Tegenwoordig ook nog wel, en heel soms zit er een mooie tussen, zoals die van Lady Gaga en Bradley Cooper, maar vroeger gebeurde dat toch vaker. Dan kon je ermee optreden in een televisieshow en stroomden de centen binnen. En natuurlijk bedoel ik wel gelegenheidsduo’s, niet Saskia en Serge of iets dergelijks. Nee, gelegenheidsduo’s bestaande uit twee supersterren zoals Lionel Richie en Diana Ross, Sheena Easton en Kenny Rogers, of zoals ingesloten video met John Denver en Sylvie Vartan.

En kijk dan eens even hoe dat gaat. Je gelooft ieder woord. Ze hebben na een lange tijd van leegte, van pijn en van mislukte relaties de liefde weer gevonden. De professionaliteit waarmee beide sterren deze act uitvoeren. Het begint er al mee hoe John de lach van de presentator die ze aankondigt overneemt en dan het duet inzet. En let eens op die subtiele hoofdbewegingen van Sylvie, en als ze haar partij heeft gezongen hoe ze verwachtingsvol naar John kijkt. Ze verleidt John bijna met haar ogen. “Kus me dan,” lijkt ze bijna uit te stralen. John kijkt haar liefdevol aan, en net op het moment dat u en ik (de mannen) Sylvie hartstochtelijk zouden kussen, kijkt hij weer naar de camera en zingt zijn volgende stuk. Bij een klein muzikaal intermezzo houden ze elkaar stevig vast en schuifelen ze dicht tegen elkaar aan. Als Sylvie haar gedeelte bijna weer klaar heeft, raakt John even haar schouder aan voordat hij zelf weer aan de bak moet. Het is één grote blijde boodschap. Als het nummer is afgelopen nadat ze beiden tegelijk de laatste vocale uithaal deden, schurkt zij zich nog even tegen hem aan, zoals alleen een verliefde vrouw dat kan.

Dat dit duo niet met elkaar getrouwd is mag een wonder heten. Hij Amerikaan, zij Française. Hij inmiddels dood na een vliegtuigongeluk, zij is er nog na twee auto-ongelukken.

Het is een prachtig lied, dat vond ik altijd al. Zeker als Nana Mouskouri of Julio Iglesias het zong. Maar dat was voor ik er ooit iets van begreep. Door de serie “la casa de papel” zocht ik het op en vond ik tientallen verschillende uitvoeringen. Het gaat over een vrouw uit Guantanamo en over het verzet tegen de bezetter in Cuba.

Ineens sloegen de versies van Mouskouri en Iglesias nergens meer op. Laat staan Rob de Nijs met z’n Anna Paulowna. Dit lied dient gezongen te worden door een oude Cubaan met een sigaar. De mooiste versie naar mijn mening is deze, al wordt deze niet slechts gezongen door één oude Cubaan.

Zo’n lied hebben wij Nederlanders niet. De passie die van de dansende mensen afstraalt al helemaal niet. Dansen is daar anders dan bij ons. Daar ziet het er niet onnatuurlijk uit, waarschijnlijk omdat ze het kunnen. Zo’n lied moet ook haast uit ellende voortkomen, vandaar dat wij zoiets niet kennen. Viva Hollandia is ons strijdlied. Ik zal u de link besparen.

Ik heb gisteren de veelgeprezen film over de nog meer geprezen band Queen, Bohemian Rhapsody gezien. De film was genomineerd voor vijf Oscars en won er vier. Ik vond er niet veel aan. Het enige interessante vond ik om te zien hoe de nummers tot stand kwamen, en de muziek zelf. Verder deed de acteur die Freddy Mercury speelde mij in niets aan hem denken. Eerlijk gezegd dacht ik in het begin dat hij Mick Jagger moest voorstellen.

Nu ken ik Freddie buiten het podium niet, maar op het podium had hij een bijna ongeëvenaarde zelfverzekerdheid die zich uitte in felle twinkelogen en strakke, snelle bewegingen. Als ik het goed zag waren de ogen van de acteur zelfs blauw, in plaats van bruin. De hele film lang bleef ik met een ongemakkelijk gevoel zitten. John Deacon, die leek nog het meest echt.

Ik was dus enigszins teleurgesteld in de film. Niet in de band. De band maakte in 1985 een van de beste rentrees ooit gemaakt op het Live Aid concert. Na een wat mindere perioden speelden ze, en vooral Freddy, op Live Aid de sterren van de hemel. Ik weet het nog, het was dat op dat moment al duidelijk dat Queen de show had gestolen. We hebben het er nu nog over. Een paar jaar later, vroeg in de morgen, hoorde ik volkomen onverwacht dat Freddy was overleden aan aids.

Een van hun beste nummers, als je het mij vraagt, en ik denk ook een studio opname, want David en Freddie zie je nooit samen tijdens dit nummer.

Soms begrijp ik niet waarom ik geen muzikant ben. Maar meestal begrijp ik het wel. Ik kan geen maat houden, ik voel geen timing aan en mijn handen kunnen geen twee dingen tegelijk. En dan zing ik ook nog eens vals. Maar aan de andere kant ben ik wel gefascineerd door muziek. Bijvoorbeeld gisteren.

In the battles van the voice of holland streden twee bands tegen elkaar. Een band van jongens en een band van meisjes. Ze speelden hetzelfde lied tegelijkertijd. Ik zit dan gefascineerd naar beide drummers te kijken. Die doen namelijk exact hetzelfde. Wat bij mij de vraag oproept: hoe kan dat? Hoe komt het dat beiden op hetzelfde moment op de bekkens slaan en waarom doen ze exact dezelfde afwijkingen van hun normale ritme? Is er maar één mogelijkheid om op muziek te drummen, of is het afgesproken werk? De hersenen van een mannelijke en vrouwelijke drummer werken kennelijk op dat gebied hetzelfde.
Tevens hoorde ik een nummer van John Denver dat op de studioversie geen achtergrondzang heeft. Maar in de live versie wel, viel me ineens op. Hoe werkt dat dan? Hoe weet je hoe hoog of laag je moet zingen? Anouk merkte vorige week in TVOH op dat de tweede stem niet klopte. Ik had geen idee. Muzikanten spreken kennelijk een hele andere taal dan ik. Irritant.

Binnenkort start hij weer, de lijst der lijsten, de top 2000. De lijst geeft mij al jarenlang plezier, al hoor ik natuurlijk lang niet alles. Maar wat mij wel begint te ergeren is de top van die lijst. Met name de voorspelbaarheid ervan. Ik geloof dat Bohemian Rhapsody precies één keertje niet op één heeft gestaan, destijds door een lobby op radio 2 om Boudewijn de Groot daar te krijgen. Nu is Boudewijn op één volstrekte onzin, maar met de Rhapsody heb ik het ondertussen ook wel eens gehad. Ik praat er wel eens met mensen over en die zeggen dan dat het een fantastisch nummer is. Ik begrijp dat niet, al doe ik er mijn best voor. Ik vind het ook goed, maar ik vind zoveel nummers goed. Ik heb er nog nooit op gestemd in elk geval. We stemmen elkaar ook wel na geloof ik, want in andere landen komt het nummer lang zo ver niet. In Frankrijk staat het niet in de top 10, en op de lijst van beste 500 nummers aller tijden, gepubliceerd door het blad Rolling Stone, is het een middenmoter. Het zit fantastisch in elkaar. Dat zit Wuthering Heights ook, waarom staat dat niet op één? 

Het was een wat lange inleiding, maar het beste nummer dat ooit gemaakt is, is een nummer uit de jaren tachtig. Ik stem er altijd op en het staat ook in de top 2000. Het zit beter in elkaar dan Bohemian Rhapsody en het is ook nog eens veel mooier. De melodie is meeslepend en de tekst is ronduit poëtisch. Niet toevallig komt het uit het jaar dat mijn vader overleed, en dan komt alles wat harder binnen. Zo ook dit nummer. Er zitten veel instrumenten in, die allemaal samenwerken. Niet dat onsamenhangende gezoek, waarbij de melodie geheel uit het oog wordt verloren en de groep die zichzelf rekent tot ‘intellectueel deel der muziekliefhebbers’, roept: “wauw!”

Het beste nummer aller tijden komt uit 1985, en heeft me nog nooit verveeld. Ik ga het u geven, het gaat om The whole of the jolly old moon. Het origineel is het mooist, maar ik vond hier een live versie van een paar jaar geleden, met zanger Mike Scott met een leesbrilletje op zijn neus, een hoed die hem goed staat, die het nummer zingt terwijl hij de tekst opleest zo lijkt het wel. Maar het is dan ook zo’n mooie tekst. I wandered out in the world for years, while you, you just stayed in your room… Dit nummer moet echt op één.  

Het was een historische dag, de dag van Live Aid. Iets groters is er niet meer geweest. Ik was erbij, dat wil zeggen, ik zat voor de tv en ik herinner het me. Ik had zelfs live door dat Queen de show stal, terwijl ik normaal gesproken daar pas een paar jaar later achter kom. Het moment was aan Freddy, dat kon niet anders. Als je met afstand de beste was, niemand kwam maar in je buurt, ondanks de aanwezigheid van Mick, George, David, Paul, Phil, Sting, Bono, Madonna e.v.a., dan was er wel iets aan de hand. Achteraf bleek het de aanstaande dood van Freddy te zijn. Hij wist daar al dat hij aan aids leed, maar het was nog niet wereldkundig. Het was het hoogtepunt van de dag, maar ook van al die jaren Queen.

We hadden de DVD aanstaan vandaag, en ik ben nog altijd onder de indruk. En zelfs meer dan ooit van de beelden van de hongerende kinderen. Wie tweede was vind ik een stuk moeilijker te bepalen, maar dat is ook niet aan mij. Madonna trad op, en was pas net bekend. Ze werd aangekondigd als de vrouw waar iedereen de laatste zes maanden over praatte. Ik besefte ineens, door die aanblik van die jonge Madonna, wat ze eigenlijk heeft betekend in mijn jonge jaren. Of beter, welk gevoel ze losmaakte want het was er ineens weer. Die stoere, sterke jonge vrouw die ineens de baas van de wereld leek. Iedereen wilde met haar, en wie er daadwerkelijk met haar waren geweest, werden afgunstig bekeken. De meisjes van mijn tijd aanbaden haar niet minder, voor hen was ze een voorbeeld. Voor de jongens was ze een manier om dichter tot de meisjes te komen. Dat is wat Madonna was. Ze was geweldig.

Soms kom je zo’n vergeten plaat tegen. Ik ben nog steeds op zoek naar een klassiek stuk waarvan de melodie in mijn hoofd zit maar verder geen informatie. Ik heb wel eens gehoord dat het van Haydn moet zijn, maar het lijkt ook wel veel op een Strauss Polka. Ik weet ook niet precies waarom die melodie in mijn hoofd zit, het moet te maken hebben met dat mijn vader het wel eens draaide. In mijn speurtocht door de LP’s van mijn ouders draaide ik John Denver. Niet dat ik het klassieke stuk daarop verwachtte, maar John Denver heb ik altijd al geweldig gevonden. Ik heb een DVD en een CD van hem waarop hij zijn grootste hits ten gehore brengt, maar één nummer is niet meegekomen tijdens de reis van analoog naar digitaal. Het is het nummer “Looking for Space.” En al zou momenteel “Leaving on a jetplane, oh babe I hate to go” toepasselijker zijn, hakte dit “Looking for Space” er als een grote verrassing in. Hoe kon ik dit nu vergeten zijn? Ik draaide het een aantal keren achter elkaar, en ja, ik zong iets te hard mee.

Tussen de middag -wat een vreemde uitdrukking trouwens- liep ik met de hond onder het herfstig oktober zonnetje. Ik zong zachtjes het door mij herontdekte nummer en ik concludeerde dat het toch echt wel een mistroostig scenario was. Ik loop bij herfstig daglicht in het dorp waar ik ooit ben komen te wonen, ik herontdek een prachtig nummer van een LP van mijn vader en ik denk aan alle mensen die een najaarsdepressie hebben. Ik had het soms ook zo erg dat ik dacht dat ik er niet meer uit kwam. En toch had het ook wat moois, dat je in staat was tot die mistroostigheid. Niet iedereen kan dat. Maar goed, daar heb je alleen achteraf iets aan. Van mij mag het voorgoed wegblijven. Dat is gewoon veel beter.

Ik was vroeger kortstondig maar hevig verliefd op een jonge vrouw. Ze was donker, knap, en sprak vloeiend Italiaans. Als ze over het strand liep met haar pups, haar wollen trui, haar dikke donkere haar dansend in de wind, werd ze onweerstaanbaar. Soms keek ze peinzend voor zich uit, en soms glimlachte ze naar me. Ik wilde al haar zorgen wegnemen, de eenzaamheid die ze uitstraalde laten verdwijnen, maar dan moest ze eerst snappen hoeveel ik voor haar voelde. Daarvoor moest ze mijn gedachten kunnen lezen, mijn gelaatsuitdrukking herkennen, maar dat kon ze niet. Ik vroeg me af of die glimlach van haar wel gemeend was, of dat ze die soms tegen iedereen opzette.

Het bleef alleen van mijn kant komen. Ik begreep later dat zij meer bezig was met ene Marco, een Italiaan natuurlijk, die ze van school kende. Ze had eens moeten weten wat Marco voor een gladjakker was, maar net als alle mooie vrouwen voelde zij zich meer aangetrokken tot een gladjakker. Laura, zo heette ze. Pausini volgens mij met haar achternaam. Het bleef bij een cd die ik van haar kocht, en die een tijdje op mijn nachtkastje heeft gestaan.

La Solitudine