Niemand mag slapen!

Een van de grootste bands aller tijden, en dan bedoel ik top 3, is de Zweedse groep Abba. Wat Bjorn en Bennie konden, stond gelijk aan de verrichtingen van John en Paul, alleen vind ik Abba’s muziek nog mooier en melodieuzer dan die van The Beatles. In eigen land worden ze wat ondergewaardeerd, maar Zweden zijn ook niet zo van de vereringen. Het is me trouwens toch een raadsel hoe een klein land (inwoners) als Zweden zoveel wereldberoemde personen heeft voortgebracht. Zweden moet het Volendam van de wereld zijn. Maar genoeg over Zweden nu, want waar ik heen wil is muziek. Over muziek kun je uren praten en het is de hoogste kunstvorm die er is. Ik ben helaas niet behept met muzikale kwaliteiten. Ik heb geen ritme, kan niet dansen, geen maat houden en geen toon houden. Waarmee gelijk de toon gezet is, als je maat houdt wordt je nooit losjes en doet je ritme het niet. En toch probeer ik het iedere dag weer. In de auto, of op kantoor geef ik drumsolo’s of area’s weg. Vaak ook in gefloten vorm.

Helaas zijn er weinigen die het waarderen. Maar dat ligt niet aan mijn uitvoering, dat ligt aan mijn repertoire. Dat wordt over het algemeen gevoed door muziek uit een ver verleden. En ondanks dat ik daar vrij alleen in sta op mijn werk, handhaaf ik. De moderne R&B kan mij gestolen worden, wat vroeger R&B was trouwens grotendeels ook. Muziek moet ingegeven worden door het hart en daardoor ook in het hart raken. Teksten zijn voor mij nooit belangrijk geweest want als liedjes over liefde gaan kun je horen of iemand het meent, in welke taal hij ook zingt. Gelukkig voor Bob Dylan vinden anderen teksten wel heel belangrijk, en kopen zij ook de muziek van deze grote dichter.

Hoewel ik sommige liedjes van Bob nog best waardeer kan het contrast niet groter zijn dan dat met de grote Pavarotti. Daar waar Bob in knauwend Amerikaans zijn protestliederen ten gehore brengt (cool) daar zingt Pavarotti met een gouden keel over zijn geliefde. Hij deed dit ergens vanuit een open raam op de bovenverdieping van één van de Italiaanse huizen gebouwd aan de rand van een nauw steegje in een klein Italiaans dorpje. Het was lente, ongeveer tien uur in de ochtend en de temperatuur was aangenaam. Mensen bleven stilstaan onder het raam om de klanken van zijn lied op te vangen. Dat verzin ik er even bij, want zo moet Italiaanse opera (komt van het Nederlandse “open raam”) ontstaan zijn. Zo is het perfect. Maar dat wil niet zeggen dat het ook niet overkomt als een boekhouder het vanuit zijn kantoor zingt. En daarom ga ik dat morgen doen.

Niemand mag slapen! Niemand mag slapen!
Zelfs jij, oh Prinses,
in jouw koude kamer,
kijk naar de sterren,
die trillen van liefde
en hoop.
Maar mijn geheim is in mij verborgen,
mijn naam, die niemand zal kennen.
Op jouw mond zal ik hem uitspreken.
wanneer het licht zal stralen,
en mijn kus zal de stilte doen verdwijnen,
wat jou de mijne zal maken.
(Niemand zal zijn naam kennen…
en wij moeten, helaas, sterven, sterven!)
Verdwijn, oh nacht!
Sterren gaat onder!
Sterren gaat onder!
Bij het ochtendgloren zal ik overwinnen!
Ik zal overwinnen! Ik zal overwinnen!

Auteur: Mack

Ik ben Mack, uit 1969, dat klinkt vertrouwder dan het noemen van mijn leeftijd. Begonnen in 2004 met web streepje log, dat te succesvol werd en dus overgenomen door snelle jongens die alles kapot maakten. Ik heb in tegenstelling tot velen mijn archieven kunnen redden, maar bijbehorende foto's zijn veelal verdwenen in de diepste krochten van internet en dus weg. Ik woon in Vaassen, aan de oostelijke rand van de Veluwe en schrijf daarover alsof het onontdekte wildernis is. In werkelijkheid is het één grote ergernis van verbodentoegangbordjes en zwervende toeristen. Verder schrijf ik over alles, soms serieus maar meestal niet. Sorry. Toon alle berichten van Mack