Categorie: Mack maakt zich zorgen

Er is een klein beginnetje gemaakt met een centrum-rechts kabinet, met Geert for president. Geert gedraagt zich ineens ook presidentieel. Hij wil premier worden van alle Nederlanders en niemand buitensluiten. Wat ik echt heel vreemd vind. Hoezo niet? Dat was zo ongeveer zijn bestaansrecht, om moslims buiten te sluiten? Hoe dan ook, hij doet het niet slecht. Op zich zou ik best benieuwd zijn naar Geert als premier. Blijft hij zich dan zo waardig gedragen, of voert hij nu even een act op om überhaupt kans van slagen te hebben?

Mocht het zover komen, dan zijn we er nog lang niet. Want zelfs als Geert zich waardig blijft gedragen, dan is er nog zijn achterban, en dat zijn geen mensen met humor. Binnen de kortste keren vechten die elkaar de tent uit. U mag me aan deze voorspelling herinneren mocht ik het fout hebben.

Een best lange inleiding voor een ander punt dat ik wil aanstippen. Ik las net dat Guterres of hoe heet die man, waarschuwt dat de oorlog in Gaza een bedreiging voor de internationale vrede is. Welke internationale vrede hij precies bedoelt weet ik niet, maar hij heeft een goed punt, dat zou zomaar eens uit de hand kunnen lopen. Ik vind het ook altijd vrij egoïstisch gedacht, een bedreiging voor de vrede. Met andere woorden, zolang die oorlog daar blijft is het goed. Ja, dat moet ik toegeven, de ver van mijn bed show is een mooi programma.

Gelukkig gaat Geert het allemaal oplossen. Die zorgt dat de oorlog blijft waar hij hoort. Want vol is vol!

Jane Birkin overleed recent en dat was groot nieuws in Frankrijk. Een paar jaar geleden overleden Johnny Halliday, France Gall en Aznavour. Jean Paul Belmondo is er niet meer en Louis de Funès is al lang dood. Ze behoorden tot de allergrootsten die Frankrijk voortbracht. Er zijn er nog een paar over. Alain Delon, Brigitte Bardot en Julien Clerc.

Ik ben niet volledig, maar ik heb het gevoel dat dit land zijn ziel aan het kwijtraken is. Ik ben ook niet zo bekend met de nieuwe generatie sterren hier, maar ik geloof niet dat die het roer net zo makkelijk overnemen als dat bij ons gaat. Wim Sonneveld is vervangen door Wolter Kroes en Toon Hermans door Gerard Joling. De Nederlandse ziel leeft in tegenstelling tot de Franse, gewoon door. Hoe moet het straks verder met dit land, als alle grootheden zijn overleden?

Hetzelfde idee bekroop me toen ik hoorde dat Mick Jagger tachtig werd. Wat als Mick en Paul McCartney er straks niet meer zijn? Of John Cleese? Wie gaat hen vervangen? Er worden hele hoofdstukken afgesloten en ik zie niet zo goed hoe de artistieke wereld verder kan. Het gaat één grote leegte worden in de wereld. Nieuwe sterren verrijzen maar staan lichtjaren verwijderd van de grootheden en de pioneers. Kijk naar wat er met Amerika gebeurd is sinds Elvis’ dood. Stuurloos! Wat dat betreft ben ik wel blij dat ik Nederlander ben en straks niet met die grote leegtes te maken krijg. Hoewel, Gerard Joling heeft ook niet het eeuwige leven…

Mijn dochter is weer uit logeren, voor het eerst sinds haar uit de hand gelopen drankmisbruik van begin deze maand. Eigenlijk zou ze nog niet weg mogen, maar ze heeft ons met haar pleidooi omgekregen. Ze is daar een kei in moet ik zeggen, daar zou ze iets mee moeten gaan doen. We hebben er wat voorwaarden aan verbonden en eentje was dat ik eerst even met de ouders van haar vriendin wilde praten.

In de auto ernaartoe vroeg ze of ik niet tegen die ouders wilde zeggen wat er gebeurd was, want ze had er van geleerd en ging dat nooit meer doen. Ze vond het al vervelend dat Linda het aan “iedereen” vertelde, en ik zag dat als een goed teken. Kennelijk schaamt ze zich toch voor het gebeurde. Ik was nooit van plan om het aan die ouders te vertellen, ik wilde alleen even weten wie het waren en of ze thuis waren. Het leek me allemaal prima.

Wat veel minder prima is, is Randi de hond. Waarschijnlijk moeten we haar laten inslapen. Ze kreeg een poosje terug een bloedneus, die maar niet overgaat. Steeds vinden we druppeltjes bloed. Vlak daarvoor had ze veel last van reversed sneezing, wat wel vaker voorkomt bij honden. Er groeit iets in haar hoofd en waarschijnlijk is het een tumor. Ze begint ook raar gedrag te vertonen, het lijkt hard te gaan. Ze loopt maar van binnen naar buiten, licht hijgend, drinkend, en dat houdt ze uren vol. Ze plast in de tuin en pakt eten van een bord, dat heeft ze nog nooit gedaan. Ze reageert ook niet meer fel op andere honden, het is echt mis met haar.

Maandag wordt er een foto gemaakt om zeker te weten wat we nu bijna zeker weten, en dan zullen we haar snel uit haar lijden moeten verlossen, want dit kan zo niet. Ik heb er al om gehuild want ze is zo’n lieve hond, en als het zover is zal ik dat wel weer doen. Ik rekende laatst uit dat ik ongeveer 5000 km met haar gelopen heb in haar negen-jarige leven. Ik heb van twee honden eerder afscheid moeten nemen, en zoiets went nooit. Het hangt als een onweer boven me, en de kans is zeer klein dat het wegdrijft.

Ik was hier wederom een tijdje niet, deze keer door een domme actie van mijn dochter vorige week die krassen op mijn ziel heeft nagelaten. Het ging om een alcoholvergiftiging en ik heb een nacht met haar in het ziekenhuis doorgebracht. Ik was heel bezorgd en heb er iets over geschreven wat ik in de concepten heb gelaten. Ik wist wel dat ik het niet zou publiceren maar soms moet je dingen van je af schrijven.

Inmiddels zijn we een week verder en alles lijkt in orde, maar het pubergedrag gaat gewoon door. Liegen, dingen doen die niet mogen, ze kost me een paar jaar van mijn leven. Ik had gehoopt dat haar domme actie voor een totale ommekeer zou zorgen, maar dat is niet het geval. Haar school gaat eraan, we proberen haar op kader te houden, maar zonder ons was het allang basis.

Verder gaat het niet echt goed met de hond, die heeft wellicht een tumor, maar dat weten we nog niet zeker. Ze is gewoon niet de oude, maar al wel negen. Een financiële meevaller kan weer gereserveerd worden voor de dierenarts.

Alsof het niet genoeg is, mijn schoonmoeder ligt in het ziekenhuis en niet voor een blinde darm.

Mijn cholesterol is te hoog, en mijn bloeddruk van de week ook, maar misschien is dat niet vreemd. Ik voel me verder lichamelijk prima, heb een week lopen schuren en ik had energie voor twee. Tot aan die actie van mijn dochter, toen was alles ineens weg. En door al het genoemde is de sfeer in huis ook niet geweldig.

Soms zijn er tijden die gewoon voorbij moeten gaan.

“I hope the Russians love their children too,” is een zin uit het prachtige nummer van Sting uit de jaren tachtig. Toen vond ik het vooral mooi en angst voor een bom was, verspreid over de periode van de koude oorlog, niet zo groot. Als ik er nu over nadenk is het mij duidelijk dat Poetin niet van zijn kinderen houdt. Anders uit je niet zulke dreigementen.

Criminelen kunnen beter dreigen dan brave burgers. Zij kunnen jou ongehinderd kapot dreigen, maar zelf kun je daar weinig tegenover stellen. Poetin draait eerst de rol van de agressor om, en dreigt dan met nucleaire vergeldingsacties. Ik persoonlijk raak daar verontrust van. Vooral omdat “wij”, “de brave burgers” niet keihard terugdreigen uit angst voor escalatie. Wij leveren defensieve wapens in plaats van het Kremlin kapot te schieten. Als Rusland een atoombom gooit, durven wij er dan een terug te gooien of zijn we dan bang dat hij dat als een daad van agressie ziet waartegen hij zich wel moet verdedigen? Maakt hij gebruik van de angst van het westen en weet hij dat zijn eerste kleine nucleaire bom bestraft zal worden met nog meer sancties?

Moet hem niet eens duidelijk gemaakt worden dat hij heel Moskou op het spel zet met zijn persoonlijkheidsstoornis? Of snapt hij het buiten beeld wel, en speelt hij een rol? Wat hij in elk geval voor elkaar heeft is dat ik de allesoverschaduwende dreiging voel. Waar de koning vast Koningsdag 2023 inplant, ben ik benieuwd of mijn nieuwe auto nog komt voordat de infrastructuur hier platgebombardeerd word. Misschien dat ik er nog een weekje mee kan rijden.

Ik heb mijn Russische ex-collega niet meer gesproken sinds de invasie. Ze mag dan mooi zijn, ze is ook pro Poetin. En ze liet wel eens fijntjes vallen dat het Nederlandse leger totaal niet opgewassen is tegen het Russische. Ik wist zeker dat ze gelijk had. Ik zou haar nog wel eens willen bellen nu, nu blijkt dat dat leger helemaal geen leger is, maar georganiseerd terrorisme. Ik zou wel eens willen weten hoe ze nu over Vlad denkt.

Is het oktober zelf niet, dan is er wel iets anders wat zorgt dat je in een depressie raakt.

Er komt een kille winter aan. Dit weet ik omdat onze overheid het zover heeft laten komen. We moesten zo nodig Rusland bestrijden, wat voor veel energiemaatschappijen een mooie aanleiding was om de prijs eens even op het tienvoudige te brengen van wat hij was, een jaar geleden. Ik zit er al over te denken om mijn auto weg te doen. En ik zie ons al in een kille huiskamer zitten, omdat onze overheid het jaren geleden zo nodig vond om energiemaatschappijen te privatiseren. Dat is altijd een slecht idee, om een taak van de overheid te privatiseren. Natuurlijk zullen er mensen zijn die zeggen dat het ons ook veel heeft gebracht, maar ik geloof dat niet. Feit is dat onze energieprijzen de hoogste van Europa zijn, en dat men zich in Frankrijk, waar de energiemarkt wel in handen is van de overheid, zich niet druk hoeft te maken.

Bij een normale stijging zou ik me ook niet druk maken, maar dit gaat alle perken te buiten. En wat doet onze overheid? Een fonds oprichten voor als je het echt niet meer redt. Dus ze helpen je eerst volledig naar de kloten, en daarna mag je dankbaar zijn dat ze je in leven houden. Dit is bepaald geen oplossing. Een oplossing is dat we de energiemaatschappijen niet meer betalen, zij hun faillissement aanvragen en de overheid ze overneemt. Nationalisering, heet dat. Daarna doen we hetzelfde met de zorg, en dan kijken we wel hoever het schip komt.

Kapitalisme leek ooit een goed idee, maar in combinatie met hebzucht van mensen en de bereidheid hun ziel aan de duivel te verkopen is het een waardeloos systeem gebleken. Nu ga je de term “sociaal kapitalisme” vaker horen, wat net zo’n flutbegrip is als “participatiemaatschappij.”

De overheid is al jaren bezig het land te besturen met winstoogmerk, in plaats van te letten op welzijn. Het lijkt mij helemaal niet moeilijk om behoeften die mensen hebben niet meer te vergoeden om zo de overheidsbegroting weer op orde te krijgen. Willen grote bedrijven minder belasting betalen? Prima, dan schrappen we de vergoeding voor een traplift. Makkelijk zat. Subsidies op groene energie? Ja hoor, alleen totdat het teveel geld kost. Bijstand? Prima, maar alleen als je verhongert en niks meer hebt om te verkopen, terwijl een werkloosheidsuitkering gewoon wordt uitgekeerd aan een miljonair die even tijdelijk geen baan heeft.

Ik heb het gevoel in een vicieuze cirkel te zitten die welvaart heet. Omdat iedereen welvarender wil zijn gaan de prijzen omhoog. Omdat de prijzen omhoog gaan wordt iedereen minder welvarend. Met deze zorgelijke edoch werkelijk ontstane toestand in de wereld, wens ik u een prettige zondag.

Daar was hij gisteren, Rob Jetten, ergens minister van. Hij kwam uitleggen wat we konden doen om de pijn van de energiecrisis te verzachten. Trui aan, verwarming lager, korter douchen en al wat dies meer zij. De Nederlandse gasvoorraden zijn prima op orde, dus als we met z’n allen zuinig aan doen, moet het helemaal goed komen deze winter en mogen we gas afnemen ter waarde van € 3 euro per kuub. Wij verbruiken zo’n 1500 kuub per jaar, dus 4500 euro, plus nog elektriciteit, hallo energievoorschot van minimaal 500 per maand! We kunnen natuurlijk nog radiator folie plakken en eierdozen tegen de muur plakken om zo nog honderd euro per jaar te besparen.

De laagste en de middeninkomens worden nog gecompenseerd, maar ze kunnen natuurlijk niet iedereen compenseren. Dat dienen de werkgevers te doen in de vorm van loonsverhoging, zodat die meehelpen aan het verlagen van zo ongeveer de hoogste energierekening van Europa.

Geen woord over de verantwoordelijken, behalve natuurlijk Poetin, maar niet de energieboeren die een mooie kans zien de prijs eens lekker op te drijven. Of de duurzaamheidslobby, die niet echt lekker van de grond komt, en even een handje geholpen moet worden in de vorm van dure fossiele brandstoffen. En ja, als Poetin de gaskraan helemaal dicht draait, dan krijgen we natuurlijk wel een probleem. Niet dat hij het nu al gedaan heeft, maar je kunt niet zeker weten, dus vandaar die drie euro per kuub.

Tja, ik zie de gasprijs ook niet echt dalen, aldus Jetten, dus bereiden we ons maar vast voor op een structurele 10% van je inkomen te reserveren voor energie. En ja, water. Dat wordt natuurlijk ook steeds schaarser met deze droogte dus ook dat gaat in prijs omhoog. En voor de toekomst, de bomen krijgen het ook steeds moeilijker, worden kleiner, laten hun bladeren vast vallen, dus ook zuurstof zal een schaars goed worden.

Nou ja, Nederland zal nog best genoeg zuurstof inkopen, maar doe er zuinig mee, mensen! Een dubbeltje per ademteug is straks geen uitzondering!

Ik ben één dag terug van vakantie en ik maakte de fout om het journaal en/of een actualiteitenrubriek te kijken. Direct voelde ik de druk van de wereld weer op me, terwijl ik weet dat ik me beter niks kan aantrekken van de maatschappij en ze het maar lekker moeten uitzoeken. Dat klinkt egoïstisch, zo is het niet bedoeld. Maar als ik op de Noordzee een gigantisch windmolenpark zie staan, en knappe koppen die daar hun geld mee verdienen hoor zeggen dat het nog zeven keer zo groot moet worden, dan gaat er iets niet goed binnen in mij. Ik vind dat verschrikkelijk en ik wou dat ze ermee ophielden al zie ik dat hele park nooit van mijn leven. Die hele fucking zee is geen zee meer! Het is een grote energiecentrale geworden waar schepen doorheen moeten manoeuvreren. Dat dat zomaar mag zeg!

En dan is er een of andere hotemetoot in Taiwan, ene Nancy, en dat maakt China zo van streek dat ze raketten gaan testen die zoveel rook veroorzaken dat dat hele windmolenpark bij ons weer ongedaan gemaakt is. En de raketten flikkeren ze in de zee.

De mensheid is compleet gek geworden, en straks ga ik een keer dood, heb ik me allerlei dingen ontzegd en kom ik er achter dat die extra pijn die ik mezelf aandeed door me zorgen te maken, geen zier uitmaakte. Want wie kan, door zich zorgen te maken, een el aan zijn lengte toevoegen, zei een wijs man ooit. Ik weet niet eens hoeveel een el is. En waarom zou ik dat willen? Ik ben 1,88 , ik vind het wel genoeg. Ik weet al helemaal niet wat een zier is. Moet ik me zeker ook weer druk om maken? Ik word er alweer moedeloos van. Ben net een dag terug.

Ik vind dat hier in Zuid-Frankrijk een verontrustende droogte heerst. Ik weet het niet zeker natuurlijk, misschien is het wel normaal hier maar ik kan me niet herinneringen dat ik ooit zoveel rivieren droog heb zien staan. Het slootje hier op de camping bevat nog een klein laagje water, waarin een paar beverratten hun onderkomen zoeken. Tevens zie je vissen in schooltjes wanhopig heen en weer zwemmen in het vervuilde water dat op veel plekken al een modderpoel is.

We hebben twee dagen een paar druppels regen gehad. De eerste dag 8 en de tweede dag 12. Nog geen druppel op een gloeiende plaat. Onwillekeurig zit ik hier te wachten op een enorme stortbui, zo eentje die de rivieren weer vult, die de straten doet overlopen, de bosbranden blust en de lucht weer opfrist. Zo eentje waarvan boeren in Nederland zeggen dat je er niks aan hebt, maar boeren in Nederland zeggen wel meer.

Het zal de klimaatverandering zijn, hoewel hier ook palmbomen staan, misschien is dat hoopgevend. Ik las van de week dat de natuur altijd zoekt naar evenwicht en er zelf niet mee zit dat het droog is. Nee, logisch, de natuur is alomvattend, maar onderdelen ervan zitten er wel mee. Vissen bijvoorbeeld. De natuur heeft ons niet nodig, maar wij de natuur wel. En als de natuur zich van ons wil ontdoen, dan maakt zij helaas geen onderscheid in zij die haar respecteren en zij die dat niet doen.

Wellicht dat ik het wat zwaarder opvat dan nodig, maar ik sta in de depressiestand. Niet dat er iets mis is met mijn hersenen, maar het komt van buiten. Het is die dreiging van een kernoorlog die zorgt dat ik nergens plezier aan beleef.

Er is plotseling niks meer wat nog zin heeft. Een zomervakantie boeken? Ik zie het niet zitten. Een andere auto? Leuk, maar plots zie ik het nut niet meer. Trouwens, met €2,31 langs de snelweg is er sowieso geen lol meer aan. Dan komen daar nog de enorm gestegen energieprijzen overheen, wie kan er zomaar even een paar honderd euro per maand extra ophoesten?

Nee, dit zijn geen fijne tijden, en dan zijn we nog niet eens in oorlog. Ik heb liever een zoveelste Corona-golf plus bijbehorende lockdown dan deze dreiging. Eigenlijk mogen we blij zijn dat we al zolang leven in dit tijdperk van kernwapens. In 1983 had het allemaal afgelopen kunnen zijn als een Russisch officier het officiële protocol had opgevolgd in plaats van zijn verstand te gebruiken. De radar gaf aan dat er zojuist vijf kernraketten waren gelanceerd vanuit Amerika. Hij vertrouwde het niet en besloot af te wachten. 23 minuten later kreeg hij zekerheid, en bleek het vals alarm. Hij had de wereld gered. Hij kreeg geen bedankje, maar een reprimande wegens het niet opvolgen van de instructies.

De atoombom werd door de Amerikanen noodgedwongen ontwikkeld, bang als ze waren dat de nazi’s hem als eerste zouden hebben. Dat klinkt nog redelijk, maar nu zitten we met die troep. Wellicht kan er een verbod op komen, maar wie gaat daar een bekeuring voor uitschrijven in het geval iemand zich er stiekem niet aan hield?

De enige manier om van die troep af te komen is ze allemaal in te zetten. Dan zijn we er voorgoed vanaf. Over honderd miljoen jaar merk je er niks meer van.