Categorie: Typisch Mack

Ik had altijd nog een keertje in Utrecht, mijn geboortestad, onder aan de Oude Gracht willen eten bij één van de vele restaurantjes daar. Gisterenavond hebben we dat gedaan, bij een biefstukhuis. Ik ben geen steakliefhebber, maar ik pas me altijd makkelijk aan aan de meerderheid. Als dictator in spé weet je dat jouw tijd nog wel komt. Ik bestelde een Mixed Grill maar kreeg toen zo asociaal veel vlees dat ik heb moeten delen met tafelgenoten, en nog kreeg ik het niet op. Maar, het was gezellig. We bespraken het WK, maar vooral de reeds gespeelde WK’s, de politiek en de vakantiebestemmingen. Het weer was prachtig en we zaten onder een 100 jaar oude Oosterse Plantaan. Daarna dronken we nog wat in een Utrechts café aan de Oude Gracht en keken de tweede helft van Engeland-USA. En vanochtend om zeven uur moest ik overgeven en kwam het teveel aan vlees er alsnog uit. Gelukkig maar, want kotsen vind ik altijd toch weer het hoogtepunt van een geslaagd avondje stappen.

Toen Hans niet gewoon klein was, maar nog heel klein, bracht ik hem ’s avonds naar bed en als ik dan de deur dicht deed, gooide ik hem altijd weer met een ruk open, deed een snelle pas richting zijn bedje, en riep: "weltrusten, weltrusten, weltrusten." Hans lachte zich een kriek en ik herhaalde het ritueel een keer of vier, voordat ik de deur echt dicht deed en hij ging slapen. Mijn grapjes doen het zó goed bij kleine kinderen.

En met Tammar gaat het al net zo, al is het grote verschil dat Linda Tammar naar bed doet, en ik Hans. Maar ook Linda heeft succes met mijn grap. Maar helemaal eerlijk is het natuurlijk niet dat zij geen eigen grap verzint en succes boekt met de mijne. Vanavond heb ik daar eens iets aan gedaan. Linda was in de kamer van Tammar bezig met de allerlaatste handelingen die vooraf gaan aan de ‘weltrusten, weltrusten, weltrusten’- grap, en ik maakte zachtjes de deur open en sloop de kamer op waar beide dames aanwezig waren. Er was bijna geen licht in de kamer en Linda had mij niet gezien. Ik ging achter het bedje van Tammar staan, Linda ging de kamer af, sloot de deur en het werd donker. Twee seconden later vloog de deur open, Linda rende met haar handen omhoog richting het bedje van Tammar en ik hoorde weltrusten, weltr…en toen een afgrijselijke gil, en ik zag haar net zo hard de kamer weer afrennen als ze erin kwam.

Ik ben vanavond wat inspiratieloos maar dat weerhoudt mij er niet van om iets te schrijven. Ach nee, writersblocken en gebrek aan inspiratie….welvaartsziekten zijn het. Moest je op school eens mee aankomen, gebrek aan inspiratie. Dan werd je uitgelachen door de leraar en moest je 300 strafregels schrijven. Had je gelijk je inspiratie terug. Nou ja, er is wel één dingetje dat me te binnen schiet om even aan u te vragen. Bent u de laatste tijd ook om de haverklap de miljoenste bezoeker van bepaalde websites? En dat er dan bij vermeld wordt dat het geen grap is? Mij is het deze week al zeker drie keer gebeurd. Ik tart het toeval.

Ik was vanochtend op weg naar het noordelijk gelegen Groningen en mij viel wat op. Militaire colonnes. Tussen Zwolle en Assen haalde ik de één na de andere in. Tanks en andere rupsvoertuigen werden massaal richting noorden verplaatst. Wat zou dit te betekenen hebben? Vikingen? Komt Friesland in opstand? Vallen de Duitsers ons opnieuw aan maar ditmaal via Rottumeroog? Ik weet het niet, en ik zal het waarschijnlijk ook nooit weten.

Op mijn bestemming aangekomen kreeg ik het verzoek of ik vandaag nog een pakketje kon afleveren in Apeldoorn. Op het Loo. Op het Loo? Ja, op het Loo. Ik kreeg iemand aan de telefoon die mij instrueerde. "Je rijdt langs de naald, dan neem je die en die afslag tot je bij een bord komt met ‘verboden in te rijden’. Daar ga je rechts en ook het bord ‘verboden voor onbevoegden’ moet je negeren. Een wit huis, het kan niet missen."

’s Middags moest ik nog in Almelo zijn en weer zag ik onderweg militaire colonnes in noordelijke richting trekken. Ik begon me werkelijk zorgen te maken. Wat zou er aan de hand kunnen zijn? Aan het eind van de dag, toen ik in Apeldoorn was aangekomen, nam ik de mij uitgelegde route en ik verbaasde mij over de lange weg die het bos in liep. Het was een weg die ik nooit eerder genomen had ondanks dat ik toch alweer meer dan 25 jaar in dit gebied woon. Ik zag het witte ronde bord met de rode cirkel en reed er langs. Ik reed door een openstaande poort met het opschrift ‘verboden voor onbevoegden’, en niet veel later reed ik tegen de achterkant van een wit huis aan. (De airbag werd nog nét niet geactiveerd.) Ik parkeerde de auto op het grind.

Het huis leek wel een mooie droom. Niet dat het zo kolossaal was, maar eerder door de ligging. Ik zag een groot grasveld als achtertuin en als ik langs het huis keek, zag ik een oprit van honderden meters lang. Aan de het eind van de oprit zag ik een dicht hek maar ik herkende de weg waarop die uitkwam niet. De toegang tot het huis werd versperd door een laag hek. Aan de muur hing een klok en ik gaf een lel aan de klepel. Er werd niet op gereageerd. Achter het hek lag een bruine labrador mij kwispelend aan te kijken. Ik zei tegen het beest dat hij zijn baas moest gaan roepen, maar dat deed hij niet. In plaats daarvan bleef hij me kwispelend aankijken. Ik zocht een doorgang en vond die in de vorm van een poortje dat dichtgehouden werd door een hondenriem. Ik verwijderde de riem en nu kwam de hond even poolshoogte nemen, maar liet mij gewoon door. Ik zag een prachtige tuinset staan met daarop lege limonadeglazen. Vijftig meter verderop in de tuin zag ik nog een tuinset staan in de schaduw van een grote struik. "Je zult zo wonen," dacht ik bij mezelf. Ik liep naar de achterkant van het huis en zag een openstaande schuifpui. In de huiskamer stond een tafel met daarop een laptop, die ingelogd stond op een site, die sprekend op mijn weblog leek. Ik riep door de schuifpui naar binnen of er iemand was en even daarna hoorde ik iemand haastig van de trap af lopen. Een meisje van een jaar of 18 verscheen en keek mij vragend aan. Toen ik haar vertelde dat ik iets kwam brengen nam ze het pakketje in ontvangst, keek naar het briefje dat erop zat en liet blijken dat ze begreep wat het was.

Omdat ik nu wist dat ik het pakketje op het juiste adres had afgeleverd, groette ik het meisje en liep weer naar de auto. Ze zei me gedag en toen ik weer bij het poortje was hoorde ik: "Dag Mack." Verrast keek ik om. Maar ik zag niemand meer. De wind liet de gordijnen door de schuifpui wapperen maar geen spoor meer van het meisje. Verwonderd liep ik naar mijn auto en reed de lange weg door het bos terug.

Omdat ik dit toch wel een erg vreemd voorval vind, ga ik morgen eens bellen met degene die mij vroeg het pakketje af te leveren. Ik zal niet verbaasd staan kijken als die ineens nergens meer van weet. Sterker nog, het zal mij niet verwonderen dat als ik morgen diezelfde weg in rijd, dat hele huis ineens onvindbaar is. Want zo mysterieus voelt deze dag. Ik heb geen idee wat hier de bedoeling van is, maar ik mag een boon zijn als er geen verband is met de militaire colonnes.

Er is een theorie die, als we hem zouden kennen, we allemaal als vanzelfsprekend zouden aannemen. Maar we kennen hem nog niet, en ervaren het dus ook niet als een gemis. Doordat de theorie nog niet bekend is, gaan er hier en daar nog dingetjes mis. Het heeft te maken met oorzaak en gevolg. Bepaalde zaken die we als vervelend of ongewenst ervaren, hebben oorzaken waarvan we nu nog niet in staat zijn om ze met elkaar in verband te brengen. Regelmatig droom ik erover. Dan probeert mijn droom mij iets duidelijk te maken. En zolang ik droom begrijp ik het en kan ik het vasthouden. Maar als ik wakker word verdwijnt het weer terwijl het toch zó logisch was. Mijn onderbewustzijn weet meer dan mijn bewustzijn. Maar met de loop der tijd deelt het steeds meer informatie met mijn bewuste deel. Ooit zal ik het wel begrijpen.

Ik ben bezig om mijn vorige web-log eens in te delen in categorieën. Wat een monnikenwerk! Ik zit nog in het gedeelte dat mijn schrijfsels nog voornamelijk lollig bedoeld waren (van 2004 t/m 2006) en dus moet ik het meeste toewijzen aan de categorie: "Vind je dat nou leuk, grote lummel." Vanaf half 2006 begint er eigenlijk pas een beetje niveau in te komen. Ook valt het me op dat er nogal veel logjes toegewezen moesten worden aan de categorie: "Mack is maatschappij-kritsch" omdat ik er nogal van hield mijn gal te spuien op managers, commercie, politiek en tv. En dat ben ik nog steeds niet verleerd, dus die categorie ga ik hier op ontsnapt.web-log ook toevoegen. Maar alles op zijn tijd. Eerst nog maar eens wat avonden spenderen aan het bijwerken van mijn vorige log. Dan hoop ik dat ik wat meer logjes kan toevoegen aan de categorie: "Mack’s mooiste logjes." Maar waar het vooral om te doen is, is natuurlijk de categorie: "Papa Mack."

Dat Hans en Tammar ooit nog eens kunnen teruglezen hoe hun vader destijds over ze dacht. Tenminste, als ze dat interesseert. Dat weet je nooit met de jeugd van tegenwoordig. Maar anders is het nog niet voor niks. Archiveren is eigenlijk boekhouden maar dan zonder cijfers. Orde scheppen in een chaos. En ik bewijs archeologen vast een dienst, voor als ze dit stukje historie opgraven, over 1000 jaar.

Is iemand van mijn overgebleven lezers misschien nog geïnteresseerd in een niet van nieuw te onderscheiden mountain-bike? Het is een Giant T-Rack, kleur zwart van een jaar of 15 oud schat ik. Er zit zelfs vijf jaar fabrieksgarantie op die dus tien jaar geleden al verlopen is. Je kunt ook duidelijk merken dat als je iemand probeert bij te houden die een gloednieuwe mountainbike heeft, dat dat niet gaat. Dus niet dat het aan mij ligt. Er zit zelfs een kilometerteller/snelheidsmeter op die niet meer werkt. Maar het lijkt mij sterk dat dat niet met een nieuw batterijtje op te lossen is. Al dit moois kan het uwe worden voor de luttele bedrag van slechts € 0,-  Deze prijs is wel vast en er kan niet over onderhandeld worden.