Categorie: Hersenspinsels

In DWDD college tour ging het over DNA, en over het manipuleren daarvan. Intussen is veel mogelijk en in de nabije toekomst zijn er wellicht geen ziektes meer. Alles wat de natuur kan, kan het laboratorium ook, maar sneller. In theorie kan de mens onsterfelijk worden als alles vervangen kan worden.

Zelf denk ik al lang na over de waarde van het leven. Is het wel iets waard? Stel dat er nu vaststaat dat er niets is na de dood, en ik schiet u zonder dat u het vermoedt in uw achterhoofd, dan kunt u me dat moeilijk kwalijk nemen. Ten eerste omdat u nooit heeft gemerkt wat er gebeurd is, en ten tweede doe ik u eigenlijk niets aan. Ja, u had graag verder willen leven, maar ja, dat was toen, nu niet meer. En toch zult u het me van tevoren wel kwalijk nemen. Sterker nog, ik ga ervoor de gevangenis in. En terecht. Maar waarom? Omdat het leven kennelijk toch nog iets waard is. Maar waar komt die waarde dan vandaan? Ons werd verteld dat het in de hemel perfect zou zijn. Er zou geen pijn, geen ziekte en geen kwaad meer bestaan. Langzaam gaan we die kant op. Eerst lossen we de pijn op, dan de ziektes, en dan manipuleren we het kwaad uit de genen, en als we het verouderingsgen ook nog eens onschadelijk maken, dan hebben we de hemel op aarde gecreëerd. En iedereen is gelukkig, want het gen dat depressiviteit veroorzaakt, wordt ook opnieuw geprogrammeerd.

Nou, dan hebben we de hemel niet meer nodig. We winnen allemaal de loterij. Alleen is het bekend dat het winnen van de loterij niet gelukkig maakt. Het zelf verdiend hebben van een vermogen wel. Als de wetenschap ons al zover kan brengen dat we perfect zijn, dan moet het toch helemaal een koud kunstje zijn om ons ook even die loterij te laten winnen. Maar ja, dat is het nou net. Als iedereen hem wint, is de hoofdprijs ineens niet meer zoveel waard. Als iedereen pijnloos, niet depressief, gezond en onsterfelijk is, zou dat ineens wel veel waarde toevoegen? Ik zou hier wel eens met iemand over van gedachten willen wisselen.

Er zit een boodschap in dit logje, dat voel ik zelfs. Maar het is tegelijkertijd een boodschap van nul en generlei waarde, want wat wil ik nu? Dat de wetenschap ophoudt met zoeken naar medische vooruitgang? Nee, integendeel. Ik wil dat ze doorgaan met als mogelijke consequentie dat het leven minder waardevol wordt. En trouwens, normaal sta ik hier helemaal niet bij stil en ben ik gelukkig als de snelweg leeg is. Mits er niemand ziek is natuurlijk. Nou ja, ik kom hier niet uit. Vanavond niet, en ook niet als ik onsterfelijk ben.

Ik was nooit heel goed in discussiëren vond ik zelf. Dat hield eigenlijk in dat ik zelden overtuigd was van mijn eigen standpunt. Natuurlijk, ik had wel een standpunt, maar ik vond het standpunt van de tegenstander ook altijd wel redelijk. Tja, daar heb je ook wel gelijk in, zei ik dan.
Tegenwoordig zijn we in een tijdperk beland waarin het steeds minder belangrijk wordt om argumenten te hebben voor je stelling. Overal op internet lijken wel argumenten te vinden voor of tegen om het even welk standpunt. Het schijnt zo te zijn dat er niets is waar we zeker van kunnen zijn, maar dat is exacte wetenschap, daar kunnen we niks mee. We zijn dus aangewezen op ons gezonde verstand en moeten ergens vanuit kunnen gaan.

Ik geloof ook dat ze -wie dat dan ook zijn- jou alles kunnen laten geloven wat ze willen. Hoe stellig je ook bent, als er maar lang genoeg op je wordt ingepraat met fake news, ga je vanzelf geloven wat ze beweren. Dus waarop moet je je baseren? Ik denk dat ik het weet, wanneer iets fake news is. Waarom weten anderen het dan niet, vraag ik me af. Waarom deelt iemand een bericht over Zwarte Piet als er onder staat dat als het bericht een miljoen keer gedeeld wordt, Zwarte Piet zwart blijft? Diegene zat nota bene bij me in de klas. Ze heeft hetzelfde onderwijs genoten. Zij moet toch ook weten dat er een gladjakker met een ruggengraat van piepschuim achter zo’n actie zit?

Ik heb wel eens gehoord dat ze in een experiment mensen kunnen laten geloven dat een rode deur blauw is. Maar dat is waarschijnlijk fake news.

Mijn laatste vrije dag breng ik bier drinkend door in de achtertuin. Ik weet even niets beters. Vroeger vond ik de verhalen van kleine Hiawatha die de regendans danste erg grappig. Nu begrijp ik pas dat het bittere ernst moet zijn geweest, de droogte. Een plas in het bos die er het hele jaar is, staat kurkdroog. Dit is Nederland, dus het zal wel loslopen, maar ik kan me dit niet herinneren, zo’n lange periode van droogte. Straks gaat het regenen, en hard ook, en dan zult u ongetwijfeld aanlopen tegen een landbouwer die zegt dat de natuur niets heeft aan een stortbui. Ik zou er voor kiezen om er niet op in te gaan. In Afrika stortregent het altijd na een lange periode van droogte, en ineens ontkiemen de zaden die daar al maanden lagen te wachten. Er ontstaan rivieren en meren en de olifanten geven het startsein voor het regenfeest.

Desalniettemin is het de bedoeling dat ik morgen op zolder werk terwijl de koperen ploert vol op m’n dak schijnt. Je snapt niet wat mensen zichzelf aandoen met werken. Ik weet wel dat ik morgenavond uit deze luie stemming ben en dat de samenleving mij er alweer van heeft overtuigd dat het erg nuttig is wat ik doe. En dat ik dan weer gehersenspoeld een jaar verder werk, tot aan de volgende vakantie. En zo verder tot aan mijn pensioen, als dat ooit komt, en zo verder tot de dood, die ooit komt. En wat je hier dan in de tussentijd hebt gedaan, dat zal toch altijd het grootste raadsel uit de geschiedenis van de raadsels blijven.

Ik werd gisteren wakker uit een nare droom. Misschien was het wel een nachtmerrie, al was het ochtend. Er kwamen collega’s in voor die me hadden verraden. Ze doen alsof ze je mogen, maar uiteindelijk hebben ze je gewoon gebruikt voor eigen gewin. En alsof dat niet erg genoeg was, ik kon het verhaal niet kwijt aan mijn bloedeigen moeder. Die reageerde onverschillig. Ik wilde er met een pistool (dat kwam in de droom voor) een einde aan maken. Toen ging de wekker en moest ik snel uit die depressie. Dat duurt even. Even douchen en de krant lezen, toen was ik er wel weer uit.

Maar daar vervliegt je vertrouwen in de mensheid even in een boze droom. Je zou jezelf ervoor van kant maken. Het zijn natuurlijk maar boze geesten en ik kan ze verjagen, maar beangstigend is het wel. Ze liggen op de loer. Ze kunnen me niks maken, maar ik ben me ervan bewust dat het allemaal zo kan omslaan. Dat houdt me met beide benen op de grond, dus ergens ook wel goed. Als ik mijn angsten niet had, zou ik een onuitstaanbare gladjakker zijn geworden. Nu ben ik gewoon een fijne vent.

Ik stond in de rij voor het patentbureau met mijn nieuwe vinding. Voor en achter mij allemaal studenten met prachtige technologie, en ik had een haarspeldje. U begrijpt, ik ben aan het dromen. Wat ik met daar haarspeldje moest, ik had geen idee. De rij voor mij werd steeds maar korter en ik had niets anders dan het haarspeldje. Het was niet eens een designspeldje, welnee, het was een rechte, zo’n schuifje. Het onvermijdelijke gebeurde, ik kwam aan de beurt. Wat ik voor uitvinding had. Nou eh, dit haarspeldje. Ik liet het zien. Ineens bleek ik toch meer in mijn mars te hebben dan ik zelf had ingeschat, want het haarspeldje bestond uit twee losse einden zonder verbinding met de u-bocht. Ze hielden elkaar op onverklaarbare wijze in evenwicht en waren perfect evenwijdig. Hoe ik het gedaan had, ik heb geen idee, maar wat je er nu precies mee kon, dat wist ik niet. Maar kunstig was het wel. Ik was in elk geval gered van de complete afgang, want hier zou ik me wel uit redden. Tja, en dan houdt het plotseling op, zo’n droom. Dromenuitleggers onder mijn lezers?

Ik lees nog steeds het boek van Stephen Hawking over het heelal. Stephen snapte een paar dingen niet helemaal en ik moet toegeven, het is ook lastig. Zo begreep hij niet helemaal wat er op het moment van de oerknal gebeurde, en waarom het heelal lijkt uit te dijen met exact de juiste snelheid om te kunnen ontsnappen aan haar eigen zwaartekracht. Ik lees altijd in bed tot ik te moe word. Dan heb ik alleen nog het boek voor me, maar neem niks meer op. Ik leg het aan de kant, doe het licht uit en neem me elke keer weer voor om na te gaan denken tot ik het heb. Zo moeilijk kan het niet zijn. Ik denk drie tellen na, en dan slaap ik. En in mijn slaap, loste ik het probleem op. Het was eigenlijk te eenvoudig. Zo eenvoudig dat een man met de intelligentie van Hawking het nooit zou kunnen zien. Ik wel. Ik had het. Ook nog drie tellen nadat ik wakker werd, had ik het. En toen was het weg. Ingestort of ontploft, een van de twee. Vannacht een nieuwe poging.

Ik had hem weer, mijn repeterende droom over mijn 205 GTI die ik nog had. Ik weet alleen niet meer in welke situatie. Ik vermeld het dan ook uitsluitend voor mezelf. Woensdagochtend had ik een veel interessantere droom. Ik speelde een complete actiefilm in mijn hoofd af. Ik weet zelfs de titel: Money don’t lie. Die titel sloeg absoluut nergens op, want het was een droom over terroristen die een stad in hun greep hadden. Ze hadden een reusachtig standbeeld dat een paar keer per dag zijn sokkel verliet en zich aan de stad liet zien. De hele droom zat vol chronologische details, en toen ik wakker werd dacht ik dat ik een spannende thriller kon schrijven.
Helaas, helaas. Bij het wakker worden zaten er nog maar een paar flarden van het verhaal in mijn hoofd. Ik schreef er snel een paar op, maar de samenhang was al weg. Daar ging mijn kans weer om makkelijk de nieuwe Steven King te worden. De droom zal in werkelijkheid wel weer vijf minuten hebben geduurd in plaats van bijna twee uur die de speelfilm leek te duren. Want zo schijnt dat in dromen te gaan. Of we ze nu verslagen hebben, de terroristen, dat weet ik niet meer. Ik weet wel dat ze ons verlamd hadden met een zenuwgas, dus meestal kom je daar niet van terug. Maar spannend dat was het.