De platenspeler is inmiddels aangesloten op een versterker, en ik heb luidsprekerboxen opgehangen in de huiskamer. Vanavond zette ik de schreeuwers van RTL7 uit, en een elpee op. Geen goed Nederlands, ik weet het, maar ik kon deze niet laten liggen. Het was een plaat met diverse artiesten en het klonk zoals de jaren zeventig klonken. En warempel, ik had ineens ook het gevoel van de jaren ’70. Die opgehangen boxen, Crystal Gayle uit de speakers, de als een ouderwets apparaat vermomde soundbox, ik had even het idee dat het een zaterdagavond in 1979 was in plaats van een maandagavond in 2016. Dat alleen al is een prestatie.
Wat ik ook nog even kwijt moet is dat ik gisteren in bed weer de leesbril af moest zetten om prettig te lezen. Ben onlangs wel weer een jaartje ouder geworden, maar ik doe gewoon net of ik de andere kant op ga. Het was overigens een enorm spannend boek. “Ik ben Pelgrim” heet het, het is 700 pagina’s dik en er wordt naar een ontknoping toegewerkt die zo spannend is, dat ik het boek op een vrijdagnacht om kwart voor twee uit had, terwijl ik de volgende ochtend vroeg weer op moest. Een Amerikaanse geheim agent, die tijdens een ondervraging met waterboarding en hamerslagen blijft volhouden dat hij slechts een FBI agent is en dat hij niet weet waar de ondervrager het over heeft. En ineens weet hij de rollen om te keren en is hij ondervrager in plaats van ondervraagde, zijn beul verbluft achterlatend. Zo ontzetten goed beschreven, dat moment van de ommekeer. Hoe hij het tij weet te keren moet u natuurlijk zelf gaan lezen.
Vannacht gaan Trump en Clinton elkaar te lijf. Wie het debat wint, wordt president zeggen ze. Zal vast niet waar zijn, getuige het feit dat ze ook nog verkiezingen houden. Het zal mij benieuwen, morgenochtend. Ik gok op Trump. Maar ja, dat hebben die gekke Amerikanen dan geheel aan zichzelf te danken.
Mack 
Don’t it makes my brown eyes blue. Geile stem!
LikeLike