Wolvenland

Een poosje geleden liep ik met de hond langs een huis waar in de wei een bord stond met daarop de tekst: weg met de wolf. Een foto van een vrouw met een lammetje erbij. Ik was een beetje ontdaan op dat moment omdat ik altijd hoop een wolf te zien en een of andere schapenboer gewoon doodleuk een bord plaatst zonder rekening te houden met mijn gevoelens.

Vanavond keek ik een documentaire genaamd “wolvenland” over de verdeeldheid die de wolf zaait in dit land. Een mevrouw kwam aan het woord en ik herkende haar vrijwel direct van dat bord in de wei. Het bleek haar ook te zijn. Als ik toen geweten had hoe een raar mens het was, had ik om het bord gelachen, maar destijds dacht ik dat het de mening van een weldenkend persoon was.

De vrouw had werkelijk geen enkel ander argument dan dat de wolf hier niet hoorde, en dat haar schapen in gevaar waren. Zij had niet om de wolf gevraagd en nu moest ze ineens haar schapen beschermen. Schapen waren ontzettend lieve dieren volgens haar, eentje was zelfs zo lief dat ze die oud liet worden, de rest ging met vijf maanden naar de slacht, want het leven is hard, zei ze. Daar was ik vorige maand dus van ontdaan! Had het erbij gezegd, dat ze niet helemaal lekker was, dan was er niks aan de hand.

Er kwam ook een schaapherder aan het woord, hij had een heel indrukwekkend verhaal over een aanval van twee wolven op zijn kudde. Hij vertelde hoe intelligent en snel de wolven te werk gingen, dat ze precies leken te weten hoe ze een schaap moesten vasthouden zodat het weerloos was, exact zoals hij het zelf deed als hij een schaap moest scheren. Hij was ontdaan door de aanval, maar ook onder de indruk van de superioriteit en de intelligentie van de wolven. Inmiddels had hij een grote hond aangeschaft zodat de wolven niet meer in het voordeel waren. De hond bleef ‘s nachts bij de schapen op de hei, terwijl de herder naar huis ging. Prima opgelost.