Comfort zone

Ik ben terug uit Berlijn, heb de 43 geraakt en ben ook nog een nieuwe snelle computer rijker. Met een breed beeldscherm, waardoor ik nu perfect tenniswedstrijden op YouTube kan bekijken. De trein naar Berlijn was ook al behoorlijk snel, al is 200 km/u tegenwoordig geen highspeed meer, maar toch, het schiet lekker op. Berlijn heeft iets wat andere steden minder hebben, of althans, het ontgaat me in die andere steden, maar als ik de Reichstag zie, besef ik dat Hitler daar gelopen heeft. Als ik de Brandenburger Tor zie, dan voel ik de muur die het oosten gevangen hield. Misschien is het omdat de geschiedenis in Berlijn zich veel recenter afspeelde dan in andere belangrijke steden. Hoe dan ook, een aanrader om eens op de trein naar Berlijn te stappen en eens te voelen hoe de vrijheid voelt terwijl je door de voormalige DDR raast.

Vrijheid die voelde ik ook weer toen ik op de terugweg op Berlin Hauptbahnhof liep en besefte dat het allemaal goed gegaan was en het weekend nog voor me lag. De controllersdagen van mijn werk die ik toch wel spannend vond, maar die me ook mijn collega’s van over de wereld leerde kennen, zodat ik weet met wie ik allemaal e-mail. En ik heb de belofte dat als ik in Zweden kom, dat ik dan mee mag naar een ijshockey wedstrijd. Niet dat ik iets met ijshockey heb, maar de enthousiaste jonge Zweed stond erop. Ik heb hem trouwens moeten uitleggen wie Ronnie Peterson en Tomas Gustafson waren. En dat Abba briljant was, dat ook. Dat zag hij zelf niet zo. Een wat oudere Zweedse ceuntreuller (sommige kennen het logje nog wel) was het wel met me eens, maar die verrastte het weer dat ik de bandleden kon noemen, terwijl dat voor mij juist weer de gewoonste zaak van de wereld is. Dat leerden we vroeger zo op school. Boom, Roos, Vis, Vuur, Bjorn, Benny, Agnetha, Anni Frid.

Hoe dan ook, ik heb weer een aantal dingen opgestoken en ik ben behoorlijk uit mijn comfort zone getrokken, maar zeggen sommige snelle types, that’s where the magic happens. Ik wilde daar eerst niks van weten, maar ik begin het toch wel langzaam aan te geloven. Om te voorkomen dat ik snel weer in mijn comfort zone zou terugkruipen werd ik gevraagd om in november naar Parijs te komen voor een bespreking. Ik ja, inderdaad, provinciaaltje.

Auteur: Mack

Ik ben Mack, uit 1969, dat klinkt vertrouwder dan het noemen van mijn leeftijd. Begonnen in 2004 met web streepje log dat te succesvol werd en dus overgenomen door snelle jongens die alles kapot maakten. Ik heb in tegenstelling tot velen mijn archieven kunnen redden, maar bijbehorende foto's zijn veelal verdwenen in de diepste krochten van internet en dus weg. Ik woon in Vaassen, aan de oostelijke rand van de Veluwe en schrijf daarover alsof het onontdekte wildernis is. In werkelijkheid is het één grote ergernis van verbodentoegangbordjes en zwervende toeristen. Verder schrijf ik over alles, soms serieus maar meestal niet. Sorry. Toon alle berichten van Mack