Auteur: Mack

Ik ben Mack, uit 1969, dat klinkt vertrouwder dan het noemen van mijn leeftijd. Begonnen in 2004 met web streepje log dat te succesvol werd en dus overgenomen door snelle jongens die alles kapot maakten. Ik heb in tegenstelling tot velen mijn archieven kunnen redden, maar bijbehorende foto's zijn veelal verdwenen in de diepste krochten van internet en dus weg. Ik woon in Vaassen, aan de oostelijke rand van de Veluwe en schrijf daarover alsof het onontdekte wildernis is. In werkelijkheid is het één grote ergernis van verbodentoegangbordjes en zwervende toeristen. Verder schrijf ik over alles, soms serieus maar meestal niet. Sorry.

Regen

Ik zat af te geven op de Formule 1, als een oude zak die vindt dat vroeger alles beter was. En dat was ook grotendeels zo. In je herinnering dan. De race werd 80 minuten uitgesteld wegens de regen. Diezelfde regen waardoor we nu prachtige herinneringen hebben aan de Formule 1, waardoor Senna zich van Prost kon onderscheiden, waardoor je prachtige schuivers en crashes zag, en waardoor je een tactisch spel kreeg waarbij elke coureur moest beslissen wanneer ze weer naar slicks konden.

Nu zijn er geen regenbanden meer nodig, hooguit intermediates (een tussenvorm) en wachten ze in verband met de veiligheid tot het weer droog is. En mocht het tijdens de race gaan regenen, leggen ze de boel stil.

Formule 1 coureurs verdienen miljoenen, het is wat mij betreft wel de bedoeling dat ze enigszins risico lopen. Het is niet de bedoeling dat je als boekhouder meer gevaar loopt omdat je je bijvoorbeeld kunt snijden aan papier, hoewel ook dat beroep ontdaan is van alle gevaren. Kijk, toen Senna verongelukte ben ik tijden van slag geweest en ik zit niet hopen op een zware crash. Maar voor die miljoenen mag best wat spektakel worden geboden en mag er gevaar gelopen worden.

Ik lees net dat Max Verstappen ook een oude zak is. Hij is exact dezelfde mening toegedaan. Het verschil is wel dat als hij het zegt er naar hem geluisterd wordt. Ik weet verder niks van F1 behalve dat het vroeger beter was.

En Corps

Ik keek in mijn eentje een film dus hoefde ik geen rekening te houden met of het een goede film was, ja of nee. Het was een Franse film over een balletdanseres, typisch mijn genre.

Ballet is de hoogste danskunst, al ging het deze danseres om het dansen op zich. Ze danste voor haar overleden moeder en om erkenning van haar vader, die het maar druk had met zijn werk als advocaat. Haar lichaam is gespierd en soepel, heel anders dan het mijne, dat is alleen gespierd. Haar bewegingen zijn gracieus en haar gezicht is klassiek. Tijdens een voorstelling breekt ze een enkel en gevreesd wordt dat ze nooit meer kan dansen. Later, tijdens haar revalidatie komt ze in contact met een groep moderne dansers, uiterst vage lui. Maar Elise, zo heet ze, heeft daar geen oordeel over zoals ik en danst met hen mee.

Een vagerd met een neusring probeert haar te versieren met vage bezweringen want mannelijke dansers zitten niet op dansen omdat ze dansen zo leuk vinden. De danseressen denken echter van wel. Gelukkig valt ze niet voor de vagerd, en ook niet voor haar fysiotherapeut met knot die zogenaamd alleen vrienden met haar wil zijn. Elise denkt ook echt dat het zo werkt.

Uiteindelijk gaat ze voor de minst vage uit het groepje -de wet van vraag en aanbod- en hij heeft het geluk met haar naar bed te mogen. Dat hele dansen interesseert hem ineens geen reet meer, want zo zijn ze, die mannelijke dansers. Het lukt haar ook nog haar vader tot tranen toe te roeren met haar dans, al had hij liever gezien dat ze rechten was gaan studeren, want zo zijn vaders. Nou ja, niet helemaal want zijn tranen waren echt. Vaders willen hun dochter graag gelukkig zien, maar niet met een danser met een knot of een neusring.

Nee, deze film had ik weer prima uitgezocht. Onder het mom van hoogste danskunst lekker naar een gespierde, soepele jonge meid kijken. Want zo zijn ze, die mannelijke bloggers.

Barbeau Marion - Mémoires de Guerre

Vakantieherinneringen

Ik bedacht laatst hoe ik vroeger blij kon zijn met iets simpels. Een pas geslepen zakmes bijvoorbeeld. Of nieuwe batterijen in m’n zaklamp. Vlak voor de vakantie kregen we dat, het zakmes stond symbool voor het avontuur dat we zouden gaan beleven. Het mes was noodzakelijk om te overleven op vakantie, je moest er wilde takken mee kunnen wegkappen, je moest er gevangen vissen mee kunnen schoonmaken, je moest jezelf ermee kunnen verdedigen en als ik iets ouder was geweest moest ik me er ook mee kunnen scheren.

De zaklamp, fel als een laserstraal, was om je weg te kunnen vinden op een donkere camping, om je vijanden mee te verblinden en om ‘s avonds tegen het tentdoek te kunnen schijnen, zoals je in andere tenten ook wel eens zag als je er langs liep. En ik had een werphengel met blinker, om grote roofvissen mee uit het meer te halen.

Er was zelfs een jaar dat we een walkman hadden, voor op de achterbank. Het was drie dagen rijden met de auto met caravan naar Salles Curan. Er waren nog geen snelwegen in Frankrijk, wij kregen ze in elk geval niet te zien. Eindeloos lange rechte wegen door korenvelden, dodelijk saai, en de vakantieboekjes die we bij aanvang hadden gekregen waren dan allang uit. We waren blij als het je beurt was om bij opa en oma in de auto te mogen, want die reden ook mee. Daar kon je mee praten en ze praatten ook terug. In de Fiat van mijn ouders hing een strenger regime. Tenminste, je moest niet verwachten dat je steeds zo uitgebreid antwoord kreeg op je aanhoudende vragen.

De eerste dag kwamen we net voorbij Parijs, en hoorde ik mijn opa over Verdun, de tweede dag door het centraal massief en had hij het over de Tarn en Montpelier en de derde dag hoefden we nog maar een klein stukje en kwamen we ‘s ochtends op de camping aan. En daar bleven we dan drie weken, en als je de heen- en terugreis meetelde, waren we bijna vier weken weg. Geweldige tijden waren het, en dit is de reden dat ik nog steeds ieder jaar naar Frankrijk wil. Nog ruim twee weken…

Braaf

Laatst kreeg ik woorden met een man. Mijn hond viel die van hem aan. Normaal is het andersom, maar nu viel zijn hond uit tegen een andere en Lori greep haar kans om die van hem mores te leren. Ik was er niet op bedacht en de man riep boos dat ik haar aan de lijn moest houden. Normaal als ik hem tegenkom, hij heeft zijn hond altijd aan de lijn, snuffelen ze aan elkaar, die van hem valt dan ineens uit en de mijne verdedigt zich. Tot nu toe maakte niemand een probleem.

Ik zei dat tegen hem, waarom dat nu ineens een probleem was, waarop hij zei dat dat normaal ook zo was maar dat hij er nooit iets van zei. Ik zei hem dat hij z’n vorige hond ook altijd los had en dat er nu wederom niks aan de hand was, geen gewonden alleen wat geknauw.

De volgende dag kwam ik hem weer tegen en ik zei hem dat ik er niet op bedacht was anders had ik haar wel bij me gehouden. Hij zei dat hij zijn arm in het gips had en dat hij daardoor chagrijnig was. Ik zei hem dat ik Lori in de bebouwde kom voortaan wel aan de lijn hield, en toen was het weer goed.

Gisteren liep ik langs een huis, ik had Lori los, en een Labrador vond dat geen goed idee en kwam blaffend op Lori af stuiven. Lori was niet onder de indruk en bleef staan. De Labrador bedacht zich, veranderde van strategie en snuffelde voorzichtig. Twee staarten kwispelden en het probleem was weer opgelost.

Eergisteren, ik liep in het bos, Lori weer los, en een enorm zwijn stond vlak langs de kant. Lori keek het zwijn aan, het zwijn keek Lori aan, Lori keek mij aan en ik zei: Nee! Daarop kwam ze naast me lopen en zo passeerden we het zwijn. Dit is een voorbeeldige hond. Doet bijna alles goed. En de dingen die ze niet goed doet wijt ik aan mezelf.

Zij maakt het verschil

Astrid zat ooit bij me in de klas, het was 4 havo, en ze was, hoe zal ik het zeggen, nogal populair. Ik denk dat ze op dat moment mijlen voor lag op mij. Na de havo heb ik haar nooit meer gezien, al bleef ik via via over haar horen. Ze was geëmigreerd naar Haïti, wat op mij destijds volkomen logisch overkwam, want waarom zou zo’n meid in het suffe Apeldoorn blijven wonen?

Door of dankzij Trump kwam ik weer in contact met haar. Ze woonde in Washington DC, en daar was op dat moment iets aan de hand in het Capitool. Ze werd geïnterviewd voor de krant en ik herkende haar naam direct en stuurde haar een bericht.

Astrid was anders dan destijds. Of ik had wat van haar voorsprong goedgemaakt en leek dat daardoor zo. Ze was in elk geval enthousiast en tot op heden berichten we elkaar regelmatig.

Maar waar dit naar toe gaat, Astrid heeft een organisatie opgericht die jonge studenten in Haïti helpt. Haïti is ongeveer de meest gevaarlijke plek op aarde omdat bendes het land teisteren. Ze doet dit met veel toewijding en geeft persoonlijke informatie over de kinderen die hulp nodig hebben. En natuurlijk kun je niet iedereen helpen maar Astrid doet wat ze kan. En dus vraagt haar organisatie af en toe om een bijdrage voor een bepaald doel. En soms maak ik iets over en Astrid laat me dan weten dat het betreffende kind geholpen kan worden en ze bedankt me. Maar het moet andersom zijn. Astrid bedankt. Want wie uit die Havo klas heeft het nu zover geschopt als zij? Ze verzamelt geen schatten op aarde, maar ik vermoed wel in de hemel.

Anna

Er werd vanavond bij mij een slappe poging tot oplichting gedaan. Iemand deed zich voor als voorzitter van de voetbalclub en vroeg mij cadeaubonnen voor de vrijwilligers te regelen, en naar hem op te sturen. Ik had toevallig toch niks anders te doen, en ik ben nu 38 mails verder. Ik probeerde de oplichter totaal te frustreren, en dat leek een beetje te lukken, alleen vraag ik me toch af of ik niet tegen een chatbot zit te praten. Ik hoop natuurlijk dat het een Rus is, zodat ik mijn bijdrage lever aan de verdediging van Europa. Do ist der Bahnhof!

Hij bleef maar terugkomen en probeerde mij op verschillende manieren over te halen tot het verzenden van de cadeaubonnen. Als bijlage, als screenshot en omdat ik niet weet wat een screenshot is, moet ik nu de codes over typen en doormailen. Morgen, heb ik gezegd, want ik ben moe, ik ben maar vrijwilliger, bovendien stond ik niet op de lijst van begunstigden. Hij lijkt wel steeds wanhopiger te worden, want ik blijf domme vragen stellen.

Maar goed, het is een chatbot. Een mens zou zich nooit zo in de luren laten leggen. Ben ik er toch ingetuind. En die titel? https://youtube.com/watch?v=1XK5-n4rR7Q&si=yfgEzDC_Jzu4DciI

Niet te doen

Dit was dag vijf dat Linda er niet is. Ik heb weinig tijd om haar te missen want ik werk nog steeds, en de rest komt ook ineens op mij neer. Het eten bijvoorbeeld, niet dat ik er iets aan doe, maar ik draag wel die last van het verzinnen. Dit was dag twee achter elkaar van het cafetaria. Nu liet ik mijn dochter gaan, want als ik twee dagen achter elkaar ga, gaat het opvallen. Morgen moet mijn zoon.

Er is simpelweg geen tijd, en dan is de hond nog uitbesteed, al is dat pas sinds gisteren en komt ze morgen terug. Daardoor moest ik nog vroeger op dan normaal ook! En die kat loopt ook ineens steeds te mauwen dat ze eten wil. Maar het ergst zijn die kinderen. Juist in de week dat hun moeder er niet is denken ze: we nemen het ervan! Dus ineens gooien ze dagelijks kleren in de wasmand, als ik geluk heb dan, want als ik de wasmand boven bij de wasmachine heb staan, flikkeren ze het gewoon in de badkamer op de plek van de wasmand. En er komen uitgerekend nu steeds pakketjes en post voor ze binnen, als het ze interessant lijkt scheuren ze het open en laten de verpakking liggen, indien niet, laten ze het geheel gewoon op de tafel liggen.

Dat doen ze dus echt niet als hun moeder thuis is. Ook blijven spullen op de trap staan, daar lopen ze ineens gewoon langsheen. Alsof de trap een nieuwe voorraadkast is. En oh ja, dat leven van ze! Dat komt en gaat maar en we zien wel of we thuis eten of slapen. Of zoals vandaag dat ik ineens een appje krijg dat er twee blijven slapen. Een voldongen feit.

En die hoeveelheid was die er ineens uit zo’n wasmachine komt, dat is normaal ook nooit zo. En wel informeren of een bepaald kledingstuk al gewassen is. Denk ook niet dat ze even de wastafel schoonmaken zoals ze normaal wel doen. Welnee, ineens haren, tandpasta, wc-rolletjes overal, ineens ruimen ze hun eigen zooi niet meer op. En ze schijnen ook ineens te denken dat de vaatwasser zichzelf inpakt. Oh ja, en die appjes ineens. Waar ligt dit, waar ligt dat? Ze doen het er gewoon om, om mij even te hebben. En dan uitgerekend deze week, net als hun moeder er niet is!

Zonder hemd, zonder broek…

Ik zit zonder hond, zonder vrouw en zonder geld. En dit voelt niet goed al is het allemaal tijdelijk.

Eerst het zonder hond verhaal. De hond loopt mank, gisteren overbelast, dus ik kan nergens heen met haar. Dinsdag wordt ze opgehaald door de uitlaatservice en vrijdag pas weer teruggebracht.

De vrouw is op vakantie. Vanochtend vertrokken naar Zwitserland. Ze is met haar vader, en ik weet het al bijna een jaar. Maar ik maakte me niet druk. Waarom eigenlijk niet? Ik kook nooit, ik doe de was nooit en ik denk nooit na. Juist deze dingen zijn belangrijk deze week. Ik heb al één was aangezet, maar mijn dochter heeft hem alweer uitgezet en opnieuw gedaan, op de juiste temperatuur. Ik heb vanochtend het gras gemaaid, mijn auto gewassen en ik verveel me nu al. Het kan zijn dat ik dit onderschat heb.

Dan het geen geld gedeelte. Omdat Linda wegging is haar auto uitgeleend. Omdat dat hok zo smerig was heb ik die gisteren van binnen en van buiten schoongemaakt. Van buiten deed ik in de wasstraat en ik legde mijn portemonnee zolang op de automaat. En toen reed ik weg, zonder portemonnee.

Pas een paar uur later, toen ik friet wilde halen kwam ik erachter, en toen was het al te laat. Ik reed naar de wasstraat, maar m’n portemonnee lag er niet meer. Toen ik binnen ging informeren was er een niet zo behulpzame jongeman die iets zei van: oei, nee helaas. Rijbewijs, kentekenbewijs, pasjes, alles weg. Lekkere timing, een dag voordat Linda weg zou gaan.

Na het eten ben ik teruggereden om mijn gegevens achter te laten en te vragen of de jongeman op de camera kon kijken. Deze keer was hij meer behulpzaam en ging zoeken. Hij vroeg me hoe laat het was, en hij ging naar dat tijdstip. Een grote vrachtwagen blokkeerde het zicht, en de camera die binnen hing kon hij zo niet terugzien. Daarvoor had hij een muis nodig. Na een minuut of tien zei hij ineens: of het moet deze zijn, en pakte een portemonnee. Iemand had hem toch afgegeven, ik kon me al bijna niet anders voorstellen in het vriendelijke Vaassen, en zijn collega had dat niet doorgegeven toen hij de dienst overnam.

Alles zat er nog in, ook het bankpasje dat ik inmiddels geblokkeerd had. Ik bood de jongen twintig euro aan, maar die weigerde hij. Ik was opgelucht dat ik alles weer terughad. Alleen moet ik wachten op het nieuwe bankpasje. Tot die tijd probeer ik niet te bewegen en geen onnodige energie te verspillen. Met een beetje geluk kan ik donderdag weer eten.

Groot en wit.

Lang geleden, toen ik nog kind was, keken mijn ouders een film. Ik heb één scène mijn hele leven herinnerd. Een paar mannen waren aan het kanoën en legden aan op een strandje. Ze werden onvriendelijk door twee andere mannen aangesproken en onder schot gehouden. Een van de kanovaarders werd gedwongen zijn broek uit te trekken. Hier vond mijn moeder het genoeg en de film ging uit.

Het zal ongeveer 1980 zijn geweest en ondanks mijn 11 jaar had ik wel een idee wat voor snode plannen de mannen hadden. En pas in 2018 kreeg ik een hint over welke film dit geweest moet zijn. Maar het duurde nog zeven jaar tot ik de scène weer zag. Deze week dus. Deze keer zette ik de scène niet stop. Precies wat ik al dacht. Alleen nog vernederender. Ik was blij dat na vijf minuten Burt Reynolds opdook en met een kruisboog een pijl dwars door de verkrachter’s bovenlichaam schoot. Maar ja, toen was het kwaad al geschied.

Het duurde vijfenveertig jaar voordat ik achterhaald had uit welke film de scène kwam die ik al die tijd onthouden had. Deliverance met Burt Reynolds. Toen Reynolds overleed zag ik een foto van hem uit deze film en gelijk legde ik het verband met die ene scène. En nu heb ik dat beeld van een grote witte onderbroek in mijn hoofd.

Mark

Dear Donald,

Ik vond mijn reactie maar vreemd. Hoe verachtelijk ik de man ook vind, ik zat ineens net als Rutte mee te slijmen. Ik voelde iets van trots en ik was blij dat Trump het hier naar zijn zin had. Alles was ook uit de kast gehaald om het hem naar zijn zin te maken, maar als het dan ook lukt, dankzij Rutte, het koninklijk paar en duizenden mensen achter de schermen is toch mooi. I love the Netherlands, hij zei het echt. Ja sorry, er moet iets mis zijn met mij. Trump lachte, was vriendelijk, maakte grapjes, niet normaal hoe hij mij inpakte. Levensgevaarlijk. Ik ben dus gewoon een potentiële NSB’er als ik met een natte vinger te lijmen ben. Totaal geen ruggengraat.

Of ben ik gewoon blij dat Amerika ons niet de rug toekeert, maar dat er weer een stevig signaal is afgegeven richting Poetin. Dat kan ook meespelen. Wat dat betreft is Mark Rutte een gladde, maar hij regelde dit toch maar. Als ik het had moeten doen had ik “fuck you” gezegd en was Trump boos weggelopen en hadden de Russen ons aangevallen. Dan had mijn zojuist getoonde ruggengraat nog honderdduizend jaar nucleaire straling afgegeven.

Nee, politiek en diplomatiek moet je gewoon overlaten aan hen die daarvoor geschikt zijn. Dan maak ik me wel druk over de theorie en hoe het allemaal beter en eerlijker moet. En dat leg ik dan hier uit en dan doen we daar verder niks mee. In ons aller belang.