Categorie: Vakantie

In Lacanau maakte ik een complete zonsondergang mee en ik realiseerde me dat dit pas de eerste keer was dat ik het zag. Het was schitterend. De zon is op dat moment zijn felheid verloren en je kunt er bijna recht naar kijken. De zon staat laag boven de horizon en lijkt op een gegeven moment de zee te raken. Volgens de overlevering kun je hem op dat moment horen sissen. Daarna gaat het om een of andere reden steeds sneller. Het laatst zichtbare stukje zon verdwijnt in een paar seconden achter de horizon. Je ziet hem daar bewegen terwijl hij als hij hoog aan de hemel staat toch behoorlijk vast staat. Het zal vast met de hoek te maken hebben waardoor die snelheid groter wordt, misschien is hier de relativiteitstheorie wel van toepassing.

Toen de zon helemaal weg was klonk er een applaus onder de waarnemers. Alsof een piloot zijn chartervlucht zojuist aan de grond zette, maar dan nog debieler. Zelfs als je in God’s schepping gelooft vind ik het nog debiel om te applaudisseren voor een zonsondergang, maar ja, het is vakantietijd. Deed niets af aan het feit dat het een schitterend verschijnsel is. Ik snap niet dat ik dat nog nooit eerder bewust heb waargenomen. Ik zou bijna zeggen dat iedereen het een keer gezien moet hebben, maar waarschijnlijk heeft iedereen dat al en was alleen ik het die hier wat laat achter kwam.

De vakantie is weer voorbij, morgen moet ik alweer aan het werk. Maar het was een prima vakantie dus daar moet ik wel weer even op kunnen teren. Ik was wel twee weken afgesloten van telefoon, en internet, want mijn dure zakelijke abonnement deed het niet. Mijn zwager had prima ontvangst met zijn 16 euro per maand abonnement. Af en toe had ik voor heel even wifi en kon ik even iets plaatsen, maar meestal niet. Tevens was ik mijn schrift kwijt dus ik kon ook al niks schrijven en dat is wat ik meestal doe op warme vakantie avonden. Dus nu even een achteraf verslag.

Op de heenweg ging het prima, slechts eenmaal verkeerd gereden in Parijs en dat moest ik gelijk bekopen met een bezoek aan een ondergrondse parkeergarage waar ik ook niet meer uit kon zonder 3 euro te betalen. In Tours was het hotel voor de overnachting. We dronken daar twee grote biertjes a 7,50 per stuk en Linda nam een Cola van 4,50 wat ik erg duur vond. Dit tot ergernis van Linda en tot hilariteit van mijn zwager. De volgende dag reden we naar de camping tussen Lacanau en Lacanau-Ocean. De camping was een gewone camping, de plaatsen waar wij stonden waren mooi, tegen het hek aan met daarachter het bos, dus lekker rustig.

Meer dan anders was ik ditmaal onder de indruk van de grootte van Frankrijk. Het bos waaraan we stonden, gigantisch. Als je over de snelwegen rijdt, overal dat grote niets om je heen. Meren, heuvels, zonnebloemvelden, tarwevelden, het is allemaal even mooi. Ze moesten maar eens een stuk Frankrijk aan ons cadeau doen. Ik heb een paar keer een wandeling door het bos gemaakt, je loopt er twee uur zonder iemand tegen te komen. Ook geen ree of een zwijn trouwens, alleen maar bomen en tra’s om maar eens een mooi kruiswoordpuzzelwoord te gebruiken.

De Atlantische Oceaan, of Golf van Biskaje zoals het daar heet was mooi en lauw. De kwallen dreven om je heen. Slechts eenmaal ben ik gestoken door zo’n Eddy Kwally zoals wij ze noemden. Een licht pijnlijke plek was het gevolg. Prompt daarna werden Hans en Tammar ook gestoken. Hans in zijn been, Tammar in haar oog. Maar ik twijfel aan de rechtmatigheid van hun claims. Het zeewater was 20 graden, wat haast perfect is. Je moet er even door, maar daarna is het heerlijk verkoelend.

Verder was het de gebruikelijke onzin met mijn zwager. Elke vakantie met schoonzus en zwager heeft wel een thema. Zo waren we ooit in de Ardennen en was het thema gevaarlijke ontdekkingsreizen door de Ardennen. In de Vogezen was het lynxen. Aan de Belgische kust was het Dynasty, in de Jura was het de bruin-gestreepte Doucier-vos, vorig jaar in de Ardeche was het Jannie, en deze keer was het een promotielied voor Duiven en Eddy Kwally.

De terugreis vind ik nog het vermelden waard. Deze keer hadden we de opdracht om een route uit te stippelen in plaats van gewoon terug te rijden. Dit in verband met zwarte zaterdag en het parkeergarage incident in Parijs. We zijn er bijna twee uur mee bezig geweest maar dan heb je ook wat. Rust op de wegen, weinig tol, en op de valreep nog wat authentieke Franse en Belgische dorpjes aangedaan. Want dat was het enige dat ontbrak in de omgeving van Lacanau. Daar is het vlak en de bossen zijn er aangelegd en lijken op de onze. Dat wil ik dus niet. Ik wil rotsen, oude huizen en dorpjes waar het verkeer nog net zo rijdt als in de jaren zestig. Dus we namen niet de gebruikelijke Péage naar Parijs, maar minder voor de hand liggende wegen en vonden onze weg terug via Bordeaux, Angouleme, Poitiers, Tours, Orleans, Troyes, Reims, Charleville Meziers, Charleroi, Brussel, Antwerpen. Geen file gezien. Ik heb nog nooit de cruise-control zoveel kunnen gebruiken.

Niemand had me al verwacht op kantoor vandaag, dus had ik deze week nog ongemerkt weg kunnen blijven. Maar als hoeder van de vakantie-en verzuimkaarten en geweten van het bedrijf zou dat niet van tevoren in me zijn opgekomen. Achteraf wel, maar achteraf kijk je een koe in haar kont. Ik vroeg een collega hoe zijn vakantie geweest was. “Kut”, zei hij luid en duidelijk. Nu bezigt hij vaak krachttermen dus heel veel indruk maakt dat niet gelijk, maar nadat hij het had toegelicht had ik toch enige medelijden met hem, hoewel ik weet dat dat in zijn geval absoluut niet nodig is, want hij heeft het veel beter dan hij beseft. Maar omdat hij het niet beseft vond ik het toch kortstondig rot voor hem.

Hij was met zijn vrouw en drie dochters drie weken naar Kroatië geweest, en afgezien van het weer was het hem daar zwaar tegengevallen. 1500 km aan één stuk gereden, uiterst onvriendelijke bevolking die klaar stond om je een poot uit te draaien, en de €3300,- die hij voor de stacaravan betaalde bleek wel erg netto. Voor veel dingen op de camping moest nog extra betaald worden en het zwembad ging tussen de middag, op het heetst van de dag, twee uur dicht. Een ijsje op de camping kostte 4 euro, terwijl hij verwachtte dat het in Kroatië stukken goedkoper zou zijn. Zijn vrouw had in haar onbenulligheid al hun paspoorten laten innemen door de campingleiding, iets waar hij pas achter kwam op een uitstapje naar Italië. Met veel stennis en gebluf dat hij advocaat was heeft hij ze teruggekregen.

Maar wat het meest zijn vakantie had verpest was de onophoudelijke ruzie tussen zijn puberdochters. Hij heeft ze uit elkaar getrokken, witheet toegesproken en uitgelegd dat hij het hele jaar keihard werkte omdat hij twee dingen belangrijk vindt: vakantie en goed eten. Dus geen vlees van de supermarkt maar van de slager. En nu hadden zijn dochters zijn vakantie verpest. Dochters een week huisarrest, en er gebeuren geen leuke dingen meer tot aan de wintersport. Dan kijkt hij hoe het gaat en als ze zich dan nog niet gedragen gaat hij volgend jaar alleen met vrouw en jongste dochter op vakantie en de oudste twee mogen dan op kamp.

Dus nu was hij niet uitgerust en gelijk was hij weer razend druk. Buiten de € 3300 stageld heeft hij in drie weken nog € 4400 uitgegeven. € 7700 naar de kloten. U hoeft dus niet over zijn financiële situatie in te zitten, hoewel hij de eerste is die bij me aan de telefoon hangt als het salaris een dag later is. Om vijf uur was hij weg, want zijn vrouw belde dat hij thuis moest komen. Hij is een doodgoeie vent, snapt alleen helemaal niks van het echte leven.

Avignon, stad van de brug, ik kan hem ieder aanbevelen. Meer nog dan de brug die maar een halve, goed, driekwart brug is maken de stadsmuren indruk. Middeleeuwse stadsmuren om het hele centrum. Dus niet zoals bij ons als we een middeleeuws stadje aanprijzen waar een stukkie muur en twee kanonnen staan, nee om de hele stad staat een muur die met gemak de Duitsers buiten gehouden moet hebben in WO II. De Chinese muur zou er bijna bij verbleken. En dan het kasteel! Groter dan groot met een gouden beeld van Maria (?) er boven op. Palais des Papes heet het. Echt waar, in het vervolg zal ik het buitenverblijf van Maarten van Rossum wat de Cannenburgh heet nooit meer een kasteel noemen. Stel dat er een toerist komt die eerder in Avignon was, je schaamt je toch te pletter? Hetzelfde geldt voor onze boerendansers die een 19e eeuwse klompendans uitvoeren. In Avignon is op elke straathoek een riddergevecht en lopen prachtige jonkvrouwen door de stad. Nee, Nederland is fijn om te wonen en we voetballen leuk mee, maar we zouden het moeten sluiten voor toeristen. Avignon staat nu in mijn top drie van mooiste steden die ik ooit bezocht heb. Stockholm, Avignon, Londen, in die volgorde.

De brug zijn we trouwens niet op geweest ondanks dat ik eerst zei dat je niet Avignon kunt bezoeken en dan niet de brug op gaat. Toen we eindelijk de ingang gevonden hadden bleek je er 4,50 p.p. te moeten betalen. Zoveel hou ik ook weer niet van dansen.

De reis is ook vakantie, dat is het standpunt dat we elk jaar innemen, zo ook dit jaar. Maar dit jaar zit het niet mee. We rijden gezamenlijk met zwager en schoonzus en vertrekken een half uur later dan gepland. Het is druk op de weg en bij Nijmegen staat een vierdaagse file. Die weten we nog te ontwijken door over Eindhoven te rijden maar bij Maastricht is het voor de eerste keer raak. Eigenlijk wil ik al stoppen maar Linda vindt dat geen goed idee. Zij wil in Luxemburg stoppen omdat daar de sigaretten goedkoper zijn. Maar in het zuiden van België komt zwager naast mij rijden om aan te geven dat er geplast moet worden. We stoppen vlak voor Luxemburg voor een plaspauze. Terwijl zwager en Linda met de kinderen naar de wc gaan blijven schoonzus en ik bij de auto’s.
Een vrouw tegenover ons draagt een kind en struikelt. Schoonzus schiet te hulp en uit de auto waar ze bij hoort stapt een man met een zonnebril die ik ondanks zijn vermomming herken als Thomas Acda. Hij kijkt ons even aan maar groet niet. Hij kiept een fles water over het zere been van zijn vrouw en gebiedt haar in te stappen. Ze rijden weer door , zijn vrouw zwaait nog even naar ons. Ik zing een liedje over Herman in de zon op een terras.

Even later vervolgen ook wij onze weg om dertig kilometer verder in Luxemburg te stoppen voor benzine en sigaretten. Vanaf dat moment tot aan de Peage is het file. Voor de eerste keer valt Hans het mooie kerkje naast de snelweg bij Thionville op. Het kerkje dat er vroeger al stond en waarop mijn oma mij attendeerde toen wij vroeger naar Zuid-Frankrijk reden. Hans vond het een mooi kerkje, en dat is het ook, een mooi kerkje.

Niet veel later in de file voel ik een schok door de auto gaan. Linda denkt dat de auto afsloeg maar ik zeg dat er iemand tegen ons aan gereden is. En dat is ook zo. Een Franse jongeman heeft ons geraakt. Ik stap uit en bekijk de achterkant van de auto. De Fransman doet hetzelfde en begint wat krassen van mijn auto te vegen. De schade stelt niet veel voor, maar mijn auto is drie maanden oud en bovendien van de leasemaatschappij. Mijn kennis van de Franse taal is ineens weg en ik ga over in het Engels, een taal die de jongeman maar matig beheerst. Hij zegt dat het zijn fout was en stelt voor even iets op papier te zetten. Ondertussen blokkeren we de linkerrijbaan en ik stel voor op de vluchtstrook te gaan staan, maar hij zegt dat dat te gevaarlijk is omdat er precies op dat punt een oprit zit.
Het overige verkeer gaat ons rechts voorbij terwijl wij vluchtig het schadeformulier invullen. Een vrachtwagenchauffeur vraagt even later waar ik mee bezig ben maar ik roep in het Engels dat ik hem niet begrijp, waarop hij zich richt tot de Fransman die hem uitlegt dat het aan de kant te gevaarlijk is. Het schadeformulier wordt afgeraffeld en ik vraag hem om zijn gegevens en zijn handtekening en we vervolgen onze weg. Hij heeft niet eens een kopie gekregen. Bij de eerstvolgende parkeerplaats stoppen we weer want ik wil de leasemaatschappij bellen. Ik vraag Linda het nummer op te zoeken van mijn vaste contactpersoon maar ik geef haar de naam van de contactpersoon van drie werkgevers geleden. Normaal zou ik nooit zomaar op die naam gekomen zijn maar in stresssituaties werken mijn hersenen niet zoals ze zouden moeten. Ik moest diep nadenken over de juiste naam maar na tien seconden wist ik hem. Ik regel wat met hem en wederom vervolgen we onze weg.

Tot aan de tolweg blijft het langzaam rijden. Veel later dan gepland bereiken we het hotel in Dijon voor de overnachting. Natuurlijk hadden we de kinderen al verteld dat er een zwembad bij was, en daar hadden ze zich op verheugd. Nu moesten ze wachten tot de volgende ochtend. Merde! Voor het eerst vond ik de reis geen vakantie en Linda was het volmondig eens.

Wij zijn op vakantie. De reis gaat wederom naar Zuid Frankrijk zoals praktisch altijd. Voor het eerst heb ik niet het heimwee gevoel gehad wat ik altijd heb zo vlak voor een vakantie. Vreemd. Ben ik dan toch nog in een ontwikkelingsproces? Ik doe helemaal niet meer aan check-check, dubbelcheck zoals vroeger. Olie wordt niet meer gepeild, verlichting niet meer nagekeken, route wordt niet meer uitgestippeld, gewoon karren met die hap. Dat ging vroeger wel anders, maar toen was Zuid Frankrijk ook nog onderontwikkeld gebied waar je wekenlang geen contact meer had met de Noord-Europese beschaving. Het is heet in de Ardeche, nog heter dan hier maar op mijn vakantie hou ik daar wel van. Warmer dan 35 graden hoeft van mij ook weer niet maar zo rond de dertig vind ik wel aangenaam.

Mijn weblog gaat in de vakantie door de 100.000 hits. Dat lijkt niet zoveel, maar als al die ellende met web-log nooit was gebeurd had ik nu gewoon nog daar gezeten met 1000.000 hits + alle foto’s nog gewoon zichtbaar. Maar die 100.000e daar zal ik even geen getuige van zijn. Is ook niet erg, want mijlpalen zijn alleen belangrijk in een uitgestippeld leven, en u weet: Bookkeepers live life to the max. Dus. Maar ik, en de rest van het gezin hebben er zin in. In de vakantie verdwijnt de sleur en kom je even los van je werk en misschien dringt de vraag zich wel even op waarom we eigenlijk moeten werken. Want de vakantie noemen we het echte leven maar dat klopt niet. Het echte leven is de rest van het jaar. En dat is gelukkig ook lang niet slecht. Maar die paar weken vakantie per jaar zijn een verworven recht. Kom daar niet aan! Pensioenleeftijden die verhoogd worden laten we gelaten toe omdat het toch de ver van mijn bed show is, maar kom niet aan de vakantie want dan komt Nederland echt ouderwets in opstand, gaan er koppen rollen en ik hanteer de bijl.

Veel geluk allemaal, tot over een paar weken. Ik wens u allemaal een prachtige zomer met mooie zomeravonden. Word ik toch weer weemoedig.

Mijn gezin zit een weekje in Bronnergeveen in een huisje op de hei en ik kom ook af en toe over. Bronnergeveen -met carnaval Schubbekutteveen- ligt in Drenthe tussen Assen en Emmen. Het is hier mooi. Ongelofelijk mooi eigenlijk. Ik reed vanochtend naar mijn werk in Amersfoort in ruim anderhalf uur, wat snel is, want het is vakantie. Drenthe is groot en leeg. Ineens had ik geen beklemmend gevoel meer over 16 miljoen mensen op een kluitje. Hier is ruimte zat, veel meer dan op de Veluwe waar alle ruimte wordt ingenomen door bomen.

Het huis waar we zitten heeft geen gordijnen, kleine rolgordijntjes maar die gaan nooit dicht. De buren wonen 100 meter verderop en de overburen meer dan een kilometer. Buiten valt op dat je meer sterren ziet dan bij ons thuis, toch ook geen voorbeeld van lichtvervuiling. Even verderop liggen Westerbork en Dwingeloo, bekend van de radiotelescopen. Een gewone telescoop zou het hier waarschijnlijk ook gedaan hebben.

Of het aan Drenthe ligt, of aan de vakantietijd, of aan beide, dat weet ik niet maar het voelt hier anders. Het werk is hier bijzaak en het huis is de hoofdzaak. Twee katten, een konijn en twee paarden moeten verzorgd worden, uiteraard niet door mij. ’s Avonds als je buiten staat komen de paarden even gedag zeggen, wat op een of andere manier rustgevend werkt. Eigenlijk zou iedereen een paard in de tuin moeten houden.

Het is natuurlijk vakantietijd maar weblog lijkt al wel langer uitgestorven. Natuurlijk, ik heb twee jaar lang ernstig niks meegemaakt, en daarvoor maakte ik in wat mindere mate niks mee, en als er iets erg is, is het wel als mensen die nooit iets meemaken, toch hun verhaal kwijt moeten. In die zin begrijp ik best dat er geen 40 reacties meer komen op een logje.

De sensatie is er natuurlijk af en na acht jaar webloggen hebben de meeste wel in de gaten dat ik soms een beetje overdrijf en alleen de voordeligste foto’s van mezelf plaats, maaaarrrr…het blijft natuurlijk wel lullig.

Facebook en Twitter zijn waarschijnlijk de hoofdschuldigen, hoewel je eigenlijk niet van schuldig kunt spreken. Het zijn gewoon ingevulde behoeftes, en er is meer behoefte aan Twitter en Facebook dan aan weblog. Net zoals er meer behoefte is aan The Voice of Holland dan aan Zomergasten. Of maak ik weblog nu te belangrijk door het met John de Mol’s creatie te vergelijken?

Ik gooi de jaarlijkse zwembroekfoto er nog maar even tegenaan, misschien helpt dat.

Oh wacht even, da’s een onvoordelige. Deze moet het natuurlijk zijn.

Elk jaar in de vakantie heb ik er even last van. Heimwee als we gaan en liefdesverdriet als we teruggaan. De heimwee beschreef ik al eens in een logje genaamd “de onvermijdelijke avond van te voren”, en het verdwijnt zodra we in de auto zitten. En het liefdesverdriet treedt op als we weer wegrijden, de warme, bergachtige en mooie streek uit, het verdwijnt zodra we op de tolweg zijn.

Ik wijt het maar aan opgelopen littekens in mijn jeugd, waardoor ik wat overgevoelig ben geworden, of misschien wel gewoon ben. De tijd gaat ongelofelijk vlug. In mijn jeugd zat ik achterin en mijn vader stuurde onze auto terug, nu ben ik het die stuurt, al wil ik mijzelf op zo’n moment wel eens verwisselen met mijn vader. Er speelt op zo’n moment ook altijd een muziekje op de radio wat het verlangen naar Frankrijk versterkt.

Het is allemaal licht en kortdurend, ik hoef er niet mee naar de huisarts, maar het is er elk jaar weer. Mijn moeder verzuchtte eens vlak na het overlijden van mijn vader dat al die mooie vakanties nu ook voorbij waren. Misschien zijn het wel plaatsvervangende emoties, maar het betekent natuurlijk ook dat het gewoon een mooie vakantie was. Dat vind ik het belangrijkste, dat de vakantie mooi was. Dat hij dan voorbij is vind ik minder erg.

Morgen weer aan het werk. De rest van het gezin heeft nog drie weken. Waardoor ik eigenlijk ook nog drie weken een beetje vakantie heb. Ik kan er weer tegen.

Het belangrijkste regionale nieuws in onze vakantie was de ontdekking van een nieuwe vossoort in Doucier, die de naam kreeg Vulpes Striata Brunneis, of in de volksmond, de bruingestreepte Douciervos. Regelmatig werd hij gesignaleerd in de heuvels rond Doucier, maar vandaag las ik op een internetsite dat hij even plotseling als dat hij was gekomen, ook weer leek te zijn verdwenen.

Zes jaar geleden gingen wij op vakantie met mijn beruchte schoonzus en mijn zwager. Ik en mijn zwager maakten toen een overlevingstocht door de woeste Ardennen. Hij was toen commando Piet en ik was commando Jan. Nu, zes jaar later, ik ben 42, hij 46, was er nog niks veranderd. Met onze beide opblaasboten waren we nu marinier Piet en marinier Jan die de woeste zee trotseerden.

Maar ’s avonds waren we weer commando’s toen we een overlevingstocht door de woeste Jura maakten. We klommen de berg op en kwamen in het dorp Fontenu, waar nog steeds de tweede wereldoorlog woedde. Jean a de longue moustache, je répète, Jean a de longue moustache.

Omdat wij geen zwaar bewapende commando’s zijn maar verkenners, hadden wij zo weinig mogelijk bepakking. Wij aten planten en schorpioenen en om onze commandobips af te vegen gebruikten wij een vos, omdat het daarvan nu eenmaal stikte in Doucier.