Categorie: Mack maakt zich zorgen

Om zijn gebrek aan populariteit te doen keren, heeft Trump een aanslag nodig. Het is triest, maar waar. Omdat die aanslagen niet op bestelling plaatsvinden, heeft Trump zijn eigen geheime diensten maar ingeschakeld om er eentje te plegen. De plaats? Zweden. Het tijdstip? Vrijdagavond.

Probleem is dat hij zijn eigen geheime diensten niet meer onder controle heeft, en die de aanslag niet hebben uitgevoerd, zónder Trump daarover in te lichten. En ja, daar sta je dan als president van de Verenigde Staten op je persconferentie met foute info. Sta je eerst nog de pers te beschuldigen van verzonnen nieuws, krijg je dit.

Ondertussen is Zweden naarstig op zoek naar de aanslag, waarvan ze nu nog denken dat ze er een grapje over kunnen maken, omdat het de zoveelste blunder is van Trump, maar feit is dat ze net ontsnapt zijn aan een enorme ramp.

Pure speculatie natuurlijk, ik zou op deze bewering zelfs geen geld durven zetten omdat ik denk dat hij niet waar is, maar het was wel het eerste wat in mij opkwam. En zoals de waard is vertrouwt hij zijn gasten, dus volgens het spreekwoord  zou ik zelf tot zo’n complot in staat zijn. Ik doe tenslotte ook alles voor populairiteit. En voor geld.

Maar een advies aan Trump durf ik wel te geven. Zo’n Louis van Gaal-achtige act, past een president van de VS niet. Je kunt er een keertje de Championsleague mee winnen, maar da’s toch andere koek. Ik blijf het fascinerend vinden om te zien hoe het Trump nu al gelukt is te zorgen dat wij onze defensieuitgaven gaan vergroten. Tenminste, dat heb ik al in verschillende verkiezingsprogramma’s voorbij zien komen. En dan snapt de man toch goed hoe groot de invloed van de Amerikaanse president is.

 

 

Ineens dreigt van alle kanten gevaar. Artikel 5 van de Navo waardoor wij ons altijd lieten geruststellen is ineens niet meer die vanzelfsprekende grote broer die ons beschermde. Wij rekenden altijd op hem en etterden vrolijk voort, we werden immers beschermd. Maar de grote broer is ziekjes, en dus bleek de boze buurjongen ineens een gevaar waar we geen rekening mee hadden gehouden.

Terroristen, Russen, Turken, iedereen heeft het ineens op ons voorzien, en wij zijn weerloos. Ineens moeten hals over kop de defensieuitgaven omhoog. Je zult zien dat er zometeen stemmen opgaan om de dienstplicht weer in te voeren. We moeten ineens samenwerken met Duitsers want van Engelsen kunnen we niet meer op aan, net als van de Fransen die wellicht massaal op Le Pen stemmen, en we de enige bondgenoot met kernwapens kwijtraken. We worden een steeds makkelijkere prooi.

Uiterst vervelend allemaal. Hadden we nu toch maar niet zo’n grote mond gehad. Hadden we Poetin en Erdogan nu maar niet steeds belachelijk gemaakt. Want hoe moeten we ons nu redden, nu de vanzelfsprekende steun is weggevallen? Ik zeg, gedeisd houden. Hopen dat Poetin ons niet wil hebben. Goed om ons te realiseren dat we kansloos zijn, als de Amerikanen niet meer meedoen. Dat wisten we overigens al, dat hadden we al een keer meegemaakt. Maar we waren het vergeten. Dus voordat we allemaal uit de EU willen en willen bezuinigen op defensieuitgaven, is het misschien goed om ons te realiseren dat we onze grote broer nodig hebben. Of dat we in elk geval te klein zijn om het alleen te kunnen.

Op mijn werk gebeuren grappige dingen, je kunt ze tenminste op een grappige manier vertellen. Maar eigenlijk zijn ze diep triest. Zo liepen wij ons maanden druk te maken over vier mensen die eruit moesten, gevechten met de OR, mailtjes over en weer, en wij wachtten in spanning af. Eindelijk wisten we wie het waren, en al vrij snel daarna is afscheid van de betreffende mensen genomen, na jaren van trouwe arbeid.

We zijn nog geen drie weken verder of we krijgen doodleuk een mailtje dat er 10% van het personeelsbestand uit moet. En we weten niet wie. En eigenlijk lopen we wat verdwaasd rond. Net aan het bijkomen van de heisa om de eerste vier, en nu dit. “Kan dit zomaar,” denken wij dan, maar ja het kan. In andere landen zijn ze al geinformeerd en opgedonderd, bij ons duurt het i.v.m. lokale wetten wat langer.

Dus ja, zo heb je een vaste baan, en zo heb je hem niet. Ontslag op economische gronden, heet het dan. Ikzelf denk de dans te ontspringen, maar daar gaat het even niet om. Ik loop al een jaar inefficient te zijn op mijn werk, dus als ze slim zijn gooien ze mij eruit. Maar dat zien wel dan wel. In elk geval, als je er nu niet bij zit, kun je opgelucht ademhalen. Een weekje. Want dan kan het zomaar zijn dat er ineens 20% uit moet. Het is de waan van de dag, aan de overkant van de plas. Ze willen ons kwijt. We gaan eraan.

Nu we een paar jaar onderweg zijn in onze strijd tegen de opwarming van de aarde, wil ik graag rendement van mijn investeringen zien. We tanken al jaren Euro loodvrij, we gebruiken geen gloeilampen meer, ons afval wordt gescheiden, er liggen zonnepanelen op de daken en we stappen over op zuinige of hybride auto’s. Dat heeft allemaal niks met geldelijk voordeel te maken, dat is onze milieubewuste instelling.

Eerlijk gezegd verwacht ik wel een beetje dankbaarheid terug van de aarde. Een laagje sneeuw van 5 cm in plaats van 1. Een paar dagen vorst achter elkaar, zodat de er gesproken gaat worden over het bij elkaar roepen van de rayonhoofden. Dan heb ik het nog niet eens over het daadwerkelijk bijeenroepen van de club, maar slechts dat we erover kunnen praten. De Noordpool die weer een stukje aangroeit. Of niet verder smelt op z’n minst. Dat we weten dat we op de goede weg zijn. Dat de sneeuw de discussies verstomt,  zich uitspreidt over stad en land, en daarmee de lelijkheid bedekt en de geluiden dempt. Dat je kunt lopen over bevroren plassen en over knisperende sneeuw, en dat je daarbij droge en warme voeten weet te houden.

Vannacht was dan dat laagje van 1 cm sneeuw gevallen. De eerste idioten stonden het om zeven uur al weg te scheppen. Ik haat dat. Volgens mij zijn dat dezelfde eikels die altijd de auto pakken, te lang onder de hete douche staan, gif spuiten, en geen ruk geven om het lot van de ijsbeer, en hopen dat het weer snel zomer wordt zodat de barbecue aankan. Dat de aarde keihard moge terugslaan.

 

Een jaar of vijf geleden volgde ik de opleiding fiscaal adviseur. Met goed gevolg, dat ook nog waardoor ik de titel FA mocht voeren. Niet dat ik dat ooit gedaan heb. Sterker nog, ik heb die opleiding voor Jan met de korte lul gevolgd, want ik ging weg bij het administratiekantoor waar de opleiding goed van pas kwam. In mijn nieuwe functie was het niet echt handig, daar bleef het bij fiscale algemeenheden.

Door een overname van het bedrijf waar ik werkte had mijn nieuwe functie nog minder raakvlak met belastingen, en inmiddels ben ik gewoon weer een leek. Ik kwam er tenminste net achter dat er zoiets bestaat als tariefsaanpassing aftrek kosten eigen woning. En dat baart mij toch enigszins zorgen. Ik onderhoud mijn kennis niet en dat is natuurlijk jammer. Nu ben ik weer gevraagd voor een andere functie die nog minder raakvlakken met belastingen heeft. Ook met mijn opleidingen en ervaring. Maar ja, ik was opgevallen omdat ik een bepaald trucje goed kon, en nu zitten we in de fase dat er onderzocht wordt of ik in een ander team kan komen werken. Een meer sales ondersteunende rol dan een finance rol, die hier toch zo goed als uitgespeeld was. Ik bedoel, een boekhouder zonder controle is geen boekhouder. Misschien moest ik het gewoon maar eens wagen.

Het is tenslotte zo dat het nooit zo loopt als dat je gepland had. Dat heb ik nu gezien bij de belastingopleiding. Als ik het geweten had, zou ik niet twee jaar lang vier avonden in de week hebben zitten zwoegen. Maar aan de andere dan hadden we nu dan ook geen blogwet gehad. Niet dat veel mensen zich er nog aan houden, maar dat komt natuurlijk omdat ik er ook geen controle meer op uitoefen. Ik had rijk kunnen worden van de dwangsommen inmiddels. Het zijn er nog maar enkelen die aan de blogwet 2011 voldoen. Die mensen moeten we dan ook koesteren. Ze hebben iets te vertellen en zijn bereid het met de wereld te delen. Sommigen doen dat min of meer anoniem, zoals ik, en anderen doen dat met hun echte naam, die ik hier uit privacyoverwegingen niet zal noemen. Het is anders dan Twitter, waar het gaat om kortstondige roem, ook wel populisme genaamd. Hier gaat het om eeuwige roem. Tenminste, als er geen Sanoma-achtige drama’s gaan plaatsvinden met WordPress. Want daar is geen bestand tegen bestand.

Ik heb de laatste tijd nog al eens woorden met diverse mensen.  Mensen die het niet eens zijn met het feit dat je je mening geeft, want in mijn geval gaat het daar steevast om. Nu dring ik mijn mening zelden op, tenzij er aanleiding is om hem te spuien, bijvoorbeeld als een ander zijn mening geeft.

Het probleem met mijn mening is dat ik hem zelf niet al te serieus neem. Ik ben nergens echt van overtuigd, en van zaken die niet vaststaan al helemaal niet. Die laat ik dus liever in het midden. Of open, is een beter woord. Zodat er nog ruimte is voor een ander. Ik heb dat kennelijk ooit zo geleerd, en ik probeer nooit iets keihard kapot te redeneren. Tenzij het iets is wat tegen mijn eerste of tweede natuur ingaat. Dan moet je denken aan bijvoorbeeld kernwaarden in het leven die door erfelijk materiaal van ouder op kind overgaan, of die je simpelweg hanteert omdat je ze gezien hebt bij mensen die je bewonderde. Of omdat je gevoel je dat zo ingeeft, of wat de reden ook mag zijn.

Dat kapot redeneren, daar hebben steeds meer mensen last van. Het is altijd de zelfbenoemde intellectuele elite die dat doet, en die kennelijk niet goed met de weelde van een behoorlijke intelligentie om kan gaan. Ze kunnen een ander niet in z’n waarde laten, en kunnen het niet laten door middel van een verbetering de aandacht op zichzelf te vestigen. Het wordt dan vooral negatieve aandacht, want degene die kapot geredeneerd wordt zit daar niet op te wachten. En terecht, want tenzij je leraar of ouder bent, dient het vaak niet meer dan ter meerdere eer en glorie van zichzelf. Ik ben bang dat Wikipedia ondanks haar goede intenties medeschuldig is aan de toename het kapot redeneren, omdat men nu toegang heeft tot informatie die men niet begrijpen kan.

Men verwart de eigen politieke boodschap nogal eens met een wetenschappelijk feit. Soms vraag ik mijzelf wel eens af of de Wikileken wel geïnteresseerd zijn in de waarheid als kritiek hun mening niet ondersteunt. Want pas door kritische vragen te beantwoorden kom je er dichterbij. Een mens in Nederland lijkt niet meer vrij om zijn mening te geven. Nogal snel wordt men door de Wikileek tot facist bestempeld, terwijl je daar vijftien jaar geleden echt veel meer moeite voor moest doen.

Overigens vind ik Wikipedia echt prima. Ik ben zelf ook een Wikileek en heb zelfs een gift naar ze gedaan. Heel prettig dat je snel kunt iets kunt opzoeken. Maar het maakt je nog geen deskundige, en al helemaal geen alwetende, en daarom alleen al zou je je plaats moeten weten in een discussie. Maar meer nog omdat discussiëren leuk is en het doel niet het halen van het gelijk is, maar het horen hoe een ander erover denkt. Bovendien neemt niemand iets aan van iemand die kapot redeneert. Maar misschien is het beter als we elkaar in het geval van een meningsverschil weer uitdagen tot een duel. De uitgedaagde mag de wapens kiezen. En wie wint, die had gelijk.

 

 

 

Ik kreeg vandaag een mailtje toegestuurd met daarin een linkje naar een filmpje op Geen Stijl. Ik heb het niet zo op Geen Stijl, en dat heeft alles te maken met Rutger Castricum. Die is begonnen. In het filmpje hield de politie een (waarschijnlijk) Marokkaanse mevrouw aan die vergeten was te integreren. Onbeschoft, dom, provocerend en wat mij betreft sloegen ze haar in de boeien om haar eens wat manieren bij te brengen. De agent die haar aansprak liet zich geenszins intimideren en ik meende zelfs te bespeuren dat hij haar extra zat te jennen met wat gevatte opmerkingen. De vrouw had een verklaring van de dokter naast zich liggen met daarin toestemming om geen gordel te dragen. De agent legde haar uit dat dat niet geldig was, en hoe de procedure dan wel werkte. Waarop de vrouw de gordel omdeed, en dus een valse doktersverklaring had. Nou ja, je hebt er echt helemaal niks aan, als samenleving.

Nu ben ik niet achterlijk en scheer niet alle moslims over één kam. De reageerders van Geen Stijl hebben daar helaas minder moeite mee. Hatelijke en racistische opmerkingen aan het adres van de vrouw, maar ook aan de kam. De hele bevolkingsgroep was achterlijk en moest weg, terug naar Islamië. Ik zou het méér kunnen waarderen als dergelijke anonieme grootspraak eens werd omgezet in een daad tegen extremisten die zich tegen Nederland gekeerd hebben en onze vrijheid en verworvenheden niet accepteren. Maar helaas.

Het feit dat Geen Stijl niet ingrijpt in de reacties maakt dat ik denk dat zij racisme goedkeuren. En dat mijn gevoel over Geen Stijl wel goed was. Maar ik schaamde mij wel voor de reacties. Een moslim die niemand kwaad doet en zulke reacties leest moet zich toch doodongelukkig voelen. “Wat een volk,” zo eindigden veel commentaren. En ik dacht precies hetzelfde.

 

 

 

Ik ben geen groot fan van haar of haar praatprogramma’s, maar nu had ze toch een programma dat me vasthield. Eva Jinek reisde door haar geboorteland en gaf een inkijkje in de Verenigde Staten van Amerika. Precies het inkijkje dat ik wilde want normaal gesproken zie je alleen de extremen en krijg je het beeld van een volkomen geschifte bevolking. Ze bezocht mensen van verschillende bevolkingsgroepen en praatte met hen over het verleden, het heden en de toekomst.

Een van oorsprong Arabische mevrouw, een kapper in een zwarte wijk, een Mexicaanse immigrant, wat blanke bejaarden, allemaal hadden ze een verhaal en een voorliefde voor Amerika. Het verhaal wat vrijwel iedereen vertelde was dat iedereen Amerikaan kon worden, als je Amerika maar in je hart sloot. De zwarten vertelden over Obama, over hoe trots ze waren en over hoe ze nog dagelijks met racisme te maken hadden, en hun levens daarop aanpasten. Dat ze hun kinderen leerden hoe met de politie om te gaan omdat ze anders het gevaar liepen te worden doodgeschoten. Dat ze bang waren voor Trump. De Arabische mevrouw was hartelijk en vertelde dat ze zich had moeten aanpassen, maar ze hoefde haar afkomst en cultuur niet te verloochenen. Maar ook zij was bang voor Trump. De Mexicaanse man zei niet zoveel, behalve dat hij in Amerika een goed bestaan had weten op te bouwen. De blanken vonden het jammer dat er een steeds grotere groep Mexicanen kwam die het niet nodig vond om Engels te leren, en voelden zich een beetje verraden. Maar zeiden ze, we zijn allemaal immigranten, het maakt niet uit waar je vandaan komt, het gaat om wat je doet. De enige echte Amerikanen zijn de indianen.

En dus bezocht Eva een indiaan, die woonde in een omgeving die je bij een indiaan zou verwachten. Hij werd gelijk spiritueel en Eva emotioneel. En ik dacht bij mezelf: Nou ben ik zo’n nuchtere en hoog opgeleide westerling geworden die niet gelooft in rokende stenen en de gebruiken van de Indiaan, maar alles in mij kreeg sympathie voor de Indiaan. Eva onderging de rituelen en moest huilen, en de Indiaan sprak ondertussen wijze woorden. Ik zou het ritueel ook ondergaan hebben, niet alleen om de Indiaan niet te kwetsen, maar omdat kennelijk alles in deze westerling verlangt naar de rust, de wijsheid en de spiritualiteit die de Indiaan bezat. Alsof in mijn DNA geschreven staat dat Indianen oneindig veel meer weten over het leven en de dood. Alsof mijn eerste natuur werd geraakt. Een oude Japanner zou waarschijnlijk een zelfde uitwerking op me hebben. Of een stamoudste in Afrika. Zorgelijk. Want ik ben een gejaagde westerling.

Eén ding is zeker, het werd mij vanochtend even teveel in de auto. De aanslag in Nice, die hakte erin. Ik wilde ze gisterenavond al te lijf, maar ik wist niet wie ze waren. Ik heb geen idee. Het enige wat je kunt doen is niks. Later op de dag bleek ook nog dat een van de slachtoffers een Amerikaanse collega van me is. Tenminste, in die zin dat hij bij hetzelfde bedrijf werkte als ik.

Toen was er ineens een coup in Turkije. Je krijgt niet eens meer de tijd om te rouwen of je moet je alweer om het volgende druk maken. Maar het zal wel los lopen. De soldaten zeggen dat ze het goed voor hebben met het volk, en soldaten zijn betrouwbaar.

De Tour, die fietst overal tussendoor. En misschien wel terecht. Zeker als de renners herdenken bij de etappewinst. Wij gaan binnenkort op vakantie. Naar Zuid Frankrijk. Precies tussen de bosbrand en de aanslag in. Nog een ding is zeker, ik ga daar vakantie houden. Niet omdat de wereld mij niet interesseert, maar juist om even afstand te mogen nemen.