Auteur: Mack

Ik ben Mack, uit 1969, dat klinkt vertrouwder dan het noemen van mijn leeftijd. Begonnen in 2004 met web streepje log dat te succesvol werd en dus overgenomen door snelle jongens die alles kapot maakten. Ik heb in tegenstelling tot velen mijn archieven kunnen redden, maar bijbehorende foto's zijn veelal verdwenen in de diepste krochten van internet en dus weg. Ik woon in Vaassen, aan de oostelijke rand van de Veluwe en schrijf daarover alsof het onontdekte wildernis is. In werkelijkheid is het één grote ergernis van verbodentoegangbordjes en zwervende toeristen. Verder schrijf ik over alles, soms serieus maar meestal niet. Sorry.

Lasterpraat

Na vanavond weet ik het zeker, dit land zit vol met debielen. Een schaapherder wiens hond waarschijnlijk is gedood door een wolf schrijft dat zijn hond vermoord is door een wolf. Laat ik vooropstellen dat ik meer van honden hou dan van wolven. En dat ik het erg vind voor hond Daisy en voor zijn baas. Ik zou het ook erg vinden als mijn hond gedood werd door een wolf. Maar die kans acht ik uiterst klein. Daisy kon er niks aan doen, de wolf kon er niks aan doen. Alleen de herder kende het risico want zijn hond was recent al eerder aangevallen.

Er wordt bewust een term als vermoord gebruikt om de wolf in een kwaad daglicht te stellen. Een wolf moordt niet, een wolf doet wat een wolf doet. Ik moet het voor hem opnemen omdat het teveel aan boeren dat we hier hebben hem wil afschieten. Daarbij gebruiken ze valse sentimenten en plaatsen foto’s van opengereten schapen, waarbij ze hun kinderen opdracht gaven om er huilend bij te gaan staan en vertellen ze allerlei onzin over dat de wolf meer schapen doodt dan hij kan eten omdat hij eenmaal moordlustig is. En ondertussen is half Nederland in paniek en zit af te wachten tot het eerste menselijke slachtoffer valt.

En wat dan nog? Die redenering volgend moeten we alle gevaarlijke roofdieren ter wereld maar uitroeien. Want ook in andere landen vallen mensen soms ten prooi aan een roofdier, maar hoogstzelden aan een wolf. Nee, de mens denkt dat zijn leven maakbaar is. Totaal van de zotte. Ik vind het prachtig dat er wilde wolven zijn in ons land, en ja, ik vind het ook zielig voor hun prooi, maar eisen dat de wolf vegetarisch wordt terwijl ik shoarma eet is precies van het soort schijnheiligheid waar ik het over heb.

Ik laat mijn hond nog steeds los op de hei, maar ik ben wel oplettend. Ik vind het een aanvaardbaar risico, Lori is snel en sterk, luistert goed, ik laat haar niet 30 meter achter me en ik let op. Maar dat deed ik altijd al. Arme Daisy rende alleen over de hei en werd aangevallen door een wolf. Erg genoeg voor zowel eigenaar als hond. Maar niet de fout van de wolf. Je kunt het oneens zijn met het beleid, maar de wolf eigenschappen van een misdadiger toedichten staat gelijk aan in sprookjes geloven.

Twilight zone

Tussen de middag loop ik met de hond in het bos. Een klein stukje bos, een landweg en wat weilanden. Ver is het niet, tweeënhalf, hooguit drie kilometer. Het is een mooi stukje waar ik bijna alle soorten wild al heb gezien.

Op de landweg liep een oude mevrouw met een rollator. Ik had haar wel eens eerder gesproken maar dat leek ze niet meer te weten. Ze woont aan de landweg en ze is tachtig, want dat vertelde ze. Ze was vriendelijk en ik vertraagde mijn pas omdat ze een praatje wilde. Ze moest lopen van de therapeut want ze was gevallen. Even daarvoor had ze een hersenbloeding gehad en haar man was al 12 jaar dood. Die dingen wist ik, want dat had ze al eens verteld. Ik praatte over gezondheid en het weer.

Toen de lucht donker werd, keerde ze om, op tweehonderd meter van haar huis. Ik moest mijn ronde afmaken. Ze zei: het allerbeste meneer, en veel gezondheid. Ik wenste haar hetzelfde. Ik vond het mooi, hoe ze dat zei. Prachtig taalgebruik van een oudere.

Even later barstte de bui. Ik regende kletsnat. Ik had geen paraplu of iets bij me. De regen deerde me niet.

Ik herinner me dat ik gisteren tot hier schreef. Ik had nog een zin getypt maar die typte ik terwijl ik in slaap aan het vallen was. Er stond ook iets heel raars. Iets wat totaal niet van mijn hand leek. Maar wel een complete zin, die ik overigens niet herkende. Het woord “brother” stond erin. Ik wiste het en vertrok naar dromenland. En nu is het alweer morgen. Zo vliegt de tijd.

Lekkage

Ik zag gisteren druppels vallen uit de dakgoot. En dat klopte niet. Ik keek of de dakgoot vol lag, maar dat was niet zo. Tenminste niet overvol. De dakgoot is al oud, en ik zat te bedenken wie een dakgoot kon vervangen.

Vanochtend roept de schoonmaakster dat er een overstroming is. Ik kom naar boven en inderdaad, de plastic bak waar de wasmachine in staat, stond vol water. Met wat moeite heb ik het eruit gekregen maar toen merkte ik dat de vloer nat was. En niet alleen de vloer, ook de spullen die daar lagen. En twee kasten een verdieping lager. Opgelucht concludeerde ik dat de dakgoot waarschijnlijk toch nog goed was.

Het laminaat wat daar nu negen maanden ligt, ligt te klotsen. Als ik er duw komt er water uit. Het trekt ook al krom. De buitenmuur is nat, maar die had allang droog moeten zijn met de zon van vandaag. Dat betekent dat spouw ook nat is en de isolatie. Ik ga niet eens de verzekering inschakelen. Na de lekkage vorig jaar in de keuken weet ik dat ze niet aan mij uitkeren. Als het uit de leiding komt wel, maar als het uit de afwasmachine komt dan niet. Dat gaan ze dus nu weer zeggen en ik heb geen zin in die onzin.

Ik had eergisteren het filter van de wasmachine opengehaald dus dat zal wel de oorzaak zijn. Tuurlijk, wat anders? Nu doet hij het gewoon weer. Ik probeer ook weer eens iets goed te doen, de gevolgen zijn vele malen erger.

Vanavond tijdens een stortbui vind ik weer druppels op het laminaat. Komt gewoon via een schoorsteenpijp naar binnen. Ik ben nu wel even klaar met lekkages. Ik heb nu hitte nodig om te drogen. Maar ja, zo’n lekkage komt natuurlijk net vlak voor de moesson die nu aanbreekt. Zondag heb ik pas weer tijd om het laminaat eruit te trekken. Vlektyfus!

Vrijheid

Wat mij meer en meer tegenstaat zijn enorm veel van mijn medemensen. Zodra er op social media iets wordt gedeeld over een misdaad, ontwaken ze uit hun hersendode toestand om amechtig op het toetsenbord te rammen en een opmerking te maken die hint in de richting van buitenlanders. En nee, ik ben niet heilig, als je hier microfoons ophangt ga ik ook de gevangenis in wegens discriminatie om geloof, afkomst, geslacht en seksuele voorkeur. Maar godsamme zeg, dat stomme volk dat iedereen over een kam scheert. Timmermans dit en asielzoekers dat. En Geert is de verlosser. Nou, ik zou niets eens willen samenleven met uitsluitend dat soort neo-nazi’s. Dus mocht het ooit zover komen, ik flikker ze er allemaal uit.

Tegelijkertijd weet ik ook dat het er weliswaar veel zijn, maar ze zijn een minderheid. En minderheden zijn er om gediscrimineerd te worden, vind ik. En ik mag dan niet van over één kam scheren houden, maar dat is vooral als anderen dat doen. Ik ben zelf wat genuanceerder, dus als ik het doe is er beter over nagedacht. En ik ben ook wel voor de vrijheid van meningsuiting, maar niet voor de vrijheid van de mening zelf. In principe moet er een algeheel geldende mening zijn, de mijne, en die mag dan overal vrij worden geuit zonder dat je bang hoeft te zijn voor vervolging door de overheid. Of roverheid zoals de eerder genoemde hardwerkende minderheid graag zegt. Want belasting betalen is een zwaar onrecht.

Nou ja, de kiezer heeft altijd gelijk, zeggen ze hier. Een vreemde gedachtengang. In Rusland zeggen ze dan ook heel wat anders. De gekozene heeft daar altijd gelijk. Die waarschuwt zijn opponenten altijd dat ze niet te ver uit het raam moeten leunen. En verdomd, regelmatig valt er een naar beneden. Maar dat krijg je ook als je te eigenwijs bent om te luisteren naar degene die gelijk heeft. Dank u wel.

Lagere levensvorm.

We hebben het tegenwoordig wel over de wolf, maar wist u dat witte haaien in de Noordzee minder zeldzaam worden? Dit door de opwarming van de aarde uiteraard. De witte haai of mensenhaai is een beschermde diersoort, maar daar denkt de BBB natuurlijk heel anders over. Kapot met die beesten, want ze zitten de vissers dwars, ze eten mensen, nog vaker dan een wolf, en ze horen hier niet. De Noordzee is te klein voor de haai! Bovendien springen ze zo over een haaiwerend net heen! En ze moorden voor de lol!

Mijn probleem is de kortzichtigheid van veel mensen. Als iets in de natuur ze niet uitkomt, dan moet dat wijken. Wij waren ooit ook natuur maar inmiddels al lang niet meer. Die witte haai, dat is geen grapje, die komt echt. Natuurlijk zullen er mensen zijn die beweren dat ze hier zijn uitgezet, maar er zullen altijd mensen zijn die onzin beweren. Want dat geeft aandacht. En er zal ooit een mens aangevallen worden, en wat dan? In Zuid-Afrika of in Australië gebeurt dat ook, desondanks zijn haaien beschermd. En naar mijn idee maar goed ook, anders zouden ze binnen de kortste keren uitgeroeid zijn, met alle gevolgen van dien.

Wanneer gaat er eens iets gebeuren aan het werkelijke probleem dat er met de natuur is, namelijk de mens en zijn onwetendheid? Zijn er niet gewoon veel te veel mensen op aarde die de hele balans verstoren? Kan daar iets aan gedaan worden zonder dat ik voor genocide pleit? Kijk nu eens naar de wolf, een prachtig beest. Scherpe oren, een scherpe blik, een uitmuntend reukvermogen, lenig, snel, een vacht om winter te doorstaan en lief voor zijn gezin. En zo zijn zijn jongen ook.

Kijk nu even naar een doorsnee gezin. Samen 40 kilo te zwaar, een conditie van niks, brildragend, moeite om op een herenfiets te stappen, traag en kansloos in de natuur. En daar komen er dan steeds meer van, die allemaal te veel consumeren en vreten, en dit zijn dan nog de meest onschuldige mensen. De gevaarlijksten zijn zij met meer zelfvertrouwen dan terecht is, die meer, meer, meer willen. Die elk stuk grond opkopen, die een fabriek neerzetten en ten koste van alles rijk willen zijn. Deze soort is strikt beschermd door de wet en wil vooral niet dwarsgezeten worden door een lagere levensvorm.

De nacht

Het ergste aan alles vond ik dat Lisa 112 had gebeld en dat ze wellicht even in haar paniek dacht dat de redding op tijd zou komen. Maar dat kwam hij niet, en Lisa werd vermoord. Een groot drama, niet in de laatste plaats voor de agenten die net te laat kwamen. Zij moeten zich ook verslagen hebben gevoeld omdat je zo’n meisje wilt redden uit de handen van een monster. Dat vind ik allemaal heel erg.

Maar die actie (wij eisen de nacht op) maakt me weer opstandig. Een waardeloze actie. Een loze kreet en gevaarlijk bovendien. Wat wil je bereiken? Dat een moordenaar of verkrachter zich nog even achter de oren krabt? Dat hebben we gezien gisteren, toen het weer bijna raak was in Amsterdam, maar deze keer twee voorbijgangers ingrepen. Dit is niets nieuws, vroeger al werden wij, en vooral meisjes gewaarschuwd om niet ‘s avonds of ‘s nachts alleen over straat te gaan. Met deze slogan ga je er wel even aan voorbij dat er eenmaal slechteriken rondlopen, dat dat altijd zo was, en dat dat altijd zo blijft. Ik haat zo’n actie die uit moet stralen dat mannen elkaar moeten aanspreken zodat het ‘s nachts veilig wordt op straat. Gaat niet gebeuren, levensgevaarlijke gekken zijn er eenmaal.

En nee, mijn eerste vraag was niet: waarom reed dat meisje daar alleen? Heb je soms gerookt omdat je nu longkanker hebt? Nee, er is geen eigen schuld, er is iets vreselijks gebeurd, daar past geen schuldvraag bij.

Maar als je nog geen longkanker hebt is het wellicht goed om eens na te denken over wat je aan het doen bent. En als het nog niet te laat is lijkt het me verstandig om je eens af te vragen of je wel alleen zult fietsen door de nacht. En zullen altijd sommige mannen met snode plannen zijn die hun kansen inschatten, vertrouwend op hun lichamelijke overwicht en een voor hun goede afloop.

De nacht opeisen betekent dat de nacht niet alleen van mannen is, maar dat vrouwen zich ook veilig moeten kunnen voelen. Juist ja. Nou, de nacht is niet van mij. Het is niet zo dat ik me ‘s nachts veilig voel. De nacht is eenmaal onveilig. Dat was zo en dat blijft zo. Een gewaarschuwd mens telt voor twee.

Vernederingssysteem

Mijn schoonvader was vrachtwagenchauffeur, internationaal zelfs, dus die man kent ongeveer alle wegen van hier tot Italië uit zijn hoofd. Ik stond gelijk al 6-0 achter, want ik kan qua kennis van het Europese wegennet nooit tippen aan haar vader, terwijl dit voor mij een van de dingen geweest zou zijn waarmee ik mijn mannelijke energie kon laten stromen. In plaats daarvan heb ik talloze keren gehoord: “rij je nu wéér verkeerd,” en moet ik de jaarlijkse vernedering ondergaan op de terugweg uit Frankrijk wanneer zij contact heeft met haar vader over waar we rijden, en hij dan zegt hoe laat we thuis zijn. Ik ga dan expres 150 rijden om eerder thuis te zijn.

Advies dan ook voor jonge mannen die willen trouwen met de dochter van een vrachtwagenchauffeur: als kaartlezen een ding is waarmee je je mannelijkheid wilt laten gelden, doe het niet!

Gisteren vertrokken wij naar Tilburg, en ondanks dat ik weet waar dat ligt stonden er al voordat ik de straat uit was twee navigatiesystemen aan die mij moesten leiden. Één in mijn auto, en voor de zekerheid ook nog één op Linda’s telefoon, en ik had geen van beide ingesteld. Ik negeer die dingen dan ook volkomen. We zouden er bijna twee uur over doen volgens het vernederingssysteem maar ik zei dat dat onzin was. Tilburg ligt op een uur en 25 minuten van Vaassen en geen minuut langer. Het ding leidde me bij Apeldoorn al de verkeerde kant op, dus ik volgde mijn eigen route. De reistijd nam hierdoor met een kwartier toe, en het systeem probeerde mij terug te leiden naar waar ik er volgens het betweterige advies af had gemoeten, en het probeerde mij elke afslag te laten nemen om terug te keren. En elke keer als ik het advies negeerde en doorreed kwamen er weer een paar minuten reistijd bij.

Dat irriteerde mij en aan de stilte in de auto hoorde ik dat het Linda ook irriteerde. En zeker toen we de file inreden waarvoor het systeem mij waarschijnlijk probeerde te behoeden. Maar ik had nu mijn zinnen gezet op dat we via Utrecht gingen in plaats van over de A50, en dan gaat dat ook gebeuren ondanks dat mijn Navi heftig protesteert en contact maakt met de elektronische verkeerssignalering boven de wegen dat mij met knipperende teksten vertelt terug te gaan. Er steeg zelf een reclamevliegtuig op dat voor ons ging vliegen met het spandoek: Mack, keer terug!

Afijn, na bijna drie uur kwamen we op de plaats van bestemming aan, maar dat was volledige overmacht. Ik wist niet, kon niet weten, en het zou zelfs niet door verkeersdeskundigen voorzien worden dat er in de vakantietijd, op vrijdag, om een uur of twaalf, twee dikke files zouden opdoemen op een route die dertig jaar terug volledig filevrij was. Dat is van een toevalligheid die overeenkomt met het inslaan van de bliksem als je net een hartstilstand hebt en je de defibrillator niet kunt vinden.

In normale omstandigheden -als er geen complot tegen mij is opgezet- zou dit een uitstekende alternatieve route zijn geweest die hooguit vier minuten extra gekost zou hebben. Nu, juist als je je probeert te bewijzen, komt er bijna anderhalf uur bij en ik krijg daar de schuld van! Terwijl dit toch duidelijk de schuld was van het navigatiesysteem dat me de verkeerde kant op stuurde. Het enige dat ik kan hopen is dat het nu eens duidelijk is voor Linda zich niet te bemoeien met de route, want dat was natuurlijk de werkelijke oorzaak van deze vertraging.

Ratio

Er is een gadget waar maar weinig mensen iets mee hebben, maar ik kan niet zonder. De hoogtemeter. Ik had hem in een paar auto’s, maar vooral in de laatste was hij geweldig. Altijd op het scherm was de actuele hoogte beschikbaar, waardoor ik mij in het buitenland als een kind zo blij voelde als ik door de bergen reed. En hoewel in Nederland minder zinvol, toch als ik over de A50 bij Terlet kwam, of over de Amersfoortse weg, wierp ik altijd even een blik op de hoogtemeter die dan bijna 100 meter aangaf.

Mijn huidige auto heeft geen hoogtemeter, dus had ik hem nooit moeten kopen, maar ja, de ratio heeft de beslissing gemaakt in plaats van het gevoel, en auto’s dien je te kopen met gevoel. Met als gevolg dat ik nu een auto heb die ik respecteer, maar waar ik minder liefde voor voel dan voor mijn Franse Voitures. Dit onder andere door het gemis van de hoogtemeter.

Dus wat heb ik gedaan? Ik bestelde een horloge met hoogtemeter. En dan niet zo’n smartwatch, maar een analoge met een luchtdrukmeter. Ik ben geen persoon voor een smartwatch, te veel opties, te veel mogelijke displays, ik word daar onrustig van. Ik had vroeger een autoradio waarbij ik kon kiezen tussen een oranje of een blauw display en dat vond ik al lastig. Als je het op blauw had staan wilde je toch weer zien hoe oranje eruitzag en andersom. Zinloos. Ik wil één keer een keuze maken, en dat is het dan. Ik wil dan ook nooit naar een tapas restaurant.

Het was nog geen eenvoudige zoektocht, een goed afleesbaar analoog horloge met hoogtemeter, maar het is onderweg. Als ik geen hoogtemeter had gehoeven was ik stukken goedkoper uit geweest, maar de ratio deed even niet mee.

Bizar

Een jaar of vijf geleden zat Hans op school en had hij goed contact met een docent. Op Facebook zag ik een foto en de man kwam mij bekend voor. Het duurde even voor ik de link legde, maar de man leek sprekend op iemand die bij mij op de Havo zat. Ik had destijds amper contact met hem, ik wist zijn naam ook niet meer. Ik zocht een klassenfoto van 5 havo waar hij en ik op stonden en ik vroeg Hans eens te checken bij zijn docent of hij dat was. Hij was het. Pas toen ik zijn volledige naam hoorde, viel het langzaam weer op z’n plek en ging die naam weer bij die jongen horen, en we werden bevriend op FB.

Tammar kwam later ook bij hem in de klas, en zijn zoon zat weer bij Linda op school, dus in die hoedanigheid en in de hoedanigheid van docent van onze kinderen had hij ook contact met Linda.

Vorige week maandag kregen wij van hem het nare bericht dat het niet goed met hem ging en dat het zijn wens was om ons nog een keer te zien. Wat een vreemd verzoek was, want ik had hem voor het laatst gezien in 1987 en toen kende ik hem amper. Linda, Hans en Tammar kenden hem beter. Ik stuurde hem een bericht om hem te laten weten dat het me niet onberoerd liet. We waren op vakantie, maar ik wilde hem dat wel laten weten aangezien hij Linda had geappt. En ook omdat ik niet zeker wist of we nog op tijd zouden zijn om hem te bezoeken.

Vandaag bezochten we hem en hij lag op bed. Zijn hoofd kaal van de chemo, en hij kon niet meer lopen. Maar wat een heldere ogen en een heldere stem nog. Hij zei dat hij me nog herkende, dat hij weer wist waar ik zat in de klas en we spraken over die tijd. Ik zei dat hij een kakker was destijds, en hij zei dat dat klopte omdat het op die school voordelen bood om een kakker te zijn. Ik had het moeilijk op die school, maar ik was dan ook geen kakker. Hij vertelde me ook over een klasgenoot die was omgekomen bij de aanval op de MH-17, waar ik tot nog toe geen weet van had.

Hij vertelde over z’n bijzondere band met Hans, dat ze het altijd even over voetbal hadden, dat Hans voor de verkeerde club is, en dat Hans na z’n eindexamen nog een keer of vijf is langsgekomen, ook in z’n legerkleding. En over Tammar, waar hij van toegaf dat hij haar onthouden had door Hans, en doordat hij haar naam verkeerd uitsprak en door haar gecorrigeerd werd.

Hij vertelde over hoe zwaar zijn ziekte was verlopen en hoeveel pech hij had, maar dat hij besloten had het op te geven. Over hoe hard het was dat hij z’n vrouw en kinderen (9, 16 en 20) moest achterlaten. Maar de manier hoe hij het vertelde en de rust die hij over zich had, waren indrukwekkend. En nu heeft hij nog maar kort te leven. Het is bizar dat hij vroeger bij mij in de klas zat, dat hij later docent van mijn kinderen zou worden, dat hij mijn vrouw zou leren kennen en dat ik veertig jaar later aan zijn sterfbed zou staan. Ondenkbaar destijds.

Toen we afscheid hadden genomen deed ik de deur dicht en zag hem voor zich uit staren. Hij heeft de naderende dood geaccepteerd maar afscheid nemen doet altijd pijn.

Terug

Dat was het dan weer, de laatste avond van een bloedhete vakantie, de eerste in 21 jaar met z’n tweeën. Hans werd hier verwekt aan de Lot, en van Tammar weet ik het ook nog precies. Hoe ik dat weet? Gewoon, dat weet ik. Een soort Annunciatie. Net als dat je bij kleiduiven schieten voelt als je raak gaat schieten. Dan zit alles mee, geen zijwind, geen zenuwen, je weet het gewoon. Wat heeft dit met deze vakantie te maken? Niets, behalve dat we toen ook met z’n tweeën aan de Lot zaten.

Twee weken terug lijkt een eeuwigheid geleden. Dat we bij ons overnachtingshotel aankwamen, dat we de hond daar uitlieten en dat we hier aankwamen en verblijd werden door het uitzicht. Inmiddels begint het te wennen, de mevrouw van de bakker herkent me al, ik rij met de zender RFM op en hoor nieuwe Franse hits, en ik loop ‘s middags bij het meertje om Lori te af te laten koelen.

Wonderlijk hoe snel het went. Zou ik hier nog twee weken zijn zou er vanzelf een albinopet op mijn hoofd groeien. Maar de hitte is nu mooi geweest. Het is hier sinds wij kwamen niet onder de 33 graden geweest, en het was vier keer 39 of hoger. Nou ja, het zakte ‘s avonds natuurlijk wel onder de 33, maar het bleef warm. De natuur moet hier tot woensdag wachten voor er enige tegen van betekenis gaat vallen.

Morgen ben ik weer blij dat ik thuis ben, en overmorgen wil ik weer terug. Zo werkt het al jaren.