Ik zag op Discovery een mooie aflevering van Manhunt. Een navy seal wordt opgejaagd door militaire spoorzoekers ergens in het Zuidwesten van Amerika. De navy seal is in het nadeel want hij heeft geen eten en drinken bij zich, maar aan de andere kant is hij lichter en sneller. De bedoeling is dat hij een rescue point bereikt waar hij een helikopter kan oproepen die hem komt redden. Hij zet dwaalsporen uit, zet booby-traps in, maar weet de spoorzoekers maar matig om de tuin te leiden. En als ze het echt even niet meer weten zetten ze zo’n vervloekte drone in om hem op te sporen. De drone vindt hem keer op keer en geeft de coördinaten door aan de spoorzoekers. Het is een training, maar het ziet er angstaanjagend uit. Als de avond valt slaan beide partijen hun kamp op, slechts 300 meter van elkaar verwijderd zonder dat ze elkaars positie weten.
Uiteindelijk weet de navy seal op het nippertje te ontkomen, vastgebonden met een lijn aan de helikopter. De spoorzoekers waren zo dichtbij dat als het echt was geweest ze de helikopter hadden kunnen neerschieten. Maar het was niet echt. Mij spreekt het aan, dat spoorzoeken en dwaalsporen uitzetten. Zeker in onbewoond, bergachtig gebied. Topfitte militairen, ontberingen en overleven in de natuur. Het spreekt me enorm aan liggend op de bank in een warme huiskamer. Mijn geest is er klaar voor. Mijn lichaam niet. Morgen ga ik door een MRI scan om te kijken of ze de oorzaak zien van mijn pijn. Een zekere ambitie mag mij niet ontzegd worden.
Drown? Drone!
Oh ja. Die bedoel ik.
Ik ben benieuwd
Ook een beetje spoorzoeken in zo’n MRI scan. Neem je wel eten en drinken mee?
Ik vraag een drone voor mijn verjaardag. Succes in de mri tunnel.