De laatbloeier

Omdat er vandaag wat sneeuw zou vallen dacht ik naar het bos te gaan om mijn favoriete boom te fotograferen. De boom viel mij begin vorig jaar op omdat alles al groen was, behalve hij. Ik noemde hem : “de laatbloeier.” Ik had de boom op de foto in in de lente, de zomer, de herfst en in de winter. Alleen nog niet met sneeuw, dat leek me nog wel wat. Ik ging laat weg, omdat de sneeuw laat verwacht werd. Toen het begon te schemeren vielen er paar kleine vlokjes, die de naam vlok eigenlijk niet waardig waren. Ik liep wat verder en kwam vier mensen met vier Huskies tegen. Ik liep een stukje met ze mee, drie van hen hadden er goed de sokken in maar de vierde bleef met mij meelopen. Een jonge vrouw, die veel praatte, want ik weet dat ze fysiotherapeute is, dat ze veel naar Lapland op vakantie gaat met de honden en dat ze ook hier in Nederland zich door het bos liet voortsleuren op een kar met de Huskies ervoor. Dat er in Lapland dorpjes zijn van drie inwoners en dat de dichtstbijzijnde winkel soms drie kwartier rijden met de auto is. Van mij weet ze alleen dat ik mijn hond braaf vasthou op de plekken waar dat moet, en dat we nog geld terug moeten krijgen van de afgelaste vakantie naar Schotland. Na een kwartiertje ging ze de andere kant op, rennend achter de anderen aan.

Het werd steeds donkerder, ik moest het bos uit, naar de “hoofdweg”, een zandweg met een fietspad ernaast, waar de hond wel los mag, zolang hij maar niet links en rechts het bos of de heide in gaat. Op de terugweg kwam ik langs de laatbloeier, ik fotografeerde hem, een heel klein beetje sneeuw was zichtbaar, maar lang niet zoveel als ik in gedachten had.

Vijf minuten verderop, het was inmiddels echt bijna donker zag ik in de heide plotseling een grote groep edelherten rennen, richting het zandpad waar ik op liep. Ik pakte mijn telefoon en probeerde ze te filmen. Omdat ze me zagen, namen ze een andere richting waardoor ze verder dan ik hoopte het zandpad overstaken. Nauwelijks te zien op mijn filmpje. Ik liep verder en was zo naïef te denken dat de hond ze niet in de gaten had. Terwijl ik een half uurtje daarvoor nog tegenover de jonge vrouw beweerd had dat de mijne alles in de gaten had.

Ze had ze niet gezien, maar toen we de plek bereikten waar ze overgestoken waren zette ze ineens een sprint in. Ze schoot de heide in, ik kon haar al snel niet meer zien. Ik zag de herten nog wegrennen, en een halve minuut later hoorde ik mijn hond blaffen op een ongelofelijke afstand. Gelijk schiet dan door je hoofd dat ze ook de weg overschiet waar nog wel auto’s rijden en daar aangereden wordt. Ik riep en floot haar, maar dat was kansloos. Inmiddels zag ik de grote groep herten weer de andere kant op rennen, die richting op waar ik ze de eerste keer vandaan had zien komen. Het waren er zeker twintig. Ik wist het eigenlijk wel, maar toch verbaasde ik me nog over hoe kansloos een hond is tegen een ree of een hert als het om snelheid gaat. Terwijl mijn hond harder sprint dan ik kan fietsen.

Vijf minuten later zag ik de hond weer op het besneeuwde zandpad. Ze had het opgegeven. Ik lijnde haar aan, mopperde maar niet want ja, als het zo schemert moet ik haar maar aanlijnen. Nu ligt ze al de hele avond te ronken in haar mand. Wel een mooie dag.