Categorie: Typisch Mack

Er is een theorie die, als we hem zouden kennen, we allemaal als vanzelfsprekend zouden aannemen. Maar we kennen hem nog niet, en ervaren het dus ook niet als een gemis. Doordat de theorie nog niet bekend is, gaan er hier en daar nog dingetjes mis. Het heeft te maken met oorzaak en gevolg. Bepaalde zaken die we als vervelend of ongewenst ervaren, hebben oorzaken waarvan we nu nog niet in staat zijn om ze met elkaar in verband te brengen. Regelmatig droom ik erover. Dan probeert mijn droom mij iets duidelijk te maken. En zolang ik droom begrijp ik het en kan ik het vasthouden. Maar als ik wakker word verdwijnt het weer terwijl het toch zó logisch was. Mijn onderbewustzijn weet meer dan mijn bewustzijn. Maar met de loop der tijd deelt het steeds meer informatie met mijn bewuste deel. Ooit zal ik het wel begrijpen.

Ik ben bezig om mijn vorige web-log eens in te delen in categorieën. Wat een monnikenwerk! Ik zit nog in het gedeelte dat mijn schrijfsels nog voornamelijk lollig bedoeld waren (van 2004 t/m 2006) en dus moet ik het meeste toewijzen aan de categorie: "Vind je dat nou leuk, grote lummel." Vanaf half 2006 begint er eigenlijk pas een beetje niveau in te komen. Ook valt het me op dat er nogal veel logjes toegewezen moesten worden aan de categorie: "Mack is maatschappij-kritsch" omdat ik er nogal van hield mijn gal te spuien op managers, commercie, politiek en tv. En dat ben ik nog steeds niet verleerd, dus die categorie ga ik hier op ontsnapt.web-log ook toevoegen. Maar alles op zijn tijd. Eerst nog maar eens wat avonden spenderen aan het bijwerken van mijn vorige log. Dan hoop ik dat ik wat meer logjes kan toevoegen aan de categorie: "Mack’s mooiste logjes." Maar waar het vooral om te doen is, is natuurlijk de categorie: "Papa Mack."

Dat Hans en Tammar ooit nog eens kunnen teruglezen hoe hun vader destijds over ze dacht. Tenminste, als ze dat interesseert. Dat weet je nooit met de jeugd van tegenwoordig. Maar anders is het nog niet voor niks. Archiveren is eigenlijk boekhouden maar dan zonder cijfers. Orde scheppen in een chaos. En ik bewijs archeologen vast een dienst, voor als ze dit stukje historie opgraven, over 1000 jaar.

Is iemand van mijn overgebleven lezers misschien nog geïnteresseerd in een niet van nieuw te onderscheiden mountain-bike? Het is een Giant T-Rack, kleur zwart van een jaar of 15 oud schat ik. Er zit zelfs vijf jaar fabrieksgarantie op die dus tien jaar geleden al verlopen is. Je kunt ook duidelijk merken dat als je iemand probeert bij te houden die een gloednieuwe mountainbike heeft, dat dat niet gaat. Dus niet dat het aan mij ligt. Er zit zelfs een kilometerteller/snelheidsmeter op die niet meer werkt. Maar het lijkt mij sterk dat dat niet met een nieuw batterijtje op te lossen is. Al dit moois kan het uwe worden voor de luttele bedrag van slechts € 0,-  Deze prijs is wel vast en er kan niet over onderhandeld worden.

Door de operaties van Linda en de reactie van Hans daarop bracht ik vanochtend een boek ter sprake dat ik ooit eens aangeraden kreeg van een onverwoestbaar kind. "Het onverwoestbare kind" van Lilian B. Rubin. Niet dat er sprake is van alarmerend gedrag, maar Hans wil niet weg (school, logeren) als Linda met pijn en/of ziekte thuis zit. Je kunt het bijna al zien aankomen. Als ik pijn heb, doet hem dat niks, maar hij weet waarschijnlijk dat ik pijn kan uitschakelen. Maar meestal laat ik het gewoon aan staan vanwege de waarschuwende functie van pijn. 

Maar dat boek…het gaat over kinderen die compleet belachelijke dingen hebben meegemaakt in hun jeugd, maar desondanks niet in zelfmedelijden zijn verdronken maar er weer bovenop zijn geklommen. Een voorbeeldje: een Fins meisje (ongeveer 8 jaar) wordt verteld dat ze met haar moeder op vakantie gaat naar Amerika, maar als ze bij de boot aankomen draagt haar moeder haar over aan de bootsman en vaarwel. Naar een pleeggezin met wie ze niet eens kon communiceren.  Echt gebeurd. Te belachelijk om er over na te denken. Ik was er na het lezen van het verhaal nog erger aan toe dan dat hele meisje.

Maar dat bracht mij erop dat ik vroeger ook zes weken uit huis ben geweest. Maar dat ging wel even iets anders. Mijn vader moest aan zijn rug worden geopereerd en lag daarvoor zes weken in het Academisch Ziekenhuis in Utrecht. Wij woonden in Brabant en ik moest gewoon naar school. Het gezin waar ik in huis was had ik zelf gekozen nadat ik bij een eerder gezin was weggelopen. In het weekend zag ik mijn familie wel weer. Maar toch. Kinderstress. Ik heb het verdrongen. Ze leerden mij daar elke dag een beetje piano spelen en schaken. Ik weet niet wat ik het beste geleerd heb maar ik denk schaken. Mijn schaakniveau stelt weinig voor maar ik weet tenminste het hele bord te gebruiken. Met piano zit er maar één deuntje in mijn geheugen geprogrammeerd. Boer wat zeg je van mijn kippen. Pink middelvinger pink middelvinger wijsvinger middelvinger ringvinger middelvinger duim. Ik dacht dat het een E was waarop je moest beginnen. Maar met trial en error komt dat goed.

Nee, dat Morriez past niet bij me, daar heeft Yukiko gelijk in. Ik moest wat hebben en omdat E. mij altijd zo noemt als hij belt, dacht ik dat dat logisch zou zijn. Maar Morriezz klinkt als een snelle jongen, en dat ben ik niet. Maar wat zou er wel bij mij passen? Geen idee. Ik maak er maar weer Mack van. Dat ben ik toch een beetje geworden de afgelopen zes jaar. Mack is de naam, aangenaam.

Zo. Ik was altijd al gek van Elvis. Die zette ook z’n eigen dood in scène en leeft nu een teruggetrokken leven op Hawaï. Wat dat betreft doe ik dat toch wel weer mooi, al zeg ik het zelf. Maar goed, er zijn nu genoeg woorden aan vuil gemaakt, we moeten weer verder.

Maar nu ben ik gaar van allerlei virtuele aanpassingen dus het begint hier met een writersblock. Heeft u dat ooit ergens eerder gezien, een weblog dat begint met een writersblock? Nee he? Ze moeten gewoon niet zeggen dat boekhouders saai zijn, want dat is gewoon niet zo. Als je blij de wereld in kijkt, dan ben je nooit saai.

Met gevoel voor drama heb ik na zes jaar bloggen op mijn vorige web-log, dat er niet toevallig ongeveer zo uit ziet als deze, afscheid genomen van mijn geliefde lezers. Maar omdat ik het schrijven en de interactie met de reageerders veel te leuk en te interessant vind, ben ik gelijk maar weer opnieuw begonnen. Ik wilde wat ballast kwijt. Er waren mensen uit mijn echte leven (met name collega’s) die mijn weblog hadden ontdekt en ik vond dat niet prettig. Mijn collega’s zijn de eersten van wie ik niet wil dat ze weten wat ik doe en denk in mijn privéleven. Ik heb dan het gevoel dat ze me een stap voor zijn door mijn gedachtengang te kennen en ik voel mij niet meer vrij om over hen te schrijven.  Dus dat was eigenlijk alles. Dramatisch detail aan mijn virtueel overlijden op mijn vorig weblog was dat ik gestopt ben, op de dag dat ik precies even oud ben als mijn vader ooit geworden is. Veertig jaar, zes maanden en zes dagen.