Auteur: Mack

Ik ben Mack, uit 1969, dat klinkt vertrouwder dan het noemen van mijn leeftijd. Begonnen in 2004 met web streepje log dat te succesvol werd en dus overgenomen door snelle jongens die alles kapot maakten. Ik heb in tegenstelling tot velen mijn archieven kunnen redden, maar bijbehorende foto's zijn veelal verdwenen in de diepste krochten van internet en dus weg. Ik woon in Vaassen, aan de oostelijke rand van de Veluwe en schrijf daarover alsof het onontdekte wildernis is. In werkelijkheid is het één grote ergernis van verbodentoegangbordjes en zwervende toeristen. Verder schrijf ik over alles, soms serieus maar meestal niet. Sorry.

Jackson

Hans is een goed jong, maar ik daag u uit om iemand te noemen die stommere opmerkingen maakt dan hij. En ik weet nog precies wanneer het begon. Ik was naar een barbecue, ergens in 2017 denk ik, hij was dus 12, en ik was mijn telefoon vergeten. Dus hij zag mijn telefoon op het aanrecht liggen en appte mij: je bent je telefoon vergeten! Toen ik ‘s nachts thuis kwam en ik het las, appte ik terug: bedankt! Na een week heb ik hem duidelijk gemaakt dat ik dat appje dus niet kon zien. Hij moest er zelf het hardste om lachen.

En zo gaat het sindsdien, hij begaat een stommiteit, ik noem hem stomme druif, en hij moet hard lachen. Voorbeelden zijn: band oppompen terwijl de slang niet aan het ventiel zit, intelligentheid zeggen in plaats van intelligentie of toen ik zijn huiswerk wilde controleren en vroeg wat “ik heb” in het Frans was, hij zei: je parle? Zo zijn er nog wel tien voorbeelden. Zijn meest recente was zijn uiterst serieuze eis aan een auto die hij wilde kopen dat er verwarming in moest zitten. Dat wilde hij dan wel graag.

Vanavond tijdens een ronde met de hond kwam ik er ineens achter dat ik twee telefoons bij me had. Ik had die van Hans ook bij me. Ik appte hem dat ik zijn telefoon bij me had. Ik moest ter plekke lachen. Toen ik tien minuten later thuiskwam gaf ik hem zijn telefoon. Hij moest lachen dus hij snapte waarom ik die grap maakte. Nou ja, het is een prima jong. Maar hij heeft toch ergens een storing in z’n circuit.

Fundament

Ik ben nog niet helemaal uitgepraat over mijn bezoek aan Drunen gisteren. Er liggen zoveel herinneringen en dat accent klinkt als muziek in mijn oren. Een man zei tegen Lori: “hedde gij zo’n mooi balleken?” Dat hoor je nergens! Voel ik me er nu thuis of is het gewoon dat ik het fijn vind om herinneringen op te halen? We zaten gisteren op het raadhuisplein dat grenst aan de Torenstraat, en ik zie mezelf op mijn fietsje naast mijn vader uit de torenstraat komen. Ik wil de weg oversteken maar er komt een auto aan, een Renault in mijn herinnering, die vol in z’n remmen gaat en met piepende banden tot stilstand komt. Het liep goed af en mijn vaders droge commentaar was: goede remmen.

Ik zweef daar op herinneringen. Elke straat doet me wel aan iets denken, in veel huizen ben ik geweest, de bewoners hebben geen idee. Het interesseert ze niks, maar voor mij is het een eigen wereld. Ik kijk naar oudere mensen en probeer in te schatten hoe ze er vroeger uitzagen. Ik moet u toch kennen, kent u mij dan niet? Ik woonde hier, in de mooiste tijd die er ooit was, de jaren zeventig! Ik maakte onderdeel uit van dit dorp, herkent u mij dan niet? Mijn vader en moeder dan, die moet u toch gekend hebben! Mijn vader werkte bij Lips en op zondag fietsten we hier vaak!

Maar niemand kent me en ik ken niemand. Het is allemaal weg. Niemand woont nog waar hij woonde. Het is allemaal voorbij. Niemand die snapt hoe belangrijk dit dorp was. Dit dorp was de basis, het fundament waarop mijn leven is gebouwd.

Waar ik niet helemaal over uit kan was die Roestelberg van gisteren. Hoe kan het dat ik vrij precies in mijn hoofd had hoe het eruit zag, een restaurant van donkerbruin hout met veel ruiten aan de voorkant en bovenop de berg gelegen. Het leek er niet eens op, het lag over de heuvel heen, aan de voet. Ik moet dat beeld dat ik had compleet verzonnen hebben, maar ik vertrouw het niet. Mijn geheugen voor gebeurtenissen is meestal messcherp. Maar nu dus niet. Ik moet iets door elkaar hebben gehaald. Er bestaat vast ergens een restaurant, boven op een hoge zandheuvel, wat van donkerbruin hout is, en wat veel glas aan de voorkant heeft en waar je na een zware klim door het mulle zand even lekker binnen kunt zitten. Of ik moet accepteren dat ik het fout had. Wat vrij lastig is als je iets zeker denkt te weten. Nou ja, ik ben er misschien maar twee of drie keer geweest als kind. Dus überhaupt knap dat je het nog weet. Maar ondertussen denk ik, wat klopt er dan van mijn andere herinneringen? Mijn fundament?

De Roestelberg

We waren een dagje naar Drunen, waar mijn jeugd zich afspeelde. Drunen was vroeger een zelfstandige gemeente maar al lang niet meer. Het valt nu onder Heusden, wat raar is want Heusden is minuscuul. In Heusden stonden kanonnen en oude molens. We gingen er als kind naar toe om tegen de muren op te klimmen. De wallen waren een meter of vier hoog en hadden zoveel oneffenheden dat je er tegenop kon klimmen. Ik was er meer dan veertig jaar niet meer geweest, maar nu viel er niet meer te klimmen. De muren waren glad gemaakt, bijna gestuct. Leek nergens op.

In Drunen zelf reed ik langs ons oude huis, maar dat is niks meer. Onherkenbaar, net als de straat. Er stonden huizen tegenover, terwijl daar vroeger uitsluitend een kleuterschooltje stond. Ik kon vanuit ons raam de molen zien en zelfs een keer een treintje over het spoor. De hele wijk zag er niet meer uit, dat leek vroeger stukken ruimer.

Ik reed langs mijn oude voetbalclub, de RKDVC. Die was er tenminste nog en ik zag het hoofdveld waar wij een keer een kampioenswedstrijd mochten spelen. Verder herkende ik het niet meer, maar dat zou ook aan mij kunnen liggen.

Door naar de roeivijver, ontstaan door zandwinning voor de aanleg van de Maasroute, de A59 langs Drunen. Ik heb er diverse herinneringen aan en eentje was een loopbrug naar het eilandje. Ik vroeg aan een man of de brug er nog was maar hij kon zich geen brug herinneren. “Dat moet wel heel lang geleden zijn, want ik kwam hier al als kind,” zei hij. Ik gaf aan dat het de jaren zeventig waren, maar hij wist het niet. Hij leek ouder dan ik. Ik weet het toch vrijwel zeker, maar je geheugen kan je bedriegen, dat weet ik ook. Ik zocht op oude foto’s maar nergens vond ik er iets over. Terwijl ik vanaf de brug een kikker had zien zwemmen, vroeger.

Bij de herberg in Giersbergen kon ik niet meer komen. Het was afgesloten voor auto’s, en de weg naar de parkeerplaats herbergde een file, daar had ik niet zo’n zin in. Ook de weg naar “De Wieltjes” was op een gegeven moment verboden voor auto’s. De koppelwiel was een mooi watertje waar in de buurt de serie “help, de dokter verzuipt” was opgenomen.

Het hoogtepunt van de dag was een bezoek aan de Roestelberg, een restaurant waar ik meer dan veertig jaar geleden voor het laatst was. Misschien wel vijfenveertig. We liepen toen door de het losse zand van de duinen te banjeren tot we die laatste berg, de Roestelberg op klommen om boven bij het restaurant te komen. De berg was enorm. Misschien wel dertig meter hoog. Er waren kabelbanen, skipistes en halverwege lag het basiskamp. Nu reden we er met de auto heen, dus die berg lag niet midden in de duinen zoals ik dacht. En het gekke was, dat restaurant lag helemaal niet boven op die berg, maar aan de voet. En die berg was ook niet zo hoog als ik dacht, een meter of zes slechts. Ik liep de zandduin op om het eens te bekijken van de andere kant, de kant waar ik destijds vandaan kwam. Mwah. Het was een helling van los zand, maar daar hield de overeenkomst op. Dat luchtkasteel dat ik in mijn hoofd had bleek een restaurant op de grond. Er stond nog een rij om binnen te komen ook.

We reden weer naar Drunen waar we iets aten op het Raadhuisplein, naast de Lambertuskerk waar ik communie deed, al twijfel ik nu ook of het niet ergens anders was. Links stond het oude gemeentehuis maar wat moet je met een gemeentehuis als je niet eens een eigen gemeente hebt? Tegenover ons stond een pand, dat was vroeger een hotel, toen waarschijnlijk nog rendabel omdat het grote bedrijf Lips scheepsschroeven er nog was. Maar ook Lips was weg, een nietszeggend bedrijf met laaddocks zat er nu. Alsof schepen tegenwoordig geen schroef meer nodig hebben. Of kon het weer 100 euro goedkoper als je ze in China koopt?

Nou ja, herinneringen, zeer belangrijk voor mij, maar soms kun je ze beter opschrijven in plaats van ze te controleren.

Muziek

Geheel tegen mijn gewoonte, maar niet tegen mijn principe keek ik Pauw & de Wit. Aan tafel zaten Rob Jetten, Fleur Agema, Joop van den Ende en Sylvana Simons. Het onderwerp was het behoud van het publieke bestel. Zoals u wel weet heeft de PVV niks met de publieke omroep, terwijl Joop strijdt voor het behoud ervan. Er werden wat fragmenten vertoond van Wilders c.s over de linkse leugens en de publieke omroep als lobby voor de asielinstroom.

Wat ik vroeger al wist, maar wat ik een beetje vergeten was, is dat discussies niet dienen om je op andere gedachten te brengen. Het is er misschien wel de bedoeling van, maar het gebeurt zelden tot nooit. Zelf heb ik daar wel last van dat ik me kan laten overtuigen door goede argumenten. Joop vond iets waar ik het behoorlijk mee eens was, Fleur zei iets waar ze zelf niet achter leek te staan, Jetten had een houding van: krijg het heen-en-weer, en Sylvana zei iets waar ik het hartgrondig mee eens was. Maar Fleur en Joop hadden een heel klein beetje chemie, dus Fleur gedroeg zich gematigd en was vriendelijk. Ik had zelfs het idee dat Fleur na de uitzending haar standpunt nog even zou heroverwegen.

Maar toen Sylvana zich ermee ging bemoeien, en iets zei waar ik het in elk geval mee eens was, gingen de hakken in het zand en Fleur ging toch niet heroverwegen. Jammer. Het was een duidelijk geval van c’ est le ton qui fait la musique. En Sylvana zingt zo vals dat je voortijdig stopt met luisteren. En Joop zingt in een musical.

Nadenken

Ik weet niet of u het mee heeft gekregen, maar de Aal, de zingende tandarts is overleden op 75-jarige leeftijd. Twee keer heb ik over hem geschreven, dus vandaar dat ik zijn overlijden ook even meld. Het voordeel van overlijden vind ik dat je de eindstreep hebt gehaald. Je hoeft niet verder meer aan te modderen in deze uit de hand gelopen levensvorm. Rust zacht, Aal.

Het zou natuurlijk prachtig zijn als er na dit leven nog iets is, tenzij het reïncarnatie is. Dat je nog een keer moet acteren in deze slechte musical. Niet dat ik klaag hoor, ik ben best tevreden en dankbaar voor hoe het me vergaan is, maar ik schaam me wel steeds meer voor hoe we dit leven leiden. En met ‘we’ bedoel ik uiteraard de anderen. Want je moet nooit aan jezelf twijfelen. Natuurlijk, richting anderen kun je best openlijk aan jezelf twijfelen, dat wekt ook sympathie op, als je in je hart maar weet dat je gelijk hebt. Zo doe ik het al decennia en het werkt uitstekend.

Mensen moeten natuurlijk niet doorkrijgen dat je zo denkt, vandaar dat ik het verder ook niet uitdraag. Maar in principe kunt u gewoon doen zoals ik doe, want er is over mijn handelen nagedacht. Soms niet heel diep, maar er is wel over nagedacht. Soms ben ik ook gewoon te lui om diep na te denken, en maak ik me er wel eens makkelijk vanaf, maar dan denk ik: ja, maar waarom moet ik er altijd over nadenken terwijl die ander dat nooit doet? Vind ik een redelijke gedachte van mezelf.

En soms heb ik gewoon mijn hersencapaciteit voor de dag verbruikt aan iets anders, mijn werk bijvoorbeeld. Dan is het op om zes uur en zet ik SBS6 aan. Dat kan ik dan nog net volgen.

Over kwantummechanica gesproken, als het antideeltje het deeltje opheft, dan is het helemaal niet van belang wat ik denk. Er is dan, in een parallel universum iemand die tegengesteld aan mij zit te denken. Niet erg slim van hem, want als ik dus van binnen weet dat ik gelijk heb, weet hij dus van buiten dat hij ongelijk heeft. Lijkt me heel vervelend voor hem, maar dat is eenmaal een natuurwet. Daar kun je niet tegen vechten.

Hee nieuwe, kun je tennissen?

Mijn zoon is weg bij defensie sinds een maand of vijf. Het was toch niet helemaal wat hij wilde, en eerlijk gezegd waren wij er ook niet rouwig om. Aan de ene kant jammer, maar zonder gevaar was het ook niet. De afgelopen vijf maanden was hij wat aan het lanterfanten, eerst een baantje als bediener van een lasrobot, toen een baantje bij een camping, dan weer even niks, ik zag het met lede ogen aan. Maar dan zag ik hem weer op zijn fiets vertrekken voor een sollicitatie en kwam hij weer vrolijk terug, aangenomen voor een baantje, en dat stemde mij toch positief, hoe makkelijk hij op dingen afstapt.

Toen wij in Frankrijk zaten moest hij een dag een test doen voor een eventuele nieuwe baan. Hij had een paar gesprekken, een fysieke en een psychologische test, en hij legde het met goed gevolg af. En deze week is hij begonnen. Hij moet kwart voor vijf op om om half acht op zijn werk te zijn. We hopen dat hij snel z’n rijbewijs haalt, zodat hij op een wat christelijker tijdstip kan opstaan.

Hij doet het allemaal maar. Z’n nieuwe baan is wat mij betreft nog veel gevaarlijker. Hij werkt in een penitentiaire inrichting, de gevangenis dus. Hij komt met verhalen thuis die mijn wenkbrauwen doen fronsen. Hij spreekt met langgestraften, levenslang soms en tennist met leden van motorbendes. Hij hoort ook wat ze op hun kerfstok hebben en ze zitten er meestal niet voor zweetvoeten. De bewakers zijn ongewapend, hebben alleen een alarmknop. En als ze daarop drukken stormt er een peloton met schilden en knuppels naar binnen en slaan alles neer wat zich niet direct overgeeft. Om sommige gevangen te overmeesteren heb je zes man nodig, zo breed zijn ze.

De vriendelijkste die hij vandaag sprak was een levenslang gestrafte die een eigen wikipediapagina heeft waarop zijn criminele verleden staat vermeld. Uiteraard klopte dat niet volgens de man. Ik moet er toch niet aan denken, de rest van je leven opgesloten in een gevangenis. Maar dan moet je het ook wel knap bont maken, wil je dat lukken.

Hij heeft pas twee dagen gewerkt en nu al meer verhalen dan ik ik 35 jaar.

BBB, eat this!

Ik las vandaag iets over de Euraziatische lynx, in het Latijn de Lynx lynx, zodat we nu weten dat Lynx met een hoofdletter “Euraziatische” betekent. Het is een prachtig roofdier dat in de ons omringende landen voorkomt, maar niet hier. “Nederland is te klein voor de Lynx,” klonk het vroeger, toen de soort nog algeheel voorkwam in de lage landen en het beest werd afgeknald door de boeren. Ook al. Als boeren ergens last van hebben, moet het dood. Of het nu wolven, vossen, mollen of roofvogels zijn, kapot zal het.

En net nu de boer in zijn bestaan bedreigd wordt komt daar Caroline om ze te beschermen en doet een debiele uitspraak over stikstof. Of Els Rechts, in een gereformeerde sekte grootgebracht en verder geen zin in verandering, predikt hoe de refo’s de afgelopen 70 jaar leefden, en dat het zo moet blijven.

Ik vraag me af waarom we boeren nog nodig hebben. De melk staat toch in de supermarkt? Nou dan! Het halve land lijdt onder hun bezettingsdrang en alles staat vol mais. Ik eet nooit mais! En ondertussen moet alles kapot van ze. Behalve de schapen dan. Die worden liefdevol verzorgd tot aan hun dood, en dan begraaft de boer ze. Ik ben er een beetje klaar mee. Sowieso met mensen die niet kunnen samenleven met de natuur.

Laatst stond in Epe bij het gemeentehuis een menigte te protesteren tegen de wolf. Dan komen er teksten voorbij als: waar zijn onze kinderen nog veilig? Of, het is wachten tot er een dodelijk slachtoffer valt! De burgemeester hoorde het zooitje bezorgden ernstig aan en heeft nu maatregelen genomen. Hier moest ik al gniffelen. De burgemeester als machtigste man van Europa. Er komt nu slachtofferhulp voor mensen die geconfronteerd zijn met een brutale wolf en er komen borden met “pas op voor de boze wolf!” Dat was niet helemaal wat de bozige menigte voor ogen had. Die wil een kogelregen door het bos zodat elke wolf wordt uitgeroeid en ze er weer lekker rustig kunnen lopen net als de afgelopen zeventig jaar. Met geen enkel belang bij het feit dat de natuur zich aan het herstellen is, getuige de komst van de wolf.

Ik liep met de hond langs de schaapsherderin, die met drie border collies en twee kuddebewakingshonden schapen aan het hoeden was. Het verbaasde mij want mij was verzekerd dat dit niet meer gebeurde sinds de komst van de wolf. Één voordeel heeft het allemaal wel: het is heerlijk rustig op de hei. Ik liep er met Lori en keek om me heen. Geen mens te zien. Mooi zo. En die Lynx, die komt ook nog wel.

De nieuwe waarheid

Om te zeggen dat de wereld in brand staat is overdreven maar het smeult wel. Ik vraag mij af wat er mis is gegaan sinds de tijd dat ik op school zat. Toen was de wereld overzichtelijk, achter het ijzeren gordijn zat de vijand, aan de andere kant van de oceaan zaten onze bondgenoten. Europa, Nederland voorop, was een rechtsstaat die vanzelfsprekend was en een beschaving had die verfijnd leek. Ik was jong en had respect voor ouderen, want ouderen waren wijzer dan ik. En daar ging het gedeeltelijk fout, want waarschijnlijk was dat niet zo. Tenminste, dat ontiegelijk domme gezwets bereikte mij toen niet, of het drong niet tot me door wat impliceert dat ik zelf misschien ook wel dom zwetste.

Maar nu lijkt men het prima te vinden als de rechtsstaat wordt afgebroken. Want daar gaat het over, er is maar een ding belangrijk in de rechtsstaat en dat is of je vertrouwen hebt in onafhankelijke rechters. Dat je je neerlegt bij hun uitspraken en niet dat je, als iets onwelgevallig is, de rechters in twijfel gaat trekken. Dat werkt niet namelijk, tenzij je de rechtsstaat wilt afbreken. Maar tegenwoordig is het eigen gelijk belangrijker dan dat.

Hetzelfde geldt voor wetenschappelijk onderzoek of het NOS journaal. Het zou best zo kunnen zijn dat er soms iets aan de uitslag of berichtgeving schort, maar het is handig om te vertrouwen in hun onafhankelijkheid zodat je ook gaat snappen dat je eigen mening soms bijstelling nodig heeft. Maar het is niet zo dat het allemaal complotten van de overheid zijn om de waarheid te verhullen. Zou dat wel zo zijn, dan zou iemand het bewijs daarvoor aanleveren (binnen veertig jaar). Ik hoor sommigen denken, maar diegene krijgt dan een ongeluk voordat hij dat bewijs kan aanleveren. Ja, in Rusland wel. Hier niet.

Morgen word ik 56. Als ik niet uit een raam val tenminste. Ik heb drie boeken gekregen over de DDR. Die was er nog toen ik op school zat. Marita Koch heeft nog altijd het wereldrecord op de 400 meter. Dat staat al veertig jaar. Het werd van de week bijna gebroken door een atlete die geen doping gebruikte. Of maak ik me nu schuldig aan het in twijfel trekken van een erkend record? Ja, het werkt wel in elk geval, dat in twijfel trekken van de waarheid. Maar binnenkort zal het record er wel een keer aangaan. Veertig jaar duurt het ongeveer voordat het niet meer relevant is wie er gelijk had, omdat er dan een nieuwe waarheid is.

Nu zijn we veertig jaar verder sinds voor mij alles overzichtelijk was en nu is er die nieuwe waarheid; niets is nog waar. Dus kunnen we terug naar wanneer het mis ging en een ander pad inslaan? Weet iemand de weg terug?

Echte emoties

Wat ik dan altijd wel weer knap vind is hoe dapper bepaalde mensen zijn. Ik heb dat zelf niet, als mijn beste vriend wordt doodgeschoten zou ik dagen van slag zijn. De Amerikaanse president is echter alweer opgekrabbeld en op de vraag hoe het met hem ging na de moord, leek zijn focus alweer op een verbouwing te liggen. De vrouw van arme Charlie, ook al zo dapper. Amper een dag na de moord op haar man was ze alweer in staat een toespraak op tv te houden. Ongelofelijk hoe die mensen hun emoties in bedwang weten te houden. Ik zou weken niet in het openbaar verschijnen.

En dan Charlie zelf. Als ik toch middenin iets zat wat acht keer erger was dan de holocaust, nou, ik weet het niet hoor, maar ik zou in het bos gaan liggen huilen en liggen wachten op mijn dood. Ik zou geen hap meer door mijn keel kunnen krijgen en misschien ter plekke mijn verstand verliezen. Ik zou niet meer willen leven. Gelukkig was Charlie sterker en kon hij wel gewoon nog lachen.

Wellicht zijn het Amerikanen die anders met dit soort dingen omgaan. Wat dat betreft ligt of lag een man als Gerard Cox mij meer. Eergisteren zocht ik nog zijn liedje over die mooie zomer op en luisterde het via YouTube. Dat liedje roept emoties op die ik beter kan begrijpen. Al gaat het ook over dingen die waarschijnlijk nooit meer terugkomen. Over een zomer die wekenlang duurde, die zowat in mei begon, waar je maandenlang naar uitkeek, waarbij je met een vlot op de rivier voer en waar je de geur van haring en die van zonnebrand tegelijk op snoof.

Nu is het alweer september, en het enige wat nog aan de zomer herinnert is dat het nog groen is buiten, maar dat gaat niet lang meer duren. Gerard maakte dit lied mooier dan het origineel. Nee, met Gerard Cox gaat een echte man heen. Een aardige, niet zeikerige man, die niet zo ingewikkeld deed. Een echte Rotterdammer moet ik misschien wel zeggen, en daar zijn er steeds minder van.

Zaterdag

De schade van de overstroming is hersteld. Door mij persoonlijk en de kosten zijn vier dagen stroom van een elektrisch kacheltje. Ik heb het laminaat teruggelegd en het valt me nog niet tegen. Het klikte niet meer echt goed en hier en daar zie je een naad maar het is de bijzolder maar. Ik had wel ruim een uur vertraging doordat ik het niet snapte. Ineens paste het niet meer en ik dreigde gek te worden. Een stuk was ineens te lang maar dat kon natuurlijk helemaal niet. Maar toch was het zo. Dan moest ik verderop tekort komen, maar ik kon niet verder.

Na ruim een uur zoeken naar een ontbrekend plankje en nadenken hoe dit nu kon zag ik het ineens. Ik had ergens op een stuk dat maar één plank nodig had, een beginstuk gebruikt in plaats van een eindstuk. Ik haalde er weer een paar banen uit en verwisselde het stuk. Nu paste het weer zoals het bedoeld was. Ik lijmde de plintjes er weer op met montagekit en voor een zolder was het weer netjes. Ik ruimde alles op en de teringzooi die het afgelopen anderhalve week was, veranderde in een nette ruimte waar je weer kon lopen en waar de was weer gedaan kon worden.

Daarna maaide ik het gras en harkte en veegde zodat ook de tuin weer netjes was. Ik had nog een uur voor mezelf voordat ik mijn dochter op ging halen van haar werk. Het regende, dus fietsendrager erop en heen en weer. Ik was tevreden over wat ik allemaal gedaan had op deze zaterdag. Overdag ben ik een brave huisvader, maar ‘s avonds als de lichten gedoofd zijn…