Misschien moet ik toch eens wat uit de doeken doen over mijzelf. Bloggen (ik zeg inmiddels ook bloggen) is toch een uitlaatklep. In mijn geval een mooie 24 klepper met 2 inlaat- en 2 uitlaatkleppen per cilinder.
Op mijn veertiende werd mijn vader ziek, en negen maanden later, op de dag van de eerste elfstedentocht die Evert van Benthem won, overleed hij. En hij was nogal belangrijk voor mij. (Mijn vader, niet Evert van Benthem) Maar weet jij veel op je vijftiende, wat er gebeurt, hoe je daarmee moet omgaan en wat vooral niet te doen. Voorbeelden en situaties genoeg waarin dingen fout liepen en waarin ik achteraf bijgestuurd had willen worden, (ik vertelde mijn klasgenoten dat mijn vader ook 'ergens' werkte) maar het probleem was dat ik helemaal niet in de gaten had wat er aan de hand was. Ik vond mijzelf zwak en kwetsbaar en dacht niet dat ik ooit in staat zou zijn om later normaal te kunnen functioneren. En geen haar op mijn hoofd die er toen aan dacht dat er misschien een verband was tussen de gebeurtenis op 21 februari en mijn moeizame pogingen om me door het leven te slaan. Het leven overkwam me en ik had niet het gevoel daar zelf invloed op te hebben. Ik zette mijn school door en de keer dat ik de school had opgegeven kwam iemand mij op dusdanige manier dwingen de school af te maken, dat ik geen nee durfde te zeggen, dus ook dat werd opgelost. Ik ploeterde eigenlijk maar voort zonder op te geven. Dat was geen wilskracht maar een 'ik moet wel'. Ellendig. Misschien heeft u het wel eens gezien op televisie: hoe iemand van stichting Aap een zijn leven lang vastgeketende Chimpansee kwam bevrijden, het beest was doodsbang maar kon niks anders doen dan iedereen zijn vriendschap aanbieden en onderdanig zijn, want aanvallen of vluchten kon hij niet. Nou, die aap werd door mij begrepen. Een astrologe voorspelde mij dat het vanaf mijn 23e beter zou gaan, en dat klopte. Een andere belangrijke gebeurtenis was het begin van het herstel.
Maar nooit wilde ik mij als zielig beschouwen omdat mijn vader er niet meer was. Gewoon omdat er veel ergere dingen nog gebeurden. Mevrouw Mack roept het al jaren, maar tegenwoordig wordt mij wel eens door anderen toegefluisterd dat ik toch best wel eens een iets te harde klap gekregen zou kunnen hebben. Iets harder dan ik hebben kon, als onzeker jongetje op mijn vijftiende. Maar ik ben er goed vanaf gekomen. Het lijkt af en toe wel of het leven ook vindt dat het mij destijds iets te hard heeft aangepakt en het daarom een beetje probeert goed te maken. Want ik heb soms onverklaarbaar veel geluk.
Mack 
Deze belangrijke informatie laat ik even bezinken op dit late tijdstip, om morgen met een frisse en fruitige reactie te kunnen komen.
LikeLike
Ja. Maakt niet iedereen zo’n fase om welke reden dan ook mee? Dat dacht ik altijd. Het zal iedereen wel eens een tijd overkomen dat ‘ie als een zombie (over-)leeft. Maar misschien dacht ik dat uit troost voor mezelf. Het is alleen zo, dat als jij in zo’n fase zit de hele wereld blij rondloopt in oppervlakkigheid leeft.
LikeLike
Mooi geschreven, Mack. Dat vader op de eerste Elfstedentocht in 23 jaar is overleden zou zo een gegeven uit een boek kunnen zijn. Truth is stranger than fiction.
LikeLike
Mooi verhaal. Ook dat andere, over Frankrijk. Dat je dat zomaar deed, alleen weer terugrijden naar die plek in de Alpen.
LikeLike
@margo: ik kan daar met een volmondig ‘nee’ op antwoorden…
LikeLike
Met mensen die in hun jeugd cruciale dingen tekort zijn gekomen kan het grofweg twee kanten opgaan: omhoog of naar beneden. Vaak een verwarrende mengeling hiervan. Soms lijkt naar beneden op omhoog en andersom. Vaak wijst het zich pas later definititef uit. Maar hoogst zelden blijft een kind innerlijk stabiel onder essentiele tekorten.
Het beroert een (jong) mens namelijk zo diep en kan hem zo klemzetten, dat er gevlucht wordt in wereldlijke excessen of er wordt juist koortsachtig gegraven naar interne oplssingen. Of allebei, maar het interne graven, dát is wat de gereedschapskist van een kind uitbreidt. Ik zie dat ook bij jou.
Voor een 15-jarige jongen lijkt me de dood van zijn vader het ergst denkbare. Het is net een leeftijd waarop je hem écht nodig gaat krijgen en dan ineens …. O GOD WAT IS DIT, KAN DIT ???!!! Traumatisch. Maar je bent scholier en hebt vrienden die belangrijk voor je zijn en een moeder en zo en je móét inderdaad verder.
De bodem wordt onder je bestaan weggeslagen. Een grote motivatie voor jongens om te presteren is de diepe wens dat hun vader trots op hen zal zijn. Dit blijft ook zo als de vader overleden is, hoe oud de vader en zoon ook zijn. Diezelfde vader zal ook weer als actieve motivator optreden voor zijn adolecente zoon, als ‘boksbal’ soms misschien en hij is als het goed is een veilige haven waar je als puber bij wijze van spreken nog eens kunt uitjanken om dan opnieuw te beginnen.
Jij hebt je eigen vader moeten zijn, om het maar zo te zeggen, en ik merk dat. Ik vind je karakter erg volwassen en compleet voor iemand van onder de veertig. De manier waarop je dit hebt bereikt wens ik echter niemand toe. Het lijkt wel op het afbeulen wat topsporters doen, alleen doen die het vrijwillig en voor een duidelijke beloning. Dit was gedwongen bergbeklimmen zonder te weten hoe ver de top was en óf er wel een top op zat. Met vaak stukken naar beneden vallen, en niet weten of je eigenlijk uberhaupt wel hogerop kwam. Je hebt jezelf goed leren kennen. Zo zie ik dat, vanaf deze plaats achter mijn bureau.
Voor mensen die dergelijke ervaringen bagatelliseren heb ik een grote allergie ontwikkeld.
LikeLike
Indrukwekkend Mack èn Frankie ! Maar Frankie, ik ben het er niet helemaal mee eens. Op 15-jarige leeftijd zit je midden in een fase van ontdekken, rebellie en pubertijd. Je neemt dan simpelweg meer dingen aan van je vrienden en je omgeving dan van je ouders. De meeste strijd tussen ouders en kinderen is, volgens mij, in de pubertijd. Ik denk dat je je vader (je ouders) pas weer gaat ‘waarderen’ en nodig hebben als je gesetteld bent en weer helemaal tot rust bent gekomen. Dan zuigt het dat ie er niet meer is.
Maar goed, ik denk met trots aan m’n vader morgen en maandag want dat zijn pa’s dagen.
LikeLike
Om een puntje aan te zuigen, de kwetsbaarheid die je hiermee etaleert en waarmee je laat zien stukken verder als mens te zijn gegroeid dan al die volumemakers die met hun geluid hun eigen beperkingen overschreeuwen. Ook hier wel eens. Ik kan met jouw verhaal verder. Het inspireert mij en geeft mij een zet in de rug om ook eens zo’n stapje extra te maken. Want ook ik heb mijn vlekjes waarover ik nog niet heb gesproken. Maar daar ben ik nu wel een stapje dichterbij gekomen.
LikeLike
@ Hermanus
Ik schreef: “… ook als ‘boksbal’ soms misschien”
Deze functie, van het zich-afzetten, is zeker zo belangrijk, ja. Maar om je te kunnen afzetten moet er wel iemand zijn.
LikeLike
@Frankie:
“…Ik vind je karakter erg volwassen en compleet voor iemand van onder de veertig..”
Haha, dat doet me denken aan een log van Merel Roze, die eens met haar neefje van tien aan het praten was “…ondanks het feit dat er met jongetjes van onder 35 doorgaans geen zinnig gesprek te voeren valt.”
LikeLike
@Bjorn: Op de dag van de eerste. Zo lijkt het net of hij meedeed.
@Laurent: Deed ik niet zomaar. Kostte moeite maar ik had die mensen de eerste week al leren kennen. Voordat we naar de Middellandse zee gingen.
@Frankie: Kwestie van niks meer eisen en alles wat je krijgt als meegenomen beschouwen, dan leer je jezelf kennen. Overigens heb ik sneller medelijden met een ander dan met mezelf. Ik ben ook altijd voor de underdog. Erg lastig soms.
@Hermanus: Als ik teveel van vrienden aannam, gebruikte-ie me wel eens als stoffig kleed wat uitgeklopt moest worden. Maar het zou best kunnen dat ik grote ruzie met hem gekregen zou hebben na mijn vijftiende.
LikeLike
Ik denk dat rond je 15de je vader verliezen meer impact op je heeft dan wanneer het eerder of later gebeurd. Maar de effecten van een ontbrekende vader kunnen erg meevallen na je 15de. Zelf had ik rond die tijd vrij weinig aan mijn vader. Hij werkte veel en kwam alleen thuis om te slapen. Daarbij zat ie zelf wat in de knoop.
Ik heb een kennis die rond zijn 4de zijn vader verloor. Dergelijke kinderen worden vaak wel sneller volwassen en missen daardoor hun broodnodige kindertijd.
Maar ik denk/weet wel dat je erg uit het loodgeslagen wordt als je rond je 15de iemand in je directe nabijheid kwijt raakt. Verstoppen in zombiïsme kan dan best een goede oplossing zijn, om het zodoende te verwerken.
LikeLike
Die Elfstedendag weet ik nog vrij precies. Ik lag op een strechbed in de huiskamer. Mijn broertje lag op de bank. Wij hadden de mazelen en keken naar de Elfstedentocht. Ik voelde mij niet zo lekker. Evert van Benthem won en keek blij.
Mijn eerste vriend (toen was ik rond de 18 en hij rond de 21) had ook zijn vader verloren op zijn vierde. Ik viel op hem omdat hij een man was i.p.v. een jongen. Hij was erg geemancipeerd. Helaas kreeg hij steeds kinderachtiger trekken nadat hij vlak vóór zijn eindexamen van de Vrije middelbare school impulsief overstapte naar een meao, waar hij drastisch verpuberde: eerst had hij beschaafde vrienden en hij had belangstelling voor cultuur en zo; nu ging het alleen nog maar over auto’s, voetbal, wijven en vakanties op een jacht. Het eindigde, toen er een patstelling kwam waarin we allebei vonden dat de ander de eerste moest zijn, die weer eens aardig ging doen. Ik vond het erg vervelend dat hij veranderde (en mijn houding naar hem veranderde daardoor ook), maar achteraf begreep ik het wel. Hij was altijd de enige man in huis geweest en had na zijn vierde nooit meer onbezorgd kind kunnen zijn. Die verantwoordelijkheidszin was hij kennelijk zat, vandaar ook de schoolswitch.
LikeLike
Nu je wat meer vaste grond onder je voeten hebt, vooral nu je zelf de rol van ‘vader’ vervult, zal het grote gat dat toen geslagen werd stukje bij beetje gedicht worden. Maar ook bij een dicht gemaakt gat blijven de littekens zichtbaar.
LikeLike
http://www.youtube.com/watch?v=fuGo1zT7VbM&feature=related
LikeLike
Oh dat was ik.
LikeLike
@Linda, gelukkig maar.
LikeLike
Bij de complimenten van anderen sluit ik me meteen aan, hoe helder en zoveel zelfanalyse, heel sterk..
Het lijkt mij trouwens een vreselijke klap, al helemaal op je 15e. Als ik me al bedenk hoe ik me dagelijks realiseer dat ik bang ben mijn ouders Ooit te verliezen, -hoe vreselijk moet dat dan zijn op een kwetsbare leeftijd als 15 jaar..
LikeLike
Als je vader langer had mogen leven had íe je vast het ‘samen uit-samen thuis’principe geleerd en was je ongelukkig gebleven in Frejus.
LikeLike
Mack…wat weet je dat toch weer ontzettend mooi, uit het hart, op te schrijven. Ben er stil van…en dat gebeurt bijna nooit.
Blij dat de geluksmomenten op de juiste tijden in je leven kwamen en dat je nu zoveel liefde om je heen hebt van dat mens met die verschrikkelijke hilarische t shirts en de hummeltjes.
LikeLike
@Anna-Maria: knap hè? 😉
LikeLike