Categorie: Mack windt zich ergens over op

Mijn verhalen spelen zich veelal in het bos af, zo ook de volgende. Ik heb er wel compleet de schijt van, en ik hou niet van vloeken op dit medium, maar godverdomme, nou maakten ze me echt kwaad! (en ik waarschuw u vast, het wordt een goor verhaal)

Gisteren liep ik in het bos met de hond, en identificeerde een menselijk uitwerpsel, gewoon een gore drol met doekjes erbij. De hond is daar gek op, dat walgelijke schepsel, dus ik sommeerde haar door te lopen, wat ze ook deed. Toen ik even later omkeek stond ze stil, en ik wist al hoe laat het was. Ik sommeerde haar te komen, en normaal is dat het teken om nog even snel te doen wat niet mag. Maar ik liep al dreigend in haar richting en ze koos eieren voor haar geld.

Vandaag liep ik er weer langs, echter op twintig meter afstand. Ik hield de hond in de gaten, maar alles leek normaal. Totdat ze ineens een sprint inzette en ik weer wist hoe laat het was. Ik zette ook een sprint in, al tierend, en dacht dat ik er eerder zou zijn omdat de hond in de verkeerde richting liep. Maar nee, ze liep precies goed in een rechte lijn recht op haar doel af, en toen ik er was, was er al een hap uit verdwenen. Ik schold de hond verrot, gaf haar een schop (niet te hard) en zei dat ze “gauw” door moest lopen. Dat deed ze en ik besteedde er verder niet meer te veel aandacht aan.

Een kwartiertje later was ik haar weer kwijt en liep een paar meter terug. Ik zag haar ergens vijf meter van het pad af, en ik zag weer zakdoekjes en stront liggen. Wat bezielt die idioten die in het bos gaan zitten schijten??!! Wat is dat godnondejuu voor manier van doen? De hond had het alweer te pakken en deze keer riep ik haar bij me te komen. Nu wist zij al hoe laat het was en ik greep haar bij haar nekvel en tilde haar op. “Wat heb jij gedaan”, tierde ik. Ik gaf haar weer een schop en gebood haar door te lopen. Ze bleef schuldbewust voor me lopen, en elke keer als ik te dicht in haar buurt kwam, of ik maakte een iets afwijkend geluid, schoot ze weer naar voren.

De hele verdere weg heeft ze voor me gelopen, in één lijn naar de auto, waar ik ik normaal gesproken veel eerder aankom en ik moet wachten terwijl ze tergend langzaam de laatste vijftig meter aflegt. Vervolgens moet ik tien keer zeggen dat ze in de kofferbak springt voordat ze het uiteindelijk doet. Nu niet. Nu hoefde ik niks te zeggen en ze sprong er in één keer in, die strontvreter.

Goed, mijn hond is walgelijk, maar die bosbouters kan ik wel vernielen. Dit is bepaald niet de eerste keer dat ik het meemaak dat mijn hond menselijke schijt opspoort. En waar ik de auto geparkeerd had lag het ook weer vol troep.

Mensen zijn walgelijk.

Er is een ding dat me niet loslaat en dat is m’n nieuwe termijnbedrag voor energie. Hoe wij het voor elkaar krijgen weet ik niet, maar ons nieuwe termijnbedrag is € 660 euro. Niemand die ik spreek betaalt zoveel, dus iets doen wij fout. De meesten zitten zo rond de 200 euro, en volgens een recent onderzoek van de ABN AMRO bank is het gemiddelde termijnbedrag in Nederland € 163 euro. Niks aan de hand dus.

Als ik erover klaag wordt mijn humeur er niet beter op. Mensen vinden dat je niet moet zeuren en gaan ervan uit dat ik het makkelijk kan betalen. Of eentje zegt dat hij € 100 per maand betaalt, voor vijf jaar vast gezet. Of een andere, die geeft aan ook € 700 per maand te moeten betalen en voegt er grijzend aan toe dat hij alleen AOW heeft. Dat hij met een dure nieuwe Porsche naar de club komt, laat hij even weg. Ik hoef die verhalen niet. Ik wil of iemand die mij vertelt hoe ik ook een redelijk bedrag ga betalen, of een medestander om mijn chagrijn mee te kunnen delen.

Of ik het kan betalen moet nog blijken, maar het wil nog niet zeggen dat ik het wil betalen. Het is een misstand, een misdaad, een kapitalistische fout die hersteld moet worden. Dus, ik zit nog liever in de kou, dan dat ik accepteer dat dit normaal is. Ik ben ook veel te lang een brave burger geweest. Ik heb de overheid alleen geld opgeleverd, terwijl anderen de maatschappij miljoenen kosten. Ik bedoel, als iedereen was als ik had je geen politie, leger, of fiod nodig. Waarom krijg ik geen korting? Als ik morgen een aanslag pleeg, kost dat de overheid miljoenen! Dus waarom krijg ik niet een deel terug als ik beloof het niet te doen?

Nee, last hem maar 660 betalen, en z’n pensioen korten we ook nog wel, vlak voor hij er is.

Na de wedstrijd PSV- Ajax, die door Ajax gewonnen werd door een fout van de arbitrage was ik zo naïef om te denken: stel nu dat het aan het eind van het seizoen drie punten verschil is in het voordeel van Ajax, dan zullen ze zich toch wel achter de oren krabben met die var. Welnee! Zondag gebeurde weer iets dergelijks, een onterechte penalty werd toegekend aan Feyenoord (knvb heeft excuses gemaakt voor de verkeerde beslissing) waardoor het kampioenschap voor Ajax veilig werd gesteld. Ze vieren het kampioenschap gewoon alsof ze het op eigen kracht gedaan hebben!

Een Ajacied appte me dat er bij hem gebak klaar stond. Ik bedankte, want ik moet op de lijn letten. Ja, als de var het niet doet…

Laat ik niet onsportief zijn, en Ajax Vartelijk feliciteren. Volkomen vardiend. Dat ze een mooi feest hebben in de Varena.

Ik heb al een tijdje niet over mijn buren geklaagd, deels omdat het winter is geweest, deels omdat ze onze hints met een keihard aangezette radio misschien begrijpen als hun geblèr niet meer om aan te horen is, en deels omdat ze nu een baby hebben, waardoor hun kinderen ineens wel gecorrigeerd worden als ze aan het schreeuwen zijn. Maar het ergste is natuurlijk papa zelf, een man die zichzelf zo geweldig vindt, dat hij zichzelf de hele dag papa noemt. Onophoudelijk praat hij dan met schelle stem tegen zijn kinderen. Papa neemt een lekker ijsje, willen jullie ook een lekker ijsje? Papa doet het gras verticuteren, dan kunnen er nieuwe grassprietjes groeien. Papa´s stem is niet te onderscheiden van die van Bert van Sesamstraat. Een wonder dat hij kinderen kon verwekken met nog niet ingedaalde ballen.

Nu merkte ik sinds gisteren dat de familie op vakantie was, want de auto stond er niet meer. Lekker rustig, zou je denken. Maar nee, want als papa weg is komen zijn of haar hysterische ouders gelijk het tuinonderhoud of iets dergelijks doen. Dit is de tweede dag dat ze weg zijn. Oma gaat dan lekker zitten beeldbellen, zodat wij het gezin niet hoefden te missen. Daar klonk papa alweer, nog scheller dan anders. En oma ging naar alle kinderen zitten zwaaien, want die misten haar natuurlijk al. Wat een stelletje imbecielen. Ik zeg tegen Linda, dit zijn typisch van die mensen die straks doodgaan en drie ton achterlaten aan papa.

Vanwege het plotselinge verdwijnen van de coronapandemie, geheel zoals Trump voorspelde in 2020, moest mevrouw Mack haar geleende beeldschermen inleveren bij haar werkgever. Om toch een beetje thuis te kunnen blijven werken had ze twee beeldschermen besteld. Er moet een verbod komen op het doen van grote uitgaven door een vrouw voordat een man ernaar gekeken heeft.

De beeldschermen pasten niet op het dockingstation. Het dockingstation had als uitgangen display port en dvi. Het beeldscherm had HDMI en vga. Er moet een verbod komen op het maken van elke andere in-en uitgang dan DIN of tulp.

Ik begon met het rijden naar Mediamarkt om daar twee kabels van displayport naar HDMI te kopen. Die hadden ze, maar ze kostten 35 euro per stuk. Op internet had ik ze gezien voor 6 euro per stuk. Ik reed dus terug naar huis en bestelde twee kabels voor 8 euro per stuk, net iets betere kwaliteit.

Twee dagen later kwamen de kabels binnen, ze pasten precies, alleen er gebeurde niks. Op internet las ik dat het zou kunnen zijn dat een dergelijke kabel maar één kant op werkt, en dat was kennelijk de verkeerde kant voor mij. Op mijn werk had ik ook al kabels meegenomen, maar ook die pasten niet.

In Vaassen kocht ik twee verloopstekkers van DVI naar HDMI en een HDMI kabel omdat ik er nog eentje had zover ik wist. Ik haalde ze op met de auto, betaalde 27 euro en ramde die stekkers erin. Het werkte, alleen zag ik nu dat er bij de beeldschermen twee HDMI kabels geleverd waren en ik er dus één teveel had gekocht. Ik bracht hem terug, met de auto, kreeg 13 euro terug en eindelijk was het klaar.

Omdat een of andere idioot toelaat dat er andere stekkers gebruikt mogen worden dan de Duitse Industrie Norm, moest ik drie autoritten maken, moest bol.com een rit maken, gaf ik 30 euro extra aan kabels uit, terwijl dat allemaal niet had gehoeven als iedereen gewoon naar mij luisterde!

Ineens had ik een enorme hekel aan Poetin. De ijzige manier van de feiten omdraaien en daarmee onze persoonlijke veiligheid en toekomst onzeker te maken. “Heren, jullie hebben gezien hoe agressief het westen ons behandelt, we hebben geen andere keus dan onze afschrikkingsmacht in hoogste staat van paraatheid te brengen.” Wel heb ik ooit! Het westen is agressief. Geen woord over zijn verzonnen redenen om een land aan te vallen, staalhard liegt de heer Poetin over een neonazistisch regime dat genocide pleegt op de bevolking en daarvan gered moest worden.

Hitler was tenminste nog te vertrouwen. Die viel Nederland binnen omdat hij Nederland van strategisch belang vond om te bezetten. Die zei niet van te voren: “Also, die Niederlanden mussen geschutzt werden gegen die Hollander.” Nee, hij zei gewoon, ik wil jullie en zo geschiedde.

Als het niet veel ernstiger was, dan zou ik Poetin vergelijken met een hacker. Die konden me ook pissig maken door je op afstand te bedreigen. Je pc hacken terwijl je zelf volkomen machteloos bent. Zo voel ik me nu ook. Kom dan hier, dikke prednisonkop! Dan sla ik je op je bakkes. Durf je niet hè? Een beetje de wereld bedreigen omdat je gestoord bent en je veilig in een bunker verscholen zit? Deze man kan het zich kennelijk permitteren om mijn kinderen te bedreigen omdat hij zijn zin niet krijgt? Omdat hij niet wil toegeven dat het communisme al jaren geleden heeft verloren? Heeft hij godverdomme geen vrouw die hem tot de orde roept?

Ik zit laatst te werken, hoor ik een claxon. Twee keer, drie keer, ik erger me. Vier keer, vijf keer, ik erger me nog meer. Zes keer, zeven keer, ik denk: “paardenlul!” Acht keer, negen keer. Ik kijk eens uit het raam. Niks te zien. Elf keer, twaalf keer, ik loop eens naar beneden om mijn beklag te doen bij Linda, wat niet veel zin heeft natuurlijk. Ik loop terug naar boven, dertien, veertien, en ik doe het raam open en eindelijk denk ik de verdachte te spotten. Vijftien, zestien, en ik hoor: “Robin, niet zo vaak toeteren!” Ondertussen hoor ik zeventien, achttien, en ik denk te weten wie het is. Het komt van mensen waar ik het laatst met een buurvrouw over had. Over dat die een kattenverjaagpiep in de voortuin geplaatst hadden, waar de katten zich niks van aantrokken, maar waar haar kinderen veel last van hadden. Ze was er aan de deur geweest en kreeg een verontwaardigde buurman te spreken. Over dat al die katten maar losliepen en dat het toch niet normaal was.

Mijn buurvrouw, die zelf geen katten heeft, had toch aangevoerd dat het in Nederland wel normaal was dat katten losliepen. Algemeen geaccepteerd zelfs, niemand belt de politie als hij een kat ziet loslopen. Uiteindelijk had de buurman het ding zachter gezet en het een andere kant op gericht. Overigens, ik maak even een zijstap, maar deze man woont vrijstaand terwijl wij ons allemaal moeten behelpen met een twee-onder-een-kapper. Even voor de beeldvorming, hij heeft drie dure auto’s en ook heeft hij kennissen met een Porsche die wel eens op bezoek komen. Als ze weg zijn, komt er geregeld een tuiniersbedrijf dat de hele dag staat de snoeien, bladblazeren en te hogedrukspuiten. Heb ik best wel last van, als ik thuis zit te werken.

Ondertussen toeterde Robin door. Ik was de tel kwijtgeraakt en ik appte de buurvrouw, of zij soms wist of die mensen een kind hadden dat Robin heette en dat een chronische toeterverslaving had. Ik ging er even bovenop tegen haar. Niet echt tegen haar gericht natuurlijk, maar ik liet mijn ergernis blijken. Ze was het met me eens.

Twee dagen later sprak ze me aan met de vraag of een cursus yoga niets voor mij was. Ik was het voorval al weer vergeten, dus ik moest even nadenken. Ze legde me uit dat ze het eerst niet hoorde, maar dat ze het getoeter na mijn app ook niet meer kon negeren. Ik zei dat ik wel aanleg had om me te ergeren aan mensen, maar dit zou toch de wereld op zijn kop zijn, dat ik op yoga moest omdat een of andere net te rijke dwarspaal zijn kinderen niet tot de orde roept. Bovendien, door mijn irritatie te uiten was ik het kwijt.

Zo’n storm, daar hou ik niet van. Het hele land in rep en roer, alarmmeldingen op mijn telefoon, blijf binnen! Ik trek me er echt niks meer van aan hoor. In 1986 moest ik binnenblijven vanwege de kou en de wind. Ik fietste naar school, regenpak tegen de kou, niks aan de hand! En het was 15 graden onder nul.

In januari 1990, ik woonde in dezelfde wijk als nu, ik liet de hond uit en onderwijl waaide de plaatselijke tennishal weg. Ik zag de bomen zover buigen dat ik dacht: heftig. En nu? Binnenblijven! Mooi niet hè? Na een absolute kutdag op mijn werk was er hier een noodgeval. Hans, die net een week op de kazerne was geweest, had afgesproken met vrienden in Epe. Ik zei dat hij moest gaan fietsen, maar dat zit er niet in bij de huidige generatie commando’s. Ik moest hem dus brengen. Linda vond dat Hans en ik niet moesten gaan, maar zij begrijpt de nood niet. Bovendien zeg, laat mij niet lachen!

Ik stuurde mijn auto behendig langs afgevallen takjes, soms reed ik er overheen, en eigenlijk was het perfect om te rijden. Niemand op de weg, dus ik kon de rode lichten negeren. Honderd meter verder stond wel politie, dus het kon toch weer niet. Gelukkig waren ze te druk met een buitenlandse auto om mijn burgerlijke ongehoorzaamheid op te merken.

Nadat ik Hans had afgezet besloot ik binnendoor terug te rijden. Tussen de bomen door. Irritant gedoe! Het moet eens afgelopen zijn. Nog nooit ben ik naar school gebracht vroeger. Een storm als deze werd niet eens gemeld. Laat staan dat ze een naam kreeg. Tegenwind, zo noemden we dat. Ik kan me erover opwinden.

Zit ik even in de auto, moet een of andere columnist, die ongetwijfeld over zichzelf denkt dat hij op de radio thuishoort, mij weer even over de zeik helpen. Hij had het namelijk over Henkie de Jong. Dat dat zo’n begenadigd voetballer is, die in 2018 kon kiezen tussen PSG, Manchester City, en Barcelona. Omdat Barcelona van kinds af aan zijn droomclub was, en bovendien omdat Messi daar speelde, koos Henkie voor Barcelona.

En toen ging het mis met Barcelona, Messi vertrok en wat kregen ze ervoor in de plaats? Luuk de Jong! Tot overmaat van ramp konden de fans nog denken dat hij de broer van Henkie was. De begenadigde voetballer Henkie moest dus maar snel maken dat hij een andere club vond.

Kijk, nu snap ik best dat Luuk geen Messi is. Er is ook niemand die dat denkt. Hij is zelfs geen sierlijke doelpuntenmachine, al was zijn omhaal tegen Willem II op de lat mooier dan die van Van Basten tegen FC Den Bosch, maar Luuk is geen Messi. Ook geen van Basten of Bergkamp, zelfs geen van Persie of van Hooydonk. Maar Luuk is Luuk, en harde werker, een aanspeelpunt, een balvaste spits, die ooit gedeeld topscorer werd in de eredivisie, en ook nog alleen maar doordat Tadic van de VAR zoveel penalty’s mocht nemen.

Deze Luuk wordt door deze columnist op de radio even te kakken gezet, want dat scoort lekker, en als je en passant Henkie de Jong nog even het hoofdonderwerp van je column maakt, dan zit je veilig. Maar Henkie is een overschatte voetballer. Dat zag ik vanaf moment één. Goed, hij leukt zijn statistieken op door in wedstrijden tegen mindere tegenstanders veel balletjes risicoloos terug en breed te geven, waardoor hij bovenaan staat in de lijst van succesvolle passingen.

Maar waar is hij nu, nu Messi er niet is? Nu ligt het waarschijnlijk aan zijn medespelers die niet goed genoeg zijn. Tuurlijk, fans van Henkie. Tijd voor een andere club? Welnee, een subtopper als Barcelona is prima voor hem. En misschien kan de plaatselijke sportkrant nog een columnist gebruiken.

Een ezel stoot zich in het gemeen, niet twee keer aan dezelfde steen. Aangezien ik geen ezel ben, dreig ik dat wel te doen. Vorig jaar zijn we geld kwijt geraakt door een korte vakantie die niet door kon gaan, en D-reizen failliet ging in de tijd dat wij op ons geld terug zaten te wachten. Er is een garantiefonds, maar dat geldt niet voor de familie Mack te V., zoals geen enkel voordeel voor ons geldt, maar uitsluitend voor anderen die we niet kennen. Dit jaar stond ons een mooie zomer te wachten volgens een zekere H. de Jonge. En inderdaad, het aantal besmettingen daalde als een torenvalk in duikvlucht wat alles te maken had met de vaccinatiegraad. Vorig jaar om deze tijd gebeurde exact hetzelfde, ik vraag me af waar het toen mee te maken had, aangezien er toen nog niemand gevaccineerd was. Maar oké, als het ons goed uitkomt dan hebben wij vertrouwen in de regering.

Dus met de dalende besmettingen en het steeds verder toenemend aantal gevaccineerden boekten wij Frankrijk. Iedereen die ik ken die dat ook deed hoefde niet aan te betalen, of heel weinig, wij moesten het volledige bedrag in twee termijnen in juni betalen. “Dat doen we dus niet, ” was mijn reactie, en de tegenreactie was: “dan vervalt uw reservering en bent u de eerste aanbetaling kwijt.” Goed, dan maar wel. Als Frankrijk op oranje zou gaan, zouden wij ons geld terugkrijgen.

Maar nu dreigt Nederland weer op oranje te gaan. (mooie escape voor het reisbureau) Want wij houden ons weer eens niet aan de maatregelen volgens de Jonge. Deze volksverlakker legt altijd de schuld bij ons, nooit bij zichzelf. Hij is die idioot die het een goed idee vond om superspreadevents weer toe te staan. Wat kan er misgaan met 1200 mensen in een benauwd zaaltje? Niks toch? Dan krijgen we zo meteen weer maatregelen die niet helpen en waar wij weer de schuld van krijgen in plaats van dat de man eens inziet dat de besmettingen plaats vinden in benauwde zaaltjes met veel mensen en niet buiten. (BLM demonstratie, geen besmettingen, mensen in overvolle parken, geen besmettingen, voetbalwedstrijden met publiek, geen besmettingen)

Ik zit me werkelijk af te vragen waarom we nu ingeënt zijn. Het was omdat we met z’n allen van het virus af moesten. Nu is dat alweer afgezwakt tot: we worden er minder ziek van. Straks is het: “Het hielp toch niet zo goed als we gedacht hadden. Eigenlijk hebben we geen idee waar we mee bezig zijn. “