Het is een prachtig lied, dat vond ik altijd al. Zeker als Nana Mouskouri of Julio Iglesias het zong. Maar dat was voor ik er ooit iets van begreep. Door de serie “la casa de papel” zocht ik het op en vond ik tientallen verschillende uitvoeringen. Het gaat over een vrouw uit Guantanamo en over het verzet tegen de bezetter in Cuba.
Ineens sloegen de versies van Mouskouri en Iglesias nergens meer op. Laat staan Rob de Nijs met z’n Anna Paulowna. Dit lied dient gezongen te worden door een oude Cubaan met een sigaar. De mooiste versie naar mijn mening is deze, al wordt deze niet slechts gezongen door één oude Cubaan.
Zo’n lied hebben wij Nederlanders niet. De passie die van de dansende mensen afstraalt al helemaal niet. Dansen is daar anders dan bij ons. Daar ziet het er niet onnatuurlijk uit, waarschijnlijk omdat ze het kunnen. Zo’n lied moet ook haast uit ellende voortkomen, vandaar dat wij zoiets niet kennen. Viva Hollandia is ons strijdlied. Ik zal u de link besparen.
Mack 
con los pobres de la tierra
quiero yo mi suerte echar
LikeLike
Spreek je Spaans?
LikeLike
ja,niet vloeiend, maar lees het met gemak, heb Spaans kind in huis gehad en ging de taal leren ben nooit in Spanje geweest.
LikeLike
dank Mack, ik hield het niet droog…
LikeLike
Hier wordt de caravan ingepakt en ik heb nu al de hele tijd dat lied in mijn hoofd.
Morgen weg, dan hoop ik dat het vervangen is door een chanson.
Tot over een paar weken. En mocht je verhuizen deze dagen, succes ermee. En denk aan je rug.
LikeLike
Een rug daar kun je aan denken, en je kunt er voor zorgen, maar voorkomen dat het in je rug schiet kan niet. Fijne vakantie, en geen dank.
LikeLike
Nederland heeft natuurlijk de Zuiderzeebalade.
LikeLike
Ook mooi.
LikeLike