Categorie: Muziek

Ik kreeg een ouderwetse, maar toch nog best moderne stereotoren. Het waren de laatste versies van de stereotoren, al redelijk compact, met compact disk en dubbel cassettedeck. Een platenspeler zat er al niet meer bij, maar die had ik nog. Ik kreeg er ook een handleiding bij, maar een stereotoren heeft voor mij geen geheimen. Alleen de afstandsbediening ontbrak, maar de gulle gever kennende, gaat hij nu gelijk zoeken.

Maar verder dan dit had het nooit hoeven komen, wat mij betreft. Spotify is leuk, Sonos is aardig, maar er gaat toch niks boven ouderwetse luidsprekerboxen, een versterker en een cassettedeck. Ik heb nog bandjes van vijfentwintig jaar geleden, en het is leuk te horen wat ik toen zoal opnam. Het merendeel zijn opnames van cd’s, omdat ik toen kennelijk nog geen cd-speler in de auto had. Maar de van de radio opgenomen nummers zijn het het leukst. Kent u bang van the Riders nog? Ik had hem in geen twintig jaar meer gehoord. Niet te geloven dat ik dat opnam. I swear, van John Michael Montgomery, later nog hopeloos gecoverd door een waardeloze boy-band. En Casser La Voix, hoorde ik ook voorbij komen.

Oude cd’s die al jaren ongebruikt op zolder staan getuigen ook niet bepaald van een verfijnde muzieksmaak. Maar als je van Elvis houdt kun je nooit meer afgaan is mijn motto, dus vooruit, iets met greatest hits waar Tarzan boy op stond. Niet om aan te horen. Waarschijnlijk had ik hem gekocht voor het nummer: better of Alone van Alice DJ, of DJ Jurgen, daar wil ik even vanaf zijn.

Ik hou ook veel van Coldplay, maar ook dat wordt door mijn collega’s die wel een verfijnde muzieksmaak hebben, volledig afgebrand. Ik verbaas me over het lage aantal neuronen verbindingen in hun hersenen. Volgens hun is het slaapverwekkende muziek van lage kwaliteit, maar ze moeten nog een lange weg gaan eer zij ook volledig vrij in hun hoofd zijn en gewoon mooi vinden wat ze mooi vinden. Ik heb tussen mijn cd’s van vroeger ook nog wel spul staan dat ik niet voor mezelf kocht maar om indruk te maken op degene die in mijn platenkast keek. Bob Dylan, Oasis, en als ik ga kijken kom ik vast nog wel meer artiesten tegen die er niks van konden. The Doors, ook zoiets. De meest overschatte band aller tijden, als je het mij vraagt. Muziek. Je raakt er niet over uitgepraat.

Julien Clerc trad op in Carré en wij waren erbij. Een zanger van de oude stempel uit de tijd dat je nog moest kunnen zingen om door te breken. En hij kon het nog. Zijn zang was hard, helder en zuiver. Hij was knap, slank, donker en nog steeds vitaal. Het publiek was gemiddeld wat ouder dan wij, en aan het eind werd het een beetje gênant. Overrijpe vrouwen spoedden zich richting de bühne om daar hun danskunsten te tonen aan Julien, die ze overigens perfect negeerde door de zaal in te blijven kijken. Aan het einde had hij nog wel een handje over voor de bijna in katzwijm vallende dames.

Maar…wat zingt die man mooi. Al zijn liedjes zitten vol met liefde en pijn, daarvoor hoef je geen Frans te verstaan. En vanachter zijn piano keek hij steeds lachend de zaal in, met zijn pretogen. Zijn laatste verovering is de dertig jaar jongere Hélène, die hoop ik niks te maken heeft met zijn hit Hélène uit 1987. Dat zal wel gewoon toeval zijn. Of een voorgevoel. Of hij trekt zoveel vrouwen aan dat het onvermijdelijk was dat er eentje Hélène zou heten.

Ik reed naar mijn werk en een DJ haalde het in zijn hoofd om een nummer van UB40 te draaien. Als er iets net niet muziek was, dan was het UB40 wel. Talentloos geklungel. Ik schakelde snel over naar radio 1, de zender die je luistert als je geen leven meer hebt dat iemand nog eens zou willen verfilmen. Dan luister je naar een item over een varkensboer met een nieuwe machine, of over een dijkgraaf die vertelt over de overlast van muskusratten. Totaal oninteressant. Soms vraag ik me af waar ik mee bezig ben in mijn niet aflatende drang iets saais van mijn leven te maken.

Maar nu dan! De presentator draaide ineens een plaatje van Amy Winehouse. Tears dry on their own. Een jaar of twee geleden werd het nummer ook al tijdens het radio 1 journaal gedraaid. Ik vroeg me af of de presentator dat zelf nog wel wist. In elk geval, ik was de andere DJ dankbaar dat hij die bagger van UB40 draaide zodat ik wel moest overschakelen. Amy Winehouse, die schiet haar pijlen dwars door je hart. Wat een vrouw was dat, als ze niet gezopen had. Die wekte tenminste de indruk dat haar leven wel één groot dal van pijn was. En pas als je dat kent, kun je er geloofwaardig muziek over schrijven. En dit gaat over liefdesverdriet in de zomer. Da’s de ergste van de vier soorten liefdesverdriet.

Een collega uit Frankrijk was over, en nadat we het werk hadden besproken om negen uur ’s ochtends, hebben we het alleen nog over muziek gehad. De Franse muziek dan. Want ik ben altijd benieuwd wat die Fransen van hun eigen muziek weten. In elk geval meer dan de Duitsers, want twee Duitse collega’s waren over, die wisten werkelijk niks over hun eigen muziek. Dat het laatste nummer van Blof een cover is van Frankfurt Oder, ze hadden geen idee. Nena, het zei ze wel iets, maar het was gewoon niet kuhl om naar Duitstalige muziek te luisteren in hun tijd. Mattias Reim? Wer?

Terug naar de Fransman die het wel allemaal wist. Joe Dassin, France Gall, Michel Fugain, Lenorman, Becaud, hij zong ze zo mee. In het Frans ook nog, dat was dubbel knap. Dur dur d’etre bébé, Tomber la chemise, hij wist ze. Hij constateerde wel dat wij Nederlanders wel alles van vroeger kenden, maar de moderne Franse muziek niet. Daar viel dus nog wel wat te winnen voor de Franse muzikanten. Maar toen speelde ik mijn troef. Connaissez vous La Groupe sans Nom? C’est une groupe très, très connue, de Volendam avec Annie la Peintre et Jean l’Empereur. Hij kende het niet, dus liet ik het horen. Mon Amour. Mon Amour tu es ma rose…

Hij schoot in de lach. Hij moest goed luisteren om het te verstaan. “Et mes fleurs sont fraîches et aimables. “What is an aimable fleur? You can’t say a kind flower? That is rubbish!” Daar gaan we dan. 40 jaar lang een grote hit geweest, met een joekel van een fout erin. Nooit iemand opgevallen. Ik ga ze schrijven, die keizer en die schilder.

Het is een mooi boek, het is een mooi verhaal. Het is een modern liefdesverhaal. Hij ging huiswaarts, naar boven naar de mist, en zij daalde af naar het zuiden. Ze troffen elkaar langs de weg, de weg naar het zuiden. Zonder twijfel een mooie dag. Ze hadden de hemel binnen handbereik, een geschenk van de voorzienigheid, dus waarom zou je aan morgen denken?

Ze hadden zich verstopt in een korenveld, lieten zich door de wind meevoeren. Ze vertelden elkaar hun levensverhaal, dat nu begon. Ze waren nog maar kinderen die elkaar hadden ontmoet langs de weg, de weg naar het zuiden. Het was zonder twijfel een prachtige dag die de hemel voor ze oogstte en hen die in handen gaf. Zoals men de voorzienigheid verzamelt, en weigert om aan de volgende dag te denken.

In de loop van de ochtend hadden ze elkaar weer verlaten, op de autoweg naar het zuiden, er was een einde gekomen aan deze gelukkige dag. Ze vervolgden ieder hun weg, zeiden dag tegen de voorzienigheid en zwaaiden naar elkaar. Hij is naar huis gegaan, hoog door de mist, en zij is naar het zuiden afgedaald. Het is een mooi verhaal.

Hoe ik er gisteren precies bij kwam, weet ik niet meer, maar ineens was ik gefascineerd door Chet Atkins. Ik had hem wel eens gezien op een Elvis Tribute, en wist dat deze man een groot gitarist was. Mark Knopfler noemde hem de nummer 1 van de wereld, en ongeacht of het dan zo is, zegt het iets over zijn kwaliteit. Amerika heeft een paar grote muzikanten voortgebracht die het gros van de mensheid niks meer zegt. Drummer Buddy Rich en de toevallig gisteren overleden gitarist Scotty Moore zijn twee voorbeelden.

Maar terug naar Chet. Laat u niet van de wijs brengen door zijn George W. Bush achtige verschijning. De man loopt in overhemd met stropdas het podium op en begint te fingerpicken terwijl hij ondertussen vertelt wie hij is. (My name is Chet Atkins and I am a guitarplayer) Voortdurend heeft hij een nauwelijks zichtbare glimlach rond zijn mond en hij stelt al tokkelend en met kalme stem zijn band voor. Daar heeft hij me al volledig te pakken. In zijn band zitten een aantal grote namen. Overlopend van charisma speelt hij gitaar samen met een aantal beroemde muzikanten. U moet het eigenlijk kijken, desnoods spoelt u de stukken maar door die u niet leuk vindt.  https://www.youtube.com/watch?v=LjdUskmbXxE

Maar de eigenlijke reden dat ik dit stukje ben gaan schrijven staat aan het eind van zijn optreden. Héél goed kan hij niet zingen, maar dat is geen enkel beletsel om zijn band en het publiek in tranen te krijgen. Hij zingt met droge ogen over de herinneringen aan zijn vader in het lied: I still can’t say goodbye. Als hij een hoed opzet en in de spiegel kijkt ziet hij zijn vader die altijd even tijd voor hem had en voor zijn moeder en hem zorgde. Hoe veel tranen hij ook huilde, hoe hard hij het ook probeerde, hoeveel jaren er ook verstreken, hij kan nog steeds geen afscheid nemen van zijn vader.

In de commentaren eronder schreef iemand: would bring a tear to a glass eye.

https://www.youtube.com/watch?v=FwcYKNxXAcw

Ik was gisteren bij een uitvoering van Vivaldi’s Vier Jaargetijden door het Gelders Orkest. Voor de pauze werden de solisten voorgesteld en de orkestleider doceerde alle 12 stukken van de compositie. Elk jaargetijde bestaat uit drie stukken waarin de componist iets probeert uit te beelden. Het was mij eerlijk gezegd nooit opgevallen, cultuurzwijn dat ik ben. Ik vond vooral de lente altijd mooi. Daarna werd het al wat zwaarder.

De dirigent vertelde dat er een hond in voorkwam, een koekoek, dansende mensen, verdrietige mensen, voorzichtig lopen over ijs, onweer, storm en hagel, een jachtpartij, brekend ijs, echo’s, doedelzakken en weet ik allemaal wat nog meer. Alles werd afzonderlijk voorgespeeld, en na de pauze de compositie in zijn geheel. En warempel, toen ik begreep waar het over ging vond ik ineens ook de stukkenmooi die ik eerder wat vergezocht vond. Het meest was ik onder de indruk van het geluid van violen. Ik hoorde voor het eerst wat het nu letterlijk betekent als je de tweede viool speelt. Het is gewoon heel simpel als een tweede stem, maar dan met een viool. Ik geloof wel dat ik behoorlijk wat geleerd heb gisterenavond.

Orkestmensen zijn mooie mensen om te zien. Er stond een lange slungelige jongen met een bril die op het voetbalveld geen deuk in een pakje boter zou schoppen. Zijn haar was gewassen maar niet strak gekamd. Maar hier, met zijn viool en zijn jaquet was hij op zijn plaats. De dirigent was een man wiens kale plek hem beter stond dan haar. Een van de solisten was een jongen met lang haar, van Chinese komaf, viel ook geheel op zijn plek. Zo viel er niemand uit de toon, ook figuurlijk niet. Voor mij blijven samenspelende muzikanten een groot magisch raadsel.

Coldplay heeft weer een betoverend mooie plaat gemaakt. Fun is de titel, u vindt hem nog niet op Youtube. Ik zag ze één keer live en ik weet zeker dat als ik een vrouw was geweest ik verliefd zou zijn geworden op zanger Chris Martin. Als man zeg je dan dat je in de ban raakte van zijn charisma, maar ik ben bang dat dat hetzelfde is. Zijn nasale geluid, het gebruik van zijn kopstem en zijn melancholische liedjes zijn voor mij moeilijk te weerstaan.

Ik hoorde het nu twee keer op de radio, over een voorbije liefde, of het niet nog eens zou kunnen en of ze geen plezier hebben gehad. En natuurlijk was zij het die ermee stopte. Nooit hij. Het heeft dezelfde wanhopigheid als “ne me quitte pas” van Jacques Brel. U kunt er natuurlijk heel anders over denken, en dat is ook helemaal niet erg, want je kunt eenmaal niet met iedereen zwijmelen. Ik vind het prachtig, en voor mij is Coldplay inmiddels uitgegroeid tot de beste band ter wereld.

Waarom het nummer en de tekst me zo aanspreekt? Ik ben van de melancholieke, van het terugdenken aan zomerliefdes, van het ontkennen van de negatieve kanten, van het mijmeren, van het stilzetten van de tijd.

http://xmusic.fm/search/fun-coldplay/

update:

De link is inmiddels onschadelijk gemaakt, je kunt nog maar een klein stukje luisteren.

 

 

Niet gauw zal men mij associëren met iemand die met zijn tijd meegaat. Ik heb een hang naar het verleden die niet goed is natuurlijk, maar dat komt waarschijnlijk doordat de wereld steeds een stukje minder echt wordt. Ik blijf wat hangen in oude muziek en in oude gedachtepatronen. Ik moest laatst hard lachen om de presentator die op bezorgde toon aan een meisje met gaten in haar spijkerbroek vroeg: “Meisje, ben je gevallen?” Dat de wereld minder echt wordt komt volgens mij doordat hij minder lijkt op hoe hij hoort te zijn. Te veel menselijke invloeden, te veel stress, te veel armoede en te veel rijkdom.
Vorige week werd ik verrast door Pharrell Williams, de zanger van het gelukkige liedje ‘Happy’. Een jongeman met enorm veel succes, maar met een zekere maar bescheiden uitstraling die wars lijkt van sterallures. Golven van mijn sympathie vlogen zo het scherm van de televisie in.

Gisteren keek ik de herhaling van College tour met de Belgische zanger Stromae. Bijna ademloos heb ik naar deze bijzondere man geluisterd. Hij is nog geen dertig en heeft de halve wereld al veroverd. Hij had een verbluffende visie, bekritiseerde het narcisme en zei dat iedereen moest stoppen foto’s van zichzelf te maken. Tegelijkertijd noemde hij zichzelf een extreem voorbeeld van een narcist. Immers, hij is een artiest die de aandacht opzoekt. Hij maakt zijn muziek in de eerste plaats voor zichzelf en dat is waarschijnlijk ook de oorzaak van zijn succes. Hij schakelt niet in het Engels over om zo een groter publiek te kunnen bereiken, want alleen in het Frans weet hij de juiste emoties te raken, en emoties kun je voelen zelfs als je de taal niet verstaat.

Hij zei zich te realiseren hoe bevoorrecht hij was dat hij kon leven van muziek, maar dat hij weer een paar jaar onder moest duiken om een normaal leven te leiden. Zijn muziek gaat immers over het gewone leven en het is niet mogelijk over het gewone leven te schrijven als je dat leven niet leeft. Waarom heeft de wereld niet meer van dit soort invloedrijke visionairs, vraag ik mij af. Leraren Frans waren al blij met hem, ik denk dat de wereld dat ook moet zijn.

In schril contrast met Stromae volgt volgende week een uitzending met als gast Johnny de Mol, een man die naar mijn smaak de wereld minder echt maakt, maar dat komt vast omdat ik niet meega met mijn tijd. Volgens Freud heb je een hekel aan iemand omdat die je doet denken aan een naar stukje van jezelf. Ik denk dat dat klopt. Het is een naar stukje van mezelf dat probeert Johnny de Mol te zijn, en ik probeer die onechte Mack zo diep mogelijk weg te stoppen zodat de echte Mack, niet te verwarren met Mack de echte, maar dit voor gevorderde lezers van dit weblog, tot volledige wasdom kan komen.