Het gaat iets beter omdat de tijd alle wonden heelt, maar overal zijn valkuilen. Ben er simpelweg niet meer ingevallen. Ik schijn een erg negatief zelfbeeld te hebben, wat als voordeel heeft dat je me zelden hoort opscheppen (tenzij overduidelijk blijkt dat het opscheppen is) maar wat als nadeel heeft dat ik mijn eigen goede kanten niet zie. Een opdracht van de psycholoog is de dingen die goed gingen in een week aan hem rapporteren. Het is lastig want goed betekent bij mij goed en niet ‘gewoon’ of ‘vanzelfsprekend’. Dus ik rapporteer wekelijks een kort lijstje. Verder heb ik EMDR therapie gehad, maar ben nog niet overtuigd van de werking. De psycholoog zei dat ik de komende dagen wel wat zou gaan merken, maar ik merk weinig. Misschien is het feit dat ik dit logje schrijf een bewijs. Dat ik de werking ervan niet merkte veroorzaakte weer een kortstondige wanhoop, omdat ik kennelijk niet te helpen ben en het zelf maar moet uitzoeken. En zo is het natuurlijk ook, net als iedereen moet ik het uiteindelijk zelf doen. Volgens mijn huisarts had ik waarschijnlijk geen problemen gekend als ik 100 jaar terug leefde, en dat was ik met hem eens. Niet dat ik wat aan die constatering had, maar toch. Ik heb een maand niet gelachen en dus een maand niet geleefd maar overleefd. Vandaag maakte ik mijn eerste grap op mijn werk weer. Ik durfde simpelweg niet meer. Want grappen maken betekent dat je je goed voelt, dat je cool bent, en ik was verre van allebei. Maar misschien past ‘cool’ helemaal niet bij me. Misschien moet ik juist eens iets enorm uncools doen. Ik slaap al met een pyjama, maar misschien moet ik eens een stakingslied maken. Als ik dat zag op tv, zingende vakbondsvrouwen in een fabriekskantine die een tekst over meer loon hadden gemaakt op “daar in dat kleine café,” kwam elke vezel in mijn lijf in opstand. Dat nooit! Nou, van die opstand, daar moet ik dus vanaf. Mensen in hun waarde laten is belangrijk. Maar tevens een schier onmogelijke opgave, want elke vezel komt in opstand en probeert indruk op de mensheid te maken. En dat terwijl ik een behoorlijk betekenisloos leven leid. Tenminste, zonder mij zou Nederland het ook gewoon doen. Nou, daar gaat het dus om. Ik moet leren dat het prima is dat Nederland ook zonder mij kan. Ik ben tenslotte Cruijff niet.
Mack 
Goed om weer een blog van je te lezen.
LikeLike
Fijn om te lezen waar je mee bezig bent, keek er iedere dag naar uit.
LikeLike
Ja, die stakingsliederen, dat is idd een enorm probleem. Daarom gaat het ook helemaal fout met de arbeidsrechten. Zo’n stel mongolen met petjes en vlaggetjes die seniele liedjes zingen kun je toch niet serieus nemen? Een allesslopende staking, goedkeuring van de rechter of niet, dát maakt pas indruk. die EMDR therapie, daar heb ik ook wel eens over gelzen. Het kàn helpen, in elk geval.
LikeLike
Wat heb je dat weer prachtig verteld.
LikeLike
Welkom weer, Mack.
LikeLike
Dit bericht maakt weer veel goed. Serieusiteit is gewoon een serieus probleem. Dat is goed op te lossen met flink om jezelf kunnen lachen en daar de lol van in zien.
Op mijn werk hadden ze ook een aantal jaren bedacht dat ik onmisbaar was. Dat deden ze zelf. Ik wilde het niet. Houdt ook in dat ze je voor alles laten opdraven waar zij niet uitkomen. Ik heb dan ook immer m’n best gedaan om mezelf overbodig te maken en dat is natuurlijk het ultieme doel van een automatiseerder. Vaak lukte het trouwens niet waardoor ik werk en inkomen bleef houden. Zo heeft elf nadeel zijn voordeel.
Andere mensen schijnen ook wel iets te kunnen, maar daar moet je ze dan wel de gelegenheid toe geven. 😉
LikeLike
Ik maak zelden of nooit grappen en toch vinden mijn kinderen mij best wel cool. Relativeren..
LikeLike
Ja, je arts heeft vast gelijk, 100 jaar geleden waren andere karakters ‘hip’, toen was ingetoogen-zyn (zoo schreeven ze het vast) een Pluspunt. Maarja, we leven nu. En dan moet je 12-15 op de Narcisme-test scoren en niet 0 ;-/ (zie FB.)
Dus ehhhh… ik vroeg me iets af… 🙂 Heel stom wellicht, ik vroeg me af WAAROM? bij deze zin “Nou, van die opstand, daar moet ik dus vanaf. Mensen in hun waarde laten is belangrijk.
Opstand is soms wèl goed. Net als een stakinsgslied schrijven, dat misschien wel laat zien hoe belachelijk ze eigenlijk zijn. In waarde laten, prima, maar er zijn grenzen. En je mag best voor je eigen grenzen opkomen.
Tot zover mn ongevraagd advies 🙂
LikeLike
Jolie: omdat ik dat mezelf opleg, kan soms zo ver terugzakken dat ik niet meer vind dat ik nog kritiek mag hebben op anderen. Maar eigenlijk slaat dat nergens op, dus ik ben het met je eens dat ik voor mijn eigen grenzen moet opkomen.
LikeLike
Wat betreft je laatste reactie: gewoon een kwestie van bepaalde mensen mijden, vooral diegenen met de grootste muil.
LikeLike