Mijn tweede vaderland

I.v.m. de aanstaande verhuizing heb ik overwogen om de vakantie af te zeggen. Eerst voor het geld, en twee omdat de stress zo was toegeslagen dat ik dacht dat ik er toch niks aan zou hebben. Uiteindelijk hebben we dat niet gedaan en inmiddels ben ik er wel blij om. Voor wie het nog niet wist, we gaan naar Frankrijk dit jaar. Ik dacht, weer eens wat anders. Die afgezaagde reizen over de hele wereld van tegenwoordig. Mexico, Thailand, Peru, het staat me eerder tegen.

Ik ben bang dat ik nooit meer van mijn Frankrijk syndroom afkom. De magie die om het land hangt is sinds de jaren zeventig onverminderd. Alleen de taal al is prachtig. Ik heb de afgelopen twee jaar mijn Frans flink opgekrikt en ik denk dat ik er nu beter in ben dan ooit. Vloeiend is het niet, daarvoor moet je veel meer Frans spreken, maar ik heb de grammatica bestudeerd, mij aangemeld bij Franse websites en ik kijk Franse series op Netflix. Voor mij kan geen enkel ander land aan Frankrijk als vakantieland tippen. Het komt natuurlijk allemaal door vroeger, toen gingen we al naar Frankrijk. Één keertje, in 1978 hebben we een uitstapje naar Italië gemaakt, waarschijnlijk na lang zeuren van mijn moeder, maar dat was snel weer klaar. Wij, dragers van het Mack gen, moeten niets van andere vakantielanden hebben. Zou hij nog leven zou hij er ook nog steeds heen zijn gegaan. Rob Hamilton, een jaartje ouder dan mijn vader, plaatste laatst een foto van wat hij het mooiste pleintje van Frankrijk vindt. Of dat zo is weet ik niet, ik vind het meer een typerend Frans pleintje.

Bomen die volop schaduw geven, een Café du Centre, (dat vind ik een mooie naam, had ook Café du Commerce mogen zijn) ramen met luiken ervoor. Om daar dan te zitten op een warme middag met een koud biertje, daar moet de term God in Frankrijk vandaan komen. Het mooist zou zijn als je er ’s ochtends al zat, met je koffie en je krant, alsof het hele leven niets anders behelst dan die aanblik van zo’n pleintje in de zomervakantie. Frankrijk voelt als mijn tweede vaderland. Mijn vader’s land, zou ik bijna zeggen, want het is tenslotte zijn schuld dat ik hiermee opgezadeld zit. Zijn schuld dat ik niks geef om Chinese muren, Egyptische piramides, verborgen steden in Peru of wolkenkrabbers in Amerika. Geen camper door Canada, geen trekkershut in Noorwegen, ik zal niks van de wereld zien, want Frankrijk trekt aan me, elk jaar weer.