Gisteren zag ik een geweldige film over de ontvoering van Heineken met een glansrol voor Rutger Hauer. Over Amsterdamse jonge criminelen die kennelijk de weg kwijt waren en overgingen tot deze laffe daad. In de film werden een aantal criminelen bij naam genoemd zoals Cor van Hout. Echter was ik ervan overtuigd dat Holleeder ook bij de ontvoerders zat, maar degene van wie ik dacht dat hij Holleeder speelde heette Rem, al deed hij in alles aan Holleeder denken. Na afloop ging ik eens even op onderzoek uit naar wat dingetjes die in de film aan de orde kwamen. Namelijk dat Nederland aan Frankrijk grenst op één plek in de wereld en dat is St. Maarten. Ik heb nooit geweten dat St. Maarten een Frans deel heeft. Mijn impulsieve reactie was dat we het onmiddellijk moesten binnenvallen. En natuurlijk of Holleeder een van de ontvoerders was, en dat was ie.
Vandaag zocht ik wat verder over Holleeder en kwam terecht bij College Tour, dat ik destijds niet gekeken heb omdat zijn verhaal me niet zo interesseerde en omdat ik vond dat hij nou niet iemand was die in de media aandacht zou moeten komen te staan. Of het nu kwam omdat het kerst is of omdat ik sowieso wat naïef ben, had ik wel sympathie voor Holleeder. Misschien loog hij wel alles aan elkaar maar in zijn manier van praten deed hij denken aan Johan Cruijff, die ook zelden rechtstreeks antwoord geeft op vragen en net zo onverschillig blijft herhalen dat hij een bepaalde vraag niet beantwoordt. Holleeder was op het verkeerde pad geraakt, had “spijt” van bepaalde dingen, met name de behandeling van Heineken en Doderer, maar, zo zei hij, het was niet het plan om ze drie weken vast te houden, maar slechts een paar dagen. En hij verzekerde dat ze Heineken nooit vermoord zouden hebben ook al zou er geen losgeld worden betaald. Over de liquidaties in Amsterdam beantwoordde hij op advies van zijn advocaat geen vragen. Hij stelde zich op als een man met een redelijk hart in figuurlijke zin, die door omstandigheden in de criminaliteit was geraakt, maar die zeker het verschil tussen goed en kwaad wist. Hij zou zijn kinderen zeker afraden om dezelfde kant als hij uit te gaan. En of hij de zaal bespeelde, dat weet ik niet. Hij wekte ergens sympathie op.
Nu ben ik een half uurtje verder en denk ik: misschien wel erg naïef, Mack. Hij leek een vriendelijk man, maar het is misschien handiger om de politie te geloven. Klaas Wilting bijvoorbeeld was helemaal niet te spreken over het feit dat Holleeder zijn verhaal mocht doen. En iemand wordt niet voor niets als topcrimineel aangemerkt. Maar tijdens de uitzending kon ik niet zien dat hij zat te liegen, behalve misschien bij zijn verklaring dat hij het losgeld van Heineken had verbrand op het strand. Ik zou waarschijnlijk een zeer slecht rechercheur zijn. Of in elk geval het ondervragingsgedeelte zou ik erg beroerd doen. “Commissaris, ik weet waar dat geld is hoor, hij heeft het verbrand op het strand.”
Nou ja, ik schrik er een beetje van dat een man als Holleeder mijn sympathie weet te wekken. Wie zouden dat nog meer kunnen? Wilders, Bin Laden, Hitler? Terwijl ik aan de andere kant een haast onfeilbaar gevoel heb bij mensen in de zin van of ik ze kan vertrouwen of niet, tenminste, dat vind ik zelf. Hoe het ook zij, de film is een aanrader. Ik was niet lekker, keek hem in bed (ik kijk nooit tv in bed) en ben niet in slaap gevallen. Om twee uur ’s nachts deed ik dat pas, nadat alle indrukken over de film vervaagden.
[Update: ik lees net dat de acteur die Holleeder speelde, ook Johan Cruijff speelt in een drama serie over het leven van Cruijff. Iets aan mijn waarnemingsvermogen werkt.]
Mack 
Schijnt dat die gozer 2 karakters in één speelt, Martin Erkamp en Holleeder. Ofzo.
Ik vond dat Rutger zo mompelde. Verstond er soms geen rut (ha!) van.
LikeLike
Wat vond je dan symphatiek aan Holleeder? Trouwens ook criminelen zijn maar mensen met ook plezierige kanten. Neem ik aan tenminste. Ik heb geen criminelen in mij vrienden- of kennissenkring. 🙂
LikeLike
Wat ik sympathiek vond, was het feit dat hij als topcrimineel overkwam als een gewone vent, met een verleden, en dat hij goed wist te verbergen dat hij eigenlijk een schoft moet zijn. En dat hij niet snapte dat mensen bang voor hem waren.
LikeLike
Ik heb 3 jaar in een gevangenis gewerkt en zelfs de ergste criminelen hebben soms iets symphatieks.. Terwijl ik ze buiten op straat liever niet tegen zou komen. Mensen hebben vele gezichten, en een slimme crimineel weet precies hoe hij mensen in moet pakken (zowel letterlijk als figuurlijk, vrees ik).
LikeLike