Maestro

Niet gauw zal men mij associëren met iemand die met zijn tijd meegaat. Ik heb een hang naar het verleden die niet goed is natuurlijk, maar dat komt waarschijnlijk doordat de wereld steeds een stukje minder echt wordt. Ik blijf wat hangen in oude muziek en in oude gedachtepatronen. Ik moest laatst hard lachen om de presentator die op bezorgde toon aan een meisje met gaten in haar spijkerbroek vroeg: “Meisje, ben je gevallen?” Dat de wereld minder echt wordt komt volgens mij doordat hij minder lijkt op hoe hij hoort te zijn. Te veel menselijke invloeden, te veel stress, te veel armoede en te veel rijkdom.
Vorige week werd ik verrast door Pharrell Williams, de zanger van het gelukkige liedje ‘Happy’. Een jongeman met enorm veel succes, maar met een zekere maar bescheiden uitstraling die wars lijkt van sterallures. Golven van mijn sympathie vlogen zo het scherm van de televisie in.

Gisteren keek ik de herhaling van College tour met de Belgische zanger Stromae. Bijna ademloos heb ik naar deze bijzondere man geluisterd. Hij is nog geen dertig en heeft de halve wereld al veroverd. Hij had een verbluffende visie, bekritiseerde het narcisme en zei dat iedereen moest stoppen foto’s van zichzelf te maken. Tegelijkertijd noemde hij zichzelf een extreem voorbeeld van een narcist. Immers, hij is een artiest die de aandacht opzoekt. Hij maakt zijn muziek in de eerste plaats voor zichzelf en dat is waarschijnlijk ook de oorzaak van zijn succes. Hij schakelt niet in het Engels over om zo een groter publiek te kunnen bereiken, want alleen in het Frans weet hij de juiste emoties te raken, en emoties kun je voelen zelfs als je de taal niet verstaat.

Hij zei zich te realiseren hoe bevoorrecht hij was dat hij kon leven van muziek, maar dat hij weer een paar jaar onder moest duiken om een normaal leven te leiden. Zijn muziek gaat immers over het gewone leven en het is niet mogelijk over het gewone leven te schrijven als je dat leven niet leeft. Waarom heeft de wereld niet meer van dit soort invloedrijke visionairs, vraag ik mij af. Leraren Frans waren al blij met hem, ik denk dat de wereld dat ook moet zijn.

In schril contrast met Stromae volgt volgende week een uitzending met als gast Johnny de Mol, een man die naar mijn smaak de wereld minder echt maakt, maar dat komt vast omdat ik niet meega met mijn tijd. Volgens Freud heb je een hekel aan iemand omdat die je doet denken aan een naar stukje van jezelf. Ik denk dat dat klopt. Het is een naar stukje van mezelf dat probeert Johnny de Mol te zijn, en ik probeer die onechte Mack zo diep mogelijk weg te stoppen zodat de echte Mack, niet te verwarren met Mack de echte, maar dit voor gevorderde lezers van dit weblog, tot volledige wasdom kan komen.

Auteur: Mack

Ik ben Mack, uit 1969, dat klinkt vertrouwder dan het noemen van mijn leeftijd. Begonnen in 2004 met web streepje log, dat te succesvol werd en dus overgenomen door snelle jongens die alles kapot maakten. Ik heb in tegenstelling tot velen mijn archieven kunnen redden, maar bijbehorende foto's zijn veelal verdwenen in de diepste krochten van internet en dus weg. Ik woon in Vaassen, aan de oostelijke rand van de Veluwe en schrijf daarover alsof het onontdekte wildernis is. In werkelijkheid is het één grote ergernis van verbodentoegangbordjes en zwervende toeristen. Verder schrijf ik over alles, soms serieus maar meestal niet. Sorry. Toon alle berichten van Mack