De heenreis is ook vakantie

De reis is ook vakantie, dat is het standpunt dat we elk jaar innemen, zo ook dit jaar. Maar dit jaar zit het niet mee. We rijden gezamenlijk met zwager en schoonzus en vertrekken een half uur later dan gepland. Het is druk op de weg en bij Nijmegen staat een vierdaagse file. Die weten we nog te ontwijken door over Eindhoven te rijden maar bij Maastricht is het voor de eerste keer raak. Eigenlijk wil ik al stoppen maar Linda vindt dat geen goed idee. Zij wil in Luxemburg stoppen omdat daar de sigaretten goedkoper zijn. Maar in het zuiden van België komt zwager naast mij rijden om aan te geven dat er geplast moet worden. We stoppen vlak voor Luxemburg voor een plaspauze. Terwijl zwager en Linda met de kinderen naar de wc gaan blijven schoonzus en ik bij de auto’s.
Een vrouw tegenover ons draagt een kind en struikelt. Schoonzus schiet te hulp en uit de auto waar ze bij hoort stapt een man met een zonnebril die ik ondanks zijn vermomming herken als Thomas Acda. Hij kijkt ons even aan maar groet niet. Hij kiept een fles water over het zere been van zijn vrouw en gebiedt haar in te stappen. Ze rijden weer door , zijn vrouw zwaait nog even naar ons. Ik zing een liedje over Herman in de zon op een terras.

Even later vervolgen ook wij onze weg om dertig kilometer verder in Luxemburg te stoppen voor benzine en sigaretten. Vanaf dat moment tot aan de Peage is het file. Voor de eerste keer valt Hans het mooie kerkje naast de snelweg bij Thionville op. Het kerkje dat er vroeger al stond en waarop mijn oma mij attendeerde toen wij vroeger naar Zuid-Frankrijk reden. Hans vond het een mooi kerkje, en dat is het ook, een mooi kerkje.

Niet veel later in de file voel ik een schok door de auto gaan. Linda denkt dat de auto afsloeg maar ik zeg dat er iemand tegen ons aan gereden is. En dat is ook zo. Een Franse jongeman heeft ons geraakt. Ik stap uit en bekijk de achterkant van de auto. De Fransman doet hetzelfde en begint wat krassen van mijn auto te vegen. De schade stelt niet veel voor, maar mijn auto is drie maanden oud en bovendien van de leasemaatschappij. Mijn kennis van de Franse taal is ineens weg en ik ga over in het Engels, een taal die de jongeman maar matig beheerst. Hij zegt dat het zijn fout was en stelt voor even iets op papier te zetten. Ondertussen blokkeren we de linkerrijbaan en ik stel voor op de vluchtstrook te gaan staan, maar hij zegt dat dat te gevaarlijk is omdat er precies op dat punt een oprit zit.
Het overige verkeer gaat ons rechts voorbij terwijl wij vluchtig het schadeformulier invullen. Een vrachtwagenchauffeur vraagt even later waar ik mee bezig ben maar ik roep in het Engels dat ik hem niet begrijp, waarop hij zich richt tot de Fransman die hem uitlegt dat het aan de kant te gevaarlijk is. Het schadeformulier wordt afgeraffeld en ik vraag hem om zijn gegevens en zijn handtekening en we vervolgen onze weg. Hij heeft niet eens een kopie gekregen. Bij de eerstvolgende parkeerplaats stoppen we weer want ik wil de leasemaatschappij bellen. Ik vraag Linda het nummer op te zoeken van mijn vaste contactpersoon maar ik geef haar de naam van de contactpersoon van drie werkgevers geleden. Normaal zou ik nooit zomaar op die naam gekomen zijn maar in stresssituaties werken mijn hersenen niet zoals ze zouden moeten. Ik moest diep nadenken over de juiste naam maar na tien seconden wist ik hem. Ik regel wat met hem en wederom vervolgen we onze weg.

Tot aan de tolweg blijft het langzaam rijden. Veel later dan gepland bereiken we het hotel in Dijon voor de overnachting. Natuurlijk hadden we de kinderen al verteld dat er een zwembad bij was, en daar hadden ze zich op verheugd. Nu moesten ze wachten tot de volgende ochtend. Merde! Voor het eerst vond ik de reis geen vakantie en Linda was het volmondig eens.

Auteur: Mack

Ik ben Mack, uit 1969, dat klinkt vertrouwder dan het noemen van mijn leeftijd. Begonnen in 2004 met web streepje log, dat te succesvol werd en dus overgenomen door snelle jongens die alles kapot maakten. Ik heb in tegenstelling tot velen mijn archieven kunnen redden, maar bijbehorende foto's zijn veelal verdwenen in de diepste krochten van internet en dus weg. Ik woon in Vaassen, aan de oostelijke rand van de Veluwe en schrijf daarover alsof het onontdekte wildernis is. In werkelijkheid is het één grote ergernis van verbodentoegangbordjes en zwervende toeristen. Verder schrijf ik over alles, soms serieus maar meestal niet. Sorry. Toon alle berichten van Mack