Moe in het najaar

Ik was er even helemaal klaar mee. Alles wordt te donker en te zwaar, behalve mijn werk, kennelijk kan ik daar mijn zinnen verzetten. Ik doe tegenwoordig ook nog wat aan vrijwilligerswerk voor de voetbalclub, maar dat is eigenbelang, want ik houd boek. Boekhouden is een vorm van therapie. Het is als schilderen of beeldhouwen, alleen wordt het niet als kunst erkend. Ik kan er uren zoet mee zijn, met het scheppen van orde in de chaos. Momenteel heb ik geen beroep. Ja, ik ben in loondienst en ik werk veertig uur, maar de job title klinkt zo belachelijk dat ik hem liever niet uitspreek. Ik werk voor een Amerikaans IT bedrijf zeg ik dan meestal, al denken mensen dan dat je IT’er bent. Wat IT’ers precies doen weet ik ook niet, maar voorwaarde om het te zijn is dat je op bepaalde gebieden kunt toveren met computers. Ik niet dus. Mijn werk houdt het midden tussen verkoop en administratie, maar ik duik het liefst diep in de systemen en de historie om de gegevens op te diepen die de klant wil zien. Ondertussen is aan mijn job title het woord “lead” toegevoegd, wat zoveel wil zeggen als dat anderen mij vragen stellen en ik die beantwoord. Want leiden doe ik niet. Ik moet er niet aan denken. Mijn manager, een Duitse, moet maar constant vechten tegen Amerikanen, zorgen dat de budgetten gehaald worden, en af en toe moet ze onzin verkopen. Zoals gisteren, toen er iets gebeurde dat ik een week geleden voorspelde, en waarvan zij toen zei dat we het niet zouden laten gebeuren. Ze liet het toch gebeuren onder druk van het budget. Ik zei er maar niks van, het lijkt me al lastig genoeg om zo’n abstracte baan te hebben.

Het is inmiddels zaterdag, de koper heeft zich nog niet bedacht binnen de wettelijke bedenktermijn, en ze pakt het adequaat aan, gezien het feit dat ze gisteren een taxateur op ons afstuurde. Ons huis is wel pas getaxeerd, maar het ene taxatierapport is het andere kennelijk niet, dus nu moet het weer opnieuw. Maar het ziet er allemaal goed uit. Vanavond gaan we ondanks de financiële misère weer een keer uit eten met z’n vieren. Vanochtend heb ik bijna tien kilometer gelopen met de hond, gewoon omdat hond en vooral ik ervan opknappen. Oktober en november, het zijn vaak geen makkelijke maanden, al weiger ik te geloven dat ik najaarsmoeheid heb. Ik ben dan wel moe en het is najaar, maar hallo zeg, wat een stress met die twee huizen.

Auteur: Mack

Ik ben Mack, uit 1969, dat klinkt vertrouwder dan het noemen van mijn leeftijd. Begonnen in 2004 met web streepje log, dat te succesvol werd en dus overgenomen door snelle jongens die alles kapot maakten. Ik heb in tegenstelling tot velen mijn archieven kunnen redden, maar bijbehorende foto's zijn veelal verdwenen in de diepste krochten van internet en dus weg. Ik woon in Vaassen, aan de oostelijke rand van de Veluwe en schrijf daarover alsof het onontdekte wildernis is. In werkelijkheid is het één grote ergernis van verbodentoegangbordjes en zwervende toeristen. Verder schrijf ik over alles, soms serieus maar meestal niet. Sorry. Toon alle berichten van Mack