Categorie: Vaderlijk gedrag

Het is moeilijk om dit logje niet te emotioneel te maken, maar ik zal wel een poging doen. Vijf minuten geleden zat ik nog te vechten tegen de tranen. (postnatale vaderschapshormonen, is een term die ik maar even snel verzin.)

Ik zocht op internet naar "meconium bevalling", hetgeen er met Hans is gebeurd. De baby krijgt het tijdens de weeën eventjes benauwd (de navelstreng wordt bijvoorbeeld dichtgeknepen) en laat daardoor zijn eerste ontlasting (meconium) al in de baarmoeder gaan, terwijl de bedoeling is dat ze dat direct na de geboorte doen.
Als dit gebeurt is er een kans dat hij dit in z'n longetjes krijgt. Afhankelijk van hoe lang het geleden is dat de baby dat gedaan heeft, (dagen of uren) zal hij meer of minder binnen krijgen.
Zolang hij nog in de baarmoeder aan de navelstreng zit, geeft het geen problemen maar zodra hij eruit is stopt de werking van de navelstreng en moet hij gaan ademen.

Ik heb mij laten vertellen dat het smerig spul is, een teerachtige substantie die zich overal aan vast hecht. Het kan er vaak ook niet allemaal uitgezogen worden omdat het te diep kan zitten en de longetjes anders beschadigen door te sterk zuigen.
Je kunt je dus voorstellen dat de baby het erg benauwd kan krijgen doordat zijn longetjes vol zitten.

Ik had nog nooit van Meconium Aspiratie gehoord, maar je schrikt van het aantal keren dat je erover kan lezen op internet. Ouders die schrijven over hun ervaringen, of hun baby het overleefd heeft of niet en of de baby er iets aan heeft overgehouden of niet. En site's gewijd aan een overleden baby, waar ik dus terecht kwam, zijn helemaal niet zonder droge ogen te lezen.

Hans lijkt er zonder kleerscheuren te zijn doorgekomen. Ik zal nooit meer hopen op een prijs in de staatsloterij.

P.S. 1: Studenten, gebruik dit niet voor uw scriptie, ik weet wel veel maar ik ben natuurlijk geen arts.
P.S. 2: Vaste lezers, U moet maar even doorbijten, de laatste paar logjes zijn geschreven door een emotionele vader, Mack zoals u hem kent komt vanzelf weer terug.

Zo'n jochie om op te vreten zou je toch zo mee naar huis nemen?
Dat doe ik dinsdag dan ook en ik vergeet vooral ook mevrouw Mack niet. Ik slaap al die tijd al alleen namelijk. Aan de beeldkwaliteit van de foto's kun je zien dat vader maar een onhandige prutser is. Maar ach, ik doe m'n best met mijn antieke software.

Ik heb nooit in een ziekenhuis gelegen. Goed, toen ze mij met de vacuumpomp moesten halen een paar daagjes, maar dat tel ik even niet mee.
Twee jaar geleden is er bij mij een enorme angst voor ziekenhuizen, bloed, narcose en dood ingeslagen. Ik weet zelf ongeveer waarom maar dat wil ik even voor mezelf houden.
Laten we het erop houden dat het heftig was, en dat ik er angstremmende middelen voor kreeg, en dat ik ervoor onder behandeling ben. Mijn "grapjes" over de angst voor de bevalling waren dus ook niet zomaar, ik ben er behoorlijk angstig voor geweest. Van tevoren had ik al verteld dat ik geen navelstreng wilde doorknippen en geen nageboorte wilde zien en zeker zou ik niet kijken naar de operatie mocht het een keizersnee worden. En toen ging er nog vanuit dat alles goed zou verlopen.

Nu heb ik een behoorlijk zware bevalling die uiteindelijk resulteerde in een keizersnee meegemaakt. Alle aanwezige artsen en zusters hadden de aantekening "vader angstig" meegekregen. Ik werd tijdens de bevalling bijna net zo scherp in de gaten gehouden als mevrouw Mack en de baby. Om de tien minuten werd mij gevraagd of het nog ging en de anesthesist zei me dat als het niet ging bij de keizersnee dat ik op de grond moest gaan liggen.

Uiteindelijk heb ik alleen maar gezegd "met mij gaat het goed." Toen Hans ter wereld kwam was er snel handelen nodig omdat hij even niet kon ademen en ik stond er bij toen ze hem intubeerden en zuurstof toedienden. Toen dat klaar was heb ik het navelstreng doorknippen toch opgeëist. Ik zag de nageboorte naast mij liggen en heb aan de dokter gevraagd of ik Hans heel even aan moeder mocht laten zien. Dat mocht, twee tellen, en toen ik erheen liep zag ik perongeluk haar buik nog openliggen. Daarna moest Hans snel naar de couveuseafdeling waar wederom zijn luchtpijp werd schoongezogen.
Al mijn angsten zijn weggebleven. Dankzij de begripvolle zusters en doktoren ( je kunt ze niet genoeg prijzen) en ook omdat ik vond dat ik niet degene was die het zwaar had maar mevrouw Mack en de baby. De gyneacoloog zei me later dat zo'n schokeffect soms wel eens hielp om iemand van zijn angsten af te helpen. Ik weet wel beter. De op dat moment veel belangrijkere doktoren en zusters dan angstige ik, hadden ook nog eens begrip voor mij. Dát heeft me er doorheen geholpen.

Ik schaamde mij een beetje voor de complimenten die ik na afloop kreeg en deed ze op dat moment met een voorzichtig knikje af.
Ik dacht nog: De complimenten haal ik later op mijn weblog wel op.

Weer een "Hans updatelogje", waarvoor mijn excuses voor iedereen die het al zat wordt, ik hoop dat ik ooit weer eens over iets anders kan praten.
Hans doet het goed en drinkt gulzig en ik ben trots op hem als ik op de monitor bij saturatie (zuurstofopname) af en toe 100% zie staan. Met die nog onvolledige longcapaciteit van hem.
Hij krijgt wat extra zuurstof in de couveuse om het voor hem wat makkelijker te maken, maar iedere keer als hij de 100% haalt komt er een aardige zuster de extra zuurstoftoevoer iets naar beneden zetten. Hij speelt gewoon een spelletje met ze. (Goedzo jongen, pak ze maar in.)

Mevrouw Mack voelde zich vandaag wat beter en begint al te klagen over het eten. Vannacht heeft ze overgegeven en dat komt volgens haar daarvan. Ze is een zeikerd met eten en stuurt mij rustig op pad om bij Bakker Bart een broodje eiersalade en een broodje ei met rauwkost te halen. Morgen maakt ze het nog erger en stuurt mij weg voor een frietje of voor een broodje shoarma, ik weet het zeker.
De familie waar ik uit kom heeft altijd geleerd dat je respect hebt voor de dokter, de pastoor, de politie en de onderwijzer. Mevrouw Mack vraagt rustig aan de gyneacoloog die haar heeft behandeld of, nu hij er toch staat, hij even kan helpen om haar bed samen met mij terug te rijden naar een andere afdeling. In ruil daarvoor kreeg hij dan wel een stuk chocola moet ter hare verdediging gezegd worden. Deze gyneacoloog was een beetje mijn type, d.w.z. hij kon geen nee zeggen. Ze is dus aan de beterende hand.
U begrijpt hieruit vast wel dat ik een zwaar leven heb bij haar. Maar ik blijf natuurlijk wél gewoon de baas in huis.

Hier is-ie dan!

Het was vandaag weer een spannende, emotionele dag omdat Hans vandaag even met de ambulance naar een ander ziekenhuis moest om een scan te maken. Het waarom hiervan is me eigenlijk ontgaan. Uiteindelijk deed dat er ook niet toe want op de scan was niets bijzonders te zien behalve dat in zijn longetjes nog steeds die vieze troep zit, maar dat wisten we al.
Ondanks dat ademt hij zelfstandig en weet hij de zuurstofwaarde in zijn bloed toch op goed nivo te krijgen. Voor de scan had hij een licht roesje gekregen omdat hij stil moest liggen, en omdat het een zoon van mij is, was dat vrij lastig voor hem.
Toch hebben we ons wel ernstig zorgen erover gemaakt totdat een verpleegkundige ons geruststelde en in begrijpelijke taal kon uitleggen wat het probleem was. Ze vertelde dat de meeste baby's een paar minuten niet ademen vlak na de geboorte wel doorstaan zonder nadelige gevolgen.
's Avonds kwam de kinderarts die hem als eerste onder handen genomen had, vertellen dat Hans het zo goed deed dat hij zijn mededeling van de vorige dag, over het onderzoeken op blijvende gevolgen introk. Hij vertelde wel dat hij er zelf ook even van geschrokken was.
We krijgen Hans pas mee naar huis als alle troep uit zijn longetjes is en dat kan even gaan duren.
Maar dat interesseert me vrij weinig. Het gaat naar omstandigheden heel goed met hem en dat is het enige wat telt.
Mevrouw Mack heeft het wel zwaar na de keizersnee, ze heeft veel pijn van de wond en gooit er (als de zusters er niet bij zijn) wat lelijke woorden uit. Over een paar dagen voelt ze zich hopelijk beter. Ik smokkel morgen wat illegaliteit mee het ziekenhuis in om haar narigheid te verzachten.
Toen ik net thuis kwam was onze tuin versierd door de buren. Al mijn vooroordelen hierover smolten als sneeuw voor de zon. Fijn om eindelijk eens een burgerman te zijn.

Onze zoon is eindelijk 18-mei om 17:10 geboren. Zijn namen zijn Hans Antonie, hij is 52,5 cm lang en hij weegt 2860 gram. Het was ontzettend slopend voor mijn lieve vrouw omdat zaterdag de eerste weeën zich aankondigden, maar niet doorzetten.
Vanochtend is het besluit gekomen om naar het ziekenhuis te gaan, waar ze de weeën opwekten maar de ontsluiting nog niet echt op gang kwam.
Omdat Hansje in het vruchtwater had gepoept wilden ze hem snel halen en is het een keizersnee geworden.
Hansje had een moeizame start omdat zijn longetjes en maagje volzaten met het vervuilde vruchtwater. Toen hij geboren was werd hij flink onder handen genomen door de kinderarts, die eerst de longetjes uit wilde zuigen voordat ze hem aan het ademen brachten. Hij heeft het dus eerst eventjes benauwd gehad en is later naar de couveuse gebracht.
Daar herstelde hij zich naar omstandigheden snel. De dokter zei me dat hij daar wel even moet blijven om te kijken of hij er geen blijvend gevolg van zou overhouden, maar liet wel doorschemeren dat hij tevreden was over wat hij zag. Zonder extra beademing was de zuurstofwaarde in zijn bloed goed en zijn hartslag is ook prima. Ik hoop van ganser harte dat het allemaal goed is met hem, maar ik moest me niet teveel zorgen maken van de dokter.
Hij heeft later nog een kwartiertje bij mevrouw Mack op haar borst gelegen en dat leek hem prima te bevallen.
Hans is een prachtige jongen waar we ontzettend blij mee zijn. Wij zullen er alles aan doen om te zorgen dat zijn moeizame start snel wordt ingelopen.

En ik zeg het niet graag, maar ik vond het fijn te zien hoe jullie allemaal belangstelling toonden.

Zaterdagavond half 10 voelde mevrouw Mack voor het eerst iets wat op een wee leek. Dit heeft zich die nacht om de drie uur herhaald. Omdat er ook wat bloedverlies bij was hebben we s' ochtends de verloskundige gebeld. De verloskundige (Els Salvador) is gisteren langsgeweest en dacht dat de baby iets lager is komen te zitten. ' s Middags belde ze even terug en toen waren de weeën om het half uur. Vannacht heeft mevrouw Mack op de bank gelegen omdat ze dacht dat ze daar beter zou liggen. Toen ik vanochtend om 5 uur beneden kwam had ze ieder half uur een wee gehad.
Ik heb toen het bad aangezet en zij is daar in gaan zitten en heeft daar twee uur ingelegen, en is zowaar in slaap gevallen. Toen ze om 7 uur wakker werd van het afgekoelde water moest ze wat eten omdat ze flauw was. Vlak daarna moest ze overgeven en is toen in bed gaan liggen.
Daarna zijn de weeën gestopt en heeft ze een kleine 4 uur geslapen.
De weeën zijn niet meer teruggekomen en ze heeft nog maar even Els Salvador gebeld om haar van de situatie op de hoogte te brengen.
Waarschijnlijk zijn het indalingsweeën geweest en hoeft ze zich niet druk te maken. Wel kreeg ze het advies om zoveel mogelijk te slapen nu het nog kan omdat het er toch zit aan te komen.
Dus nu slaapt ze.
De schepper heeft het toch wel juist ingeschat om een baarmoeder bij de vrouw te plaatsen en niet bij de man, want dat zou helemaal niks geworden zijn, schat ik zo in.

'Alles nog rustig?' is de meest aan mij gestelde vraag de laatste dagen. Vooral op mijn werk en bij badminton. Ten eerste, wat denken ze nou, dat ik vrolijk kom werken terwijl de weeën zich in snel tempo opvolgen? En ten tweede, mijn lichaam houdt zich opmerkelijk koel, maar mijn hersenen hebben het druk alle angstgedachten weg te voeren, dus rustig? Nee.

Je bent inmiddels wel aan het idee gewend maar een echt gevoel erover heb je nog niet. Je hoort veel dingen over baby's maar tot je doordringen doet het nog niet echt. In alle maanden hiervoor heb je veel babykleertjes gekregen waarbij je iedere keer je enthousiaste gezicht moet opzetten terwijl je denkt: Juist. Het zal wel. Er is een babykamer ingericht waarbij je vrouw precies wist hoe en wat, terwijl jij eigenlijk alleen maar opdrachten uitvoerde. Je hoort dingen over het mooie moment van het op de buik leggen van de baby direct na de geboorte en jij denkt: Ik wou dat het vast voorbij was.
Ik klink misschien onverschillig en ondankbaar maar dat is het niet. Ik ben gewoon gewoon al weken nerveus. Angstig. Volgens mij begint mijn rol pas als de baby peuter is. Dat hij/zij moet lachen als ik een lepeltje eten met een vliegtuigimitatie aan hem/haar geef. Of treintje op de knie speel. Of een racebaan op ga zetten. Een fietsband plakken. Dan kom ik pas in m'n element.

Ik hou me nu stil, en dank onze lieve Heer als alles goed gaat met mevrouw Mack en de kleine. Zij gelooft er wel niet in, maar dat doet er niet toe. En ik vraag stiekem (want dat weet dan verder toch niemand) een beetje kracht voor mezelf tijdens de bevalling.
Maar let op mijn woorden, als alles goed is verlopen en de baby is er gezond en wel, dan heb ik gewoon weer de grote mond die ik altijd had hoor.

De angst is toegeslagen. Vannacht werd ik wakker en realiseerde me ineens dat er een baby geboren gaat worden. En dat het in principe ieder moment kan gebeuren. Misselijk en zwetend lag ik te wachten op wat komen gaat. Gelukkig heeft mevrouw Mack wél stalen zenuwen.
Ik zocht in mijn huisapotheek naar een kalmeringstabletje. Dat hielp. Ik schaam mij voor het feit dat ik me nerveuzer maak over de bevalling dan zij, maar heb vannacht met haar afgesproken dat ik me daarvoor niet zal schamen. Volgens haar ben ik niet de enige man bij wie de angst toeslaat.
Volgens mij wel.

En vanavond waren wij op visite bij mensen die twee kleine kinderen hebben. Twee meisjes, eentje bijna vier en eentje bijna twee. 'De kleinste is erg éénkennig' waarschuwde moeder.
Na twee minuten waren ze niet meer bij me weg te slaan. (Met honden lukt het me ook vaak.)
Ik deed net of ik sliep, en als de meisjes dan "boe" riepen schrok ik zogenaamd wakker.
Makkelijk publiek hoor, kinderen.

Maar vadertalent heb je natuurlijk pas als ze ook ophouden als je dat vraagt. En ja, dat is een stuk lastiger. Want kinderen en honden voelen natuurlijk feilloos aan dat deze leuke meneer nooit overtuigend 'nee' heeft leren zeggen.