Lopend buffet

We gingen uit eten met ex-collega Frits en zijn lieftallige vrouw Margreet. Dat doen we meestal één keer per jaar, maar nu was het vanwege corona twee jaar geleden. Linda had gereserveerd in een Ierse pub waar je ook kon eten. Tenminste, dat dacht ze, want de Ierse pub zat 50 meter verderop. Hartstikke leuk, een Ierse pub, maar een Ierse pub moet wel door zingende Ieren worden bevolkt en niet door Apeldoornse jeugd, vind ik. In elk geval, wij kwamen terecht in een soort kruising tussen een restaurant en een disco.

Daar merkte je in het begin nog niet zoveel van, toen leek het nog meer op een restaurant. Ze zetten ons bij een openstaande deur neer, en omdat het nogal koud was vroeg ik al snel om een andere tafel. Ik had natuurlijk ook de deur dicht kunnen doen, maar dat zet gelijk zo de toon, mede omdat het bedienend personeel door die deur naar de terrassen moest. Op de terrassen zaten alle wappies zonder QR-code. Ik had de telefoon van mijn moeder meegenomen, die heeft een geldige QR, en Frits had een code van internet afgeplukt. Alles in orde bij de check.

Wij kregen een andere tafel, een hoge tafel tegenover de bar, die in het begin redelijk beviel. Het was er in elk geval warm en je hoefde niet ver te lopen naar de toiletten. De muziek was prima, The Eagles, en Stevie’s wonderhit “I just called to say I love you,” wat zo’n simpel liedje is dat Stevie het met zijn ogen dicht kon spelen. Maar naarmate het later werd, liep er steeds meer jong spul langs onze tafel naar achterin het restaurant, waar het geen restaurant meer was, maar dansvloer. En naarmate er meer van dat jonge spul kwam, werd de kwaliteit van de muziek minder en het volume meer. Verkeerde combinatie.

Vanwege de takkenherrie werd ons wederom een andere tafel aangeboden*, nu weer dicht bij de deur, maar die was inmiddels dicht. De muziek was hier weer prima, ik hoorde Madonna, altijd fijn. Er liep wel steeds meer jong spul naar binnen, wij waren eigenlijk de enige grijsaards in de disco. Ik dacht terug aan de tijd dat ik hier zelf liep op die leeftijd. Zestien, zeventien, je een hele Piet voelend, en naar de kroeg waar ik eigenlijk geen reet aan vond, maar ik moest toch ook kunnen vertellen over mijn uitgaansleven.

Eerlijk gezegd vond ik het maar knap belachelijk, al die kinderen in die kroeg, en ik wist zeker dat we er in mijn tijd allemaal een stuk beter uitzagen, al ben ik blij dat er geen beeldmateriaal van is. De kinderen vonden ons waarschijnlijk ook belachelijk. Zodra het eten op was, en geen minuut later, ging ik afrekenen. “Welke tafel had u,” vroeg iemand van de bediening.

* achteraf denken we dat het niet vanwege de takkenherrie was, maar dat het slecht voor het imago van de tent was dat een stel vijftigers zo tussen die jeugd zat.