I am a guitarplayer.

Hoe ik er gisteren precies bij kwam, weet ik niet meer, maar ineens was ik gefascineerd door Chet Atkins. Ik had hem wel eens gezien op een Elvis Tribute, en wist dat deze man een groot gitarist was. Mark Knopfler noemde hem de nummer 1 van de wereld, en ongeacht of het dan zo is, zegt het iets over zijn kwaliteit. Amerika heeft een paar grote muzikanten voortgebracht die het gros van de mensheid niks meer zegt. Drummer Buddy Rich en de toevallig gisteren overleden gitarist Scotty Moore zijn twee voorbeelden.

Maar terug naar Chet. Laat u niet van de wijs brengen door zijn George W. Bush achtige verschijning. De man loopt in overhemd met stropdas het podium op en begint te fingerpicken terwijl hij ondertussen vertelt wie hij is. (My name is Chet Atkins and I am a guitarplayer) Voortdurend heeft hij een nauwelijks zichtbare glimlach rond zijn mond en hij stelt al tokkelend en met kalme stem zijn band voor. Daar heeft hij me al volledig te pakken. In zijn band zitten een aantal grote namen. Overlopend van charisma speelt hij gitaar samen met een aantal beroemde muzikanten. U moet het eigenlijk kijken, desnoods spoelt u de stukken maar door die u niet leuk vindt.  https://www.youtube.com/watch?v=LjdUskmbXxE

Maar de eigenlijke reden dat ik dit stukje ben gaan schrijven staat aan het eind van zijn optreden. Héél goed kan hij niet zingen, maar dat is geen enkel beletsel om zijn band en het publiek in tranen te krijgen. Hij zingt met droge ogen over de herinneringen aan zijn vader in het lied: I still can’t say goodbye. Als hij een hoed opzet en in de spiegel kijkt ziet hij zijn vader die altijd even tijd voor hem had en voor zijn moeder en hem zorgde. Hoe veel tranen hij ook huilde, hoe hard hij het ook probeerde, hoeveel jaren er ook verstreken, hij kan nog steeds geen afscheid nemen van zijn vader.

In de commentaren eronder schreef iemand: would bring a tear to a glass eye.

Auteur: Mack

Ik ben Mack, uit 1969, dat klinkt vertrouwder dan het noemen van mijn leeftijd. Begonnen in 2004 met web streepje log, dat te succesvol werd en dus overgenomen door snelle jongens die alles kapot maakten. Ik heb in tegenstelling tot velen mijn archieven kunnen redden, maar bijbehorende foto's zijn veelal verdwenen in de diepste krochten van internet en dus weg. Ik woon in Vaassen, aan de oostelijke rand van de Veluwe en schrijf daarover alsof het onontdekte wildernis is. In werkelijkheid is het één grote ergernis van verbodentoegangbordjes en zwervende toeristen. Verder schrijf ik over alles, soms serieus maar meestal niet. Sorry. Toon alle berichten van Mack