Met gevoel voor drama heb ik na zes jaar bloggen op mijn vorige web-log, dat er niet toevallig ongeveer zo uit ziet als deze, afscheid genomen van mijn geliefde lezers. Maar omdat ik het schrijven en de interactie met de reageerders veel te leuk en te interessant vind, ben ik gelijk maar weer opnieuw begonnen. Ik wilde wat ballast kwijt. Er waren mensen uit mijn echte leven (met name collega’s) die mijn weblog hadden ontdekt en ik vond dat niet prettig. Mijn collega’s zijn de eersten van wie ik niet wil dat ze weten wat ik doe en denk in mijn privéleven. Ik heb dan het gevoel dat ze me een stap voor zijn door mijn gedachtengang te kennen en ik voel mij niet meer vrij om over hen te schrijven. Dus dat was eigenlijk alles. Dramatisch detail aan mijn virtueel overlijden op mijn vorig weblog was dat ik gestopt ben, op de dag dat ik precies even oud ben als mijn vader ooit geworden is. Veertig jaar, zes maanden en zes dagen.
