De terugreis over de Route du Soleil.

Na iets meer dan 1400 km en ruim 15 uur later zijn we weer thuis, waar het ietsje koeler is, al scheelt het maar een graad of vijf. Hoe ouder ik word, hoe makkelijker ik die afstand lijk af te leggen. De auto helpt natuurlijk ook mee, vroeger deden we dit zonder airco, cruisecontrol, navigatie en met maar een handjevol peekaas. Nu heb ik zes versnellingen en maakt de auto 2500 toeren bij 130. Vrouw en kinderen zeuren niet over de lange reis, dus eigenlijk een eitje.

Waar ik het vroeger een superspannend avontuur vond en ik alle indrukken in me opsloeg, daar ben ik nu gewend en rij er veelal achteloos voorbij. Met mijn gedachten ben ik bij vroeger, mijn jeugd, mijn vader, mijn liefdes van toen, bij mijn kinderen toen ze nog klein waren, kortom, mijn leven tot nu toe, en zo kom ik de tijd wel door. Maar desondanks kan ik wel een paar plekken noemen en waarom ik dat vroeger zo geweldig vond.

De terugreis:

Lyon. Die overweldigende grote Zuid-Franse stad, waar je dwars doorheen gaat en waar je die prachtige Rhône oversteekt. We waren al een uur of vier onderweg voor we Lyon bereikten.

De Péages. Vroeger waren ze nog mooier, toen er nog een Française achter de kassa zat, maar de drukte bij de tolpoorten en het optrekken daarna op een groot betonnen veld dat langzaam smaller wordt en je weer een baan moet kiezen.

Route du soleil. Magische klank en overal vergezichten. Bergen, kastelen, oneindige velden, en heuvels waar niemand woont en wie weet wat voor geheimen er nog schuilen.

Dijon: een eikpunt, je hebt nu zuid Frankrijk verlaten en je komt over een riviertje genaamd: la femme sans tête. De vrouw zonder hoofd. Waarom heet dat zo, en is het wel een riviertje? Behalve het bord heb ik het nooit gezien.

Ergens tussen Dijon en Nancy staat een bordje met: la meuse. Je ziet er niks van, maar volgens mij is dat waar de Maas ontspringt.

Metz. Spreek uit Mess. Het voetbalstadion langs de snelweg, en het geheimzinnige gebouw genaamd Waves. Ik heb het wel eens opgezocht, volgens mij een winkelcentrum.

Het kerkje bij Thionville. Vijfenveertig jaar geleden ongeveer attendeerde mijn oma er me op, het staat vlak langs de snelweg en eist de aandacht op.

Luxemburg, in een minuut of twintig ben je erdoor, je hebt er aire de Berchem en aire de Capellen.

Dan België, waar de wegen slechter worden en je door eindeloze Ardennen rijdt en je je afvraagt wat er zo bijzonder is aan de Veluwe. Je komt over de Baraque de Fraiture, de hoogste heuvel van België.

Net voor Luik, of achter Luik vanuit Nederland gezien kom je langs Tilff, waar je auto het ineens zwaar krijgt zonder dat je het in de gaten hebt. (Alleen op de heenweg, terug zoef je twee kilometer naar beneden)

Luik zelf. Je moet er eigenlijk doorheen rijden, dat is mooier. Ik vind het een geweldige stad al kan ik niet goed omschrijven waarom. De oude troep misschien, de Maas die er dwars doorloopt, het rommelige verloop van de wegen.

Net voor je Nederland weer inkomt ligt het plaatsje Visé. Op een steenworp van Nederland maar tegelijkertijd zo ver van Nederland verwijderd. Oud, Franstalig, rotsachtige heuvels, en het contrast met Nederland kon niet groter.

Dan rij je Nederland in, waar alles groen, vlak en netjes is. Waar het meestal regent als je terugkomt van vakantie, maar vandaag niet, vandaag was het 30 graden toen we er een uur of acht binnenreden.

En als je Nederland weer in bent is het avontuur klaar, dan heeft je auto het weer gehouden, en moet je nog een uur of twee over superstrak asfalt naar de eindbestemming. Daarna duurt het niet lang meer voor je weer moet werken.