Ik heb een leeftijdsgerelateerd mannenprobleempje wat recent erger is geworden. Ik belde de dokter en zijn eerste reactie was: “Oh jongen, dan ben je er vroeg bij!” Tja, daar was ik al bang voor. Soms hoor ik leeftijdsgenoten naar het toilet gaan en dan ben ik jaloers op het geluid dat ze produceren. Mij lukt dat alleen nog na vele glazen bier. Goed, u weet nu wat het probleem is, en de dokter vroeg me langs te komen en urine mee te nemen. “Ik hoef geen liters,” zei hij nog.
Nou, als ik liters kon produceren had ik hem niet gebeld, en na een uur had ik een laagje van misschien een centimeter, en niet in een emmer. Ik vreesde natuurlijk het onderzoek wat zou volgen, want jaren geleden deed hij al eens een onderzoek bij me en refereerde toen lachend aan een eventueel prostaatonderzoek, want nog veel gênanter zou zijn. Die woorden hebben me nooit losgelaten.
Ik kwam bij de dokter die in z’n korte broek liep, zoals hij zomer en winter doet, en hij riep me binnen, gewoon bij de assistente op haar kamer. Hij legde me uit dat de urine brandschoon was en hoe het probleem werd veroorzaakt, en dat ze dat tegenwoordig vrij goed met medicijnen konden oplossen. Nu bleek hij ineens legio patiënten van eind veertig, begin vijftig te hebben met dit probleem. Het rijmde niet helemaal met wat hij eerder had gezegd, en ik vermoed dat hij het zei om me gerust te stellen. Hij zei dat de prostaat bij veel mannen vergroot is, en dat je dat kunt voelen, maar je kunt niet voelen in hoeverre dat het probleem veroorzaakt, dus dat onderzoek was nu niet nodig. “Jij vreesde zeker al voor zo’n onderzoek”, lachte hij en ik beaamde. De assistente zei echter dat het bij mij wel moest, maar die bleek ook in het complot te zitten. Waarop de dokter tegen haar zei dat ik vast mijn kuisheidsgordel al om had gedaan thuis.
Eenmaal thuis vertelde ik mijn manager dat mijn leven voorbij was na het opsommen van een paar ouderdomskwaaltjes, maar ze is Duits en heeft weinig gevoel voor humor. Dus ze vertelde dat ik aan mijn mindset moest werken, en dat er nog genoeg leuke dingen waren om voor te leven.
Waarop ik een knappe 14 jaar jongere collega vroeg of ze met me mee uit wilde om samen een kruiswoordpuzzeltje te doen. Ik had een lachsalvo verwacht, maar kreeg een hartje en een “I would love to”. En zo krijg ik die mindset nooit gericht op het bejaarde leven dat me te wachten staat.