Categorie: Mack windt zich ergens over op

Ik ben niet tevreden over mijn tandarts, waarschijnlijk omdat deze praktijk haar taken te goed uitvoert. Ik had bij mijn vorige tandarts zegge en schrijve 1 gaatje tot mijn 42e. Sinds ik bij deze ben, heb ik er al zeker vijf gehad. Daarbij ben ik al drie keer naar de mondhygiëniste/preventieassistente gestuurd. 

Vorige week was ik er voor de controle, er werden wegens gebrek aan tandartsomzet twee gaatjes gevonden en ik moest naar de preventieassistente. Vandaag moest ik terugkomen. Het was mijn vervelendste tandarts-ervaring ooit. Het begon al met de vraag of ik verdoofd wilde worden. Wat zeg je dan, als 49-jarige man? Ja, doet u maar? Nee, natuurlijk zeg je dat niet. Je wilt niet als een aansteller overkomen. Dus gaan ze boren .  Op een gegeven moment gaat dat pijn doen. Maar dan zijn ze nog niet uitgeboord. En het tweede gat moet ook nog. Daarna rammen ze de vullingen erin. Dan staat je bek onder spanning en zitten er scherpe randen in je mond. Niet fijn. Ik had de tranen van pijn in mijn ogen staan. Blij dat het klaar was. 

Daarna naar de preventieassistente om even te relaxen. Dat herinnerde ik me tenminste van de vorige keer. Maar dit mens deed me ook al weer pijn met haar scherpe haakjes. En toen ze eindelijk klaar was deelde ze me mee dat ik een ziekte heb waardoor mijn kaak langzaam weg zou rotten. Tenzij ik dagelijks zou stokeren, natuurlijk, dan kon het weer genezen. Als ik het goed begrepen heb tenminste, maar dat zal wel niet. 

Jammer dat je zoveel kunt hebben zonder dat je iets in de gaten hebt. Vroeger dacht ik dat je pijn had als je een gaatje had. Of dat als je kaak wegrotte, dat je dat wel zou voelen. Welnee, dat kan zomaar gebeuren. Ik weet zeker dat als mijn vorige tandarts de controle had gedaan hij na twee minuten gezegd zou hebben: perfect, tot volgend jaar. En dan regelde hij het ook nog met de verzekering. Vroeger was alles beter. 

Ik vroeg me vandaag af wat er mis is met het woord rennen. Rennen is een hype al wordt het meestal hardlopen genoemd. Maar rennen is een veel beter woord. In het Engels is het running, dus waarom geen rennen? Hardlopen is iets anders dan snelwandelen maar de letterlijke betekenis is hetzelfde. Rennen was gewoon beter geweest. Ik ga fijn een stukje rennen.  Zouden we hardlopen rennen genoemd hebben, hoefde je je nu niet op zoek naar een running-outfit, zoals dat heet bij Decathlon. 

Ik zou dit waarschijnlijk niet hebben onthouden ware het niet dat vanavond de colorrun ter sprake kwam. Linda legde uit dat het hardlopen was en dat er dan allerlei kleuren over je heen werden gespoten. En ik zou Mack niet zijn, als ik op dat moment niet zei dat ik vroeger met de poeprun mee deed, en dat er allerlei soorten gier over je heen werd gespoten. Nu was ik natuurlijk de gebeten hond, maar ik hou eenmaal niet van bullshit. En een colorrun is bullshit, en ik vond dat er ingegrepen moest worden voordat het hele land weer aan bullshit meedeed. Hans stikte intussen van het lachen. 

Ons land maakt zich natuurlijk wel vaker volledig belachelijk, momenteel weer met de gele hesjes. Is het in Parijs momenteel warzone, hier lopen ze weer op pannen te slaan en vage leuzen te roepen. Het volk is het zat! Alle 15! Wat zijn ze dan zat? Ja, gewoon alles. Ik haat die Nederlandse demonstraties. Die slaan helemaal nergens op. Er dient een wet te komen dat als de opkomst niet tenminste 5000 man is, de demonstratie geen doorgang mag vinden.  Tot overmaat van schaamte neemt Tante Machteld ook nog de leiding over de 15 gele hesjes en spreekt ze ferm toe, alsof de wereld bij hen gaat veranderen. Doe toch eens normaal. Ik heb toch al zo’n hekel aan die hesjes. Mensen trekken ze aan om ’s avonds de hond uit te gaan laten. Of om lekker mee te gaan rennen natuurlijk. 

We zitten momenteel in seizoen tig van de Voice. Het niveau wordt er niet beter op, het is zelfs bedroevend, en ik word natuurlijk niet gedwongen om te kijken. Maar met name mijn dochter is er gek op, en dus kijken we met z’n allen. Ergernissen genoeg, vooral van een overal doorheen lullende dochter. 

Mijn grootste ergernissen echter betreffen de coaches. Ik zat laatst op youtube wat oude fragmenten te bekijken en dan zie je Roel van Velsen, Nick & Simon, Marco Borsato en Angela Groothuizen. Ze jureren en coachen geheel in harmonie en iedereen leefde nog lang en gelukkig. Nu hebben we te maken met Lil Kleine, Anouk, Waylon en Ali B. De dame en heren liggen constant met elkaar in de clinch, het jankt allemaal bij het minste of geringste, en Anouk met haar zure bek perst het laatste restje zuur uit haar lichaam. Wat wel gezegd moet worden is dat ze veruit de beste coach is, en dat zij niet meedoet aan de aanstellerij. Ali maakt overal een grapje van, Lil’ Kleine is een nietszeggende gnoom, waar Anouk zich weer kapot aan ergert, en Waylon zou kans maken op de titel grootste kwal van Nederland, ware het niet dat er nog veel grotere kwallen rondlopen in Hilversum. Wat een zeikerd is dat zeg! Janken, stoer doen, Amerikaans praten, één grote nep-act. Gadverdamme. En dan te bedenken dat het pas tien jaar geleden is dat ze nog allemaal normaal deden. 

Geheel onbedoeld en per ongeluk zag ik net een programma #firstdates. Vroeger, toen er nog geen internet was en je schaamde je niet voor je wanhoop, dan was er “op goed geluk” of “all you need is love,” en kon je voor het oog van heel Nederland doen alsof je niet voor paal stond. Maar het waren wel meestal jonge mensen, dus je kon het ze nog vergeven. Bij dit programma zat een wat oudere man -mijn leeftijd-  met een kale kop en een lawaaiblouse. Wat het nog erger maakte is dat hij van beroep lachcoach was. En hij zei allerlei vreemde dingen waarmee hij zijn date probeerde in te palmen. Ook in het Engels. I only have eyes for you baby. Nou, geloof me, hij mankeerde ook nog wat aan zijn ogen. 

Maar hij schaamde zich geenszins. Integendeel. Volgens mij dacht hij dat hij de catch van de eeuw was en deed er nog een schepje bovenop. Ik moest me verstoppen achter mijn laptop, zo ongemakkelijk werd ik van die gek. Uiteindelijk werd het ook niks. Even daarvoor was er een jong stel, waarvan ik het meisje wel leuk vond. Ze had wat vreemde tanden, maar ach, ze hield erg van dansen. Haar date was een jonge psycholoog en hij hield ook van dansen. Je zag in haar ogen dat ze hem “wauw” vond. Hoe lullig is het dan dat ze aan het eind naast elkaar zitten en ze moeten zeggen of ze verder willen met elkaar. En dat die man dan nee zegt. En dat zij haar teleurstelling moet verbergen. Het zou echt verboden moeten worden, zulke programma’s. 

Ik wil verdorie precies één vierkante meter gras hebben, voor de hond om op te kunnen liggen. Ik heb een doos voor 60 vierkante meter uitgestrooid op die vierkante meter. Resultaat? In de hoeken komen pesterige polletjes gras naar buiten, net als buiten de bak waar ook wat zaad gevallen is. In de bak blijft het vooral zwart. Ik had misschien het graszaad niet moeten bedelven onder een lading potgrond? Nu heb ik een nieuwe doos gekocht, 20 vierkante meter, en ik heb het bovenop gegooid. Nu ligt er dus voor 80 vierkante meter graszaad op die meter. En nu moet het gelijkmatig omhoog komen, en snel! Anders zwaait er wat!

De dag begon wederom met een nare droom, een terroristische aanslag deze keer, maar die viel in het niet bij wat er gebeurde toen ik facebook opende. Ik ga het niet eens vertellen, ik heb het ook niet afgekeken, maar ik heb het automatisch afspelen van video’s uitgezet. Dan maken wij ons druk over een lawaaiprotest op de dam. Een aandachtsvrager, een beroepsprotestant die dodenherdenking wil verstoren omdat hij het er niet mee eens is dat wij ook oorlogsmisdadigers herdenken, volgens deze goochemerd. “Tijdens de Nationale Herdenking herdenken wij de Nederlandse oorlogsslachtoffers. Allen – burgers en militairen – die in het Koninkrijk der Nederlanden of waar ook ter wereld zijn omgekomen of vermoord sinds het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog, en daarna in oorlogssituaties en bij vredesoperaties.” Ja, daar zitten ook oorlogsmisdadigers bij, dat klopt. En zakkenrollers, verkrachters, pedofielen, NSB’ers, noem maar op. In plaats van die oorlogsmisdadigers zouden wij juist de slachtoffers die ze gemaakt hebben moeten herdenken. Neen! Niet omdat ik ze minder belangrijk vind, maar omdat de herdenking straks nergens meer over gaat. Als je Indonesische slachtoffers gaat herdenken, moet je ook de Russische slachtoffers gaan herdenken die door Nederlandse SS’ers zijn vermoord. En uiteindelijk ook de Duitse. Als je iedereen herdenkt, herdenk je niemand. Er is ook niemand die een oorlogsmisdadiger staat te herdenken tijdens dodenherdenking. Niemand die denkt, “ach die Anton Mussert, die heeft gestreden voor onze vrijheid.” Nee, opzouten. We herdenken de goede kanten van de Nederlandse doden die gevallen zijn. We zijn hen dankbaar en we willen ze elk jaar nog laten voelen dat we ze niet vergeten zijn. En we willen ze laten weten dat hun dood niet voor niks was omdat wij dankzij hen in vrijheid leven, al maken we er af en toe een potje van. Maar we zullen hen en de verschrikkingen niet vergeten, en we zien in dat we die vrijheid moeten bewaken. Dat is wat we aan het doen zijn. Paardenlul!

Ik ben bepaald geen fan van Rumag, in tegenstelling tot mijn vrouw, die het wel hilarisch schijnt te vinden. Net als al haar vriendinnen. Misschien is het juist wel bedoeld voor vrouwen, dat Rumag. Nu zag er ik er net één, en die vond ik dan wel weer grappig. “Of.je.hebt.een.leven.of.je.hebt.een.opgeruimd.huis” Geen dijenkletser, ik geef het gelijk toe, maar ik had eerder die dag exact dezelfde gedachte. Dat kwam zo. Om acht uur vanochtend begon er een paardenlul uit de buurt met een elektrische sloophamer zijn badkamer te verbouwen. Terwijl ik uitsliep omdat ik een leven heb op vrijdagavond. Oh ja, wat dan? Doet er niet toe. Maar deze man, wat zijn ogen zien, maken zijn handen. Bij mij gaat die spreuk ook op, maar dan moet het woordje ‘kapot’ er nog achter.
Ik stond de voortuin te vegen en ik hoorde hem nog steeds bezig. En even verderop was er ook iemand bezig met gelijksoortige geluiden. De terreur van een woonwijk voor jonge gezinnen. Er woont altijd wel een stel dat hun huis wil voorzien van het nieuwste van het nieuwste. Niet omdat het oude het niet meer doet, welnee, omdat ze dat ergens op 2e paasdag hebben gezien. En dan moet dat er komen, koste wat kost. Het stel zonder leven maar met prachtinterieur gaat om tien uur naar bed, om vervolgens de buurt te terroriseren. Eerst met een paar dagen betonboringen, maar erger nog, later met facebook foto’s van een ooguitstekend mooie badkamer. Één grote successtory, hun levens. Maar om acht uur ’s ochtends op zaterdag slaap ik nog. En in je tuin zitten op zaterdag zonder dat er iemand herrie aan het maken is er ook niet meer bij. Om nog maar te zwijgen over die kutbarbecues die aangaan zodra de eerste zonnestraal doorbreekt.