Op school had ik met toneelstukken altijd een klein bijrolletje. Ik was een loodgieter en moest zeggen: “al zijn de problemen nog zo groot, geen probleem voor Beukenoot.” Dat moest toen nog zonder tussen-n. Dat was het dan. Tijdens het afscheidstoneelstuk in de zesde klas was ik een minister die het licht had gezien en ik moest in een vierkante doos (tv) een linkse stelling verkondigen. Het was iets in de trant van: “Kernenergie? Hoepel op met je kernenergie. Windmolens, die moeten we hebben!” Tja, veel mondelinge tekst heb ik nooit nodig gehad en aan toneelstukjes heb ik een broertje dood. Daar liep ik later wel vaak tegen aan hoor, dat ik in protest ging omdat er ergens een toneelstukje werd opgevoerd. En helemaal als mij gevraagd werd daaraan deel te nemen. Want laten we eerlijk zijn, je hele werkzame carrière is in feite een groot toneelstuk.
Inmiddels ga ik er stukken luchtiger mee om en ik ben blij dat ik dat kan. Ik herken onmiddellijk als er ergens een toneelstukje wordt opgevoerd. Zo belandden we deze week weer ergens in een chique restaurant waar iedereen acteerde dat het eten en de wijn voortreffelijk waren. Maar ganzenlever door het dessert is niet voortreffelijk, dat is ronduit smerig. Daar houdt mijn acteertalent ook op. De ober kon het allemaal veel beter dan ik. Die kon vijf minuten vertellen over de wijn, en dat er mensen zijn die denken dat je witte wijn koud moet drinken en rode wijn op kamertemperatuur, maar dat drie graden verschil een enorm verschil kon maken in de smaak, die hij ook kon omschrijven. Ik kom niet verder dan lekker, vies of neutraal. Maar zijn verhaal maakte me nieuwsgierig naar de wijn en ik nam een slok. Ik zag de anderen hun wijn eerst een slinger geven in het glas, waardoor de wijn acteert dat het aroma dan meer loskomt. De wijn was lekker. Maar lekker voor 100 euro is toch weer minder lekker als lekker voor vijf euro. Ik proef geen enkel verschil. De andere acteurs wel.
De volgende middag tijdens de lunch gaf ik mijn melk een slinger, rook er even aan, nam een voorzichtige slok en oordeelde: voortreffelijk.
Geweldig verwoord. En verder is het zo dat we een groot deel van ons leven ingehuurd zijn om een rol te spelen in het sociaal verkeer. Dat is immers een toneelstuk met een scenario dat zo geschreven is dat het allemaal soepel verloopt. En wie zichzelf wil zijn, kan nog altijd terecht op zijn weblog terwijl er ook nog genoeg onbewoonde eilanden zijn. Zo steekt het toch ongeveer in elkaar?
Wat kan ik nog toevoegen aan jouw woorden en Robs reactie.. 🙂 Hooguit grotere superlatieven. Het leven in de coulissen wordt er in elk geval een stuk aangenamer op met jouw kijk en feedback!
Ik hoorde een paar dage geleden een wijndeskundige erover; die zei dat het nu niet zozeer een enorme gave was maar vooral van ervaring. Als je veel verschillende wijnen proeft ga je steeds meer nuances ontdekken, maar in principe kan iedereen dat, vertelde hij.
En als die wijnkenners geblinddoekt de duurste wijn uit een rijtje moeten halen denken ze dat de goedkoopste van de Aldi de duurste is. Het leven is inderdaad een groot toneelstuk. Hoe ouder je wordt hoe meer je dat doorziet en hoe minder je er aan meedoet.
Ruik maar eens aan een rode wijn. Geef dan zo’n leuke draai en ruik dan nog eens. Ook voor de grootste leek is er een groot verschil in geur. En geur is smaak.
En ik was in de groep 8 musical de kont van het paard. Uiteraard tekstloos.
Klopt, ik kan dat met melk.
Groep 8? Ben jij niet meer van de generatie van de klassen?
Hele voorstellingen heb ik moeten geven, tot zelfs bij de verkenners aan toe. Daarna was het afgelopen met die verplichtingen. Ik kan dan ook geen toneel meer zien. Maar het melkverhaal kan ik wel waarderen
Wat ben je aan het doen? Je zijkolom staat nu onderaan en moeten we eindeloos naar beneden scrollen. En dat is dankzij al die herhaling van foto’s echt eindeloos. Als je dat wil kun je beter een maximum van bijv. 5 logjes op de beginpagina zetten.
Zeg Mien Regel, laat mij even rustig ja?
Hahaha! Sorry!