We hebben nu te maken met een puberende dochter. Je een beetje tegen je ouders afzetten is vrij normaal, maar dat een docent belt om haar beklag te doen over een les-verstorende en brutale leerling, dat hadden we nog niet eerder meegemaakt. En dit nadat ze er vorige week ook al twee keer was uitgestuurd.
Ik herken dit helemaal niet, ik werd er vrijwel nooit uitgestuurd vroeger en leraren waren vrij gek met me. Maar als je haar aanspreekt komt ze met tegenargumenten, gelijk! Dit zouden wel eens niet mijn genen kunnen zijn. Ik bedoel, niet mijn genen die dit veroorzaken. De hoofdverdachte is mijn vrouw. Ook altijd gelijk haar antwoord klaar, wel of niet relevant. En als ik haar mag geloven was ze vroeger een irritant kind, en eigenlijk heb ik geen enkele reden om daaraan te twijfelen. Ze moet aanleg hebben gehad.
Als je het veroorzaakt moet je het ook oplossen natuurlijk. Het moet gezegd worden, dat doet ze ook. Zij voert de harde lijn. Natuurlijk is het niet met één klap opgelost, we zijn gedwongen vaker te slaan. Maar momenteel is ze weer poeslief, me Tammartje, voor zolang het duurt. Zei ik mét één klap? Dat moest natuurlijk zijn: in één klap. Voordat de kinderbescherming me belt.
Mack 
O heerlijk om al die puberberichten weer te lezen. En ze is pas 13 jaar, dus dat duurt nog wel even.
De kleinzoon hier is pas 11 jaar, maar begint ook al. Hij is nog een dramaqueen, de eerste pukkeltjes melden zich, en momenteel is hij op kamp van groep 8. Donderdag is hij dan vrij, en omdat beide ouders werken, heeft hij al aangekondigd dat hij lekker bij opa en oma gaat hangen. En waar ik me vroeger overal druk om maakte, doe ik dat nu geen seconde meer.
Schoolzaken knappen de ouders maar op. Hier is het aanhoren en een beetje verwennen.
Het is trouwens fijn om weer thuis te zijn.
LikeGeliked door 1 persoon
Toch mis ik hier het weerwoord van de dames, impliciet aannemen dat je dat al hebt verwerkt in je tekst lukt me niet. Misschien mogen zij van jou ergens anders hun verhaal doen, ik ken graag de plaats
LikeLike
Waarom? Dit is toch geen vraag- en antwoordspel. Het zijn de gedachten van een vader, die hij in een blog verwoordt. En daar hoeft hij geen rekenschap over af te leggen.
LikeLike
en ik lees die gedachten van een vader, eea roept bij mij een vraag op en die vraag verwoord ik, en dat roept bij jou een vraag op en die schrijf jij weer op..
LikeLike
Wat lees ik nou? ‘Me’ Tammartje? 🙂
LikeLike
Zo noem ik haar vaak ja.
LikeLike
Ik ben toch wel een beetje jaloers op die genen 😉 Liever op school dan (alleen) thuis, bedoel ik maar. En dat je dan op school hoort “Zoooooooo’n liev… Hadden we er maar 30 van” en je denkt “nou, kom eens langs, thuis is 2 al een hele opgave…” 😉
LikeLike
Wees blij dat ze mijn genen niet heeft, je huis zou inmiddels te klein zijn en je geduld verdwenen 🙂
LikeLike