Categorie: Mack windt zich ergens over op

Nu kunnen we straks allemaal een mondkapje op. U weet, een mondkapje beschermt uw omgeving tegen uw spetters. Tegelijkertijd is een mondkapje een plek waarachter het virus welig tiert of tierig weelt, dat ben ik even kwijt, dus wat je nu gaat krijgen is dat mensen (waaronder ik) één mondkapje bij zich hebben en dat gebruiken omdat het moet. Niet omdat ze het willen of het er mee eens zijn. Alsof het iets helpt. In Spanje hebben ze verplichte mondkapjes, nergens zoveel besmettingen als daar.

Welnee, wat ik wil is duidelijkheid. Zoek nu verdomme eens uit of die mondkapjes per saldo werken. Dus ja, ze houden druppels tegen, en ja, het virus kan er gewoon doorheen, en ja, het virus verzamelt zich in je mondkapje dus waar je dat daarna neerlegt is een bron van besmetting, maar per saldo, is het nu beter of niet? Is dat nu zo moeilijk? Kennelijk. Is het dan gek dat je als burger wat opstandiger wordt? Ik heb trouwens een hekel aan brave burgers. Nee, dat zeg ik niet goed. Ik heb helemaal geen hekel aan brave burgers, ik heb een hekel aan burgers die iedereen die het horen wil vertellen dat ze zich keurig aan de wet houden met als doel veel lof te oogsten. Alsof de wet of de opsporingsmethoden altijd kloppen. Duitsers schreven ons ook een tijdje de wetten voor, toen liepen die gasten ook voorop om aan iedereen te laten zien hoe braaf ze waren. “Daar, achter de boekenkast, “riepen ze dan.

Afgelopen zomer, hoewel de zomer nog steeds gaande is, kenden we weer periodes van grote droogte. Als ik het me goed herinner was het eerste kwartaal nat, daarna waren er twee maanden van droogte die de kranten alweer de uitspraak deed ontlokken dat het de droogste april/mei ooit was totdat het in juni begon te regenen. Het begon zoveel te regenen dat ik op een gegeven moment op het nieuws hoorde dat het grondwaterpeil zich bijna hersteld had. Het viel me nog op, want het is niks voor het nieuws om iets geruststellends te brengen. In juli kwam wederom een periode van droogte. Het was zo erg dat de waterleidingbedrijven waarschuwden om zuinig te zijn met water, niet meer te sproeien en geen zwembadjes meer te vullen. Het viel me nog op, want het stelde me gerust dat het nieuws weer alarmerend was, zoals altijd. Anders luistert er straks niemand meer naar het nieuws.

Tegelijkertijd waste ik wel een keer mijn auto. En we sproeiden de bloemen die anders dood zouden gaan. En we vulden een zwembadje. Ja, potverdorie, het was 37 graden, dan heb je toch water nodig? Tijdens het tandenpoetsen zette ik tegen mijn gewoonte de kraan uit. Die laat ik altijd lopen, dat was ik zo gewend en het geeft mij ook een frisser gevoel dat je steeds de borstel even kunt afspoelen. Maar ik voelde mij ook wel een beetje schuldig. Maar, zo vond ik ook, die waterleidingbedrijven doen ook iets niet goed. Er zit genoeg water in het IJsselmeer, er stroomt nog zat door de rivieren, dus ergens doen jullie zelf iets niet goed. Mij een beetje een schuldgevoel aanpraten.

Eergisteren was ik op een verjaardag. Een nieuwbouwbuurt met grote tuinen. Het huis van de buren stond te koop voor meer dan zes ton. Dit even voor de beeldvorming. Waar ik was stond geen zwembadje, maar een zwembad. Ik heb het niet nagemeten, maar ik schatte anderhalve meter hoog, vijf meter lang en 2 meter breed. Als je denkt dat dat groot is, toen ik over de schutting bij de buren keek stond er daar eentje van 1,80 meter diep, tien meter lang en vier meter breed. Het moet een week gekost hebben om dat ding te vullen. Ik had de hele zomer elke dag mijn gras kunnen sproeien, mijn auto kunnen wassen, en de kraan laten lopen tijdens het tandenpoetsen en dan nog had ik niet zoveel water verbruikt als daar. En dat waren dus pas twee tuinen uit één dure nieuwbouwwijk. Ik kon me ineens voorstellen dat het waterleidingbedrijf een probleem kreeg. Ik had tenslotte pas twee huizen in die wijk gezien, hoeveel zwembaden staan er in totaal wel niet, en hoeveel van die wijken heb je niet in Nederland?

Ik neem me voor om voortaan de kraan maar niet meer te laten lopen tijdens het tandenpoetsen. Het zou toch lullig zijn als zo’n buurman z’n zwembad niet kan vullen tijdens perioden van droogte.

Daarnet zapte ik doelloos, wat op zich al een slecht teken is, en bleef ik net te lang hangen bij een concert van de Toppers met een gastoptreden van de Snollebollekes. Als ik zou zeggen dat het verbazing is wat ik voel, zou dat gelogen zijn. Ik ben er niet meer verbaasd over. Als ik zou zeggen dat het ergernis zou zijn, zou dat niet waar zijn. Ik ben niet meer geërgerd. Het is erger dan dat. Ik voel de complete grond onder me vandaan zakken. Zoveel onbenul bij elkaar heb ik niet eerder gezien. En het ergste was, mijn eniggeboren zoon, Hans, hoorde het, zette de pc uit en kwam naast mij zitten. Hij lalde de teksten letterlijk mee. De hele Arena ging uit zijn dak. Johan Cruijff veroorzaakt een wervelstorm in z’n urn als hij zou weten dat het naar hem vernoemde stadion gebruikt werd voor deze bagger. Ofschoon dat niet waar is, Cruijff is wijs en vindt er niks van.

Ik kan er gewoon niet tegen. Ik heb nooit tegen Nederlandstalige feesten gekund, omdat ik namelijk versta wat er gezegd wordt. Ik heb me nooit verbonden gevoeld met het zich laten gaan, in welk opzicht dan ook. Mij krijgen ze niet eens onder narcose. Maar zeker kan ik niet overleven in een stadion vol van hoempapa, derderangs zangers die de sfeer erin proberen te zwaaien en door de ondergrens zakkende dronkaards. Zelfs carnaval is beter. En voordat u nu denkt dat ik me verheven voel, ja, vér! En misschien wil dat juist wel alles zeggen, dat ik, Mack, ver achter op zijn oorspronkelijke levensplan, en misschien nooit meer zijn doelen bereikend, aan het eind van zijn leven terugkijkend en denkend: mwah, kortom, een mislukkeling, zich al te goed voelt voor deze lallende. (ellende van gelal, klemtoon op de en.)

Want ik ben al mijn hele leven op zoek naar wijze mannen of vrouwen, gewoon omdat je niks van het leven begrijpt en wilt weten of zij soms informatie hebben die je inzicht verschaft. Sporadisch vind je er een keer een, na lang zoeken, of eigenlijk, omdat je er bij toeval tegenaan liep en je God op je blote knieën dankt dat je je aan hun wijsheid mocht laven. Misschien tien in heel mijn halve leven heb ik er ontmoet maar als het aankomt op zo debiel mogelijk doen/zijn, bam jonguh, zet de tv maar aan en je vindt er 80.000 in één keer. Moeiteloos.

Ach, gun die mensen nu hun feestje! Nee! Bom erop. Ik zei het nog tegen Hans, als zo’n Topper nu aankondigt dat het stadion straks plat wordt gebombardeerd dan zingen ze nog: lalalalalaaa laaaaaaaaaa en staan ze met hun bier in hun hand trots naar de camera te acteren dat ze het leuk hebben. Hij moet lachen om mijn ellende.

Goed, verder ben ik een heel redelijk mens, en ben ik gaarne bereid naar uw tegenargumenten te luisteren.

Er is een zorgelijke ontwikkeling gaande. Het probleem is namelijk dat mijn soort ernstig gediscrimineerd wordt en er staat niets in de grondwet over mijn soort. Maar mijn soort is de mens van middelbare leeftijd die het niet meer weet. Ik lijk steeds minder te begrijpen en ik heb ook geen aanpassingsvermogen. Zo is er iemand in de buurt, ik denk te weten wie het is, hij woont niet eens bij mij in de straat, die grijpt elke gelegenheid aan om met een drilboor zijn huis te verbouwen. Op tweede kerstdag zag ik hem timmerend bezig in zijn veranda. Als je geen geld hebt voor een duur huis dat af is, koop het dan ook niet in bouwvalstaat zodat je lekker jarenlang de hele dag herrie kunt maken. Ik zit er aan te denken om ’s nachts een keer een baksteen door zijn ruit te keilen.

Verder, mijn buurman. Compleet gestoord, al zullen anderen wel vinden dat hij een geweldige vader is. Vanaf het moment dat hij uit zijn werk komt is hij luidruchtig aanwezig en praat keihard en onafgebroken met zijn kinderen tot het moment dat dat tot klerejong gevormde kind van hem gaat slapen. Dan kan hij ineens stil zijn. Ik zei tegen Linda, als je nog zoveel energie hebt als je uit je werk komt, dan doe je daar ook geen fuck.

En dan komt het maatschappelijke gezeik er nog overheen. Je kunt je televisie niet aanzetten, of er is er eentje aan het drammen tot in het oneindige. Derksen, Akwasi, iedereen heeft er een mening over, en ik ben het spuugzat. Feit is dat als je ergens over begint, en je houdt het vol, het op een gegeven moment waar is. Kwestie van de langste adem hebben.

En ook zeer zorgelijk, ik vertrouw de overheid niet meer. Ze blijven maar lullen over droogte terwijl ik gisteren tot aan mijn middel wegzakte in het moeras. Ik word er gewoon chagrijnig van. Ben ik vrolijk over de regenbuien van de laatste dagen, staat er in de krant dat het drinkwater wellicht op de bon moet. Volgens mij is het doel om mijn soort geestelijk kapot te maken. Zodat ik me zorgen ga maken en meer geneigd ben hun adviezen te volgen. Want een Nederlander die niet bezorgd is wordt mondig en maakt zelf wel uit wat hij doet.

Zo, alle negativiteit weer even van me afgeschreven, ik kan weer verder. Waar liggen de bakstenen?

Inmiddels is iedereen geïnformeerd die zijn baan gaat verliezen, het zijn er acht in Nederland, waarvan ik er zes ken. Wat mij het meeste heeft verbaasd is het gemak waarmee dit gaat. Een bedrijf hoeft kennelijk maar een lagere winstverwachting te hebben en dat is tegenwoordig al een gegronde reden voor ontslag. Het doet niet terzake of het bedrijf geprobeerd heeft om van overheidssteun gebruik te maken, omdat van een buitenlands bedrijf niet verwacht kan worden dat ze in alle landen waar ze gevestigd zijn van alle subsidieregelingen op de hoogte zijn.

Ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken. Is dit echt wat de advocaat gezegd had? Dus het bedrijf hoeft het niet eens meer aan te tonen, gewoon een lagere winstverwachting is genoeg? En ze hoeven de regels niet te kennen? Wat is dit? Speelt die jurist onder één hoedje met het bedrijf? De advocaat had daarom geadviseerd niet naar de rechter te gaan, maar via onderhandelingen te proberen om er meer geld uit te slepen. Dan word ik opstandig en boos. Hoezo, er meer geld uit slepen? Je zei net dat het ontslag gegrond was? Hoezo valt er dan te onderhandelen? Dan moet je dus al blij zijn dat het bedrijf je meer biedt dan het minimum. Waarom doen ze dat eigenlijk, als het ontslag gegrond is?

Het ging mij niet eens onmiddellijk aan, ik ben niet ontslagen, maar ik kan me over zoiets enorm opwinden. Waar is nu dat ontslagrecht, waar we in Nederland voor gestreden hebben? Waar is nu die juridische bescherming? Waar is het recht? Ik verlies meerdere collega’s, die worden met een wettelijk fooitje afgescheept, twee werkten er meer dan twintig jaar. Versoepeling van het ontslagrecht heet dat. Ik hoorde Rutte gisteren nog zeggen, in Nederland kun je niet zomaar mensen ontslaan, daar zijn regels voor. Keep dreaming Mark!

Vijf uur, mijn telefoon ging. Mijn beste collega. Hij vroeg nog of het uitkwam dat hij belde. Ik zei nog wat bits, als je niet een lang verhaal afsteekt wel. Hij zei, dan zal ik het kort houden, ik kom morgen niet naar kantoor want ik ben ontslagen.

Die had ik even niet zien aankomen, en hij ook niet. “Dat meen je niet,” riep ik verschrikt uit. “Ja, ik ben normaal van de slechte grappen, maar dit is echt,” zei hij. En dat het echt was, dat snapte ik gelijk, want we zaten te wachten op de ontslagronde. Die zou in eerste instantie in April gebeuren, maar Amerikanen vinden Europeanen maar vervelend met al hun arbeidsrecht, dus moest het wat uitgesteld worden. Dan volgt er nog een datum, dan nog een, en uiteindelijk weet je pas of je erbij zit als ze gezegd hebben dat ze iedereen geïnformeerd hebben. Nu zat hij erbij. Dikke kut.

Ik noem hem mijn beste collega, niet alleen vanwege gebrek aan betere collega’s maar ook omdat hij me veel geleerd heeft, en daar was niet al te veel over werk bij. Wel over overleven in lastige situaties en over het leven in het algemeen. Hij leerde me anders naar dingen te kijken dan ik deed, en ik geloof dat het een klein beetje heeft bijgedragen aan het relaxter blijven. Ik geloof niet dat iemand je totaal anders naar dingen kan laten kijken, maar al is het maar een klein beetje, dat kan al schelen. Hij maakte eigenlijk overal al snel een grap van. In het algemeen kwam het erop neer dat mensen zichzelf en anderen al snel te serieus nemen. Dus als iedereen wat zenuwachtig was omdat de tweede man van het bedrijf zich liet gelden, zei hij: ja, toen ik die de eerste keer zag had ik het gevoel dat hij rechtstreeks van de filmset van een slechte cowboyfilm kwam lopen.

Hij heeft ook een belangrijk aandeel gehad in de keuze van mijn huidige auto. Als ik wat twijfelde en voor iets veiligers wilde gaan zei hij: Nee, dat ga je echt niet doen. Jij neemt gewoon die blauwe, die is helemaal goed. En dat bleef hij herhalen tot ik die blauwe ook echt had. Ik heb slechts twee keer woorden met hem gehad, wat in vier jaar met een collega niet veel is. Zelfs het feit dat ik geen goed woord voor Ajax over heb, nam hij als Ajax fan niet al te serieus en nam hij mij niet kwalijk.

En dat doen die Amerikanen zomaar. Ik had al van mijn baas gehoord dat ik me niet teveel zorgen moest maken, maar het is bij dit soort dingen niet dat als je zelf niet getroffen wordt, dat het dan goed is. Je blijft met een heel naar gevoel achter, omdat ik nooit het gevoel heb gehad dat deze ontslagronde een nobel doel dient.

Ik denk niet dat dit hem blijvend zal raken. Ik heb altijd gevonden dat hij veel beter op zijn plek zat bij dit bedrijf dan ik, omdat hij met veel situaties beter om kon gaan. Die trekt het wel een tijdje. En nu blijf ik over, en zit ik voortaan alleen op die vervloekte kamer.

Voor wie denkt dat het hier in ons nieuwe huis alleen maar rozengeur en maneschijn is, die komt bedrogen uit. Ik zeg het met een voorlopige knipoog, maar onze buren zeg! Superaardig kwamen ze in het begin gelijk langs om een bloemetje te brengen, maar dit zijn mensen die hun kinderen de hele dag antwoord geven. Gisteren loopt hij het gras te verticuteren (met een machine, waar ik het vorige week met een hark deed) en alsof dat apparaat nog niet genoeg herrie maakt, blijven zijn kinderen hem onderwijl vragen stellen die hij maar blijft beantwoorden. Papa doet dit, papa doet dat, papa haalt het mos uit het gras, want waar het mos groeit, groeit geen gras, en als papa het mos weghaalt, groeit er gras voor terug, bla bla bla bla bla. Geen vijf seconden hield hij zijn muil. Jengelkinderen zijn het. Ik heb helemaal niks tegen spelende kinderen maar als ze de hele tijd hysterisch huuuhuhuuuuhuuu roepen wordt het een ander verhaal. Pak ze godsamme bij hun lurven!

Gisteren, ik sta de voortuin te doen, komt de overbuurman naar me toe, die had kritiek op onze Hans, die had ik de oprit laten vegen, en geheel terecht zei hij dat dat vegen van hem niet opschoot. En dat was ook zo, het leek nergens op. Hij zette geen kracht, hij sleepte die bezem achter zich aan, dus moest ik het zelf nog maar een keer doen. De overbuurman zei dat zolang hij de noodzaak niet voelde en zijn vader het alsnog deed, hij het nooit zou leren. Toen begon zijn kind te jengelen. Ook een jaar of drie. Met z’n skelter tegen z’n zusje aan rijden, hysterisch schreeuwen, en vader maar in discussie met hem terwijl hij met mij aan het praten was. Ik heb er toch al zo’n hekel aan als mensen met mij staan te praten en hun kind vliegt er dwars tussendoor en dat het nog antwoord krijgt ook. Ik ga daar niet op staan wachten, en ging weer door met m’n tuin.

Wat is dit? Waarom geef je je kind de hele tijd antwoord? Dat wordt straks zo’n irritante paardenlul die denkt dat de wereld om hem draait. Spreek hem op z’n minst bestraffend toe! Welnee! Willem-Jan, papa vind het niet leuk als je dat doet! Pissig word ik ervan!

Nu moet mij toch wat van het hart betreffende het Coronavirus. Er wordt nu ineens enorme paniek gezaaid. Niet door onze overheid, maar door mensen die het niet met de overheid eens zijn. Ik ben gisteren en vandaag met twee paniekzaaiers in discussie geweest. De ene beweerde dat we over anderhalve week hier Italiaanse toestanden zou hebben. Nu zijn er meer mensen die dat beweren, maar dan vergeten ze dat we hier sneller ingrijpen. Bovendien, zo hoorde ik net, schijnen Nederlanders wat volgzamer te zijn in het opvolgen van adviezen, wat veel kan schelen.

De ander maakte het nog bonter. Er zouden in Nederland over twee maanden 136.000 doden zijn. Dit alles werd medegedeeld met de onverschilligheid van een wetenschapper. Ik protesteerde heftig tegen deze paniekzaaierij, want ik weet dat anderen meelezen en mensen alles geloven. Hij baseerde dit getal ook op een uitspraak van het RIVM, dat 50% van de Nederlanders corona zal krijgen. Nu begrijp ik al totaal niet waar het RIVM dit op baseert, maar ze zullen het wel weten. Echter, bedoeld werd, in de komende jaren. Twee? Tien?

Ik denk zelf, want ik hou totaal niet van paniek als het niet moet, dat het sterftecijfer van Zuid Korea het betrouwbaarst is, omdat daar de meeste mensen zijn getest, dus hebben ze het beste beeld. 0,6% was het sterftecijfer daar, wat mogelijk nog te hoog was omdat ze zelfs in Zuid Korea niet iedereen in het vizier hadden. Deze persoon ging uit van 2%. Dat mag, want hij baseerde dat ook op cijfers van wetenschappers. Ik ook. In Italië hebben ze weer andere sterftecijfers omdat ze daar momenteel niet iedereen kunnen helpen.

De man van 136.000 had er alleen niet bijverteld dat het over de komende jaren zou gaan. Dan nog ben ik het niet met hem eens, want waarom? In China is het virus op z’n retour en daar hebben ze 3000 doden, wij zouden er 136.000 krijgen? In nog geen tien jaar! De Spaanse griep eiste in Nederland als je de ruimste schattingen neemt 60.000 doden, sterftecijfer was destijds 1,7%.

Ben ik nu zo naïef, ben ik niet realistisch? Steek in mijn kop in het zand? Of zijn we nu de grip op de realiteit aan het verliezen? Ik hoor graag van u of ik mijn mening moet bijstellen of niet.

Eigenlijk had ik de hele dag al de pest in. Het begon ermee dat er geen krant was. De zoveelste keer. Toen regen tijdens het uitlaten van de hond. Alweer regen. Weten ze boven soms niet dat er een sproeiverbod geldt? En dan mijn werk. Veel achterstallige dingen inhalen, en van die collega’s die je vragen stellen en je alleen maar opjagen of je het al klaar hebt. Dat irriteert soms. Om vijf uur precies stopte ik ermee en ging ik aan mijn vrijwilligerswerk voor de voetbalclub. Ook al een zooitje. Altijd dezelfden die niet betalen, en als je ze mailt antwoorden ze simpelweg niet, als je ze belt verstaan ze geen Nederlands, en het bestuur reageert ook nergens op. Zoek het maar uit. Stap voor stap kom ik verder, maar vanavond zag ik tot mijn ontsteltenis dat de penningmeester zich ermee had bemoeid en de hele administratie was naar z’n grootje. Ik stuurde hem een onvriendelijk mailtje, en sleepte mij naar badminton.

Ook daar liep het niet, geen fijne medespelers, van die gasten die lachen om een goed geplaatste shuttle, donder op, er valt niks te lachen, doorspelen! Voortijdig stopte ik ermee, en scheurde naar huis. Die dertig kilometer borden irriteren me dan ook mateloos, net als die gasten die hun hond uitlaten in een reflecterend hesje. Kortom, deze dag had ik beter kunnen overslaan. Vooral die actie van die penningmeester maakte me pissig. Ik kan mijn tijd wel beter besteden tegenwoordig. En ik kan me er niet overheen zetten, dat irriteerde me nog het meest. Want wat ging er nu helemaal mis?

Als het chagrijn toeslaat moet het kennelijk even uitrazen in mij. Handig als je wat positiever bent ingesteld, maar ik moet het kwijt door mijn chagrijn te koelen. Of door het van me af te schrijven.

Ik was in de kluswinkel zoals zo vaak de laatste tijd. Mijn schoonvader had een ophangsysteem gehaald, alleen was er nog maar één plankje terwijl we er twee nodig hadden. Gewoon een simpel plankje, wit, 30 x 120 cm. Niks aan de hand. Morgen zouden er weer twee binnenkomen (2!) Ter plekke zagen behoorde kennelijk ook niet tot de opties.

Voor ik verder ga moet ik even melden dat als je een beginnend klusser bent, zoals ik, het een prima winkel is. De gevorderde klusser (halve bouwvakker) heeft er echter niks te zoeken. Mijn broer vindt het er maar niks. Mijn schoonvader begreep mijn broer volkomen.

Vandaag stuurde ik mijn vrouw langs die winkel om het plankje op te halen. Ik wilde immers het rek aan de wand in gebruik nemen. Kreeg ik een appje dat het hout wat binnengekomen was nog niet was uitgepakt. Ik begreep het niet helemaal want ik zou denken, dan pak je het toch uit, maar zo was het kennelijk niet. Dus ik ging vanavond zelf naar de kluswinkel. Ik ging het niet vragen, ik liep recht op mijn doel af, maar het enige wat ik zag dat aan mijn wensen voldeed was een kar vol hout, onuitgepakt!

Een beetje pissig liep ik naar een medewerker en vertelde hem dat ik al twee eerdere pogingen tot het verkrijgen van een plankje had gedaan, maar tot dusver onsuccesvol. De medewerker vertelde me dat het nog niet uitgepakt was, want hij had een liesbreuk en mocht van de dokter nog niet tillen. Drie weken ziek thuis geweest, de lapzwans. Dus ik zeg: “dus?” Dus, ik kon het plankje vanavond niet meekrijgen. En als ik het er nu zelf af stapel? Ja, dat is veel werk, ik weet niet of je daar tijd voor hebt. Ja, dat had ik wel.

De man riep een jonge jongen om mij te helpen. Daar had ik dus helemaal niks aan. Die snapte nog niet hoe je plastic los moest snijden. Kon drie woorden zeggen. Hij bleef eerst al twee minuten weg om een duimstok te zoeken. Waar ze die slome types toch vandaan halen in een kluswinkel, het is mij een groot raadsel. Terwijl hij aan de totaal verkeerde kant in het plastic aan het snijden was, had ik het plankje al gelokaliseerd. Ergens onderop. Ik heb twee minuten hout af gestapeld, en toen had ik het al. Geen enkele zweetdruppel heeft het me gekost. Ik zei tegen liesbreuk dat me dat ook met een liesbreuk nog wel gelukt was.

Goed, nu vind ik het dus ook een ballentent. Ik ben nu immers een licht gevorderde klusser.