Ik onderging gisteren een kleine operatie aan mijn hand, waarbij een bultje dat door de dokter en de fysiotherapeut werd bestempeld als ganglion, werd verwijderd. Het was echter geen ganglion, zo zei ik tegen de dokter en de fysiotherapeut, het is bot. “Dat maken wij wel uit,” zo zei de dokter en ik moest een echo laten maken waarop ze zagen dat het bot was, en daarna nog een röntgenfoto waarop ze zagen dat het bot was.
Toen werd ik naar de hand- en polskliniek gestuurd en een week later (gisteren) werd ik al geopereerd. Als het “spoed spoed spoed” was, had het ook nog vorige week -een dag na het consult gekund- maar dat wilde ik Linda, die al maanden wacht op een nieuwe heup, niet aandoen.
De anesthesist gaf mij een plexus verdoving waarbij je je hele arm niet meer voelt. Tenminste, ik voelde hem wel, ik had hem op mijn borst liggen, maar hij bleek toch echt languit bij de dokter te liggen. Na een paar minuten beitelen was het al klaar en kreeg ik een mooi verband en een sling. En ik kreeg een recept mee voor drie pijnstillers en een maagbeschermer. “Is dat nu echt nodig, dokter?” “Ja, we hebben in het bot gezeten, dat kan pijnlijk worden.
Ik heb het recept meegenomen en er niks mee gedaan. Thuis nam ik wat paracetamol en wachtte tot mijn arm weer bewoog. Na dertien uur kon ik mijn vingertoppen weer een klein beetje bewegen. Toen ik vanochtend wakker werd, bewoog alles weer.
En dus was ik vandaag alweer aan het werk. Amper pijn. Daar willen ze je dan morfine voor geven. Ik moest ook maar eens dokter worden. Ik weet er immers hartstikke veel van.
Mack 
Mijn vorige huisarts begon bij een klacht eerst op internet te zoeken, dat kun je zelf ook.
LikeLike
Zoeken kan ik wel, maar vinden is een ander verhaal. Dit was trouwens een specifieke klacht die volgens internet ook vaak verward met een ganglion. Alleen de specialist wist precies dat een ganglion net twee centimeter verder zat, en deze plek was typisch carpal boss. Zo heet het.
LikeLike