Het is hier wat stil. Dat komt zo. Ik ben een week op Hawaii geweest om Elvis bij te staan in zijn laatste uren. Hij belde me vorige week.
Morriezz?
Yes E?
I finally saw my flaming star.
Morriezz?
Morriezz, are you still there?
Yes E. I’ll take the next flight, hold on E. I’ll be there tomorrow.
Ik nam het eerste vliegtuig naar Hawaii en trof hem aan in zijn huis, liggend op zijn bed. Hij stak zijn hand uit toen ik binnen kwam en ik pakte hem vast. “Goed dat je gekomen bent, Morriezz.” Ik groette Lisa en nam plaats op een stoel. Hij vertelde me dat hij nu 77 jaar oud was en dat de beginjaren een hoge tol hadden geëist. Maar ook dat het de beste beslissing uit zijn leven was om zijn dood in scène te zetten en in de anonimiteit te verdwijnen. Hier op Hawaii had hij de meest rustige en misschien wel gelukkigste tijd uit zijn leven meegemaakt. Slechts weinig mensen wisten ervan, al gonsde het de laatste tijd van de geruchten.
“Ik had een Godgegeven gave, you know?”
“Ik weet het, E.”
“Take care of Lisa.”
“I will, dad.”
Hierna sloot hij zijn ogen om ze nooit meer open te doen. Na een klein uur blies hij zijn laatste adem uit. Hij is niet langer onder ons. Lisa snikte. Ik begeleidde haar naar haar auto.
Twee dagen later begroeven we hem, in besloten kring. Lisa, Mama, Michael (die zijn voorbeeld volgde) twee ex-leden van the Memphis Maffia, Barack (die het wel wist), de dominee en ik. Ik sprak een paar woorden en gooide een handje aarde op zijn kist. Long live the king. We zongen Amazing Grace. En ja, ik ben zijn eniggeboren zoon, maar ik denk dat de meeste van u dat al wel vermoedden.
Dag E., bedankt voor alles en rust zacht.
Mack 
Jij bent dus Emvis?
LikeLike