Mijn hond had gisteren ruzie. Met een Ridgeback reu. Het ging om een koekje, iemand gaf het haar maar het viel op de grond. Toen de Ridgeback het wilde pakken pikte ze dat niet. Het vrouwtje van de Ridgeback schreeuwde in paniek. Ze had me al eens eerder aangesproken dat mijn hond de hare had gebeten, maar dat was onzin. Nu was het wel zo, maar andersom ook. Beiden kwamen niet ongeschonden uit de strijd. Allebei een bloedend oor.
Vanavond liep ik met haar in het bos en ineens zag ik een paar wilde zwijnen die mij niet zagen. Ik was veel te dichtbij en ze hadden bij elkaar wel twintig kleintjes. Ik maakte wat lawaai om de zwijnen te waarschuwen en met een luid geknor stoven ze alle kanten op. Ik had grote moeite om de hond tegen te houden aan de lange lijn. Ze is enorm sterk als ze zich met vier poten kan afzetten in het zand. Een kleintje had het niet gemerkt en zette het pas op een lopen toen ik tot twee meter genaderd was. Het beestje sprintte finaal de verkeerde kant uit. Honderd meter verder kwam ik het beestje weer tegen, het was nu wel tweehonderd meter van z’n moeder verwijderd.
Daar voelde ik me wel schuldig over al kon ik er ook niks aan doen dat de zwijnen mij te laat opmerkten. Meestal in de natuur vinden ze elkaar weer, daar ga ik dan maar vanuit. Moet er niet snel een vos zijn kans grijpen natuurlijk. De hond had de avond van haar leven en ik vraag me serieus af wat ze zou doen als ze los was. Afgezien van dat ze door het zwijn werd opengereten, zou ze het zwijn aanvallen of ziet ze het als een spel? Haar jankende gepiep doet vermoeden dat ze heel graag zo’n kleintje zou willen hebben, omdat ze eenmaal gek is op alles wat jong is. Ze lag in elk geval zeer tevreden in haar mand te snurken.