Waar gaat de mensheid uiteindelijk aan ten onder?

Het is een vraag die me al heel lang bezighoudt. Waarschijnlijk voor het eerst toen ik hoorde dat de zon er ooit mee ophoudt. Dat ik op dat moment even dacht: “oh jee!” Maar dat er aan werd toegevoegd dat de mensheid ver daarvoor al verdwenen zou zijn. Het begon bij Duitsers en Japanners. Die waren in aantal aan het afnemen en moesten vrezen voor hun voortbestaan. Duitsland importeert daarom jaarlijks duizenden migranten. Ik dacht dat zolang er twee van het verschillende geslacht zijn er niks aan de hand was. Heel vroeger waren er helemaal geen Duitsers en iets later waren er verrekte weinig, dat zijn er uiteindelijk tachtig miljoen geworden, dus wat is het probleem? Waarom zou die krimp zich niet ineens weer omzetten in groei? Omdat de bevolking vergrijst? Wat maakt dat uit, zolang er ook jonge mensen zijn sterf je niet uit.

Nou ja, zo denk ik wel eens, maar ik geloof dat het de wetenschappers ernst is als ze zeggen dat wij maar een paar honderdduizend jaar zullen bestaan met als argument dat alle voorgangers van de mens ook hooguit een paar honderdduizend jaar bestonden.

Maar wat gaat er nu voor zorgen dat we uitsterven en hoe stierven onze voorgangers uit? Om met dat laatste te beginnen, dat weet niemand. Behalve ik. Onze voorgangers zijn helemaal niet uitgestorven, we zijn langzaam anders geworden. Je kunt het aan sommige mensen nog duidelijk zien. Hoe het kan, geen idee, waarschijnlijk is het hetzelfde proces als dat ik vroeger lang was, en nu met precies dezelfde lengte gemiddeld ben geworden.

Hoe we gaan uitsterven weet niemand, zelfs ik niet, maar er zijn een aantal scenario’s. Een ervan is dat kunstmatig intelligentie zo slim wordt dat het ons als overbodig en bedreigend gaat zien en ons elimineert. Een softwareprogramma print uit zichzelf op een 3D printer een tank en valt ons aan.

Of de klassieke meteoriet valt en maakt een einde aan onze ooit zo mooie wereld. We zagen hem niet aankomen met al onze apparatuur en we zouden dood zijn voordat we door hadden wat er gebeurde.

De vruchtbaarheid van de mens neemt langzaam af. Het is al aan de gang, het aantal zaadcellen van de man veertig jaar geleden was aanmerkelijk hoger dan dat van de tegenwoordige man. Hoe dit precies tot het einde gaat leiden weet ik niet, aangezien er uiteindelijk maar één zaadcel nodig is, en we het hebben over een afname van 100 miljoen tot zestig miljoen.

Een allesverwoestende kernoorlog, die gaan spaan heel laat van de wereld? De slechte omgang van de mens die zorgt voor een afname van de hoeveelheid insecten met rampzalige gevolgen? Een wereldwijde milieuramp zoals een wereldwijde overstroming of een opwarming die niemand overleeft?

Zelf denk ik dat de mens ten onder zal gaan aan zijn eigen succes, hij zal zo perfect worden dat hij niet meer sterft aan ziekte, ouderdom, of honger. Hij hoeft niet meer te werken, geen kennis te vergaren omdat die overal voorhanden is, hij hoeft niet meer gezond te leven, zelfs geen pijn meer te lijden, hij verliest al zijn creativiteit, kortom in zijn streven alles beter te maken heeft hij het leven volkomen doelloos gemaakt en de enige manier om uit die ellende te geraken is door het massaal op te geven. Door het zicht op de aanstaande dood krijgt het leven kortstondig zijn zin terug en iedereen sterft als een gelukkig mens.

En zo zal het gaan. En lang voordat dit gebeurt ben ik er niet meer. En nadat dit scenario zich heeft voltrokken en de mensheid lang en breed is verdwenen zal men mij in één adem noemen moet Leonardo da Vinci.