Categorie: Mack windt zich ergens over op

Wendy van Dijk, dat vind ik nu echt een aantrekkelijke vrouw. Haar glimlach doet mij smelten. Ik zou zo alles voor haar opgeven als ik recht in haar armen mocht lopen. Het is mijn reptielenbrein dat mij deze verwerpelijke gedachte ingeeft. Haar lieve stem, die mooie ogen, betoverend is ze gewoon. Onweerstaanbaar.

Totdat ze haar beroep als presentatrice oppakt. Wat een enorm zeikwijf zeg! Zeg verdomme eens waar het op staat! Nee, altijd alles vergoelijken, en als er bij TVOH een kandidaat was die niet gekozen werd -en niet voor niks- dan roept Wendy altijd: “nou, maar volgend jaar kom je terug, en dan draaien al die stoelen om!” Nee, helemaal niet! Het was gewoon bagger, en diegene moet nooit meer terugkomen. En als je dat dan niet kunt zeggen, Wendy van Dijk, hou je dan tenminste op de vlakte. Maar nee, Wendy moet de kandidaat toch vooral het gevoel geven dat de jury het niet goed zag, en de kandidaat vooral niet met een rotgevoel naar huis laten gaan. Welnee, we waren er bijna vanaf, gaat Wendy weer zorgen dat de talentloze weer moed krijgt en het opnieuw probeert. Wendy is niet van het slechte nieuws. Daar kan ze niet mee omgaan. Alles moet positief benaderd worden. Gadverdamme! Nog niet zo heel lang geleden zei ze over die gladjakker waar ze mee getrouwd is dat hij zo’n heer was, en dat hij altijd de deur voor haar openhield. Nee, wij gooien de deur in je smoel dicht, Wendy! En nu, waar blijf je nu met je mooie praatjes over die gladjakker? Bah, wat een nep-emoties. Wat een tut-hola.

Het stoerste wat ze ooit gedaan heeft is dat ze haar voorgenomen huwelijk met die andere gladjakker, X, op het laatste moment heeft afgezegd. Zo! Vrouwen moeten gewoon zichzelf zijn, en niet alleen op internationale vrouwendag of als ze thuis zijn, nee, ook op andere dagen en als ze een TV programma presenteren. Maar Wendy van Dijk, die doet mijn hart smelten. Machteloos ben ik tegen haar.

Ik had een Sonos gekocht voor de verjaardag van mijn vrouw. Vorig jaar had ze er ook al één gekregen, onze nieuwe TV heeft er ook een,  en nu dan nog deze. Het zijn wonderen van techniek. Je kunt ze koppelen en weet ik het allemaal. Echter, ze vroeg me ook een plankje op te hangen waar de tweede Sonos op kon staan. Planken ophangen is het lastigste wat ik nog net kan, klustechnisch gezien.

Het probleem was echter dat het van mijn vrouw niet met van die steunen mocht die ik altijd gebruik en die de afgelopen 50 jaar dienst hebben gedaan in elk huishouden. Nee, het moesten van die designsteunen worden, van die dingen die je amper ziet en die ook geen gewicht kunnen dragen. Ik erger me daar al aan, want ons leven wordt gewoon minder gemaakt door de commercie. De commercie heeft deze steunen aan klusprogramma’s ter beschikking gesteld en John de Mol heeft de presentatoren laten vertellen dat die oude stevige steunen niet meer van deze tijd zijn. Met als gevolg dat Henk en Ingrid, die tenslotte willen wedijveren met hun vrienden, hun huis voorzien hebben van designsteunen, dat op FB hebben geplaatst, en vervolgens alle vrouwen denken: “Dat wil ik ook!”

Dat is hier dus ook gebeurd, met als gevolg dat ik een paar steunen die ik nog had en waaraan je een paard kunt optakelen bij het oud ijzer kan gooien, en designsteunen heb gehaald.  Designsteunen, die zijn duur. Dat is het eerste punt. Ten tweede kunnen ze maar tien kilo dragen en ten derde moest ik ze ophangen. Ongeveer alles wat fout kon gaan, ging fout. Ten eerste, de boorgaten, daar zat al een halve centimeter hoogteverschil in door het verlopen van de boor. Ten tweede, de bijgeleverde schroeven pasten niet in de pluggen, dus ik moest dunnere gebruiken. Nu kunnen ze dus nog maar 500 gram dragen. Ten derde, het plankje hangt gewoon los in die steunen, die trek je er gewoon uit. Ten vierde, puur geluk dat de bank er nog onder paste. Ik had gemeten maar het plankje steunt nu ook gedeeltelijk op de bank, waardoor het draagvermogen weer wat is toegenomen. Ten vijfde hield ik buiten de schroeven die ik vervangen had nog een schroef over.

Oh ja, en omdat het geheel net achter de leuning van de bank schuilgaat, had ik dus net zo goed echte mannelijke steunen kunnen gebruiken in plaats van deze Mike de Boer designsteunen. Nou ja, mijn vrouw weet van niks. Die ziet zo meteen als ze thuiskomt alleen maar een plankje op de door haar gewenste plaats met een Sonos erop. Missie geslaagd.

Er zijn veel dingen waar een mens zich aan kan ergeren, al dan niet terecht, maar dat maakt voor de ergernis niets uit. Bovendien erger ik me alleen maar terecht. Bijvoorbeeld aan de krantenbezorger. Die is compleet waardeloos. Die bezorgt meestal om 5:00 de krant bij ons, op zijn brommer. Die laat hij dan stationair draaien onder mijn raam en doet zijn loopje in de buurt. Het duurt zeker vier minuten voordat hij opzout. Niet dat je dan definitief van hem af bent, welnee, later hoor je hem nog twee keer optrekken voor de rust wederkeert. Een paardelul eerste klas. De man heeft ons in een spagaat, want hij bezorgt meerdere kranten. Een digitale klacht indienen werkt niet door een bewuste (! nog een ergernis) fout in de website, en via de telefoon kun je alleen je adres doorgeven zodat je een krant krijgt nabezorgd en je hem volledig onnodig twee keer hebt.

Een andere ergernis gaat over de sneeuw. Het was een uurtje aan het sneeuwen, en omdat onze hond dan gek van blijdschap wordt, liep ik een extra rondje met haar. En dan heeft het nog geen uur gesneeuwd, of mannen zien hun kans schoon. Het godganse jaar doen ze niks en zitten ze voor het raam te wachten. Te wachten tot die ene vlok sneeuw valt. Al weken van tevoren houden ze het weerbericht in de gaten. Windend van opwinding checken ze hun uitrusting die klaarligt in de schuur.  Via een Whatsappgroep hebben ze contact met hun buurmannen. En als het dan zover is, als die eerste sneeuwvlok daadwerkelijk valt, dan trekken ze hun Himalaya-bestendige, verwarmde ondergoed aan, ze schieten in hun reflecterende pak, (wat ook van pas komt bij het hond uitlaten in het donker) ze zetten hun winddichte bivakmuts op, en gaan met hun sneeuwschuiver die vlokken te lijf. Niet alleen hun oprit, maar ook de openbare stoep zal sneeuwvrij gemaakt worden, zodat er geen kind meer met zijn slee door kan. Want ooit is hen verteld dat het een burgerplicht is, de stoep schoonhouden. Ja, dat irriteert me. En volledig terecht.

Ik ben niet tevreden over mijn tandarts, waarschijnlijk omdat deze praktijk haar taken te goed uitvoert. Ik had bij mijn vorige tandarts zegge en schrijve 1 gaatje tot mijn 42e. Sinds ik bij deze ben, heb ik er al zeker vijf gehad. Daarbij ben ik al drie keer naar de mondhygiëniste/preventieassistente gestuurd. 

Vorige week was ik er voor de controle, er werden wegens gebrek aan tandartsomzet twee gaatjes gevonden en ik moest naar de preventieassistente. Vandaag moest ik terugkomen. Het was mijn vervelendste tandarts-ervaring ooit. Het begon al met de vraag of ik verdoofd wilde worden. Wat zeg je dan, als 49-jarige man? Ja, doet u maar? Nee, natuurlijk zeg je dat niet. Je wilt niet als een aansteller overkomen. Dus gaan ze boren .  Op een gegeven moment gaat dat pijn doen. Maar dan zijn ze nog niet uitgeboord. En het tweede gat moet ook nog. Daarna rammen ze de vullingen erin. Dan staat je bek onder spanning en zitten er scherpe randen in je mond. Niet fijn. Ik had de tranen van pijn in mijn ogen staan. Blij dat het klaar was. 

Daarna naar de preventieassistente om even te relaxen. Dat herinnerde ik me tenminste van de vorige keer. Maar dit mens deed me ook al weer pijn met haar scherpe haakjes. En toen ze eindelijk klaar was deelde ze me mee dat ik een ziekte heb waardoor mijn kaak langzaam weg zou rotten. Tenzij ik dagelijks zou stokeren, natuurlijk, dan kon het weer genezen. Als ik het goed begrepen heb tenminste, maar dat zal wel niet. 

Jammer dat je zoveel kunt hebben zonder dat je iets in de gaten hebt. Vroeger dacht ik dat je pijn had als je een gaatje had. Of dat als je kaak wegrotte, dat je dat wel zou voelen. Welnee, dat kan zomaar gebeuren. Ik weet zeker dat als mijn vorige tandarts de controle had gedaan hij na twee minuten gezegd zou hebben: perfect, tot volgend jaar. En dan regelde hij het ook nog met de verzekering. Vroeger was alles beter. 

Ik vroeg me vandaag af wat er mis is met het woord rennen. Rennen is een hype al wordt het meestal hardlopen genoemd. Maar rennen is een veel beter woord. In het Engels is het running, dus waarom geen rennen? Hardlopen is iets anders dan snelwandelen maar de letterlijke betekenis is hetzelfde. Rennen was gewoon beter geweest. Ik ga fijn een stukje rennen.  Zouden we hardlopen rennen genoemd hebben, hoefde je je nu niet op zoek naar een running-outfit, zoals dat heet bij Decathlon. 

Ik zou dit waarschijnlijk niet hebben onthouden ware het niet dat vanavond de colorrun ter sprake kwam. Linda legde uit dat het hardlopen was en dat er dan allerlei kleuren over je heen werden gespoten. En ik zou Mack niet zijn, als ik op dat moment niet zei dat ik vroeger met de poeprun mee deed, en dat er allerlei soorten gier over je heen werd gespoten. Nu was ik natuurlijk de gebeten hond, maar ik hou eenmaal niet van bullshit. En een colorrun is bullshit, en ik vond dat er ingegrepen moest worden voordat het hele land weer aan bullshit meedeed. Hans stikte intussen van het lachen. 

Ons land maakt zich natuurlijk wel vaker volledig belachelijk, momenteel weer met de gele hesjes. Is het in Parijs momenteel warzone, hier lopen ze weer op pannen te slaan en vage leuzen te roepen. Het volk is het zat! Alle 15! Wat zijn ze dan zat? Ja, gewoon alles. Ik haat die Nederlandse demonstraties. Die slaan helemaal nergens op. Er dient een wet te komen dat als de opkomst niet tenminste 5000 man is, de demonstratie geen doorgang mag vinden.  Tot overmaat van schaamte neemt Tante Machteld ook nog de leiding over de 15 gele hesjes en spreekt ze ferm toe, alsof de wereld bij hen gaat veranderen. Doe toch eens normaal. Ik heb toch al zo’n hekel aan die hesjes. Mensen trekken ze aan om ’s avonds de hond uit te gaan laten. Of om lekker mee te gaan rennen natuurlijk. 

We zitten momenteel in seizoen tig van de Voice. Het niveau wordt er niet beter op, het is zelfs bedroevend, en ik word natuurlijk niet gedwongen om te kijken. Maar met name mijn dochter is er gek op, en dus kijken we met z’n allen. Ergernissen genoeg, vooral van een overal doorheen lullende dochter. 

Mijn grootste ergernissen echter betreffen de coaches. Ik zat laatst op youtube wat oude fragmenten te bekijken en dan zie je Roel van Velsen, Nick & Simon, Marco Borsato en Angela Groothuizen. Ze jureren en coachen geheel in harmonie en iedereen leefde nog lang en gelukkig. Nu hebben we te maken met Lil Kleine, Anouk, Waylon en Ali B. De dame en heren liggen constant met elkaar in de clinch, het jankt allemaal bij het minste of geringste, en Anouk met haar zure bek perst het laatste restje zuur uit haar lichaam. Wat wel gezegd moet worden is dat ze veruit de beste coach is, en dat zij niet meedoet aan de aanstellerij. Ali maakt overal een grapje van, Lil’ Kleine is een nietszeggende gnoom, waar Anouk zich weer kapot aan ergert, en Waylon zou kans maken op de titel grootste kwal van Nederland, ware het niet dat er nog veel grotere kwallen rondlopen in Hilversum. Wat een zeikerd is dat zeg! Janken, stoer doen, Amerikaans praten, één grote nep-act. Gadverdamme. En dan te bedenken dat het pas tien jaar geleden is dat ze nog allemaal normaal deden.