Zo’n storm, daar hou ik niet van. Het hele land in rep en roer, alarmmeldingen op mijn telefoon, blijf binnen! Ik trek me er echt niks meer van aan hoor. In 1986 moest ik binnenblijven vanwege de kou en de wind. Ik fietste naar school, regenpak tegen de kou, niks aan de hand! En het was 15 graden onder nul.
In januari 1990, ik woonde in dezelfde wijk als nu, ik liet de hond uit en onderwijl waaide de plaatselijke tennishal weg. Ik zag de bomen zover buigen dat ik dacht: heftig. En nu? Binnenblijven! Mooi niet hè? Na een absolute kutdag op mijn werk was er hier een noodgeval. Hans, die net een week op de kazerne was geweest, had afgesproken met vrienden in Epe. Ik zei dat hij moest gaan fietsen, maar dat zit er niet in bij de huidige generatie commando’s. Ik moest hem dus brengen. Linda vond dat Hans en ik niet moesten gaan, maar zij begrijpt de nood niet. Bovendien zeg, laat mij niet lachen!
Ik stuurde mijn auto behendig langs afgevallen takjes, soms reed ik er overheen, en eigenlijk was het perfect om te rijden. Niemand op de weg, dus ik kon de rode lichten negeren. Honderd meter verder stond wel politie, dus het kon toch weer niet. Gelukkig waren ze te druk met een buitenlandse auto om mijn burgerlijke ongehoorzaamheid op te merken.
Nadat ik Hans had afgezet besloot ik binnendoor terug te rijden. Tussen de bomen door. Irritant gedoe! Het moet eens afgelopen zijn. Nog nooit ben ik naar school gebracht vroeger. Een storm als deze werd niet eens gemeld. Laat staan dat ze een naam kreeg. Tegenwind, zo noemden we dat. Ik kan me erover opwinden.
Mack 
Flauwekul allemaal, we zijn niks meer gewend.
LikeLike
Jij bent dus van de generatie bikkels.
Tegenwoordig worden er alleen maar kneuzen gemaakt?
Stille groet,
LikeLike
Nou, zo wil ik het niet stellen. Ik probeer niet mee te gaan in problemen die vroeger geen probleem waren. Ik reed bijvoorbeeld op gewone banden naar mijn werk, 80 km verderop, met ijzel en sneeuw. Iedereen deed dat. Als er nu een sneeuwvlok valt staan alle mannen in hun gele hesje de stoep schoon te vegen. Ik vind het nogal schokkend.
LikeLike
Ik herinner me een rit van 9 uur van mijn toenmalige werk in Rotterdam naar Drenthe, en onderweg mijn man opgepikt in Amsterdam. Het had heftig gesneeuwd en alles liep vast, maar het was de leukste autorit van mijn leven.
Ik vond die NLAlert een brutale inbreuk op mijn leven, teringherrie voor niks.
LikeGeliked door 1 persoon
Over herinneren gesproken. Ik moest vroeger op de fiets van Zevenaar naar Arnhem, 17 km. Een keer regende het dat het goot, plus een stevige wind tegen. (Trouwens als je ’s middags naar huis fietste, had je de wind weer tegen. Want die was gewoon gedraaid.)
Ik kwam 10 minuten te laat aan bij het Thorbecke lyceum. 2e jaar. Stond me zeiknat te melden bij de concierge en die zei alleen maar: “Morgen een kwartier eerder melden bij mij”. I.p.v. 7 uur de deur uit, toen kwart voor zeven.
LikeLike
En het heeft ons niks gebracht, die hardheid, behalve dat we nu last hebben van al die sissies die met de bus gaan. 😉
LikeLike