Nadat op mijn 17e de eerste angstaanvallen zich openbaarden, zijn ze eigenlijk nooit meer weggegaan. Een dozijn huisartsen en psychologen verder moet de conclusie zijn dat ze bij mij horen en niet meer weggaan. Vanaf mijn 17e ging ik dus ook vermijdingsgedrag vertonen en zo ben ik gaan doen wat ik ben gaan doen. Heel wat hartkloppingen en kalmeringspillen later ben ik nu 47, en had het afgelopen week weer. Totaal in de war, niet meer in staat tot normaal functioneren, slapeloosheid, een steen op mijn maag en de neiging tot overgeven. Reden, ik moest naar Londen.
Ik heb geen vliegangst, maar reisangst die zich pas de laatste jaren is gaan openbaren. Ik ben bang voor het vliegveld, voor treinen, voor hotels en voor het dagenlang met collega’s opgescheept zitten. Ik moet elke dag weer vechten om er weer door te komen, en ik tel de dagen af tot aan het einde. Heb het een paar keer moeten doen, maar beter wordt het er niet van, het wordt juist erger. En ik ben niet bang voor het in de trein zitten, ik heb geen vliegangst, en geen hotelangst, het is meer het vinden van de juiste trein, het vliegtuig, het je goed houden bij je collega’s terwijl je weg wilt, het is de angst voor de angst.
Ik was er klaar mee vanochtend na vanaf twee uur vannacht niet meer geslapen te hebben. Als een dood vogeltje lag ik in bed, te hopen dat de tijd vast liep. Ik vond de aanslag die ik pleegde op mezelf en mijn gezin te groot, en belde mijn manager en vertelde haar het probleem. Ik zei dat ik wel een andere baan ging zoeken, want ik kon niet een paar keer per jaar finaal uitgeschakeld worden alleen omdat ik bij een internationaal bedrijf terecht ben gekomen.
Terwijl ik nog niet eens echt ben begonnen in mijn nieuwe functie, gaat het nu al mis. Maar mijn manager smste later: it’s no showstopper for me, I am sure we’ll make a great team. Geen nieuwe baan dus. Wel 400 euro naar z’n grootje. Maar ja, ik doe het ook niet met opzet.
Mack 
Zo dan… dit klinkt inderdaad wel heavy. Het lijkt me enorm lastig, zo’n hodofobie. En ook niet iets waar je met relativering en ‘nieuw realisme’ overheen kunt stappen inderdaad. In deze ook mijn excuses voor mijn leken-adviezen van gisteren: zo makkelijk is het dus absoluut niet, dat zie ik nu ook. Een echte fobie is duidelijk niet zomaar even te genezen met het overdenken en aanpassen van de realiteit waarin je leeft en functioneert. Acceptatie van je aard en je angst is dan de meest logisch stap.
Ik vind het in ieder geval wél moedig dat je zelf de knoop hebt doorgehakt, dapper om tegen je manager te zeggen dat je dit niet kunt, niet wilt en niet (meer) gaat doen. Blijkbaar heb jij heel veel andere, heel goede kwaliteiten die waardevol zijn voor het bedrijf waar je werkt!
LikeLike
Dank je voor het delen. Dat je de moed hebt, geeft mij ook moed. Ik herken me sterk in je verhaal.
LikeLike
Wat fijn dat je manager zo reageert! Je bent vast ook enorm opgelucht dat je eindelijk besloot dat het zo niet langer kan! Goed gedaan 👍
LikeLike
Wat goed dat je hebt gebeld.
LikeLike
Goed dat je dat hebt gedaan, je moet niet tegen je aard ingaan. Akelig hoor, om mee te moeten leven. De dingen die je noemt zijn op zichzelf vrij normaal om je in zekere mate ongemakkelijk over te voelen. ik kan me elke ervan goed voorstellen. Maar bij jou loopt het dus uit de hand. en daar zijn strategieën voor maar die hebben ze je zeker allang uitgelegd in al die jaren, en natuurlijk zijn die niet waterdicht, die helpen maar tot op zekere hoogte.
LikeLike
Sterkte met het vervolg!
Bemoedigende groet,
LikeLike
Heel verstandig dat je het bespreekbaar maakt. Ik denk altijd maar zo, we hebben allemaal onze beperkingen en je moet niet proberen om koste wat kost te doen alsof die niet bestaan. Daar ga je zelf aan ten gronde. Ik herken er veel in al heb ik het minder hevig. En ben ook pas op latere leven gaan denken dat het te zot voor woorden is om je je hele leven in een niet passend keurslijf te laten persen, vanwege …. ja wat eigenlijk?? Niet anders willen zijn? Dat zijn we wel! En gelukkig maar!
LikeLike
Goed om zo’n knoop door te hakken. Lijkt me behoorlijk lastig. Zelf heb ik veel gereisd voor m’n werk en vond het wel lekker om er uit te zijn.
LikeLike
Wat een respectabele openhartigheid.
LikeLike