Categorie: Autoliefde

Ik zat af te geven op de Formule 1, als een oude zak die vindt dat vroeger alles beter was. En dat was ook grotendeels zo. In je herinnering dan. De race werd 80 minuten uitgesteld wegens de regen. Diezelfde regen waardoor we nu prachtige herinneringen hebben aan de Formule 1, waardoor Senna zich van Prost kon onderscheiden, waardoor je prachtige schuivers en crashes zag, en waardoor je een tactisch spel kreeg waarbij elke coureur moest beslissen wanneer ze weer naar slicks konden.

Nu zijn er geen regenbanden meer nodig, hooguit intermediates (een tussenvorm) en wachten ze in verband met de veiligheid tot het weer droog is. En mocht het tijdens de race gaan regenen, leggen ze de boel stil.

Formule 1 coureurs verdienen miljoenen, het is wat mij betreft wel de bedoeling dat ze enigszins risico lopen. Het is niet de bedoeling dat je als boekhouder meer gevaar loopt omdat je je bijvoorbeeld kunt snijden aan papier, hoewel ook dat beroep ontdaan is van alle gevaren. Kijk, toen Senna verongelukte ben ik tijden van slag geweest en ik zit niet hopen op een zware crash. Maar voor die miljoenen mag best wat spektakel worden geboden en mag er gevaar gelopen worden.

Ik lees net dat Max Verstappen ook een oude zak is. Hij is exact dezelfde mening toegedaan. Het verschil is wel dat als hij het zegt er naar hem geluisterd wordt. Ik weet verder niks van F1 behalve dat het vroeger beter was.

Ik heb nu al helemaal de schijt van deze nieuwe auto. Echt, niks werkt. Ik denk, ik neem er even een zaterdag voor om het uit te zoeken, staat er geen enkele bruikbare instructie in het instructieboekje. En dan moeten jullie niet denken dat ik overdrijf, want nee, niks klopt. De instellingen voor de stoelen niet, de navigatie niet, Apple car-play niet en vooral het automodem niet.

Er zit een modem in dus dan wil ook dat dat werkt. Maar er zat geen simkaart in. Dus ik kocht een prepaid simkaart. Ik deed die in de houder en internet werkte niet. Waarom niet? God mag weten waarom niet. Ik resette naar fabrieksinstellingen en vervolgens was ik alle kaartupdates kwijt. Tenminste, dat vermoedde ik. Ik wilde ze weer opnieuw installeren maar dat lukte niet, want de kaart updates waren te groot. Dat moest via USB. Maar de USB die ik pakte was 2G, en het moest 4G zijn. Ik reed naar de plaatselijke telefoonturk om een USB te halen van 4G, maar hij zei dat dat lastig was omdat de meeste groter waren. Prima, doe me dan maar een grotere. Hij had 64G en 256G dus ik vond 64G groot genoeg. Er hingen geen prijskaartjes bij, want dan kunnen die stomme Turken zelf bepalen of ze iemand kunnen oplichten, en aan mijn onnozele voorkomen had hij bepaald dat ik een gewillig slachtoffer was. Deze kan weg voor 25 euro, zei hij. Ik wilde pinnen maar hij vroeg of ik contant had. In mijn naïviteit dacht ik nog dat hij contant geld nodig had, maar even later besefte ik dat hij geen belasting ging afdragen. Klootzak.

Thuis downloadde ik een kaart van Frankrijk, dat duurde 16 minuten en toen ik de USB in de auto wilde doen bleek dat het een hele andere USB aansluiting was. Ik had die Turk nog verteld dat het voor mijn auto was, maar dat boeide die kameel natuurlijk helemaal niet. Geld voor niks uitgegeven. Ik kreeg ook de wifi niet aan de gang dus ik besloot tegen beter weten in de simkaart eruit te halen om te kijken of hij andersom moest of zo, maar toen flikkerde de simkaart inclusief houder door een gat en is nu voor eeuwig weg, ergens onder de vloerbedekking van mijn auto. Teringtyfuspleurisroodvonkgeelzucht! En ook de kaart van de Benelux installeerde niet. Die kwam wel op 100% maar vervolgens ging hij gewoon weer naar nul en begon opnieuw.

Er zat niks anders op dan het kapje dicht te doen, te accepteren dat mijn automodem het nooit meer zal doen, dat ik 35 euro voor Jan Lul heb uitgegeven waarvan 25 nog in het zwarte circuit terecht gekomen is ook, en om dan maar AppleCarPlay voor de navigatie te gaan gebruiken. Maar ook dat deed het niet meer, een of andere debiele melding die ik voor kennisgeving kon aannemen maar verder niks. Kutwagen! Ik rij voortaan wel in de Modus van Linda.

Ik mis mijn Peugeot nu al.

In november 2022 kocht ik na lang zoeken mijn huidige auto, een witte Peugeot 508 sedan uit 2011, met automaat en leren bekleding. Ik had er een in zuid Frankrijk zien rijden en besloot toen dat ik er ook eentje moest. Omdat de auto bekend stond om zijn onbetrouwbaarheid liet ik de motor reviseren om de nodige ellende te voorkomen.

Echter is het motorblok niet het enige onderdeel dat kapot kan dus ik heb nogal de nodige storingen gehad. Het eerste halfjaar werd dat allemaal onder garantie verholpen door de zeer slordige verkoper, maar daarna gingen de storingen door. En steeds hoopte ik dat het wel een keer klaar zou zijn. Ook de gereviseerde motor begon ineens weer olie te verbruiken, maar ook dat is weer opgelost. Ik vind een storing niet zo erg, je krijgt er een band met je auto door, maar ik hou niet van brandende waarschuwingslampjes dus ik laat ze wel oplossen. En het moeten niet steeds dezelfde euvels zijn die kapot gaan.

Inmiddels is mijn auto uit 2011 volledig nieuw opgebouwd uit onderdelen van na 2022, dus hij rijdt als een trein. Afgelopen drie weken was ik slechts drie keer bij de garage dus dat viel mee. Maar de laatste keer zag ik dat hij een zwarte Volvo V60 T5 had staan en ik informeerde naar de auto. Ik kreeg uitleg, een inruilvoorstel en ik maakte een proefrit. Het was een 250 pk monster uit 2018 dat zo mogelijk nog beter reed dan de mijne. Hij was ietsje kleiner achterin maar nog acceptabel, en hij was veel moderner.

Maar daar zat onder andere het probleem. Apple Car Play, dus het was de bedoeling dat ik met Spotify moest gaan werken in plaats van met cassettebandjes een USB-stick. En je kon het dashboard een stijl meegeven via de instellingen, dus de meters konden rood, zwart, of chroom omrand, kinderachtig! Trouwens, er was geen olietemperatuurmeter en zelfs geen koelvloeistoftemperatuurmeter! Kennelijk niet nodig. Nee, dit stond te ver van mij vandaan, tenminste nu nog. Daarbij was de auto zwart, een station die je op elke straathoek ziet staan. Volgens de garagehouder, en ook volgens Linda was het een chique auto, met ledverlichting en designuitlaten. Maar dat interesseert mij niet, chique. Uiteindelijk zie ik een zwarte dertien in een dozijn station en vind ik de mijne mooier, zeker op de Franse wegen.

En alsof mijn auto het aanvoelde loste de laatste motorstoring waar een nieuw onderdeel voor besteld moet worden zichzelf op. Het onderdeel werkt kennelijk weer. Ik maakte nog eens een rondje in mijn eigen auto en besloot de Volvo af te zeggen.

Ik was naar de International Amsterdam Motor Show, die gehouden werd in het gebouw van de rai. Er waren een paar auto’s die ik wel aardig vond, een stuk of vijf, en verder ben ik het wel aardig kwijt, die autoliefde. Ik rij nog steeds heel graag, en wheelers dealers neem ik op, maar ik loop zo langs tientallen nieuwe Ferrari’s, Porsches en Lamborghini’s. Vooral als ze in roze of goud gespoten zijn. Met de F1 ben ik ook volledig klaar, zelden zoiets saais gezien. Het moet betekenen dat ik een volledig ander mens ben geworden, want veertig, dertig en twintig jaar terug zou ik dit niet hebben kunnen schrijven. Onmogelijk, want in mijn jeugd draaide ongeveer alles om auto’s.

Wat me nu opviel waren de mensen. Aan het begin stond een aardig meisje bij een aantal Amerikaanse auto’s vriendelijk lachend te poseren maar zichtbaar bang om een vraag te krijgen, want het kind was hooguit twintig. De hele verdere show ben ik niet één knappere tegengekomen en dat was niet eens omdat die eerste zo ontzettend knap was. Allemaal blonde meiden die er het zelfde uitzagen, totaal nietszeggend, en omgeven door jonge jongens die er zo mogelijk nog onwetender uitzagen. Bij de stands van de snelle auto’s is het van hetzelfde laken een pak. De stands zijn omheind met touwen, binnen loopt een te rijke eigenaar met onnatuurlijk veel en te donker haar, om hem heen loopt een broedmachine met een paar kinderen. Hij geniet van de aandacht die het klootjesvolk, ik dus, voor zijn succes heeft.

Bij een andere stand waar ik per ongeluk te dichtbij stond werd ik aangesproken door een patserig type, begin dertig, zwarte broek, te strakke witte blouse om zijn buikje gespannen, achterovergekamd haar, zelfverzekerde pose. Hij vroeg mij wat mij naar deze show bracht. Hij verkocht audioinstallaties en als ik ergens geen interesse in heb is het om mijn kofferbak vol te bouwen met speakers, dus ik zei hem dat ik zolang mogelijk zonder hoorapparaat wilde doen, wat natuurlijk niet aardig was van mij. Maar ik ben ook niet meer aardig, ik vind de meeste mensen helemaal niet leuk en ik denk zelfs dat autisten normaal zijn, en dat het aan de anderen ligt. Aan die mensen die teveel ruimte innemen en die teveel lawaai maken omdat ze schijt hebben aan anderen.

Kortom, auto’s interesseren me nog nauwelijks, blonde meisjes nog amper en ik wacht met aardig zijn af of de ander dat wel verdient. Ik ben ongemerkt heel iemand anders geworden. Mijn identiteit is gestolen.

Godin Voitura was mij toch gunstig gezind. De auto heeft geen misslag gemaakt, geen waarschuwingslampje ging branden, alles deed het naar behoren en ik had rijplezier. Scheuren is niet nodig, flink optrekken, een glad wegdek, een paar heuvels, een paar bochten, en een klein stukje snelweg om even door de tweehonderd grens te breken, het is genoeg. Bovendien werd ik op dat moment ingehaald door een van de motorrijders die me later zei dat hij 270 had gezien. Ik zag het al toen ik gas gaf. Hij kwam me achterna, hij dook voorover achter z’n windscherm en er was voor mij geen houden aan, hij komt je met een behoorlijk snelheidsverschil voorbij. Ik zag 210 toen ik de poging op moest geven wegens drukker verkeer.

In 2010 ging ik voor het eerst mee, ook toen zaten we in Hamelen. Een mooie stad aan een de rivier de Weser, we hadden er nog scherpe herinneringen aan. Maar dertien jaar later bleken mijn scherpe herinneringen toch niet meer zo scherp, tenzij ze de stad verbouwd hadden. Een grand café waar we destijds kwamen was een kwartslag gedraaid en het was ook naar de kade van de Weser versleept. Sieneke vertegenwoordigde toen het songfestival voor Nederland, of die meid die als Indiaan verkleed was, één van de twee. In elk geval, na een dag zoeken hadden we het grand café gevonden, althans, geconcludeerd dat deze het geweest moest zijn.

Verder is het natuurlijk prachtig om met z’n vieren op stap te gaan als vrijgezellen met een trouwring. Met onze praatjes hadden we enorm veel succes bij de meisjes, want wij zijn in dertien jaar natuurlijk niks van onze looks kwijtgeraakt. Het meest moesten we lachen om onze eigen sneue act. Dat je uiteenzet hoe je denkt dat je overkomt, tegenover hoe je werkelijk overkomt. De anderen dan hè, want ik had gewoon nog sjans met één van de plaatselijke Helga’s. Maar volgens de anderen beeldde ik me dat in, omdat ik zo zielig ben.

Hoe dan ook, wir waren wieder da!

Voitura is de godin van de automobielen, en als ze je niet gunstig is gestemd, dan achtervolgt het pechspook je. Ik verheugde me dus een maand geleden om met de auto naar Frankrijk te gaan, en daarvoor werd de auto in opperste staat van onderhoud gebracht. Al maanden was ik met de auto bezig, reparatie na reparatie, alles nog onder garantie, tot hij vlak voor de garantie verliep volledig in orde was. (benzineklep opende niet, thermostaat lek, stoelverwarming deed het niet, kentekenplaatverlichting deed het niet, navigatiescherm viel uit, een strip moest opnieuw vastgemaakt, buitenspiegel moest vervangen, kofferbakscharnier moest geolied, stoelverwarming deed het nog niet, navigatie deed het nog niet, ventilatieroostertje zat vast nadat ze het navigatiescherm hadden vervangen) Het heeft me zeker 20 ritten van 50 km gekost. Nu moest het goed zijn, en kon ik een zorgeloze vakantie in Frankrijk tegemoet zien.

Na de garantieperiode ben ik naar mijn eigen garage gegaan, en het eerste wat er moest gebeuren was een krakende stoel insmeren. Tien minuten en klaar. Twee dagen voor ik naar Frankrijk ging, ging het portier niet meer open. Het slot werd gesmeerd, en het werkte weer. Echter, bleken mijn nieuwe achterbanden binnen 10.000 km volledig versleten. Een nieuw record voor een voorwielaandrijver. Ook die werden nog net voor de vakantie vervangen.

In Frankrijk ging er een lampje branden, terwijl er in een half jaar nog nooit een waarschuwingslampje had gebrand! Het bleek niks bijzonders te zijn, maar even later hield het slot er weer mee op.

Het mag dus niet zo zijn dat mijn droom, onbezorgd rijden in Frankrijk, wordt verwezenlijkt. Daar zorgt vrouwe Voitura wel voor met haar pesterijen. Eenmaal terug in Nederland werd het slot vervangen en alles werkte weer perfect.

Nu ga ik morgen naar Duitsland, en raad eens? Er ging vandaag een lampje branden! Terwijl er nooit lampjes branden! Een kapot dimlicht. Daarmee nog even snel naar de garage vanmiddag, anders is het weer net als een paar jaar terug, toen ook in Duitsland mijn licht kapot ging en ik geïrriteerd was in plaats van zorgeloos.

Voitura is mij dus niet gunstig gestemd. Ik heb alleen geen idee wat ik heb misdaan.

Wij zijn afgedaald richting zuiden in zitten nu in de Jura. Dat ging niet geheel vlekkeloos omdat mijn dakdragers voor veel windgeruis zorgden, daar waar ik juist een comfortabele auto had uitgezocht. Verder ging er een oranje lampje branden, wat mijn vakantiepret volledig kan bederven, juist omdat ik altijd zorg voor een tiptop staat van onderhoud. Voor mij is dit een heet hangijzer. Deze auto had het eerste halfjaar veel mankementen en ik moest vaak terug. Toen het laatste mankement eindelijk was verholpen, hield een dag later mijn dashboardverlichting ermee op en toen wist ik dat Voitura, godin van de auto’s, tegen mij was. Maar een paar minuten later bleek dat mijn verlichting uit stond en dat dat de oorzaak was.

Vier dagen voor ik op vakantie ging, kon een deur ineens niet meer open, en aangezien met de auto op vakantie gaan voor mij een belangrijke zaak is, dacht ik weer aan Voitura. Het bleek een kleinigheid, maar toen bleken mijn nieuwe achterbanden in 10.000 km vrijwel glad te zijn. Ook dat werd een dag voor vertrek nog in orde gemaakt.

Dus dan denk je in alle rust naar het vakantieadres te rijden, verpesten de dakdragers je limousine gevoel weer. Ik was overigens de enige die er last van had, maar ik ben hypersensitief. En toen we de camping opreden ging het genoemde lampje branden en wist ik nu zeker dat de bitch Voitura tegen mij was. Ik appte met de garagehouder die mij zei het te negeren. Een oranje lampje is slechts een waarschuwing, en nadat ik olie en koelvloeistof had gecontroleerd besloot ik zijn advies op te volgen en de vakantie er niet door te laten verzieken. Voitura begreep dat ze geen grip meer op me had en liet het lampje vandaag na een paar kilometer uitgaan.

Toen konden we (ik) ons weer concentreren op de vergeten tandenborstel en zwembroek, zaken waar je over het algemeen toch het eerst aan denkt. De dakdragers had ik verwijderd dus vandaag reed ik zoals het hoort, hard, over de b-wegen naar de hypermarché, als een Fransman in een Franse auto.

Het voordeel van zo’n plotseling invallende koude is dat het de collectieve aandacht opeist waardoor de dagelijkse drukdoenerij even naar de achtergrond verdwijnt. Evolutionair bepaald waarschijnlijk, toen we nog in hertenhuiden gekleed gingen en we nog geen huizen hadden, en zo’n vrieskou een gevaar was. Om te overleven moest je je warm zien te houden, wellicht door eten te delen en dicht tegen elkaar te kruipen.

Dat zit nog steeds in ons systeem omdat we eenmaal veel langer in hertenhuiden rondzwierven dan dat we in huizen wonen. Bij deze vrieskou, de temperatuur is hier niet boven nul geweest vandaag, zegt ons oerinstinct ons om beter op een ander te letten. Loopt iemand niet te lang buiten en heeft hij wel warme kleding aan?

Om dat te controleren startte ik de auto en reed even een rondje. Nou ja, eigenlijk deed ik het om te controleren of mijn achterruitverwarming het wel deed. Omdat mijn collega’s toch allemaal in de zorgstemming waren, deed ik dat onder werktijd. Even een kwartiertje therapeutisch rijden door de winter, over verlaten wegen tot de olie goed warm is. Mijn achterruit ontdooide snel. Gelukkig maar, anders werkt de therapie niet.