De grote patstelling

De wereld die we vier weken geleden verlieten zal nooit meer hetzelfde worden. Zoiets hoorde ik zeggen, en het zou mij niet verbazen als het een uitspraak van onze veelgeprezen premier was. En waarschijnlijk heeft hij een punt. Misschien moet er in de toekomst nagedacht worden over wat er hier nu met de wereld gebeurde. Want dat was niet niks. Of toch wel?

Andere epidemieën hebben de wereld ook niet ingrijpend veranderd bij mijn weten. We wisten niet beter, de dood hoorde bij het leven. We waren niet onverschillig maar de acceptatie dat een ramp krachtiger was dan wijzelf, was wijdverbreid. Men steunde elkaar, als je tenminste van dezelfde kerk was en niet teveel uit de pas liep, en na de dood was er immer het hiernamaals. Dat maakte het allemaal zinvoller en makkelijker om te dragen. Je moest verder ook niet nadenken over wat je dan de hele dag ging doen in dat hiernamaals, gewoon het besef dat het er was en dat als je het maar bereikte, was genoeg.

Nu is het lastiger. We moeten anderhalve meter uit elkaar omdat er een virus is dat ons probeert te vernietigen. Nou ja, het virus probeert niks, er is een natuurlijk proces aan de gang. Wij verzetten ons daartegen met maatregelen. Anderhalve meter zal ons op de lange duur ook schaden. Eenzaamheid, afstandelijkheid, verharding, vervreemding. Alles om maar niet in de greep van het virus te komen. De kwantiteit van leven neemt toe, en u raadt het al, de kwaliteit neemt langzaam af.

We hebben aanraking nodig. Het maakt een hormoon in ons vrij dat ons mens maakt. Dit kunnen we niet jaren volhouden. We kunnen ook niet doen alsof er niets aan de hand is, want dan riskeren wij de dood, die tegenwoordig niet meer bij het leven hoort. De dood is een uitzondering en moet ver van ons blijven. Het hiernamaals is veelal weggeredeneerd door geleende en vermeende kennis en door welvaart, dus de dood past lastig ons toekomstplaatje. We zouden kunnen concluderen dat de wereld die we kenden al heel lang geleden is veranderd.

Dat virus gaat niet weg heb ik begrepen, dus zitten we in een patstelling te wachten tot de wetenschap ons een vaccin brengt. We weten niet hoe lang dat duurt. We zijn bereid een jaar van ons leven vast te zitten mits dat vaccin er komt. Ons overlevingsinstinct verzet zich tegen het virus dat ons aantal naar beneden wil brengen. Dat is net zo goed een gegeven. Je kunt niks met de constatering dat er te veel mensen zijn. Die zijn er eenmaal, en ze gaan niet weg door je constatering. Evenmin gaan we niet ons aantal drastisch verminderen, dus we zijn met zeven miljard + en dat aantal neemt, jammer genoeg, nog elke dag toe. En alles wat we leren van deze crisis zal ons sterker maken. Zodat ons aantal nog verder toeneemt, en de toekomstige problemen groter worden. Waarmee onze redding onze nieuwe bedreiging wordt. En we ons nog meer in de nesten werken, hoe dan ook. Vanaf het moment dat de eerste mens op aarde verscheen, was het al gedoemd mis te gaan. De gevolgen van het bestrijden van een catastrofe zijn catastrofaal, van leven ga je dood en lucht stroomt van een hogedrukgebied naar een lagedrukgebied.

Allemaal dingen waar je je niet gek door moet laten maken. Je kunt alleen iets met geloof, hoop, liefde, humor, en acceptatie. Eigenlijk is het best grappig dat we hier in een uithoek van het reusachtige heelal, waarin zover we weten verder geen leven is, ons druk aan het maken zijn over eventuele problemen die zouden kunnen ontstaan. Een ijsbeer maakt zich er niet druk over dat hij een bedreigde diersoort is. Hij is er en doet wat ijsberen doen, tot hij erbij neervalt. Wij niet, wij gaan ijsberen.