Hans en ik maakten een rondvlucht met een helikopter boven de Verdon. Ik had nooit in een helikopter gezeten en Hans had überhaupt nog nooit gevlogen. Met al dat glas om je heen heb je een mooi uitzicht, maar ik moest wel even slikken bij het opstijgen. Best hoog, en er stond een briesje dat af en toe vat kreeg op de helikopter. Op zo’n moment vertrouw ik maar op de piloot en z’n kunsten.
We waren in Riez, bij een restaurantje waar we al een paar jaar komen, maar waar ze ons nog niet kennen. Ik kende het bedienend personeel ook niet, want dat is elk jaar anders. Er liep een ouderwetse mademoiselle rond. Met ouderwets bedoel ik, ouderwets mooi. Ik vond de haan een beetje dood de laatste jaren. Frankrijk stond toch bekend om haar Françaises vroeger. De laatste jaren vond ik het wat magertjes, met voornamelijk dertien in een dozijn getatoeëerde meisjes.
Nee, dan deze. Superdun, lang krullend donker haar, prachtige gebruinde benen, betoverende donkere ogen, een blauw jurkje met gympen eronder, en helaas een mondkapje voor. Maar ze was mooier dan roodkapje, sneeuwwitje en Assepoester samen. Uiteraard ben ik alleen in de positie om gade te slaan, ik zeg niet eens helaas, want mijn tijd is geweest, maar de haan leeft weer.
Toen ik bij haar afrekende gaf ik haar uiteraard een vette fooi. Ah, merci monsieur! Vous etes d’ou? D’ Hollande, c’est loin! Vous etes ici aux vacances? Allemaal keurige, professionele vragen. En ik maar braaf alles beantwoorden, als een deftige heer uit Nederland. Terwijl ik natuurlijk liever met mijn motor was gekomen, haar achterop had gezet, en net als in een film de verte ingereden, haar hoofd tegen mijn schouder rustend. En dat het daarmee eindigt. Niet dat je daarna weer alledaagse vragen moet beantwoorden. Wat zullen we vandaag eens gaan doen? Wat eten we? Het wc-papier is op. Laat je de hond uit? Godsamme man!
Ik zag een jonge vrouw, ik groette haar de eerste keer omdat ze bij haar tent zat en er een Nederlandse auto bij stond. Ik zag haar bij het meer, ze was er sneller door dan ik en daardoor ook sneller aan de overkant. Ik zei iets tegen haar dat ze lachend beantwoordde. En toen kreeg ik door dat ze hier alleen was. Ze was best dik, had zichtbare pigment vlekken en ik vond haar best aantrekkelijk. Ook wel een beetje zielig, eerlijk gezegd. Maar dat ben ik, altijd voorbarige conclusies trekken. Linda en ik liepen langs haar tent en ik zei tegen haar: ben je alleen op vakantie? En ze begon honderduit te vertellen en lachte in elke zin. Dat ze morgen verder trok naar de Pyreneeën, daar kwam haar vriend ook naartoe want die had geen zeven weken vrij, en ze vond het ook niks om met bevriende stellen met kinderen mee te gaan, en dit deed ze al jaren zo. Ik zei dat ik haar avontuurlijk vond maar dat wuifde ze weg met: “ach, het is maar de Provence hè? “
Ze had een behoorlijk grote tent opgezet, maar ze moest nog even ergens langs de decathlon want door de harde grond waren veel haringen krom, vertelde ze lachend. Ze reed in haar eentje door Frankrijk, kampeerde op verschillende plekken en vond het de normaalste zaak van de wereld. En ik dacht dat ze een beetje zielig was. Ik ben zelf een beetje zielig. Ik zou dat nooit durven, me alleen gaan zitten vermaken op een camping omdat anderen dan denken dat ik zielig ben. Bekrompen gewoon.
Op de heenweg dacht ik na over wat mij nu precies zo naar Frankrijk trekt. En om preciezer te zijn: Zuid-Frankrijk. Natuurlijk heb ik er herinneringen, maar dat is het niet alleen. Het is ergens ook overweldigend, intimiderend bijna, dat hete zuiden. Zuid-Frankrijk is het echte werk, maar vlak over de grens in België begint het al. Bordjes met hellingspercentages en met “autoroute du soleil” en die armoedige stad Luik die je moet passeren of doorkruisen. Vroeger koos ik voor doorkruisen, maar tegenwoordig pak ik de snelweg op zoek naar de gevreesde helling vlak na Luik. Nu werden we omgeleid waardoor ik deze helling miste die ik nooit meer zal vergeten sinds ik erop reed in 1993. Maar tegenwoordig neem ik België met een korreltje zout. Het echte werk begint in Frankrijk.
Die zinderend hete autoroutes met hun tolpoorten waar het wemelt van de nerveuze automobilisten. Je rijdt vanuit je veilige baan ineens die fuik in en moet je het beste tolpoortje zien te vinden. Je kunt niet hebben dat je ergens aansluit en dat het poortje naast je de snellere blijkt te zijn.
En dan Lyon, waar je tegenwoordig omheen kunt, maar wat je natuurlijk niet doet, als die-hard autoroute du soleil fan. Dwars door de stad heen zul je, daar waar het krioelt van de auto’s, waar je het geluid van de krekels binnen in de auto hoort, en waar wegbewijzering in lichte kleuren met zwarte letters aangeven dat de grote stad Marseille nog meer dan 300 km is. Heel anders dan die veilige blauwe anwb borden met witte letters. Deze kleuren stralen uit dat het hier vijandig is. Hier ben je overgeleverd aan de norse Franse autoriteiten die het voorzien hebben op de nerveuze Nederlander die gewend is aan rubber tegels.
En dan die borden in vier talen, maar niet in het Nederlands, dat je moet remmen op je motor omdat je gewone remmen te heet worden op de komende afdaling. Tegenwoordig niet meer zo’n probleem maar vroeger schoten ze je met 170 voorbij, wanhopig door hun remmen heen trappend.
Om nog maar te zwijgen van als je pech krijgt en daar langs de kant staat en je in je gebrekkige Frans hoopt op vriendelijkheid en begrip. Welnee, in een onverstaanbaar spervuur van woorden zegt men iets, en verbreekt men de verbinding. Nee, dan was je blij als je weer op de camping aankwam en merkte dat de Fransen de beroerdste niet bleken te zijn, en dat het niet voor niets “la douce France” genoemd werd.
Het is even doorbijten en vakantie voorpret is er niet bij dit jaar, maar er zijn nog twee hindernissen te nemen en dan kunnen we. Het begon natuurlijk met het rood kleuren van Nederland waar niemand op rekende, behalve als je goed naar de twijfels van de deskundigen had geluisterd. Ik zag mijn geld verdampen, maar dat bleek mee te vallen. In dat geval zouden wij het geld terugkrijgen. Ook als iemand positief getest zou worden was dat het geval. Een hele opluchting.
De volgende dag kwam alweer een domper. In Frankrijk zou iedereen boven de 12 die niet was gevaccineerd steeds moeten testen om een restaurant of winkel binnen te mogen. Dat zou geen doen zijn want onze kinderen moesten dan elke twee dagen ergens testen. De volgende dag kwam het bericht dat deze maatregel een maand werd opgeschort, wederom een opluchting.
Toen was ineens de 72-uurstest niet meer geldig en moest het een 24-uurs worden. Dit om het land binnen te komen. Onze test afspraken moesten dus worden verzet. Ondertussen kreeg ik een bult op mijn arm die gelijk is weggehaald door de dokter. Hechtingen er zelf uithalen in Frankrijk en de eerste dagen niet zwemmen. Nu kleurt Frankrijk weer rood. Linda is net hersteld van rugproblemen, dus ik ga vandaag op mijn eerste vakantiedag door mijn rug. Kan amper meer lopen.
Omdat ik mezelf ken had ik drie weken terug al een afspraak met de fysiotherapeut gemaakt, daar moet ik morgen heen. Hopelijk krijgt hij me op de been en kan ik morgen inpakken en zaterdag gaan rijden.
Deze vakantie kan er beter voor gaan zorgen dat hij super wordt…
St. Laurent du Verdon, 2 augustus 2019
Of ze iets tegen oorpijn en een verstopt oor had, want mijn oor zat volledig dicht, vroeg ik aan de mevrouw van de apotheek. Het enige wat ze vroeg was of het voor een volwassene of voor een kind was, terwijl ik toch duidelijk ‘mon oreille’ had gezegd, maar ik hoor misschien niet zo goed meer. Ze kwam terug met een doosje. “Ce sont des gouttes” zei ze en het duurde een aantal seconden voordat mij de betekenis van het woord ‘gouttes’ weer te binnen schoot. Druppels dus, en terwijl ik haar vragend aankeek, deed ze geen enkele moeite om het te verduidelijken. Alleen dat het zeven euro nog wat was. Geen spoortje van mededogen. Het hielp nog geen bal ook. Sterker nog, het is alleen maar erger geworden. Ik kan er niet meer op liggen en ik kan niet meer kauwen.
Linda heeft onze huisarts gebeld voor advies. Paracetamol luidde het devies, wat doktersjargon is voor: stel je niet zo aan. Het zou vanzelf overgaan. Linda was het daar wel mee eens. Dat moet wel, want vanochtend had ze nog gezegd, toen ik aangaf volledig uitgeschakeld op de veranda te moeten doorbrengen en dat ik hoopte dat er dan wel wat vrouwen in bikini langs kwamen om mij af te leiden van de pijn, dat het dan ook wel mee moest vallen. En gisteren, toen het nota bene nog niet zo erg was als vandaag, gaf ze aan hoe het dan wel niet moest zijn voor mensen met een constante piep in hun oren, die werden tot wanhoop gedreven en vroegen soms zelfs om euthanasie. Dat irriteerde me natuurlijk, alsof ik me aanstelde, en ik antwoordde dat die mensen zich misschien een heel klein beetje konden voorstellen wat ik doormaakte.
St. Laurent du Verdon, 25-07-2019
Er zijn natuurlijk mensen die helemaal niets met een camping hebben. Ik kan ze niet eens ongelijk geven. Maar als die camping in Zuid-Frankrijk ligt en je op het heetst van de dag in de schaduw van een boom op een ligstoel aan het meer ligt, dan verandert dat de zaak. Zonnebril op, boek erbij, koelbox in de buurt en om je heen de geluiden van spelende kinderen in het water. Flarden van Franse zinnen die je niet verstaat maar die zo vertrouwd klinken. Het is 37 graden in de schaduw, vanuit Nederland komen verontrustende berichten over recordhitte van 40 graden, maar hier is het aangenaam. Dit is wat ze bedoelen met “douce France” (Cher pays de mon enfance). Ik heb er “de mes vacances van gemaakt. Ik voelde Linda’s hand op mijn arm. “Je ligt te snurken!”
Een aantal keren heb ik er al van gedroomd, dat we op vakantie waren en dat het er al op zat. Ik werd dan teleurgesteld wakker en dacht: wat gaat dat toch achterlijk snel! Even later realiseerde ik me dat ik het maar een droom was en zuchtte opgelucht. Maar toch, een nare gewaarwording. Ik moest het even verwerken. Dat ik het vaker gedroomd heb zegt waarschijnlijk iets over hoe ik er naar uitkijk, en over hoe snel die twee weken voorbij gaan.
Maar nu sta ik toch echt aan de vooravond, en ik droom niet. En twee weken gaan snel, dat blijft waar, maar drie weken wordt een stuk duurder, en die zijn uiteindelijk ook zo voorbij. Ik doe het ermee, twee weken is mooi, zeker als je ze nog voor je hebt. En het wordt zo bloedheet dat we het vast spuug en spuugzat zijn over twee weken. Dan rijden we met gierende banden weer naar huis. Maar nu heb ik het nog voor me. We gaan voor het eerst naar dezelfde camping als vorig jaar. Ik meld me vast wel weer in de komende twee weken.
Mijn collega was op vakantie geweest. Naar Marokko. Hij zei van tevoren dat het een ontzettend mooi land was. Ik vroeg hem hoe hij dat wist, omdat hij er immers nooit geweest was. Dat was een pesterijtje, omdat hij dat altijd tegen mij zegt als ik iets negatiefs zeg over Amerika. Maar hij had zich er in verdiept, dus had hij gelijk. Verder heb ik er niets over gezegd, maar ik dacht er het mijne van.
Toen hij terugkwam vroeg ik hoe het was. Ja, echt een mooi land, lekker weer. En toen kwamen precies de redenen die ik als vooroordeel in mijn hoofd had, maar die ik niet uitgesproken had. Vervelende mensen die de toerist steeds geld af proberen te troggelen onder valse voorwendsels. Begon het al bij het verhuurbedrijf waar hij betaald had voor een kleine auto met airco, maar een zeer kleine zonder airco kreeg. En verder werd hij doordat hij herkenbaar was als toerist meerdere keren gratis weggebracht naar waar hij moest zijn, alleen bleek dat gratis niet gratis te zijn, ondanks dat ze verzekerd hadden dat het gratis was. En toen hij niet wilde betalen verschenen er vier andere Marokkanen om hem op andere gedachten te brengen. Mijn collega is echter eigenwijs genoeg om toch niet te betalen en ze paardenlul te noemen. Hij had al tegen zijn vrouw gezegd, die op de achterbank zei: “deze is echt wel aardig”, “luister nou, ook deze wil geld hebben straks.” En ja hoor. Maar dan kennen ze hem nog niet.
Ik sprak mijn respect uit dat hij niet betaald had, maar dat voor mij nu precies de reden was dat ik niet naar dat soort landen ga. En hij antwoordde dat hij dat snapte, maar dat je dan nergens kwam. Nou ja, ik heb ook geen enkele behoefte om de wereld te zien. Hij wel. We zijn verschillend, maar we zijn elkaars meest gerespecteerde collega. Hij zei nog, ik ga voortaan elke Marokkaan die ik in Nederland tegenkom de weg wijzen. Gratis. Maar niet voor niets.
Elk jaar zoeken we rond deze tijd, en meestal al iets eerder, de vakantie uit. We gaan altijd naar Zuid Frankrijk. Want daar is het mooi, daar is het weer goed, ze spreken er Frans, en daar liggen mijn herinneringen. Sommige mensen reageren er wat vreemd op, zoals een tutje uit de buurt dat zegt: “Als je honderd kilometer verder rijdt zit je in Spanje!” Het gaat om het uitroepteken in de zin, anders was het een nutteloze mededeling. Als je 750 kilometer minder ver rijdt zit je in België. Als je niet rijdt zit je in Nederland.
Nee, het gaat om het uitroepteken. Frankrijk is voor duffe eikels, bedoelt ze ermee. En dan ga ik in de tegenaanval. “Ja, maar ik rij én 100 km minder ver én ik zit in Frankrijk.” Spanje is voor holadijee, vind ik. Tenminste, in haar aanwezigheid vind ik dat. Maar goed. Dit jaar kwamen we er niet goed uit. We krijgen steeds meer wensen en we wilden ook naar hetzelfde gebied als vorig jaar. Maar we gaan eigenlijk nooit naar dezelfde camping terug. Tot ik tot de conclusie kwam dat de camping van vorig jaar ideaal was. Dus boekten we die. Vorig jaar was er een nadeeltje en dat was dat de veranda aan de kleine kant was. Dus ook dat hebben we nu aangepakt door een grotere caravan te huren.
Niet dat er nu geen nadelen meer over zijn, maar er moet iets te zeuren overblijven. Bovendien, nadelen zijn relatief. Gingen we vroeger met een tent naar campings zonder drinkbaar water, tegenwoordig willen we een mobile home met airco, overdekte veranda, gelegen direct aan een meer, niet te massaal maar zeker niet te klein, bergachtige omgeving, mooi weer, een behoorlijke stad in de buurt en dat alles voor onder de duizend euro per week in het hoogseizoen. Nou ja, dat laatste lukt al een paar jaar niet meer. Maar hij is weer geboekt. Ik besef net dat ik al anderhalf jaar van mijn leven in Frankrijk heb doorgebracht. Bonjour-dis!
Mack 